Από την πολιτιστική ζωή στην Κατάληψη Rosa Nera και την ελεύθερη πρόσβαση στην συλλογική απόλαυση της μουσικής και του θεατρου. Για την παρασταση από τις Τσιριτσάντσουλες και την συναυλία από τις Exotica Lunatica.
1.
Ευχαριστουμε τους και τις Τσιριτσάντσουλες για την παράσταση «Καρναβάλι, ο χορός των κολασμένων» από τους tsiritsantsoules που ξεσήκωσαν, στο πρώτο βράδυ της περιοδείας τους στην Κρήτη, την γεμάτη από κόσμο αίθουσα εκδηλώσεων της Κατάληψης Rosa Nera!
Η παράσταση, ένα λαϊκό και απρόβλεπτο θεατρικό και μουσικό Καρναβάλι παρουσίασης μεγάλων τραγικών και κωμικών σταθμών της ανθρώπινης ιστορίας και των κολασμένων της – σε ένα πρωτότυπο έργο γραμμένο από τον Μαρίνο Μουζάκη – θα επαναληφθεί και σήμερα στις 9 μ.μ. στην Ρόζα.
Λόγω της βροχόπτωσης στα Χανιά κατά πάσα πιθανότητα η παράσταση θα πραγματοποιηθεί και πάλι σήμερα στην αίθουσα εκδηλώσεων της Κατάληψης Rosa Nera/ αν μέχρι το βράδυ τα σύννεφα φύγουν εντελώς, τότε και μόνο θα γίνει στα σκαλάκια του ΚΑΜ.
Σπεύσατε!
* περισσότερα και αναλυτικότερα για την παράσταση παρακάτω:
οι Τσιριτσάντσουλες, παρουσιασαν την παράσταση στην Ρόζα Νέρα, 5 και 6 Σεπτέμβρη
Ένα καρναβαλικό δράμα για το έπος της ανθρώπινης ιστορίας, του Μαρίνου Μουζάκη.
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στον δάσκαλό Carlo Formigoni
Το Καρναβάλι (ο χορός των κολασμένων) είναι ένα πρωτότυπο έργο, γραμμένο μεταξύ 2012 και 2022. Θέμα του είναι η ιστορία του ανθρώπου, ιδωμένη όμως από τη σκοπιά των «κολασμένων αυτής της γης, δηλαδή όλων εμάς».
Η ιστορία, ως γνωστόν, διαχρονικά γράφεται από τους νικητές· η μελέτη της συνεπώς θα πρέπει πάντα να γίνεται με αυτό το δεδομένο κατά νου. Πώς θα μπορούσε όμως να γίνει η ανάγνωση της ιστορίας από ανθρώπους σαν εμάς, ταγμένους εκ πεποιθήσεως με τη μεριά των ιστορικά «χαμένων», των απόκληρων δηλαδή και των κατατρεγμένων της ανθρώπινης φυλής;
Μόνο με την προσπάθεια να διαβάσουμε την ιστορία πίσω από τις λέξεις. Να ψάξουμε να βρούμε πιθανές λογικές εξηγήσεις πίσω από εξόφθαλμες αντιφάσεις, να συνομιλήσουμε με τους ήρωες και τις ηρωίδες για τις αδυναμίες και τους φόβους τους, έξω από το εξωραϊσμένο ή δαιμονοποιημένο πλαίσιο που τους φιλοτέχνησε κάποιος κόλακας ή ορκισμένος εχθρός τους, να εντοπίσουμε την εξέλιξη των ιδεών ώστε να κατανοήσουμε τα σπουδαία ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά και τις απάνθρωπες θηριωδίες, βαριά κληρονομιά για τις γενιές μας.
Δηλαδή να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε το υπάρχον αφήγημα, όχι όμως για την ανατροπή ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί απλώς είμαστε εραστές της αλήθειας και σε κάθε περίπτωση θα πεθάνουμε αναζητώντας την. Και ποια φόρμα καταλληλότερη για ανατροπή υπάρχει από το Καρναβάλι;
Εκεί, που οι συμβάσεις εξαφανίζονται και που ελεύθερα μπορείς να συντρίψεις τα ταμπού και το κοινά αποδεκτό. Εκεί που η φαντασία βρίσκει ευνοϊκό έδαφος για ν’ αναπτυχθεί και να φέρει τα πάνω κάτω. Εκεί που ο βασιλιάς γίνεται σκλάβος, ο άντρας γυναίκα και η γυναίκα άντρας, ο άνθρωπος ζώο, ο φτωχός πλούσιος κι ο ευσεβής Βελζεβούλ.
Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του χορού των κολασμένων, μιας καρναβαλικής λαϊκής πομπής από τους διαχρονικά «χαμένους» στο πέρασμα των αιώνων, που ζητά δικαιοσύνη και αφηγείται την ιστορία από τη δική της οπτική γωνία.
Περισσότερο. υλικό για τις Τσιριτσάντζουλες και εδώ: http://tsiritsantsoules.gr/about/
#ροζανέρα #rosanera #Χανιά
2.
Ευχαριστούμε τις Exotica Lunatica για την υπέροχη συναυλία στο αντιεμπορευματικό καφενείο της Αυλής των Ρόδων, σε συνδιοργάνωση της θεατρικής Ομάδας Πύραυλος, των Δικτύων Μάθησης και του Αυτοοργανωμένου Μουσικού Στούντιο.
Το ντοκιμαντέρ αυτό συνομιλεί με τη ρωγμή που αφήνει το ψυχικό τραύμα της αστυνομικής βίας μέσα από τις ιστορίες που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία. Οι οικογένειες του Κώστα Φραγκούλη και του Νίκου Σαμπάνη οι οποίοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από ένστολους της ΕΛΑΣ, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου που βασανίστηκε από τις αστυνομικές αρχές στον Βόλο καθώς και επιζώντες από την αστυνομική αυθαιρεσία καταθέτουν το βίωμα, το πένθος τους και την ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνη. Στη διαδρομή της εξιστόρησης της μνήμης τους, πλαισιώνονται από επιστήμονες που φωτίζουν πολύπλευρα τις πτυχές του τραύματος στο οποίο υποβλήθηκαν βίαια.
Μαρτυρίες (με αλφαβητική σειρά):
Γούλας Λάμπρος (Θύμα αστυνομικής βίας στα Εξάρχεια)
Βρισκόμαστε στο 1955 στη μέση της ερήμου των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και στην Asteroid City που μετρά 87 κατοίκους. Το όνομά της το πήρε επειδή κάποτε ένας μετεωρίτης είχε πέσει σε κοντινό σημείο δημιουργώντας έναν κρατήρα. Εκεί, θα καταφθάσουν τουρίστες και νεαροί αστροπαρατηρητές με τους γονείς τους για ένα συνέδριο.
Το συνέδριο δίνει σε μερικά από αυτά τα παιδιά την ευκαιρία να παρουσιάσουν τις πρωτοποριακές τους εφευρέσεις. Όταν ένας εξωγήινος εισβάλει στην περιοχή, όμως, ο στρατός θα αναγκαστεί να βάλει σε καραντίνα την πόλη, απαγορεύοντας σε όλους να φύγουν. Όλα αυτά που παρακολουθούμε βέβαια είναι μέρος μίας τηλεοπτικής εκπομπής βασισμένη στο θεατρικό του θρυλικού Conrad Earp.
Αυτή είναι η κάπως ομολογουμένως περίπλοκη σύνοψη της νέας ταινίας του Wes Anderson, σε σενάριο του ίδιου και του Roman Coppola, ενώ πρωταγωνιστεί ένα all-star cast ηθοποιών όπως είναι οι: Jason Schwartzman, Scarlett Johansson, Tom Hanks, Jeffrey Wright, Tilda Swinton, Bryan Cranston, Edward Norton, Adrien Brody, Liev Schreiber, Hope Davis, Stephen Park, Rupert Friend, Maya Hawke, Steve Carell, Matt Dillon, Hong Chau, Willem Dafoe, Margot Robbie, Tony Revolori, Jake Ryan και Jeff Goldblum. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Robert Yeoman, ενώ στη μουσική ακούμε τις γλυκιές μελωδίες του Alexandre Desplat.
Οι ταινίες του Anderson, είναι σε όλους μας γνωστές για τα σχολαστικά σχεδιασμένα σκηνικά τους, τα οποία παρουσιάζουν πάντα μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη αισθητική που μεταφέρει τους θεατές σε ένα προσεκτικά κατασκευασμένο σύμπαν. Από τη συμμετρία του πλαισίου μέχρι τις τολμηρές χρωματικές παλέτες, η προσοχή του Anderson στη λεπτομέρεια είναι μοναδική. Κάθε καρέ μοιάζει με έναν εξαιρετικό πίνακα ζωγραφικής, ξυπνώντας μέσα μας ένα αίσθημα μελαγχολίας και νοσταλγίας.
