Θ #3 (2012)

 

Θ #3

Περιεχόμενα:

Τρίτη παρουσίαση. Πολεοδομική εξέλιξη της Θεσσαλονίκης: Από την πόλη των μαχαλάδων και των εξεγέρσεων στην ιπποδαμεία ρυμοτομία

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη γη και σκορπούν τοξικά δηλητήρια, από την Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά. Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Παρέμβαση αντιπληροφόρησης  πραγματοποιήθηκε στις 23/12/13 στο σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά για τη διαρροή  τοξικών αποβλήτων στο λιμάνι, που συνέβη στις 11 Δεκέμβρη, και τα οποία  προέρχονταν από τα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Στην παρέμβαση που έγινε με τη  συμμετοχή 50-60 συντρόφων/ισσών στήθηκε μικροφωνική από όπου διαβάστηκαν  μηνύματα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α.  Χαλκιδικής, μοιράστηκαν πλήθος κειμένων και αναρτήθηκαν πανό. Η ανταπόκριση του  κόσμου ήταν ιδιαίτερα θετική. Το κείμενο της “Συντονιστικής Συνέλευσης  Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής” που μοιράστηκε:

Την Τετάρτη 11 Δεκέμβρη, στο λιμάνι του Πειραιά,  υπήρξε διαρροή τοξικών ουσιών από κοντέινερ που περιείχαν μεγάλες ποσότητες  ρυπογόνου χώματος, στο πλοίο “Ραβένα”. Το φορτίο αυτό είχε φτάσει στον Πειραιά  τις προηγούμενες μέρες από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με το πλοίο “Πάρης”,  έχοντας τελικό προορισμό την Κίνα. Πρόκειται για τη διαδρομή που ακολουθείται  για την απομάκρυνση των τοξικών αποβλήτων που παράγονται από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες στη Χαλκιδική. Παρά τη σοβαρότητα του γεγονότος, οι κρατικοί  φορείς επιχείρησαν τη συγκάλυψή του. Δεν εξέδωσαν καμία ανακοίνωση και δεν  έδωσαν οποιοδήποτε στοιχείο σχετικά με την προέλευση και τους ιδιοκτήτες του  τοξικού φορτίου. Ωστόσο, μετά την άρνηση απόπλου από τον πλοίαρχο για την  προστασία του πληρώματος και την αποφυγή ρύπανσης των θαλάσσιων υδάτων, την  εξέταση του τοξικού φορτίου και τη διαδικασία καθαρισμού του πλοίου που  ακολούθησε, το γεγονός έγινε γνωστό μέσα από δημοσιεύματα στα οποία  στοχοποιείται η πολυεθνική εξορυκτική εταιρεία ELDORADO GOLD. Η συγκεκριμένη  εταιρεία είναι μητρική της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, που ευθύνεται μαζί με το ελληνικό  κράτος για τη γιγαντιαία καταστροφή που συντελείται στο όρος Κάκκαβος της Β.Α.  Χαλκιδικής, τον επαπειλούμενο αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής και  την επιχείρηση τρομοκράτησης των κατοίκων της για την εγκατάσταση ανοιχτού  μεταλλείου εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές.

Σήμερα, και παρά τις αποπροσανατολιστικές για τον  αγώνα εξαγγελίες της εταιρείας για παύση των εργασιών μέχρι το 2016, οι  καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των  Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό  χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται  σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του  μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η  μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο  ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες, να αναφέρουμε μερικά σημαντικά “ατυχήματα” που συνέβησαν μόνο το  τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από  κοντέινερ με φορτίο της “Ελληνικός Χρυσός” κατά τη φόρτωσή του σε πλοίο στο  λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών  αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός” στο δήμο Βόλβης. Ενώ  στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που  πραγματοποίησε η εταιρεία στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή, ο ανυποχώρητος αγώνας των  κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της “Ελληνικός  Χρυσός” βρίσκεται αντιμέτωπος με την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το  κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση των αγωνιζόμενων κατοίκων. Αντιμέτωπος με  μια τεράστια αστυνομική, δικαστική και προπαγανδιστική επιχείρηση ποινικοποίησης  και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε να καμφθεί ο  αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον  δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής  τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης χρυσού και του  κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους. Αυτός ο αγώνας, που  δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και μαχητικά με  πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται αδιάλειπτα,  πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους όσοι  αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα και να αποτελέσει έναν  κοινωνικό φραγμό στην λεηλατική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, που  επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο βωμό της  ανάπτυξης, από τη Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά, σε κάθε γωνιά της χώρας αλλά και  πολύ ευρύτερα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ  ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

Συντονιστική  Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής

Η κλωνοποιημένη εξαπάτηση (Διαδρομή Ελευθερίας #135 Φεβρουάριος 2014)

Μια είδηση, που αναπαρήχθη από τα μέσα «ενημέρωσης», κάνει λόγο για την κατασκευή τριών νομοθετικών διαταγμάτων της ευρωπαϊκής επιτροπής τροφίμων, το περιεχόμενο των οποίων απαγορεύει, από τούδε και στο εξής να διατίθενται στην αγορά κλωνοποιημένο κρέας, καθώς και τα παράγωγα του (γάλα, τυρί κ.λπ.).

Αναλυτικότερα, οι νομοθετικές πράξεις αφορούν στην κλωνοποίηση των ζώων και τα λεγόμενα «νέα τρόφιμα». Οι σχετικές διατάξεις, απαγορεύουν εντός της Ε.Ε. τη χρήση της τεχνικής της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, καθώς και τις εισαγωγές κλωνοποιημένων ζώων. Επίσης, θα απαγορεύεται η εμπορία τροφίμων που προέρχονται από τέτοιου είδους ζώα.

Σκοπός των προτάσεων αυτών είναι, όπως επισημαίνει η Επιτροπή, να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες που έχουν εκφραστεί σχετικά με την καλή μεταχείριση των ζώων και άλλες δεοντολογικές πτυχές της συγκεκριμένης τεχνικής.

Στο πρώτο σχέδιο της σχετικής οδηγίας, προβλέπεται να απαγορευθούν προσωρινά, τόσο η χρήση της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, όσο και η διάθεση ζωντανών κλωνοποιημένων ζώων και εμβρύων στην αγορά.

Το δεύτερο σχέδιο της νομοθετικής οδηγίας, μεριμνά ώστε τρόφιμα, όπως το κρέας ή το γάλα από τέτοιου είδους όντα να μην διατίθενται στην αγορά της Ευρώπης. Ωστόσο, η κλωνοποίηση δεν θα απαγορεύεται για σκοπούς όπως η έρευνα, η διατήρηση σπάνιων φυλών και ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση, ή η χρήση ζώων για την παραγωγή φαρμάκων και ιατροτεχνολογικών συσκευών, σε περίπτωση που η χρήση της τεχνικής αυτής μπορεί να δικαιολογείται.

Το σχέδιο νομοθετικής πράξης, για τα «νέα τρόφιμα» αναθεωρεί τον ισχύοντα κανονισμό, με σκοπό να βελτιωθεί η πρόσβαση νέων και καινοτόμων τροφίμων στην αγορά της Ευρώπης.

Κατά κανόνα, ο όρος «νέα τρόφιμα» αναφέρεται σε τρόφιμα τα οποία δεν καταναλώνονταν ευρέως στην Ε.Ε. πριν από το Μάιο του 1997, δηλαδή πριν από την έναρξη ισχύος του τρέχοντος κανονισμού.

Ο Τόνιο Μποργκ, ο αρμόδιος για θέματα υγείας επίτροπος της Ε.Ε., δήλωσε: «Οι σημερινές πρωτοβουλίες σχετικά με την κλωνοποίηση των ζώων αντιμετωπίζουν, με ρεαλιστικά και εφικτά μέτρα, τις ανησυχίες για την καλή μεταχείριση των ζώων, καθώς και τις αντιλήψεις των καταναλωτών σχετικά με τα τρόφιμα που προέρχονται από κλωνοποιημένα ζώα. Οι αλλαγές σχετικά με τα νέα τρόφιμα θα διαμορφώσουν ένα αποδοτικότερο σύστημα. Το σύστημα αυτό θα προσφέρει στους καταναλωτές της Ε.Ε. τη δυνατότητα να επιλέγουν από ένα ευρύ φάσμα τροφίμων και θα παρέχει ευνοϊκό περιβάλλον για τον κλάδο παραγωγής τροφίμων της Ευρώπης».

Δηλαδή, ο κύριος Μποργκ, καθώς και αυτοί των οποίων τα συμφέροντα καταφανέστατα υπηρετεί, μαζί με τους μηχανισμούς προπαγάνδας και εξαπάτησης (διάβαζε: ΜΜΕ), μας δείχνουν το φιλοανθρωπιστικό, φιλοζωικό και φιλοπεριβαλλοντολογικό τους προσωπείο.

Είναι, όμως, έτσι;

Ας δούμε μερικά στοιχεία, που σκοπίμως(;) αποκρύπτονται και αναδεικνύουν την αλήθεια, για τον πραγματικό τρόπο, που εκτρέφονται, καθώς και τις πραγματικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες, που ισχύουν για τα υπό σφαγή ζωντανά, από τα πολυεθνικά μαζικά σφαγεία.

Αυτή τη χρονιά, θα σφαγιαστούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζώα, όπως αγελάδες, μοσχάρια, γουρούνια, κοτόπουλα, γαλοπούλες, πάπιες, χήνες κ.ά. τα οποία ζουν σε άθλιες και αφύσικες συνθήκες, στοιβαγμένα σε βρώμικα υπόστεγα ή σε κλουβιά λίγο μεγαλύτερα από το μέγεθός τους, χωρίς ποτέ να νοιώσουν τον ήλιο ή τον αέρα, να μεγαλώσουν τους συνεχιστές του είδους τους, να χτίσουν τις φωλιές τους, να κάνουν ο,τιδήποτε εκπληρώνει το φυσικό τους κύκλο.

Με φάρμακα και ορμόνες η βιομηχανία κρέατος προσπαθεί να αυξήσει την παραγωγή, αλλά και να κρατήσει ζωντανά αυτά τα πλάσματα, καθώς θα ήταν αδύνατο να επιβιώσουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες τα εξαναγκάζουν να βρίσκονται. Με γενετικές παρεμβάσεις, προσπαθούν να τα παχαίνουν γρηγορότερα, ώστε να παράγουν περισσότερο γάλα, αυγά κ.λπ. με στόχο την αύξηση του κέρδους.

Όσα ζώα καταφέρουν να επιβιώνουν σε αυτές τις συνθήκες, τα περιμένει ένα εφιαλτικό πολύωρο, τις περισσότερες φορές, ταξίδι, εκτεθειμένα σε ακραίες καιρικές συνθήκες χωρίς τροφή ή νερό προς το σφαγείο, όπου εκεί θα εξοντωθούν έχοντας πολλές φορές τις αισθήσεις τους ακόμη και όταν γδέρνονται ή ρίχνονται σε ζεματιστό νερό, προκειμένου να τους αφαιρεθεί το τρίχωμα.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Όσον αφορά τα πουλερικά. Βρίσκονται σε τεράστιες τσιμεντένιες εγκαταστάσεις, με αυτόματα συστήματα περιορισμένης πόσης και βρώσης, πλούσια όμως σε χορήγηση των κατάλληλων φαρμάκων, με σκοπό την ταχύτερη ανάπτυξη τους, επομένως και την σφαγή τους κατά το συντομότερο δυνατόν χρόνο.

