Tag: ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχικό Στέκι Ναδίρ: Αφίσες για Χιλιανούς Συντρόφους

Λάβαμε και δημοσιεύουμε  από:  Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

Αφίσα για τους Lucas και Aldo Hernández Valdés (Negra Venganza/Μαυρη Εκδίκηση)

Δεν μπορώ να σταματήσω…
δεν μπορώ να καώ…
κανείς δεν μπορεί να με σβήσει…
Νίκος Καζαντζάκης

Στις 27 Δεκέμβρη 2021, η ομάδα “Μαύρη Εκδίκηση” ανέλαβε την ευθύνη για την εκρηκτική επίθεση κατά της Εθνικής Διεύθυνσης Χωροφυλακής στο Σαντιάγο της Χιλής.
Στις 22 Δεκεμβρίου 2022 συνελήφθησαν στη Χιλή οι αναρχικοί Aldo και Lucas Hernández Valdés.

“Σήμερα είναι απαραίτητο η δράση να ξεχειλίζει από φαντασία, σε κάθε βήμα να πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Οι στόχοι είναι πολλαπλοί. Είναι αυτό το αγέρωχο βήμα που σηματοδοτεί το ρήγμα μεταξύ της μαζικής “κοινωνικής” και της παράνομης-άτυπης-αναρχικής δράσης.”
“Μαύρη Εκδίκηση”

Αφίσα για τους Francisco Solar Domínguez και Monica Caballero Sepulveda

Αλληλεγγύη και συνενοχή με όσους επιτίθενται στο κράτος & την κυριαρχία

“Μέσω του αναρχικού πολέμου συνεισφέρουμε στη διάχυση της εξέγερσης, ποντάροντας στη διεύρυνση των ορίων της σύγκρουσης με όρους που κανείς δεν υπολογίζει, αρνούμενοι στην πραγματικότητα κάθε ειρήνη ή συνταγματική συμφωνία που φαντασιώνεται να κατευθύνει τις ζωές μας.”
“Οπλισμένες Συγγένειες μες στην Εξέγερση”

Ο σύντροφος Francisco Solar κατηγορείται για την αποστολή εκρηκτικών δεμάτων στο 54ο τμήμα των Carabineros [Ομοσπονδιακή Αστυνομία Χιλής] και εναντίον του πρώην Υπουργού Εσωτερικών, Rodrigo Hinzpeter τον Ιούλιο του 2019, δράση που έχει αναλάβει ως “Αντάρτικες Συνενοχές/Φράξια Εκδίκησης”.Επίσης κατηγορείται για την διπλή επίθεση στο κτήριο Tánica στις 27 Φεβρουαρίου 2020, δράση που επίσης έχει αναλάβει ως ”Οπλισμένες Συγγένειες μες στην Εξέγερση”.
Για την τελευταία ενέργεια κατηγορείται επίσης η συντρόφισσα Monica Caballero.

Omar Nioi – Scripta Manent: Μια πολιτική δίκη ενάντια σε 20 χρόνια ιστορίας του επαναστατικού αναρχισμού

Λάβαμε και δημοσιεύουμε

Επιστολή – Παρέμβαση του αναρχικού συντρόφου απο τη Σαρδηνία Omar Nioi
(που καταδικάστηκε στη δίκη της επιχείρησης Scripta Manent”) στην εκδήλωση
που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) στις 19 Δεκέμβρη 2022 σχετικά με
τον αναρχομηδενιστή απεργό πείνας Alfredo Cospito.
Διοργάνωση:
Αναρχικό Στέκι Ναδίρ(Θεσσαλονίκη),
Μεταφραστικό εγχείρημα blessed-is-the-flame.espivblogs.net,
Σύντροφοι-Συντρόφισσες.
Την μετάφραση από τα ιταλικά έκανε η Ομάδα Αντιπληροφόρησης
Ραδιοφράγματα.( radiofragmata.nostate.net)

 

Πρώτα απ ‘όλα, ένας χαιρετισμός σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες που ήταν παρόντες/ούσες σε αυτή την πρωτοβουλία, ένας χαιρετισμός και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους/ις συντρόφους/ισσες που την προώθησαν. Μέχρι σήμερα, η ύφανση των διεθνών σχέσεων, ανταλλαγών και συγκρίσεων, εξακολουθεί να αποτελεί, όπως και στο παρελθόν, απαραίτητο στοιχείο και πάντα ζωντανό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού, ώστε να ενδυναμώνουμε τις προθέσεις μας

Scripta Manent: Μια πολιτική δίκη ενάντια σε 20 χρόνια ιστορίας του επαναστατικού αναρχισμού

Τα γεγονότα:

Κατά την αυγή της 6ης Σεπτεμβρίου 2016, 32 σύντροφοι/ισσες σε όλη την επικράτεια του ιταλικού κράτους αφυπνίζονται από την πολιτική αστυνομία (DIGOS). Το αποτέλεσμα του πρώτου μέρους της αστυνομικής επιχείρησης με την ονομασία «Scripta Manent», που διέταξε η Εισαγγελία του Τορίνο μέσω του ανακριτή της Roberto Maria Sparagna, είναι 15 ύποπτοι/ες και 7 συλλήψεις. Από την άλλη, ένας όγδοος αναρχικός, υπεύθυνος του εκδοτικού έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού (που έχει πλέον κλείσει), συλλαμβάνεται μετά από κατ’ οίκον έρευνα εναντίον του, στην οποία βρέθηκαν μπαταρίες και ένα εγχειρίδιο ηλεκτρολόγου.


Εκτός από τους συντρόφους Alfredo Cospito και Nicola Gai, οι οποίοι βρίσκονται ήδη στη φυλακή από το 2012 έχοντας δικαστεί και καταδικαστεί για τον τραυματισμό του Roberto Adinolfi, (Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare) δράση που ανελήφθη από τον “Nucleo Olga της FAI / FRI”, οι σύντροφοι/ισσες Alessandro, Marco, Danilo, Valentina και Anna συλλαμβάνονται.


Για τους συντρόφους/ισσες, ενεργοποιούνται για διάφορους λόγους τα άρθρα 270 bis (περί σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς), 280 bis (περί τρομοκρατικής ενέργειας με θανατηφόρους ή εκρηκτικούς μηχανισμούς) και 285 (περί Σφαγής), τα οποία είναι υπό αμφισβήτηση ξεκινώντας από το μακρινό 2003 και όντας όλα σχετικά με μια σειρά επιθέσεων που υπογράφηκαν συγκεκριμένα από την “Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία” μέσω των πυρήνων FAI/Narodnaya Volya(FAI/Λαϊκή Θέληση), την “Cooperativa Artigiana Fuoco e Affini( FAI/Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική),)”, την “FAI/RAT (FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία)” και την “Nucleo Olga FAI/FRI”( FAI/IRF Πυρήνας Όλγα).


Έτσι, γίνεται η πολλοστή έρευνα για την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, μια ακόμα προσπάθεια ψαρέματος στο σκοτάδι μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν έναν μισθό, ο οποίος μεταξύ της περιόδου της έρευνας και της δίκης, κάνει όσο το δυνατόν περισσότερους υπηρέτες του Κράτους να παχαίνουν τις τσέπες τους.

Κατά τους πρώτους μήνες αυτής της επιχείρησης, στους/ις συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες έχουν επιβληθεί απαγορεύσεις συνάντησης μεταξύ τους, λογοκρισία αλληλογραφίας, πλήρης απομόνωση και αρκετές μεταφορές.


