Θ. Χατζηαγγέλου|Μην βουρκώνεις, τα δάκρυά σου σ’ εμποδίζουν να δεις τον ήλιο

Επιστολή του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου προς την συντρόφισσα της RAF Daniela Klette που αιχμαλωτίστηκε, έπειτα από 30 χρόνια παράνομης ελευθερίας, κατά τις αντι-Τρομοκρατικές επιχειρήσεις των τελευταίων ημερών στην Γερμανία.

Όταν ανοίγεις τα μάτια σου στο κελί και μαθαίνεις πως, έπειτα από 30 χρόνια άκαμπτης ζωής γεμάτης υπερβάσεις, μία συντρόφισσά σου βρίσκεται πλέον καθηλωμένη στην πολεμική αιχμαλωσία, νιώθεις πως κλέβουν και τις δικές σου ανάσες. Μία συντρόφισσα, που τίμησε με περηφάνια κάθε της βήμα στα μονοπάτια της παράνομης ελευθερίας, σήμερα πληθαίνει με το ήθος και την αξιοπρέπειά της την κοινότητα των πολιτικών αιχμαλώτων στα δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σύντροφισσα Daniela,

Για 30 χρόνια ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, όταν αντικρίζει το είδωλό του στη βιτρίνα των συμφερόντων του, μετράει ακόμα τις πληγές που άφησε πίσω της η ένοπλη επαναστατική εμπειρία της Φράξιας Κόκκινος Στρατός-RAF. Κρύβει την αδυναμία του πίσω από έναν πόλεμο αβεβαιότητας, γεμάτο δολοφονίες, βασανισμούς και φυλακίσεις επαναστατών για δεκαετίες. Εικόνες μίσους και μονιμοποίησης της έκτακτης ανάγκης από ένα καθεστώς που δεν μπορεί να εγγυηθεί στους μισθοφόρους του τη σταθερότητά του, μπροστά στην άγραφη ηθική της πανανθρώπινης αντίστασης.

30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Μικρές ιστορίες μιας ενιαίας αφήγησης από καθαρά στόματα, που μιλούν την ίδια γλώσσα. Υπέροχοι άνθρωποι που έχουν μπλεγμένο στα χέρια τους το νήμα της αντίστασης, ένα νήμα δίχως τέλος που έχει την αφετηρία του σε κάθε ιστορικό σημείο έκφρασης της επαναστατημένης αξιοπρέπειας. Είμαστε τα χίλια στιγμιότυπα του ταξικού πολέμου, της αντάρτικης δήλωσης, της απελευθέρωσης. Είμαστε τα χίλια πρόσωπα της περήφανης ζωής μέσα στον αγώνα για Ανατροπή και Επανάσταση.

30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσουμε πως το επαναστατικό πέρασμα είναι γεμάτο αίμα και σίδερο. Πως οι κηλίδες από το αίμα των νεκρών ανταρτών στις ενέδρες της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας, όπως της συντρόφισσας Petra Schelm, των δολοφονημένων αιχμαλώτων στο Stammheim δεν στεγνώνουν. Λεκιάζουν το χρόνο ανεξίτηλα, φανερώνοντας στον ορίζοντα της σταθερότητας, τη διαρκώς επαπειλούμενη ρήξη. 30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να αφοπλίσουμε τις καρδιές μας. Τούτες τις καρδιές που οι χτύποι τους θυμίζουν αντίστροφη μέτρηση.

Η αιχμαλωσία είναι σίγουρα ένα προϊόν ήττας. Μια ήττα που βιώνουμε καθημερινά στην αποστέρηση της δυνατότητας να ζούμε τις ζωές μας με ένταση και δημιουργική αντίσταση. Τίποτα όμως δεν στέκει ικανό να μειώσει την ιστορία μας, τους αγώνες μας, τα λόγια μας που πρόδιδαν τις σκέψεις και προεικόνιζαν τις πράξεις μας. Η αδούλωτη περηφάνια μας είναι ο φόρος τιμής στους συντρόφους που συμβίωσαν και συμβιώνουν την τυραννία της πολιτικής αιχμαλωσίας στα κάτεργα των ιμπεριαλιστικών κέντρων, στους αχαρτογράφητους αδερφούς και αδερφές του κοινού μας αγώνα, μα πάνω απ’ όλα σε εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που με το χαμό τους βάδισαν χίλια βήματα μπροστά για να μας ανοίγουν το δρόμο.

Ξεχωριστές σελίδες ενός κοινού βιβλίου που γράφει τη λέξη Επανάσταση στη ράχη του, είναι οι ζωές μας σύντροφισσα. Και όμως το τέλος δεν γράφτηκε ακόμα.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
15/3/2024

Θ.Χατζηαγγέλου|Η Λωρίδα της Γάζας κραυγάζει για απελευθέρωση μπροστά στα μάτια σας

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τη μονιμοποίηση της σφαγής των Παλαιστινίων από τις δυνάμεις του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού.
 
 

Πόση ντροπή και περισσή δειλία κουβαλάει το προνόμιο του καθενός να γυρίζει την πλάτη στην οδύνη του θανάτου; Σήμερα που η σφαγή των Παλαιστινίων δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα τυπικό ζήτημα αναφοράς στην ημερίσια μιντιακή διάταξη της δυτικής προπαγάνδας, τα δάκρυα της ένοπλης ειρήνης στα δυτικά κέντρα στέρεψαν. Αυτό είναι το μεγαλείο του δυτικού ανθρωπισμού: λευκά φέρετρα που ξεχρεώνουν το αντιτρομοκρατικό αφήγημα.

5,5 μήνες μετά την έναρξη της “παραδειγματικής” τιμωρίας του Παλαιστινιακού δικαίου από τις δυνάμεις του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού, το θέαμα εγκατέλειψε πίσω του την ουσία της φρίκης του πολέμου. Εκατοντάδες στρατιωτικές επιχειρήσεις σφαγιάζουν τους Παλαιστίνιους ως εν δυνάμει συγκαλυμμένους αντάρτες της Χαμάς σε νοσοκομεία, εκκλησίες, παιδικές χαρές κτλ. Οι ανθρωπιστικές αποστολές αποτελούν ενέδρες του ισραηλινού στρατού που βομβαρδίζει αμάχους και διασώστες. Ο παρατεταμένος αποκλεισμός των Παλαιστίνιων από τροφή, νερό και άλλα βασικά αγαθά, οδηγεί εκατοντάδες σκελετωμένα βρέφη στη δολοφονία από υποσιτισμό, την ίδια στιγμή που ακόμα και οι μητέρες τους αδυνατούν να τα θηλάσουν.

Αυτό είναι ανθρωπιά σήμερα. Να μιλάς ακόμα για το αιματοβαμμένο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, συνάπτοντας συμφωνίες, στέλνοντας στρατεύματα και νομιμοποιώντας τη γενοκτονία που πραγματοποιεί σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Να αλλάζεις κανάλι, επειδή σου πέφτει βαριά η εικόνα των μανάδων που αισθάνονται ανακούφιση για το γρήγορο (και όχι αργό και βασανιστικό) θάνατο των βρεφών τους. Γιατί δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα ή μάλλον το προνόμιο να πενθήσουν. Να αλλάζεις κανάλι για να απαλλαχθείς από την ευθύνη της σιωπής σου. Να αναμασάς το εύκολο αφήγημα της τρομοκρατίας, των ίσων αποστάσεων, της καταδίκης της βίας, που εξισώνει τη φασιστική βία με το ένστικτο της αντίστασης.

“Για να ζήσουν δύο εν ειρήνη, πρέπει να το θέλουν αμφότεροι. Αν ένας από τους δύο είναι ισχυρογνώμων και θέλει με τη βία να επιβάλλει στον άλλο να δουλεύει για λογαριασμό του και να τον υπηρετεί, αυτός ο άλλος, αν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του και να μην περιπέσει στην πλεόν ταπεινή δουλεία, παρόλη την αγάπη του για την ειρήνη και την ομόνοια, είναι υποχρεωμένος ν’ αντισταθεί στη δύναμη μ’ όλα τα πρόσφορα μέσα”.