Ας ρίξουμε μια ματιά εν τάχει, στην μέθοδο εκτροφής τους.

Πρώτος και αντικειμενικός σκοπός των εκτροφέων-δολοφόνων, είναι η ταχύτερη και μέγιστη ανάπτυξη των πτηνών με όσο το δυνατόν λιγότερη τροφή. Οι μύες και οι λιπώδεις ιστοί αυτών των νεομεταλλαγμένων πουλερικών, αναπτύσσονται πολύ πιο γρήγορα από τα οστά τους, προκαλώντας δυσμορφίες και ασθένειες. Ένα ποσοστό 1%-4% των πουλερικών θα πεθάνουν σφαδάζοντας, με σπασμούς, από το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου, μια πάθηση ουσιαστικά άγνωστη εκτός εκτροφείων-σφαγείων. Τρία στα τέσσερα, θα έχουν κάποιας μορφής πρόβλημα στην κίνηση, ενώ μέχρι τη σφαγή τους, υποφέρουν από τις βασανιστικές μεθόδους «εκτροφής».

Δεν χρειάζεται καν να επισημάνουμε το γεγονός, πως τα πουλερικά κάτω από αυτές τις συνθήκες, «ζουν» στοιβαγμένα, παραμορφωμένα, παραγεμισμένα με φάρμακα, υπερβολικά στρεσσαρισμένα μέσα σε ένα βρωμερό χώρο.

Η τύφλωση, οι βακτηριακές μολύνσεις των οστών, τα προβλήματα σε σπονδύλους και τένοντες, η παράλυση, η εσωτερική αιμορραγία, η αναιμία, οι αναπνευστικές ασθένειες και τα αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά συστήματα αποτελούν, μεταξύ άλλων, την μόνιμη και αντικειμενική πραγματικότητα των εκτροφείων, όπως τα ονομάζουν ή αλλιώς και πιο αληθινά, τους χώρους βασανισμού και μαζικής σφαγής.

«Τα βοοειδή σημαδεύονται στο πρόσωπο ή αλλού με πυρωμένο σίδερο, τούς αφαιρούν τα κέρατα με κόφτες, πειθαρχούνται με ματσουκιές ή ηλεκτροσόκ, μεταφέρονται σε τόσο άθλιες συνθήκες που πολλά πεθαίνουν μέσα στα φορτηγά από ασφυξία, ασιτία, αφυδάτωση, κρύο, ζέστη, φόβο. Οι αγελάδες εξαναγκάζονται σε διαρκές άρμεγμα (τούς γίνεται συνεχόμενη γονιμοποίηση γιατί λέγεται πως κατεβάζουν περισσότερο γάλα), ενώ είναι πάντα αλυσοδεμένες. Εξαναγκάζονται να τρώνε τις γνωστές ζωοτροφές, οι οποίες είναι γεμάτες από χημικά και αντιβιοτικά, που προκαλούν σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια.

Μια αγελάδα στο φυσικό της περιβάλλον μπορεί να ζήσει ως και 20 χρόνια, ενώ όσες ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας στα 4 με 5 χρόνια πεθαίνουν. Σφαγιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο μέσα και έξω από κλωβούς, αλλά πολλές φορές διατηρούν τις αισθήσεις τους αργοπεθαίνοντας από την αιμορραγία. Τα μικρά απομακρύνονται από τις μητέρες μόλις τη δεύτερη μέρα από τη γέννησή τους και περιμένουν αλυσοδεμένα όρθια την ημερομηνία της σφαγής.

Τα χοιρινά δεν έχουν καλύτερη μοίρα. Τεχνητή γονιμοποίηση, παραμορφώσεις, κανιβαλισμός, κόψιμο ουράς, αυτιών, αφαίρεση δοντιών, γεννητικών οργάνων (όλα «χωρίς αναισθητικό»). Στο τέλος, αφού έχουν κατακρεουργηθεί και ενώ πολλά διατηρούν ακόμη τις αισθήσεις τους, βυθίζονται σε καυτό νερό για να αφαιρεθεί ευκολότερα το τρίχωμα τους», (από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φ.123).

Αγελάδες με αιμορραγούσες ανοιχτές πληγές, πρόπτωση μήτρας, μολύνσεις με πύο και πρησμένες αρθρώσεις, αφημένες να υποφέρουν. Πεσμένες αγελάδες, που είναι πολύ άρρωστες ή χτυπημένες για να σταθούν όρθιες, παρατημένες να υποφέρουν για βδομάδες μέχρι να πεθάνουν ή να σκοτωθούν. Εργάτες να χτυπούν, να κλωτσούν, να γρονθοκοπούν και να κάνουν ηλεκτροσόκ σε αγελάδες και μοσχαράκια. Μοσχαράκια που τους αφαιρούν τα κέρατα χωρίς αναισθητικό ή παυσίπονα, ενώ χώνουν τα δάχτυλά τους στα μάτια τους για να τα συγκρατήσουν. Επίσης, μοσχαράκια που τους κόβουν τις ουρές, αγελάδες που ζουν στριμωγμένες σε βουστάσια με τσιμεντένιο πάτωμα, καλυμμένο με τα περιττώματά τους, που τους χορηγούν αυξητικές ορμόνες για βοοειδή, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή γάλακτος.

Τα προαναφερθέντα, αποτελούν τα στάδια και τις κτηνώδεις μεθόδους παραγωγής και εκτροφής των ζωντανών από τις βιομηχανίες κρέατος ανά τον κόσμο. Οι ίδιες, απέραντα εξουσιαστικές και βάρβαρες συνθήκες ισχύουν και για την απόσπαση των προϊόντων (γάλα, αυγά κ.λπ.) από τα διάφορα ζώα.

Προφανώς, η ευρωπαϊκή επιτροπή, κατασκευάζοντας τα νομοθετικά διατάγματα για την απαγόρευση των κλωνοποιημένων ζώων, επιχειρεί να διασφαλίσει και να νομιμοποιήσει τις υπάρχουσες συνθήκες μαζικής εκτροφής και παραγωγής. Άλλωστε, τα όσα λέγονται και υποστηρίζονται από τα διάφορα ανδρείκελα των εξουσιαστών για την υποτιθέμενη «διασφάλιση των όρων περιβαντολλογικής και ευρύτερα της διατήρησης, υψηλών όρων υγιεινής των ζώων», είναι καταφανέστατα ψεύδη και αποτελούν μέρος της ευρύτερης πολιτικής προπαγάνδας που χρησιμοποιείται απλά και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, ενώ πίσω από αυτά υπάρχει η αποτρόπαια πραγματικότητα.

Είναι φανερό ότι αυτοί οι νόμοι έρχονται ως αποτέλεσμα του γεγονότος –το οποίο προφανώς ελήφθη υπ’ όψιν– ότι οι διαδικασίες κλωνοποίησης ζώων, με σκοπό τη μαζική σφαγή τους και τη μετέπειτα διάθεση τους στην παγκόσμια καταναλωτική αγορά, δείχνουν μικρά ποσοστά επιβίωσης για τα μεταφερόμενα έμβρυα και τα κλωνοποιημένα ζώα, καθώς πολλοί από τους κλώνους πεθαίνουν σε πρώιμο στάδιο από καρδιαγγειακή, ανοσοποιητική ή ηπατική ανεπάρκεια, αναπνευστικά προβλήματα και νεφρικές ή μυοσκελετικές ανωμαλίες. Καθώς και ότι –ακόμη και με δικά τους στοιχεία– η θνησιμότητα και η νοσηρότητα των κλώνων, είναι μεγαλύτερες από εκείνη που παρατηρείται στα γεννώμενα με φυσικές μεθόδους. Εκτός αυτού, οι απώλειες και οι διαταραχές της όψιμης εγκυμοσύνης, είναι δυνατόν να επηρεάσουν την ευζωία των παρένθετων μητέρων.

Με λίγα και απλά λόγια, λοιπόν. Αφού για μια τουλάχιστον δεκαετία, χρησιμοποίησαν τους ανθρώπους ή το καταναλωτικό κοινό, όπως αρέσκονται να ονομάζουν τους εξουσιαζόμενους πληθυσμούς, ως πειραματόζωα. Αφού παρήγαγαν και εξόντωσαν με περισσή βαναυσότητα τα υπό πειραματισμό ζώα, αποδεικνύεται πλέον ότι, η κλωνοποίηση ως μέθοδος παραγωγής, κοστολογικά είναι δυσανάλογη (προς το παρόν) με το αναμενόμενο κέρδος. Οπότε καθίσταται ασύμφορη. Επίσης, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο κλωνοποίησης, τα επιστημονικά επιτελεία τους μελέτησαν και κατέγραψαν ό,τι στοιχείο προέκυπτε από τη διαδικασία και αφού προφανώς κατέληξαν στα συμπεράσματά τους, από τα εν λόγω πειράματα, φορούν τώρα τη μάσκα των προστατών της παγκόσμιας υγείας, του περιβάλλοντος και των ζώων και με νομοθετικές ρυθμίσεις προσποιούνται πως αποκαθιστούν την τάξη και την «ομαλότητα». Βεβαίως, δεν θα πρέπει να μας διαφύγουν δύο σημεία. Το πρώτο είναι η ξεδιάντροπη παραδοχή για τα πειράματα κλωνοποίησης με διατροφικούς σκοπούς και το δεύτερο ότι τα πειράματα επίσημα δεν επιτρέπονται στην Ε.Ε. Αυτό σημαίνει πως ανεπίσημα θα συνεχίζονται ή με διάφορα άλλα επίσημα προσχήματα (ερευνητικούς δήθεν σκοπούς, κ.λπ.). Ούτε λόγος ότι αυτά τα πειράματα θα συνεχίζονται εκτός Ε.Ε..

Αλλά, το σημαντικό είναι πως με τέτοιου είδους νομοθετήματα δίνουν συγχωροχάρτι στα εγκλήματα που πραγματοποιούνται καθημερινά εις βάρος των μη κλωνοποιημένων υπάρξεων του ζωικού βασιλείου.

Πιστεύουμε, πως είναι περιττό να επιχειρηματολογήσουμε, ότι με βάση τις αναρχικές απόψεις δεν τίθεται ζήτημα να επιζητούνται καλύτερες συνθήκες μαζικής ή περιορισμένης εξόντωσης των αιχμαλωτισμένων ζώων ή καλύτερων συνθηκών σκλαβιάς. Το θέμα της διατροφής των ανθρώπων που σε μεγάλο βαθμό συναρτάται με την εξόντωση τρισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο ξεπερνά την επιφάνεια που έχει επιβάλλει η εξουσιαστική νοοτροπία.

