Για την ιστορική μνήμη κάθε εποχή χαρακτηρίζεται από τα επίδικα που αναπτύχθηκαν πάνω στο πεδίο του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού. Σε αυτήν την χρονική πάροδο, όπου η μνήμη συναντάει τη φωτιά, το αποτύπωμα του καθενός κρίνεται απ’ τις ευθύνες που ανέλαβε απέναντι στα καθήκοντα του επαναστατικού αγώνα. Και όταν τα χρόνια περνάνε είναι επαναστατική υποχρέωση του καθενός να κουβαλήσει στις πλάτες του τη μνήμη της αντίστασης για να την κρατήσει ζωντανή. Να την περισώσει από τα νύχια όσων θέλουν να παραχαράξουν τα πεπραγμένα, να ξαναγράψουν την ιστορία για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς. Απέναντι σε όλους αυτούς τους αναθεωρητές που παρασιτούν στη διάδοση της εξεγερτικής φλόγας, η Επανάσταση διαλαλεί πως το αίμα λεκιάζει ανεξίτηλα τη μνήμη.
Η μνήμη του αντιδικτατορικού αγώνα είναι η μνήμη 7 ετών ένοπλης αντίστασης που πέρασε δια πυρός και σιδήρου. Είναι η μνήμη της μαζικής λαϊκής αυτοάμυνας χιλιάδων αγωνιστών ενάντια στη Χούντα των συνταγματαρχών και τις δοσιλογικές υπηρεσίες της. Είναι η διαδρομή που οδήγησε στην αντικρατική εξέγερση του 1973 και τα αιματηρά γεγονότα των ημερών της επέμβασης στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο των Αθηνών και άλλα σημεία αναφοράς στον ελλαδικό χώρο. Αυτήν τη μνήμη έχουμε την ευθύνη να κρατήσουμε ζωντανή ενάντια σε όσους θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία. Στο επαναστατικό προσκήνιο εμείς υπάρχουμε τόσο ως θύτες όσο και ως θύματα απέναντι στην παντοδυναμία της Τυραννίας. Αυτοί που διψάνε μόνο για το δικό μας αίμα, για να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες, έχουν διαλέξει το απέναντι στρατόπεδο την ίδια στιγμή που σπιλώνουν τη μνήμη των νεκρών μας.
Το πιο μεγάλο ψέμα είναι η μισή αλήθεια,
αυτή που κάνει την ανέχεια συνήθεια.
Ανθρωποειδή με καρδιές από νάυλον
στήνουν τη ζωή τους στο θάνατο άλλων.
Η μισή αλήθεια είναι γραμμένη με το αίμα όσων βασανίστηκαν και κακοποιήθηκαν μέχρι θανάτου στα κολαστήρια του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος της ΕΑΤ-ΕΣΑ και στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Εκεί όπου το δόγμα “Φίλος ή Σακάτης” άφηνε πίσω του κραυγές πόνου και απελπισίας. Κραυγές περηφάνιας για τους αλύγιστους αγωνιστές που πότισαν με το αίμα τους τον ανθό της Ελευθερίας. Εκατοντάδες μαχητές τίμησαν με το χαμό τους τον αντιδικτατορικό αγώνα σε καταδιώξεις στους δρόμους, σε παράνομα συλλαλητήρια, σε αντιστασιακές εξορμήσεις προπαγάνδας και δράσης. Τέλος η μισή αλήθεια είναι γραμμένη με αίμα επάνω στην καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου, που ισοπεδώθηκε από τα άρματα των συνταγματαρχών και στις συγκρούσεις που εκτυλίσσονταν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στους γύρω δρόμους, τόσο με τη χωροφυλακή όσο και με τους παρακρατικούς μισθοφόρους της Κ4Α του Πλεύρη (και του νεαρού τότε Μιχαλολιάκου), που ακόμα και σήμερα στη δίκη της Χρυσής Αυγής επιτελεί τον ίδιο υπαλληλικό ρόλο.
Η έτερη μισή αλήθεια είναι γραμμένη με φωτιά και μπαρούτι από την ένοπλη συγκρότηση του αντιδικτατορικού τόξου. Αυτό που εν συντομία αποκαλούμε “τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του 1973” δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ σε πείσμα πολλών μία σημαιοστολισμένη γιορτή σε σχολικές και φοιτητικές αίθουσες, ντυμένη με το αφήγημα της θυματοποίησης. Ήταν το αποκορύφωμα της αντίστασης 6 χρόνων ενάντια στο μονοπώλιο της φασιστικής βίας. Η στρατιωτική κατάληψη της εξουσίας από τους πραξικοπηματίες οδήγησε τη λαϊκή βάση και τις προοδευτικές δυνάμεις στην άμεση οργάνωση της μαζικής αυτοάμυνας. Έτσι κι αλλιώς το αφήγημα του κομμουνιστικού κινδύνου ήταν σταθερά η αιτία και αφορμή διαρκών πολεμικών συγκρούσεων και εντάσεων που οδηγούσαν σε μαζικά πογκρόμ ενάντια σε καταδιωκόμενους αγωνιστές. Κουβαλώντας στις πλάτες της το αντιστασιακό παρελθόν του αντιφασιστικού αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά και το ναζιστικό ζυγό μετέπειτα, τις μνήμες του αγώνα ενάντια στη Λευκή Τρομοκρατία και τον Εμφύλιο, η λαϊκή αντίσταση αρνούνταν να αποδεχθεί σαν όρο ζωής την υποταγή στο πραξικόπημα των Συνταγματαρχών και των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών.