Errico Malatesta

Άκου λοιπόν φιλήσυχε ανθρωπάκο. Οι λαοί αντιστέκονται ένοπλα στη θηριωδία και τον αφανισμό, γιατί η ίδια η κυριαρχία φρόντισε μέσα από την πάνοπλα οργανωμένη υπεράσπιση των συμφερόντων της, να μην τους αφήσει άλλη επιλογή. Το έγκλημα αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η αναγκαιότητα. Τα αφεντικά σου, φιλήσυχε ανθρωπάκο, είναι αυτά που σήμερα σφαγιάζουν χιλιάδες Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας για τα συμφέροντα του Ισραήλ και της δυτικής ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας. Είναι αυτά που συμβάλλουν στο βίαιο εκτοπισμό των πληθυσμών της Μέσης Ανατολής προς τα δυτικά κέντρα, εκεί όπου το μίσος της φυλετικής σου καθαρότητας θα τους υποδεχτεί με ρατσιστικά πογκρόμ, δολοφονίες στα σύνορα και εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και εσύ τι κάνεις; Αδιαφορείς, συναινείς, συγκαλύπτεις, ψηφίζεις. Έπειτα εξοργίζεσαι καταγγελτικά που το μίσος που θρέφεις μέσα στην καρδιά των λαών που σφαγιάζονται άκριτα, γενικεύεται προς το σύνολο του δυτικού πολιτισμού. Σαπίζεις, φιλήσυχε ανθρωπάκο, μέσα σε έναν κόσμο γενικευμένης σήψης και απάθειας.

Ο πόλεμος, κατά τον Clausewitz, δεν είναι παρά η άσκηση πολιτικής με άλλα μέσα. Στα δυτικά κέντρα αυτή η πολιτική εκφράζεται μέσα από την ένοπλη ειρήνη. Στη Λωρίδα της Γάζας ασκείται με τη σφαγή χιλιάδων αμάχων από τις Ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις συνεπικουρούμενες από το ΝΑΤΟ. Το προνόμιο της Δημοκρατίας είναι το δικαίωμα στην τεμπελιά. Μπορείς να καταδικάζεις την αντίσταση, να εξισώνεις το αίμα των αμάχων με αυτό των λακέδων του σιωνισμού. Μπορείς να απαξιώνεις τον απελευθερωτικό αγώνα των λαών, να αδιαφορείς και να γυρνάς την πλάτη στην πραγματικότητα. Μπορείς ακόμα και να θλίβεσαι όταν αντικρύζεις τη φρίκη και την αθλιότητα του πολέμου στις ειδήσεις και τα social media, ακόμα και αν η υποκριτική σου θλίψη κρατάει λιγότερο και από την απαθή σου ανάσα. Και όλα αυτά τα μπορείς γιατί η υποταγή και η παραίτησή σου στις υπηρεσίες της ένοπλης ειρήνης, σου χάρισαν το προτέρημα του θεατή στις ζωές των άλλων. Μπορείς όμως και να πράξεις, να αναλάβεις πρωτοβουλίες, να θυμώσεις πραγματικά, να υπερασπιστείς το δικαίωμα στη ζωή. Η αντίσταση είναι καθήκον και δείγμα πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής υγείας.

Εσείς που σήμερα συκοφαντείτε και απαξιώνετε το ένοπλο ένστικτο της λαϊκής αυτοδιάθεσης, κοιτάξτε κατάματα αυτά τα παιδιά που δολοφονούνται για τα συμφέροντά σας και κοιμηθείτε ήσυχοι. Αυτή είναι η τιμωρία σας. Η παρακμή του πολιτισμένου μεσαίωνα είναι κοινωνικό σύμπτωμα ασθένειας, όχι προτέρημα.

Η Παλαιστινιακή αντίσταση είναι ζήτημα πανανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

8/3/2024

 

 
 

Θ. Χατζηαγγέλου|Χαιρετισμός στην εκδήλωση των συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου

 
 
 
Μια πολιτική συνεισφορά του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου στην εκδήλωση του Λαϊκού Μετώπου, για τις εκ νέου διώξεις των 11 Τούρκων επαναστατών. 
 
 
 
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
 

Αυτό το μήνυμα ταξιδεύει μέσα απο τα τείχη της αιχμαλωσίας για να ζεστάνει κάθε αλύγιστη καρδιά που επιμένει στο δίκιο της αντίστασης. Πριν απ΄όλα δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε τέσσερις υπέροχους ανθρώπους, που μοιάζει επιφανειακά σαν να λείπουν, όμως με το παράδειγμά τους φρόντισαν να στέκουν παντοτινά ανάμεσα μας, απλώνοντας το χέρι στον καθέναν ξεχωριστά για το συλλογικό πέρασμα προς την Επανάσταση. Δεν υπάρχουν λόγια για να αποτυπώσουν τον πολιτικό πλούτο της ανθρωπιάς των συντρόφων Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir, Ozkan Guzel που έπεσαν μαχόμενοι στις 30 Οκτώβρη στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Μόνο οι πράξεις μας και η ευθύνη που τις διέπει, θα δικαιώσουν το ανυπολόγιστο κόστος του χαμού τεσσάρων επαναστατών που αγωνίστηκαν μέχρι τέλους, με το πιστόλι στο χέρι. Όπως στη ζωή, έτσι και στο θάνατο, φρόντισαν οι ίδιοι να μας συντροφεύουν με το ζεστό τους χαμόγελο και το ακλόνητο βλέμμα προς την ανατροπή. Οι σύντροφοι Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir, Ozkan Guzel δεν θα ξεχαστούν γιατί είναι το έτερος εγώ του καθενός μας, στον κοινό βηματισμό προς τη συνολική απελευθέρωση και την Επανάσταση.

Σήμερα, το ελληνικό αστικό δίκαιο εξαργυρώνει τις υπηρεσίες του προς την Τουρκική ιμπεριαλιστική δικτατορία, στήνοντας εκ νέου στο απόσπασμα τους μαχόμενους συντρόφους του Λαϊκού Μετώπου. Όσοι δεν δολοφονήθηκαν από τα συμβόλαια θανάτου του τουρκικού φασισμού, πρέπει να αιχμαλωτιστούν εκ νέου στα κολαστήρια της ελληνικής δημοκρατίας. Τα διπλωματικά διαπιστευτήρια της κυβέρνησης Μητσοτάκη προς τον φασίστα Ερντογάν, θεσμοθετούνται από τα σπλάχνα του ιμπεριαλιστικού σώματος, για να υπηρετήσουν το δίκιο που σφαγιάζει λαούς και αφήνει πίσω του καμένη γη και ανθρώπινη τέφρα.

Η πραγματική Δικαιοσύνη, που υπηρετεί την αρετή της πανανθρώπινης ισότητας και της αβίαστης απελευθέρωσης δεν κατοικεί στους ναούς της αστικής νομιμότητας και τα έδρανα του φασισμού. Η πραγματική Δικαιοσύνη είναι η διαρκής αναμέτρηση της Ανθρωπιάς με τη βρωμιά των εγκλημάτων των αξιωματούχων της Τυραννίας. Δίκαιη δίκη ήταν αυτή του αμερικανού αξιωματούχου Dan Mitrione που ανακρίθηκε και καταδικάστηκε απο τα ένοπλα συμβούλια των Τουπαμάρος για τη συμμετοχή του στα επιμορφωτικά σεμινάρια βασανιστηρίων της τοπικής αστυνομίας στην Ουρουγουάη. Δίκαιη δίκη ήταν η ανάκριση του Ιταλού διευθυντή της Sit-Siemens, Idalgo Macchiarini, για το ρόλο του στην ταξική αναδιάρθρωση και τις συνθήκες εκμετάλλευσης του ιταλικού προλεταριάτου, δίκη που πραγματοποιήθηκε, όπως τόσες ακόμα, στη φυλακή του λαού από τους ένοπλους πυρήνες των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Αυτό που η δική μας ιστορία ονομάζει δίκαιη δίκη, είναι το σύνολο των στιγμών που οι δυνάστες της εξαθλίωσης και του προλεταριακού θανάτου, βρέθηκαν προ των ευθυνών τους απέναντι σε ένα κλείστρο που αντηχούσε μέσα απο κρότους, τις οργισμένες κραυγές όσων κακοποιήθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν για τα συμφέροντα της έννομης αστικής τάξης και των λακέδων της. Κρότους εκκωφαντικούς που βάζαν τέλος στη σιωπή της υποταγής και την ανεκτικότητα, θέτοντας τη μάχη σε πρώτο πρόσωπο. Εκεί μιλούσε η ίδια η ιστορία. Εκεί μιλούσε η Επανάσταση.

