14 χρόνια από την ημέρα που ο αναρχικός επαναστάτης Λάμπρος Φούντας δολοφονήθηκε.

Ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας (23/5/1975 – 10/3/2010), έπεσε νεκρός από σφαίρα έμμισθου λακέ της εξουσίας, σε συμπλοκή με την αστυνομία στην περιοχή της Δάφνης, κατά τη διάρκεια προετοιμασίας ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα.

Ο Λάμπρος Φούντας, με καταγωγή από το Κεφαλόβρυσο της Αιτωλοακαρνανίας, από μικρό παιδί συμμετείχε ως αναρχικός στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του, αγωνίστηκε και έδωσε την ζωή του ενάντια σε αυτό το βίαιο, ψυχρό και εκμεταλλευτικό σύστημα που κάθε μέρα αποδεικνύεται ότι πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις να παλέψουμε για να ανατραπεί καθολικά. Ο αγώνας του αποτελεί κομμάτι των πολύμορφων κοινωνικών-ταξικών αγώνων των κολασμένων όπου γης, των εξεγερτικών και επαναστατικών εστιών ενάντια στα σύμβολα της εξουσίας, της καταστολής και του πλούτου.

Την ώρα που η πολιτική της αντεπανάστασης βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, επιλέγουμε να κρατάμε την μνήμη του ζωντανή μέσα από τους αγώνες μας για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Απέναντι σε όσους επιβάλλουν τη λήθη, προτάσσουμε την αναγκαιότητα της κατεύθυνσης προς μια αταξική και ακρατική κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Για την ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ

ΟΣΟ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙΕΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΦΟΥΝΤΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Για τη δολοφονία ( και ) του Κώστα Μανιουδάκη από τα ένστολα καθάρματα στην Κρήτη.

Την Παρασκευή 01 Σεπτεμβρίου στον επαρχιακό δρόμο Φρε-Βρυσσών μπάτσοι των ΤΑΕ Σούδας σταμάτησαν για έλεγχο το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο 58χρονος Κώστας Μανιουδάκης . Ακολούθησε τραμπουκισμός και ξυλοδαρμός  του σε παρακείμενο χωράφι, ενώ δεμένος με χειροπέδες πισθάγκωνα σύρθηκε μέχρι τα περιπολικά των δολοφόνων του. Παρά τις προσπάθειες παροχής πρώτων βοηθειών από αλληλέγγυους περαστικούς ο Κώστας κατέληξε κάποια ώρα μετά, αφού είχε μεταφερθεί με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Κέντρο Υγείας Βάμου.

Κι ύστερα ξεκινά η γνωστή συγκάλυψη. Αμέσως μετά τον θάνατό του η αστυνομία διαρρέει στον τοπικό τύπο την είδηση πως ο 58χρονος έπαθε ανακοπή, κατά τη διάρκεια τυχαίου ελέγχου από την τροχαία στον ΒΟΑΚ. Ο ιατροδικαστής αποκρύπτει στην έκθεση του την ύπαρξη κακώσεων. Ένα αλληλουποστηριζόμενο σύστημα εξουσιαστών, μπάτσων, δημοσιογράφων, κρατικών λειτουργών, με όρους μαφίας πάντα πρόθυμο να συσκοτίσει, να διαστρεβλώσει τα γεγονότα, να συκοφαντήσει, να τρομοκρατήσει, να βασανίσει ή να δολοφονήσει τους πληβείους ώστε να διαιωνίσει τη διατήρηση των προνομίων που πηγάζουν από τις υπηρεσίες που παρέχει στην επιβολή της βαρβαρότητας του κράτους και του κεφαλαίου.

Ως ελάχιστη συμβολή στην πανελλαδική μέρα δράσεων ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα τοποθετήσαμε πανό στην Εθνική οδό στο Αγρίνιο, στο ύψος του αγίου δημητρίου, ώστε διαβάτες ή διερχόμενοι με οχήματα να ενημερωθούν ότι η αστυνομία δολοφόνησε και τον Κώστα Μανιουδάκη.

Όπως κράτος και αφεντικά δολοφόνησαν και τον  25χρονο Δημήτρη (Ντοραντέλα) Μπαλί στις 22/9/2023 στην περιοχή του ρέματος Ρεμπελιά κατά τη διάρκεια εργασιών της Δ.Ε.Υ.Α.Α. τις οποίες εκτελούσε εργολαβικά η τεχνική εταιρεία ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ.

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ:

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗΣ 1-9-2023

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΦΙΟΖΟΥΣ ΤΟΥΣ

Κάτω τα ξερά σας από τους διαδηλωτές της 6ης Δεκέμβρη (Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37)

Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 2013

Η πολιτική σκευωρία εναντίον του αναρχικού αγωνιστή Θοδωρή Σίψα δεν θα περάσει! (Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς)

Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς 2014

 

Πηγή:

Αναρχική Σελίδα Αντιπληροφόρησης Και Δράσης

 

 

 

“Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας” (“Αμλετ”, Σαίξπηρ) (Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη)

Στο βασιλειο του πρωτογενούς πλεονάσματος και της ευρωπαικής προεδρίας, του νεοφιλελευθερισμού και του αστυνομικού κράτους δικαίου, η ακούραστη κυριαρχία οχυρώνεται πίσω απο τη διεξαγωγή της στρατηγικής της έντασης. Η στρατηγική της έντασης είναι ο τρόπος που η εξουσία έχει επιλέξει να γίνεται η διακυβέρνηση των υπηκόων της. Η επιβολή της φτώχειας (υλικής και πνευματικής) της άνευ όρων εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης, της καταπάτησης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, της υπακοής και της υποταγής επιτυγχάνεται ακριβώς εξαιτίας αυτης της στρατηγικής επιλογής, απο πλευράς κυριαρχίας.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε και βιώσαμε αρκετές απο τις πτυχές αυτού του δόγματος. Οι κάτοικοι των χωριών της Χαλκιδικής, απήχθησαν απ΄τα σπίτια τους, απο κουκουλοφόρους μπάτσους, ως τρομοκράτες, επειδή αρνήθηκαν να ξεπουλήσουν τις ζωές και τη φύση στους χρυσοθήρες. Είδαμε απεργιακές κι αντιμνημονιακές συγκρουσιακές διαδηλώσεις, όπου συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (όλων των ηλικιών) να πνίγονται σε τόνους χημικών και να έρχονται αντιμέτωποι με τη βάρβαρη κατασταλτική μηχανή. Δεν ξεχνάμε τα μολωπιασμένα και παραμορφωμένα πρόσωπα των νεαρών συντρόφων, κατηγορούμενων για ληστεία τραπέζης στο Βελβεντό. Ούτε και τα βασανιστήρια στους συλληφθέντες της αντιφασιστικής μοτοπορείας. Τις επικηρύξεις αγωνιστών και το κυνήγι κεφαλών με τους δραπέτες των Τρικάλων. Τα ναζιστικής σύλληψης στρατόπεδα συγκέντρωσης οπου στιβάζονται σαν σακιά χιλιάδες μετανάστες και κρατούνται σε καθεστώς ομηρίας, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ούτε τη μανία των καθαρμάτων των ματ, οταν εισέβαλαν για να καταστείλουν την εξέγερση στο κολαστήριο της Κορίνθου. Δεν ξεχνάμε την κτηνωδία των λιμενόμπατσων στο Φαρμακονήσι, που έπνιξαν 9 παιδιά και 3 γυναίκες στα νερά του Αιγαίου, που έχει γίνει το υγρό νεκροταφειο των απόκληρων που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη.

