[:el]Αλληλεγγύη στα σώματα που αντιστέκονται στους καταπιεστές τους[:]

[:el]

Αλληλεγγύη στα σώματα που αντιστέκονται στους καταπιεστές τους
Στα μέσα προς τέλη Σεπτέμβρη του 2021 καθηγήτρια από τη Λάρισα υπέστη βιασμό από τον τότε προϊστάμενο της (έχει τεθεί σε αργία από το 2021) ανώτερου στελέχους της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Λάρισας. Η καταγγέλλουσα ανέφερε το συμβάν μετά από λίγο καιρό στο στενό της περιβάλλον και στην συνέχεια απευθύνθηκε στις δικαστικές αρχές. Η δίκη διακόπηκε στις 15 Ιουνίου. Η δίκη συνεχίζεται την Πέμπτη 29 Ιουνίου, κεκλεισμένων των θυρών, στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Τρικάλων
Το βίωμα της εκπαιδευτικού από το αφεντικό της δεν αποτελεί κάποιο μεμονωμένο περιστατικό, αλλά έρχεται να προστεθεί σε μια μεγάλη λίστα βιασμών, παραβιαστηκών συμπεριφορών και έμφυλης κακοποίησης, επιβεβαιώνοντας μας για ακόμα μία φορά τις συνέπειες τις πατριαρχίας πάνω στα σώματα των θηλυκοτήτων. Πιο συγκεκριμένα, δεν συναντάμε πρώτη φορά την χρήση της εξουσίας που απολαμβάνουν άτομα με υψηλά υφιστάμενες θέσεις όπως στην προκειμένη, ώστε να εκμεταλλευτούν την θέση ισχύος τους πάνω στα εργαζόμενα άτομα. Η παρότρυνση από την μεριά των εξουσιαστών είναι πάντα η ίδια, κράτα το στόμα σου κλειστό, κάνε ο,τι σου λέω εγώ και δεν θα αντιμετωπίσεις (περαιτέρω) αρνητικές συνέπειες, γι’ αυτό στον κύκλο αποσιώπησης, μετατόπισης ευθύνης, αμφισβήτησης της εγγενούς αξίας -μέχρι και του δικαιώματος στην ζωή- των γυναικών και λοιπών έμφυλα καταπιεσμένων ατόμων, έρχεται να παίξει κομβικό ρόλο μέρος της κοινωνίας και τα ΜΜΕ ώστε να κατευνάσουν τα πνεύματα μετά από κάθε δημοσιοποίηση περιστατικών έμφυλης βίας.
Σε μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία κάθε καταγγελία τέτοιων περιστατικών αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο:
1. Αμφισβήτηση του βιώματος της από την κοινωνία και μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή που η νομική οδός αποτελεί μονοπάτι προς αναζήτηση δικαίωσης.
2. Μετατόπιση της ευθύνης από τον θύτη στο θύμα και σε αποδιοπομπαίους τράγους όπως την μέθη/επήρεια ουσιών, την πιο στενή σχέση που υπήρχε μεταξύ τους, την ψυχική κατάσταση/υγεία του θύτη.
3. Ηθική δολοφονία της καταγγέλουσας, έρχεται σε συνέχεια με τις προσπάθειες απ ενοχοποίησης του δράστη και απασχολείται με την «δολοφονία» του χαρακτήρα της καταγγέλουσας, βρίσκοντας κάθε «ψεγάδι» που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της, ώστε να λάβει αυτή όλο το βάρος της ευθύνης για όσα συνέβησαν με χιλιοειπωμένες φράσεις όπως: τι έκανε τέτοια ώρα, τι ήθελε και πήγε μαζί του, γιατί ήταν έτσι ντυμένη, γιατί δεν κάλεσε για βοήθεια, γιατί δεν μίλησε νωρίτερα κλπ. Αρνούμαστε να βάλουμε ερωτηματικό στα παραπάνω «ερωτήματα» γιατί ξέρουμε πως απλά αποτελούν σημεία εκκίνησης μιας αισχρής συζήτησης που καταφέρνει, ασχέτως με τις επιμέρους τοποθετήσεις, να σκοτώσει ηθικά τα άτομα που καταγγέλλουν.