Η χρήση του χρώματος βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς παίζει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της αφήγησης και στην πρόκληση συναισθημάτων. Η σχολαστική προσοχή στις χρωματικές επιλογές δημιουργεί μια οπτική γλώσσα που εμπλουτίζει την αφήγηση και προσθέτει βάθος στους χαρακτήρες. Αναζητώντας απεγνωσμένα την λύτρωση, οι πολύπλοκοι χαρακτήρες του, γεμάτο παραξενιές, υπερβολικοί, ιδιότροποι και εκκεντρικοί, είναι εύκολο να σου κλέψουν την καρδιά.
Για το Asteroid City, όσο αφορά το ύφος αλλά και το περιεχόμενό του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκεται κάπου μεταξύ στο Moonrise Kingdom και στο The Life Aquatic With Steve Zissou. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Αν δεν είσαι fan του σινεμά του, η συγκεκριμένη ταινία δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σε ακουμπήσει.
Εδώ, η meta-αφήγηση του σκηνοθέτη είναι πολύ πιθανό να πετάξει έξω αρκετούς θεατές, ιδιαίτερα αυτούς που δεν έχουν καμία επαφή με το σινεμά του από προηγούμενες ταινίες. Ωστόσο, θεματικά εξερευνάει και πάλι την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, την παιδική ηλικία αλλά και τον θάνατο. Πάντοτε μέσα από το off-beat χιούμορ του αλλά και από τις άβολες σκηνές που τοποθετεί τους χαρακτήρες του.
Ο Wes Anderson διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Μετά το French Dispatch και την λογική ενός περιοδικού να ζωντανεύει στην οθόνη σου, έτσι και το Asteroid City, σε τοποθετεί σε μία ιστορία, μέσα σε μία άλλη ιστορία.
Το κινηματογραφικό του όραμα αποτελεί απόδειξη της δυναμικότητας που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης όταν μένει πιστός και αυθεντικός απέναντι στις δημιουργίες του. Καταφέρνει συνεχώς να ξεπερνάει τα παραδοσιακά όρια του είδους φτιάχνοντας ταινίες τόσο για τους λάτρεις των arthouse, όσο και για το ευρύτερο κοινό.
Με το ξεχωριστό του οπτικό στυλ, την ιδιόρρυθμη και πάντα ενδιαφέρουσα αφήγηση αλλά και με τους εκκεντρικούς του χαρακτήρες, έχει κατακτήσει μία θέση στην βιομηχανία του κινηματογράφου από την οποία δύσκολα θα βρεθεί κάποιος για να του την πάρει.
Παρασκευή 25 Αυγούστου, 21:15′, στο εσωτερικό αίθριο, στην Κατάληψη Rosa Nera.
Συναυλία με μουσική που επικεντρώνει σε ιστορίες γυναικών, όπως αυτές έχουν παρουσιαστεί σε διασκευασμένα τραγούδια και μουσικά θέματα διαφορετικών εποχών και παραδόσεων.
Από το μπαρόκ ή την παραδοσιακή μουσική, από την Ελλάδα ή την Πορτογαλία, με την Teresa Costa στο μπαρόκ φλάουτο, την Κατερίνα Ορφανουδάκη στο τσέμπαλο (DUO SUZANNE) και guest την Μαρία Κριτσωτάκη.
Στις 28 Ιούλη, με μια όμορφη γιορτή στην Κατάληψη Rosa Nera, ολοκληρώθηκε η καλοκαιρινή δομή για παιδιά με τίτλο «Καλοκαίρι στην κορυφή της πόλης».
Το καλοκαίρι στην κορυφή της πόλης ήταν μια συλλογική προσπάθεια οργανωμένη από τα δίκτυα μάθησης, την Στέγη των Ρόδων και την Ομάδα Γονέων .
Με στόχο την παιδαγωγική εμψύχωση, την μάθηση, το παιχνίδι και την κοινωνικοποίηση παιδιών διαφορετικών καταγωγών από τις οικογένεις και τις γειτονιές των εργαζόμενων.
Η δομή ολοκληρώθηκε στην Ρόζα Νέρα με συζήτηση ανατροφοδότησης, μικρές εκθέσεις, θεατρικά και άλλα δρώμενα που οργάνωσαν τα ίδια τα παιδιά.
Και με την συλλογική επιθυμία όλων να συνεχιστεί και να διευρυνθεί αυτή η όμορφη προσπάθεια από την Ομάδα Γονέων, την Στέγη των Ρόδων και τα Δίκτυα Μάθησης στην Ρόζα!
