Θ.Χατζηαγγέλου|Λάμπρος Φούντας παρών

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τα 14 χρόνια από τη δολοφονία του αντάρτη πόλης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Λάμπρου Φούντα. 

Σε τούτο τον τόπο, που μόνο το αίμα μας μαρτυρά την ανάγκη για δικαιοσύνη, η επαναστατική μνήμη δεν είναι ένα πισωγύρισμα στο χρόνο. Δεν είναι μια αφήγηση ή μια σκέψη για το χθες. Δεν είναι όμορφες εκφράσεις και πορφυρά λόγια. Η επαναστατική μνήμη είναι ένα σώμα γεμάτο πληγές και κάθε πληγή μαρτυρά μια ιστορία. Μια ιστορία που μέσα από ακανόνιστες σκέψεις και λόγια αληθινά, κοφτερά και φλογισμένα, πήγε την ανθρωπότητα ένα βήμα πιο μπροστά. Κάθε μας βήμα και μια πληγή παραπάνω, κάθε πληγή και τα βήματα πληθαίνουν.

Από το 2010, οι Μάρτηδες σταμάτησαν να κουβαλάνε την άνοιξη. Μόνο το μούδιασμά μας μένει, όταν με μάτια βουρκωμένα, πασχίζουμε να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά στον ουρανό από χρέος και ανάγκη να τηρήσουμε όσα υποσχεθήκαμε εκείνο το ξημέρωμα. 14 χρόνια μετά, δεν έχει περάσει ούτε μέρα που να μην πούμε πως ο Λάμπρος Φούντας είναι ένας από μας. Δεν πέρασε μέρα που να μη μιλήσουμε με την ίδια άκαμπτη περηφάνια για την προσωπικότητά του, για τις πολιτικές του επιλογές, για τον τρόπο που υπερασπίστηκε τη ζωή μέχρι το τέλος, κοιτώντας το θάνατο κατάματα.

Όποιος μοιράστηκε στιγμές στο πλευρό του, μαρτυρά πόσο αγεφύρωτο είναι το κενό που έχει αφήσει ο χαμός του. Και αν χιλιάδες λέξεις μιλούν για το ποιος είναι πραγματικά ο Λάμπρος, όλες πέφτουν καταγής και σπάνε σαν τα ποτήρια. Ο Λάμπρος Φούντας είναι επαναστάτης. Δολοφονήθηκε από τους ένστολους λακέδες, Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράκη Θεόδωρο, για την αντάρτική του στράτευση στις γραμμές του Επαναστατικού Αγώνα. Έζησε σαν αντάρτης και πέθανε ως τέτοιος, προετοιμάζοντας μια ένοπλη ενέργεια για τις ανάγκες της Ανατροπής και της Επανάστασης. Αυτός είναι ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, ένα κατακόκκινο ρόδο, τα αγκάθια του οποίου ματώνουν όποιον προσπαθεί να το ξεριζώσει. Όποιον με τα λόγια του, με τις πράξεις ή τη μη πράξη του, προσπαθεί να αλλοιώσει, να συκοφαντήσει και να ξαναγράφει την ιστορία αυτού του τόπου.
Όταν ένας πραγματικός σύντροφος πεθαίνει, πεθαίνει και κάτι μέσα μας. Και έπειτα έρχεται ένας άλλος θάνατος, πιο επώδυνος, όταν η κυριαρχία προσπαθεί να δολοφονήσει την πολιτική μας ταυτότητα, τη μνήμη μας. Σε αυτόν τον πόλεμο, ο καθένας και η καθεμία πρέπει να κοιτάξει βαθιά μέσα του και να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά είναι ο Λάμπρος και όσοι βρίσκονται στην ίδια μεριά αυτής της ιστορίας. Και αν μέσα σε αυτή την αναζήτηση, που κρατάει μια ζωή, συναντήσει κάποια κομμάτια που μιλούν την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα της φωτιάς, της Επανάστασης, τη γλώσσα που μιλούσε και ο Λάμπρος, τότε δε μένει παρά να κάνει και αυτός ακόμα ένα βήμα. Έτσι τα βήματα πληθαίνουν.

“Τα υγρά μάτια προδίδουν τα κρατημένα δάκρυα. Κανένα σύνθημα. Ακούγεται ο ήχος από τα βήματα, σαν να προειδοποιεί πόσο βαριές είναι οι γεμάτες μίσος σκέψεις. Για τους νεκρούς συντρόφους τα δάκρυα δεν είναι αρκετά. Θα πληρώσετε για όλα, θα πληρώσετε ακριβά”.