Ακόμα και αν σταματούσε ο βασανισμός και η μαζική χορήγηση φαρμάκων στα αιχμάλωτα και φυλακισμένα ζώα, ακόμα κι αν δεν διαλύονταν και δηλητηριάζονταν, τόσο τα ίδια όσο και τα παραγόμενα από αυτά προϊόντα που καθίστανται ανθυγιεινά ως διατροφικά προϊόντα, για τους ανθρώπους, πάλι η παράμετρος της ανθρώπινης υγείας είναι δευτερευούσης σημασίας για μας.

Πιστεύουμε πως η υγεία, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη και η ευημερία του ανθρώπινου είδους δεν μπορεί κατ’ αρχήν, να πραγματωθεί στις σημερινές συνθήκες υποδούλωσης. Επίσης, όλα αυτά για να πάρουν τη φυσική τους υπόσταση, δεν μπορεί να είναι ξέχωρα απ’ τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, αλλά αντιθέτως σε πλήρη ενότητα και ισορροπία με αυτόν. Το ρίζωμα του ανθρωποκεντρισμού ως μέσο κατανόησης, ερμηνείας και πρακτικής εφαρμογής γίνεται πηγή εξουσίας. Όπως μεταξύ του ανθρώπινου είδους δεν υπάρχει κανενός είδους ανωτερότητα η οποία στηρίζεται στη φυλή, το χρώμα και το φύλο, έτσι δεν υπάρχει και κανενός είδους ανωτερότητα του ανθρώπου έναντι των υπόλοιπων όντων του πλανήτη που να βασίζεται στην ανθρώπινη ικανότητα του λόγου, της σύνθετης σκέψης και της νοημοσύνης.

Η εξουσιαστική πρακτική, με τη μαζική παραγωγή και εξόντωση, το βασανισμό και τις σφαγές των υπό κατανάλωση ζωντανών από τη μία και την παθητικότητα με την οποία δέχονται οι υπήκοοι της κυριαρχίας, τη λεηλασία της φύσης και κάθε ύπαρξης σε αυτήν από την άλλη, έχουν κοινό τόπο την ανθρωποκεντρική ιδεοληψία. Το ξερίζωμα, αυτής της εμμονής αποτελεί βασική προτεραιότητα, καθώς και το πεδίο σύγκρουσης με κάθε εξουσία, αλλά και διάχυσης των αναρχικών ιδεών, ως πανανθρώπινων προταγμάτων μεταξύ των αγωνιζόμενων και μη ανθρώπων.

Διότι, εξετάζοντας τα γεγονότα μέσα από την αναρχική θεώρηση, πιστεύουμε πως η μάχη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία, δεν θα μπορούσε να έχει ως τελικό αποτέλεσμα την ευημερία των ανθρώπων και την κυριαρχία τους επάνω σε κάθε μορφή ζωής (φυτικής ή έμβιας) επάνω στον πλανήτη, αλλά να ζει σε αρμονία με κάθε μορφή ζωής, ως αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι του φυσικού κόσμου συνολικά.

Φ.

Θ #2 (2012)

 

θ #2

Περιεχόμενα:

Δεύτερη παρουσίαση. Η Θεσσαλονίκη στην κόψη των Βαλκανικών εθνικισμών (τέλη 19ου – αρχές 20ου αιώνα)

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Θ #1 (2012)

 

θ #1

Περιεχόμενα:

Εισαγωγή στο εγχείρημα Μπάσταρδες Με Μνήμη σελ. 1

Πρώτη παρουσίαση – Κοινοτικές και εθνοτικές συνθήκες στη Μακεδονία τέλη 19ου – αρχές 20ου αιώνα σελ.3

Χρονικό 1821-1924 σελ.9

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Αλληλεγγύη στους απεργούς του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του Ε.Μ. Πολυτεχνείου (Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37)

Οι εργαζόμενοι του Πανεπιστημίου Αθηνών και του  Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου βρίσκονται σε απεργία διαρκείας εδώ και εννέα  εβδομάδες ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις 1.349 διοικητικών υπαλλήλων από  οχτώ πανεπιστήμια της χώρας.

Με τον αγώνα τους αρνούνται τις πολιτικές της  μνημονιακής λεηλασίας που καταδικάζουν όλο και περισσότερους στην ανεργία και  εκβιάζουν την πειθάρχηση στην εργοδοτική τρομοκρατία. Δημιουργούν ένα ανάχωμα  στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας, αφού οι απολύσεις είναι μέρος μιας  ευρύτερης κίνησης αναδιάρθρωσης των πανεπιστημίων στα μέτρα της αγοράς και στα  πρότυπα του ασφυκτικού ελέγχου και της καταστολής, σε μια εποχή μάλιστα που κάθε  κοινωνικό αγαθό ιδιωτικοποιείται και εμπορευματοποιείται (περίθαλψη, μόρφωση,  μεταφορές), βαθαίνοντας τις ταξικές ανισότητες και τους κοινωνικούς  αποκλεισμούς. Επιλέγουν να σταθούν και να αγωνιστούν μαζί, απορρίπτοντας τον  κατακερματισμό τους με βάση τα κριτήρια “αξιολόγησης” που θέτει το υπουργείο  παιδείας.

Με τη συλλογική τους άρνηση απέναντι στις  απολύσεις, με τις κινητοποιήσεις τους, τις απεργιακές περιφρουρήσεις, την  απεύθυνσή τους σε άλλους εργαζόμενους, φοιτητές και αγωνιζόμενα κομμάτια της  κοινωνίας, επιχειρούν να υπερβούν λογικές που θέλουν τις εργατικές αντιστάσεις  συντεχνιακές, απομονωμένες, ελεγχόμενες από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.

Ο αγώνας τους διεξάγεται μέσα σε έναν πόλεμο  φθοράς και συκοφάντησης από το κράτος και τα ΜΜΕ, με τη συνήθη προπαγάνδα που  προωθεί τον κοινωνικό αυτοματισμό για να πνίξει την ταξική αλληλεγγύη.

Όπως γράφει σε ανακοίνωσή της η απεργιακή επιτροπή  εργαζομένων ΕΚΠΑ: “Για μας (…) ο στόχος (…) ήταν και είναι το ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ. Όταν βάλαμε αυτό το  στόχο ξέραμε ότι θα ερχόμασταν σε σύγκρουση με τον πυρήνα της μνημονιακής  πολιτικής. Ότι αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να σπάσουμε τον τσαμπουκά αυτής  της κυβέρνησης. Ξέραμε ότι θα μας τρομοκρατήσουν, θα επιχειρήσουν να μας  διασπάσουν, να μας σπάσουν, να τσακίσουν τα νεύρα μας, με τη βοήθεια πρόθυμων  συμμάχων τους, από τα ΜΜΕ μέχρι τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.(…) Εμείς όμως  ξέραμε πάντα ότι όπλο μας είναι Η ΑΠΕΡΓΙΑ. Και τώρα το ξέρουμε ακόμα καλύτερα”.

Από την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, έναν  αυτοοργανωμένο χώρο αντίστασης, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους απεργούς των  πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και σε όλους-ες όσους-ες παλεύουν ενάντια στη λεηλασία  της ζωής και της αξιοπρέπειας τους από το κράτος και το κεφάλαιο.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ, ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ,  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Κατάληψη  Λέλας Καραγιάννη 37

5/11/13

«Ο πόλεμος της διαφθοράς» και οι «νέες» απαγορεύσεις στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης (Διαδρομή Ελευθερίας #135 Φεβρουάριος 2014)

2a
 
Θεῶν δὲ φόβος ἢ ἀνθρώπων νόμος οὐδεὶς ἀπεῖργε, τὸ μὲν κρίνοντες ἐν ὁμοίῳ καὶ σέβειν καὶ μὴ ἐκ τοῦ πάντας ὁρᾶν ἐν ἴσῳ ἀπολλυμένους, τῶν δὲ ἁμαρτημάτων οὐδεὶς ἐλπίζων μέχρι τοῦ δίκην γενέσθαι βιοὺς ἂν τὴν τιμωρίαν ἀντιδοῦναι, πολὺ δὲ μείζω τὴν ἤδη κατεψηφισμένην σφῶν ἐπικρεμασθῆναι, ἣν πρὶν ἐμπεσεῖν εἰκὸς εἶναι τοῦ βίου τι ἀπολαῦσαι. (2,53,4)
Καὶ τὰς ἐς σφᾶς αὐτοὺς πίστεις οὐ τῷ θείῳ νόμῳ μᾶλλον ἐκρατύνοντο ἢ τῷ κοινῇ τι παρανομῆσαι. (3,82,6)
 
Κανένας φόβος των θεών ή νόμος των ανθρώπων δεν τους συγκρατούσε,
αφ’ ενός διότι έκριναν ότι είναι το ίδιο είτε να σέβονται τα θεία είτε όχι, αφού έβλεπαν ότι χάνονταν όλοι αδιακρίτως, και αφ’ ετέρου διότι κανένας δεν έτρεφε την ελπίδα ότι θα ζούσε μέχρι να γίνει η δίκη και να τιμωρηθεί για τις πράξεις του, απεναντίας πολύ μεγαλύτερη τιμωρία θεωρούσαν αυτή που τους είχε κιόλας επιβληθεί και κρεμόταν τώρα από πάνω τους, και προτού να τους χτυπήσει, λογικό τους φαινόταν να θέλουν να απολαύσουν κάτι στη ζωή τους. (2,53,4)
Και η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλον δεν στηριζόταν σε όρκους στους θεούς παρά στην συνενοχή τους σε άνομες πράξεις. (3,82,6)  Θουκυδίδης

Ο Νικολό Μακιαβέλι στο βιβλίο του Ηγεμόνας υποστήριζε ότι όποιος γίνει αφέντης μιας πόλης, που είναι συνηθισμένη να ζει ελεύθερη και δεν την καταστρέφει πρέπει να περιμένει ότι θα τον καταστρέψει αυτή, θεωρώντας ότι πάντοτε η πόλη επικαλείται, σε περίπτωση εξέγερσης, το όνομα της ελευθερίας και τους παλιούς δικούς της θεσμούς, που δεν λησμονούνται ούτε με ευεργετήματα ούτε με την πάροδο του χρόνου. Καταλήγει δε στο εξής συμπέρασμα: «ό,τι και να κάνεις ή προνοήσεις, εάν δεν διχαστούν ή δεν σκορπιστούν οι κάτοικοι, δεν ξεχνούν ούτε αυτό το όνομα ούτε εκείνους τους θεσμούς και σε κάθε ευκαιρία θα προστρέχουν αμέσως σ’ αυτά».