Κάποιες εικόνες από την γιορτή της 28ης Ιούλη, αλλά και από άλλες μέρες, ενός «καλοκαιριού στην κορυφή της πόλης».
|Το θεατρικό εργαστήρι της Rosa Nera καλεί καλλιτέχνες, εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέα, αλλά και όποιον άλλο ενδιαφέρεται για μια ποιοτικότερη δημόσια υγεία να έρθει σε μια ανοιχτή συζήτηση με σκοπό το μοίρασμα εμπειριών στη “δημόσια” υγεία στο θεατράκι της Rosa Nera|
Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε μια μεθοδευμένη υποβάθμιση της δημόσιας υγείας.
Τόσο οι απλοί πολίτες που τυχαίνει να χρειαστούν νοσηλεία, χειρουργείο, ή και απλή εξέταση σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο βρίσκονται μπροστά σε μια δομή υποστελεχομένη, με ελλείψεις ακόμα και σε αναλώσιμα υλικά και φυσικά επικίνδυνες καθυστερήσεις λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας.
Από την άλλη, και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία επωμίζονται το βάρος να στηρίξουν το εθνικό σύστημα υγείας με προσωπικό κόπο και υπερπροσπάθεια. Αναγκάζονται σε πολύωρες εφημερίες και σε καθήκοντα εκτός της ειδικότητας τους. Αυτό αποδεικνύεται και από πολλαπλές καταγγελίες των γιατρών των Χανίων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε εφημερίδες στις οποίες προσπαθούν να καταδείξουν την κατάσταση.
Ακόμη και η παραίτηση αγροτικού γιατρού πρόσφατα στα Χανιά κάνει ξεκάθαρο ότι το ΕΣΥ έχει φτάσει τους γιατρούς στα όρια τους.
Η κατάσταση αυτή είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας. Είναι μια κατάσταση που τις συνέπειες της επιβαρυνόμαστε όλοι μας, και που η επιδείνωση της κοστίζει πολλές φορές μέχρι και ανθρώπινες ζωές.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, το θεατρικό εργαστήρι της Rosa Nera καλεί καλλιτέχνες, εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέα, αλλά και όποιον άλλο ενδιαφέρεται για μια ποιοτικότερη δημόσια υγεία να έρθει σε μια ανοιχτή συζήτηση με σκοπό το μοίρασμα εμπειριών σε σχέση με το παραπάνω ζήτημα την Παρασκευή 14/7 και ώρα 20:00 στο θεατράκι της Rosa Nera ώστε μέσα από την συζήτηση να προκύψει το σενάριο για μια παράσταση forum που θα φανερώνει την δύσκολη αυτή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ΕΣΥ και ίσως οδηγήσει και σε άλλες δράσεις πέραν της παράστασης.
Λίγα λόγια για το θέατρο forum:
Το θέατρο forum, έχει ως στόχο τη χρήση του δράματος ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την κατανόηση και αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων σε κοινωνικά προβλήματα.
Το θέατρο forum ή αλλιώς θέατρο αγοράς, είναι μια διαδραστική μορφή θεάτρου που ενθαρρύνει την αλληλεπίδραση του κοινού και διερευνά διάφορες επιλογές για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα ή ένα θέμα.
Δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από τον Augusto Boal, ο οποίος ήθελε να ενδυναμώσει το ακροατήριο του.
Το κοινό παρακολουθεί μια σύντομη σκηνή, στην οποία ένας κεντρικός χαρακτήρας αντιμετωπίζει μια καταπίεση ή ένα εμπόδιο που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Όταν η σκηνή παιχτεί, επαναλαμβάνεται, και το κοινό μπορεί να ανέβει στην σκηνή και να προτείνει εναλλακτικές επιλογές για το πώς θα μπορούσε να ενεργήσει ο πρωταγωνιστής. Οι ηθοποιοί διερευνούν τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών με το κοινό, δημιουργώντας ένα είδος θεατρικής συζήτησης στην οποία εμπειρίες και ιδέες δοκιμάζονται και μοιράζονται δημιουργώντας ένα αίσθημα αλληλεγγύης και μια αίσθηση ενδυνάμωσης.
*Δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στη δημιουργία θεάτρου Forum. Μπορεί κάποιος/α να συμμετέχει στη κουβέντα χωρίς να συνεχίσει στη δημιουργία παράστασης. Επειδή η παράσταση θα βασίζεται στη κουβέντα που θα γίνει,κάθε συμβολή είναι καλοδεχούμενη.