Σήμερα, βιώνοντας καιρούς απιστίας και οπισθοχώρησης, η αντίσταση στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό είναι καθήκον. Είναι ένστικτο ζωής, πολιτικής και ηθικής ζωντάνιας. Η αντιμπεριαλιστική πάλη που εκφράζεται μέσα απο τις γραμμές των μαχόμενων συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου είναι πανανθρώπινη υπόθεση. Οικοδομείται με επαναστατικές πράξεις και αλληλέγγυες σχέσεις, τσακίζοντας τα άνευρα λόγια των συνθηκολόγων και των υποταγμένων. Ούτε οι σφαίρες τους, ούτε οι φυλακές τους θα μας χωρίσουν. Στον δρόμο για την Επανάσταση, θα προχωράμε μαζί και αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανένας.

Δεν υπάρχει προοπτική δίχως αλληλεγγύη

Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη δίχως Επανάσταση

Η κοινή μας Ιστορία, συνεχίζεται…

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

1/2/2024

 

Θ. Χατζηαγγέλου|…ακλόνητα βήματα μέχρι το τέλος

Πολιτική δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ. Χατζηαγγέλου για τη νέα αρνητική απόφαση αναστολής της ποινής. 

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.

Αιώνες μοναξιάς.

Τώρα μη. Μη με σταματάς.

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.

Ονειρεύομαι ελευθερία…

Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.

Μεγάλα όνειρα στον ουρανό…

Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.

Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε

του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.

Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.

Και τη Ζωή πράξη.

Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ

Σ’ ΑΓΑΠΩ

και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.

Περιμένω! Περιμένω τούτα τα βλέμματα τα δεικτικά, γεμάτα έπαρση. Πρόσωπα φοβισμένα, πίσω απ’ τον τήβεννο της τυφλής δικαιοσύνης. Γιοι και θυγατέρες -γνήσια τέκνα της Θέμιδας- επικριτές του Δίκαιου, που ατσαλώνουν τη βρωμιά τους με το νόμο της σιωπής. Και στο διάβα τους, οι μοίρες των ανθρώπων να σέρνονται κατά γης σαν κουρελόπανο.

Περιμένω! Περιμένω από τους θεατές να ντρέπονται, όταν σιωπούν ενώ υποφέρουν. Χτίζουν το πριγκιπάτο της υποταγής με άνευρες αρνήσεις και συμβάσεις. Με προσευχές και παρακάλια, με ζητιανιά και αθλιότητα. Πολιτική αθλιότητα. Και υφαίνουν την σκλαβιά τους, ένα κόμπο τη φορά. Ένα κόμπο τη φορά. Μέχρι να κρύψει όλο το φως.

Περιμένω! Γυρίζω πίσω και περιμένω. Ανάμεσα σε ανθρώπους ξεχασμένους και αφορισμένους. Σηκώνοντας ένα φορτίο βαρύ, για το εγώ μου, για το εμείς. Για να υπάρχει το Εμείς. Για να μην γίνει αβάσταχτη ολότητα το ψύχος. Έτσι κάθε ξημέρωμα, στον καθρέφτη του κελιού μου αντικρύζω ένα πρόσωπο ανθρώπινο. Κουρασμένο ναι αλλά ανθρώπινο.

Με αδούλωτη συνείδηση και άκαμπτη υπερηφάνια, υπηρετώ την άρνηση και περιμένω. Τούτη τη μέρα και τις χιλιάδες νύχτες στο κατόπι της. Δίχως ακάνθινα φεγγάρια και καθορισμένα ηλιοβασιλέματα, δίχως στεγνές βροχές και ανέγγιχτους ανέμους.

Όσες φορές χρειαστεί κι απ’ την αρχή.

Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

24/1/2024

 

Θ. Χατζηαγγέλου|Πολιτική δήλωση υπεράσπισης της αναρχικής συντρόφισσας Πόλας Ρούπα

Πολιτική δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου, για τη νέα απόπειρα αιχμαλωσίας της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα.

Είμαστε αιχμάλωτοι γιατί οι πράξεις μας – προέκταση του λόγου μας – στάθηκαν εμπόλεμα, απέναντι σε ένα Κράτος-Τρομοκράτη και τους λακέδες του. Ένα Κράτος – πολιτικό εκφραστή των σαδιστικών προσδοκιών και συμφερόντων της Γνωστής Οικογένειας που θέλει μια κοινωνία σε λήθαργο, παραιτημένη από κάθε δικαίωμα στη ζωή, φοβισμένη και τρομοκρατημένη. Μια κοινωνία υποταγμένη, που εξυμνεί τη συλλογική εξαθλίωση και τον καθημερινό αυτοεξευτελισμό.

Είμαστε αιχμάλωτοι γιατί οι πράξεις μας μίλησαν τη γλώσσα του πολέμου, απέναντι σε ένα Κράτος που θεσμοθετεί το τσάκισμα της λαϊκής θέλησης για αυτοδιάθεση, χτίζοντας τα πολιτικά και οικονομικά του συμφέροντα στα θεμέλια της συντετριμμένης αξιοπρέπειας. Και αυτή η γλώσσα αντικρίζει την ιστορία, γεμάτη ευθύνη, χωρίς συστολές και διαπραγματεύσεις. Δεν παζαρεύεται το δίκιο της, δεν χάνει το σθένος της, δεν νικιέται.

Το Κράτος οικοδομεί μεθοδικά ένα περιβάλλον εκμετάλλευσης, παρακμής και αλλοτρίωσης για μια κοινωνία που θα χειροκροτεί στωικά το χαμό της και για να το πετύχει πρέπει να τσακίσει αμείλικτα την ανατρεπτική θέληση κάθε επαναστατικής πρωτοπορίας που, με πράξεις, αμφισβητεί τις νεοφασιστικές προσδοκίες. Και όσοι δεν είναι νεκροί από τις σφαίρες της δικαιοσύνης του, θέλει να δολοφονηθούν πολιτικά, να ξεφτυλίζονται ως μεταμελημένοι για να εξαγοράσουν τη ζωή τους. Αρκεί μια στιγμή αποκήρυξης, για να ακυρώσει την ιστορία του αγώνα για την Επανάσταση και την Ελευθερία.

Η συντρόφισσα Πόλα είναι ένα κεφάλαιο αυτής της ιστορίας. Ως αναρχική αγωνίστρια, ως αντάρτισσα, ως αμετανόητη αιχμάλωτη, έζησε και ζει την εποχή της, παραθέτοντας το ατομικό και συλλογικό της ανάστημα μπροστά στο ύψος των περιστάσεων που οι ίδιοι οι καιροί ορίζουν. Σήμερα βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπη με την αιχμαλωσία αφού μισθώθηκε ένας λακές της αστικής δικαιοσύνης για να ασκήσει έφεση στην, προ ολίγων εβδομάδων, υφ’ όρον απόλυσή της. Η υπεράσπιση της Πόλας, είναι η πολιτική υπεράσπιση της αμετάπιστης επαναστατικής πρόθεσης, είναι η πολιτική υπεράσπιση της αναγκαιότητας ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας να έχει συνέχεια. Σήμερα που τα σημάδια προμηνύουν την έμπρακτη δήλωση της ιστορικής αναμέτρησης που έχει η ένοπλη αστική Τρομοκρατία με την προλεταριακή Δικαιοσύνη, η υπεράσπιση της Πόλας είναι η συλλογική υπεράσπιση της κοινότητας των αμετανόητων αιχμαλώτων του ταξικού πολέμου, είναι η συλλογική υπεράσπιση της Επανάστασης.

Κανένα δίκιο δεν κερδίζεται με σκυμμένο κεφάλι
Ανυποχώρητη αλληλεγγύη στην αναρχική συντρόφισσα Πόλα Ρούπα

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
27/12/2023

Θ. Χατζηαγγέλου|Εκδίκηση για τη σφαγή των τεσσάρων συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τη δολοφονία των τεσσάρων συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου από τον φασιστικό στρατό του ΑΚΡ στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας.

Έβλεπα το φως να σιγοσβήνει και συ να απομακρύνεσαι. Θύμωνα που μεγάλωνε η απόσταση. Νόμιζα πως με εγκαταλείπεις. Κι όμως εσύ χαμογελούσες. Πάντα χαμογελούσες. Μετά κατάλαβα πως είμαι εγώ αυτός που μένει πίσω. Και εσύ χαμογελούσες. Τα μάτια σου γεμάτα χρώματα και στα απλωμένα σου χέρια άνθιζαν λουλούδια. Τώρα δεν υπάρχει πια φώς. “Άφησέ τους να πιστέψουν πως νίκησε το σκοτάδι” μου ψιθύρισες. Όσο κι αν φοβάμαι, σε ζηλεύω που τώρα πια είσαι ελεύθερη. Νικήσαμε…

Είναι τώρα που τα σύρματα της φυλακής γίνονται θηλιά στο λαιμό και σε πνίγουν. Είναι που κάθε δάκρυ που κυλά, δάκρυ οργής και περηφάνιας, προμηνύει τις καταιγίδες που έπονται. Είναι η βαρβαρότητα των κολαστηρίων, που σου στερεί ακόμα και το δικαίωμα να θρηνείς τον χαμό των συντρόφων σου. Είναι που και οι λέξεις ηχούν με δυσκολία, γιατί τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο της αντίστασης.