Ο Μακιαβέλι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν εννοεί κατ’ ανάγκη την ισοπέδωση μιας πόλης, που έχει κατακτηθεί, αλλά την αλλαγή θεσμών και γενικά του καθεστώτος, πολιτειακού και ιδιοκτησιακού. Συμβούλευε, όμως, και κάτι ακόμα τους ηγεμόνες, διακρίνοντας τις ωμότητες τις οποίες (αναγκαίως) διαπράττουν ανάλογα με την «καλή» ή την «κακή» τους χρήση. Τους προέτρεπε, λοιπόν, να διαπράττουν όσες ωμότητες αποφάσιζαν, ότι τους διασφαλίζουν, όλες μαζί και στην αρχή της ηγεμονίας τους, ενώ τα ευεργετήματα πίστευε ότι οφείλουν οι ηγεμόνες να τα παραχωρούν λίγα λίγα για να διαρκεί περισσότερο η γεύση τους.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης (Η ηδονή, η ισχύς, η ουτοπία, κεφάλαιο, Οι φιλόσοφοι και η ισχύς) σημείωνε, επίσης, ότι «καμιά πολιτική κοινότητα δεν μπορεί να επιβιώσει επί πολύ αν στους κόλπους της ασκείται καθημερινά βία σε μεγάλη έκταση, αν δηλαδή μαίνεται ένας διαρκής εμφύλιος πόλεμος –όμως ούτε και μπορεί να υπάρξει χωρίς τη διαρκή απειλή χρήσεως βίας, χωρίς μια εσωτερική οργάνωση κι έναν καταμερισμό εργασίας που της επιτρέπουν να πραγματώσει άμεσα την απειλή χρήσεως βίας. Ανεπτυγμένοι πολιτισμοί δίχως θεσμισμένη χρήση βίας δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα, κι αυτό βέβαια δεν μπορεί ν’ αποτελεί σύμπτωση. Η διαρκής απειλή χρήσεως βίας είναι φυσικά δυνατόν να ερείδεται σε ευρύτατη κοινωνική «σύμπνοια» κι επομένως να συνιστά ισχύ [….]».

Δεν θεωρούμε, βέβαια, ότι τα παραπάνω εφαρμόζονται πιστά από τους εξουσιαστές σε κάθε περίπτωση, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη οι ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνικού χώρου. Ούτε βέβαια ότι αποκρυπτογραφούν τις μεθόδους και τις αιτίες των δεινών της «κρίσης», που τοποθέτησε «ξαφνικά» τον ελλαδικό πληθυσμό στην θέση του «κατακτημένου» μέσω των μνημονίων και του «απεχθούς χρέους» ή ακόμη ότι περιγράφουν τις συνολικότερες προθέσεις των «κατακτητών».

Εάν είχαμε αυτή την πεποίθηση, θα σήμαινε ότι αποδεχόμαστε, εκτός των άλλων, είτε μια προηγούμενη «αυτόνομη» ή «ανεξάρτητη» κατάσταση ενός κρατιδίου, είτε λόγου χάρη ότι οι επαχθεστέροι όροι επιβολής της κυριαρχίας αποτελούν απαρχή και όχι συνέχεια της προηγούμενης κατασκευασμένης συνθήκης «ευμάρειας».

Γιατί τα δεσμά παραμένουν δεσμά. Είτε χαλαρώνουν είτε σφίγγουν ολοένα και περισσότερο. Είτε είναι ορατά είτε δυσδιάκριτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εξαρτήσεις και μάλιστα σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό. Εξαρτήσεις, που όχι μόνο αποτελούν πραγματικότητα, αλλά συνεχώς μεγαλώνουν όσο οι εξαρτώμενοι τρέφονται από αυταπάτες, «νέες» ή «παλαιές», από ψεύτικες ελπίδες, «μικρές» ή «μεγάλες».

Έχουμε ήδη ασχοληθεί διεξοδικά με την λεγόμενη κρίση, την (επανα)διαπραγμάτευση των όρων «ξεπεράσματος» της, που επαγγέλλεται ο γαλαξίας των «αντιπολιτευόμενων» αντι-μνημονιακών δυνάμεων, –που επίσης εντάσσεται στην διαδικασία της επονομαζόμενης ολοκλήρωσης της Ε.Ε.– και δεν έχουμε σκοπό τουλάχιστον στο παρόν κείμενο να επιχειρηματολογήσουμε εκ νέου για αυτά τα ζητήματα.

Ας κάνουμε, όμως, προτού προχωρήσουμε μια υπενθύμιση.

Όταν επιμέρους «σημεία» του πλανητικού χωριού επανεντάσσονται σε μια διαδικασία της επονομαζόμενης παγκοσμιοποίησης, οι επί μέρους «καθυστερήσεις», όχι απλά δεν είναι ανεκτές από τους κυρίαρχους, αλλά αντίθετα αποτελούν έναν επί πλέον λόγο επίσπευσης της κατάλληλης «επέμβασης». Τα αίτια της βιαιότητας, που χαρακτηρίζουν αυτήν την επανένταξη ή οι ραγδαίοι ρυθμοί της μεταβολής, δεν πρέπει να αναζητηθούν μόνο σ’ αυτήν καθ’ εαυτή την «καθυστέρηση», αλλά στην βεβαιότητα των κυριάρχων ότι λόγω του σφοδρού ανταγωνισμού στο εσωτερικό τους, οποιαδήποτε ολιγωρία θα φέρει τους «συμπαίκτες» σε ευνοϊκότερη θέση.

Ενδοιασμοί εκ μέρους τους δεν υπάρχουν και αυτό είναι γνωστό. «Φίλοι» και «σύμμαχοι» εν μια νυκτί χαρακτηρίζονται «αιμοσταγείς δικτάτορες» και εξοντώνονται, πραξικοπήματα εμφανίζονται ως λαϊκές εξεγέρσεις για να επιβληθούν νέα πραξικοπήματα, πληθυσμοί ολόκληροι βυθίζονται «ξαφνικά» και από το «πουθενά» σε εμφύλιες «τοπικές» συρράξεις (στις οποίες οι «Μεγάλοι» είναι μέχρι το λαιμό χωμένοι), στο χάος και στην εξαθλίωση και μάλιστα στο όνομα της αναζήτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των αξιών της δια»φωτισμένης» δύσης.

Αλλά ας γυρίσουμε στα «δικά» μας για να σταθούμε σε ορισμένα ζητήματα «τεχνικής», όσον αφορά την αντιμετώπιση της «κρίσης» που επαγγέλλονται οι εξουσιαστές.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που έχουν ασχοληθεί και αναλύσει, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες και διαφορετικές απόψεις του ο καθένας, τον «πόλεμο στην διαφθορά», που διεξάγεται στην προσπάθεια «εξυγίανσης» και «σωτηρίας τού τόπου» από τις «παθογένειες» του πολιτικού κατεστημένου.

Άλλοι τόσοι έχουν με επιμέλεια, ο καθείς από την σκοπιά του είναι αλήθεια, καταγράψει την «σκλήρυνση» των μέτρων που επιβάλλονται (φορολογικά, αστυνομικά κοκ) από τους τωρινούς διαχειριστές των εξουσιαστικών υποθέσεων, τις «νέες» απαγορεύσεις που αναγγέλλονται ή ήδη έχουν θεσπιστεί (απαγορεύσεις πορειών με αφορμή την ανάληψη της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε., κομμάτων, ποινικοποίηση του φρονήματος κ.ο.κ.).

Συνδέονται κατά κάποιον τρόπο αυτές οι δύο «υποθέσεις»; Όχι μόνο απλά συνδέονται, αλλά είναι στενά αλληλοεξαρτώμενες καταστάσεις. Αλλά ας δούμε με ποιον τρόπο.

«Μια αδιάφθορη εξουσία», υποστηρίζει ο Γκασπάρ Κένινγκ (γάλλος πανεπιστημιακός, υφηγητής φιλοσοφίας, «Οι διακριτικές αρετές της διαφθοράς» εκδ. Grasset), «είναι κενή περιεχομένου, αναποτελεσματική και αποκομμένη από τον κόσμο. Οι αδιάφθορες εξουσίες, αν υπάρχουν, δεν έχουν καμία τύχη επιβίωσης γιατί αδυνατούν να ανοιχτούν στους άλλους, να συνθέσουν με τις διάφορες επιρροές, να δημιουργήσουν δίκτυα και να προχωρήσουν σε μικρές ή μεγάλες συναλλαγές… Ένας πλήρως αδιάφθορος πολιτικός –αν υπάρχει αυτό το είδος– δεν μπορεί παρά να είναι αδέξιος, χωρίς στηρίγματα και αδύναμος μπροστά σε εξελίξεις που απαιτούν υψηλά επίπεδα εξωστρέφειας και διαπραγματευτικής ικανότητος… Και ας μην νομιστεί ότι η διαφθορά είναι το αποκλειστικό προνόμιο των ελίτ. Αντιθέτως, κατακλύζει την καθημερινότητά μας από την στιγμή που διαθέτουμε ελάχιστη εξουσία ή μία έστω και μηδαμινή αρμοδιότητα στην δημόσια ιεραρχία… Η εξουσία διαφθείρει όχι λόγω του εύθραυστου της ανθρώπινης υπάρξεως, αλλά λόγω της φύσεώς της…».

Δεν καθαρίζεται, λοιπόν, αυτήν την περίοδο από κανενός είδους «αδιάφθορους» η «κόπρος» του Αυγείου, όσο θέαμα και αν παρουσιάζει η επιχείρηση «καθαρά χέρια» αλά ελληνικά. Η «διαφθορά» ήταν και παραμένει κινητήρια δύναμη για την εξουσία, συμμετείχε στην αναπαραγωγή των εξουσιαστικών σχέσεων, δυνάμωνε την εξάρτηση και τον κοινωνικό έλεγχο εν γνώσει, με την συνενοχή και την συναίνεση ολόκληρης της μεταπολιτευτικής «παλιοπαρέας» αριστερών και δεξιών. Και τότε τι συμβαίνει; Η «αποκάλυψη» των «σκανδάλων», ο αντίκτυπος τους σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι παντελώς ελεγχόμενος, όπως επανειλημμένα έχουμε εξηγήσει. Αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε εξουσιαστικά συμφέροντα και άγριους –είναι αλήθεια– ανταγωνισμούς, αλλά και δικλείδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής. Αλλά και κάτι ακόμα. Η «σκληρή τιμωρία» ορισμένων ή περισσότερων «διεφθαρμένων» έρχεται να δομήσει εκτός των άλλων τη «νέα» πολιτική τάξη, που εγκαθιδρύεται αργά αλλά σταθερά και αφού πρώτα «καταπιεί», όπως λένε κάμποσες κυβερνήσεις, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους «από κάτω»: «η ανομία τέλος, οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται». Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια έρχεται να επιβληθεί ως δήθεν κοινωνικό πρόταγμα, αφού η οποιαδήποτε αντίρρηση στην «αναγκαία για τον τόπο πολιτική και κοινωνική σταθερότητα» βαπτίζεται ύποπτη και προερχόμενη από «σκοτεινούς αποσταθεροποιητικούς κύκλους, που εδράζονται εντός και εκτός της χώρας».

Ευκαιρίες υπάρχουν πολλές, αλλά ορισμένες δράττονται ως ιδανικές, όπως αυτή που δόθηκε με την μη επιστροφή από άδεια του Χ. Ξηρού και το ανεκδιήγητο «διάγγελμα» που δημοσιοποιήθηκε ακολούθως, αλλά και η προβολή μιας εκφυλισμένης εικόνας «σκληρών» επαναστατών μέσα και έξω από τις φυλακές.