Στο βασίλειο που θωρακίζεται στήνοντας τρομοδικεία και με ειδικά δικαστήρια, οπου εφαρμόζονται οι τρομονόμοι και με εκδικητική μανία, η δικτατορία της τηβέννου επιβάλει ποινές δεκάδων χρόνων σε αγωνιστές. Ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζουν τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, που προορίζονται για τους τρομοκράτες, δηλαδή όλους εμας που αντιστεκόμαστε στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Τις τελευταίες μέρες, μετά την “εξαφάνιση” του Χ.Ξηρου, ξεκίνησαν οι εισβολές-έρευνες σε σπίτια αναρχικών/αντιεξουσιαστων και οχι μονο. Με πρόσχημα δήθεν ανώνυμες τηλεφωνικές καταγγελίες (τηλέφωνα που δεν είναι καταχωρημένα πουθενά) και με πλήθος νομικές παρατυπίες, πραγματοποιούν εφόδους στα σπίτια μας, στις οποίες βέβαια δεν βρίσκουν τίποτα. Σε κάποιες περιπτώσεις που οι σύντροφοι δεν ήταν παρόντες στην έρευνα, ούτε και κάποιος μάρτυρας, οι μπάτσοι τους είπαν να δηλώσουν ληστεία (με κλουβες και ματ να βρίσκονται εξω απο τα σπίτια…) μιας κι εκείνοι δεν έχουν καμια σχέση!

Σε μια τοσο αποδιοργανωμένη κοινωνία, σε κατάσταση σοκ απο τα αλλεπάλληλα χτυπήματα απο πλευράς εξουσίας, όπου κυριαρχεί ο φόβος και η παραίτηση, η απάθεια και η υποταγή, το κράτος ενισχύει τη θέση του ως ρυθμιστής και διαμεσολλαβητης των πάντων. Ενσταλάζοντας τρόμο στις συνειδήσεις των υπηκόων, προλαμβάνει ουσιαστικά κάθε πιθανότητα ανυποταγής κι αντίστασης. Όσο εξαθλιωμένοι κι αν είμαστε, θα γονατίζουμε κι αλλο μπροστά στους δυνάστες, γιατι ο φόβος και το αδιεξοδοέχουν έχουν ενσταλαχθεί μέσα μας. Η εικόνα των αστυνομοκρατούμενων πόλεων δε μας κάνει πια εντύπωση, οι δολοφονίες κι οι βασανισμοί απο τα ένστολα ανθρωποειδή και τους ασπόνδυλους φίλους τους δεν σοκάρουν πια.

Η στρατηγική της κυριαρχίας είναι πιο ξεκάθαρη απο ποτε: επιβολή φτώχειας, εκμετάλλευσης, φόβου. Να εμπεδώσουμε το γεγονός οτι είμαστε αναλώσιμοι.

Για όσους αρνούνται να δουν οτι είμαστε υποκείμενα ενος αδυσώπητου κοινωνικού/ταξικού πολέμου και ως τέτοια πολεμάμε, επιλέγοντας την πολυμορφία ως προς τα μέσα διεξαγωγής αυτού του πολέμου, να τους υπενθυμίσουμε οτι στη δίνη αυτού του πλέμου βρίσκονται κι οι ίδιοι, στον καναπέ τους με τον Πρετεντέρη απέναντι να διαχειρίζεται τις σκέψεις και την οργή τους.

Για εμάς το ότι βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της μιντιακής προπαγάνδας, ούτε εντύπωση μας κάνει, ούτε φόβο μας προκαλεί. Θα συνεχίσουμε να τους πολεμάμε με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή…

Κάτι σάπιο υπάρχει λοιπόν στο βασίλειο της Δανιμαρκίας… Είναι η μυρωδιά του σάπιου κόσμου κι όσων πασχίζουν να τον κρατήσουν στη “ζωή”, επιστρατεύοντας τις φασιστικές εφεδρείες τους, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην “ανομία και την εγκληματικότητα”, στοχεύοντας τα όπλα πάντα πάνω στον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή σε εμάς, στον κόσμο της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Συσπειρώνοντας στις τάξεις των κυρίαρχων αφεντικά, ρουφιάνους, φασιστοειδή, φοβικούς εθνολάγνους, θρησκόληπτους σκοταδιστές κι ενα τσούρμο αντιδραστικών και συντηρητικών μικροαστών… Ή αυτοί ή ΕΜΕΙΣ

Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη

Αστυνομικά πογκρόμ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και θάνατοι στα σύνορα

«Ο πόλεμος -σε όλες του τις  μορφές- που έχουν εξαπολύσει οι δυτικοί κυρίαρχοι και μαίνεται με ιδιαίτερη  ένταση στην καπιταλιστική περιφέρεια επιφέρει γιγαντιαίες γεωπολιτικές αλλαγές  και ανυπολόγιστες κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές σε παγκόσμιο  επίπεδο. Σπέρνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, το θάνατο και την  απελπισία. Ξεριζώνει εκατομμύρια ανθρώπους από τους τόπους τους και δημιουργεί  συνεχώς νέα μεταναστευτικά ρεύματα εξαθλιωμένων πληθυσμών με κατεύθυνση τον  αναπτυγμένο δυτικό κόσμο». (Αναρχική συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς)

Οι πτυχές του  ζητήματος της μετανάστευσης είναι άπειρες, και άπειρες οι οπτικές γωνίες που  είτε φωτίζουν είτε άλλες φορές συσκοτίζουν, μέσα από την αποσπασματικότητά τους,  τη σημερινή διακρατική πολιτική που συνίσταται σε μια γενοκτονία των φτωχών  στα σύνορα, στη διαμόρφωση νέων συνθηκών δουλείας, στην ουσιαστική  κατάργηση της έννοιας του ασύλου, στην εγκληματοποίηση, το συστηματικό  βασανισμό και τον εγκλεισμό ολόκληρων πληθυσμών που αυθαίρετα βαφτίζονται  «παράνομοι» και «λαθραίοι» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια πραγματικότητα  που δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τη λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας  με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα, την ένταση της ανισότητας, αλλά και τη  δημιουργία ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό των  καπιταλιστικών μητροπόλεων, που αποτυπώνεται στη νομοθεσία, στη  στρατιωτικοποίηση της καταστολής, στην ποινικοποίηση της φτώχειας με αποδέκτες  τους ντόπιους και ξένους προλετάριους, και την προώθηση του κοινωνικού  εκφασισμού.

 Στα αποσπάσματα που ακολουθούν  σταχυολογούνται πληροφορίες και μαρτυρίες για τους θανάτους στα σύνορα και για  τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εστιάζοντας στην Ελλάδα, συνοριοφύλακα της  Ευρώπης-Φρούριο. Σε ένα κράτος δηλαδή που χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται από  την Ε.Ε. για να εφαρμόζει την κοινή αντιμεταναστευτική πολιτική των χωρών-μελών  της, να λειτουργεί ως χώρος εγκλωβισμού προσφύγων, όπως προέβλεπε η συνθήκη  Δουβλίνο ΙΙ, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζεται επανειλημμένα από ευρωπαϊκά δικαστήρια  για απάνθρωπη μεταχείριση και κράτηση αιτούντων άσυλο, για βασανιστήρια, ακόμα  και βιασμό μεταναστών από λιμενικούς. Ένα κράτος που ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ δηλώνει  ανοιχτά πως δεν αρκεί ο εγκλεισμός στα στρατόπεδα, αλλά η αστυνομία πρέπει να  κάνει στους μετανάστες το βίο αβίωτο.