Στις 30 Οκτώβρη, οι επαναστάτες Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir και Ozkan Guzel δολοφονούνται στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας από τους ένστολους φασίστες του AKP. Οι 4 σύντροφοι, που τίμησαν την ιδιότητα του επαναστάτη-κομμουνιστή μέχρι το τέλος, έπεσαν μαχόμενοι για το δίκαιο των λαών και την πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Έχοντας την τιμή να μοιραστώ κοινές στιγμές αντίστασης με τους συντρόφους Harika και Burak, αν είναι κάτι που θυμάμαι, είναι πως κάθε μας συνάντηση, κάθε κοινό βήμα στον αγώνα, κάθε χειρονομία γεμάτη ήθος, συνέπεια και αποφασιστικότητα ήταν γεμάτη χαμόγελα που, δίχως οίκτο, γκρέμιζαν συθέμελα τη φυλακή. Σήμερα που ο θάνατος θεριεύει σαν σύνορο προσπαθώντας να μας χωρίσει, όποιος κουβαλάει μέσα του το επαναστατικό δίκαιο της ανάγκης για αντίσταση, κουβαλάει μέσα του και τον καθένα από αυτούς. Στην κοινωνία των νεκρών θεατών ο φυσικός θάνατος των συντρόφων μας είναι το πέρασμα προς την αθανασία.

Τιμάμε τον χαμό όσων αφιέρωσαν τη ζωή τους στην πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, οικοδομώντας στα δυτικά κέντρα τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο.

Με ένα χαμόγελο και υψωμένη γροθιά φωνάζουμε Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir, Ozkan Guzel, ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
3/11/2023

Δευτέρα 6/11, 09:00|Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/ις διωκόμενους/ες της εκκένωσης της κατάληψης Terra Incognita

3 χρόνια μετά και η πόρτα στέκει εκεί αμπαρωμένη. Άδειασε το σπίτι από τις φωνές, τη χαρά και την οργή μας, από τα όνειρα, τις επιθυμίες, τις απογοητεύσεις και τους φόβους μας, από την ελπίδα και τους στόχους μας. Όμως όλα αυτά τα κουβαλάμε μέσα μας γιατί η ιστορία δεν πρέπει να ξεχνιέται κι ας είναι βαρύ το φορτίο…

Το πρωί της Δευτέρας 17 Αυγούστου 2020 η κατάληψη Terra Incognita εκκενώνεται από τις κατασταλτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Δυνάμεις κατοχής της δημοκρατίας εισβάλλουν στο κτήριο και για ώρες πραγματοποιούν έρευνες και κατασχέσεις, ενώ παράλληλα έχουν αποκλείσει όλο το τετράγωνο με κλούβες.

Στις 14/2/22 καλεστήκαμε, από την κρατική ασφάλεια, μαζί με άλλα άτομα για προκαταρκτική εξέταση στις 23/2/22 ως “ύποπτοι” να δώσουμε εξηγήσεις σχετικά με τη δικογραφία που αφορά την εκκένωση της κατάληψης. Η ογκωδέστατη δικογραφία εμπεριέχει κατηγορίες για διατάραξη οικιακής ειρήνης, οπλοκατοχή, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών υλών, παράβαση του νόμου περί φωτοβολίδων και πυροτεχνημάτων, ρευματοκλοπή, παράβαση του νόμου ραδιοσυχνοτήτων και πλαστογραφία. Μέσα στα άτομα που καλέστηκαν, πέρα από κάποια που συμμετέχουμε στην συλλογικότητα, είναι και άτομα που δεν είχαν κάποια ενεργή συμμετοχή στην κατάληψη και κάποια άλλα που συμμετείχαν κατά καιρούς σε διάφορες άλλες ομάδες.

Βλέπουμε λοιπόν, για ακόμη μία φορά το κράτος να τυλίγει σε μία κόλλα χαρτί ανθρώπους που απλά επέλεξαν να στηρίξουν ανοιχτές διαδικασίες και εκδηλώσεις της κατάληψης με την παρουσία τους, με μόνο στοιχείο το αποτύπωμά τους σε κάποια κινητά αντικείμενα. Ποινικοποιείται δηλαδή πλέον και η παρουσία σε έναν ανοιχτό πολιτικό χώρο όπου οργανώνονταν εκδηλώσεις, κουζίνες, συγκεντρώσεις, workshops και πολλά άλλα. Ποινικοποιείται η έμπρακτη στήριξη της κατάληψης σε περιφρουρήσεις απέναντι σε κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις. Ποινικοποιείται η ίδια η έννοια της κατάληψης ενός κτιρίου και το ίδιο το κίνημα που επιλέγει να στηρίζει την ύπαρξη τέτοιων δομών και την σημασία αυτών μέσα σε ένα σύστημα που καθημερινά μας στερεί ό,τι έχουμε κερδίσει με αγώνες όλα αυτά τα χρόνια.

Για πάνω από 16 χρόνια η κατάληψη Terra Incognita, αποτέλεσε σημείο συνάντησης και τριβής εκατοντάδων αγωνιστριών και αγωνιστών της μαχόμενης κοινωνικής βάσης. Με συνεχείς εκδηλώσεις, παρεμβάσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις βρέθηκε παρούσα σε στιγμές μαχητικού αγώνα ενάντια στη βία του κρατισμού, ενάντια στα συμφέροντα των καπιταλιστικών μονοπωλίων, ενάντια στην παραβιαστική εξουσία του φασισμού και της πατριαρχίας, ενάντια σε κάθε διάκριση και ειδισμό. Μέσα στα εδάφη και τις αυτοοργανωμένες δομές αυτομόρφωσης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας της κατάληψης συναντήθηκαν όλοι οι ¨γνωστοί-Άγνωστοι¨ μαχητές της ελευθερίας. Οικοδομήθηκαν απελευθερωτικές και ανεξούσιες σχέσεις, ανατρεπτικά σχέδια και επιχειρήσεις, όνειρα που μέρα με τη μέρα βρήκαν ηθική και υλική υπόσταση. Η κατάληψη για πάνω από 16 χρόνια αποτέλεσε σάρκα από τη σάρκα του πολύμορφου αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία και καταπίεση, χωρίς να ιεραρχεί και να διαχωρίζει τα μέσα που συμβάλλουν στη διασπορά των ελευθεριακών προταγμάτων και την οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Γιατί για μας αυτό είναι απελευθέρωση. H Terra ήταν ακόμα ένα εργαλείο αγώνα που μέσα από τη στρατηγική της συνέβαλλε στην κοινωνική διάχυση των αναρχικών προταγμάτων και την ένταση του αδιαμεσολάβητου αντικαθεστωτικού αγώνα. Γι’ αυτό και ανήκε κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά στα χέρια ολόκληρου του αντιεξουσιαστικού κινήματος που δεκαετίες τώρα μάχεται με όλα τα μέσα, ενάντια στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης.

Οι καταλήψεις είναι η στέγη των επιλογών αγώνα που έχει κάνει ο καθένας από εμάς και τίποτα παραπάνω. Γι’ αυτό και οφείλουν να ξεπερνούν το ρόλο της νησίδας ελευθερίας και να αποτελούν ορμητήριο ενάντια στο υπάρχον. Οι καταλήψεις είναι η ευκαιρία, είναι η αρχή. Είναι η δυνατότητα να στεγάσουμε την εικόνα του νέου κόσμου που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε. Είναι η απόδειξη πως μέσα στο αδιέξοδο της καπιταλιστικής κρίσης υπάρχει λύση για το ξεπέρασμά της. Λύση ριζική που τίθεται απέναντι στους θεσμούς του κράτους και του κεφαλαίου. Και η υπεράσπισή τους δεν είναι κάτι άλλο από την υπεράσπιση του ίδιου του αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση.

Τα κτίρια ανακαταλαμβάνονται. Οι δομές ξαναχτίζονται. Οι σχέσεις και οι ζυμώσεις που συντελούνται μέσα σε αυτά δεν μπορούν ποτέ να κατασταλούν από κανένα κράτος, κανέναν μπάτσο και καμία εξουσία. Αυτό που έχει σημασία είναι η συνέχιση του αγώνα απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσία. Αγώνας που θα συνεχίζεται όσο συνεχίζει να υπάρχει στις καρδιές και στα μυαλά μας η ιδέα της ελευθερίας και της αναρχίας.