Η κοινωνική πειθάρχηση, λοιπόν, θεωρείται προαπαιτούμενο και οι απαγορεύσεις κινούνται με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης των «νέων» σχέσεων εξουσίας, σε ένα «νέο» αστυακό περιβάλλον, που έχει ήδη σχεδιαστεί και διαφημιστεί δεόντως για να καλύψει, όχι απλά την «απαιτούμενη» ανάπλαση του «παρακμιακού» κέντρου της πρωτεύουσας, αλλά του «νέου» πολίτη και της «νέας» καθαγιασμένης εξουσίας.

Είναι έτοιμοι, έχουν δέσει τον γάιδαρο τους και πλέον επαναπαύονται; Όχι βέβαια. Ανησυχούν και πολύ μάλιστα για κάποια «στραβή», ιδιαίτερα τους επόμενους μήνες κατά τους οποίους οφείλουν να εξασφαλίσουν το αίσιο πέρας ορισμένων διαχειριστικών τους κινήσεων.

Όσο για την εξασφάλιση ενός ικανοποιητικού επιπέδου σύμπνοιας μεταξύ των «ανταγωνιζόμενων» για την εξουσία μερίδων, μόνο συγχαρητήρια μπορεί να απονείμει κανείς στους δικαιούχους και δεν είναι λίγοι αυτοί και εκλεκτοί…

Ποιον να πρωτοθαυμάσουμε; Τους ολοένα και περισσότερο επιδεικνύοντες σωφροσύνη υπαλλήλους του συστήματος, συγνώμη του Συ.ρι.ζα., που ρίχνουν μαύρο δάκρυ για την απουσία μιας ηγετικής αστικής τάξης και σπεύδουν να δηλώσουν την κατάλληλη, όπως θεωρούν για τον «τόπο» υποψηφιότητά τους στην διαχείριση των «μνημονιακών» υποθέσεων και μοιάζουν με εκείνη την μαϊμού που όσο ανεβαίνει τόσο περισσότερο της φαίνεται ο κώλος;

Τους «μπες-βγες» στην μνημονιακή διαχείριση, εκείνους της ΔΗΜΑΡ με κεφαλή τον «υπεύθυνο» Κουβέλη;

Τα απομεινάρια του «τιμημένου» ΚΚΕ του οποίου ηγείται αυτός ο Κουτσούμπας, που κάθε λίγο τον βλέπει κανείς με υψωμένη την γροθιά και νομίζει ότι έχει ξεκινήσει η εργατική επέλαση προς το Μέγαρο Μαξίμου, ενώ στην πραγματικότητα το κόμμα του «λαού» πνέει τα λοίσθια προφανώς λόγω της μεγάλης του …αγωνιστικότητας και της πολύχρονης «αντισυναινετικής» του στάσης; Ή μήπως τους διωκόμενους «αντισυστημικούς» της Χ.Α. που έσπρωχναν και σπρώχνουν «αντισυστημικά» φανερά ή μη, μηχανισμοί της αστυνομίας, των ΜΜΕ, του στρατού και της εκκλησίας αλλά και μερίδας σεβαστών επιχειρηματιών;

Το έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα. Οι αγωνιστικές «βεβαιότητες» του παρελθόντος δεν αποτελούν εδώ και καιρό παρά το σαθρό έδαφος που εξακολουθούν να διαβαίνουν με έκδηλη νωθρότητα ακόμα και εκείνοι οι θιασώτες της πολιτικής και του κινήματος. Την ίδια στιγμή τα αντιφασιστικά ιδεώδη του κινήματος, όχι μόνο αδυνατούν να διακριθούν από εκείνα των δημοκρατών διωκτών, που στοχεύουν στην κάθαρση του πολιτικού συστήματος και στην εμπέδωση της πολιτικής συνεννόησης, αλλά μοιάζουν σαν τους «άβουλους» (;) ακολουθητές τους.

Η πολιτική «τράπουλα» μοιάζει να μοιράζεται «δίκαια» παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν ότι είναι «σημαδεμένη». Χρειαζόμαστε, λοιπόν, λέξεις ή αυτιά, ερωτήματα ή απαντήσεις, υπομονή ή ορμητικότητα, ενθάρρυνση ή αυτοσυγκράτηση, να γκρεμίσουμε ή να χτίσουμε με καρτερικότητα «κοιτώντας την εποχή μας με τα μάτια μιας μελλοντικής εποχής»;

…το αμύγδαλο του κόσμου
είναι βαθιά κρυμμένο
και παραμένει αδάγκωτο
 
…το αμύγδαλο του κόσμου είναι πικρό
και δεν γίνεται ναν το βρεις
παρεχτός αν κοιμηθείς
μισός έξω από τον ύπνο…
(Οδυσσέας Ελύτης)

Συσπείρωση Αναρχικών

Διεθνές κάλεσμα για κινητοποίηση για την απελευθέρωση της Sonja Suder

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2013, ας κινητοποιηθούμε  για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στη νομιμοποίηση των βασανισμών στη δίκη της  Sonja Suder και για την απελευθέρωσή της.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2011, η Sonja και ο φίλος  της Christian εκδόθηκαν από τη Γαλλία στη Γερμανία όπου και φυλακίστηκαν. Ο  Christian αποφυλακίστηκε, αλλά η Sonja παραμένει στη φυλακή. Είχαν εγκαταλείψει  τη Γερμανία το 1978, όταν την επαύριο μιας άγριας καταστολής του επαναστατικού  κινήματος, κάθε άτομο που ανήκε στο χώρο της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης είχε  κάθε λόγο να φοβάται ότι θα είναι στόχος της κρατικής εκδικητικότητας.

Εδώ και δυο χρόνια, η Sonja είναι προφυλακισμένη  στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών Preungesheim στη Φρανκφούρτη. Εδώ κι  ένα χρόνο υφίσταται μια δίκη βασισμένη σε δυο μαρτυρίες: τη μαρτυρία ενός  μετανοημένου που την έδωσε με αντάλλαγμα μείωση της ποινής και μια άλλη μαρτυρία  που αποσπάστηκε με βασανιστήρια το 1978 από έναν άνδρα που θεωρούνταν από την  αστυνομία ύποπτος για συμμετοχή στους Επαναστατικούς Πυρήνες.

Αν ο μετανοημένος Hans Joachim Klein κατέθεσε  ανενδοίαστα στο δικαστήριο της Φρανκφούρτης για να δώσει τη χιλιοστή εκδοχή μιας  μαρτυρίας γεμάτης ασυναρτησίες και αντιφάσεις (που η δικαστής θεωρεί παρ’ όλα  αυτά σωστό να ληφθεί υπόψη), αντιθέτως ο Hermann F. ανέκαθεν αμφισβητούσε τα  στοιχεία που εμφανίζονται στις ανακρίσεις που υπέστη. Δεν είναι παρά το  αποτέλεσμα τεσσάρων μηνών βασανισμού πέραν κάθε διαδικαστικού πλαισίου.

Μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, ανακρίθηκε μόλις  βγήκε από μια εγχείρηση ακρωτηριασμού των κάτω άκρων κι ενώ είχε χάσει εντελώς  την όρασή του. Ο πόνος, ο τραυματισμός, τα φάρμακα, η απομόνωση, η σύγχυση, ο  αποπροσανατολισμός έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους μπάτσους για να τον  υποχρεώσουν να συμπληρώσει 1.300 σελίδες κατάθεσης. Κρατήθηκε παράνομα σε ένα  αστυνομικό τμήμα, χωρίς δικηγόρο, όντας τυφλός και με βαριά αναπηρία. Αυτό που  υπέστη δεν έχει παρά ένα όνομα: βασανισμός. Στις 13 Αυγούστου του 2013, το  δικαστήριο της Φρανκφούρτης προχώρησε στην ανάγνωση των ανακριτικών καταθέσεων  που υποχρεώθηκε να δώσει ο Hermann το 1978 και θα συνεχίσει την ανάγνωσή τους  στις επόμενες συνεδριάσεις.

Η Sonja, στα 80 της χρόνια, πάνω από 35 χρόνια  μετά τα γεγονότα που της αποδίδονται, κινδυνεύει να καταδικαστεί με βάση αυτές  τις καταθέσεις που η χρήση τους αποτελεί νομιμοποίηση από τη δικαιοσύνη των  πρακτικών βασανισμού της αστυνομίας. Η Sonja διώκεται από τη γερμανική αστυνομία  και δικαιοσύνη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Θεωρείται ύποπτη για  συμμετοχή στους Επαναστατικούς Πυρήνες και η δίκη της αφορά τρεις επιθέσεις που  δεν προκάλεσαν παρά περιορισμένες υλικές ζημιές το 1977 και το 1978: ενάντια  στην επιχείρηση MAN που συνεργαζόταν στην κατασκευή ατομικών όπλων για τη Ν.  Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ, ενάντια στην επιχείρηση KSB που κατασκεύαζε  αντλίες για σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, και στο κάστρο της Χαϊδελβέργης  ενάντια στην πολιτική αστικής ανάπλασης. Θεωρείται επίσης ύποπτη συμμετοχής στην  προετοιμασία της επίθεσης ενάντια στο συνέδριο του OPEC στη Βιέννη το 1975.

Σήμερα, κρατώντας την στη φυλακή, δικάζοντάς την,  απειλώντας την ότι θα τελειώσει τη ζωή της στη φυλακή, το ομοσπονδιακό κράτος  της Γερμανίας δεν στοχεύει μόνο στη Sonja. Θέλει να εξουδετερώσει μια  επαναστατική ιστορία και να επιβάλει με τη βία την ιδέα ότι δεν εξεγείρεται  κανείς ατιμωρητί. Η καταδίκη της Sonja θα είναι εκείνη της εξέγερσης. Αρνούμενη  να υποταχθεί και να συνεργαστεί, εξακολουθεί να καταγγέλλει το κράτος και τη  δικαστική του μασκαράτα. Η καταδίκη της θα είναι και εκείνη κάθε επαναστατικού  κινήματος. Η προφυλάκιση της Sonja είναι ένα φόβητρο που μπορεί να  χρησιμοποιηθεί ενάντια σε όλες εκείνες και όλους εκείνους που αγωνίζονται  σήμερα. Δεν είναι από μια γυναίκα 80 χρονών που θέλουν να απαλλαγούν, αλλά από  όλες εκείνες και όλους εκείνους που έχουν σαν κι εκείνη τη βούληση να μην  υποταχθούν.

Η SONJA ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ  ΑΜΕΣΑ!

 Το κείμενο αυτό στάλθηκε  από γάλλους συντρόφους. Αφορά τον αγώνα για την απελευθέρωση της Sonja Suder,  κατηγορούμενης από το γερμανικό κράτος για συμμετοχή σε ενέργειες της ένοπλης  οργάνωσης “Επαναστατικοί Πυρήνες” τη δεκαετία του ’70 με βάση την έωλη μαρτυρία  ενός μετανοημένου και μια άλλη μαρτυρία που οι μπάτσοι απέσπασαν με  βασανιστήρια. Η Sonja αποφυλακίστηκε τελικά στις 12 Νοέμβρη ’13, αφού το  δικαστήριο της επέβαλε ποινή 3,5 ετών με αναστολή.