Τον Απρίλιο του 2017, με την ανακοίνωση περάτωσης των ερευνών – για όσους/ες συνελήφθησαν και βρίσκονταν υπό έρευνα τον Σεπτέμβριο του 2016 – προστίθεται, εκτός από τα εγκλήματα που είχαν αμφισβητηθεί προηγουμένως, σε 12 από τους/ις 17 αρχικούς/ές κατηγορούμενους/ες το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα (περί υποκίνησης σε διάπραξη εγκληματικής ενέργειας με τρομοκρατικούς σκοπούς) ως δημιουργούς ή/και διακινητές του έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, της εφημερίδας και του ιστολογίου, κάνοντας ρητή αναφορά σε ορισμένα άρθρα γνώμης και άλλα άρθρα από το Νο0 έως το Νο3. Όσον αφορά το αδίκημα της υποκίνησης σε έγκλημα, αναφέρεται, επίσης, η επιβαρυντική περίσταση για «τέλεση της πράξης μέσω υπολογιστή και τηλεματικών εργαλείων».


Στις 2 Ιουνίου του 2017 έφτασε το δεύτερο μέρος της έρευνας για την υπόθεση Scripta Manent. Άλλοι 7 αναρχικοί ερευνηθήκαμε με βάση το 270 bis και το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα με την υποψία της σύνταξης (και όχι μόνο) του εγχειρήματος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και των ιστολογίων του RadioAzione και Anarhjia.info, όπου όλες οι κατηγορίες αφορούν το 270 bis (περί ανατρεπτικής σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς) – σε αντιδιαστολή με τους αναρχικούς συντρόφους που ερευνήθηκαν στο πρώτο μέρος της Scripta Manent σε σχέση με τη FAI – κι εκτός από το άρθρο 414 (περί υποκίνησηςσε εγκληματική ενέργεια πάντα με σκοπό την τρομοκρατία) για μεταφράσεις ανακοινώσεων, προετοιμασία, υποκίνηση, ηθική αυτουργία, σύλληψη και διάδοση πάντα μέσω ιστότοπων και εφημερίδων αναρχικού ιδεολογικού προπαγανδιστικού υλικού που έγκειται σε πλαίσια“αγωνιστών της εξέγερσης” και συλλογή χρημάτων για την υποστήριξη φυλακισμένων συντρόφων/ισσών.


Πέραν της περαιτέρω κατηγορίας, οι 2 από τους 7 που αναφέρονται παραπάνω κατηγορούνται και σε σχέση με το άρθρο 280 του ποινικού κώδικα για την εύρεση έντυπου υλικού, κατά τη διάρκεια των ερευνών το Σεπτέμβριο του 2016, μαζί με άλλο υλικό που δημοσιεύθηκε στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό και για αντίγραφο της ανάληψης ευθύνης της επίθεσης στο δικαστήριο της Civitavecchia τον Ιανουάριο του 2016, υπογεγραμμένο από την F.A.I / F.R.I. /Fireworks committee for an extraordinary year(“F.A.I / F.R.I. /Πυροτεχνική επιτροπή για μια αξιοσημείωτη χρονιά”).


Λίγες ημέρες αργότερα, στην προκαταρκτική ακρόαση της 5ης Ιουνίου 2017, τα δύο μέρη της έρευνας ενώθηκαν, στέλνοντας τους/ις πάντες/πάσες σε δίκη, χωρίς να αλλάξει καμία από τις διάφορες κατηγορίες. Πρακτικά, μετά από ένα χρόνο ελέγχου, λογοκρισίας (μέσω συστηματικών αποκλεισμών και κατασχέσεων της αλληλογραφίας των συλληφθέντων/εισών συντρόφων/ισσών, η οποία εισήλθε απευθείας στους φακέλους του Εισαγγελέα και προστέθηκε στα έγγραφα κατά την προκαταρκτική ακρόαση) και παρακολούθησης του κόσμου της αλληλεγγύης, ο Εισαγγελέας και η αστυνομία κατάφεραν να εντάξουν στην έρευνα ακόμη και εκείνους/ες που συνέχισαν να διατηρούν επαφή με τους/ις κρατούμενους/ες και συνέχισαν τη συντακτική δραστηριότητα.

Η δίκη σε πρώτο βαθμό:

Κατά τη διάρκεια του Ιουλίου του 2017 πραγματοποιήθηκε η προκαταρκτική ακρόαση. Η δίκη για όλους/ες ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 2017 στην ειδική δικαστική αίθουσα της φυλακής του Τορίνο.


Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο ατελείωτων ακροάσεων, στις οποίες η εισαγγελία πήγε να ψαρέψει ακόμη και από παλιές αντι–αναρχικές έρευνες (μεταξύ της δεκαετίας του90’ και τις αρχές του 2000) ανακαλώντας τα τελευταία τριάντα χρόνια επαναστατικού αναρχισμού στην Ιταλία, με το ιστορικό των επιθέσεων που υπέγραψε η FAI, τη διαδοχή μαρτύρων κατηγορίας, με τεχνικούς εμπειρογνώμονες της εισαγγελίας και της υπεράσπισης, το Μάρτιο του 2019 έφθασαν οι αποφάσεις καταδίκης από τον Εισαγγελέα και τον Απρίλιο του ίδιου έτους οι καταδίκες σε πρώτο βαθμό.


Ο Alfredo καταδικάστηκε σε 20 χρόνια, κρίθηκε υπεύθυνος για την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών σε σχέση με τη βόμβα στο Parco Ducale στο RIS της Πάρμας το 2005 (αθωώθηκε για την κατηγορία της επίθεσης, λόγω «αδύνατου εγκλήματος» επειδή ο διακόπτης της βόμβας ήταν απενεργοποιημένος), του ταχυδρομικού πακέτου βομβών που στάλθηκε στον τότε δήμαρχο της Μπολόνια Cofferati το 2005 (καταδικάστηκε για την επίθεση συν την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών), των επιθέσεων με πολλαπλούς εκρηκτικούς μηχανισμούς στη σχολή των Carabinieri στο Fossano το 2006 και στην περιοχή Crocetta στο Τορίνο το 2007 (έγκλημα που επισύρει την κατηγορία της σφαγής και επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι ο στόχος ήταν η αστυνομία· η επιβαρυντική περίσταση των πολιτικών κινήτρων έχει μειωθεί), της αποστολής δεμάτων–βομβών στον τότε δήμαρχο του Τορίνο, Chiamparino, στον διευθυντή της εφημερίδας Torino Cronaca, Giuseppe Fossati, και στην εταιρεία COEMA Edilità το 2006. Αναφέρεται, επίσης, ως υποστηρικτής της FAI, αναγνωρισμένης ως ανατρεπτικής οργάνωσης με σκοπό την τρομοκρατία. Η επιβαρυντική περίσταση του διεθνισμού έχει μειωθεί.


Η Anna καταδικάστηκε σε 17 χρόνια για τις βόμβες σε Crocetta και Fossano και για την ταχυδρομική βόμβα του 2006, καθώς και για ανατρεπτική σύνδεση με σκοπό την τρομοκρατία, όπως η υποστήριξη της FAI. Ο Nicola καταδικάστηκε σε 9 χρόνια για ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία.
Ο Marco και ο Sandro καταδικάστηκαν σε 5 χρόνια για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό την τρομοκρατία.


Όλοι/ες οι άλλοι/ες κατηγορούμενοι/ες αθωώθηκαν. Όλοι/ες οι καταδικασθέντες/είσες παραμένουν στη φυλακή, ενώ ο Danilo αποφυλακίζεται και η Valentina είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό

Διαδικασία ένστασης:

Η πρώτη ακρόαση της έφεσης της δίκης Scripta Manent είχε οριστεί για την 1η Ιουλίου 2020 στο καταφύγιο της φυλακής του Τορίνο.