Τα σημεία που εκδηλώνεται ο φασισμός του ίδιου του  κράτους αποτελούν τις πιο αποσιωπημένες ή «νομιμοποιημένες» διαστάσεις της  αγριότητας που βιώνουν πρόσφυγες και μετανάστες; την ίδια στιγμή που, εσχάτως,  πολιτικοί και ΜΜΕ «ανακάλυψαν» δήθεν με αποτροπιασμό τις εκατοντάδες αιματηρές  επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες, εκτοξεύουν αντιρατσιστικές κορόνες και  παριστάνουν τους σωτήρες της κοινωνίες από τους νεοναζί.

Αρκεί να πούμε πως η κοινή συνισταμένη των  ρατσιστικών εγκλημάτων στους δρόμους, της άγριας εκμετάλλευσης μεταναστών  εργατών από τα αφεντικά υπό την απειλή της κατάδοσης στην αστυνομία ή στη χρυσή  αυγή, των πυροβολισμών από επιστάτες στη Μανωλάδα, της βάναυσης κακοποίησης που  υπέστη αλυσοδεμένος από τον εργοδότη του στη Σαλαμίνα ένας Αιγύπτιος εργαζόμενος  σε αρτοποιείο (ο οποίος σήμερα απειλείται με απέλαση), των γυναικών στα σύγχρονα  σκλαβοπάζαρα του τράφικινγκ, των προσφύγων που πνίγονται στη θάλασσα, του  εξαναγκασμού να ζουν κρυμμένοι για να μη συλληφθούν στα πογκρόμ, και των χωρίς  δίκη κρατούμενων στα στρατόπεδα είναι η κατάσταση παρανομίας που τους  επιβάλλεται από το κράτος.

Η σύντομη αυτή καταγραφή γίνεται για να συμβάλει  στην προσπάθεια να σπάσει η σιωπή και η απομόνωση μέσα στην οποία διαπράττονται  καθημερινά εγκλήματα ενάντια στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια ανθρώπων  της τάξης μας από τους κοινούς μας δυνάστες. Να διαρραγεί η αμηχανία όταν  μαθαίνουμε για ένα νέο ναυάγιο, για κάποιους που σε ένα στρατόπεδο έραψαν τα  στόματά τους, για έναν Ιρανό που αυτοπυρπολήθηκε στη γωνία Αχαρνών και Αγίου  Μελετίου. Για να βρούμε τρόπους εμείς, που έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε δίπλα  στους άλλους και όχι για λογαριασμό τους, να παλέψουμε μαζί ακόμα και αν μας  χωρίζουν σύνορα και συρματοπλέγματα, ακόμα και αν το κράτος και τα αφεντικά τους  έχουν καταστήσει «αόρατους». Να επιτεθούμε στους νόμους, τους θεσμούς, τους  μηχανισμούς και την προπαγάνδα της υποδούλωσης, να δημιουργήσουμε αναχώματα και  να ορθώσουμε την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη. Να μην εθιστούμε στη  βαρβαρότητα, να μην αφήσουμε κανένα κρατικό έγκλημα αναπάντητο.

G. Agamben, TO ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΩΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ  ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ (αποσπάσματα)

 «Οι ιστορικοί διερωτώνται αν η πρώτη  εμφάνιση των στρατοπέδων θα πρέπει να εντοπιστεί στα campos de concentraciones  που δημιούργησαν οι Ισπανοί στην Κούβα το 1896, για να καταστείλουν την εξέγερση  του πληθυσμού της αποικίας, ή στα concentration camps στα οποία οι Άγγλοι στις  αρχές του 20ού αιώνα στοίβαζαν τους Μπόερς τον έναν πάνω στον άλλον. Εκείνο που  μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με  μια επέκταση σε ολόκληρο τον πληθυσμό των πολιτών μιας κατάστασης εξαίρεσης η  οποία συνδεόταν με έναν αποικιακό πόλεμο. Με άλλα λόγια, τα στρατόπεδα  γεννιούνται όχι από το τακτικό δίκαιο (και ασφαλώς σε καμία περίπτωση, όπως ίσως  κάποιος θα μπορούσε να πιστέψει, δεν γεννιούνται από έναν μετασχηματισμό και μια  εξέλιξη του σωφρονιστικού δικαίου), αλλά από την κατάσταση εξαίρεσης και από τον  στρατιωτικό νόμο. Αυτό γίνεται πιο προφανές στα ναζιστικά στρατόπεδα, για την  προέλευση και το δικαιικό καθεστώς των οποίων έχουμε στη διάθεσή μας πλήθος  τεκμηρίων. Είναι γνωστό πως η δικαιική βάση του εγκλεισμού στα στρατόπεδα  συγκέντρωσης δεν ήταν το κοινό δίκαιο, αλλά η Schutzhaft (κυριολεκτικώς:  προστατευτική φύλαξη), ένας δικαιικός θεσμός πρωσικής προέλευσης, τον οποίο οι  γερμανοί νομικοί ταξινομούν μερικές φορές ως ένα προληπτικό αστυνομικό μέτρο,  καθότι επέτρεπε να «τίθενται υπό φύλαξη» άτομα, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε  επιλήψιμης διαγωγής, αποκλειστικά και μόνο με σκοπό να αποτραπεί ένας κίνδυνος  για την ασφάλεια του κράτους. (…) Δεν πρέπει να λησμονούμε πως τα πρώτα  στρατόπεδα συγκέντρωσης επί γερμανικού εδάφους δεν ήταν έργο του ναζιστικού  καθεστώτος, αλλά των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, οι οποίες όχι μόνο το 1923,  μετά την κήρυξη της κατάστασης εξαίρεσης, έκλεισαν σε στρατόπεδα βάσει της  Schutzhaft χιλιάδες στρατευμένους κομμουνιστές, αλλά δημιούργησαν και στο  Κότμπους-Ζήλοβ ένα Konzentra-tionslager fur Auslander [Στρατόπεδα συγκέντρωσης  για αλλοδαπούς] που φιλοξενούσε ως επί το πλείστον εβραίους πρόσφυγες των  ανατολικών χωρών, και το οποίο, ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο  στρατόπεδο συγκέντρωσης για Εβραίους του 20ού αιώνα (αν και, προφανώς, δεν  επρόκειτο για στρατόπεδο εξολόθρευσης).

(…) Το στρατόπεδο είναι ο  χώρος που ανοίγεται, όταν η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να καθίσταται ο  κανόνας”.