Λάμπρος Φούντας παρών σε κάθε επαναστατημένη ανάσα που πνέει ελευθερία.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
10//3/2024

Θ.Χατζηαγγέλου|Η Λωρίδα της Γάζας κραυγάζει για απελευθέρωση μπροστά στα μάτια σας

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τη μονιμοποίηση της σφαγής των Παλαιστινίων από τις δυνάμεις του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού.
 
 

Πόση ντροπή και περισσή δειλία κουβαλάει το προνόμιο του καθενός να γυρίζει την πλάτη στην οδύνη του θανάτου; Σήμερα που η σφαγή των Παλαιστινίων δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα τυπικό ζήτημα αναφοράς στην ημερίσια μιντιακή διάταξη της δυτικής προπαγάνδας, τα δάκρυα της ένοπλης ειρήνης στα δυτικά κέντρα στέρεψαν. Αυτό είναι το μεγαλείο του δυτικού ανθρωπισμού: λευκά φέρετρα που ξεχρεώνουν το αντιτρομοκρατικό αφήγημα.

5,5 μήνες μετά την έναρξη της “παραδειγματικής” τιμωρίας του Παλαιστινιακού δικαίου από τις δυνάμεις του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού, το θέαμα εγκατέλειψε πίσω του την ουσία της φρίκης του πολέμου. Εκατοντάδες στρατιωτικές επιχειρήσεις σφαγιάζουν τους Παλαιστίνιους ως εν δυνάμει συγκαλυμμένους αντάρτες της Χαμάς σε νοσοκομεία, εκκλησίες, παιδικές χαρές κτλ. Οι ανθρωπιστικές αποστολές αποτελούν ενέδρες του ισραηλινού στρατού που βομβαρδίζει αμάχους και διασώστες. Ο παρατεταμένος αποκλεισμός των Παλαιστίνιων από τροφή, νερό και άλλα βασικά αγαθά, οδηγεί εκατοντάδες σκελετωμένα βρέφη στη δολοφονία από υποσιτισμό, την ίδια στιγμή που ακόμα και οι μητέρες τους αδυνατούν να τα θηλάσουν.

Αυτό είναι ανθρωπιά σήμερα. Να μιλάς ακόμα για το αιματοβαμμένο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, συνάπτοντας συμφωνίες, στέλνοντας στρατεύματα και νομιμοποιώντας τη γενοκτονία που πραγματοποιεί σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Να αλλάζεις κανάλι, επειδή σου πέφτει βαριά η εικόνα των μανάδων που αισθάνονται ανακούφιση για το γρήγορο (και όχι αργό και βασανιστικό) θάνατο των βρεφών τους. Γιατί δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα ή μάλλον το προνόμιο να πενθήσουν. Να αλλάζεις κανάλι για να απαλλαχθείς από την ευθύνη της σιωπής σου. Να αναμασάς το εύκολο αφήγημα της τρομοκρατίας, των ίσων αποστάσεων, της καταδίκης της βίας, που εξισώνει τη φασιστική βία με το ένστικτο της αντίστασης.

“Για να ζήσουν δύο εν ειρήνη, πρέπει να το θέλουν αμφότεροι. Αν ένας από τους δύο είναι ισχυρογνώμων και θέλει με τη βία να επιβάλλει στον άλλο να δουλεύει για λογαριασμό του και να τον υπηρετεί, αυτός ο άλλος, αν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του και να μην περιπέσει στην πλεόν ταπεινή δουλεία, παρόλη την αγάπη του για την ειρήνη και την ομόνοια, είναι υποχρεωμένος ν’ αντισταθεί στη δύναμη μ’ όλα τα πρόσφορα μέσα”.