Το μόνο που έχουμε να δηλώσουμε είναι ότι ήμασταν και είμαστε αμετανόητοι/ες καταληψίες!

Καμία δίωξη στους/στις κατηγορούμενους/ες της εκκένωσης της κατάληψης Terra Incognita

Οι καταλήψεις είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του αγώνα για την ελευθερία

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις και τις δομές του αγώνα

Δευτέρα 6/11 στις 9:00, δικαστήρια Θεσ/νίκης | Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/ις διωκόμενους/ες της εκκένωσης της κατάληψης Terra Incognita

Θ. Χατζηαγγέλου|Φυλακές Κορυδαλλού-Το μεγάλο παζάρι

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τις τυφλές εκδικητικές μεταγωγές κρατουμένων, που συμμετέχουν σε κοινότητες αγώνα εντός των τειχών. 

“Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να κάνουμε πάλι θόρυβο. Θόρυβο ενάντια στην στρατιωτικοποίηση των φυλακών και στις συνεχόμενες εφόδους των ξεφτυλισμένων ΕΚΑΜ. Θόρυβο για την ιερή εξέταση των συμβουλίων των φυλακών, που οι εισαγγελείς και οι διευθυντές δηλητηριάζουν με ελπίδες τους κρατούμενους, την ίδια στιγμή που οι απορριπτικές αποφάσεις τους για άδειες και αναστολές στοιβάζονται η μία πάνω στην άλλη. Θόρυβο για όλους αυτούς τους ασήμαντους που φορώντας τη στολή του δεσμοφύλακα νομίζουν ότι έγιναν εξουσία και δίνουν εντολές. Θόρυβο για την τρομακτική σιωπή της πλειοψηφίας των κρατουμένων που έχει ανταλλάξει από καιρό την ελευθερία και την αξιοπρέπεια με μία δόση πρέζας, με μεροκάματα, με μια πιο “ευνοϊκή” μεταγωγή, με ένα καινούργιο κινητό. […]Ξέρουμε πως ποτέ δεν νυχτώνει εκεί στις φυλακές σας. Εκεί μέσα οι αναμνήσεις γδέρνουν και λησμονεί κανείς πως είναι ο ουρανός δίχως τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Αν ο θάνατος είχε το δικό του χρώμα, με αυτό θα έπρεπε να είναι βαμμένες οι φυλακές σας. Γιατί εκεί είναι το βασίλειο του αργού θανάτου που τον νιώθεις κάθε μέρα. Κρέμεται από τους τοίχους στους διαδρόμους, ακούγεται στο κλείδωμα της πόρτας, κλαίει σιωπηλά στα πειθαρχία.

“Συνομωσία Πυρήνων Της Φωτιάς – Σχέδιο Φοίνικας, πράξη 1η

Μέσα στη βία και τον ολοκληρωτισμό των φυλακών και του γενικευμένου εγκλεισμού, για τους ανθρωποφύλακες η εργασία είναι το μέσο εκπλήρωσης της προσωπικής προσδοκίας. «Εργάζονται» επιδιώκοντας να θάψουν αντιστάσεις, να κάμψουν το φρόνημα της αμφισβήτησης, να σιγήσουν οποιαδήποτε διαλεκτική ανυπακοής στο μονοπώλιο της επικυριαρχίας τους.

Στη φυλακή, το φυσικό και ορατό σύνορο δύο κόσμων είναι το κάγκελο, που ορίζει τους δέσμιους από τους δεσμώτες τους. Όμως στην πραγματικότητα αυτό που μας χωρίζει, είναι η σιγή και η ακαμψία του καθενός μπροστά στο δίκαιο των εντός των τειχών. Και αυτό το δίκαιο μέρα με τη μέρα βαθαίνει όσο κάποιοι ξεπουλιούνται για κάποια προνόμια, παζαρεύοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Όσο οι φυλακές γεμίζουν χρήσιμους ρουφιάνους και υπηρεσιακούς συνομιλητές, κωλογλύφτες δίχως αναστολές κάθε ένστολης πατσαβούρας, ειρηνοποιούς και διαμεσολαβητές πυροσβεστήρες. Ο καθένας μας ζει με τις αντιφάσεις του, όμως όταν αυτές ξεπερνούν ακόμα και τα προσχήματα, γίνεται παράσιτο στα σώματα όσων δίνουν και τη ζωή τους για να διαφυλάξουν λίγες αμόλυντες στιγμές αξιοπρέπειας μέσα στην έγκλειστη παρακμή.

Μιλώντας για προσχήματα, το συνώνυμο που μπορεί να συναντήσει κανείς στο λεξικό του ψέματος είναι το όνομα Μαρία Στέφη. Αυτή η τσιφλικού, που αν κυκλοφορούσε σε αποκριάτικη μάσκα θα ήταν αυτή του δημοκρατισμού, έχει στήσει την επιχείρησή της στο δίπτυχο υποταγή – εκδίκηση. Με πρίγκηπα στο πλευρό της τον αρχιφύλακα Κώστα Λαμπρόπουλο και γελωτοποιό στην αυλή της βασίλισσας τον αρχιφυλακεύον Γιώργο Μαρκάκο, χτίζει το ανάχωμα της δειλίας της πίσω από πειθαρχικές μεταγωγές ανυπότακτων κρατουμένων, στερήσεις ευεργετημάτων και αδειών, αρνητικές εισηγήσεις για αποφυλακίσεις κτλ. Έτσι από το κολλέγιο του Κορυδαλλού αποφοιτείς με το δίπλωμα του “επικίνδυνου για την κοινή διαβίωση και τη διατάραξη της ομαλής λειτουργίας της φυλακής”, ταξιδεύοντας για μεταπτυχιακό σε άλλο ίδρυμα, αυξημένης ασφάλειας.

Μέσα σε μία φυλακή πνιγμένη στα φάρμακα, όπου ακόμα και οι υπάλληλοι «γίνονται» από μέσα, το πρόβλημα δεν είναι τα ναρκωτικά αλλά τα δικαιώματα των κρατουμένων. Και προφανώς δεν είναι τα ναρκωτικά, γιατί κατευνάζουν οποιαδήποτε θέληση για αντίσταση δημιουργώντας εξαρτημένες οντότητες, λειτουργούν ως μέσο αποσυμφόρησης καθώς δεκάδες κρατούμενοι πεθαίνουν κάθε μήνα, εισφέρουν στην οικοδόμηση του απόλυτου ελέγχου καθώς το πανοπτικόν ασφυκτιά από ζωντανούς-νεκρούς που περιφέρονται σαν φαντάσματα και τέλος και πιο βασικό γεμίζουν τις τσέπες τόσο της τσιφλικού και του πρίγκηπα όσο και του γελωτοποιού. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς…

Φυλακή σημαίνει (εκτός των άλλων) μίζα, ρεμούλα, διαφθορά, οικονομικές συμβάσεις και off the record συμφωνίες στις πλάτες των κρατουμένων, εξαγορά συνειδήσεων, παζάρεμα αξιοπρέπειας… Για όλα αυτά έχεις τρείς επιλογές: μπορείς να σιωπείς και να αποδεχτείς τα πάντα ως αυτονόητα – επωφελούμενος το ευεργέτημα της προσωπικής σου ασφάλειας, μπορείς να βάλεις πλάτη φορώντας το στέμμα του ρουφιάνου – πιστεύοντας ότι θα βουτήξεις και εσύ το χέρι σου στο βάζο με το μέλι ή μπορείς να ψάξεις τους τρόπους και τους δρόμους της κάθε συγκυρίας για να αντισταθείς, να διεκδικήσεις, να υπάρξεις τουλάχιστον με τους δικούς σου όρους, αντικρίζοντας το κόστος κατάματα. Και εγώ προσωπικά αυτό το κόστος το γνωρίζω πολύ καλά, έχοντας βρεθεί αντιμέτωπος τόσο με τις πολιτικές όσο και με τις φυσικές (ιατρικές, σωματικές, ψυχολογικές) συνέπειες της επιλογής μου να μην διαπραγματεύομαι το ατομικό και συλλογικό δίκιο μου εδώ μέσα.