Αναρχικοί σύντροφοι

Αλληλοβοήθεια (Πιότρ Κροπότκιν)

Αλληλοβοήθεια - Πιοτρ Κροποτκιν

 

Τίτλος: Αλληλοβοήθεια – Ένας παράγοντας της εξέλιξης

Συγγραφέας: Πιότρ Κροπότκιν

μετάφραση: Ευμορφία Στεφανοπούλου

Εκδόσεις Καστανιώτη,

2009

280 σελ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μαύρη Σημαία #67 (Ιανουάριος 2014)

 

D67.QXDΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Μαύρη Σημαία – Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης Και Δράσης

Αστυνομικά πογκρόμ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και θάνατοι στα σύνορα

Η πολιτική σκευωρία εναντίον του αναρχικού αγωνιστή Θοδωρή Σίψα δεν θα περάσει! (αφίσα)

Οι φασίστες είναι τάγματα εφόδου του κράτους και μπράβοι των αφεντικών ο κόσμος της αντίστασης θα τσακίσει και αυτούς και τους πάτρωνές τους!

Να σταθούμε συλλογικά στον τρόμο. Καμία ανοχή στις ναζιστικές και φασιστικές συμμορίες.

Αντιφασιστική – Αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Μαραγκοπούλειο, Παράρτημα και Στέκι ΤΕΙ στην Πάτρα, σε όλες τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα και τις κοινωνικές – ταξικές αντιστάσεις.

Για την ανακατάληψη του Ορφανοτροφείου

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη γη και σκορπούν τοξικά δηλητήρια, από την Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά. Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της  ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Κάτω τα ξερά σας από τους διαδηλωτές της 6ης Δεκέμβρη (αφίσα)

Αλληλεγγύη στους απεργούς του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του Ε.Μ. Πολυτεχνείου

Διεθνές κάλεσμα για κινητοποίηση για την απελευθέρωση της Sonja Suder

Για ένα εισιτήριο αφαιρούν ζωές, του κράτους τα τσιράκια μπάτσοι και ελεγκτές

Αλληλεγγύη στον αγωνιστή κρατούμενο Σπύρο Στρατούλη

Από την εξέγερση της αξιοπρέπειας στην ελευθεριακή αυτονομία

Ειδικές Περιπτώσεις: Οι Αναρχικοί

Για την Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου (Μεσοχώρα Τρικάλων, Αύγουστος 2013)

Για αυτούς που έλεγαν: ”το ξέρουμε ότι κάνουμε λάθος αλλά θα το πάμε μέχρι τέλους”!

ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΥΧΗ

 

Τι θέλουμε;

Ένας αγώνας και συγκεκριμένα ο αναρχικός, έχει μεγάλη σημασία να παρουσιάζει τις θέσεις του, τον απώτερο στόχο του και το όραμα του, επειδή αλλιώς αποδυναμώνεται από τα μισά λόγια και την κενοδοξία. Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η αναρχία είναι μόνο ένας τρόπος δράσης που αποσκοπεί σε κάτι εντελώς θολό έχει πολλές προβληματικές οι οποίες αποδυναμώνουν την ανάπτυξη ουσιαστικών απελευθερωτικών διεργασιών. Για παράδειγμα είναι απαραίτητη μια διεργασία αναζήτησης που θα αναδείξει ποια είναι τα μέσα του αγώνα, τι μπορεί να είναι αποδεχτό και τι όχι ως πρακτική, χρειάζεται να γίνει πολύπλευρη ανασκόπηση του παρελθόντος και συνεχής ανάλυση του παρόντος έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρος ο στόχος του αγώνα σύμφωνα πάντα με την γήινη φυσική πραγματικότητα. Αλλιώς, οι έτοιμες ιδεολογικές συνταγές του παρελθόντος, είναι πολύ εύκολο μέσα στην δύνη της σύγχρονης κοινωνικής πολυπλοκότητας να οδηγήσουν τον αγώνα ενάντια στην εξουσία να γίνει ένας αγώνας για τον μετασχηματισμό της ή την ενδυνάμωση της ανάγοντας τα μέσα αγώνα σε απώτερο σκοπό. Ο απελευθερωτικός αγώνας δίχως τις τεκμηριωμένες θέσεις και την ανεπηρέαστη από ιδεολογικές αγκυλώσεις ανάγνωση των κοινωνικών δεδομένων και συνθηκών δεν θα καταφέρει να παρουσιάσει μια ξεκάθαρη θέση κόντρα στη κυριαρχία. Ίσως ένας αναρχικός τρόπος ζωής να είναι όντως αδιανόητος για την συντριπτική πλειοψηφία της σημερινής κοινωνίας, παρʼ όλα αυτά η αναρχία και η φύση δεν μπορούν να εκσυγχρονίζονται και να καθορίζονται με βάση την κοινωνική αλλοτρίωση. Επίσης επειδή οι αναρχικοί δεν είναι όλοι μια κλειστή οργάνωση με καταστατικό, αλλά μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας δεν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους (και αυτό δεν είναι απαραίτητα προβληματικό), ειδικότερα το χάσμα μεγαλώνει με αυτούς που βλέπουν την αναρχία ως πολιτική θεωρία ή ως ένα άλλο τρόπο για να διαχειριστούν τις παρούσες ανάγκες της μαζικής βιομηχανικής κοινωνίας με όσους απʼ την άλλη θέλουν ένα φυσικό τρόπο ζωής χωρίς την συστηματοποιημένη εξημέρωση και τον πολιτισμό.

Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το «μετά» την καταστροφή του κράτους, επειδή δεν θέλουμε να γίνουμε στρατιωτάκια καμιάς πολιτικής σκοπιμότητας ή αριστερής στρατηγικής για να προκύψει μια κατάσταση που στην ουσία δεν θα έχει καν σχέση με μια απελευθερωμένη συνθήκη σε αρμονία με τη φύση. Μας ενδιαφέρει το «μετά» όχι για να ορίσουμε πώς θα ζει η κάθε κοινότητα ή ομάδα ανθρώπων αλλά για να ξεκαθαρίσουμε ότι κάποιοι θεσμοί δεν μπορούν να αναπαραχθούν με έναν ελεύθερο τρόπο, και ότι κάποιες αντιλήψεις όπως του ανθρωποκεντρισμού και της προόδου είναι αντίθετες προς την απελευθέρωση. Για παράδειγμα οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θέλουμε κάποιο άλλο κράτος, δεν θέλουμε βιομηχανίες και μαζική κοινωνική οργάνωση, δεν θέλουμε να υπάρχει συστηματοποιημένος καταμερισμός εργασίας και εξειδίκευση, δεν θέλουμε μαζική εκπαίδευση και ιδρύματα (σχολεία, φυλακές, ψυχιατρεία κ.α.), δεν θέλουμε να υπάρχει καταστροφή του φυσικού κόσμου, συστηματοποιημένη εξημέρωση και αιχμαλωσία ζώων. Επειδή πολύ απλά όλα αυτά είναι μέρος ενός εξουσιαστικού τρόπου ζωής, σάρκα από τη σάρκα της κυριαρχίας.

Ακόμα μας ενδιαφέρει πολύ η εποχή πριν το κράτος και ο τρόπος ζωής όσων ακόμα ζουν χωρίς κράτος. Επειδή μόνο από αυτούς που έζησαν σε αρμονία με τη φύση και χωρίς όλους αυτούς τους εξουσιαστικούς θεσμούς που υπάρχουν σήμερα μπορούμε να εμπνευστούμε πραγματικά προς μια απελευθερωτική προοπτική. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει όσο το δυνατό περισσότερη κατανόηση για το τι προηγήθηκε πριν υπάρξουμε εμείς οι ίδιοι και πριν οι θεσμοί που μας ελέγχουν μετασχηματιστούν σʼ αυτό που είναι σήμερα. Αυτό θα βοηθήσει έτσι ώστε να μην εκφράζουμε απόψεις που δεν έχουν σχέση με την γήινη πραγματικότητα και την ανθρώπινη ζωτικότητα όπως για παράδειγμα οι «ελεύθερες» ουτοπίες υψηλής τεχνολογίας. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις ότι μπορούν να γυρίσουν πίσω τα ρολόγια και τα ημερολόγια, αλλά είναι δεδομένο ότι τα ρολόγια και τα ημερολόγια μπορούν να καταστραφούν και να μην υπάρξουν ποτέ ξανά. Απʼ την άλλη όσοι δεν θέλουν να συζητάνε καν για το «μετά» (θεωρώντας το περιττό και άσκοπο) το σίγουρο είναι ότι δεν αποσκοπούν σε κάτι ουσιαστικό ούτε ενδιαφέρονται στο να υπάρξει μια ελεύθερη κατάσταση, απʼ την στιγμή που αποφεύγουν μια συνολική τοποθέτηση πάνω στο τι νομίζουν ότι πρέπει να αλλάξει ή να καταστραφεί. Επίσης υπάρχει και η πιθανότατη περίπτωση αυτοί που δεν τοποθετούνται ξεκάθαρα για το τι επιδιώκουν να έχουν ηθελημένα αλλότριες βλέψεις από μια συνολικά απελευθερωμένη κατάσταση.

Οπότε θα βοηθούσε να μην αυτοπαγιδευόμαστε ούτε στο αιώνιο παροντικό κλουβί, ούτε στο αιώνιο μέλλον ή παρελθόν αλλά να συνδυάζουμε τις οπτικές μέσα από τις οποίες βλέπουμε την πραγματικότητα. Απορρίπτοντας το παρελθόν της γήινης και φυσικής ύπαρξης του ανθρώπου υπονομεύεται στην ουσία το ενδεχόμενο ενός ελεύθερου μέλλοντος, ανακυκλώνοντας και εμμένοντας με αυτό τον τρόπο στα δεσμά του πολιτισμού και στην εικόνα που έφτιαξε η κυριαρχία για τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο.

Φτιάχνοντας μια νοητή εικόνα για το πώς θα μπορούσε να υπάρχει ένας απελευθερωμένος κόσμος μας δίνεται η δυνατότητα να σκεφτόμαστε και να πράττουμε προς αυτή την κατεύθυνση χωρίς τη λοξοδρόμηση σε εξουσιαστικές απόψεις. Δεν περιμένουμε πότε θα γίνει το μεγάλο μπαμ που θα σημάνει την κατάρρευση του πολιτισμού και που υποτίθεται ότι θα μεταμορφωθούμε αυτόματα σε ελεύθερους ανθρώπους με ελεύθερη σκέψη. Αλλάζουμε ότι μπορούμε από σήμερα ξεκινώντας από τον τρόπο σκέψης μας προσπαθώντας παράλληλα να μεταδώσουμε τις απελευθερωτικές απόψεις και πρακτικές πολύμορφα και πάντα μακριά και ενάντια στη πολιτική.