Errico Malatesta

Άκου λοιπόν φιλήσυχε ανθρωπάκο. Οι λαοί αντιστέκονται ένοπλα στη θηριωδία και τον αφανισμό, γιατί η ίδια η κυριαρχία φρόντισε μέσα από την πάνοπλα οργανωμένη υπεράσπιση των συμφερόντων της, να μην τους αφήσει άλλη επιλογή. Το έγκλημα αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η αναγκαιότητα. Τα αφεντικά σου, φιλήσυχε ανθρωπάκο, είναι αυτά που σήμερα σφαγιάζουν χιλιάδες Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας για τα συμφέροντα του Ισραήλ και της δυτικής ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας. Είναι αυτά που συμβάλλουν στο βίαιο εκτοπισμό των πληθυσμών της Μέσης Ανατολής προς τα δυτικά κέντρα, εκεί όπου το μίσος της φυλετικής σου καθαρότητας θα τους υποδεχτεί με ρατσιστικά πογκρόμ, δολοφονίες στα σύνορα και εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και εσύ τι κάνεις; Αδιαφορείς, συναινείς, συγκαλύπτεις, ψηφίζεις. Έπειτα εξοργίζεσαι καταγγελτικά που το μίσος που θρέφεις μέσα στην καρδιά των λαών που σφαγιάζονται άκριτα, γενικεύεται προς το σύνολο του δυτικού πολιτισμού. Σαπίζεις, φιλήσυχε ανθρωπάκο, μέσα σε έναν κόσμο γενικευμένης σήψης και απάθειας.

Ο πόλεμος, κατά τον Clausewitz, δεν είναι παρά η άσκηση πολιτικής με άλλα μέσα. Στα δυτικά κέντρα αυτή η πολιτική εκφράζεται μέσα από την ένοπλη ειρήνη. Στη Λωρίδα της Γάζας ασκείται με τη σφαγή χιλιάδων αμάχων από τις Ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις συνεπικουρούμενες από το ΝΑΤΟ. Το προνόμιο της Δημοκρατίας είναι το δικαίωμα στην τεμπελιά. Μπορείς να καταδικάζεις την αντίσταση, να εξισώνεις το αίμα των αμάχων με αυτό των λακέδων του σιωνισμού. Μπορείς να απαξιώνεις τον απελευθερωτικό αγώνα των λαών, να αδιαφορείς και να γυρνάς την πλάτη στην πραγματικότητα. Μπορείς ακόμα και να θλίβεσαι όταν αντικρύζεις τη φρίκη και την αθλιότητα του πολέμου στις ειδήσεις και τα social media, ακόμα και αν η υποκριτική σου θλίψη κρατάει λιγότερο και από την απαθή σου ανάσα. Και όλα αυτά τα μπορείς γιατί η υποταγή και η παραίτησή σου στις υπηρεσίες της ένοπλης ειρήνης, σου χάρισαν το προτέρημα του θεατή στις ζωές των άλλων. Μπορείς όμως και να πράξεις, να αναλάβεις πρωτοβουλίες, να θυμώσεις πραγματικά, να υπερασπιστείς το δικαίωμα στη ζωή. Η αντίσταση είναι καθήκον και δείγμα πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής υγείας.

Εσείς που σήμερα συκοφαντείτε και απαξιώνετε το ένοπλο ένστικτο της λαϊκής αυτοδιάθεσης, κοιτάξτε κατάματα αυτά τα παιδιά που δολοφονούνται για τα συμφέροντά σας και κοιμηθείτε ήσυχοι. Αυτή είναι η τιμωρία σας. Η παρακμή του πολιτισμένου μεσαίωνα είναι κοινωνικό σύμπτωμα ασθένειας, όχι προτέρημα.

Η Παλαιστινιακή αντίσταση είναι ζήτημα πανανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

8/3/2024

 

 
 

Θ. Χατζηαγγέλου|Ανοιχτή επιστολή προς την Πρόεδρο του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών Μαρία Καρυστιανού

Πολιτική επιστολή του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου προς την Πρόεδρο του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών, ενόψει της κατάθεσης του πρώην υπουργού μεταφορών Κ. Καραμανλή στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, ένα χρόνο μετά την κρατική δολοφονία στα Τέμπη. 

Αξιότιμη κ. Καρυστιανού,

Υπάρχουν στιγμές, που τη θέση του άμετρου λόγου είναι δείγμα αρετής και σωφροσύνης να καταλαμβάνει η σιωπή, μπροστά στο δέος και την αξιοπρέπεια του αγώνα ενός ανθρώπου, για να ανταμώσει με το ατομικό και το συλλογικό του δίκιο. Τέτοια στιγμή είναι και τούτη.

Έχοντας πολιτικά και συνειδησιακά σαφή και αταλάντευτη θέση ενάντια στους θεσμούς και τη δικαιοσύνη αυτού του κράτους, μέσα από τα οποία θωρακίζει την πολιτική βρωμιά και την ηθική αθλιότητα των λακέδων του, αντιλαμβάνομαι κάθε μέρα, ίσως και λίγο παραπάνω, πως η δικαίωση όσων δολοφονήθηκαν από την εγκληματική αμέλεια των συμφερόντων της αστικής πολιτικής και του καπιταλισμού, βρίσκεται στη διαρκή και δίχως συμβάσεις υπεράσπιση του χαμού τους ενάντια στη λήθη. Και η λήθη δεν ανατρέπεται ούτε με προσευχές, ούτε με κροκοδείλια παρακάλια και ζητιανιά.