Εμείς λοιπόν γνωρίζοντας καλά όλα τα παραπάνω, έχουμε πάρει θέση. Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και δεν αφήνουμε τις αφηγήσεις του κράτους και των μηχανισμών του (δικαστικό σύστημα, ΜΜΕ, αστυνομία κ.α.) και μέρους της κοινωνίας να σκοτώσουν ξανά και ξανά το άτομο που καταγγέλλει. Ξέρουμε ποια είναι η θέση μας σε αυτόν τον πατριαρχικά, ταξικά, φυλετικά, και ετεροκανονικά δομημένο κόσμο. Η θέση μας είναι δίπλα σε όσα άτομα αγωνίζονται ενάντια στους καταπιεστές τους με οποιονδήποτε τρόπο. Αφήνουμε χώρο στην ανάπτυξη ουσιαστικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, αλλά δεν θα δώσουμε σπιθαμή γης σε όσους εκμεταλλεύονται τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν. Δεν θα συμμετέχουμε στον κανιβαλισμό εντός της κοινωνίας-ανοχής και συγκάλυψης. Μέχρι η αντι-βία να είναι όντως περιττή, θα απαντάμε με κάθε μέσο στην βία που δεχόμαστε.
Και τώρα λίγα λόγια για την αστική δικαιοσύνη…
Γνωρίζουμε πως η καταφυγή στην αστική δικαιοσύνη αποτελεί έναν δρόμο για πολλές θηλυκότητες. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι το δικαστικό σύστημα όπως είναι δομημένο όχι μόνο δεν δικαιώνει τις θηλυκότητες αλλά τις βάζει σε μία διαδικασία επανατραυματισμού, θυματοποίησης και πολύ συχνά εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς τους. Οι χρονοβόρες και κοστοβόρες δίκες σε περιπτώσεις βιασμών, αναγκάζουν το θύμα να έρχεται αντιμέτωπο με τον ίδιο της το βιαστή αλλά και να αναβιώνει συνέχεια το συμβάν σε συνδυασμό με την κοινωνική κατακραυγή και τον στιγματισμό που δέχεται. Το δικαστικό σύστημα με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να αποτρέψει πολλές θηλυκότητες από το να γνωστοποιήσουν περιστατικά βιασμού αντιλαμβανόμενες και τη ψυχοφθόρα διαδικασία, την οποία θα υποστούν, αλλά εξηγεί και πληθώρα των περιστατικών που βγαίνουν στην επιφάνεια μήνες ή ακόμη και χρόνια αφότου συνέβησαν.
Καταλήγουμε, λοιπόν, στο ότι γνωρίζουμε πως η αστική δικαιοσύνη είναι ταξική, βαθιά σεξιστική, πατριαρχική – ετεροκανονική και ρατσιστική και καμία εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε σε αυτή. Παρόλα αυτά, αντιλαμβανόμαστε δυστυχώς πολλές φορές την καταφυγή στην αστική δικαιοσύνη ως μονόδρομο, και λόγω της έλλειψης – ανεπάρκειας δικών μας δομών διαχείρισης τέτοιων περιστατικών. Γι΄ αυτό στεκόμαστε και θα στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όποια θηλυκότητα επιλέγει – αναγκάζεται να αντισταθεί στον καταπιεστή της μέσω αυτής της οδού.
Κατάληψη Ντουγρού