Οι κρατούμενοι/ες κατηγορούμενοι/ες θα βρίσκονταν εκεί μέσω τηλεδιάσκεψης, όπως και σε όλες τις τελευταίες ακροάσεις πρώτου βαθμού. Στην πραγματικότητα, κατά την περίοδο των προκαταρκτικών ακροάσεων δεν υπήρχε ακόμη νομοθεσία που να επιβάλλει την σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης. Στην συνέχεια, κατά την αρχή των ακροάσεων πρώτου βαθμού, πέρασε ο νόμος, αλλά έδωσε ένα χρόνο περιθώριο στις φυλακές και στα δικαστήρια για να προσαρμοστούν, επιβάλλοντας εκείνη τη χρονιά προσαρμογή της τηλεδιάσκεψης μόνο στους/ις κατηγορούμενους/ες που κατηγορούνται ότι βρίσκονται στην κορυφή των «οργανώσεων». Μετά την περίοδο του ενός έτους, η σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης εφαρμόστηκε σε όλους/ες, όπως είχε προβλεφθεί. Το μεγαλύτερο μέρος της ακροαματικής διαδικασίας μονοπωλήθηκε από την συζήτηση επί των διαφόρων ενστάσεων που παρουσίασαν οι συνήγοροι υπεράσπισης επί της έφεσης για τους/ις συντρόφους/ισσες που αθωώθηκαν σε πρώτο βαθμό, την οποία παρουσίασε ο P.M. Sparagna. Ειδικότερα, ήταν προφανές ότι ο ίδιος δεν είχε τηρήσει τις προθεσμίες για την υποβολή της προσφυγής του, αλλά διαπιστώθηκε ο εκ νέου υπολογισμός από τους δικαστές αργά το απόγευμα που η προσφυγή ήταν ακόμα έγκυρη… η διαδικασία συνεχίστηκε επομένως και για τους/ις κατηγορούμενους/ες που αθωώθηκαν πρωτοδίκως.

Κατά τις επόμενες ακροάσεις, ζήτησε την καταδίκη για όλους/ες, αρνούμενος την αναγνώριση του “ne bis in idem“ (δηλαδή το ότι έχουν ήδη δικαστεί για τα ίδια εγκλήματα)· απαίτησε, επίσης, τη μη αναγνώριση γενικών ελαφρυντικών για όλους/ες και, συγκεκριμένα, την συνέχιση του αδικήματος όσον αφορά τη ζημιά στον Adinolfi. Απαίτησε, ακόμη, την αναγνώριση του εγκλήματος περί σφαγής για την επίθεση στο RIS στην Πάρμα.


Στις 24 Νοεμβρίου 2020 εκδόθηκε η απόφαση του εφετείου.
– Anna: 16 έτη και 6 μήνες (πρωτοβάθμιο: 17 έτη)
– Alfredo: 20 έτη (όπως και στο πρωτοβάθμιο)
– Nicola: 1 έτος και 1 μήνας (πρωτοβάθμιο: 9 έτη), σε συνέχεια της ποινής του με δικαίωμα αναίρεσης σε 8 χρόνια, 8 μήνες και 20 ημέρες για την επίθεση κατά του Adinolfi.
– Alessandro: αθωώθηκε από όλες τις κατηγορίες (πρωτοβάθμιο: 5 χρόνια).
– Marco: απαλλάχθηκε από την κατηγορία της «ανατρεπτικής σχέσης με σκοπό την τρομοκρατία και ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» (πρωτοβάθμιο: 5 έτη), αλλά καταδικάστηκε σε 1 έτος και 9 μήνες για «υποκίνηση σε εγκληματική ενέργεια» σε σχέση με τον «Αναρχικό Μαύρο Σταυρό».

Η καταδίκη για «ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία και την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» επιβεβαιώθηκε μόνο για την Anna, τον Alfredo και το Nicola.


Οι σύντροφοι Nicola, Alessandro και Marco αποφυλακίστηκαν.


Επιπρόσθετα με το δικαστήριο σε πρώτο βαθμό, εκδόθηκαν εννέα άλλες ποινές, που αφορούσαν επίσης όσους συντρόφους κατηγορήθηκαν για «υποκίνηση σε εγκληματικές ενέργειες». Καταδίκες που αφορούν, για διάφορους λόγους, την έκδοση του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού”, του περιοδικού και της ιστοσελίδας και τη διαχείριση ορισμένων άλλων ιστοτόπων, για τους οποίους είχαν κατηγορηθεί στην αρχική διαδικασία. Οι ποινές, αυτές, κυμαίνονται μεταξύ 2 ετών και 6 μηνών για τον Gioachino Somma έως 1 έτους και 9 μηνών για την/ους Erika, Omar, Alessandro και Lello.


Εκτός από τον Alessandro, εννέα άλλοι/ες αναρχικοί/ές σύντροφοι/ισσες απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένου του Danilo που βρισκόταν στη φυλακή από τις 6 Σεπτεμβρίου του 2016 και αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο στις 24 Απριλίου 2019 και της Βαλεντίνας που βρισκόταν στη φυλακή και στη συνέχεια σε κατ’ οίκον περιορισμό την ίδια περίοδο, η οποία επίσης αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο. Οι άλλοι/ες σύντροφοι/ισσες που κατηγορήθηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι/ες.

Το Ανώτατο Δικαστήριο:

Τον περασμένο Ιούλιο το Ανώτατο Δικαστήριο αναδιαμόρφωσε την κατηγορία της εκρηκτικής επίθεσης εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano (Cuneo), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου του 2006 και ανελήφθη από την “FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία”, σε κατηγορία περί «πολιτικής σφαγής» (άρθρο 285 του ποινικού κώδικα), παραπέμποντας στο ελεγκτικό δικαστήριο του Τορίνο τον σύντροφο Alfredo Cospito και την συντρόφισσα Anna Beniamino για τον επανυπολογισμότης ποινής με κίνδυνο ισόβιας κάθειρξης. Η ισόβια κάθειρξη είναι η βασική ποινή που επιβάλλει ο ποινικός κώδικας όσον αφορά τις προβλέψεις περί πολιτικής σφαγής στην Ιταλία. Μετά την επανεκδίκαση του εγκλήματος, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέβαλε το Εφετείο ακριβώς για να επανακαθορίσει τις ποινές. Η ακροαματική διαδικασία που θακρίνει το μέγεθος της καταδίκης έχει οριστεί στο Τορίνο για τις 5 Δεκεμβρίου του 2022.


Στις 5 Δεκεμβρίου, που μόλις πέρασε, πραγματοποιήθηκε η ακροαματική διαδικασία της έφεσης της δίκης Scripta Manent εναντίον του Alfredo Cospito και της Anna Beniamino. Ο γενικός εισαγγελέας ζήτησε 27 χρόνια και ένα μήνα για την Anna και ισόβια κάθειρξη με 12 μήνες ημερήσιας απομόνωσης για τον Alfredo, ξεπερνώντας ακόμη και τα προηγούμενα αιτήματα του P.M. Sparagna, τα οποία σήμαιναν για τον Alfredo 30 χρόνια.


Το Εφετείο του Τορίνο παρέλειψε να εκδώσει την καταδικαστική απόφαση και επόμενος στόχος είναι το Συνταγματικό Δικαστήριο: Οι δικαστές του Τορίνο ρωτούν αν είναι νόμιμο να υποχρεωθούν να μην αναγνωρίζουν ελαφρυντικά στον Alfredo Cospito λόγω του ποινικού του μητρώου. Αυτό είναι που στην πραγματικότητα, θα υποχρέωνε να καταδικάσουν τον Alfredo σε ισόβια κάθειρξη, ακόμη και για μια πράξη που δεν προκάλεσε ούτε θανάτους ούτε τραυματισμούς.