……

Στην Ελλάδα καταγράφονται σήμερα 16 «κέντρα  κράτησης» – σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτά βρίσκονται έγκλειστοι  περίπου 5.000 μετανάστες και πρόσφυγες (σύμφωνα με δημοσιεύματα Απριλίου και  Αυγούστου του 2013), ανάμεσά τους ανήλικα παιδιά. Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί  συγκεντρώνονται στην Αμυγδαλέζα (1.600), στην Κόρινθο (1.000) και στην Ορεστιάδα  (400). Πρόκειται τόσο για ανθρώπους που προηγουμένως ζούσαν ή και εργάζονταν στη  χώρα χωρίς χαρτιά, οι οποίοι συλλαμβάνονται στις πόλεις με τα αστυνομικά πογκρόμ  «Ξένιος Δίας», όσο και για πρόσφυγες που διασχίζουν τα θαλάσσια ή χερσαία σύνορα  και πέφτουν στα χέρια των ανθρωποκυνηγών της ΕΛΑΣ και της Frontex. Φυλακίζονται χωρίς να δικαστούν και να καταδικαστούν για κάποιο «έγκλημα».  Παράνομη θεωρείται για το κράτος η ίδια η ύπαρξή τους. Η πλειοψηφία των  κρατούμενων είναι αιτούντες πολιτικό άσυλο, ανάμεσά τους γυναίκες, άντρες και  παιδιά που προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, διωκόμενοι, θύματα βασανιστηρίων.  Τον Αύγουστο του 2013, το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού τους αυξήθηκε στους  18 μήνες (ενώ το 2009 ο μέγιστος χρόνος κράτησης υπό απέλαση μεταναστών ήταν  3 μήνες, στη συνέχεια 6 και με τον «Ξένιο Δία» είχε παραταθεί στους 12). Καμία  λέξη δεν αρκεί για να περιγράψει τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτά τα  κολαστήρια: βασανιστήρια από τους φρουρούς, καθημερινές ταπεινώσεις, στέρηση  τροφής και νερού, άθλιοι χώροι κράτησης, ελάχιστος ή καθόλου προαυλισμός,  αποκλεισμός από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. [Σε έκθεσή τους για το 2011 οι  Γιατροί Χωρίς Σύνορα ανέφεραν ότι πάνω από το 60% των προβλημάτων υγείας των  κρατούμενων μεταναστών στον Έβρο οφείλεται στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης: «Οι περισσότεροι μετανάστες που περιθάλψαμε δεν ήταν άρρωστοι όταν εισήλθαν  για πρώτη φορά στους χώρους κράτησης. Αρρώστησαν επειδή κρατούνταν σε ασφυκτικά  γεμάτα κελιά που δεν είχαν κατάλληλο εξαερισμό, που είχαν προβλήματα ύδρευσης  και υγιεινής…».]

Επιπλέον, όπως γράφει ο Αθ. Μαρβάκης στην Εφ. των  Συντακτών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συμβάλλουν άμεσα στην εγκαθίδρυση νέων  κοινωνικών σχέσεων και νέων καθεστώτων εργασίας, αφού με νομοθετική ρύθμιση  επιτρέπεται μια νέα μορφή δουλείας-καταναγκαστικής εργασίας των έγκλειστων με  αντάλλαγμα εξευτελιστικά μεροκάματα. Συγκεκριμένα: «Η στρατοπέδευση  δημιουργεί ευκαιρίες για τη χρήση της έγκλειστης εργατικής δύναμης μέσω  “ενοικίασης” των φυλακισμένων-χωρίς-δίκη. Οι αφηγήσεις πρώην έγκλειστων  προσφύγων σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας μιλούν για “διάθεσή” τους σε  ντόπιους αγρότες που ζητούσαν εργατικά χέρια».

Τέλος, αποκαλυπτική για τα σκοπούμενα της  δημιουργίας και της λειτουργίας τέτοιων στρατοπέδων όσον αφορά την εξαφάνιση από  τον δημόσιο χώρο πληθυσμών που βαφτίζονται από το κράτος επικίνδυνοι,  μολυσματικοί και πλεονάζοντες είναι η «επιχείρηση Θέτις» τον Μάρτιο του ’13.  Κατά τη διάρκειά της συνελήφθησαν από τους δρόμους της Αθήνας 132 χρήστες  τοξικών ουσιών, μεταφέρθηκαν στην Αμυγδαλέζα όπου κρατήθηκαν παρά τη θέλησή  τους, καταγράφηκαν και υποβλήθηκαν σε υποχρεωτικές ιατρικές εξετάσεις.

Εξέγερση στην Αμυγδαλέζα

«Ήταν 8:30 με 9:00 το βράδυ.  Μας είχαν ήδη ανακοινώσει πως θα παραταθεί η κράτηση όλων από τους 12 στους 18  μήνες. Κάποια στιγμή στην πτέρυγα 10 ένα παιδί βγήκε από το κοντέινερ να ζητήσει  νερό. Ο προαυλισμός είχε τελειώσει και “κανονικά” έπρεπε να είναι στο κοντέινερ.  Αστυνομικοί ξεκίνησαν να τον χτυπούν. Το παιδί έπεσε κάτω. Συνέχισαν να τον  κλωτσούν πεσμένο στο έδαφος. Μετά το ξύλο έμεινε ακίνητος. Νομίζαμε πως πέθανε.  Ο κόσμος βγήκε έξω και άρχισε να πετάει πέτρες και ό,τι άλλο έβρισκε μπροστά  του. Έτσι ξεκίνησε η εξέγερση…» Μαρτυρία κρατουμένου

Από άλλες μαρτυρίες προκύπτει επίσης ότι τις  προηγούμενες μέρες οι φύλακες είχαν διακόψει την ηλεκτροδότηση στα κοντέινερ,  για να εμποδίσουν τους κρατούμενους να κάνουν χρήση των κλιματιστικών, με  αποτέλεσμα μέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα να δημιουργηθούν αποπνικτικές συνθήκες  για τους έγκλειστους και να προκληθούν λιποθυμίες.

10 Αυγούστου ’13: Οι μετανάστες, που όπως  λένε οι ίδιοι «στοιβάζονται σαν ζώα στα ελληνικά Γκουαντανάμο», ξεσηκώνονται.  Πετούν πέτρες στους αστυνομικούς φρουρούς, βάζουν φωτιά σε στρώματα και  σκουπίδια. Οχτώ κοντέινερ τυλίγονται στις φλόγες. Ορισμένοι, δέκα περίπου,  καταφέρνουν να καταστρέψουν τα συρματοπλέγματα και να δραπετεύσουν. Οι  περισσότεροι συλλαμβάνονται στην απομονωμένη ζώνη που περιβάλλει το στρατόπεδο.  Η εξέγερση διαρκεί τέσσερις ώρες και καταπνίγεται από τα ΜΑΤ με χρήση δακρυγόνων  και άγριους ξυλοδαρμούς. Οι 57 συλληφθέντες (από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το  Αφγανιστάν και το Μαρόκο) οδηγούνται στα δικαστήρια, πολλοί ξυπόλυτοι και φανερά  χτυπημένοι, αντιμετωπίζοντας κακουργήματα. Μεταφέρονται σε άλλα αστυνομικά  τμήματα και την Π. Ράλλη, όπου συνεχίζεται ο βασανισμός τους, όπως συμβαίνει και  σε όσους παραμένουν στο στρατόπεδο, στους οποίους παράλληλα επιβάλλεται  σκληρότερη τρομοκρατία, απαγόρευση προαυλισμού και επικοινωνίας με τον «έξω  κόσμο». Τελικά, 24 θα προφυλακιστούν.

Η εξέγερση στην Αμυγδαλέζα δεν είναι η πρώτη φορά  που ακούγεται η κραυγή των φυλακισμένων μεταναστών για ελευθερία και  αξιοπρέπεια. Είχε προηγηθεί μαζική απεργία πείνας τον Απρίλη του  2013, στην οποία συμμετείχαν έγκλειστοι από διάφορα στρατόπεδα, ενώ τον Αύγουστο  ξεκινά νέα απεργία πείνας στο στρατόπεδο της Ορεστιάδας, και τον Οκτώβριο στο  στρατόπεδο της Κομοτηνής, όπου μετανάστες ράβουν το στόμα τους.

