«Ο πόλεμος -σε όλες του τις  μορφές- που έχουν εξαπολύσει οι δυτικοί κυρίαρχοι και μαίνεται με ιδιαίτερη  ένταση στην καπιταλιστική περιφέρεια επιφέρει γιγαντιαίες γεωπολιτικές αλλαγές  και ανυπολόγιστες κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές σε παγκόσμιο  επίπεδο. Σπέρνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, το θάνατο και την  απελπισία. Ξεριζώνει εκατομμύρια ανθρώπους από τους τόπους τους και δημιουργεί  συνεχώς νέα μεταναστευτικά ρεύματα εξαθλιωμένων πληθυσμών με κατεύθυνση τον  αναπτυγμένο δυτικό κόσμο». (Αναρχική συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς)

Οι πτυχές του  ζητήματος της μετανάστευσης είναι άπειρες, και άπειρες οι οπτικές γωνίες που  είτε φωτίζουν είτε άλλες φορές συσκοτίζουν, μέσα από την αποσπασματικότητά τους,  τη σημερινή διακρατική πολιτική που συνίσταται σε μια γενοκτονία των φτωχών  στα σύνορα, στη διαμόρφωση νέων συνθηκών δουλείας, στην ουσιαστική  κατάργηση της έννοιας του ασύλου, στην εγκληματοποίηση, το συστηματικό  βασανισμό και τον εγκλεισμό ολόκληρων πληθυσμών που αυθαίρετα βαφτίζονται  «παράνομοι» και «λαθραίοι» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια πραγματικότητα  που δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τη λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας  με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα, την ένταση της ανισότητας, αλλά και τη  δημιουργία ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό των  καπιταλιστικών μητροπόλεων, που αποτυπώνεται στη νομοθεσία, στη  στρατιωτικοποίηση της καταστολής, στην ποινικοποίηση της φτώχειας με αποδέκτες  τους ντόπιους και ξένους προλετάριους, και την προώθηση του κοινωνικού  εκφασισμού.

 Στα αποσπάσματα που ακολουθούν  σταχυολογούνται πληροφορίες και μαρτυρίες για τους θανάτους στα σύνορα και για  τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εστιάζοντας στην Ελλάδα, συνοριοφύλακα της  Ευρώπης-Φρούριο. Σε ένα κράτος δηλαδή που χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται από  την Ε.Ε. για να εφαρμόζει την κοινή αντιμεταναστευτική πολιτική των χωρών-μελών  της, να λειτουργεί ως χώρος εγκλωβισμού προσφύγων, όπως προέβλεπε η συνθήκη  Δουβλίνο ΙΙ, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζεται επανειλημμένα από ευρωπαϊκά δικαστήρια  για απάνθρωπη μεταχείριση και κράτηση αιτούντων άσυλο, για βασανιστήρια, ακόμα  και βιασμό μεταναστών από λιμενικούς. Ένα κράτος που ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ δηλώνει  ανοιχτά πως δεν αρκεί ο εγκλεισμός στα στρατόπεδα, αλλά η αστυνομία πρέπει να  κάνει στους μετανάστες το βίο αβίωτο.

Τα σημεία που εκδηλώνεται ο φασισμός του ίδιου του  κράτους αποτελούν τις πιο αποσιωπημένες ή «νομιμοποιημένες» διαστάσεις της  αγριότητας που βιώνουν πρόσφυγες και μετανάστες; την ίδια στιγμή που, εσχάτως,  πολιτικοί και ΜΜΕ «ανακάλυψαν» δήθεν με αποτροπιασμό τις εκατοντάδες αιματηρές  επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες, εκτοξεύουν αντιρατσιστικές κορόνες και  παριστάνουν τους σωτήρες της κοινωνίες από τους νεοναζί.

Αρκεί να πούμε πως η κοινή συνισταμένη των  ρατσιστικών εγκλημάτων στους δρόμους, της άγριας εκμετάλλευσης μεταναστών  εργατών από τα αφεντικά υπό την απειλή της κατάδοσης στην αστυνομία ή στη χρυσή  αυγή, των πυροβολισμών από επιστάτες στη Μανωλάδα, της βάναυσης κακοποίησης που  υπέστη αλυσοδεμένος από τον εργοδότη του στη Σαλαμίνα ένας Αιγύπτιος εργαζόμενος  σε αρτοποιείο (ο οποίος σήμερα απειλείται με απέλαση), των γυναικών στα σύγχρονα  σκλαβοπάζαρα του τράφικινγκ, των προσφύγων που πνίγονται στη θάλασσα, του  εξαναγκασμού να ζουν κρυμμένοι για να μη συλληφθούν στα πογκρόμ, και των χωρίς  δίκη κρατούμενων στα στρατόπεδα είναι η κατάσταση παρανομίας που τους  επιβάλλεται από το κράτος.