Τι θέλουμε; Τι άλλο από την απελευθέρωση σε όλη της την έκταση, σε όλη τη βιόσφαιρα της Γής. Θέλουμε την απελευθέρωση κάθε γήινου πλάσματος από τα δεσμά του πολιτισμού και της οργανωμένης εξουσίας. Θέλουμε η Γη να αναγριωθεί και πάνω της να τρέχουν ελεύθερα ζώα, στις θάλασσες να κολυμπάνε ελεύθερα ψάρια και στους ουρανούς να πετάνε χιλιάδες είδη πουλιών χωρίς την μόλυνση και τον συνεχή κίνδυνο της μαζικής εξολόθρευσης. Στη θέση των μονοκαλλιεργειών να φυτρώσουν εκατομμύρια είδη φυτών και τα δάση να καταλάβουν τις πόλεις και τα εργοστάσια. Οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι ανεμπόδιστες από θεσμούς και νόμους, ενώ η ζωή τους να είναι απλή και φυσική όπως ήταν και πριν την επιβολή του κράτους. Αυτό πάει να πει αναρχία και όχι η μαζοποίηση, η βιομηχανοποίηση, ο επιστημονισμός και η εξολόθρευση του φυσικού κόσμου. Η ελευθερία δεν είναι το μηδέν, δεν είναι καν αριθμός, είναι βίωμα πραγματικό μέσα σε πραγματικές συνθήκες χωρίς αλυσίδες και όχι ψευδαίσθηση ενώ υπάρχει η κυριαρχία. Απʼ την άλλη η αναρχία δεν είναι ο σκοπός ενός αγώνα για το «τίποτα» αλλά ένας αγώνας για τα πάντα, για την ολότητα της ελεύθερης φύσης. Οπότε η αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα σύνολο από ρεφορμιστικές απόψεις αλλά πύρινες φλόγες στα μυαλά και τις πράξεις των απανταχού εξεγερμένων που στοχεύουν στην συνολική απελευθέρωση.

(Κείμενο από το έντυπο ”Ο Ζωϊκός Κόσμος Και Η Μηχανή Καταπίεσης Του Πολιτισμού Από Μια Αναρχική Οπτική”)

Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας (Διαδρομή Ελευθερίας #134 Ιανουάριος 2014)

Σκέψεις διαδρομής σκέψεις ελευθερίας-Κύκλος Σύνταξης

Η πολιτική δεν ανήκει στον βούρκο, είναι ο ίδιος ο βούρκος. Οι πολιτικοί είναι τα βατράχια που μπαινοβγαίνουν εσαεί στον βούρκο, γιατί απλά είναι ο φυσικός τους χώρος, δηλαδή το στοιχείο τους. Στον βούρκο, όπως είναι γνωστό, δεν μπορεί να καθρεπτιστεί σε καμία περίπτωση ο καθαρός ουρανός, οι ακτίνες τού φωτός δεν μπορούν να τον διαπεράσουν. Αυτό ακριβώς αναδεικνύεται, όταν οι παρουσιαζόμενοι ως κήρυκες της «κάθαρσης» αναγγέλλουν την αναγκαιότητα της επιβολής μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» για να αντιμετωπισθεί η «παρέκκλιση» σε μια κατάσταση «βαθιάς διαφθοράς», μιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται πια ως «καταστροφή» εθνική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική. Το «παλαιό» πολιτικό προσωπικό και οι φορείς στους οποίους ανήκε ή εξακολουθεί να ανήκει, κατακερματίζονται για να ενωθούν και πάλι, με τον κάθε πιθανό συνδυασμό να είναι αποδεκτός, φθάνει ο στόχος τής «σταθεροποίησης» να φαντάζει εφικτός τουλάχιστον επί χάρτου. Όσο για τους «πιστωτές», διεκδικούν και ήδη φαίνεται να διασφαλίζουν για τον εαυτό τους μια «θεϊκή» υπόσταση, αφού φαίνεται να μπορούν ανεμπόδιστα να ασκούν την ισχύ τους στους πλέον αδύναμους να αντισταθούν, δείγμα τελικά της «απροσδιόριστης ενοχής» των τελευταίων… Έτσι η «πτώση», η απομάκρυνση από την «γη της επαγγελίας», τον παράδεισο, όπως χαρακτηρίζεται εμμέσως ή μη, η προηγούμενη κατάσταση, φαίνεται ως η «δίκαιη» τιμωρία, συνέπεια που είχε επισημανθεί, στους «ενόχους», που δεν μπορούν να επικαλεστούν πια «καμία δικαιολογία». Η σκληρότητα των «πιστωτών» έρχεται να δικαιολογηθεί πίσω από την άθλια γνωστή και παμπάλαια θέση: «ο εγκληματίας είναι αξιόποινος επειδή μπορούσε να έχει μια διαφορετική συμπεριφορά» και ο πιστωτής μπορεί να του κόψει μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος του σώματός του εκτιμώντας την σχετική …αναλογία με το μέγεθος τους χρέους!!!

Είναι φανερό ότι κατά βάθος δεν πρόκειται μόνο για ποινή, αλλά ταυτόχρονα και για «θεραπευτική αγωγή», που στοχεύει σε μια «ριζική αναμόρφωση». Και εδώ βρίσκεται στην πραγματικότητα το μέγεθος της απάτης εκείνων που επικαλούνται μια διαφορετική διαχείριση, μια επιστροφή απλώς σε μια ακόμη «πολιτική αλλαγή» ανασύροντας ό,τι πιο σάπιο από τον βούρκο της πολιτικής. Οι τελευταίοι δεν είναι απλά συνυπεύθυνοι, αλλά οι απαραίτητοι εγγυητές του συνολικού σχεδίου. Δεν προσφέρουν απλά συναίνεση καλώντας τους δυσαρεστημένους να βαδίσουν προς τα πίσω, να πάρουν δηλαδή τον δρόμο της επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, εμφανιζόμενοι ως οι αθεράπευτοι νοσταλγοί των «παλιών καλών ημερών». Με άλλα λόγια πρόκειται για μια ύψιστη συνεισφορά στην ενεργητική καταστολή από την πλευρά τού καθεστώτος και όχι για κάποιου είδους αποπροσανατολισμό. Σ’ αυτόν ακριβώς τον καμβά, από τον οποίο φυσικά λείπει εκκωφαντικά οποιαδήποτε προοπτική των λεγόμενων ενδιάμεσων διεκδικητικών αγώνων, οι πολιτικές διώξεις έρχονται όχι απλά ως το όχημα για το ξεκαθάρισμα των όποιων πολιτικών «λογαριασμών» –που παραμένουν εκκρεμείς για το «ακρωτηριασμένο» μέχρι «χθες» κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό– αλλά ως η έμπρακτη απειλή για τους εκατοντάδες χιλιάδες που απλά διαφωνούν στον τρόπο εκπροσώπησής τους στην «νέα τάξη» πραγμάτων…

Ο πληθυσμός των «ενόχων», όμως, δεν κατοικοεδρεύει μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά τουλάχιστον αφορά τον ευρωπαϊκό νότο, που «οφείλει» να αποδεχτεί και με άλλους όρους την γειτνίασή του με την «Νέα Μέση Ανατολή», όπως αυτή σχεδιάζεται ήδη από τους κυρίαρχους στα πλαίσια των ενοποιητικών «τεκτονικών μετακινήσεων» που εξελίσσονται.

Περί δικαίου, λοιπόν, ο λόγος και περί «τιμωρίας» των υπευθύνων που βρίσκονται «ανάμεσά» μας και βέβαια περί των «κοινών» ευθυνών εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων και των «θυσιών» που συνεπάγονται για τους τελευταίους:

«ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ, ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Καθένας από τους φαντάρους λοιπόν, επιστρέφοντας στο στάβλο, θα φάει τις ίδιες του τις βρωμιές, που θα έχουν γίνει πραγματικά και όχι μεταφορικά σκατά, χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν η τάξη του και χωρίς να επιτραπεί η παραμικρή κομπίνα. Δεν υπάρχει τρόπος να επιτραπεί στο γιόκα του κυρ-υπουργού να φάει ένα καρβέλι ψωμί, παρά μόνο τα ίδια του τα κακά. Όχι, κύριε: ή θα γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει ή δεν αξίζει τον κόπο να γίνει τίποτα. Να φάνε τα σκατά τους. Ακόμα καλύτερα: να φάνε όλα τα σκατά τους! Θα προτιμούσαν βέβαια να φάνε μια συμβολική ποσότητα. Τίποτα το συμβολικό, όμως στην τιμωρία τους! Καθένας τους πρέπει να φάει όλη την βρωμιά του. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι κάτι το απόλυτα δίκαιο: δεν είναι δυνατό να μεταχειριστεί κανείς με τον ίδιο τρόπο ένα δυστυχή που περίμενε το θάνατο των γονιών του για να μαζέψει λίγα χρήματα με κάποιον από εκείνους τους αναλφάβητους της Μινεάπολης που προσεύχονται στον θεό, ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονται μαύρους στην Γουατεμάλα. Όχι, κύριε! ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Στον καθένα τα σκατά που του ανήκουν ή τίποτα. Μην υπολογίζετε σε μένα, τουλάχιστον για κομπίνες αυτού του είδους.

Και αυτό που αποδεικνύει ότι η θέση μου είναι όχι μόνο άτρωτη, αλλά και ανιδιοτελής, είναι το ότι, όπως ήδη έχω αναγνωρίσει, υπό την ιδιότητα μου ως τέλειου παλιανθρώπου, θα ήμουν κι εγώ μέλος του στρατού των σκατοφάγων. Το μόνο που διεκδικώ είναι η αρετή ότι δεν εξαπατώ κανέναν.

Και αυτό με κάνει να αναλογίζομαι την ανάγκη να επινοήσω προκαταρκτικά κάποιο σύστημα, που θα επιτρέπει να ανιχνευθεί η παλιανθρωπιά στην περίπτωση αξιοσέβαστων προσώπων και να εκτιμηθεί επακριβώς το μερίδιο των σκατών που τους αναλογεί. Ένα είδος μέτρου της παλιανθρωπιάς που μας δείχνει με ένα δείκτη την ποσότητα των σκατών που παρήχθησαν από τον κύριο τάδε κατά την διάρκεια της ζωής του μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Αυτή η ποσότητα είναι που μας επιτρέπει να συναγάγουμε πόσα σκατά πρέπει να καταπιεί κανείς, ειλικρινά και καλοπροαίρετα, από την στιγμή που έχουν καταλογιστεί οι ευθύνες του.

Και από την στιγμή που θα έχει πραγματοποιηθεί η ακριβής μέτρηση σε κάθε άτομο, θα πρέπει να ξεκινήσει η πορεία του απέραντου στρατού προς τα στρατόπεδα του, όπου ο καθένας από τους στρατιώτες θα πρέπει να καταναλώσει την ακριβή ποσότητα της βρωμιάς του.