Πιστή στη μεθοδολογία του «ό,τι δεν λύνεται, κόβεται», η τσιφλικού πρόσφατα διέταξε την εκδικητική μεταγωγή ακόμη 7 κρατουμένων που ανήκαν στις επιτροπές αγώνα των φυλακών Κορυδαλλού και τη διασπορά τους σε 7 διαφορετικά κολαστήρια με σκοπό τη πειθάρχηση κάθε φωνής ανυπακοής και την τρομοκρατία κάθε υπόνοιας αμφισβήτησης. Απέναντι σε αυτήν τη μεταχείριση, ο συγκρατούμενός μας Στέργιος Καλαϊτζίδης απαντά ρητά με την ίδια επιμονή προχωρώντας σε απεργία πείνας, απαιτώντας την επιστροφή του στον Κορυδαλλό από τις φυλακές Διαβατών όπου μετήχθη εκδικητικά.

Όλο αυτό το διάστημα εκατοντάδες αγωνιζόμενοι κρατούμενοι έχουμε ενώσει τις φωνές μας μέσα από αρνήσεις κλειδώματος και καταμέτρησης, αποχές συσσιτίου και απεργίες πείνας στις φυλακές Δομοκού, Λάρισας Κορυδαλλού, Πάτρας, Μαλανδρίνου και Χανίων, για να σπάσουμε τη σιωπή και την αποδοχή του υπέρμετρου εγκλεισμού ως όρου ζωής. Ανάμεσά μας υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, των οποίων η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια, οι σκέψεις, οι πράξεις και η συνείδηση, βρίσκονται ένα βήμα μπροστά. Για όλους εμάς αρκεστείτε στην προσωρινή κράτηση. Το εξεγερμένο δίκαιο δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση.

Δύναμη στον απεργό πείνας Σ. Καλαϊτζίδη

Η καταστροφή της φυλακής είναι η τιμωρία της τιμωρίας

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

31/10/2023

Θ. Χατζηαγγέλου|39 χρόνια πίστης και προσήλωσης στο δίκιο της αντίστασης

Χαιρετισμός του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου στη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την πρεσβεία της Γαλλίας για τον σύντροφο George I. Abdallah. 

Τι μένει αλήθεια να λεχθεί που δεν έχει ειπωθεί για την πιο μακροχρόνια πολιτική αιχμαλωσία ενός επαναστάτη στην καρδιά των ιμπεριαλιστικών κέντρων της Ευρώπης; Τι μένει να λεχθεί για 39 χρόνια αμετάπιστης προσήλωσης στην ιδεολογική συνέπεια και την πολιτική στράτευση ενός συντρόφου μας, που το οξύ του βλέμμα λυγίζει κάθε μέρα τη νεκρική ακαμψία του τσιμέντου ολοένα και πιο πολύ;

39 χρόνια, που για κάποιους μπορεί να συνθέτουν μια ζωή αστάθειας και υποταγής, γεμάτη αντιφάσεις, πισωγυρίσματα, συμβάσεις και διαπραγματεύσεις, για τον σύντροφο George I. Abdallah είναι μια ευθεία γραμμή αυστηρής συνέπειας χωρίς παζαρέματα και συμβιβασμούς, χωρίς ίχνος μεταμέλειας. 39 χρόνια επαναστατικής ταπεινότητας δίχως ίχνος αλαζονίας και αμετροέπειας, που δείχνουν πως το δίκαιο της πίστης ενός μαχητή ανταμώνει και συνοδοιπορεί ισόβια με την πίστη στο δίκαιο της αντίστασης.

Ο σύντροφος George Ibrahim Abdallah στρατεύθηκε στις γραμμές του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης συμβάλλοντας από νεαρός ακόμα στη μαχητική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό. Το 1980 η κατοχή του Νότιου Λίβανου από το Ισραήλ και τους συμμαχικούς μισθοφόρους της Δύσης οδήγησε τον George I. Abdallah και άλλους αγωνιστές στην οικοδόμηση της οργάνωσης Λιβανέζικες Επαναστατικές Ένοπλες Φράξιες – FARL, μεταφέροντας την ένοπλη αντίσταση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού.

Παρότι η αρχική του σύλληψη το 1984 αφορούσε την κατοχή πλαστών εγγράφων, το 1986 παραπέμφθηκε σε ειδικό δικαστήριο κατηγορούμενος για τις εκτελέσεις του στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης Πρεσβείας στο Παρίσι Charles R. Ray και του Ισραηλινού μυστικού πράκτορα της Mossad Yacov Barismantov. Ενέργειες που πραγματοποίησαν οι FARL ως αντίποινα στην εμπλοκή της Γαλλίας και των ΗΠΑ στην επιχείρηση “Ειρήνη στη Γαλιλαία” από τον Ισραηλινό στρατό το 1982, για το τσάκισμα των αντιστάσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – OLP. Έκτοτε (και ενώ από το 1999 δικαιούται διακοπή ποινής) βρίσκεται αιχμάλωτος στα γαλλικά κολαστήρια 38 χρόνια. Αλύγιστος, αμετανόητος, ακούραστος, “ένας αδυσώπητος και αποφασισμένος μαχητής” όπως τον χαρακτηρίζει η απορριπτική απόφαση του εφετείου του Παρισιού το 2009. Έχοντας απέναντί του την εγχώρια και διεθνή τρομοκρατία, καθώς Ισραήλ και ΗΠΑ πιέζουν συνεχώς για την καθολική αιχμαλωσία του με τους δεύτερους να παρίστανται ακόμα και ως πολιτική αγωγή στο ειδικό δικαστήριο, ο σύντροφος αποτελεί σημαία του αμετάκλητου αγώνα για τη διεθνή επανάσταση.

Είναι τιμή για το επαναστατικό κίνημα να έχει στην κοινότητά του μαχητές σαν τον George I. Abdallah. Είναι τιμή για τον καθένα ξεχωριστά από μας τόσο μέσα στα τείχη της πολιτικής αιχμαλωσίας όσο και στη γενικευμένη φυλακή εκτός των τειχών να είμαστε σύντροφοι, πραγματικοί και ουσιαστικοί σύντροφοι, με τον αλύγιστο επαναστάτη George I. Abdallah. Και είναι σήμερα, που η αναγκαιότητα της Παλαιστινιακής αντίστασης να σταθεί αλώβητη στο προσκήνιο της σφαγής που εξαπολύει η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών και των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων, το συλλογικό πολιτικό και επαναστατικό καθήκον του καθενός να δικαιώσει την αιχμαλωσία του συντρόφου George I. Abdallah.

Η σημερινή μέρα αποτελεί ορόσημο στην ένοπλη μνήμη για το ηθικό υπόβαθρο και την πολιτική συμβολή του επαναστατικού κινήματος στην οικοδόμηση του αντάρτικου αντιιμπεριαλιστικού εμφύλιου μετώπου. Στις 20 Οκτώβρη του 1977 η σφαγή των αιχμάλωτων ανταρτών της RAF Jan-Carl Raspe, Gudrun Ensslin και Andreas Baader στη λευκή πτέρυγα του Hammheim και του παλαιστινιακού κομμάντο διεθνιστικής αλληλεγγύης “Μάρτυρας Χαλιμέ” στο Mogadism της Σομαλίας συναντά τη δολοφονία του συντρόφου Χρήστου Κασίμη σε ενέργεια-αντίποινα επαναστατικής αλληλεγγύης του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα. Σήμερα, που η Λωρίδα της Γάζας φλέγεται από τα πυρά του ισραηλινού στρατού κατοχής και των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων της Δύσης, η απόλυτη έκφραση αλληλεγγύης στο πρόσωπο όσων έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον επαναστατικό αγώνα είναι η όξυνση της αντίστασης. Να ενισχύσουμε το μητροπολιτικό αντάρτικο οικοδομώντας το μαχόμενο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο στα Δυτικά Κέντρα. Να εφεύρουμε ξανά την αναγκαιότητα της επανάστασης μέσα σε μια εποχή πολιτικής απαξίας, γενικευμένης παραίτησης και υποταγής.

Ο επαναστάτης George I. Abdallah ανήκει στις όχθες των πιο αδάμαστων ποταμών αντίστασης

Επαναστατική αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
20/10/2023

 

Θ. Χατζηαγγέλου|Στην κόλαση της πολιτικής απαξίας, η μεταμέλεια είναι το τίμημα της ελευθερίας

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Αναρχικής Δράσης Θ. Χατζηαγγέλου για την απόρριψη της αναστολής ποινής από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας.
 