Η σύντομη αυτή καταγραφή γίνεται για να συμβάλει  στην προσπάθεια να σπάσει η σιωπή και η απομόνωση μέσα στην οποία διαπράττονται  καθημερινά εγκλήματα ενάντια στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια ανθρώπων  της τάξης μας από τους κοινούς μας δυνάστες. Να διαρραγεί η αμηχανία όταν  μαθαίνουμε για ένα νέο ναυάγιο, για κάποιους που σε ένα στρατόπεδο έραψαν τα  στόματά τους, για έναν Ιρανό που αυτοπυρπολήθηκε στη γωνία Αχαρνών και Αγίου  Μελετίου. Για να βρούμε τρόπους εμείς, που έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε δίπλα  στους άλλους και όχι για λογαριασμό τους, να παλέψουμε μαζί ακόμα και αν μας  χωρίζουν σύνορα και συρματοπλέγματα, ακόμα και αν το κράτος και τα αφεντικά τους  έχουν καταστήσει «αόρατους». Να επιτεθούμε στους νόμους, τους θεσμούς, τους  μηχανισμούς και την προπαγάνδα της υποδούλωσης, να δημιουργήσουμε αναχώματα και  να ορθώσουμε την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη. Να μην εθιστούμε στη  βαρβαρότητα, να μην αφήσουμε κανένα κρατικό έγκλημα αναπάντητο.

G. Agamben, TO ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΩΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ  ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ (αποσπάσματα)

 «Οι ιστορικοί διερωτώνται αν η πρώτη  εμφάνιση των στρατοπέδων θα πρέπει να εντοπιστεί στα campos de concentraciones  που δημιούργησαν οι Ισπανοί στην Κούβα το 1896, για να καταστείλουν την εξέγερση  του πληθυσμού της αποικίας, ή στα concentration camps στα οποία οι Άγγλοι στις  αρχές του 20ού αιώνα στοίβαζαν τους Μπόερς τον έναν πάνω στον άλλον. Εκείνο που  μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με  μια επέκταση σε ολόκληρο τον πληθυσμό των πολιτών μιας κατάστασης εξαίρεσης η  οποία συνδεόταν με έναν αποικιακό πόλεμο. Με άλλα λόγια, τα στρατόπεδα  γεννιούνται όχι από το τακτικό δίκαιο (και ασφαλώς σε καμία περίπτωση, όπως ίσως  κάποιος θα μπορούσε να πιστέψει, δεν γεννιούνται από έναν μετασχηματισμό και μια  εξέλιξη του σωφρονιστικού δικαίου), αλλά από την κατάσταση εξαίρεσης και από τον  στρατιωτικό νόμο. Αυτό γίνεται πιο προφανές στα ναζιστικά στρατόπεδα, για την  προέλευση και το δικαιικό καθεστώς των οποίων έχουμε στη διάθεσή μας πλήθος  τεκμηρίων. Είναι γνωστό πως η δικαιική βάση του εγκλεισμού στα στρατόπεδα  συγκέντρωσης δεν ήταν το κοινό δίκαιο, αλλά η Schutzhaft (κυριολεκτικώς:  προστατευτική φύλαξη), ένας δικαιικός θεσμός πρωσικής προέλευσης, τον οποίο οι  γερμανοί νομικοί ταξινομούν μερικές φορές ως ένα προληπτικό αστυνομικό μέτρο,  καθότι επέτρεπε να «τίθενται υπό φύλαξη» άτομα, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε  επιλήψιμης διαγωγής, αποκλειστικά και μόνο με σκοπό να αποτραπεί ένας κίνδυνος  για την ασφάλεια του κράτους. (…) Δεν πρέπει να λησμονούμε πως τα πρώτα  στρατόπεδα συγκέντρωσης επί γερμανικού εδάφους δεν ήταν έργο του ναζιστικού  καθεστώτος, αλλά των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, οι οποίες όχι μόνο το 1923,  μετά την κήρυξη της κατάστασης εξαίρεσης, έκλεισαν σε στρατόπεδα βάσει της  Schutzhaft χιλιάδες στρατευμένους κομμουνιστές, αλλά δημιούργησαν και στο  Κότμπους-Ζήλοβ ένα Konzentra-tionslager fur Auslander [Στρατόπεδα συγκέντρωσης  για αλλοδαπούς] που φιλοξενούσε ως επί το πλείστον εβραίους πρόσφυγες των  ανατολικών χωρών, και το οποίο, ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο  στρατόπεδο συγκέντρωσης για Εβραίους του 20ού αιώνα (αν και, προφανώς, δεν  επρόκειτο για στρατόπεδο εξολόθρευσης).