Την ίδια στιγμή που εγώ βρίσκομαι παρατατεμένα αιχμάλωτος για την αδιαπραγμάτευτη αφοσίωσή μου στο επαναστατικό Δίκιο, οι υπεύθυνοι χιλιάδων εγκλημάτων χτίζουν, γεμάτοι έπαρση και αλαζονεία, τις ζωές τους πάνω στο δικό μας πόνο, πάνω στο δικό μας αίμα. Είναι ηθική απρέπεια και πολιτική προστυχιά να κουνάς το δάχτυλό σου γεμάτος δεικτικότητα, αντί να σκύβεις από ντροπή το κεφάλι μπροστά σε έναν άνθρωπο που αντλεί δύναμη από το χαμό και με δάκρυα περηφάνιας και ειλικρίνειας τσακίζει την κατασυκοφάντηση της μνήμης αυτού του χαμού.

Ο βιολογικός θάνατος είναι μια στιγμή οδύνης και ανείπωτης θλίψης μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η πολιτική δολοφονία της μνήμης του χαμού κρατάει μια ζωή, θρέφεται και συνοδοιπορεί με τη δολοφονία των πολιτικών κινήτρων, τη φθορά της αντίληψης και της αξιοπρέπειας, το θάνατο της ίδιας της αλήθειας μέσα σε μια ζωή που κανονικοποιεί τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς θανάτους. Σε αυτήν τη ζωή ο καθένας μας χάνει καθημερινά και ένα κομμάτι του εαυτού του, της ανθρωπιάς του, όταν σιωπεί συγκαταβατικά. Όταν ατσαλώνει την ταπείνωσή του με συμβιβασμούς και ανοχή.

Σε έναν κόσμο που στερείται καθετί αυτονόητο είναι πολιτική, κοινωνική, μα πάνω απ’ όλα ηθική αναγκαιότητα να μένουμε προσηλωμένοι σε ότι φαντάζει ανέφικτο. Σε έναν κόσμο βαθιά άδικο για όσους και όσες δεν κρύβουν τη λαιμαργία τους πίσω από πολιτικές ασυλίες και θεσμικά προνόμια, η αλήθεια και η Δικαιοσύνη βασιλεύει σε βουρκωμένα μάτια που κραυγάζουν αξιοπρέπεια. Για το θάρρος, για τη θέληση, για το καθήκον, η μνήμη των ανθρώπων μας να στεριώσει στο παρόν, ανοίγοντας μέσα από τη σύγκρουση το πέρασμα προς την αθανασία.

Γνωρίζω πως τίποτα απ’ όσα σας αναφέρω δεν θα μαλακώσει έστω και ελάχιστα τον πόνο σας. Όμως θέλω να γνωρίζετε και εσείς πως σε αυτόν τον αγώνα που δίνετε, δεν θα είσαστε ποτέ μόνη. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αισθάνονται, που νοιάζονται, που αγαπούν. Άνθρωποι που βρίσκονται σε αμφιθέατρα, σε εργοτάξια, σε γειτονιές, ακόμα και σε φυλακές. Άνθρωποι που τιμούν την ιδιότητά τους κάθε μέρα και δεν χρειάστηκε να είναι σε εκείνη την αμαξοστοιχία για να πονέσουν το ίδιο και ο πόνος τους να γίνει αίσθημα αγώνα για δικαίωση.

Θρέφοντας αμέριστο σεβασμό και αλληλεγγύη για το σθένος και την αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει τον αγώνα σας, πρέπει να γνωρίζετε πως την ίδια στιγμή που εσείς χάνατε το παιδί σας, κάποιοι από εμάς αποκτούσαν ακόμη μια μητέρα. Θέλει αρετή τελικά η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών.

Με βαθύτατη εκτίμηση,
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Φυλακές Λάρισας
13/2/2024

Θ. Χατζηαγγέλου|Χαιρετισμός στην εκδήλωση των συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου

 
 
 
Μια πολιτική συνεισφορά του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου στην εκδήλωση του Λαϊκού Μετώπου, για τις εκ νέου διώξεις των 11 Τούρκων επαναστατών. 
 