 
Είναι αλήθεια πως το περιβάλλον του εγκλεισμού είναι μία τοξική πραγματικότητα, που αν μη τι άλλο σε κουράζει σωματικά και ψυχολογικά. Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, όπου πάντα εγκυμονεί ο κίνδυνος της ατομικής καταβολής, θα υπάρχουν πάντα “άνθρωποι” που σου υπενθυμίζουν ότι εκεί έξω έχουμε ακόμη πόλεμο και πως εσύ ακόμη βρίσκεσαι στο σωστό στρατόπεδο. Αυτή είναι η στιγμή που οφείλει ο καθένας μας να αντλεί εκ νέου δυνάμεις για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.

Ήξερα από την πρώτη μέρα στη φυλακή πως ο δρόμος της αδιαλλαξίας είναι ένα μονοπάτι σκληρότητας χωρίς κανένα ευεργέτημα. Ένα μονοπάτι πολλές φορές μοναχικό, που στις μέρες μας φοβίζει καθώς η πολιτική απαξία της επαναστατικής δράσης θρέφει την υποταγμένη αποτροπή. Η παρατεταμένη αιχμαλωσία μου σήμερα δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από συνέπεια της αδιαπραγμάτευτης αφοσίωσής μου στις ανατρεπτικές προθέσεις και το επαναστατικό δίκαιο. Είναι το πολιτικό αντίβαρο μιας πορείας δίχως ίχνος μεταμέλειας.

Στα μέσα Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε η διαδικασία ακρόασης για να λάβω την πρώτη τακτική άδεια, την οποία δικαιούμαι εδώ και μήνες. Ο εισαγγελέας της φυλακής, κάνοντας χρήση των νέων διατάξεων του σωφρονιστικού κώδικα, απέρριψε τη λήψη άδειας επικαλούμενος λόγους εκκρεμοδικίας κατά της οποίας κατηγορούμαι για πράξεις βίας εναντίον φυσικών προσώπων. Οι κατηγορίες αφορούν τη σύλληψή μου κατά τη διάρκεια υπεράσπισης του κατειλημμένου στεκιού στο Χημικό του ΑΠΘ, απέναντι στη δολοφονική επίθεση του στρατού κατοχής της δημοκρατίας. Με λίγα λόγια το συμβούλιο της φυλακής μου δήλωσε ξεκάθαρα πως δεν τίθεται προοπτική λήψης τακτικής άδειας μέχρι την πλήρη έκτιση της ποινής, καθώς η εκδίκαση της υπόθεσης θα λάβει χώρα όταν θα έχω εκτίσει το χρόνο που απαιτείται για υφ’ όρων απόλυση.

Στις 27 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε η δίκη για την αναστολή ποινής μέχρι το εφετείο της υπόθεσης, στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας. Μέσα σε μια fast-track διαδικασία “ουσίας”, που κράτησε λιγότερο και από ένα τσιγάρο, η αδέκαστη και πολιτικά διάφανη σύνθεση δεν εξέτασε ούτε ένα στοιχείο απ’ όσα καταθέσαμε, παρά μόνο ένα ζήτημα: την ανοιχτή δήλωση μετάνοιας και την αποκήρυξη κάθε πράξης αντίστασης.

Πρόεδρος της έδρας ήταν η γνωστή, για τις τρομοκρατικές μεθοδεύσεις της απέναντι στους αμετανόητους αγωνιστές, Μ. Λιανού. Αυτή η παραφυάδα της θεσμοθετημένης τρομοκρατίας πριν χρόνια ηγούνταν μιας σέχτας δικαστικών που θέλαν να επαναφέρουν την αστική δικαιοσύνη στον ίσιο δρόμο της φυσικής εξόντωσης των πολιτικών κρατουμένων, όταν υπέγραφε το συμβόλαιο θανάτου του επαναστάτη συντρόφου Δ. Κουφοντίνα, που βρισκόταν σε απεργία πείνας. Η Μ. Λιανού και τα υπόλοιπα κατακάθια του αστικού δικαίου μοχθεί καθημερινά για να δει τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος να ταπεινώνονται, να ξεφτιλίζονται μπροστά της, να πουλάνε και τη ψυχή τους για τα ανταποδοτικά οφέλη της μεταμέλειας. Γιατί μια πράξη αντίστασης μπορεί να χαθεί στο παρελθόν, όμως το καθεστώς τυραννίας θα φροντίσει η αποκήρυξή της να ταξιδεύει στα μυαλά των υποταγμένων για πάντα.

Σε κάθε σταθμό της πολιτικής μου διαδρομής δεκαετίες τώρα, όποτε καλέστηκα να αναμετρηθώ με τις συνέπειες της επαναστατικής μου αφοσίωσης, δεν αρνήθηκα να αντιμετωπίσω κάθε συνέπεια. Γιατί για μένα πάνω από το προσωπικό κόστος υπάρχει το πολιτικό καθήκον. Αυτό καθοδηγεί τη σκέψη μου και τις επιλογές μου. Στο δικό μου βλέμμα, στα δικά μου χέρια, στη δική μου καρδιά και συνείδηση δεν θα βρεθεί ποτέ ίχνος μεταμέλειας γιατί είμαι περήφανος για τις πολιτικές μου αρχές, τις αξίες και τους σκοπούς που συγκροτούν την ηθική μου, μα πάνω απ’ όλα για την ιστορία μου. Δεν αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στην πάλη για την πολιτική ανυπακοή και την Επανάσταση για να ξεφτιλιστώ στο παρά πέντε, τόσο απέναντι στους εχθρούς μου και τους χαιρέκακους χειροκροτητές τους όσο και στους συντρόφους μου.

Θα θυμίσω τα τελευταία λόγια της πολιτικής μου τοποθέτησης στο ειδικό δικαστήριο της Αναρχικής Δράσης. “Για όλα τα “γιατί” της ασχήμιας αυτού του κόσμου θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, για όλα αυτά τα “γιατί” θα παραμείνω προσηλωμένος, θα κουβαλάω επίμονα την πίστη και την αφοσίωση στην αρετή του φυσικού δικαίου, θα σφίγγω τα δόντια μου και θα προσπαθώ ακόμα περισσότερο, ακόμα και αν ματώνω. Θα μιλάω, θα μάχομαι, θα ζω και θα αναπνέω για την Επανάσταση. Για να μην ξημερώσει εκείνη η μέρα που κοιτάξω τον καθρέφτη και δω έναν άνθρωπο ξένο που τον σιχαίνομαι για όσα έγινε, προδίδοντας τα πιστεύω μου.”

Οπότε ορίστε η απάντηση που ψάχνετε: Αμετανόητος.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

30/9/2023

 
 
 
 

Θ. Χατζηαγγέλου|…και οι στάχτες της Βαστίλης να απλωθούν στα πέρατα της γης

Μήνυμα αντίστασης του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ. Χατζηαγγέλου για τη διεθνή εβδομάδα αλληλεγγύης στους αναρχικούς κρατούμενους. 

“Δες, η αδιαφορία τους πώς μας σκοτώνει”

Σε έναν πλανήτη που μοιάζει ολοένα και περισσότερο με σφαγείο, υπάρχουν άνθρωποι με ατσαλωμένες συνειδήσεις, ριζωμένοι βαθιά στο τσιμέντο και το σίδερο της ανυπαρξίας για τις ανατρεπτικές τους προθέσεις. Άνθρωποι που τίμησαν την ιδιότητά τους, στεκούμενοι με σεβασμό και αφοσίωση στο πέρασμα της ιστορίας. Αντίκριζαν κατάματα τους λακέδες της εξουσίας, όχι σαν θεατές στην αρένα του θεάματος αλλά σαν μαχητές. Ορκισμένοι εχθροί της αδικίας και πολέμιοι του υπάρχοντος.

Σε έναν πλανήτη που μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φυλακή, υπάρχουν πραγματικοί αιχμάλωτοι με ριζωμένα στην καρδιά τους τον ανθό της απελευθέρωσης. Αιχμάλωτοι ενός σιωπηλού μα ασίγαστου πολέμου ενάντια στην παρακμή και την αλλοτρίωση που δεν υπόσχεται ασφάλεια, όμως διψάει για ζωή. Και κάθε βράδυ κοιτούν τα άστρα καθώς ψηλώνουν τα τείχη του εγκλεισμού. Και κάθε ξημέρωμα ψηλώνει η θέληση και η επιμονή. Μέχρι να έρθει το ύστατο ξημέρωμα…

Σε έναν πλανήτη που φλέγεται από εξεγερμένες καρδιές, υπάρχουν ακόμα μηνύματα αντίστασης και αισιοδοξίας. Μηνύματα συνενοχής κρυμμένα κάτω από κουκούλες, που ταξιδεύουν στα αυτιά μας μέσα από έναν κρότο μηχανισμού στα ανάκτορα των ένστολων μιασμάτων στη Χιλή, από μια μολότοφ στα οργισμένα γαλλικά προάστια, από μια ριπή θυμού και δικαιοσύνης στη Δυτική Όχθη, από μια δολιοφθορά ενάντια στην αναπτυξιακή φρενίτιδα στον ιταλικό βορρά, από τα θρύψαλα στις βιτρίνες του εγχώριου καταναλωτισμού.