(…) Το στρατόπεδο είναι ο  χώρος που ανοίγεται, όταν η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να καθίσταται ο  κανόνας”.

……

Στην Ελλάδα καταγράφονται σήμερα 16 «κέντρα  κράτησης» – σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτά βρίσκονται έγκλειστοι  περίπου 5.000 μετανάστες και πρόσφυγες (σύμφωνα με δημοσιεύματα Απριλίου και  Αυγούστου του 2013), ανάμεσά τους ανήλικα παιδιά. Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί  συγκεντρώνονται στην Αμυγδαλέζα (1.600), στην Κόρινθο (1.000) και στην Ορεστιάδα  (400). Πρόκειται τόσο για ανθρώπους που προηγουμένως ζούσαν ή και εργάζονταν στη  χώρα χωρίς χαρτιά, οι οποίοι συλλαμβάνονται στις πόλεις με τα αστυνομικά πογκρόμ  «Ξένιος Δίας», όσο και για πρόσφυγες που διασχίζουν τα θαλάσσια ή χερσαία σύνορα  και πέφτουν στα χέρια των ανθρωποκυνηγών της ΕΛΑΣ και της Frontex. Φυλακίζονται χωρίς να δικαστούν και να καταδικαστούν για κάποιο «έγκλημα».  Παράνομη θεωρείται για το κράτος η ίδια η ύπαρξή τους. Η πλειοψηφία των  κρατούμενων είναι αιτούντες πολιτικό άσυλο, ανάμεσά τους γυναίκες, άντρες και  παιδιά που προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, διωκόμενοι, θύματα βασανιστηρίων.  Τον Αύγουστο του 2013, το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού τους αυξήθηκε στους  18 μήνες (ενώ το 2009 ο μέγιστος χρόνος κράτησης υπό απέλαση μεταναστών ήταν  3 μήνες, στη συνέχεια 6 και με τον «Ξένιο Δία» είχε παραταθεί στους 12). Καμία  λέξη δεν αρκεί για να περιγράψει τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτά τα  κολαστήρια: βασανιστήρια από τους φρουρούς, καθημερινές ταπεινώσεις, στέρηση  τροφής και νερού, άθλιοι χώροι κράτησης, ελάχιστος ή καθόλου προαυλισμός,  αποκλεισμός από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. [Σε έκθεσή τους για το 2011 οι  Γιατροί Χωρίς Σύνορα ανέφεραν ότι πάνω από το 60% των προβλημάτων υγείας των  κρατούμενων μεταναστών στον Έβρο οφείλεται στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης: «Οι περισσότεροι μετανάστες που περιθάλψαμε δεν ήταν άρρωστοι όταν εισήλθαν  για πρώτη φορά στους χώρους κράτησης. Αρρώστησαν επειδή κρατούνταν σε ασφυκτικά  γεμάτα κελιά που δεν είχαν κατάλληλο εξαερισμό, που είχαν προβλήματα ύδρευσης  και υγιεινής…».]

Επιπλέον, όπως γράφει ο Αθ. Μαρβάκης στην Εφ. των  Συντακτών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συμβάλλουν άμεσα στην εγκαθίδρυση νέων  κοινωνικών σχέσεων και νέων καθεστώτων εργασίας, αφού με νομοθετική ρύθμιση  επιτρέπεται μια νέα μορφή δουλείας-καταναγκαστικής εργασίας των έγκλειστων με  αντάλλαγμα εξευτελιστικά μεροκάματα. Συγκεκριμένα: «Η στρατοπέδευση  δημιουργεί ευκαιρίες για τη χρήση της έγκλειστης εργατικής δύναμης μέσω  “ενοικίασης” των φυλακισμένων-χωρίς-δίκη. Οι αφηγήσεις πρώην έγκλειστων  προσφύγων σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας μιλούν για “διάθεσή” τους σε  ντόπιους αγρότες που ζητούσαν εργατικά χέρια».