Τα περιστατικά αυτοκτονιών σε στρατόπεδα και  αστυνομικά τμήματα είναι δύσκολο ακόμα και να συγκεντρωθούν, θαμμένα και  αποσιωπημένα από τον επίσημο τύπο. Το περασμένο καλοκαίρι μόνο αυτοκτόνησαν ένας  20χρονος από την Ακτή Ελεφαντοστού στο Α.Τ. Γρεβενών όπου κρατείτο προς απέλαση  και ένας 26χρονος από το Πακιστάν στο Α.Τ. Σερβίων Κοζάνης. Τον Ιούλιο πέθανε  στο Σισμανόγλειο ο Αφγανός πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν που βρισκόταν για έναν  περίπου χρόνο στο στρατόπεδο της Κορίνθου, απ’ όπου επανειλημμένα οι αστυνομικοί  είχαν αρνηθεί να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο παρά τους έντονους πόνους και τα  σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, όπως κατήγγειλαν οι συγκρατούμενοί  του που ξεσηκώθηκαν προκειμένου να καταφέρουν να νοσηλευτεί ο σύντροφός τους.  Τον Οκτώβριο έχασε τη ζωή του στο στρατόπεδο της Κορίνθου ο Αφγανός Νεζάμ Χακιμί,  ο οποίος έπασχε από καρκίνο, χωρίς να έχει καμία πρόσβαση σε φάρμακα και  οποιαδήποτε θεραπεία.

«Καθαροί χώροι, καθαρά  κρεβάτια, ζεστά ντους – τίποτε από αυτά δεν θα άλλαζε κάτι. Μη μας βοηθάτε, αν  αυτά είναι που σκοπεύετε να διεκδικήσετε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι  ελευθερία». (Έγκλειστος μετανάστης από την Ερυθραία, 12/12/13)

Σύνορα

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Διεθνούς  Οργανισμού Μετανάστευσης (ΙΟΜ), 7.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχασαν τη ζωή  τους προσπαθώντας να διασχίσουν σύνορα μέσα στο 2013. Ο τραγικός αυτός αριθμός  δεν είναι ενδεικτικός της πραγματικότητας, αφού τα στοιχεία είναι ελλιπή.  Περίπου 2.500 Αφρικανοί πέθαναν ή δολοφονήθηκαν επιχειρώντας να φτάσουν στις  χώρες του Κόλπου. Κουφάρια ανθρώπων που χάθηκαν από τη δίψα και την πείνα  βρέθηκαν στη Σαχάρα και στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, όπου εκτείνεται γιγαντιαίο  τείχος μήκους τριών χιλιάδων χλμ. Στην ίδια περιοχή καταγράφεται μεγάλος αριθμός  δολοφονιών και βιασμών μεταναστριών. Τα τείχη στη Θέουτα και τη Μελίγια, στα  σύνορα Ισπανίας-Μαρόκου, όπως και ο φράχτης του Έβρου οδηγούν στην αναζήτηση  επικίνδυνων θαλάσσιων περασμάτων, μετατρέποντας τη Μεσόγειο σε νεκροταφείο  μεταναστών. Στο Αιγαίο μόνο, πνίγηκαν 149 άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα  με τη ΜΚΟ Proasyl. Σημειώνεται επίσης η ύπαρξη αυτή τη στιγμή περίπου 2  εκατομμυρίων προσφύγων από τη Συρία εξαιτίας της εμπόλεμης κατάστασης, οι οποίοι  αποτελούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού που χάνεται στα σύνορα, ή, αν καταφέρει να  εισέλθει σε κάποια χώρα, φυλακίζεται σε στρατόπεδα.

Ανοιχτά της νήσου Λαμπεντούζα, στη θαλάσσια  περιοχή μεταξύ Τυνησίας και Σικελίας συνέβησαν μέσα στον Οκτώβριο δύο πολύνεκρα  ναυάγια, το πρώτο με 319 νεκρούς και το δεύτερο με 36. Εξακολουθούν να υπάρχουν  αγνοούμενοι, άψυχα σώματα που θα ξεβραστούν σε κάποιες ακτές, ενώ για μέρες  ανασύρονταν από τη θάλασσα σοροί αντρών, γυναικών και παιδιών που πνίγηκαν την  ώρα που, όπως κατήγγειλαν ντόπιοι ψαράδες, η ιταλική ακτοφυλακή αρνούταν να  βοηθήσει. Λίγο καιρό αργότερα δημοσιοποιήθηκαν εικόνες τραβηγμένες μέσα από το  κέντρο κράτησης της Λαμπεντούζα, αποτυπώνοντας τη φρίκη που περιμένει όσους  καταφέρουν να γλιτώσουν τον πνιγμό. Μετανάστριες και μετανάστες υποχρεώνονταν να  γδυθούν, παρουσία των υπόλοιπων κρατούμενων και δεσμοφυλάκων, για να περάσουν  από διαδικασία «απολύμανσης»: να στέκονται γυμνοί και να τους ψεκάζουν με μια  μάνικα φάρμακο κατά της ψώρας.

Τα ξημερώματα της 15ης Νοέμβρη, ανοιχτά της  Λευκάδας πνίγηκαν τέσσερα παιδιά από τριών έως έξι ετών, και οχτώ ενήλικες  που επέβαιναν σε πλαστικό σκάφος, προσπαθώντας να φύγουν από την Ελλάδα. Ήταν  πρόσφυγες από τη Συρία και την Παλαιστίνη. Την ίδια μέρα, σχολιάζοντας την  τραγωδία – και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία ότι οι θάνατοι στα σύνορα είναι  κρατικές δολοφονίες – ο υπ. δημόσιας τάξης Ν. Δένδιας δήλωσε με απροκάλυπτο  κυνισμό (και έντονο παραλογισμό, αν αναλογιστούμε ότι μιλούσε για τα θύματα σαν  να επρόκειτο για επέλαση στρατιωτικής δύναμης): «Δεν έχουμε ενοχικά σύνδρομα. Θα  υπερασπιστούμε την εθνική μας κυριαρχία και τα σύνορά μας».

Στις 30 Νοέμβρη, πέντε πρόσφυγες από τη Συρία,  ανάμεσά τους ένα βρέφος δύο μηνών, πνίγηκαν ανοιχτά της Τουρκίας, όταν βυθίστηκε  το σκάφος που τους μετέφερε στη Λέσβο. Στις 10 Δεκέμβριου, πνίγηκαν άλλοι  3 Σύριοι, ηλικίας 18-45 ετών, και εννέα ακόμα αγνοούνται, όταν ανατράπηκε από τα  κύματα η βάρκα τους που κατευθυνόταν από το Τσεσμέ στη Χίο. Υπολογίζεται ότι  700.000 Σύριοι έχουν βρει καταφύγιο στην Τουρκία, πολλοί περιμένοντας να  περάσουν στην Ευρώπη.

