Τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ. Χατζηαγγέλου, στο πενταμελές εφετείο Λάρισας, που εξέτασε την αναστολή της ποινής του.

“Στα σαλόνια της διαμαρτυρίας, τα οποία είναι γεμάτα ιδεολογικές ταμπέλες τόσο μεγάλες που σέρνονται κατά γης σαν κουρέλια και απορροφούν σαν σφουγγαρόπανα τα απόνερα των υπονόμων, πάντοτε προτιμούσαν τους επαναστάτες άλλων εποχών. Ή ακόμα και εκείνους άλλων ηπείρων, ιδίως αυτούς που βρίσκονται στις τροπικές νοτιοαμερικάνικες σιέρρες. Οι ταρτούφοι μεταμφιέζονται για να μην χρειαστεί να υποστηρίξουν τους επαναστάτες που μάχονται εδώ, για να μην χρειαστεί να διακινδυνεύσουν ποτέ τίποτα, για να παρακάμψουν τα ερωτήματα σχετικά με τη δική τους παραίτηση, την αιώνια χλιαρότητα τους, την ύπουλη προδοσία τους που στάζει δηλητήριο.”

Jean-Marc Rouillan

Μέσα σε αυτά τα λόγια που γράφτηκαν δεκαετίες πριν, λόγια αιχμηρά που κόβουν τις σκέψεις σαν λεπίδες, βρίσκονται οι αλήθειες του κόσμου όλου. Όποιος δεν τιμάει τα καθήκοντά του απέναντι στην ιστορία και φυλάει το τομάρι του απαξιώνοντας την επαναστατική πάλη, δεν αξίζει ούτε το θυμό μας. Μόνο οίκτο και λύπηση για αυτούς που κάναν την ανάσα τους βρωμιά, για όσους πτώχυναν από συνείδηση, για όσων η ζωντάνια κυοφορεί τον θάνατο κάθε ίχνους αξιοπρέπειας.

Το παρόν είναι ένα σημείο στη γραμμική εξίσωση του χρόνου. Είναι το στίγμα συνάντησης των διαστάσεων του παρελθόντος και του μέλλοντος. Μέχρι σήμερα υπερασπίστηκα δίχως αναστολές και ενδοιασμούς την αιχμαλωσία μου. Μια περήφανη αιχμαλωσία γεμάτη πάθος και ειλικρίνεια για το φυσικό δίκαιο και τις επιταγές της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μια περήφανη αιχμαλωσία που για μένα αποτελεί γνήσιο τέκνο της αμετάβλητης ηθικής αρετής και της απρόσκοπτης επαναστατικής αφοσίωσης. Με λίκνο την προσήλωση, υπερασπίστηκα την οργάνωσή μου, τα καθήκοντά μου στο πέρασμα του χρόνου, το ηθικό μου χρέος απέναντι στους συντρόφους μου και την ανάγκη όλος αυτός ο συλλογικός κόπος να έχει φωνή και υπόσταση. Σήμερα είναι η στιγμή που το χρέος μου προς την ιστορία πρέπει να συναντήσει το μέλημά μου για όσα έπονται στο μέλλον. Σήμερα είναι η στιγμή να υπερασπιστώ την ελευθερία μου, για να ξαναβρεθώ εκεί όπου ανήκω πραγματικά, δίπλα σε όσους και όσα έχω και με έχουν ανάγκη.

Η κοινωνική πραγματικότητα έχει τόσα πρόσωπα όσα και τα συμφέροντα που διέπουν τις τάξεις που τη συνθέτουν. Για αυτό γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι δικές μας εξατομικευμένες αλήθειες δεν θα συναντηθούν ποτέ. Και αυτό το λέω με βεβαιότητα γιατί αν είναι κάτι που έμαθα στη ζωή μου, είναι να υπερασπίζομαι τις επιλογές μου και την ευθύνη που διέπει το κόστος τους, χωρίς να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Σε τούτες τις αίθουσες δεν συγκρούονται πρόσωπα αλλά πολιτικές αλήθειες. Συγκρούεται πολιτικά η μέρα με τη νύχτα. “Αγαθόν και νυκτί πειθέσθαι” λέει ο Όμηρος, ενώ ο αστρονόμος Hubble συμπληρώνει αιώνες αργότερα πως “Ίσως το φώς θα είναι μια νέα τυραννία, ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει;”. Έχω συγκροτημένη άποψη για όσα βλέπω και όσα αισθάνομαι και ο πολιτικός χώρος που ανήκω και υπερασπίζομαι μου έμαθε να την εκφέρω και να μην σιωπώ ακόμα κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Γιατί σε αντίθεση με τους πολιτικούς που τάζουν χρυσό και σκορπούν λάσπη, εμείς μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας που ξεγυμνώνει την υποκρισία και τη ψευτιά.