[:]

[:el]Παρέμβαση στο φεστιβάλ Πηνειού.[:]

[:el]

Παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στο φεστιβάλ Πηνειού, όπου μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα και έπειτα διαβάστηκε το κείμενο στην Α’ και Β’ σκηνή, πριν τη συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά και κατά την διάρκεια της συναυλίας από τους Κοινούς Θνητούς. Την παρέμβαση πραγματοποίησαν η κατάληψη Ντουγρού και η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας, με αφορμή τη μαζική δολοφονία προσφύγων στο ναυάγιο της Πύλου.
Ακολουθεί το κείμενο:
Να αντισταθούμε στην θανατοπολιτική Ελληνικού κράτους και Ε.Ε.
Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο
Το πολύνεκρο ναυάγιο έξω από την Πύλο δεν μπορεί να νοείται μόνο ως μια συγκλονιστική τραγωδία. Βάσει των στοιχείων που έρχονται συνεχώς στο φως, αποδεικνύεται πως είναι κρατική δολοφονία.
Οι αποφάσεις του λιμενικού να μη βοηθήσουν το πλοίο, ενώ ώρες πριν γνώριζαν πως ήταν σε κίνδυνο, η εσκεμμένη ρυμούλκηση του πλοίου για να το απομακρύνουν από την ελληνική ζώνη ευθύνης, η συγκάλυψη που επιχειρήθηκε και θα επιχειρηθεί, ο εγκλεισμός των διασωθέντων πίσω από τα περίφραχτα κάγκελα, συνηγορούν στο ότι αυτή η δολοφονία έχει έναν αυτουργό: το ελληνικό κράτος.
Το ίδιο είχε συμβεί και το 2014 στο Φαρμακονήσι με το πολύνεκρο ναυάγιο, εξαιτίας πάλι ρυμούλκησης του πλοιαρίου στο πλαίσιο επιχείρησης επαναπροώθησης προς την Τουρκία, οδηγώντας σε καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Η πρακτική των βίαιων επαναπροωθήσεων, είναι πάγια τακτική των τελευταίων χρόνων, που παραβιάζει κατάφωρα κάθε διεθνή συνθήκη, με αποτέλεσμα ανυπολόγιστους νεκρούς. Το πλήθος των καταγγελιών, με αδιάσειστα στοιχεία, από πρόσφυγες και από δεκάδες οργανώσεις, ο διεθνής αντίκτυπος, η καταδίκη το 2022 της FRONTEX για παραβιάσεις δικαιωμάτων είναι γεγονότα που αποσιωπούνται συστηματικά εξαιτίας του μαύρου της ενημέρωσης.
Είναι η πολιτική των κλειστών συνόρων της Ευρώπης Φρούριο και όχι οι διακινητές, που προκαλεί τα πολύνεκρα ναυάγια, γιατί οδηγεί τους πρόσφυγες σε επικίνδυνες διαδρομές, αφού έχουν ανακοπεί όλα τα περάσματα με φράχτες και παράνομες επαναπροωθήσεις.
Αυτή η δολοφονία δεν ξεπλένεται με τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠτΔ Σακελλαροπούλου, η οποία πριν από λίγο καιρό φωτογραφιζόταν στον φράχτη του Έβρου, και την υποκριτική κήρυξη εθνικού πένθους.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστριες, από τον Μάρτιο του 2020, χαρακτηρίζονται ως ασύμμετρη απειλή και εισβολείς, ώστε να απανθρωποποιηθούν και να δικαιολογηθούν οι κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και οι εγκληματικές πολιτικές του κράτους. Αυτή την τακτική εφάρμοσε ο ναζισμός. Η απανθρωποποίηση νομιμοποιεί, στα μάτια όσων πιστεύουν ότι όλα αυτά αφορούν τους «άλλους», την κατάσταση εξαίρεσης, την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον θρίαμβο της κτηνωδίας. Καλλιεργεί συστηματικά τον φόβο ώστε να εκφασίσει την κοινωνία.
Οι μετανάστριες δεν είναι εισβολείς, δεν έρχονται στα σύνορα με όπλα αλλά με τα παιδιά τους.
Εισβολείς είναι τα ιμπεριαλιστικά κράτη και η ΕΕ που ξεχειλίζουν από υποκρισία. Τάχα συμπονούν τους κατατρεγμένους και θρηνούν τους νεκρούς, ενώ την ίδια ώρα με τις καπιταλιστικές/αποικιοκρατικές πολιτικές τους προκαλούν αιματηρές πολεμικές συγκρούσεις, λεηλατούν φυσικούς πόρους, καταστρέφουν τη φύση, καταπιέζουν αυτόχθονες, παραβιάζουν ανθρώπινα δικαιώματα, τροφοδοτούν αυταρχικά καθεστώτα, φτωχοποιούν πληθυσμούς, και εν τέλει εξαναγκάζουν ανθρώπους να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Ο δυτικός πολιτισμός, ενώ ορκίζεται στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξαιρεί από αυτά τα «σκέτα ανθρώπινα όντα»: την ίδια την ανθρώπινη ζωή και την πολύτιμη αξία της, χωρίς νομικούς τίτλους και διαβατήρια, όπως έγραφε η Χάνα Άρεντ εν μέσω της ναζιστικής κτηνωδίας. Ζωές δηλαδή χωρίς αξία.
Αν όμως ήταν δισεκατομμυριούχοι που από ματαιοδοξία έκαναν επικίνδυνο τουρισμό θα κινητοποιούταν όλα τα μέσα για να τους σώσουν. Εκεί δεν θα υπήρχε καμία κόκκινη γραμμή για το κόστος.
Τα σύνορα που χάραξαν τα έθνη κράτη με πολέμους και εθνοκαθάρσεις, αποτελούν και τα όρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτά πρέπει να διαρραγούν και θα διαρραγούν.
Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο και τη βία που εγκαθιδρύουν η καπιταλιστική συνθήκη, οι σχέσεις εξουσίας και οι νόρμες που ορίζουν ποιες ζωές είναι άξιες να βιωθούν και ποιες όχι.
Τα δάκρυά μας στέρεψαν. Θρηνήσαμε πολλούς νεκρούς τελευταία. Τους νεκρούς στα Τέμπη, τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας, αλλά και καθημερινά πλέον νεκρούς από ελλιπείς υποδομές υγείας, νεκρούς από εργατικά ατυχήματα, νεκρές θηλυκότητες εξαιτίας της πατριαρχίας.
Να αντισταθούμε στον εκφασισμό και στη κρατική θανατοπολιτική με κοινούς αγώνες των «από κάτω» για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Γιατί μετά το Άουσβιτς, αυθεντικό προϊόν του δυτικού πολιτισμού, δεν μπορούμε να λέμε ότι δεν ξέραμε.
Ο 24χρονος Αγιάντ από τη Συρία, επιζών του ναυαγίου, διηγήθηκε με λυγμούς στους Times, πως όταν έπεσε στη θάλασσα, χέρια μικρών παιδιών τον αγκάλιαζαν για να σωθούν και αυτός τα απομάκρυνε για να σωθεί. Αυτό τον Αγιάντ θα τον στοιχειώνει σε όλη του τη ζωή.
Εμάς;
Αντιρατσιστική πρωτοβουλία Λάρισας- Κατάληψη Ντουγρού