Μια απίστευτα αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου και του roller coaster που ήταν η ζωή του σε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στη Γερμανία για τον Φατίχ Ακίν.
Ο Κούρδος Γκιγουάρ Χατζαμπί γεννήθηκε μέσα σε φυλακή στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ στις αρχές του 1980. Είκοσι χρόνια περίπου μετά «ξαναγεννήθηκε» σε μια άλλη φυλακή στη Συρία, ηχογραφώντας τον πρώτο του δίσκο με το όνομα Xatar και έγινε ένας από τους διασημότερους καλλιτέχνες του χιπ-χοπ στη Γερμανία.
Ενδιάμεσα, η ζωή του έρχεται ιδανικά να πάρει οπερατικό κινηματογραφικό τίτλο από το πρώτο μέρος της αριστουργηματικής, επικής τετραλογίας του Ρίχαρντ Βάγκνερ, το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν», αλλά και να σκηνοθετηθεί από τον Φατίχ Ακίν σαν μια βιογραφία που, κάπου ανάμεσα στο success story και το «απίστευτο κι όμως αληθινό» ολοκληρώνεται ως μια σύγχρονη παραβολή πάνω στις έννοιες της αδικίας και της δικαίωσης, της ύβρης και της κάθαρσης, του εγκλήματος και της τιμωρίας, της προσπάθειας και της επιτυχίας.
Βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Χατζαμπί (με τίτλο «All or Nothing: We Say the World Belongs to You»), το φιλμ του Φατίχ Ακίν συναρμολογεί χρονικά τη ζωή του ήρωα του, από τη γέννηση του σε μια σπηλιά με νυχτερίδες κάτω από τη Γη, την εξορία της οικογένειας του στο Παρίσι, από εκεί στη Βόννη, στις πρώτες συμμορίες, τη διακίνηση μικροποσοτήτων ναρκωτικών, την πρώτη γνωριμία με την κουλτούρα του χιπ-χοπ, την απόδρασή του στην Ολλανδία και τον κόσμο των νυχτερινών κλαμπ και από εκεί πάλι πίσω στη Γερμανία και το μεγάλο κόλπο με τη ληστεία του φορτηγού που μεταφέρει τα χρυσά δόντια των νεκρών από όλη τη χώρα.
Η ταινία ξεκινάει από τη φυλάκιση του Χατζαμπί στη Σύρια και την άρνηση του να απαντήσει «που βρίσκεται ο χρυσός» και ξαναγυρίζει εκεί αφού μέσα στο κελί θα καταφέρει να βρει τη φωνή του, αφήνοντας πίσω του το βίο και την πολιτεία του ανθρώπου που υπήρξε.
Στο πρώτο μέρος, ο Φατίχ Ακίν που γνωρίζουμε και αγαπάμε «δίνει πόνο» (βλ. στιγμές αφοπλιστικού ρεαλισμού) ειδικά στο κομμάτι της ενηλικίωσης του ήρωα του στη Γερμανία), τραβώντας γραμμές προς κάθε κατεύθυνση που φωτίζουν όλες τις πτυχές της προσωπικότητας ενός ταλαντούχου αλλά χαμένου ανθρώπου που ήταν μοναχικό παιδί και που ενηλικιώθηκε προσπαθώντας να βρει ταυτότητα και «σπίτι» σε λάθος μέρη. Οι χαρισματικοί ηθοποιοί που υποδύονται τον Χατζαμπί σε διαφορετικές ηλικίες έρχονται να συναντήσουν τον Εμίλιο Σακράγια, τον τέλειο ηθοποιό στο τέλειο κάστινγκ – όχημα για να τρέξει ακόμη περισσότερο η καταιγιστική αφήγηση μιας ζωής που ήταν σαν φτιαγμένη να γίνει σινεμά.
Στο δεύτερο μέρος, η προσωπική διαδρομή του Χατζαμπί δυστυχώς παραμερίζεται προκειμένου να χαρτογραφηθεί – αλά Γκάι Ρίτσι (και λίγο «του φτωχού») – η θρυλική ληστεία με τα χρυσά δόντια που έγινε το μεγάλο κατόρθωμα του Xatar και ο λόγος για τον οποίο έγινε διάσημος πριν ακόμη γίνει ακόμη πιο διάσημος, μπαίνοντας στη φυλακή και ηχογραφώντας το πρώτο του άλμπουμ σε ένα παράνομα περασμένο από την πύλη κασετοφωνάκι, μονώνοντας τον ήχο κάτω από κουβέρτες.