Έβρος. Εκατοντάδες μετανάστες χάνουν τη ζωή  τους στα νερά του ποταμού, στα ναρκοπέδια ή από το κρύο και τις κακουχίες. Η  οικοδόμηση του φράχτη έχει εντείνει αυτή την πραγματικότητα. Τον Νοέμβρη, σε  άρθρο της Εφ. των Συντακτών σχετικά με τις παράνομες επιχειρήσεις επαναπροώθησης  στην Τουρκία, οι οποίες διεξάγονται τόσο στα χερσαία όσο και στα θαλάσσια  σύνορα, δημοσιεύτηκε η μαρτυρία ενός 34χρονου Σύριου πρόσφυγα, που περιγράφει  την ανείπωτη βαρβαρότητα της ελληνικής αστυνομίας και των συνοριοφυλάκων της  Frontex στον Έβρο: (απόσπασμα) «Μαζί μας ήταν μια οικογένεια, ένα ανδρόγυνο με δύο κόρες. Ο άντρας είπε  στους αστυνομικούς: “Βοηθήστε μας, έχω την οικογένειά μου μαζί”. Ορκίζομαι στο  Θεό, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει τόσο ξύλο. Τον έριξαν κάτω και  του πατούσαν το κεφάλι, τον κλοτσούσαν, τον χτυπούσαν με τη λαβή του όπλου. Αυτό  κράτησε μισή ώρα. Έπειτα άρχισαν να κλοτσάνε τη γυναίκα. Ύστερα πήραν γυμνά  καλώδια και τους χτυπούσαν μ’ αυτά. Ορκίζομαι, ήταν Έλληνες αστυνομικοί. Τότε,  άρχισαν με μας. Μας χτυπούσαν τον έναν μετά τον άλλο μέχρι που έφτασαν τα  αυτοκίνητα. Τους ξαναρωτήσαμε: “Θα μας πάτε στο στρατόπεδο;” Απάντησαν: “Ναι,  μπείτε μέσα”. Έκλεισαν πόρτες και παράθυρα, δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα.  Φτάσαμε μέχρι τα σύνορα. Μπροστά μας, από την άλλη πλευρά, ήταν το τουρκικό  στρατόπεδο. Έρχονταν όλο και περισσότεροι αστυνομικοί, μέχρι που μαζεύτηκαν  εξήντα-εβδομήντα. Κάποιοι φορούσαν πολιτικά, άλλοι σκούρα μπλε στολή. Τα πρόσωπά  τους ήταν καλυμμένα. Μιλούσαν ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Και κρατούσαν  κοντάρια. Καταλάβαμε τι μας περίμενε. Ένα μέρος τους επέβλεπε εμάς, ένα άλλο  κοίταζε στην τουρκική πλευρά να δει πότε θα φύγουν οι Τούρκοι στρατιώτες για να  μας στείλουν πίσω, και δώδεκα είχαν πάρει τα κοντάρια και μας χτυπούσαν. Δεν  τους ένοιαζε πού – στην πλάτη, στα πόδια, ακόμα και κατευθείαν στο κεφάλι.  Έπειτα έψαξαν τις τσάντες μας και πήραν χρήματα και κινητά. “Θα σας τα δώσουμε  πίσω”, έλεγαν. Είχα φυλάξει καλά μέσα στην τσάντα 300 ευρώ να μη βραχούν. Τα  βρήκαν και τα πήραν. Μου πήραν το διαβατήριο. Μου πήραν το κινητό. Έπειτα  πέταξαν την τσάντα στο ποτάμι. Άρχισαν να μας βάζουν σε μια βάρκα, ανά τριάντα.  Σε όποιον αρνούνταν, του έβαζαν το πιστόλι στο κεφάλι και φώναζαν: “Μέσα! Μέσα!”  Γλίστρησα κι έπεσα στο ποτάμι, δεν ξέρω να κολυμπάω. Με τράβηξαν οι δικοί μου  και με ανέβασαν. Οι αστυνομικοί απλά κοιτούσαν. Μας βρήκε η τουρκική αστυνομία  στις 10 το πρωί. Ήμασταν 134, μας συνέλαβαν όλους. Από όσους είχαμε ξεκινήσει,  έλειπαν δεκάξι. Ανάμεσά τους, μια οικογένεια εννιά Αρμένιων που ζούσαν στη  Συρία. Τρεις άντρες, τρεις γυναίκες και τρία παιδιά. Δεν ξέρει κανείς τι τους  έχει συμβεί».

 

Το έγκλημά μας γνωστό… «παράνομος»…  Εξ ανάγκης μια παράνομη ζωή… Βρεθήκαμε δραπέτες στο δρόμο ενός ανεμοστρόβιλου Βρεθήκαμε εδώ… Το όνομά μας είναι γνωστό… «πρόσφυγας»… Φετίχ Ντογάν Κοτς, από την ποιητική συλλογή «Θα με κρύψεις;»

Για εμάς, που κάθε γωνιά της  γης είναι πατρίδα μας και κάθε πατρίδα μάς είναι ξένη, η αλληλεγγύη στους  απόκληρους του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού κόσμου είναι ο κοινός αγώνας για  έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, καταπίεση και εκμετάλλευση.  (Αναρχική Συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”)

Μαύρη Σημαία

* Τα στοιχεία προέρχονται από  τις εφημερίδες Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Εφ. των Συντακτών, από το  Athens.indymedia, ανακοινώσεις του ΚΕΕΡΦΑ και της πρωτοβουλίας no lager.

Διαδρομή Ελευθερίας #136 (Μάρτιος 2014)

 

Διαδρομή Ελευθερίας 136

Περιεχόμενα

Διαδρομή Ελευθερίας

Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας σελ.2

Επιδρομές στο πολιτικό σκηνικό σελ.2

Η ”εγκληματοποίηση του χώρου” και ο μύθος του λαγού… σελ.3

Μεσόγειος: Χώρος εναπόθεσης και καταστροφής τοξικών αποβλήτων σελ.5

Όταν οι Δίκαιοι μας μιλούν σελ.7

Το μήνυμα είμαι ’γω… σελ.9

Το Μέλλον είναι τώρα, εμπρός για το μέλλον (Μέρος Α΄) σελ.11

Διαδρομές μνήμης: Φάκελος Scala: η ιστορία μιας κρατικής προβοκάτσιας (Μέρος Γ΄) σελ.13

Ουκρανία: το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων σελ.14

Διαδρομή Ελευθερίας #134 (Ιανουάριος 2014)

Διαδρομή Ελευθερίας 134

Περιεχόμενα

Διαδρομή Ελευθερίας

 Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας σελ.2

Επιδρομές στο πολιτικό σκηνικό σελ.2

Η κατανομή της εξουσίας και οι αριστεροί παραστάτες της… σελ.3

Ανακοίνωση από τους συντρόφους για την Αναρχική Απελευθερωτική Δράση σελ.5

Λίγα λόγια για την αναγκαιότητα της καταγραφής των εμπειριών σελ.8

«Βασικό Εισόδημα»: ο νέος μύθος του συστήματος σελ.6

Ο νιτσεϊκός Υπεράνθρωπος: μια αναρχική προσέγγιση σελ.8

 Διαδρομές Μνήμης – Φάκελος Scala: η ιστορία μιας κρατικής προβοκάτσιας σελ.12

Σημειώσεις σχετικά με την ιστορία της αναρχίας στη λογοτεχνία: ένα χρονολόγιο (Μέρος Α΄) σελ.14

Για την εξέγερση που θα έρθει και που δεν θα είναι μια γιορτή που θα τελειώσει… σελ.16

Πηγή: Anarchy.gr

 

Αλληλεγγύη στον αγωνιστή κρατούμενο Σπύρο Στρατούλη (Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς»)

Αν είναι αιτία το κελί που  μπήγει τόσο σκληρές ρίζες μέσα στον εγκέφαλο, τόσο της οδύνης όσο και της  τραγικότητας ρίζες, τότε πρέπει αυτό το καταραμένο κελί να πάψει να υπάρχει… Πρέπει να το πάρουν οι άνθρωποι και να το κατακρημνίσουν μια για πάντα και να  διαμορφώσουν τη ζωή τους χωρίς να ’χουν πλέον την ανάγκη του. Ούτε τον τρόμο του  ούτε την καταστολή του. Γ. Πετρόπουλος, «Ο  Χάρης Δεσμώτης»