[:]

[:el]υπόθεση “αναρχική δράση”[:]

[:el]

Η τελευταία συνεδρίαση ολοκληρώθηκε με την αγόρευση του εισαγγελέα ο οποίος πρότεινε την ενοχή των Θ. Χατζηαγγέλου και Γ. Βούλγαρη και την απαλλαγή όλων των κατηγοριών από τον Π. Καλαϊτζή. Πιο συγκεκριμένα για την συντρόφισσα Γεωργία πρότεινε το κακούργημα να μετατραπεί σε πλημμέλημα καθώς δεν υπήρχε ο κίνδυνος για ανθρώπινη ζωή.
Για τον σύνροφο Θάνο επέρριψε κατηγορίες για 5 πράξεις από τις οποίες στις 3 προκύπτει το κακούργημα. Στη μία ενέργεια το κακούργημα βασίζεται γιατί υπήρξε κίνδυνος για ανθρώπινη ζωή και στις άλλες δύο γιατί ήταν εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας. Σύμφωνα με την αγόρευσή του συντρέχουν οι προϋποθέσεις οι κατηγορίες οι συγκεκριμένες να μείνουν υπό το καθεστώς του άρθρου 187α (αντιτρομοκρατικός).
Η συνεδρίαση διακόπηκε για την Τετάρτη 14 Ιούνη στις 09:30, με τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης και την απόφαση.

[:]

Κάτω τα ξερά σας από τους διαδηλωτές της 6ης Δεκέμβρη (Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37)

Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 2013

Η πολιτική σκευωρία εναντίον του αναρχικού αγωνιστή Θοδωρή Σίψα δεν θα περάσει! (Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς)

Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς 2014

 

Πηγή:

Αναρχική Σελίδα Αντιπληροφόρησης Και Δράσης

 

 

 

Οι κοινωνικοί αγώνες δεν ποινικοποιούνται δεν καταστέλονται (Συνέλευση Αλληλεγγύης Στους Διωκόμενους Αγωνιστές)