Εκεί σε αυτές τις μοναδικές – αστείες και ταυτόχρονα τραγικές – στιγμές που ο κύκλος της ζωής του ήρωα του κλείνει για να ελευθερώσει ένα κοσμοπολίτικο heist movie και να επιστρέψει στην αρχική ταινία ενηλικίωσης, ο Ακίν αποδεικνύεται ικανότατος χειριστής του genre-bending και του φωτεινού γυρίσματος μιας σκοτεινής ιστορίας (με άλλους όρους και εντελώς αντίθετα αποτελέσματα το είχε κάνει ξανά στο αποτρόπαιο «Χρυσό Γάντι», την πρώτη του κινηματογραφική βιογραφία).
Γοητευμένος – αν όχι συνεπαρμένος (και αυτό δεν το λέμε για καλό) από τον ήρωα του – στρογγυλεύει (κατά το απόλυτα κινηματογραφικό) το μήνυμα μιας παραβολής που υπό συνθήκες εξωραΐζει την παρανομία, αλλά σε κάθε περίπτωση το τραγούδι που συνθέτει λέει με τον δικό του τρόπο μια αφοπλιστική αλήθεια για το που πρέπει να ψάξει κανείς (μέσα του) για να βρει το πραγματικό χρυσάφι.
Σκηνικά-κοστούμια-μάσκες-σχέδιο αφίσας κι εξωφύλλου: Μαρία Μαρκοπούλου
Διεύθυνση παραγωγής-φροντιστήριο: Ντίνα Μαυρίδου
Κατασκευή σκηνικού: Κώστας Βαλατσός
Κατασκευή κοστουμιών: Αγγελική Βασιλοπούλου
Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2023
Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις Τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στον δάσκαλό μας Carlo Formigoni.
Υπόθεση
Η καρναβαλική πομπή των κολασμένων αυτής της γης, θα ξετυλίξει το ιστορικό νήμα απ’ το κουβάρι που λέγεται ανθρωπότητα. Θα μιλήσει για τον άνθρωπο, το πιο αδύναμο, κομπλεξικό, ανισόρροπο και βλαβερό ζώο του πλανήτη, από την εμφάνισή του, μέχρι την αξιοθρήνητη κατάντια που παρουσιάζει τη σήμερον ημέρα.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Για το έργο
Το Καρναβάλι (ο χορός των κολασμένων) είναι ένα πρωτότυπο έργο, γραμμένο μεταξύ 2012 και 2022. Θέμα του είναι η ιστορία του ανθρώπου, ιδωμένη όμως από τη σκοπιά των «κολασμένων αυτής της γης, δηλαδή όλων εμάς». Η ιστορία, ως γνωστόν, διαχρονικά γράφεται από τους νικητές· η μελέτη της συνεπώς θα πρέπει πάντα να γίνεται με αυτό το δεδομένο κατά νου. Πώς θα μπορούσε όμως να γίνει η ανάγνωση της ιστορίας από ανθρώπους σαν εμάς, ταγμένους εκ πεποιθήσεως με τη μεριά των ιστορικά «χαμένων», των απόκληρων δηλαδή και των κατατρεγμένων της ανθρώπινης φυλής; Μόνο με την προσπάθεια να διαβάσουμε την ιστορία πίσω από τις λέξεις. Να ψάξουμε να βρούμε πιθανές λογικές εξηγήσεις πίσω από εξόφθαλμες αντιφάσεις, να συνομιλήσουμε με τους ήρωες και τις ηρωίδες για τις αδυναμίες και τους φόβους τους, έξω από το εξωραϊσμένο ή δαιμονοποιημένο πλαίσιο που τους φιλοτέχνησε κάποιος κόλακας ή ορκισμένος εχθρός τους, να εντοπίσουμε την εξέλιξη των ιδεών ώστε να κατανοήσουμε τα σπουδαία ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά και τις απάνθρωπες θηριωδίες, βαριά κληρονομιά για τις γενιές μας. Δηλαδή να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε το υπάρχον αφήγημα, όχι όμως για την ανατροπή ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί απλώς είμαστε εραστές της αλήθειας και σε κάθε περίπτωση θα πεθάνουμε αναζητώντας την. Και ποια φόρμα καταλληλότερη για ανατροπή υπάρχει από το Καρναβάλι; Εκεί, που οι συμβάσεις εξαφανίζονται και που ελεύθερα μπορείς να συντρίψεις τα ταμπού και το κοινά αποδεκτό. Εκεί που η φαντασία βρίσκει ευνοϊκό έδαφος για ν’ αναπτυχθεί και να φέρει τα πάνω κάτω. Εκεί που ο βασιλιάς γίνεται σκλάβος, ο άντρας γυναίκα και η γυναίκα άντρας, ο άνθρωπος ζώο, ο φτωχός πλούσιος κι ο ευσεβής Βελζεβούλ. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του χορού των κολασμένων, μιας καρναβαλικής λαϊκής πομπής από τους διαχρονικά «χαμένους» στο πέρασμα των αιώνων, που ζητά δικαιοσύνη και αφηγείται την ιστορία από τη δική της οπτική γωνία.