Ατελείωτη επιχείρηση όπως καταλαβαίνει κανείς (κι εδώ βρίσκεται η μεγάλη πλάκα), επειδή την ώρα της αφόδευσης, δυνάμει της Αρχής της Διατήρησης των Περιττωμάτων, θα αποβάλλουν την ίδια προσληφθείσα ποσότητα. Ποσότητα που θα τοποθετηθεί μπροστά από κάθε ρύγχος μέσω μιας αντιστροφικής συλλογικής διαδικασίας, σύμφωνα προς κάποια διαταγή στρατιωτικής φύσης και η οποία θα πρέπει να ξαναφαγωθεί. Και ούτω καθ’ εξής». (Περί Ηρώων και Τάφων, ERNESTO SABATO).

Καλή χρονιά, αδέλφια και μακριά από τον βούρκο, με βήματα αναρχικά, σταθερά και με συνέπεια…

Ιανουάριος 2014

Κύκλος Σύνταξης

Ο αδελφός μου ο Στέλιος (Κυριάκος Βασιλειάδης)

Ο Αδελφός Μου Ο Στέλιος - Κυριάκος Βασιλειάδης 2

 

 

Τίτλος: Ο αδελφός μου ο Στέλιος

Συγγραφέας: Κυριάκος Βασιλειάδης

Εκδόσεις: Ρήγμα

Έτος: 2012

51 σελ.

 

Ενάντια στη βιομηχανία των αιολικών (Δράση Πολιτών Τήνου, Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου, Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Σύρου, Αυτόνομη Κοιν. Ομάδα Ασπάλαθος Πάρος)

Ενάντια Στην Βιομηχανία Των Αιολικών

 Τίτλος: Ενάντια στη βιομηχανία των αιολικών

Έκδοση: Δράση Πολιτών Τήνου, Ανοιχτή Συνέλευση Νάξου, Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Σύρου, Αυτόνομη Κοιν. Ομάδα Ασπάλαθος Πάρος

Έτος: 2014

16 σελ.

————————————-

Περιεχόμενα

Έρχονται ανεμοθύελλες σελ.4

Στα καθ΄ημάς σελ.7

Είναι η ενέργεια που παράγουν οι βιομηχανικοί αιολικοί σταθμοί αξιοποιήσιμη; σελ.8

Παράγουν τα αιολικά καθαρή ενέργεια; σελ.9

Συμφέρουν τα αιολικά και θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη; σελ.9

Επηρεάζουν οι βιομηχανικές δραστηριότητες τον τουρισμό; σελ.10

Με τα αντισταθμιστικά οφέλη τι γίνεται; Θα κερδίσουν τίποτα οι τοπικές κοινωνίες; σελ.11

Θα ανοίξουν θέσεις εργασίας για τους ντόπιους; σελ.11

Γιατί είναι πιο ακριβό ο ρεύμα από τις ΑΠΕ; σελ.11

Ας δούμε μερικά ακόμα στοιχεία που έχουν ενδιαφέρον για τα αιολικά: σελ.12

Σχετικά με το ρόλο της ΔΕΗ και τη μεταφορά του ρεύματος σελ.12

Συμπέρασμα σελ.13

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

 

Δε διαλέγουμε τρόπο σφαγής, απέχουμε από το δημοψήφισμα (Ρεσάλτο)

Ρεσάλτο

Δε διαλέγουμε τρόπο σφαγής

Τώρα που οι μάσκες έπεσαν, τώρα που το εμπόριο ελπίδας και οι σοσιαλδημοκρατικές ψευδαισθήσεις ενός «ήπιου κεϋνσιανισμού», ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», ενός «έντιμου συμβιβασμού με τους δανειστές», μιας «αξιοπρεπούς και αμοιβαία συμφέρουσας συμφωνίας με τους εταίρους» καταρρέουν, έχει ιδιαίτερη σημασία η σαφήνεια θέσεων και προσανατολισμών. Γιατί το δημοψήφισμα που έχει προκηρυχθεί θολώνει για άλλη μια φορά τα νερά, συμπυκνώνοντας κρίσιμα ερωτήματα σε ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, δημιουργώντας παράλληλα μια κοινωνική πόλωση σε εξίσου ψευδεπίγραφη βάση.
Από τη μία, πρέπει να είναι σαφές ότι δεν υπάρχει θεσμική λύση (οποιουδήποτε τύπου) στη λυσσαλέα επίθεση του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, των κρατικών και υπερεθνικών μηχανισμών κυριαρχίας, ακόμα περισσότερο μέσα σε περιβάλλον νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού σε κρίση. Ούτε μπορεί να προκύψει οποιουδήποτε είδους προοπτική από όλες εκείνες τις πολιτικές-κομματικές δυνάμεις (κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές) που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές εκδοχές του συστήματος εκμετάλλευσης και υποταγής, στη (νεο)φιλελεύθερη ή στη σοσιαλδημοκρατική, στη γραφειοκρατική ή στη φασιστική εκδοχή του. Όπως δεν υπάρχει αντικρατισμός (και εν γένει αναρχία) με εθνικό πρόσημο και το αντίστροφο.
Από την άλλη, πρέπει να είναι επίσης σαφές ότι η προσπάθεια διαφοροποίησης ή διεύρυνσης του περιεχομένου ενός δημοψηφίσματος δεν έχει (και δεν μπορεί να έχει) ιδιαίτερη επιτυχία. Αυτό που γίνεται είναι η πρόσδεση διαφορετικών οπτικών και επιδιώξεων στο κυρίως περιεχόμενο, που καθορίζεται πάντα από αυτόν που θέτει το ερώτημα (τα διάφορα μπλοκ εξουσίας) είτε με εξαιρετική σαφήνεια είτε με δημιουργική ασάφεια. Η διαδικασία του δημοψηφίσματος, που παρουσιάζεται ως η πεμπτουσία της δημοκρατίας (και μάλιστα στην αμεσοδημοκρατική της εκδοχή), είναι αποπροσανατολιστική αφού κωδικοποιεί ψευδεπίγραφα ένα πρόβλημα (πέραν των καλών προθέσεων ή των σκοπιμοτήτων), υποκαθιστώντας την κοινωνική ζύμωση, συμφωνιών, διαφωνιών, σύνθεσης ή συναίνεσης, που μπορεί να συμβαίνει μόνο στο πλαίσιο της γενικευμένης κοινωνικής αυτοοργάνωσης, ελευθεριακών-αντιιεραρχικών διαδικασιών-συνελεύσεων εθελούσιας, ενσυνείδητης και ισότιμης συμμετοχής για τη λήψη των αποφάσεων, μέσα σε ένα κλίμα αμοιβαιότητας, αλληλοκατανόησης και συνδιαμόρφωσης.
Στην ουσία μας καλούν να επιλέξουμε τον τρόπο σφαγής μας: εντός ή εκτός ευρωζώνης; / με το πρόγραμμα της ελληνικής κυβέρνησης ή με αυτό των δανειστών; Και το δίλημμα μοιάζει εφιαλτικά με αυτά των προηγούμενων ετών: “ευρώ ή δραχμή”, “μνημόνιο ή χρεοκοπία”. Εξάλλου, η πρόταση της «πρώτης φοράς αριστερά» στην κυβέρνηση για μέτρα 8 δις (η προς το χειρότερο ανανέωσή της το βράδυ της Τρίτης 30/6 και η πρόταση της για νέα διετή δανειακή σύμβαση με νέο μνημόνιο την 1η Ιούλη) δεν έχει ιδιαίτερες διαφορές από την πρόταση των θεσμών, που τίθεται σε δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου, παρότι η τελευταία δεν είναι πλέον σε ισχύ από το βράδυ της 30ης Ιούνη. Απλά τώρα ο εκβιασμός δεν τίθεται στο πλαίσιο ενός προπαγανδιστικού πολέμου αλλά με ένα δημοψήφισμα για την απευθείας επιλογή των όρων σφαγής μέσω «λαϊκής εντολής». Αυτό που εξελίσσεται είναι ο εγκλωβισμός, ο αφοπλισμός, ο ακρωτηριασμός της σημερινής δυσαρέσκειας και των αυριανών αγώνων των «από κάτω», μέσα από την εθελούσια συμμετοχή τους στις διαφορετικές εκδοχές ισοπέδωσής τους.
Απέχουμε από το δημοψήφισμα
Το ότι είμαστε κάθετα αντίθετοι στο ΝΑΙ, στα περιεχόμενα, τις θέσεις και την κοινωνική-ταξική σύνθεση αυτών που το υποστηρίζουν (αστική τάξη, ΜΜΕ, μικρομεσαία στρώματα ωφελούμενα από το ευρώ, φοβισμένοι εργαζόμενοι συντηρητικών αντιλήψεων, ιδεολογικά τοποθετημένοι εθνικόφρονες ευρωφιλελεύθεροι) δε σημαίνει ότι εντοπίζουμε κάτι ρηξικέλευθο και διεξοδικό στο ΟΧΙ, το οποίο ταυτόχρονα σημαίνει ΝΑΙ στις εξίσου αδιανόητες κυβερνητικές προτάσεις. Πρόκειται για μια επιλογή που επενδύεται με μπόλικη «εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια», προβάλλεται ως το μικρότερο κακό και η συντριπτική πλειοψηφία όσων την υποστηρίζουν δεν επιθυμεί εξίσου να βγει από την ευρωζώνη και την ΕΕ γενικότερα. Αν προσθέσουμε και τη σύνταξη σε κοινό μέτωπο με τους φασίστες της χα, η εικόνα που προκύπτει δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική.
Οραματιζόμαστε και παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία
Απέναντι στην ανάθεση και την αδράνεια προτάσσουμε την ατομική και συλλογική αυτενέργεια, απέναντι στην ετερονομία τον αυτοκαθορισμό, απέναντι στην ιεραρχία την αυτοοργάνωση, απέναντι στην υποταγή την αντίσταση, απέναντι στην εξουσία την ελευθερία, απέναντι στη βαρβαρότητα την αλληλεγγύη.
Μόνο μέσα από ριζοσπαστικούς, ακηδεμόνευτους, χειραφετημένους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και αντιδομές, μέσα από αλυσιδωτές κοινωνικές εξεγέρσεις που θα οδηγήσουν σε κοινωνική επανάσταση, στη χειραφέτηση κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής, μπορεί να προκύψει η πιθανότητα-δυνατότητα κοινωνικού μετασχηματισμού και όχι μέσα από εκλογικές ή δημοψηφισματικές αναθέσεις-ψευδαισθήσεις και ανεδαφικές λογικές είτε «ρήξης εντός της ΕΕ» είτε «αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς» χωρίς κοινωνικό ξεσηκωμό. Με την καταστροφή του κράτους, των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, των υπερεθνικών μηχανισμών κυριαρχίας (ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ), της πατριαρχίας, κάθε μορφής εξουσίας και την αντικατάστασή τους από αυτοοργανωμένες και δικτυωμένες μεταξύ τους ανεξούσιες-ακρατικές-αταξικές κοινότητες, ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης, χωρίς πλαστούς διαχωρισμούς και διακρίσεις στη βάση της φυλής, του τόπου καταγωγής, του φύλου, της σεξουαλικής προτίμησης, χωρίς ανώτερους και κατώτερους, ηγέτες και ακολουθητές, αφέντες και υποτακτικούς.
Ρεσάλτο