Συνέλευση Αλληλεγγύης Στους Διωκόμενους Αγωνιστές 2015-01

Πως συλλαβίζοντας αλληλεγγύη δεν θα χρειαστεί να (ξανα)μιλήσουμε για το εμπόρευμα (Θερσίτης)

Πως Συλλαβίζοντας Αλληλεγγύη Δεν Θα Χρειαστεί Να (ξανα) μιλήσουμε Για Το Εμπόρευμα

 Τίτλος: Πως συλλαβίζοντας αλληλεγγύη δεν θα χρειαστεί να (ξανα)μιλήσουμε για το εμπόρευμα

Έκδοση: Θερσίτης

Έτος: 2014

16 σελ.

———————–

Περιεχόμενα

Η αλληλεγγύη (ως επιχειρηματικότητα) στα «χρόνια της χολέρας» σελ.2

Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία: ο «άλλος κόσμος» των ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. σελ.6

Περί εμπορευματικών αυτονόητων σελ.10

Για τα αυτοοργανωμένα  εγχειρήματα-αντιδομές σελ.14

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

 

Αλληλεγγύη στον αγωνιστή κρατούμενο Σπύρο Στρατούλη (Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς»)

Αν είναι αιτία το κελί που  μπήγει τόσο σκληρές ρίζες μέσα στον εγκέφαλο, τόσο της οδύνης όσο και της  τραγικότητας ρίζες, τότε πρέπει αυτό το καταραμένο κελί να πάψει να υπάρχει… Πρέπει να το πάρουν οι άνθρωποι και να το κατακρημνίσουν μια για πάντα και να  διαμορφώσουν τη ζωή τους χωρίς να ’χουν πλέον την ανάγκη του. Ούτε τον τρόμο του  ούτε την καταστολή του. Γ. Πετρόπουλος, «Ο  Χάρης Δεσμώτης»

Ο Σ. Στρατούλης βρίσκεται σε απεργία πείνας από  τις 11 Νοέμβρη ’13, διεκδικώντας την επαναχορήγηση αδειών εξόδου που έπαιρνε το  τελευταίο διάστημα από τη φυλακή μετά από 22 χρόνια εγκλεισμού – αφού βρίσκεται  κρατούμενος από παιδί 17 χρονών. Αυτή την ανάσα ελευθερίας του στέρησαν  εκδικητικά οι διωκτικές και δικαστικές αρχές εξαιτίας της αγωνιστικής του στάσης  στα κολαστήρια της δημοκρατίας, της συμμετοχής του σε συλλογικές κινητοποιήσεις  κρατουμένων ενάντια στις άθλιες συνθήκες και τη βαρβαρότητα των φυλακών, και της  αλληλεγγύης του με κοινωνικούς και πολιτικούς κρατούμενους στη διεκδίκηση της  αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Πρόσφατα, εξαιτίας της συντροφικής σχέσης του  με αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα και αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη οι αρχές τον  ενέπλεξαν σε μία γελοία δικογραφία που τιτλοφορείται «εγκληματική οργάνωση –  στέκια Θεσσαλονίκης» και, αποδίδοντάς του ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, του  αρνούνται τις άδειες που δικαιούται με βάση την ποινή που έχει εκτίσει.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε την απεργία πείνας,  ανθρωποφύλακες, μπάτσοι και συγκεκριμένοι γιατροί στο νοσοκομείο Λάρισας  εφάρμοσαν πάνω του πρακτικές καταστολής, ταπείνωσης και βασανισμού, τη στιγμή  που η υγεία του βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, προκειμένου να κάμψουν τον αγώνα  του. Δεν τα κατάφεραν. Σήμερα ο Σ. Στρατούλης διανύει την 59η μέρα απεργίας  πείνας. Διακινδυνεύει τη ζωή του για να κερδίσει ξανά λίγες στιγμές από την  ελευθερία που προσπαθούν να καταπνίξουν οι γδάρτες των ονείρων, όχι μόνο των  αγωνιζόμενων κρατούμενων, αλλά και όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ο Σπύρος  Στρατούλης, όπως και όλοι όσοι παλεύουν για να αποτινάξουν τις αλυσίδες της  κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής, δεν είναι μόνος του. Δεν θα επιτρέψουμε την  εξόντωσή του!

AΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ  ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ  ’13

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ  ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΧΩΡΙΣ  ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 

Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς», 8 Γενάρη ’14

60 ημέρες απεργίας πείνας (Κατάληψη Terra Incognita)

Σήμερα Πέμπτη 9 Ιανουαρίου, ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται στην 60η ημέρα απεργίας πείνας.

Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή τα τελευταία 22 χρόνια και όπως όλοι οι κρατούμενοι έπαιρνε τις άδειες που προβλέπει ο νόμος. Το 2012, μπήκε σε μια δικογραφία που ενορχηστρωμένα αλλά άτεχνα μεθόδευσαν οι αρχές. Εφευρέθηκε μια εγκληματική οργάνωση που οι μπάτσοι την ονόμασαν «στέκια Θεσσαλονίκης» και που συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου της Θεσσαλονίκης φορτώνοντας στους κατηγορούμενους κατηγορίες της μισής ποινικής δικονομίας. Η υποτιθέμενη εμπλοκή του σ΄αυτήν την εγκληματική οργάνωση-φάντασμα στηρίχθηκε σε τηλεφωνικές υποκλοπές που επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: τις συντροφικές και φιλικές σχέσεις του με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Στρατούλης κατηγορήθηκε για αυτήν την υπόθεση, αυτόματα του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να παίρνει άδειες το οποίο μετά από χρόνια αιτήσεων μόλις είχε κατακτήσει. Σαν να μην φτάνει αυτό, η υπόθεση επηρεάζει άμεσα την επικείμενη αίτηση του για υπό όρους απόλυση καθιστώντας δύσκολη την αποφυλάκιση του μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Στα μέσα Οκτώβρη 2013 και ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο κοινοποιήθηκε η πρόταση του εισαγγελέα για παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, του Σπύρου Στρατούλη συμπεριλαμβανομένου.

Ο Στρατούλης δεν είναι ένα τυπικό δείγμα κρατούμενου. Κι αυτό, γιατί παραμένει απείθαρχος και αναφομοίωτος από την υποταγή που ο πολύχρονος εγκλεισμός επιβάλλει. Βρέθηκε αλληλέγγυος πολλές φορές σε αγώνες που διεξάγονταν μέσα και έξω από τις φυλακές, βάζοντας πρώτο το συλλογικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Δεν προσκύνησε, δεν συνθηκολόγησε με τους ανθρωποφύλακες, δεν ξέχασε τους συγκρατούμενούς του. Αυτό είναι μια συνθήκη, που η φυλακή δεν συγχωρεί, κι είναι αυτό μέσα σε άλλα, που τον έβαλε στο στόχαστρο της καταστολής.

Ο Στρατούλης πήρε μια δύσκολη απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας, να βάλει δηλαδή το σώμα του ως ανάχωμα-οδόφραγμα απέναντι στην εκδικητικότητα των δικαστικών και αστυνομικών μηχανισμών, ως έσχατο μέσο απαλλαγής του από τη φαιδρή και κακοστημένη υπόθεση και επαναχορήγησης των αδειών του. Έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο ήδη 4 φορές όπου αντιμετωπίστηκε ως σκουπίδι και αγνοήθηκε εσκεμμένα η συνολική κλινική του εικόνα. Η κατάστασή του σήμερα κρίνεται ιδιαιτέρως επικίνδυνη, αφού η πιθανότητα για μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του καθώς και το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου μέρα με τη μέρα μεγιστοποιείται.

Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται ένα καφκικό σκηνικό, που περιλαμβάνει γρανάζια γραφειοκρατίας, απάνθρωπη μεταχείριση από γιατρούς, καψόνια από μπάτσους, και πλήρη συγκάλυψη και αποσιώπηση του γεγονότος. Από την άλλη όμως, είδαμε να εκδηλώνεται και το μεγαλείο αλληλεγγύης έτσι όπως εκφράστηκε μέσα από τις πολυήμερες απεργίες πείνας των κρατουμένων αγωνιστών Ράμι Συριανού, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαδάνογλου, από μικρές και μεγάλες δράσεις αλληλεγγύης από συντρόφους του Σπύρου, από αγωνιστές, από φίλους του. Πλέον, οι δράσεις αυτές είναι καθημερινές σε όλη την επικράτεια.