Για την παράσταση
Το Καρναβάλι μας αποτέλεσε μια αφορμή για ένα κοπιαστικό, αλλά απολαυστικό ταξίδι στην ανθρώπινη ιστορία. Ήταν αφορμή να ψάξουμε, να διαβάσουμε και με άλλοθι το καρναβαλικό πνεύμα, να παίξουμε σα μικρά παιδιά, με πρόσωπα και γεγονότα που μας στοιχειώνουν, από το σχολείο ακόμα. Χρησιμοποιήσαμε και πάλι τις τεχνικές του λαϊκού θεάτρου, τον χορό και το τραγούδι, τη μάσκα και τα ξόανα, τους αυθεντικούς δηλαδή καρναβαλικούς κώδικες, που με την ελευθεριότητά τους σε τσιγκλάνε να αφήσεις τη φαντασία σου να οργιάσει. Κι εμείς άλλο που δε θέλαμε! Στις πρόβες αυτοσχεδιάσαμε, ερευνήσαμε, παίξαμε μουσικές, δοκιμάσαμε κοστούμια και περούκες και γελάσαμε με την καρδιά μας. Γέλιο βέβαια πικρό, έχοντας συνείδηση των δεινών που έχει προκαλέσει ιστορικά η ανθρώπινη ανοησία. Όμως το γέλιο σε κάθε περίπτωση είναι θεραπευτικό και -υπό προϋποθέσεις- μπορεί να γίνει εξεγερτικό. Η κωμωδία άλλωστε είναι σκληρό πράγμα… σαν το Καρναβάλι.
Το έργο αυτό θέλω να το αφιερώσω στον δάσκαλό μου Carlo Formigoni, σαν έναν μικρό φόρο τιμής για όσα έμαθε σε μένα κι όλες τις Τσιριτσάντσουλες, τόσο γενναιόδωρα.
Εκδήλωση λήξης της έκθεσης Το Ζωντανό Δάσος, προβολή και συζήτηση με τον Βαγγέλη Δασκαλάκη.
Προβολή της ταινίας “Τα παιδιά του Ιαγουάρου” [27′ αγγλικοί υπότιτλοι], παραγωγή της διεθνούς αμνηστείας, για τον αγώνα των ιθαγενών Sarayaku της Αμαζονίας.
….ενδεικτικές ανταποκρίσεις για τα 19α γενέθλια της Κατάληψης Rosa Nera!!!
https://www.facebook.com/SolidarityWithRosaNera
1. Καλοκαίρι στην Κορφή της πόλης.
Με δράστηριότητες για τα παιδιά, ξεκίνησαν τα 19α γενέθλια της κατάληψης Rosa Nera!!!
Από την ομάδα γονέων, τα δίκτυα μάθησης και αλληλέγγυο κόσμο, ξεκινάει μια ολοκαίνουργια «δομή» για τα παιδιά και ένα «καλοκαίρι στην κορφή της πόλης».
Την πιλοτική πρώτη συνάντηση, έγινε κουβένττα όπου τα παιδιά συζήτησαν, έπαιξαν, φάγανε και αποφάσισαν κάποια από τα ενδιαφέροντα που θα έχουν τις επόμενες μέρες!!!
3.To Εργαστήρ Απτικής γιόρτασε δημιουργικά τα 19α γενέθλια με την δημιουργία πανό κολάζ
4. Εικόνες από την εκδήλωση, εισήγηση και συζήτηση, με την ομάδα των Δικτύων Μάθησης. Θέμα της συζήτησης, οι όψεις διερεύνησης και πρακτικής προσέγγισης της έννοιας της κοινοτικής δικαιοσύνης.