Η χρησιμοποίηση της βίας από μέρους μας έχει τη ρίζα της στη βία πάνω στην οποία, στηρίχτηκε μεταπολεμικά ο ιμπεριαλισμός για να στήριξει και να εδραιώσει την κυριαρχία του κι εκμετάλλευση των λαϊκών τάξεων.[…]Σ’ αυτή τη βία αντιτάσσουμε τη λαϊκή επαναστατική βία. Η ιστορική εμπειρία μας διδάσκει, ότι καμιά ριζική μεταβολή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο σαν λύση αυτής της σύγκρουσης. Η ανατροπή του συστήματος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η γέννηση της καινούργιας λαϊκής κοινωνίας θα γίνουν με το λαϊκό αγώνα, με τη χρησιμοποίηση της ένοπλης λαϊκής βίας ενάντια στους καταπιεστές. Κι αυτό είναι πριν απ’ όλα θέση αρχής για μας. (Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση)
Η εμπειρία του Μάη του 1968 αποτελεί καταλύτη στο ατσάλωμα των αντιστάσεων, πυροδοτώντας την ανατρεπτική σύγκρουση σε όλα τα ευρωπαϊκά μητροπολιτικά κέντρα. Στον ελλαδικό χώρο, καθ’ όλη τη διάρκεια της επταετίας, αναπτύχθηκε ένα ευρύ κίνημα μαχητικής αντίστασης που ακύρωνε στην πράξη το μονοπώλιο της φασιστικής βίας. Απέναντι στο διάχυτο τρόμο του πραξικοπήματος οι λαϊκές δυνάμεις που διψούσαν για ελευθερία και ανεξαρτησία σήκωσαν για ακόμη μια φορά το τσεκούρι του πολέμου, προσχωρώντας στις τάξεις της ένοπλης προπαγάνδας καταγράφοντας εμβληματικές ενέργειες επαναστατικής βίας. Το Σεπτέμβρη του 1967 μέλη του Πατριωτικού Μετώπου ανατινάζουν πυλώνα της ΔΕΗ μέσα στη ΔΕΘ την ώρα των εγκαινίων – 3 μέρες μετά κατά τη διάρκεια εφόδου σε κρησφύγετο της οργάνωσης εκτελείται ο αγωνιστής Γιάννης Χαλκίδης. Το Νοέμβρη του ίδιου έτους οι Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης πραγματοποιούν βομβιστική επίθεση στο Υπουργείο Βιομηχανίας. Τον Αύγουστο του 1968 ο αγωνιστής Αλέκος Παναγούλης αποπειράται να δολοφονήσει με βόμβα τον δικτάτορα Παπαδόπουλο ενώ ένα μήνα μετά η Δημοκρατική Ένωση χτυπάει το Υπουργείο Εξωτερικών. Το 1970 πυκνώνουν οι επιθέσεις με το Κίνημα 20 Οκτώβρη να πραγματοποιεί βομβιστικές επιθέσεις στα γραφεία της διορισμένης από τη Χούντα ΓΣΕΕ και στο άγαλμα του Τρούμαν. Κατά την απόπειρα επίθεσης με παγιδευμένο όχημα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, χάνουν τη ζωή τους οι διεθνιστές επαναστάτες της ομάδας Άρης του Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου, Γιώργος Τσικούρης και Έλενα Αντζελόνι. Ισχυρή βόμβα του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος εκρήγνυται στον Εθνικό Κήπο, κατά τη διάρκεια ομιλιών της κυβέρνησης με τον Αμερικάνο Υπουργό Άμυνας Μέλβιν Λερντ. Το 1971 πλήθος αμερικανικών στόχων βάλλονται, μεταξύ των οποίων οχήματα στρατιωτικών από τη Δημοκρατική Άμυνα, οχήματα της αμερικάνικης βάσης και τα γραφεία της ΚΥΠ στο Ηράκλειο Κρήτης, καθώς και δύο οχήματα Αμερικάνων κατά την άφιξη του προέδρου των ΗΠΑ από τη Μαχητική Ομάδα Μακρυγιάννης. Το 1972 η σύμπραξη των αντιστασιακών οργανώσεων Λαϊκή Επαναστατική Πάλη και Ρήγας Φεραίος επιτίθεται με χειροβομβίδες στο κεντρικό κτίριο της Ασφάλειας στη Μεσογείων και η ομάδα Άρης στο Ε’ Αστυνομικό Τμήμα, ενώ η Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση πραγματοποιεί βομβιστική επίθεση στο υπόγειο της αμερικανικής πρεσβείας.