Τέλος, αποκαλυπτική για τα σκοπούμενα της  δημιουργίας και της λειτουργίας τέτοιων στρατοπέδων όσον αφορά την εξαφάνιση από  τον δημόσιο χώρο πληθυσμών που βαφτίζονται από το κράτος επικίνδυνοι,  μολυσματικοί και πλεονάζοντες είναι η «επιχείρηση Θέτις» τον Μάρτιο του ’13.  Κατά τη διάρκειά της συνελήφθησαν από τους δρόμους της Αθήνας 132 χρήστες  τοξικών ουσιών, μεταφέρθηκαν στην Αμυγδαλέζα όπου κρατήθηκαν παρά τη θέλησή  τους, καταγράφηκαν και υποβλήθηκαν σε υποχρεωτικές ιατρικές εξετάσεις.

Εξέγερση στην Αμυγδαλέζα

«Ήταν 8:30 με 9:00 το βράδυ.  Μας είχαν ήδη ανακοινώσει πως θα παραταθεί η κράτηση όλων από τους 12 στους 18  μήνες. Κάποια στιγμή στην πτέρυγα 10 ένα παιδί βγήκε από το κοντέινερ να ζητήσει  νερό. Ο προαυλισμός είχε τελειώσει και “κανονικά” έπρεπε να είναι στο κοντέινερ.  Αστυνομικοί ξεκίνησαν να τον χτυπούν. Το παιδί έπεσε κάτω. Συνέχισαν να τον  κλωτσούν πεσμένο στο έδαφος. Μετά το ξύλο έμεινε ακίνητος. Νομίζαμε πως πέθανε.  Ο κόσμος βγήκε έξω και άρχισε να πετάει πέτρες και ό,τι άλλο έβρισκε μπροστά  του. Έτσι ξεκίνησε η εξέγερση…» Μαρτυρία κρατουμένου

Από άλλες μαρτυρίες προκύπτει επίσης ότι τις  προηγούμενες μέρες οι φύλακες είχαν διακόψει την ηλεκτροδότηση στα κοντέινερ,  για να εμποδίσουν τους κρατούμενους να κάνουν χρήση των κλιματιστικών, με  αποτέλεσμα μέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα να δημιουργηθούν αποπνικτικές συνθήκες  για τους έγκλειστους και να προκληθούν λιποθυμίες.

10 Αυγούστου ’13: Οι μετανάστες, που όπως  λένε οι ίδιοι «στοιβάζονται σαν ζώα στα ελληνικά Γκουαντανάμο», ξεσηκώνονται.  Πετούν πέτρες στους αστυνομικούς φρουρούς, βάζουν φωτιά σε στρώματα και  σκουπίδια. Οχτώ κοντέινερ τυλίγονται στις φλόγες. Ορισμένοι, δέκα περίπου,  καταφέρνουν να καταστρέψουν τα συρματοπλέγματα και να δραπετεύσουν. Οι  περισσότεροι συλλαμβάνονται στην απομονωμένη ζώνη που περιβάλλει το στρατόπεδο.  Η εξέγερση διαρκεί τέσσερις ώρες και καταπνίγεται από τα ΜΑΤ με χρήση δακρυγόνων  και άγριους ξυλοδαρμούς. Οι 57 συλληφθέντες (από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το  Αφγανιστάν και το Μαρόκο) οδηγούνται στα δικαστήρια, πολλοί ξυπόλυτοι και φανερά  χτυπημένοι, αντιμετωπίζοντας κακουργήματα. Μεταφέρονται σε άλλα αστυνομικά  τμήματα και την Π. Ράλλη, όπου συνεχίζεται ο βασανισμός τους, όπως συμβαίνει και  σε όσους παραμένουν στο στρατόπεδο, στους οποίους παράλληλα επιβάλλεται  σκληρότερη τρομοκρατία, απαγόρευση προαυλισμού και επικοινωνίας με τον «έξω  κόσμο». Τελικά, 24 θα προφυλακιστούν.