Στις 19 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε νέα ακρόαση στο Τορίνο, μια επίσημη ακρόαση με στόχο να γίνει επεξεργασία της ερώτησης που είχε υποβληθεί προς διαβούλευση. Ο Alfredo και η Anna παρενέβησαν με αυθόρμητες δηλώσεις που μέχρι σήμερα θα είστε σε θέση να διαβάσετε, καθώς μεταφράζονται και διαδίδονται διεθνώς. Ο Alfredo επανέλαβε ότι θα συνεχίσει την απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου 2022 μέχρι την τελευταία του πνοή ενάντια στο 41 bis και την ισόβια κάθειρξη και η Anna επεσήμανε ότι όποιος/α έχει τουλάχιστον κριτική σκέψη θα είναι σε θέση να εντοπίσει τους υποκινητές και τους εκτελεστές της εξόντωσης του Alfredo. Οι παρευρισκόμενοι/ες στην αίθουσα του δικαστηρίου υποδέχτηκαν τον/ην κατηγορούμενο/η σύντροφο/ισσα με συνθήματα και φωνές.


Τελειώνοντας με αυτό τη σύντομη περίληψη και ανάλυση σχετικά με το ποια ήταν η διαδικασία της υπόθεσης Scripta Manent, θα προσπαθήσω να αναφερθώ στην ουσία της διάταξης του καθεστώτος 41 bis στον συντρόφό μας Alfredo, στην απεργία πείνας του και στη διεθνή κινητοποίηση σε αντιστοιχία με όποιο προηγούμενο έχει δημιουργηθεί. Αναφέρω μια πρόσφατη συμβολή μου στη συζήτηση, με τις απαραίτητες αλλαγές για την περίσταση. Αν και θα υπάρξουν περισσότερες διευκρινίσεις σχετικά με αυτό από τους συντρόφους της αναρχικής εφημερίδας Vetriolo, σε σχέση με το τι σήμανε η “Επιχείρηση Sibilla” για τους ίδιους και ιδίως για τον Alfredo.

Η σημασία της επαναστατικής αλληλεγγύης.
Με τον αναρχικό Alfredo Cospito, την πορεία του και τις θέσεις του.

“Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη
μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να
μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη
μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η
δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»…»


– Pierleone Mario Porcu

Εκείνο το πρωινό της 7ης Μαΐου του 2012 στη Γένοβα, οπότε συμπληρώθηκε ο γεμιστήρας ενός παλιού πιστολιού Tokarev, το οποίο στη συνέχεια αφού σφίχτηκε σε μια γροθιά, πυροβόλησε στα πόδια του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, δεν υπήρχαν μόνο δύο αναρχικοί της δράσης, ο Nicola Gai και o Alfredo Cospito, αλλά υπήρχε το πιο ζωντανό και πραγματικό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού που μετουσιώνεται σε δράση. Ο «Πυρήνας Όλγα» μέσω της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, εκείνη την ημέρα έκοψε τις γέφυρες με το παρόν και, στην συνέχεια, με την ακινησία του πραγματικού, όπου ο αναρχισμός και η υποχώρησή του τείνει προς όλο και πιο καθοδικούς τόνους. Μετά τη Φουκουσίμα εμφανίζεται η επιστροφή του πυρηνικού φαντάσματος στην Ευρώπη, όπως η πίσω όψη της τραγωδίας που βασανίζει τον πλανήτη, τη φύση, τον άνθρωπο, των ίδιων τραγωδιών που πυροδοτούν έντονα συναισθήματα στις καρδιές μας. Δεν υπάρχουν αφαιρέσεις, δεν υπάρχουν έννοιες: αλλά υπάρχουν άνδρες που συνεχίζουν αμείλικτα την τρελή και αυτοκαταστροφική πορεία τους, υπάρχουν δομές που καθιστούν δυνατή την πρόοδο του θανάτου, υπάρχουν σκλάβοι που προστατεύουν ο ένας τον άλλον με όπλα. Και αυτοί οι άνδρες, αυτές οι δομές, έχουν όνομα και διεύθυνση. Μετά από αυτή την ενέργεια, ο Nicola και ο Alfredo συνελήφθησαν, δικάστηκαν και ανέλαβαν την ευθύνη της πράξης τους με υπερηφάνια στη δικαστική αίθουσα. Επισημαίνοντας πως η καταστροφική άμεση δράση και η ένοπλη υπόθεση ήταν ακόμα γεγονότα τόσο αληθινά όσο απαραίτητη ήταν κι η υπεράσπισή τους από τους/ις αναρχικούς/ές.


Μετά από δέκα χρόνια φυλάκισης, στις 5 Μαΐου του 2022, ο Alfredo έλαβε ειδοποίηση για τη μεταφορά του από το καθεστώς “Υψίστης Ασφαλείας 2″ στο “41 bis”.

Στις 6 Ιουλίου του 2022, το Ελεγκτικό Δικαστήριο επαπροσδιόρισε την εκρηκτική επίθεση εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano τον Ιουνίο του 2006, της οποίας η ευθύνη ανελήφθη από τον πυρήνα FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία, για την οποία κατηγορήθηκαν η συντρόφισσα Anna Beniamino και ο σύντροφος Alfredo Cospito, σε «Πολιτική Σφαγή», αναφερόμενοι σε έναν επανυπολογισμό της ποινής που θα μπορούσε να προβλέπει και ισόβια κάθειρξη.


Σήμερα, για άλλη μια φορά, ο Alfredo βρίσκεται να δίνει τόσα πολλά στον αναρχισμό και σε όλους/ες μας, τοποθετώντας την αξιοπρέπεια και τις αδιάλλακτες θέσεις του ακόμα και πριν από τη φυσική του κατάσταση με μια απεργία πείνας από τις 20 Οκτωβρίου του 2022 κατά του καθεστώτος 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, την οποία θα συνεχίσει μέχρι το πικρό τέλος, χρησιμοποιώντας το σώμα του ως οδόφραγμα, έτσι ώστε να μην περάσει η χρήση του καθεστώτος 41 bis εναντίον των αναρχικών. Απεργία πείνας, στην οποία έχουν ενταχθεί με την πάροδο του χρόνου οι αναρχικοί Juan Sorroche, Ivan Alocco και η αναρχική Anna Beniamino (οι/η οποίοι/α αυτή την στιγμή έχουν σταματήσει).


Η παρούσα κατάσταση δίνει χώρο σε διάφορους προβληματισμούς, έντονα συναισθήματα και πολλές ποικίλλες πρωτοβουλίες αυτούς τους δύο μήνες, πρωτοβουλίες πάντα σε αυτά τα πολύ σημαντικά πλαίσια, έγκυρες και θεμελιώδους σημασίας για να έχει αυτή η μάχη τη μεγαλύτερη δυνατή απήχηση, αλλά ο αγώνας του Alfredo αυτή τη στιγμή γίνεται, επίσης, εργαλείο κριτικής στο καθεστώς 41 bis και την κοινωνία των φυλακών γενικότερα. Αυτή την στιγμή πρέπει να επικρατήσουν, κατά τη γνώμη μου, ως επαναστατικά αναρχικά στοιχεία (διεθνώς), η ψυχραιμία, η διαύγεια και η σταθερότητα που απαιτεί η κατάσταση. Κατανοήστε τι πρέπει να κάνετε και πώς να το κάνουμε, ποια επιχειρήματα να υποστηρίξουμε, αλλά πάνω απ ‘όλα την συγκεκριμένη στιγμή, κι όπως απαιτεί μια επ’ αόριστον απεργία πείνας, να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε, αυτό που έγινε μέχρι χθες και την ευκαιρία να το κάνουμε και αύριο. Μια σκέψη σε αρμονία με όσα έχουν γραφτεί παραπάνω είναι σίγουρα η ανάγκη να βγούμε από το πλέγμα ενός περιορισμένου συγκεκριμένου αγώνα κατά των φυλακών, να βγούμε από το αδιέξοδο μιας γενικευμένης κινητοποίησης που ευαισθητοποιημένα κοιτάζει μόνο το καθεστώς 41 bis, γνωρίζοντας πώς να διαβάσει τη φάση και να κατανοήσει μέσα στο χρόνο το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης ξεκινώντας από την οικοδόμηση μιας διεθνιστικής, ειδικής, ατομικιστικής αλληλεγγύης στην κινητοποίηση για την αποτροπή της δολοφονίας του συντρόφου μας Alfredo Cospito σε έναν τάφο από σίδερο και σκυρόδεμα, σε συνθήκες μοναξιάς.