Εδώ που ο χρόνος δεν έχει καμία εξουσία στα σώματα μας και η οργή σε πνίγει σαν το σάλιο, η εντατικοποίηση του διεθνούς επαναστατικού αγώνα είναι η δική μας θύμηση της απόλυτης ελευθερίας. Είναι η ανάγκη και η επιθυμία μας. Όποιος ξεχνάει τους απανταχού αιχμαλώτους του κοινωνικού και ταξικού πολέμου για έναν κόσμο ανεξούσιο, ξεχνάει τον ίδιο τον πόλεμο.

Αδιάλειπτη αλληλεγγύη στους αμετανόητους φυλακισμένους επαναστάτες που οριοθετούν τη ζωή στο φυσικό σύνορο του ανατρεπτικού δικαίου.

Δύναμη και σεβασμό στους διεθνείς επαναστατικούς πυρήνες που μάχονται στο σήμερα δικαιώνοντας την αιχμαλωσία μας.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

22/8/2023

Πισω λιγουρια! Η καταληψη Σαχινη 3 ΔΕΝ πωλειται!

Πίσω λιγούρια!

Η κατάληψη Σαχίνη 3 ΔΕΝ πωλείται!

Στις 18 Ιουλίου 2023 μας ειδοποίησε μια γειτόνισσα ότι δέχθηκε τηλεφώνημα από μια κυρία που ακούει στο όνομα Μαυροειδή Νικολέττα. Την ενημέρωσε να μας μεταβιβάσει ότι το κτίριο που μένουμε -και τελεί υπό κατάληψη από τις 23 Μαρτίου 2013 στην οδό Σαχίνη 3- μπαίνει σε διαδικασία πώλησης.
Εδώ και τόσα χρόνια κανείς και καμιά από τους φερόμενους ως κληρονόνους δεν μας ενόχλησε ούτε και επιδιώξε κάποια επαφή μαζί μας. Όλοι ζούσαν και ζουν εκτός Ιωαννίνων. Η Μαυροειδή Νικολέττα -που ζει και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Αθήνα στον κλάδο της ψυχικής υγείας και φέρει τον τίτλο της επιδημιολόγου, μάς έγινε γνωστή τον Νοέμβριο του 2020 όταν και έδωσε εντολή σε πολιτικό μηχανικό των Ιωαννίνων να πάρει εξωτερικά μετρήσεις του οικοπέδου για τις ανάγκες του κτηματολογίου. Η ίδια δεν κατέχει κανένα μερίδιο του σπιτιού! Κατά τα λεγόμενα της, δρα “για λογαριασμό των θειάδων της” που είναι μεγάλης ηλικίας. Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε τότε μαζί της, μάς είχε κάνει γνωστό πως εάν προκύψουν
διαδικασίες εκμετάλλευσης του ακινήτου, οι οποίες επιβάλλουν την αποχώρηση μας από το σπίτι,θα μας ενημέρωνε. Όπως και έγινε πριν λίγες μέρες.
Όσο και να επιμείναμε να μας φέρει σε επαφή με τις φερόμενες θείες της ή με κάποιον άλλον κληρονόμο, δεν εισακουστήκαμε. Επιθυμία της εν λόγω κυρίας είναι το σπίτι να εκτιμηθεί από μεσίτη μέσα στον Αύγουστο και να ξεκινήσει η διαδικασία της πώλησης. Η ίδια μας διασαφήνισε πως τόσο οι θείες της, όσο και η ίδια δεν σκοπεύουν να μετακομίσουν στην πόλη μας, αλλά ούτε και να χρησιμοποιήσουν με οποιονδήποτε τρόπο το σπίτι για να καλύψουν στεγαστικές ανάγκες. Μέλημα της είναι να πάρουν όσα χρήματα μπορούν να πάρουν, να πεταχτούμε εμείς έξω με το καλό, να γκρεμιστεί το κτίριο και τη θέση του να πάρει ένα ακόμη λουξ πολυώροφο έκτρωμα.
Η κατάληψη στέγης Σαχίνη 3 μετράει ήδη δέκα χρόνια ζωής και παρέμβασης στη γειτονιά. Ως κάτοικοι-καταληψίες δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για όσα πράττουμε. Δεν στερήσαμε τίποτα από κανέναν! Δεν πετάξαμε στον δρόμο κανέναν! Ένα κτίριο εγκαταλελλειμένο και ξεχασμένο για χρόνια, με πεταμένα στο πάτωμα γράμματα και φωτογραφίες των αρχικών κατοίκων του, δεν βρήκε τον σεβασμό και την εκτίμηση που θα του άρμοζε από τους φερόμενους κληρονόμους και συγγενείς. Με δική μας μέριμνα, τα αντικείμενα και τα κειμήλια που βρήκαμε εντός του σπιτιού, παραδόθηκαν τακτοποιημένα στις οικογένειες που εμφανίστηκαν τις πρώτες μέρες της κατάληψης. Αν και πολέμιοι της ιδιοκτησίας, πιστεύουμε ότι σεβαστήκαμε και συνεχίζουμε να σεβόμαστε πολύ περισσότερο τους κόπους των αρχικών κατοίκων και των προγόνων τους, από τους κερδοσκόπους εξ αδιαθέτου κληρονόμους.
Απαξιούμε πλήρως για τις διαθέσεις όποιας και όποιου λιγουρεύεται το σπίτι μας για να τσεπώσει οτιδήποτε τσεπώνεται!
Αρνούμαστε να κατανοήσουμε την ανήθικη κοσμοθεωρία που έχει βαλθεί να μας εξοντώνει καθημερινά. Σώνει και ντε να δουλεύουμε αδιάκοπα, πετώντας τα μεροκάματά μας για να στεγαστούμε σε μια τρύπα.
Οι στεγαστικές μας ανάγκες είναι πάνω από οποιαδήποτε κερδοφορία τους!
Δε διαπραγματευόμαστε και δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από το να συνεχίσει η κατάληψη στέγης Σαχίνη 3 να καλύπτει συντροφικά και αυτοοργανωμένα οποιαδήποτε ανάγκη, τόσο των εκάστοτε κατοίκων της, όσο και του αναρχικού, αντιεξουσιαστικού και καταληψιακού κινήματος ευρύτερα.
saxini3@espiv.net

Θ. Χατζηαγγέλου|Η μνήμη είναι η μήτρα της αθανασίας

Φόρος τιμής του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ. Χατζηαγγέλου για τα 3 χρονια απ’ το χαμό του συντρόφου Βασίλη Μάγγου.

Ακόμα θυμάμαι…

Τα τελευταία μας βήματα

Τις τελευταίες πέτρες που φεύγαν συντονισμένα από τα χέρια μας

Τη μυρωδιά του καμένου πλαστικού στο οδόφραγμα

Το τελευταίο δακρυγόνο

Το τελευταίο τρέξιμο για την ανασύνταξη

Τα τελευταία μας συνθήματα

Τις τελευταίες ανάσες

Το μέλημα να μην αφήσουμε κανέναν στα χέρια τους

Το βλέμμα σου που κοιτούσε μπροστά, όταν όλοι βημάτιζαν προς τα πίσω

Τον τελευταίο σου θυμό

Το τελευταίο σου γέλιο-θολό μα αγέρωχο

Την τελευταία είδηση

Ακόμα κι αν όλα δεν είναι όπως πρώτα, τίποτα δεν πεθαίνει όσο ο κόσμος θυμάται. 3 χρόνια απ’ τον πιο ψυχρό Ιούλη και εσύ ταξιδεύεις σε κάθε μας δάκρυ, στο θυμό των ανυπάκουων, στο γέλιο των κολασμένων. Και εμείς εδώ καθηλωμένοι, δίχως ταξίδι μπροστά μας, πιο φτωχοί από πριν, να σμιλεύουμε την άρνηση της υποταγής. Για να θυμόμαστε. Γιατί θυμόμαστε.

Μία υπόσχεση, χρέος προς τη μνήμη σου-καμία ειρήνη
Βασίλης Μάγγος αδιάλειπτα παρών

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Ειδική Πτέρυγα, Νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού
13/7/2023