Η εξέγερση στην Αμυγδαλέζα δεν είναι η πρώτη φορά  που ακούγεται η κραυγή των φυλακισμένων μεταναστών για ελευθερία και  αξιοπρέπεια. Είχε προηγηθεί μαζική απεργία πείνας τον Απρίλη του  2013, στην οποία συμμετείχαν έγκλειστοι από διάφορα στρατόπεδα, ενώ τον Αύγουστο  ξεκινά νέα απεργία πείνας στο στρατόπεδο της Ορεστιάδας, και τον Οκτώβριο στο  στρατόπεδο της Κομοτηνής, όπου μετανάστες ράβουν το στόμα τους.

Τα περιστατικά αυτοκτονιών σε στρατόπεδα και  αστυνομικά τμήματα είναι δύσκολο ακόμα και να συγκεντρωθούν, θαμμένα και  αποσιωπημένα από τον επίσημο τύπο. Το περασμένο καλοκαίρι μόνο αυτοκτόνησαν ένας  20χρονος από την Ακτή Ελεφαντοστού στο Α.Τ. Γρεβενών όπου κρατείτο προς απέλαση  και ένας 26χρονος από το Πακιστάν στο Α.Τ. Σερβίων Κοζάνης. Τον Ιούλιο πέθανε  στο Σισμανόγλειο ο Αφγανός πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν που βρισκόταν για έναν  περίπου χρόνο στο στρατόπεδο της Κορίνθου, απ’ όπου επανειλημμένα οι αστυνομικοί  είχαν αρνηθεί να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο παρά τους έντονους πόνους και τα  σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, όπως κατήγγειλαν οι συγκρατούμενοί  του που ξεσηκώθηκαν προκειμένου να καταφέρουν να νοσηλευτεί ο σύντροφός τους.  Τον Οκτώβριο έχασε τη ζωή του στο στρατόπεδο της Κορίνθου ο Αφγανός Νεζάμ Χακιμί,  ο οποίος έπασχε από καρκίνο, χωρίς να έχει καμία πρόσβαση σε φάρμακα και  οποιαδήποτε θεραπεία.

«Καθαροί χώροι, καθαρά  κρεβάτια, ζεστά ντους – τίποτε από αυτά δεν θα άλλαζε κάτι. Μη μας βοηθάτε, αν  αυτά είναι που σκοπεύετε να διεκδικήσετε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι  ελευθερία». (Έγκλειστος μετανάστης από την Ερυθραία, 12/12/13)

Σύνορα

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Διεθνούς  Οργανισμού Μετανάστευσης (ΙΟΜ), 7.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχασαν τη ζωή  τους προσπαθώντας να διασχίσουν σύνορα μέσα στο 2013. Ο τραγικός αυτός αριθμός  δεν είναι ενδεικτικός της πραγματικότητας, αφού τα στοιχεία είναι ελλιπή.  Περίπου 2.500 Αφρικανοί πέθαναν ή δολοφονήθηκαν επιχειρώντας να φτάσουν στις  χώρες του Κόλπου. Κουφάρια ανθρώπων που χάθηκαν από τη δίψα και την πείνα  βρέθηκαν στη Σαχάρα και στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, όπου εκτείνεται γιγαντιαίο  τείχος μήκους τριών χιλιάδων χλμ. Στην ίδια περιοχή καταγράφεται μεγάλος αριθμός  δολοφονιών και βιασμών μεταναστριών. Τα τείχη στη Θέουτα και τη Μελίγια, στα  σύνορα Ισπανίας-Μαρόκου, όπως και ο φράχτης του Έβρου οδηγούν στην αναζήτηση  επικίνδυνων θαλάσσιων περασμάτων, μετατρέποντας τη Μεσόγειο σε νεκροταφείο  μεταναστών. Στο Αιγαίο μόνο, πνίγηκαν 149 άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα  με τη ΜΚΟ Proasyl. Σημειώνεται επίσης η ύπαρξη αυτή τη στιγμή περίπου 2  εκατομμυρίων προσφύγων από τη Συρία εξαιτίας της εμπόλεμης κατάστασης, οι οποίοι  αποτελούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού που χάνεται στα σύνορα, ή, αν καταφέρει να  εισέλθει σε κάποια χώρα, φυλακίζεται σε στρατόπεδα.