Μια επαναστατική αλληλεγγύη που ξεκινά πάνω απ’ όλα από την ανοιχτή διεκδίκηση πως δεν είναι μόνο οι γενικές πρακτικές, οι οποίες τελικά προσλαμβάνουν αποκλειστικά τον χαρακτήρα εκείνων που τις ασκούν, αλλά είναι η ιστορία, οι ιδέες, οι θέσεις, οι συγκεκριμένες ενέργειες που αμφισβητήθηκαν από τον σύντροφό μας και οι συνακόλουθοι λόγοι που τις συνόδευσαν. Και πρέπει αυτό να το φωνάξουμε, πρέπει να είναι αυτή η πρακτική που ισχύει και για άλλες διαδικασίες άμεσων καταστροφικών ενεργειών, επειδή είναι ένα από τα θεμελιώδη βήματα που αποσκοπούν στην άρση της απομόνωσης γύρω από τους/ις συλληφθέντες/είσες, αποδεικνύοντας στην εξουσία ότι αυτές οι ενέργειες ανήκουν σε όλους/ες τους/ις αναρχικούς/ές.


Γιατί αν είμαστε στο πλευρό του Alfredo, δεν είναι μόνο επειδή η τωρινή του κατάσταση βασανίζει τις καρδιές μας, αλλά γιατί ξέρουμε κυρίως πως είναι ένας σύντροφος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αναρχική ιδέα, που είναι και δική μας. Και είναι προφανές ότι αν δεν είμαστε σε θέση να αμυνθούμε εμείς, ο μηδενιστικός επαναστατικός αναρχισμός και ο λόγος του, κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να το κάνει ποτέ.


Σε αυτό το σημείο, οποιοσδήποτε λόγος, περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτός, είναι πιθανό να εγκλωβιστεί σε αυτή τη συνθήκη, να προορίζεται αποκλειστικά για το επίπεδο της ανθρώπινης αλληλεγγύης, αραιωμένο σε έναν αγώνα αμβλύ και γενικότερα κατά της φυλακής. Στο παρελθόν, έχουμε ασχοληθεί με το ζήτημα 41 bis αρκετές φορές, βάζοντας μπροστά το πρόσωπό μας, ακόμα και όταν δεν είχαμε έναν αναρχικό σύντροφο σε αυτό το καθεστώς, ενώ με τις εν συνεχεία ξαφνικές αλλαγές θα συνεχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε και στο μέλλον πιο άμεσα, έχοντας τη δυνατότητα να επεξεργαστούμε έναν ευρύτερο συλλογισμό, σαν προοπτική, σχετικά με το πώς ένα τέτοιο καθεστώς κράτησης μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλες μπάντες και σε όλο και πιο εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις. Αλλά αυτό που έχει σημασία στο σήμερα, σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στο χρόνο, είναι να βγάλουμε τον Αlfredo από αυτό το καθεστώς, να επιτύχει άμεσο αποχαρακτηρισμό χωρίς άλλους όρους.


Ο Alfredo όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ θύμα και αν σήμερα υποβάλλεται σε αυτό καθεστώς είναι αποκλειστικά εξαιτίας της βούλησης της εξουσίας να τον συντρίψει αφαιρώντας τις σχέσεις με αυτό που ο ίδιος πρώτος πάντα όριζε ως την κοινότητά του. Εξάλλου, δεν μπορεί διόλου να αποκλειστεί η περίπτωση το κράτος να προσπαθεί να δοκιμάσει το έδαφος του «αναρχικού κινήματος», πιθανώς για να μπορέσει να διαθέσει αυτό το όργανο εξόντωσης εναντίον μας στο μέλλον περισσότερο για αυτό που είμαστε, παρά για αυτό που κάνουμε. Μπορούμε ακόμη και να υποθέσουμε ότι αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να αντικαταστήσει οριστικά την πρακτική της Υψηλής Επιτήρησης στη δημιουργία υποθέσεων με την πάροδο του χρόνου.


Φαίνεται ξεκάθαρο ότι ο σκοπός που το κρατικό – πολιτειακό σύστημα επιδιώκει, μέσω της εξουσίας της δικαστικής αστυνομίας με δίκες, καταδίκες για τρομοκρατία και επιβολή ενός καθεστώτος εκμηδένισης όπως το 41 bis, της εξάλειψης όσο και της απομόνωσης του εχθρού του είναι η δεδηλωμένη τάξη, όπως μας δείχνει και η κατάσταση των επαναστατών/τριας κομμουνιστών/ριας Nadia Lioce, Roberto Morandi και Marco Mezzasalma που αντιστέκονται με υποδειγματική αξιοπρέπεια για 17 χρόνια στο σκοτάδι του 41 bis. Όλα αυτά μας υπενθυμίζουν έντονα πως η μάχη του Alfredo πρέπει, επίσης, να υποστηριχθεί και για αυτούς/ές. Όλα αυτά, εφόσον είναι μέρος της εγγενούς ύπαρξης του συστήματος της δικαστικής αστυνομίας και του δικαίου της, δεν μπορούν να προεκταθούν από μια ευρύτερη ομιλία σε διαλεκτική αντίθεσης, του κράτους ενάντια στην επαναστατική πάλη, του αναρχικού εναντίον του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος που περιλαμβάνει τη χρήση του 41 bis ως όργανο εξαναγκασμού και εκβιασμού της μετάνοιας, όταν δεν υπάρχουν στοιχεία ντόμινο μέσω των οποίων μπορούμε να ανακτήσουμε την ατομικότητα και τις επαναστατικές ενέργειες, γιατί ακριβώς είναι μια θέληση δική μας, επαναστατική, η οποία ξεπερνά το γρήγορο και αποπροσανατολιστικό της αναμονής. Μια βούληση που έχει την αποφασιστικότητα και την αισιόδοξη έπαρση να μεταμορφώνει την πραγματικότητα, διατηρώντας αναλλοίωτη την αναρχική μηδενιστική ένταση στην οποία πιστεύουμε, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε αφήσει ποτέ στην άκρη την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης, ότι αυτός ο κόσμος, ως έχει σήμερα, πρέπει να κατεδαφιστεί.


Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς τους όρους διατυπώνονται πλήρως και οι κατηγορίες για υποκίνηση που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια εναντίον του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού” και του “RadioAzione”· η επιχείρηση Sibilla εναντίον της αναρχικής εφημερίδας “Vetriolo” και της δημοσίευσης της συνέντευξης του Alfredo Cospito “Ποια διεθνής;”. Με αυτή την έννοια, μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι αυτό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με τις εκδόσεις μας συνεχίζει να είναι ανεκτίμητης αξίας επειδή επιτρέπει, στο σήμερα, στους /ις αναρχικούς/ές να ανακτήσουν την κατοχή των ιδεών τους, να τους δώσουν χώρο, με το θράσος του πάντα αμετάβλητου, με την ίδια τάση για δράση στην σφαίρα της επαναστατικής συνειδητοποίησης, χτίζοντας τη Διεθνή

Έξω ο Alfredo από το 41bis!
Ενάντια στη χρήση του 41 bis σε επαναστάτες/τριες
κρατούμενους/ες! Πάντα για την αναρχία.

Κλείνω αυτό το γραπτό εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία να στείλω τους πιο ειλικρινείς και θερμούς χαιρετισμούς μου στους υποστηρικτές αυτής της πρωτοβουλίας, σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες στην Ελλάδα που συνεχίζουν να αγωνίζονται εδώ και χρόνια μέσα και έξω από τις φυλακές, ελπίζοντας ότι η πρωτοβουλία θα εξελιχθεί και πέρα από τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες και ότι αποτελεί ερέθισμα για περαιτέρω βελτίωση των συζητήσεων, οπλίζοντας αυτή την ανάγκη για ελευθερία που μας διακρίνει.