Για αυτήν την οξύτητα προς την ειλικρίνεια και την ένδεια προς την παθητικότητα κατηγορούμαστε καθημερινά και αδιάλειπτα απ ́ τους εχθρούς μας και όσους διαβάλλουν την υπόστασή μας: τρομοκράτες, εμπρηστές, κουκουλοφόροι, θερμόαιμοι μπαχαλάκηδες, καταληψίες, περιθωριακές ομάδες, ταραχοποιοί, γνωστοί-άγνωστοι… και καθημερινά αναρωτιέμαι το ίδιο πράγμα, “όλοι αυτοί τί σκατά είναι;”. Τι προσδιορίζει τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα της παρασιτικής τους ύπαρξης στις πλάτες όλων μας; Ποια ήθη και ποιες αρχές υπερασπίζονται μέσα από τις πράξεις τους; Ποιες αξίες συνθέτουν την εκμεταλλευτική τους δραστηριότητα που γεννά και αναπαράγει μόνο δούλους και υποταγμένους στην ανηθικότητά τους; Κρυμμένοι πίσω από πολυτελή γραφεία, πίσω από κουστούμια σε τηλεοπτικά πάνελ, άλλοι βιδωμένοι στον καναπέ έχοντας κάνει καταφύγιο τη σήψη της απραγίας, μας κουνάνε το δάχτυλο γεννώντας και αναπαράγοντας την πολιτισμένη βρωμιά και την κοινωνικοπολιτική αθλιότητα.

Και πάνω απ ́ όλους οι διώκτες μας. Έχω δηλώσει αρκετές φορές πως όσοι μας καταδιώκουν και μας αιχμαλωτίζουν πάνω απ’ όσους εγκληματικούς προσδιορισμούς τους χαρακτηρίζουν, είναι κατάφωρα δειλοί. Δειλοί γιατί δεν έχουν το πολιτικό θάρρος και την ευθύτητα να ομολογήσουν τους πραγματικούς λόγους των διώξεων και των φυλακίσεών μας. Δεν μιλούν για την εκδικητική τους μανία, για τη ρεβανσιστική τους διάθεση, για την τιμωρητική τους δίψα και τα νοσηρά τους αισθήματα απέναντί μας. Δεν λένε ανοιχτά πως θέλουν να μας δούνε να σαπίζουμε θαμμένοι στα κάτεργα της τυραννίας, για να μην υπάρχει πολιτικός αντίλογος στη γενοκτονική πολιτική τους. Δεν λένε τη δική τους αλήθεια απέναντι σε ανθρώπους που το μόνο που δεν παζαρεύουν είναι η φλογισμένη αλήθεια της ανατροπής. Μιλούν με αφηρημένα νομοθετήματα και υπαινιγμούς για την τρομοκράτηση της κοινωνίας, για να ντύσουν το ψέμα τους με τη θεσμοθετημένη βρωμιά της αστικής δικαιοσύνης.