Ο Σ. Στρατούλης βρίσκεται σε απεργία πείνας από  τις 11 Νοέμβρη ’13, διεκδικώντας την επαναχορήγηση αδειών εξόδου που έπαιρνε το  τελευταίο διάστημα από τη φυλακή μετά από 22 χρόνια εγκλεισμού – αφού βρίσκεται  κρατούμενος από παιδί 17 χρονών. Αυτή την ανάσα ελευθερίας του στέρησαν  εκδικητικά οι διωκτικές και δικαστικές αρχές εξαιτίας της αγωνιστικής του στάσης  στα κολαστήρια της δημοκρατίας, της συμμετοχής του σε συλλογικές κινητοποιήσεις  κρατουμένων ενάντια στις άθλιες συνθήκες και τη βαρβαρότητα των φυλακών, και της  αλληλεγγύης του με κοινωνικούς και πολιτικούς κρατούμενους στη διεκδίκηση της  αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Πρόσφατα, εξαιτίας της συντροφικής σχέσης του  με αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα και αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη οι αρχές τον  ενέπλεξαν σε μία γελοία δικογραφία που τιτλοφορείται «εγκληματική οργάνωση –  στέκια Θεσσαλονίκης» και, αποδίδοντάς του ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, του  αρνούνται τις άδειες που δικαιούται με βάση την ποινή που έχει εκτίσει.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε την απεργία πείνας,  ανθρωποφύλακες, μπάτσοι και συγκεκριμένοι γιατροί στο νοσοκομείο Λάρισας  εφάρμοσαν πάνω του πρακτικές καταστολής, ταπείνωσης και βασανισμού, τη στιγμή  που η υγεία του βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, προκειμένου να κάμψουν τον αγώνα  του. Δεν τα κατάφεραν. Σήμερα ο Σ. Στρατούλης διανύει την 59η μέρα απεργίας  πείνας. Διακινδυνεύει τη ζωή του για να κερδίσει ξανά λίγες στιγμές από την  ελευθερία που προσπαθούν να καταπνίξουν οι γδάρτες των ονείρων, όχι μόνο των  αγωνιζόμενων κρατούμενων, αλλά και όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ο Σπύρος  Στρατούλης, όπως και όλοι όσοι παλεύουν για να αποτινάξουν τις αλυσίδες της  κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής, δεν είναι μόνος του. Δεν θα επιτρέψουμε την  εξόντωσή του!

AΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ  ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ  ’13

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ  ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΧΩΡΙΣ  ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 

Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς», 8 Γενάρη ’14

60 ημέρες απεργίας πείνας (Κατάληψη Terra Incognita)

Σήμερα Πέμπτη 9 Ιανουαρίου, ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται στην 60η ημέρα απεργίας πείνας.

Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή τα τελευταία 22 χρόνια και όπως όλοι οι κρατούμενοι έπαιρνε τις άδειες που προβλέπει ο νόμος. Το 2012, μπήκε σε μια δικογραφία που ενορχηστρωμένα αλλά άτεχνα μεθόδευσαν οι αρχές. Εφευρέθηκε μια εγκληματική οργάνωση που οι μπάτσοι την ονόμασαν «στέκια Θεσσαλονίκης» και που συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου της Θεσσαλονίκης φορτώνοντας στους κατηγορούμενους κατηγορίες της μισής ποινικής δικονομίας. Η υποτιθέμενη εμπλοκή του σ΄αυτήν την εγκληματική οργάνωση-φάντασμα στηρίχθηκε σε τηλεφωνικές υποκλοπές που επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: τις συντροφικές και φιλικές σχέσεις του με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Στρατούλης κατηγορήθηκε για αυτήν την υπόθεση, αυτόματα του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να παίρνει άδειες το οποίο μετά από χρόνια αιτήσεων μόλις είχε κατακτήσει. Σαν να μην φτάνει αυτό, η υπόθεση επηρεάζει άμεσα την επικείμενη αίτηση του για υπό όρους απόλυση καθιστώντας δύσκολη την αποφυλάκιση του μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Στα μέσα Οκτώβρη 2013 και ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο κοινοποιήθηκε η πρόταση του εισαγγελέα για παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, του Σπύρου Στρατούλη συμπεριλαμβανομένου.

Ο Στρατούλης δεν είναι ένα τυπικό δείγμα κρατούμενου. Κι αυτό, γιατί παραμένει απείθαρχος και αναφομοίωτος από την υποταγή που ο πολύχρονος εγκλεισμός επιβάλλει. Βρέθηκε αλληλέγγυος πολλές φορές σε αγώνες που διεξάγονταν μέσα και έξω από τις φυλακές, βάζοντας πρώτο το συλλογικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Δεν προσκύνησε, δεν συνθηκολόγησε με τους ανθρωποφύλακες, δεν ξέχασε τους συγκρατούμενούς του. Αυτό είναι μια συνθήκη, που η φυλακή δεν συγχωρεί, κι είναι αυτό μέσα σε άλλα, που τον έβαλε στο στόχαστρο της καταστολής.

Ο Στρατούλης πήρε μια δύσκολη απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας, να βάλει δηλαδή το σώμα του ως ανάχωμα-οδόφραγμα απέναντι στην εκδικητικότητα των δικαστικών και αστυνομικών μηχανισμών, ως έσχατο μέσο απαλλαγής του από τη φαιδρή και κακοστημένη υπόθεση και επαναχορήγησης των αδειών του. Έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο ήδη 4 φορές όπου αντιμετωπίστηκε ως σκουπίδι και αγνοήθηκε εσκεμμένα η συνολική κλινική του εικόνα. Η κατάστασή του σήμερα κρίνεται ιδιαιτέρως επικίνδυνη, αφού η πιθανότητα για μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του καθώς και το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου μέρα με τη μέρα μεγιστοποιείται.

Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται ένα καφκικό σκηνικό, που περιλαμβάνει γρανάζια γραφειοκρατίας, απάνθρωπη μεταχείριση από γιατρούς, καψόνια από μπάτσους, και πλήρη συγκάλυψη και αποσιώπηση του γεγονότος. Από την άλλη όμως, είδαμε να εκδηλώνεται και το μεγαλείο αλληλεγγύης έτσι όπως εκφράστηκε μέσα από τις πολυήμερες απεργίες πείνας των κρατουμένων αγωνιστών Ράμι Συριανού, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαδάνογλου, από μικρές και μεγάλες δράσεις αλληλεγγύης από συντρόφους του Σπύρου, από αγωνιστές, από φίλους του. Πλέον, οι δράσεις αυτές είναι καθημερινές σε όλη την επικράτεια.

Και πάνω σ΄ αυτή τη χρονική συγκυρία και μετά την μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στα κολαστήρια των φυλακών, εξαπολύεται μιντιακός οχετός και ανακινείται ξανά το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων με αρνητικό τρόπο. Το κράτος ταπεινωμένο, εξαπολύει επίθεση μέσα από μικρόφωνα των μμε και τα τρομοσενάρια παίρνουν και δίνουν. Μέσα σ΄αυτό το κλίμα, πραγματοποιούνται και οι αναγγελίες για  την ίδρυση και λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας όπου θα μεταφερθούν καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» και βαρυποινίτες και η τροποποίηση του νομοθετικού καθεστώτος ώστε καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» να μην απολαμβάνουν του «ευεργετικού» μέτρου των αδειών. Πραγματοποιήθηκε επίσης, η σύλληψη του αναρχικού Κώστα Σακκά επειδή δεν διανυκτέρευσε σπίτι του (!), ο οποίος οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και τελικά αθωώθηκε. Διαφαίνεται εδώ η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να λάβει κι άλλα μέτρα για να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Η αξιοπρέπεια όμως και η δίψα για ζωή και ελευθερία δεν φυλακίζονται. Ο αγώνας του Στρατούλη είναι και αγώνας αυτών που δεν έχουν φωνή μέσα στα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών, των κολασμένων, των φτωχοδιάβολων, των κατατρεγμένων, των ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας, είναι και δικός μας αγώνας.