Omar Nioi,
17/12/2022,
Σαρδηνία

Διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης στον αγώνα του αναρχομηδενιστή Alfredo Cospito

Λάβαμε 15/01/2023

Επεκτείνουμε το κάλεσμα για μια διεθνή εκστρατεία αλληλεγγύης στον σύντροφο Αλφρέντο Κόσπιτο κατά τη διάρκεια της εβδομάδας 22 έως 28 Ιανουαρίου. Περισσότερες από 80 ημέρες μετά την έναρξη της απεργίας πείνας του ενάντια στο καθεστώς 41 bis, είναι σημαντικό για μας να ενισχύσουμε και να πολλαπλασιάσουμε τις κινήσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και να αναπτύξουμε όλες μας τις δυνάμεις ενάντια σε κάθε έκφραση της κυριαρχίας. Ελπίζουμε ότι αυτή η πρωτοβουλία μπορεί να μεταφραστεί και να διαδοθεί σε όλους τους αντιεξουσιαστές συντρόφους σε όλο τον κόσμο.

Επίσης, ελπίζουμε ότι αυτή η εκστρατεία θα ξεπεράσει τα τείχη που απομονώνουν τον σύντροφο Αλφρέντο και ότι θα νιώσει την αλληλεγγύη μας και τη συνενοχή μας στον πόλεμο.

ΑΣ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ALFREDO ΜΟΝΟ ΤΟΥ!

ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ 41 BIS!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ALFREDO COSPITO!
ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΑΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

 

 

Alfredo Cospito: ”Έτοιμοι ή όχι”

Αυτά τα 3 χρόνια, βρέθηκα αντιμέτωπος με επιλογές οι οποίες με οδήγησαν  σε ένα μονοπάτι έμφορτο με σταυροδρόμια και διακλαδώσεις.

Σαν να βαδίζω σε ναρκοπέδιο, έπρεπε να εξετάζω καταλεπτώς το κάθε μουβήμα με την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μου να διακυβεύονται. Τοπρώτο δίλημμα που αναδύθηκε σχετιζόταν με το αν θα εξακολουθούσα να  συνεισφέρω ή θα επέτρεπα στην φυλακή να με κατασπαράξει, αναμένοντας μακρόθυμα την αποφυλάκιση μου. Δεδομένης πάντα και της εν τοις πράγμασιαυστηρά περιοριστικής κατάστασης μου, επέλεξα να συνεχίσω να συνεισφέρω διαμέσου του γραπτού λόγου. Μόλις έλαβα την εν λόγω απόφαση κοντοστάθηκα σε ακόμη ένα σταυροδρόμι: έπρεπε να διαλέξω αν θα περιχαράκωνα τον εαυτό μου – οικουμενικά – σε αυτήν την προεξέχουσα, τιμητική θέση για το  ”κύρος” μου ( sic ) ως ”επαναστατημένος” κρατούμενος – μοιράζοντας απλόχερα τις φιλοφρονήσεις μου δεξιά και αριστερά, επικροτώντας κάθε αναρχική πρακτική, προσέχοντας να μην αποκτήσω εχθρούς. Ή, αν θα  αξιοποιούσα το όπλο της κριτικής μου έτι περισσότερο επιχειρώντας να σκιαγραφήσω κάποιες αναλύσεις, να διανοίξω νέους λόγους. Επέλεξα το ευκολότερο ( τουλάχιστον για μένα): ανοιχτά να ωθήσω την κριτική μου στα άκρα, με τίμημα την περεταίρω απομόνωση μου (λιγότερα γράμματα, λιγότερες πληροφορίες, γενικά λιγότερη αλληλεγγύη).

Πάντα όμως ενσυναίσθητος σχετικά με την αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ σκέψης και πράξης.

Οι λέξεις, όσο εμπνευσμένες κι αν είναι, πάντα κουβαλούν κάτι το στομφώδες, ακόμα και στις περιπτώσεις όπου διέπονται από πραγματικά, συγκεκριμένα ρίσκα, ικανά να επισύρουν χρόνια στην φυλακή για προάσπιση ή υποκίνηση.

Στο ”δικό μου” κελί, τα λόγια τα οποία εστιάζω να ακούσω πιο προσεκτικά είναι όσα συνοδεύουν δράσεις, όσα μετατρέπονται σε λάμψεις και αίμα. Αναντίρρητα, είναι ζωντανά, πραγματικά. Διακρίνονται από την ασταμάτητη αδολεσχία στο παρασκήνιο ενός αναρχικού κινήματος περίκλειστου στην αυτοαναφορικότητα του, προδήλως καταβεβλημένο από μία επονείδιστη έλλειψη θάρρους και επίνοιας. Ένα κίνημα τρεφόμενο με το φαίνεσθαι, με την μεγαλαυχία και πολλές φορές με την δημαγωγία, με τις διαδηλώσεις του, τις συνελεύσεις, τις επικοινωνιακές του παρελάσεις, τις εκστρατείες πληροφόρησης, με την τελμάτωση σε μία περιοχή. Μία ακατάπαυστη φλυαρία. Δεν απαιτείται να επευφημείς τις αναλήψεις ευθύνης, γνωρίζεις όμως με βεβαιότητα την ειλικρίνεια τους διότι είναι παράγοντα πράξης, επειδή συντάσσονται κατόπιν ολοκληρωτικής συμμετοχής στο παιχνίδι, θέτοντας τις ζωές κάποιων σε κίνδυνο. Σε αυτούς τους κατακυριευμένους από την ψηφιακή πραγματικότητα καιρούς δεν πρόκειται για κάτι το αμελητέο, και όταν οι δράσεις αυτές μιλάνε η μία στην άλλη μετατρεπόμενες έτσι σε εκστρατείες δράσης, ο παρασκηνιακός θόρυβος, η φανφαρολογία, αναπόδραστα εξαφανίζεται. Όλα γίνονται πιο σοβαρά, πιο επικίνδυνα, πιο αληθινά.