Σε μια δίκη που κράτησε δύο μήνες μέσα σε μιντιακές κορώνες συκοφαντίας για την δράση και το χαρακτήρα μας, δεν βρέθηκε ούτε ένας απλός πολίτης να έρθει και να καταθέσει πως τρομοκρατήθηκε. Πως στο πρόσωπό μας βλέπει εχθρούς και όχι συμμάχους. Αν εξαιρέσουμε τους θιασώτες της Αντιτρομοκρατικής που παρουσιάστηκαν για να θεσμοθετήσουν το ψέμα των μεθοδεύσεων της υπηρεσίας, ακόμα και η έδρα που μας δίκαζε κατέρριψε το αντιτρομοκρατικό αφήγημα και τις λοιδορίες προς το πρόσωπό μας, αποδεχόμενη πως μπροστά της στέκονται συγκροτημένα πολιτικά υποκείμενα που δεν διώκονται για τις πράξεις τους αλλά για την απελευθερωτική και αντιστασιακή κατεύθυνση που αποπνέει η σκέψη και η συνείδησή τους. Αντίθετα, αυτό που αποκαλούμε κοινωνία ήταν στο πλευρό μας αδιάλειπτα. Σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι, απλοί καθημερινοί άνθρωποι βρίσκονταν συνεχώς στην αίθουσα, αηδιασμένοι από την κρατική τρομοκρατία και τα νομοπαρασκευαστικά ψεύδη για να μας πουν πως δεν είμαστε μόνοι, πως είναι στο πλευρό μας. Για να δείξουν στην πράξη πως στο πρόσωπό μας το κράτος επιχειρούσε να δικάσει και να καταδικάσει το κοινωνικό δίκαιο και πως οι αγώνες μας είναι η κοινή αγωνία της προλεταριακής ελπίδας για αντίσταση στην κρατική και καπιταλιστική τρομοκρατία. Με λίγα λόγια, για να δικαιώσουν την αιχμαλωσία μας. Να νιώσουμε πως τόσος κόπος και πόνος δε πήγαν χαμένοι.

Σήμερα στέκομαι ενώπιόν σας για να θέσω ξανά το ίδιο ερώτημα: ποιόν και τί εξυπηρετεί η παράταση της αιχμαλωσίας μου; Τα συμφέροντα ποιάς τάξης ανθρώπων με κρατούν φυλακισμένο, για να στέκομαι σιδεροδέσμιος, μα όχι απαθής, μπροστά σε μια πραγματικότητα που σκληραίνει μέρα με τη μέρα; Ποιό δίκαιο μου στερεί τη δυνατότητα να δηλώνω παρών στις κοινωνικές ανάγκες και στα εποχικά καθήκοντα και βρίσκει ηθικό κορεσμό στην κράτησή μου; Είναι το δίκαιο των μειοψηφικών ελίτ που γεννούν και θρέφουν την ανισότητα και την εκμετάλλευση. Που κανονικοποιούν τον θάνατο για τα κέρδη τους. Είναι το δίκαιο που δεν αναγνωρίζει πολιτικές ευθύνες στις δολοφονίες 57 παιδιών στα Τέμπη, στη μεθοδευμένη καταστροφή χιλιάδων στρεμμάτων δασών και τον θάνατο χιλιάδων ζώων και ανθρώπων από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες – όταν μιλάει για την καταστροφική δύναμη της φύσης και όχι του καπιταλισμού, στους εκατοντάδες δολοφονημένους μετανάστες σε “ναυάγια” και οδικές καταδιώξεις, στις πλάτες των μισθοφορικών στρατών των ΠΑΕ που αλληλοσκοτώνονται για τα συμφέροντα των προέδρων και των προϊσταμένων στις κρατικές υπηρεσίες. Είναι το δίκαιο που αποδέχεται πως 150 φασίστες από την Κροατία φτάσαν χωρίς συνοδεία στην Νέα Φιλαδέλφεια υπό την διακριτική επιτήρηση δέκα μπάτσων, την ίδια στιγμή που στα Εξάρχεια θα υπήρχαν πάνω απο δέκα διμοιρίες υπό το διαρκή φόβο των επεισοδίων από αναρχικούς. Και κάθε φορά πρέπει να παριστάνουμε τους έκπληκτους όταν η αλήθεια μας κοιτάει κατάματα στάζοντας αίμα.