 
 
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
 

Αυτό το μήνυμα ταξιδεύει μέσα απο τα τείχη της αιχμαλωσίας για να ζεστάνει κάθε αλύγιστη καρδιά που επιμένει στο δίκιο της αντίστασης. Πριν απ΄όλα δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε τέσσερις υπέροχους ανθρώπους, που μοιάζει επιφανειακά σαν να λείπουν, όμως με το παράδειγμά τους φρόντισαν να στέκουν παντοτινά ανάμεσα μας, απλώνοντας το χέρι στον καθέναν ξεχωριστά για το συλλογικό πέρασμα προς την Επανάσταση. Δεν υπάρχουν λόγια για να αποτυπώσουν τον πολιτικό πλούτο της ανθρωπιάς των συντρόφων Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir, Ozkan Guzel που έπεσαν μαχόμενοι στις 30 Οκτώβρη στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Μόνο οι πράξεις μας και η ευθύνη που τις διέπει, θα δικαιώσουν το ανυπολόγιστο κόστος του χαμού τεσσάρων επαναστατών που αγωνίστηκαν μέχρι τέλους, με το πιστόλι στο χέρι. Όπως στη ζωή, έτσι και στο θάνατο, φρόντισαν οι ίδιοι να μας συντροφεύουν με το ζεστό τους χαμόγελο και το ακλόνητο βλέμμα προς την ανατροπή. Οι σύντροφοι Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir, Ozkan Guzel δεν θα ξεχαστούν γιατί είναι το έτερος εγώ του καθενός μας, στον κοινό βηματισμό προς τη συνολική απελευθέρωση και την Επανάσταση.

Σήμερα, το ελληνικό αστικό δίκαιο εξαργυρώνει τις υπηρεσίες του προς την Τουρκική ιμπεριαλιστική δικτατορία, στήνοντας εκ νέου στο απόσπασμα τους μαχόμενους συντρόφους του Λαϊκού Μετώπου. Όσοι δεν δολοφονήθηκαν από τα συμβόλαια θανάτου του τουρκικού φασισμού, πρέπει να αιχμαλωτιστούν εκ νέου στα κολαστήρια της ελληνικής δημοκρατίας. Τα διπλωματικά διαπιστευτήρια της κυβέρνησης Μητσοτάκη προς τον φασίστα Ερντογάν, θεσμοθετούνται από τα σπλάχνα του ιμπεριαλιστικού σώματος, για να υπηρετήσουν το δίκιο που σφαγιάζει λαούς και αφήνει πίσω του καμένη γη και ανθρώπινη τέφρα.

Η πραγματική Δικαιοσύνη, που υπηρετεί την αρετή της πανανθρώπινης ισότητας και της αβίαστης απελευθέρωσης δεν κατοικεί στους ναούς της αστικής νομιμότητας και τα έδρανα του φασισμού. Η πραγματική Δικαιοσύνη είναι η διαρκής αναμέτρηση της Ανθρωπιάς με τη βρωμιά των εγκλημάτων των αξιωματούχων της Τυραννίας. Δίκαιη δίκη ήταν αυτή του αμερικανού αξιωματούχου Dan Mitrione που ανακρίθηκε και καταδικάστηκε απο τα ένοπλα συμβούλια των Τουπαμάρος για τη συμμετοχή του στα επιμορφωτικά σεμινάρια βασανιστηρίων της τοπικής αστυνομίας στην Ουρουγουάη. Δίκαιη δίκη ήταν η ανάκριση του Ιταλού διευθυντή της Sit-Siemens, Idalgo Macchiarini, για το ρόλο του στην ταξική αναδιάρθρωση και τις συνθήκες εκμετάλλευσης του ιταλικού προλεταριάτου, δίκη που πραγματοποιήθηκε, όπως τόσες ακόμα, στη φυλακή του λαού από τους ένοπλους πυρήνες των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Αυτό που η δική μας ιστορία ονομάζει δίκαιη δίκη, είναι το σύνολο των στιγμών που οι δυνάστες της εξαθλίωσης και του προλεταριακού θανάτου, βρέθηκαν προ των ευθυνών τους απέναντι σε ένα κλείστρο που αντηχούσε μέσα απο κρότους, τις οργισμένες κραυγές όσων κακοποιήθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν για τα συμφέροντα της έννομης αστικής τάξης και των λακέδων της. Κρότους εκκωφαντικούς που βάζαν τέλος στη σιωπή της υποταγής και την ανεκτικότητα, θέτοντας τη μάχη σε πρώτο πρόσωπο. Εκεί μιλούσε η ίδια η ιστορία. Εκεί μιλούσε η Επανάσταση.