Οι περισσότεροι αναρχικοί εδώ στην Ιταλία σήμερα δείχνουν να διακατέχονται από μία αγελαία ομαδοποίηση και μία ναρκόπνοη ομοθυμία. Φυλακιζόμαστε από χιλιάδες φόβους: Τον φόβο να θαφτούμε ζωντανοί σε κάποια φυλακή, τον φόβο να πεθάνουμε στην δράση, τον φόβο να μείνουμε μόνοι δίχως τις ζητωκραυγές του πλήθους ή τον φόβο να μας απομονώσουν οι ίδιοι μας οι σύντροφοι. Το ξεπέρασμα των παραπάνω φόβων θα μας καθιστούσε πιο διαυγείς. Πολλοί ”αγώνες” χτίζονται πάνω σε αυτούς τους φόβους, είναι προϊόντα αυτών των φόβων. Ο φόβος μας δηλητηριάζει, οι συμβιβασμοί είναι οι τοξικοί του καρποί. Έπειτα, με εύηχες λέξεις, αναπαυτικές θεωρίες, βολικές μακρόπνοες στρατηγικές, φροντίζουν να εξωραϊζουν την όλη ξεφτίλα συνιστώντας μας φρόνηση και τραβώντας μας στον πολιτικό ”ρεαλισμό”. Δυστυχώς όμως, τα σκατά και ροζ να τα βάψεις παραμένουν σκατά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τα ημίμετρα δεν θα έπρεπε να είχαν κανένα απολύτως νόημα για τους αναρχικούς. Με την πρόοδο της τεχνολογίας (της οπλισμένης πτέρυγας του πολιτισμού) ο εναπομείνας χρόνος μας στερεύει. Ο πολιτισμός τρέφεται από τα πάντα και αντίθετα τους. Από τις δημοκρατίες και τις δικτατορίες, την επιστήμη και την θρησκεία, τις πολιτικές ελευθερίες και την ελεύθερη αγορά, την συναίνεση και την υποταγή, τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, τα οικολογικά προϊόντα και τα πυρηνικά εργοστάσια… χίλιες και πλέον πτυχές ενός και μόνο φαινομένου, αυτό του πολιτισμού, συνεκτικού και αρραγούς με την αρωγή μιας κόλας προερχόμενης από μία τεχνολογία ολοένα και πιο παρεμβατικής, η οποία καταστρέφει όχι κατ’ αποκλειστικότητα την ανθρώπινη υπόσταση αλλά επιπλέον παραμορφώνει ολόκληρη την ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Με ένα διακύβευμα τόσο μεγάλης εμβρίθειας, κάθε μη καταστρεπτική δράση συνιστά ένα άχρηστο αναλγητικό, μία αδικαιολόγητη σπατάλη χρόνου. Δεν υπάρχει λόγος να ακούμε τα ενάρετα πνεύματα της ”επανάστασης” πλέον που πάντα βρίσκουν αφορμές να αναβάλουν την δράση, να περιπλέξουν τα πράγματα. Ολοένα και συχνότερα η τακτική της παρατήρησης και της αναμονής, της σταδιακότητας δικαιολογείται με πρόφαση την προσβασιμότητα της στον μέσο άνθρωπο, την ανάγκη να αποκτηθεί κοινωνικό έρεισμα. Η αποζήτηση της περίφημης ”αναπαραγωγιμότητας” των μικρών δράσεων παρασύρει σε αύξηση των ασήμαντων πρακτικών οι οποίες απολήγουν σε παθητικές αντιστάσεις ή σε λαϊκά σχήματα αγώνα, πάντα φρόνιμα, ποτέ υπέρμετρα, αναβάλοντας την βίαιη ρήξη με το σύστημα για ένα αύριο που ποτέ δεν θα έρθει. Δεν υπάρχει ανάγκη για προσηλυτισμό, όλη αυτή η ομφαλοσκοπία, όλες οι αμφιβολίες μας κενώνουν, μας παροπλίζουν.

Η ασύμμετρη συσσώρευση πληροφοριών ισοδυναμεί με καθόλου πληροφορία. Η αποφορά της ιντελιγκέτσιας, του πολιτικαντισμού, του φόβου είναι ιδιαίτερα έντονη εδώ. Τι να κάνουμε; Να αναζητήσουμε προσφιλείς συντρόφους, να ενθαρρύνουμε με δράσεις τις πραγματικές, εύρωστες ζωντανές δυνάμεις. Να ”εξακοντίσουμε τις καρδιές μας πάνω από τα συρματοπλέγματα”, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τα ”επαναστατικά” εγχειρίδια, εγκαταλείποντας την σπασμωδική και εμμονική καταδίωξη της αποδοχής, να υποστηρίξουμε θέσεις επικίνδυνες για τους εφησυχασμένες ζωές της φλυαρίας και των αυθεντιών των συνελεύσεων. Να διασφαλίσουμε τα εργαλεία να επικοινωνούμε άμεσα ο ένας με την άλλη, χωρίς την μεσολάβηση της εξουσίας, χωρίς να απαιτείται προσωπική γνωριμία, μέσω δράσεων πλαισιωμένων από λέξεις, προσπερνώντας τους ρήτορες, απαλλαγμένες από την μεσιτεία της ιδεολογία και τους ειδικούς της μεσολάβησης μια και καλή. Οι ήδη δοκιμασμένες και αποτελεσματικές εκστρατείες δράσης είναι το εμβριθέστερο αποτέλεσμα αυτής της ακυδεμόνευτης επικοινωνίας, αποδεσμευμένης από οργανώσεις και συντονισμούς.

Ας αφεθούμε με εμπιστοσύνη στα πιο άλογα, πιο φυσικά μας ένστικτα: στην οργή, στο μίσος, στην αγάπη, στην φιλία, στην αδερφοσύνη, στην εκδίκηση.

Είθε το πάθος της καταστροφής να μην γίνει ποτέ ξανά δημιουργικό, τίποταδεν χρειάζεται να οικοδομηθεί.

Ας μιλήσει η δράση, εδώ και τώρα, αμέσως.

Έτοιμοι ή όχι…

Alfredo Cospito

Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος του “Croce Nera Anarchica” τον Ιανουάριο του 2017, α-περιοδική έκδοση του Μαύρου Σταυρού Ιταλίας.

Πηγή: Darknights

Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok

Alfredo Cospito: Ο «Αυτισμός» των Ινσουρεξιονιστών

(Κείμενο από την έκδοση της Μαύρης Διεθνούς «Εμπρηστικοί Διάλογοι») Οκτώβρης 2020.

Τα τελευταία χρόνια, οι αναρχικοί της πράξης επανατοποθέτησαν το άτομο και την ομάδα συγγένειας του, στο επίκεντρο της πρακτικής τους, εγκαταλείποντας τις πλατιές συνελεύσεις και επικοινωνώντας με οιονεί αμεσότητα μέσω των αναλήψεων [ ευθύνης ] τους. Η ίδια η υφή της έννοιας της ”ανάληψης ευθύνης” υπεβλήθη σε ριζική μεθερμηνεία, μετατρεπόμενη από ένα όργανο διαφανές προς τους ”αμύητους”, σε ένα εργαλείο ”περίκλειστο στον κύκλο του”, απευθυνόμενο κατά κύριο λόγο στους ήδη εμφορούμενους από κοινές στοχεύσεις, στην ίδια την μαχόμενη κοινότητα. Μολονότι φαντάζει οξύμωρο, η εν λόγω ”εσωστρέφεια” συνιστά τον θάνατο της πολιτικής, η αναζήτηση της δύναμης, της συναίνεσης, εξαλείφεται. Η αναζήτηση νέων συντρόφων στην μάχη απαξιώνεται όσο και το εγχείρημα ανάδυσης μίας ”αντί-εξουσίας” απέναντι στο κράτος. Υπό αυτό το πρίσμα, η επιχειρούμενη από ορισμένους συντρόφους, αντιπαραβολή των ανώνυμων δράσεων και των ανειλημμένων καθίσταται εργαλειακή, ένα ψευδές δίλημμα. Η ανώνυμη δράση και η πρακτική των αναλήψεων με ή χωρίς ακρωνύμια, αν γίνονται κατανοητές ως αντίθετες στρατηγικές, όσο απόμακρες κι αν φαντάζουν μεταξύ τους, καταντούν κοινά συμπτώματα ενός οιονεί αναρχικού «αυτισμού». Ακόμα κι αν ακολουθούνται μονολιθικά και δογματικά, διαμορφώνουν τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, αυτού της πολιτικής και της ιδεολογίας που δεν αποζητούν εξεγερμένες κοινότητες αλλά επιδιώκουν την κατήχηση και τον προσηλυτισμό. Δεν θα έπρεπε να έχουμε προκατασκευασμένες ιδέες για τις πολλαπλές πρακτικές της αναρχίας (ειδικά μιλώντας για την ένοπλη δράση ), οποιαδήποτε αναλαμβάνει την ευθύνη κάποια επίθεσης ενυπόγραφα μία δεδομένη στιγμή ίσως επιλέξει να το αποφύγει σε κάποια άλλη, ορισμένες φορές οι δράσεις μιλούν από μόνες τους- δεν εντοπίζω κάποια αντίφαση σε αυτό.