Η αστική δικαιοσύνη είναι τόσο ανεξάρτητη όσο και δίκαιη. Η σύμφυση και εξάρτηση των δικαστικών μηχανισμών από τα επιχειρηματικά τραστ και την ελίτ των επιφανών προσώπων είναι μια συνθήκη αδιαπραγμάτευτη. Αθωώνει διεφθαρμένους πολιτικούς και μπάτσους δολοφόνους, βιαστές της ελληνικής σόου μπιζ και μεγαλοναρκέμπορους, θάβοντας στη φυλακή ανθρώπους σαν εμάς που οξύνουν συνεχώς τη διαλεκτική αμφισβήτηση στον κρατικό τρόμο και τη ληστρική εκμετάλλευση του καπιταλισμού, ξεμπροστιάζοντας όσους έχουν τις πραγματικές ευθύνες. Όσους έχουν τα χέρια τους βαμμένα με αίμα. Αίμα δικό μας. Δεν υπάρχουν ούτε εξαιρέσεις ούτε ατοπήματα στις ημέρες της αριστείας. Το επιφανές δίκαιο της αστικής ελίτ που χορηγεί ανασταλτικές ποινές στα σαλόνια του, όπως η υπόθεση του Αριστείδη Φλώρου της Energa Power, που καταδικάστηκε σε 13 χρόνια κάθειρξη για ηθική αυτουργία σε συμβόλαιο εκτέλεσης του δικηγόρου Γιώργου Αντωνόπουλου, βαθαίνει τον έγκλειστο ορίζοντα σε ανθρώπους σαν εμένα για να τηρήσει τα αντισταθμιστικά του οφέλη.

Θέλετε να μιλήσουμε για πραγματική τρομοκρατία; Υπάρχουν ένοχοι για τη δολοφονία των χειριστών Χρήστου Μουλά και Περικλή Στεφανίδη κατά τη συντριβή του Canadair στην Κάρυστο στις 25 Ιούλη; Για τη δολοφονία του 41χρονου κτηνοτρόφου την ίδια μέρα; Υπάρχουν ένοχοι για τη δολοφονία μιας γυναίκας στο Χοροστάσι Αλμυρού και ενός 45χρονου βοσκού στον Άγιο Γεώργιο Φερρών στη Μαγνησία στις 26 Ιούλη; Υπάρχουν ένοχοι για το νεκρό εθελοντή που κατέληξε την 1η Αυγούστου δίνοντας μάχη με τις φλόγες για 10 μέρες στη Ρόδο; Υπάρχουν ένοχοι για τη δολοφονία του 67χρονου μελισσοκόμου από την Κάτω Τιθορέα που κατέληξε στις 6 Αυγούστου; Υπάρχουν ένοχοι για τους 26 απανθρακωμένους μετανάστες στο δάσος της Δαδιάς στις 22 Αυγούστου; Υπάρχουν ένοχοι για τους τουλάχιστον 17 δολοφονημένους κατοίκους στη Μαγνησία και την Καρδίτσα κατά τη διάρκεια των πρόσφατων βροχοπτώσεων; Υπάρχουν ένοχοι για την εργατική δολοφονία ενός 38χρονου χειριστή σε καρνάγιο στο Τρίκερι Μαγνησίας, κατά τη διάρκεια εργασιών καθαρισμού από τις πλημμύρες, στις 17 Σεπτέμβρη; Υπάρχουν και κυβερνούν αυτόν τον τόπο, σπέρνοντας τον θάνατο και την εξαθλίωση κάτω από τις στάχτες και τα απόνερα της αριστείας. Golden boys της γαλάζιας οικογενειοκρατίας, μαφιόζοι σαν τον Αχιλλέα Μπέο, που χειραγωγούν τοπικές αυτοδιοικήσεις, τυφλωμένοι από την απληστία κανονικοποιούν την εκμετάλλευση γιατί στα σαλόνια τους όλα επιτρέπονται για το χρήμα. Έχουν ονόματα και δίχως ίχνος ντροπής, όχι απλά δεν σιωπούν άλλα κάνουν τον χαμό μας διαφήμιση και πολιτικάντικη φιλονικία. Σκουπίδια του πολιτικού υπόκοσμου σαν τον Βαρβιτσιώτη, που εξισώνουν τον θάνατό μας με το αστικό κόστος των ευθυνών τους. Να θυμίσω πως αυτό το τρομακτικό καλοκαίρι ξεκίνησε με την πλακίτσα του Μητσοτάκη όταν επισκέφτηκε την Αεροπορική Βάση της Ελευσίνας, την 383 Μοίρα Ειδικών Επιχειρήσεων και Αεροπυρόσβεσης και την 355 Μοίρα Τακτικών Μεταφορών λέγοντας …εκεί στη δυτική Πελοπόννησο μονίμως μας βγάζει δουλίτσα, ε;;; και κατέληξε στο συμπέρασμα της διακομματικής διαβούλευσης στη Βουλή για την υποδειγματική λειτουργία της Πολιτικής Προστασίας. Το δέος που προξενεί η ανθρώπινη βλακεία σύμφωνα με τον Βολταίρο, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το ανθρώπινο δέος μπροστά στον έναστρο ουρανό. Αυτό είναι τρομοκρατία. Αυτό είναι πραγματικό έγκλημα. Αλλά για αυτό το έγκλημα δεν υπάρχει χώρος στις δικαστικές αίθουσες και τις φυλακές, ούτε στα τρομοπάνελ και τα δελτία των οχτώ που αναμασούν το αφήγημα της αριστείας. Με 2 νεκρούς και πάνω από 70 τραυματίες πυροσβέστες πρέπει να κουβαλάς πολύ χυδαιότητα όταν ακόμα και τα λεγόμενά σου αιμορραγούν. Και το θλιβερό είναι πως αυτός ο τόπος το μόνο που κατάφερε λίγους μήνες πριν είναι να ανανεώσει τις συμβάσεις του στις κάλπες της υποταγής. Χώρος στις φυλακές υπάρχει μόνο για εμάς που μνημονεύουμε τους νεκρούς του κοινωνικού και ταξικού πολέμου και αγωνιζόμαστε για να μην ξεχαστούν. Να μην στεγνώσει ποτέ το αίμα τους στη συλλογική μνήμη. Και όμως τα ανάκτορα της τυραννίας καταλύονται από τον φόβο κάθε φορά που συνειδητοποιούν τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε για όσα δικαιούμαστε. Τρέμουν την ιδέα του πόσο βαραίνει η περηφάνια της αιχμαλωσίας μας, γιατί στο δικό τους κόσμο μόνο αρπάζουν, ποτέ δεν μάθανε να δίνουν. Εμείς που αγαπάμε τη ζωή όσο τίποτε, τιμάμε κάθε μας ανάσα με αγώνες ακόμα και μέσα στις φυλακές. Με αντιστάσεις, με απεργίες, με απρόσκοπτη αφοσίωση μέχρι θανάτου.