Θα είμαστε δίπλα του!

Άμεση απαλλαγή του αγωνιστή κρατουμένου Σπύρου Στρατούλη από τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή στην υποτιθέμενη εγκληματική οργάνωση «στέκια Θεσσαλονίκης»

Κατάληψη Terra Incognita

Πηγή:

Κατάληψη Terra Incognita

Διεθνές κάλεσμα για κινητοποίηση για την απελευθέρωση της Sonja Suder

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2013, ας κινητοποιηθούμε  για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στη νομιμοποίηση των βασανισμών στη δίκη της  Sonja Suder και για την απελευθέρωσή της.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2011, η Sonja και ο φίλος  της Christian εκδόθηκαν από τη Γαλλία στη Γερμανία όπου και φυλακίστηκαν. Ο  Christian αποφυλακίστηκε, αλλά η Sonja παραμένει στη φυλακή. Είχαν εγκαταλείψει  τη Γερμανία το 1978, όταν την επαύριο μιας άγριας καταστολής του επαναστατικού  κινήματος, κάθε άτομο που ανήκε στο χώρο της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης είχε  κάθε λόγο να φοβάται ότι θα είναι στόχος της κρατικής εκδικητικότητας.

Εδώ και δυο χρόνια, η Sonja είναι προφυλακισμένη  στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών Preungesheim στη Φρανκφούρτη. Εδώ κι  ένα χρόνο υφίσταται μια δίκη βασισμένη σε δυο μαρτυρίες: τη μαρτυρία ενός  μετανοημένου που την έδωσε με αντάλλαγμα μείωση της ποινής και μια άλλη μαρτυρία  που αποσπάστηκε με βασανιστήρια το 1978 από έναν άνδρα που θεωρούνταν από την  αστυνομία ύποπτος για συμμετοχή στους Επαναστατικούς Πυρήνες.

Αν ο μετανοημένος Hans Joachim Klein κατέθεσε  ανενδοίαστα στο δικαστήριο της Φρανκφούρτης για να δώσει τη χιλιοστή εκδοχή μιας  μαρτυρίας γεμάτης ασυναρτησίες και αντιφάσεις (που η δικαστής θεωρεί παρ’ όλα  αυτά σωστό να ληφθεί υπόψη), αντιθέτως ο Hermann F. ανέκαθεν αμφισβητούσε τα  στοιχεία που εμφανίζονται στις ανακρίσεις που υπέστη. Δεν είναι παρά το  αποτέλεσμα τεσσάρων μηνών βασανισμού πέραν κάθε διαδικαστικού πλαισίου.

Μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, ανακρίθηκε μόλις  βγήκε από μια εγχείρηση ακρωτηριασμού των κάτω άκρων κι ενώ είχε χάσει εντελώς  την όρασή του. Ο πόνος, ο τραυματισμός, τα φάρμακα, η απομόνωση, η σύγχυση, ο  αποπροσανατολισμός έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους μπάτσους για να τον  υποχρεώσουν να συμπληρώσει 1.300 σελίδες κατάθεσης. Κρατήθηκε παράνομα σε ένα  αστυνομικό τμήμα, χωρίς δικηγόρο, όντας τυφλός και με βαριά αναπηρία. Αυτό που  υπέστη δεν έχει παρά ένα όνομα: βασανισμός. Στις 13 Αυγούστου του 2013, το  δικαστήριο της Φρανκφούρτης προχώρησε στην ανάγνωση των ανακριτικών καταθέσεων  που υποχρεώθηκε να δώσει ο Hermann το 1978 και θα συνεχίσει την ανάγνωσή τους  στις επόμενες συνεδριάσεις.

Η Sonja, στα 80 της χρόνια, πάνω από 35 χρόνια  μετά τα γεγονότα που της αποδίδονται, κινδυνεύει να καταδικαστεί με βάση αυτές  τις καταθέσεις που η χρήση τους αποτελεί νομιμοποίηση από τη δικαιοσύνη των  πρακτικών βασανισμού της αστυνομίας. Η Sonja διώκεται από τη γερμανική αστυνομία  και δικαιοσύνη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Θεωρείται ύποπτη για  συμμετοχή στους Επαναστατικούς Πυρήνες και η δίκη της αφορά τρεις επιθέσεις που  δεν προκάλεσαν παρά περιορισμένες υλικές ζημιές το 1977 και το 1978: ενάντια  στην επιχείρηση MAN που συνεργαζόταν στην κατασκευή ατομικών όπλων για τη Ν.  Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ, ενάντια στην επιχείρηση KSB που κατασκεύαζε  αντλίες για σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, και στο κάστρο της Χαϊδελβέργης  ενάντια στην πολιτική αστικής ανάπλασης. Θεωρείται επίσης ύποπτη συμμετοχής στην  προετοιμασία της επίθεσης ενάντια στο συνέδριο του OPEC στη Βιέννη το 1975.

Σήμερα, κρατώντας την στη φυλακή, δικάζοντάς την,  απειλώντας την ότι θα τελειώσει τη ζωή της στη φυλακή, το ομοσπονδιακό κράτος  της Γερμανίας δεν στοχεύει μόνο στη Sonja. Θέλει να εξουδετερώσει μια  επαναστατική ιστορία και να επιβάλει με τη βία την ιδέα ότι δεν εξεγείρεται  κανείς ατιμωρητί. Η καταδίκη της Sonja θα είναι εκείνη της εξέγερσης. Αρνούμενη  να υποταχθεί και να συνεργαστεί, εξακολουθεί να καταγγέλλει το κράτος και τη  δικαστική του μασκαράτα. Η καταδίκη της θα είναι και εκείνη κάθε επαναστατικού  κινήματος. Η προφυλάκιση της Sonja είναι ένα φόβητρο που μπορεί να  χρησιμοποιηθεί ενάντια σε όλες εκείνες και όλους εκείνους που αγωνίζονται  σήμερα. Δεν είναι από μια γυναίκα 80 χρονών που θέλουν να απαλλαγούν, αλλά από  όλες εκείνες και όλους εκείνους που έχουν σαν κι εκείνη τη βούληση να μην  υποταχθούν.

Η SONJA ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ  ΑΜΕΣΑ!

 Το κείμενο αυτό στάλθηκε  από γάλλους συντρόφους. Αφορά τον αγώνα για την απελευθέρωση της Sonja Suder,  κατηγορούμενης από το γερμανικό κράτος για συμμετοχή σε ενέργειες της ένοπλης  οργάνωσης “Επαναστατικοί Πυρήνες” τη δεκαετία του ’70 με βάση την έωλη μαρτυρία  ενός μετανοημένου και μια άλλη μαρτυρία που οι μπάτσοι απέσπασαν με  βασανιστήρια. Η Sonja αποφυλακίστηκε τελικά στις 12 Νοέμβρη ’13, αφού το  δικαστήριο της επέβαλε ποινή 3,5 ετών με αναστολή.

Αναρχικοί σύντροφοι