Ανοιχτά της νήσου Λαμπεντούζα, στη θαλάσσια  περιοχή μεταξύ Τυνησίας και Σικελίας συνέβησαν μέσα στον Οκτώβριο δύο πολύνεκρα  ναυάγια, το πρώτο με 319 νεκρούς και το δεύτερο με 36. Εξακολουθούν να υπάρχουν  αγνοούμενοι, άψυχα σώματα που θα ξεβραστούν σε κάποιες ακτές, ενώ για μέρες  ανασύρονταν από τη θάλασσα σοροί αντρών, γυναικών και παιδιών που πνίγηκαν την  ώρα που, όπως κατήγγειλαν ντόπιοι ψαράδες, η ιταλική ακτοφυλακή αρνούταν να  βοηθήσει. Λίγο καιρό αργότερα δημοσιοποιήθηκαν εικόνες τραβηγμένες μέσα από το  κέντρο κράτησης της Λαμπεντούζα, αποτυπώνοντας τη φρίκη που περιμένει όσους  καταφέρουν να γλιτώσουν τον πνιγμό. Μετανάστριες και μετανάστες υποχρεώνονταν να  γδυθούν, παρουσία των υπόλοιπων κρατούμενων και δεσμοφυλάκων, για να περάσουν  από διαδικασία «απολύμανσης»: να στέκονται γυμνοί και να τους ψεκάζουν με μια  μάνικα φάρμακο κατά της ψώρας.

Τα ξημερώματα της 15ης Νοέμβρη, ανοιχτά της  Λευκάδας πνίγηκαν τέσσερα παιδιά από τριών έως έξι ετών, και οχτώ ενήλικες  που επέβαιναν σε πλαστικό σκάφος, προσπαθώντας να φύγουν από την Ελλάδα. Ήταν  πρόσφυγες από τη Συρία και την Παλαιστίνη. Την ίδια μέρα, σχολιάζοντας την  τραγωδία – και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία ότι οι θάνατοι στα σύνορα είναι  κρατικές δολοφονίες – ο υπ. δημόσιας τάξης Ν. Δένδιας δήλωσε με απροκάλυπτο  κυνισμό (και έντονο παραλογισμό, αν αναλογιστούμε ότι μιλούσε για τα θύματα σαν  να επρόκειτο για επέλαση στρατιωτικής δύναμης): «Δεν έχουμε ενοχικά σύνδρομα. Θα  υπερασπιστούμε την εθνική μας κυριαρχία και τα σύνορά μας».

Στις 30 Νοέμβρη, πέντε πρόσφυγες από τη Συρία,  ανάμεσά τους ένα βρέφος δύο μηνών, πνίγηκαν ανοιχτά της Τουρκίας, όταν βυθίστηκε  το σκάφος που τους μετέφερε στη Λέσβο. Στις 10 Δεκέμβριου, πνίγηκαν άλλοι  3 Σύριοι, ηλικίας 18-45 ετών, και εννέα ακόμα αγνοούνται, όταν ανατράπηκε από τα  κύματα η βάρκα τους που κατευθυνόταν από το Τσεσμέ στη Χίο. Υπολογίζεται ότι  700.000 Σύριοι έχουν βρει καταφύγιο στην Τουρκία, πολλοί περιμένοντας να  περάσουν στην Ευρώπη.