Γνωρίζω πολύ καλά πως η παράταση της κράτησής μου μετά το τέλος της δίκης ήταν ξεκάθαρα μια κίνηση ισορροπιών για να μην ξεφτιλιστεί εντελώς η Αντιτρομοκρατική. Όπως τότε έτσι και σήμερα δεν τίθεται ζήτημα φυγής πριν το εφετείο, αφενός γιατί η ποινή που εκτίω είναι φαινομενικά μικρή, αφετέρου και αυτό είναι το πιο σημαντικό, είναι συνειδητή μου επιλογή και καθήκον απέναντι σε όσα είμαι και εκπροσωπώ να παρουσιάζομαι στα δικαστήρια για να υπερασπίζομαι την προπαγάνδα της πράξης. Γιατί στις πολιτικές δίκες στην πραγματικότητα δεν είμαστε εμείς αυτοί που δοκιμάζονται αλλά η ίδια η υπόσταση και τα περιεχόμενα του καθεστώτος που διώκει τον ιδεολογικό προσανατολισμό μας. Το ζήτημα είναι πως πάντα επινοείται ένα τέχνασμα που θα κρατήσει έστω και τα προσχήματα, για να μπορούν αυτοί οι σκοτεινοί “άνθρωποι” σε πολλά εισαγωγικά, να συνεχίσουν το δόλιο έργο τους απέναντι σε κάθε δύναμη πολιτικής ανυπακοής. Από την άλλη για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν για να υπηρετούν με κάθε κόστος τη φλογισμένη αλήθεια της επαναστατικής διαφάνειας και λογοδοτούν ενώπιον της προλεταριακής ιστορίας, θα θυμίσω τα λόγια του Ζακ Μεσρίν που με έχουν συντροφεύσει μέχρι σήμερα σε κάθε αιχμάλωτο λυγμό μου … από τη φυλακή, στη ζωή…στον θάνατο, η δικαστική απόφαση με αφήνει αδιάφορο, την αληθινή καταδίκη μου θα τη διαβάζω σε κάθε επισκεπτήριο στα μάτια του ανθρώπου μου και εκεί θα γνωρίσω την θλίψη.

Αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στους “νόμους” της πολιτικής και της επιστήμης της αστροφυσικής, μπορώ να σας πω πως ό,τι μας περιβάλλει ανήκει στο απώτερο ή κοντινό παρελθόν. Από τον θάνατο ενός αστέρα στο σύμπαν που συνεχίζει να ακτινοβολεί στα μάτια μας για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μέχρι το είδωλό μας σε έναν καθρέφτη, που απεικονίζεται απειροελάχιστα νεότερο, σήμερα παρατηρούμε νωχελικά το παρελθόν μας. Παρόν είμαστε εμείς, οι συγκεκριμένες υπάρξεις και οι πράξεις μας. Το επίδικο για την ανθρωπότητα είναι ποιός μπορεί να εγγυηθεί ένα καλύτερο μέλλον. Γι’ αυτό η θέση μου είναι έξω από τις φυλακές, γιατί ανήκω στο ρεύμα των υποκειμένων, των οποίων η συνείδηση δεν επιτρέπει την αποδοχή του νόμου του φυσικού και πολιτικού θανάτου της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σήμερα δεν στέκομαι μπροστά σας ούτε για να υποκριθώ κάτι που δεν με χαρακτηρίζει, ούτε για να παρακαλέσω για τα αυτονόητα. Ποτέ μου δεν δείλιασα να υπερασπιστώ όσα και όσους αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και προσήλωσης για μένα, για να αγωνίζομαι για έναν κόσμο ουσιαστικά και αβίαστα δίκαιο και χειραφετημένο και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που στοχοποιούμαι διαρκώς. Η ζωή μου μέχρι σήμερα μου έμαθε πως μπροστά βαδίζεις μόνο με την ειλικρίνεια. Και όσο παραμένεις Άνθρωπος σε πείσμα των καιρών γενικευμένης παρακμής, τόσο περισσότερο δικαιώνεσαι στα μάτια των συντρόφων σου, ακόμα κι αν τα αυτονόητα στερούνται κάθε δεδομένης βεβαιότητας. Στέκομαι με την ίδια αξιοπρέπεια που διέπει τις επιλογές μου, την προσωπικότητα μου και την πολιτική μου ταυτότητα για να δώσω ακόμη μια μάχη όπως πάντοτε. Για να μπορέσω να δω ένα ηλιοβασίλεμα δίχως σύρματα και κάγκελα. Γιατί ο ήλιος ανήκει σε αυτούς που μπορούν να τον αντικρίζουν κατάματα ακόμα κι αν τυφλώνονται. Για να συναντήσω τον άνθρωπό μου χωρίς να μας χωρίζουν τζάμια – να μιλάμε χωρίς δάκρυα και θλίψη. Για να ξανανιώσω τη δροσιά ενός ποταμιού. Μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει με φυλακή γιατί ξεχνάει να θυμάται, σήμερα μάχομαι για την ατομική μου ελευθερία, το υπέρτατο αγαθό της ανθρωπινής αξιοπρέπειας που οφείλει να τιμά κάθε άνθρωπος στο πέρασμά του από τη ζωή ως τον θάνατο. Και όπως δεν παζαρεύω την επαναστατική μου αφοσίωση, ούτε την ιδεολογική μου συγκρότηση, δεν παζαρεύω ούτε την ελευθερία μου.

Μπροστά στη λογική, να βαδίζεις αβίαστα στο παράλογο.

Στο βασίλειο της παρακμάζουσας ησυχίας να αποζητάς τον τρόμο της εκκωφαντικής βοής.

Άπνοια θα απλώνεται γύρω σου, μα εσύ να ψάχνεις απάγκιο στην ταραχή του ανέμου.

Να στροβιλίζεσαι, μέχρι η ζάλη να πνίγει το βλέμμα σου.

Στου κόσμου τα ολόσωστα, μην προδόσεις ούτε στιγμή το δικό σου μοναδικά ακλόνητο λάθος.

Να αισθάνεσαι.

Να αναπνέεις.

Να ψυχορραγείς.

Και αυτό που έχεις μέσα σου να είναι ομορφότερο απ’ ότι στέκει απέναντί σου.

Αυτό είναι συνείδηση χωρίς συμβάσεις.

Αυτό είμαι εγώ.

Συνεπής ως το τέλος.

Ελεύθερος όπως πάντα.

“Σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι αληθινό, όλες οι ελπίδες επιτρέπονται”.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

27/9/2023