Το 1973 η ένταση γενικεύεται με πλήθος βομβιστικών ενεργειών σε οχήματα αξιωματικών της αποστολής των ΗΠΑ, οχήματα ξένων διπλωματών, καταστήματα τραπεζών και άλλους στόχους. Το εξεγερτικό κλίμα κατακλύζει τις μητροπόλεις οδηγώντας στον πιο θερμό Νοέμβρη, όπου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη καταλαμβάνονται πανεπιστημιακά ιδρύματα ενάντια στο νόμο στράτευσης των φοιτητών και την αδυναμία διεξαγωγής ελεύθερων εκλογών. Όμως οι συνθήκες που διαμορφώνονται ξεπερνούν τα αιτήματα οδηγώντας στην Εξέγερση, τόσο στις κεντρικές μητροπόλεις όσο και στην επαρχία. Από τις 14 Νοέμβρη ξεσπούν συγκρούσεις γύρω από το ΕΜΠ που έχει καταληφθεί από χιλιάδες αγωνιστές, με αίτημα την πτώση της Χούντας και την Ελευθερία. Ντόπιοι και ξένοι, φοιτητές, μαθητές, εργάτες, νεολαίοι, προοδευτικοί, κομμουνιστές και αναρχικοί οχυρώνονται απέναντι στη χωροφυλακή και το στρατό αλλά και τα δωσίλογα σταγονίδια που στρατεύονται στο πλευρό τους. Η εξέγερση καταστέλλεται βίαια από μονάδες της χωροφυλακής και των ΛΟΚ το ξημέρωμα της 17ης Νοέμβρη, καταγράφοντας 40 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Μέχρι και την τελική πτώση της Χούντας στις 24 Ιούλη του 1974, η μαζική λαϊκή αντίσταση δηλώνει αμετάκλητα παρούσα.
Η πτώση των πραξικοπηματιών δεν σήμαινε όμως και την εξάλειψη του χουντικού μηχανισμού που απολάμβανε ασυλία και θέσεις ισχύος στα σώματα ασφαλείας. Έτσι, την ίδια στιγμή που κάποιοι εξαργύρωναν την αντιδικτατορική τους δράση σε επιταγές νομιμοφροσύνης και πολιτικές καριέρες, άνθρωποι σαν τον σύντροφο Χριστόφορο Κασίμη σήκωσαν την κληρονομιά της αντίστασης στις πλάτες τους. Ακολουθώντας το επαναστατικό ρεύμα της εποχής που οικοδομούσε το μητροπολιτικό αντάρτικο στα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι αμετανόητοι αντιστασιακοί συναντήθηκαν με τη νέα γενιά αγωνιστών οργανώνοντας τη συνέχεια της ένοπλης πάλης ενάντια στα σταγονίδια της επταετίας και τις δυνάμεις του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού στον ελλαδικό χώρο.
Αυτή είναι η δική μας αλήθεια. Μια αλήθεια που τοποθετεί την ένοπλη αντίσταση στο προσκήνιο της ιστορίας. Μια αλήθεια που όταν λέγεται μισή, ακυρώνει την πάλη και το χαμό εκατοντάδων αγωνιστών που μάτωσαν για την ελευθερία. Μια αλήθεια γεμάτη ανυπακοή και αποφασιστικότητα, που στους πιο χαλεπούς καιρούς αποτέλεσε το φωτεινό σηματοδότη για τους αγώνες που ακολούθησαν. Οι αγώνες του χθες που έδωσαν οι πολιτικοί μας πρόγονοι είναι το φορτίο που έχουμε την πολιτική ευθύνη να κουβαλήσουμε. Να επικαιροποιήσουμε το πρόταγμα της εξέγερσης, να ανακαλύψουμε ξανά τη διαχρονικότητα της ανάγκης για ένοπλη αντίσταση, να εγκαταλείψουμε την παρασκηνιακή αλλοτρίωση και να ανατρέψουμε την Τυραννία, αποσταθεροποιώντας την κοινωνική ειρήνη. 49 χρόνια μετά, τα μηνύματα της αντικρατικής εξέγερσης του 1973 ζητούν τα Πολυτεχνεία της δικής μας γενιάς.
Όποιος λέει μισές αλήθειες, λέει ολοκληρωμένα πολιτικά ψέματα
Ούτε φασισμός ούτε δημοκρατία
Κάτω η εξουσία
Ζήτω η Αναρχία
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
15/11/2022
*Σημείωση: Στην παρούσα τοποθέτηση είναι συνημμένη και η προκήρυξη της Λαϊκής Επαναστατικής Αντίστασης “Γιατί και τί είναι η Ένοπλη Πάλη”, που δημοσιεύτηκε στο εσωτερικό δελτίο της οργάνωσης τον Οκτώβρη του 1972. Οι αναλυτικές θέσεις, τα συμπεράσματα, η κουλτούρα αγώνα και η πολιτική – επιχειρησιακή στοχοθεσία της οργάνωσης παραμένουν τι ίδιο επίκαιρα μέχρι και σήμερα.
-Γιατί και τί είναι η ένοπλη αντίσταση-