Έβρος. Εκατοντάδες μετανάστες χάνουν τη ζωή  τους στα νερά του ποταμού, στα ναρκοπέδια ή από το κρύο και τις κακουχίες. Η  οικοδόμηση του φράχτη έχει εντείνει αυτή την πραγματικότητα. Τον Νοέμβρη, σε  άρθρο της Εφ. των Συντακτών σχετικά με τις παράνομες επιχειρήσεις επαναπροώθησης  στην Τουρκία, οι οποίες διεξάγονται τόσο στα χερσαία όσο και στα θαλάσσια  σύνορα, δημοσιεύτηκε η μαρτυρία ενός 34χρονου Σύριου πρόσφυγα, που περιγράφει  την ανείπωτη βαρβαρότητα της ελληνικής αστυνομίας και των συνοριοφυλάκων της  Frontex στον Έβρο: (απόσπασμα) «Μαζί μας ήταν μια οικογένεια, ένα ανδρόγυνο με δύο κόρες. Ο άντρας είπε  στους αστυνομικούς: “Βοηθήστε μας, έχω την οικογένειά μου μαζί”. Ορκίζομαι στο  Θεό, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει τόσο ξύλο. Τον έριξαν κάτω και  του πατούσαν το κεφάλι, τον κλοτσούσαν, τον χτυπούσαν με τη λαβή του όπλου. Αυτό  κράτησε μισή ώρα. Έπειτα άρχισαν να κλοτσάνε τη γυναίκα. Ύστερα πήραν γυμνά  καλώδια και τους χτυπούσαν μ’ αυτά. Ορκίζομαι, ήταν Έλληνες αστυνομικοί. Τότε,  άρχισαν με μας. Μας χτυπούσαν τον έναν μετά τον άλλο μέχρι που έφτασαν τα  αυτοκίνητα. Τους ξαναρωτήσαμε: “Θα μας πάτε στο στρατόπεδο;” Απάντησαν: “Ναι,  μπείτε μέσα”. Έκλεισαν πόρτες και παράθυρα, δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα.  Φτάσαμε μέχρι τα σύνορα. Μπροστά μας, από την άλλη πλευρά, ήταν το τουρκικό  στρατόπεδο. Έρχονταν όλο και περισσότεροι αστυνομικοί, μέχρι που μαζεύτηκαν  εξήντα-εβδομήντα. Κάποιοι φορούσαν πολιτικά, άλλοι σκούρα μπλε στολή. Τα πρόσωπά  τους ήταν καλυμμένα. Μιλούσαν ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Και κρατούσαν  κοντάρια. Καταλάβαμε τι μας περίμενε. Ένα μέρος τους επέβλεπε εμάς, ένα άλλο  κοίταζε στην τουρκική πλευρά να δει πότε θα φύγουν οι Τούρκοι στρατιώτες για να  μας στείλουν πίσω, και δώδεκα είχαν πάρει τα κοντάρια και μας χτυπούσαν. Δεν  τους ένοιαζε πού – στην πλάτη, στα πόδια, ακόμα και κατευθείαν στο κεφάλι.  Έπειτα έψαξαν τις τσάντες μας και πήραν χρήματα και κινητά. “Θα σας τα δώσουμε  πίσω”, έλεγαν. Είχα φυλάξει καλά μέσα στην τσάντα 300 ευρώ να μη βραχούν. Τα  βρήκαν και τα πήραν. Μου πήραν το διαβατήριο. Μου πήραν το κινητό. Έπειτα  πέταξαν την τσάντα στο ποτάμι. Άρχισαν να μας βάζουν σε μια βάρκα, ανά τριάντα.  Σε όποιον αρνούνταν, του έβαζαν το πιστόλι στο κεφάλι και φώναζαν: “Μέσα! Μέσα!”  Γλίστρησα κι έπεσα στο ποτάμι, δεν ξέρω να κολυμπάω. Με τράβηξαν οι δικοί μου  και με ανέβασαν. Οι αστυνομικοί απλά κοιτούσαν. Μας βρήκε η τουρκική αστυνομία  στις 10 το πρωί. Ήμασταν 134, μας συνέλαβαν όλους. Από όσους είχαμε ξεκινήσει,  έλειπαν δεκάξι. Ανάμεσά τους, μια οικογένεια εννιά Αρμένιων που ζούσαν στη  Συρία. Τρεις άντρες, τρεις γυναίκες και τρία παιδιά. Δεν ξέρει κανείς τι τους  έχει συμβεί».

 …

Το έγκλημά μας γνωστό… «παράνομος»…  Εξ ανάγκης μια παράνομη ζωή… Βρεθήκαμε δραπέτες στο δρόμο ενός ανεμοστρόβιλου Βρεθήκαμε εδώ… Το όνομά μας είναι γνωστό… «πρόσφυγας»… Φετίχ Ντογάν Κοτς, από την ποιητική συλλογή «Θα με κρύψεις;»

Για εμάς, που κάθε γωνιά της  γης είναι πατρίδα μας και κάθε πατρίδα μάς είναι ξένη, η αλληλεγγύη στους  απόκληρους του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού κόσμου είναι ο κοινός αγώνας για  έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, καταπίεση και εκμετάλλευση.  (Αναρχική Συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”)

Μαύρη Σημαία

* Τα στοιχεία προέρχονται από  τις εφημερίδες Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Εφ. των Συντακτών, από το  Athens.indymedia, ανακοινώσεις του ΚΕΕΡΦΑ και της πρωτοβουλίας no lager.