5. Παρασκευή 13 Ιούνη καλέστηκε έκτακτη ανοιχτή συνέλευση από την Ρόζα Νέρα, όπου συζητήθηκε η παραγωγή λόγου και δράσης για το ναυάγιο της Πύλου. Συζητήθηκε το πλαίσιο των σράσεων ενάντια στις αποικιοκρατικές/ διακρατικές πολτικές ρατσισμού και πολέμου ενάντια στην ανθρώπινη μετακίνησης, η εκμετάλλευση της εργασίας της και στις ρατσιστικές ομάδες, όπως και η δημιουργία συντονισμού για να σταματήσουνε να μένουν ατιμώρητες οι κρατικές δολοφονίες και οι επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών και προσφυγ(ισσ)ών.
5. Από την εκδήλωση-συζήτηση: «Από τα Χανιά μέχρι την Χιλή, το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα».
Με πολύ σημαντικές εισηγήσεις για κρίσιμα ζητήματα, γύρω από τις τοπικές και τις διακρατικές πολιτικές ύδρευσης και των ταξικών και κοινωνικών προσβάσεων στο νερό.
Την συζητηση ανοίξανε: Μέλος της υδροφεμινιστικής συλλογικότητας la gota negra από την Χιλή, Μέλος του σωματείου της Δ.Ε.Υ.Α.Χανίων, η Κατάληψη Rosa Nera, ενώ συμμετείχουν στην συζήτηση άνθρωποι από τους αγώνες για το νερό στον Αποκόρωνα.
9. Το ζωντανό δάσος – Εγκαίνια έκθεσης Φωτογραφίας KAWSAKSACHA -του Βαγγέλη Δασκαλάκη, o oποίος μέσα από μία ακούραστη αφήγηση μας μετέφερε – μέσα από τις εικόνες και τα βιώματα των ταξιδιών του στα τροπικά δάση της Αμαζονίας του Εκουαδόρ – στους νικηφόρους αγώνες και την κοινωνική ζωή των ιθαγενών Sarayaku της φυλής Kichwa.
Οι φωτογραφίες, ποτισμένες στα χρώματα της Αμαζονίας, συχνά προκύπτουν ως αυθόρμητα γεγονότα όπως μια τυχαία συνάντηση με ένα παιδί που γυρίζει χαράματα από το νυχτερινό κηνύγι στο τροπικό δάσος.
Και άλλοτε αποτελούν ευαίσθητα και γεμάτα σεβασμό ολόσωμα πορτραίτα, αμοιβαία σκηνοθετημένα μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Όπως το πορτρέτο στο οποίο συναντάμε το έντονο βλέμμα της Λουίζας. Μιας γυναίκας 104 χρονών που συμμετείχε στις μεγάλες πορείες χιλιομέτρων, χιλιάδων ανθρώπων, ενάντια στην εκμετάλλευση από τις αργεντίνικες εταιρείες της Αμαζονίας, αυτού του τόσο κρίσιμου πνεύμονα του πλανήτη.
Αυτά και πολλά άλλα, μοιράστηκε με τις εικόνες και την αφήγηση του ο Βαγγέλης Δασκαλάκης, σε μια έκθεση που κυριαρχεί η οργανική σχέση του ανθρώπου με το δάσος, αλλά και η ματιά του ανθρώπου που έζησε και συνδέθηκε με τα προβλήματα, τις αγωνίες, τις αντινομίες και τα δράματα των ανθρώπων της κοινότητας των Sarayaku.
10. Το Θεατρικό Εργαστήρι γιορτάζει τα 19 χρόνια της κατάληψης Rosa Nera με ένα διήμερο ανοιχτό μάθημα θεάτρου στην αυλή του λόφου! Δεν απαιτείται προηγούμενη θεατρική εμπειρία. Ελάτε να παίξουμε και να εξερευνήσουμε παρέα!
11. Η μεγάλη γιορτή της ελευθεριακής καρδιάς του τοπικού κινήματος.
Στον χαιρετισμό της Κατάληψης Rosa Nera έγινε αναφορά στον χώρο και την συλλογική δράση της Ροζας ως μια συνάρθρωση πολιτισμού από τα κάτω, ταξικής πάλης, δικτύων και υποδομών των κοινωνικών αγώνων στα Χανιά, όπως και έγινε αναφορά στις κοινωνικές προκλήσεις στο σήμερα: απέναντι στο πολιτικό προσωπικό των αφεντικών, τους ρατσιστές δολοφόνους και τους φασίστες.
Οι κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν όμως η Ρόζα μένει, κατέληξαν η συντρόφισσα και ο σύντροφος στο χαιρετισμό της Ρόζας, σήμερα γιορτάζουμε κάθε μέρα είμαστε στον δρόμο του αγώνα.