Σήμερα, βιώνοντας καιρούς απιστίας και οπισθοχώρησης, η αντίσταση στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό είναι καθήκον. Είναι ένστικτο ζωής, πολιτικής και ηθικής ζωντάνιας. Η αντιμπεριαλιστική πάλη που εκφράζεται μέσα απο τις γραμμές των μαχόμενων συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου είναι πανανθρώπινη υπόθεση. Οικοδομείται με επαναστατικές πράξεις και αλληλέγγυες σχέσεις, τσακίζοντας τα άνευρα λόγια των συνθηκολόγων και των υποταγμένων. Ούτε οι σφαίρες τους, ούτε οι φυλακές τους θα μας χωρίσουν. Στον δρόμο για την Επανάσταση, θα προχωράμε μαζί και αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανένας.

Δεν υπάρχει προοπτική δίχως αλληλεγγύη

Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη δίχως Επανάσταση

Η κοινή μας Ιστορία, συνεχίζεται…

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

1/2/2024

 

Θ. Χατζηαγγέλου|Εκδίκηση για τη σφαγή των τεσσάρων συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τη δολοφονία των τεσσάρων συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου από τον φασιστικό στρατό του ΑΚΡ στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας.

Έβλεπα το φως να σιγοσβήνει και συ να απομακρύνεσαι. Θύμωνα που μεγάλωνε η απόσταση. Νόμιζα πως με εγκαταλείπεις. Κι όμως εσύ χαμογελούσες. Πάντα χαμογελούσες. Μετά κατάλαβα πως είμαι εγώ αυτός που μένει πίσω. Και εσύ χαμογελούσες. Τα μάτια σου γεμάτα χρώματα και στα απλωμένα σου χέρια άνθιζαν λουλούδια. Τώρα δεν υπάρχει πια φώς. “Άφησέ τους να πιστέψουν πως νίκησε το σκοτάδι” μου ψιθύρισες. Όσο κι αν φοβάμαι, σε ζηλεύω που τώρα πια είσαι ελεύθερη. Νικήσαμε…

Είναι τώρα που τα σύρματα της φυλακής γίνονται θηλιά στο λαιμό και σε πνίγουν. Είναι που κάθε δάκρυ που κυλά, δάκρυ οργής και περηφάνιας, προμηνύει τις καταιγίδες που έπονται. Είναι η βαρβαρότητα των κολαστηρίων, που σου στερεί ακόμα και το δικαίωμα να θρηνείς τον χαμό των συντρόφων σου. Είναι που και οι λέξεις ηχούν με δυσκολία, γιατί τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο της αντίστασης.

Στις 30 Οκτώβρη, οι επαναστάτες Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir και Ozkan Guzel δολοφονούνται στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας από τους ένστολους φασίστες του AKP. Οι 4 σύντροφοι, που τίμησαν την ιδιότητα του επαναστάτη-κομμουνιστή μέχρι το τέλος, έπεσαν μαχόμενοι για το δίκαιο των λαών και την πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Έχοντας την τιμή να μοιραστώ κοινές στιγμές αντίστασης με τους συντρόφους Harika και Burak, αν είναι κάτι που θυμάμαι, είναι πως κάθε μας συνάντηση, κάθε κοινό βήμα στον αγώνα, κάθε χειρονομία γεμάτη ήθος, συνέπεια και αποφασιστικότητα ήταν γεμάτη χαμόγελα που, δίχως οίκτο, γκρέμιζαν συθέμελα τη φυλακή. Σήμερα που ο θάνατος θεριεύει σαν σύνορο προσπαθώντας να μας χωρίσει, όποιος κουβαλάει μέσα του το επαναστατικό δίκαιο της ανάγκης για αντίσταση, κουβαλάει μέσα του και τον καθένα από αυτούς. Στην κοινωνία των νεκρών θεατών ο φυσικός θάνατος των συντρόφων μας είναι το πέρασμα προς την αθανασία.

Τιμάμε τον χαμό όσων αφιέρωσαν τη ζωή τους στην πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, οικοδομώντας στα δυτικά κέντρα τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο.

Με ένα χαμόγελο και υψωμένη γροθιά φωνάζουμε Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir, Ozkan Guzel, ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
3/11/2023