Και πάνω σ΄ αυτή τη χρονική συγκυρία και μετά την μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στα κολαστήρια των φυλακών, εξαπολύεται μιντιακός οχετός και ανακινείται ξανά το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων με αρνητικό τρόπο. Το κράτος ταπεινωμένο, εξαπολύει επίθεση μέσα από μικρόφωνα των μμε και τα τρομοσενάρια παίρνουν και δίνουν. Μέσα σ΄αυτό το κλίμα, πραγματοποιούνται και οι αναγγελίες για  την ίδρυση και λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας όπου θα μεταφερθούν καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» και βαρυποινίτες και η τροποποίηση του νομοθετικού καθεστώτος ώστε καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» να μην απολαμβάνουν του «ευεργετικού» μέτρου των αδειών. Πραγματοποιήθηκε επίσης, η σύλληψη του αναρχικού Κώστα Σακκά επειδή δεν διανυκτέρευσε σπίτι του (!), ο οποίος οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και τελικά αθωώθηκε. Διαφαίνεται εδώ η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να λάβει κι άλλα μέτρα για να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Η αξιοπρέπεια όμως και η δίψα για ζωή και ελευθερία δεν φυλακίζονται. Ο αγώνας του Στρατούλη είναι και αγώνας αυτών που δεν έχουν φωνή μέσα στα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών, των κολασμένων, των φτωχοδιάβολων, των κατατρεγμένων, των ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας, είναι και δικός μας αγώνας.

Θα είμαστε δίπλα του!

Άμεση απαλλαγή του αγωνιστή κρατουμένου Σπύρου Στρατούλη από τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή στην υποτιθέμενη εγκληματική οργάνωση «στέκια Θεσσαλονίκης»

Κατάληψη Terra Incognita

Πηγή:

Κατάληψη Terra Incognita

Διεθνές κάλεσμα για κινητοποίηση για την απελευθέρωση της Sonja Suder

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2013, ας κινητοποιηθούμε  για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στη νομιμοποίηση των βασανισμών στη δίκη της  Sonja Suder και για την απελευθέρωσή της.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2011, η Sonja και ο φίλος  της Christian εκδόθηκαν από τη Γαλλία στη Γερμανία όπου και φυλακίστηκαν. Ο  Christian αποφυλακίστηκε, αλλά η Sonja παραμένει στη φυλακή. Είχαν εγκαταλείψει  τη Γερμανία το 1978, όταν την επαύριο μιας άγριας καταστολής του επαναστατικού  κινήματος, κάθε άτομο που ανήκε στο χώρο της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης είχε  κάθε λόγο να φοβάται ότι θα είναι στόχος της κρατικής εκδικητικότητας.

Εδώ και δυο χρόνια, η Sonja είναι προφυλακισμένη  στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών Preungesheim στη Φρανκφούρτη. Εδώ κι  ένα χρόνο υφίσταται μια δίκη βασισμένη σε δυο μαρτυρίες: τη μαρτυρία ενός  μετανοημένου που την έδωσε με αντάλλαγμα μείωση της ποινής και μια άλλη μαρτυρία  που αποσπάστηκε με βασανιστήρια το 1978 από έναν άνδρα που θεωρούνταν από την  αστυνομία ύποπτος για συμμετοχή στους Επαναστατικούς Πυρήνες.

Αν ο μετανοημένος Hans Joachim Klein κατέθεσε  ανενδοίαστα στο δικαστήριο της Φρανκφούρτης για να δώσει τη χιλιοστή εκδοχή μιας  μαρτυρίας γεμάτης ασυναρτησίες και αντιφάσεις (που η δικαστής θεωρεί παρ’ όλα  αυτά σωστό να ληφθεί υπόψη), αντιθέτως ο Hermann F. ανέκαθεν αμφισβητούσε τα  στοιχεία που εμφανίζονται στις ανακρίσεις που υπέστη. Δεν είναι παρά το  αποτέλεσμα τεσσάρων μηνών βασανισμού πέραν κάθε διαδικαστικού πλαισίου.

Μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, ανακρίθηκε μόλις  βγήκε από μια εγχείρηση ακρωτηριασμού των κάτω άκρων κι ενώ είχε χάσει εντελώς  την όρασή του. Ο πόνος, ο τραυματισμός, τα φάρμακα, η απομόνωση, η σύγχυση, ο  αποπροσανατολισμός έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους μπάτσους για να τον  υποχρεώσουν να συμπληρώσει 1.300 σελίδες κατάθεσης. Κρατήθηκε παράνομα σε ένα  αστυνομικό τμήμα, χωρίς δικηγόρο, όντας τυφλός και με βαριά αναπηρία. Αυτό που  υπέστη δεν έχει παρά ένα όνομα: βασανισμός. Στις 13 Αυγούστου του 2013, το  δικαστήριο της Φρανκφούρτης προχώρησε στην ανάγνωση των ανακριτικών καταθέσεων  που υποχρεώθηκε να δώσει ο Hermann το 1978 και θα συνεχίσει την ανάγνωσή τους  στις επόμενες συνεδριάσεις.

Η Sonja, στα 80 της χρόνια, πάνω από 35 χρόνια  μετά τα γεγονότα που της αποδίδονται, κινδυνεύει να καταδικαστεί με βάση αυτές  τις καταθέσεις που η χρήση τους αποτελεί νομιμοποίηση από τη δικαιοσύνη των  πρακτικών βασανισμού της αστυνομίας. Η Sonja διώκεται από τη γερμανική αστυνομία  και δικαιοσύνη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Θεωρείται ύποπτη για  συμμετοχή στους Επαναστατικούς Πυρήνες και η δίκη της αφορά τρεις επιθέσεις που  δεν προκάλεσαν παρά περιορισμένες υλικές ζημιές το 1977 και το 1978: ενάντια  στην επιχείρηση MAN που συνεργαζόταν στην κατασκευή ατομικών όπλων για τη Ν.  Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ, ενάντια στην επιχείρηση KSB που κατασκεύαζε  αντλίες για σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, και στο κάστρο της Χαϊδελβέργης  ενάντια στην πολιτική αστικής ανάπλασης. Θεωρείται επίσης ύποπτη συμμετοχής στην  προετοιμασία της επίθεσης ενάντια στο συνέδριο του OPEC στη Βιέννη το 1975.

Σήμερα, κρατώντας την στη φυλακή, δικάζοντάς την,  απειλώντας την ότι θα τελειώσει τη ζωή της στη φυλακή, το ομοσπονδιακό κράτος  της Γερμανίας δεν στοχεύει μόνο στη Sonja. Θέλει να εξουδετερώσει μια  επαναστατική ιστορία και να επιβάλει με τη βία την ιδέα ότι δεν εξεγείρεται  κανείς ατιμωρητί. Η καταδίκη της Sonja θα είναι εκείνη της εξέγερσης. Αρνούμενη  να υποταχθεί και να συνεργαστεί, εξακολουθεί να καταγγέλλει το κράτος και τη  δικαστική του μασκαράτα. Η καταδίκη της θα είναι και εκείνη κάθε επαναστατικού  κινήματος. Η προφυλάκιση της Sonja είναι ένα φόβητρο που μπορεί να  χρησιμοποιηθεί ενάντια σε όλες εκείνες και όλους εκείνους που αγωνίζονται  σήμερα. Δεν είναι από μια γυναίκα 80 χρονών που θέλουν να απαλλαγούν, αλλά από  όλες εκείνες και όλους εκείνους που έχουν σαν κι εκείνη τη βούληση να μην  υποταχθούν.

Η SONJA ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ  ΑΜΕΣΑ!

 Το κείμενο αυτό στάλθηκε  από γάλλους συντρόφους. Αφορά τον αγώνα για την απελευθέρωση της Sonja Suder,  κατηγορούμενης από το γερμανικό κράτος για συμμετοχή σε ενέργειες της ένοπλης  οργάνωσης “Επαναστατικοί Πυρήνες” τη δεκαετία του ’70 με βάση την έωλη μαρτυρία  ενός μετανοημένου και μια άλλη μαρτυρία που οι μπάτσοι απέσπασαν με  βασανιστήρια. Η Sonja αποφυλακίστηκε τελικά στις 12 Νοέμβρη ’13, αφού το  δικαστήριο της επέβαλε ποινή 3,5 ετών με αναστολή.

Αναρχικοί σύντροφοι