Κάτι έχει αλλάξει, τώρα απαντώνται συμπαγή παραδείγματα ενός λιγότερο δογματικού, πιο ευέλικτου οράματος με πιο πρόδηλες ποιότητες από αυτές του ινσουρεξιονισμού. Όχι ένα υποπροϊόν του, αλλά κάποιας μορφής «εξέλιξης», που δείχνει ακατάβλητη όταν αντιμετωπίζει καταδίκες, περιθωριοποίηση και δυσχέρεια στην επικοινωνία. Ενός ινσουρεξιονισμού, αφενός πιο άτακτου αλλά με τεράστια εμβρίθεια ένεκα της απεμπόλησης τετριμμένων συνταγών, όντας εντελώς χαοτικός. Παράγει λιγοστές εκδόσεις, ελάχιστες ακαδημαϊκές φλυαρίες, όσοι μιλούν επιλέγουν να το κάνουν κατ΄αποκλειστικότητα διαμέσου των αναλήψεων τους. Βγαίνουν από την -ανωνυμία- μόνο όσοι φυλακισμένοι αναγνωρίζουν αγέρωχα δημόσια τις επιλογές και μιλούν περί αυτών. Γίνεται λόγος για την πλέον επικίνδυνη αναρχική πρακτική επειδή αποδεικνύεται ένα διαρκές πείραμα, επιχειρεί να υπονομεύσει την κυριαρχία, να την χτυπήσει στα πιο ευάλωτα σημεία της.

Και τοιουτοτρόπως μπορούμε να καταλάβουμε όλα αυτά τα αντίποινα που εξαπολύονται ανά τον κόσμο: Στην Ιταλία, στην Ελλάδα, στην Χιλή, στην Αργεντινή, στην Βραζιλία, στην Ισπανία… Είναι αναμφισβήτητο πως τα τελευταία χρόνια η καταστολή εναντίον των αναρχικών κινημάτων έχει εντατικοποιηθεί. Τα κράτη κάνουν λόγο για διεθνείς αναρχικές συνωμοσίες, στην Ιταλική επικράτεια οι αναρχικές της FAI/IRF εξακολουθούν να εξάρονται από τις ίδιες τις μυστικές υπηρεσίες ως ο υψηλότερος ανατρεπτικός κίνδυνος στο εσωτερικό της χώρας.

Στο σημείο αυτό, πιστεύω πως ήρθε η στιγμή να κάνουμε κάποιες ερωτήσεις: αυτή η «νέα» αναρχία ενοχλεί πράγματι την εξουσία; Και αν είναι έτσι, τι είναι αυτό που ενοχλεί, σε βαθμό που υπάρχουν τόσα αντίποινα, που κατά την γνώμη μου, ξεπερνάει την συνήθη κατασταλτική διαχείριση των χωρών αυτών; Εν συντομία, σε τι οφείλουμε όλη αυτή την προσοχή; Από όλες τις αναρχικές πρακτικές, καταστροφική δράση είναι αυτή που αμέσως ανησυχεί περισσότερο τις κυβερνήσεις. Αν, επιπλέον, αυτός ο τρόπος επικοινωνίας μέσω των ανακοινώσεων, εξαπλώνεται πέρα από τα σύνορα, ο συναγερμός ενεργοποιείται και η δύναμη φέρνει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Αυτή η «κοινή γλώσσα» χρησιμοποιήθηκε από την άτυπη FAI στην Ιταλία και την Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς στην Ελλάδα, και επίσης με την FAI-IRF ξεκίνησε το ταξίδι σε όλο τον κόσμο, εξελισσόμενο σε κάτι πιο «αναγκαίο», πιο δυναμικό, που δεν στριφογυρνάει αποκλειστικά γύρω από ένα ακρωνύμιο. Δεν ήταν ποτέ απλά το ακρωνύμιο αυτό που έχτισε αυτή την «κοινή γλώσσα», αλλά το αποτελεσματικό όπλο των διεθνών εκστρατειών, που δεν κλήθηκαν από επιτροπές, οργανισμούς, συνελεύσεις, αλλά από δράσεις των αναρχικών της πράξης χωρίς κανέναν μεσάζοντα. Το έχουμε δει αυτό πρόσφατα με τις εκατοντάδες δράσεις που έλαβαν χώρα μετά το G20 σε Γερμανία, Γαλλία, Ελλάδα, στις δράσεις ως απάντηση στην δολοφονία του Santiago Maldonado στην Χιλή, στην Αργεντινή, Βραζιλία, Ιταλία, Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, σε αλληλεγγύη με τον έγκλειστο αναρχικό σύντροφο Κωνσταντίνο Γιαγτζόγλου στην Ελλάδα, σε αλληλεγγύη με την αναρχική συντρόφισσα Lisa η οποία κατηγορείται για απαλλοτρίωση στην Γαλλία, Γερμανία… στις επιθέσεις στην Τουρκία σε αλληλεγγύη με τους Κούρδους που μάχονται για την επιβίωσή τους και στην επιμονή των δράσεων της FAI IRF σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Χιλή, Γερμανία…

Αυτό είναι, κατά την γνώμη μου, η δράση των αναρχικών που σήμερα ενοχλεί περισσότερο την εξουσία. Πόσο τους ενοχλεί; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό, αλλά σίγουρα κάποιο πρόβλημα δημιουργείται από αυτές τις διεθνείς καμπάνιες, έστω και σαν προοπτική. Το ωραίο στην δράση που δουλεύει είναι ότι είναι μεταδοτική, λίγο πολύ μπορεί να μας κάνει να υποβληθούμε σε καταστολή όταν η ανωνυμία περιβάλλει αυτό το αψηλάφητο ύφασμα δράσης κεντημένο από ανώνυμα χέρια. Καθώς πάντα η υπόθεση είναι όταν κάτι καινούριο λάμπει, δεν είναι μόνο ο εχθρός αυτός που ενοχλείται, αλλά και αυτοί που αναφέρονται στην «παράδοση», στην ιδεολογική «καθαρότητα» των «ιερών» κειμένων. Ίσως μπορεί να είναι ότι εμείς οι αναρχικοί κραυγάζουμε ότι είμαστε αίρεση. Σύντροφοι που στο παρελθόν δράσαμε πλάι πλάι με χειρισμό των «αιρετικών», όπως και οι ανόητοι και χαζοί άνθρωποι που δεν κατάλαβαν τίποτα από το «αρχικό σχέδιο», του «πραγματικού» εξεγερσιακού σχεδίου. Αλλά έχει νόημα αυτή η αντίθεση; Και αν αναγνωρίσουμε και στις δύο άτυπες «τάσεις» μια στρατηγική και μεθοδολογική ενότητα, ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ της «παλιάς» και «νέας» προοπτικής;

Προφανώς αυτές οι διαφορές φαίνεται να υπάρχουν, τουλάχιστον από το σημείο οπτικής της εξουσίας. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, στην διάρκεια της δίκης «Scripta Manent» τα γραπτά των «ιστορικών» εξεγερσιακών αναρχικών αποτελούν παράδειγμα του «καλού αναρχισμού» που αντιτίθενται σε αυτά που οι κατηγορούμενοι όρισαν ως «κακό». Το σύνηθες παιχνίδι του καλού και κακού. Πολλά έχουν συμβεί από την δίκη «Martini», όταν το κομμάτι του καλού, αναγκαίο για την δύναμη, απονεμήθηκε στους αναρχικούς της ιταλικής FAI. Ας μην βγω λάθος, εγώ ακόμα πιστεύω ότι, παρόλο που πολλοί δικαστές, εισαγγελείς και διάφοροι άλλοι θα πουν κακά πράγματα οι αναρχικοί είναι ανάξιοι της δύναμης, οποιασδήποτε δύναμης. Εγώ είμαι ο πρώτος που θα πει ότι αυτοί οι ελιγμοί είναι μόνο εργαλειοποιήσεις, αλλά υποδεικνύουν τι η καταστολή επιδιώκει να κάνει, αποκαλύπτουν όχι μόνο την πραγματική ουσία της δύναμης, αλλά και πάνω απ’όλα τι φοβάται την δεδομένη στιγμή, αποτελεί πυξίδα που υποδεικνύει την πιο αποτελεσματική πρακτική, γιατί είναι αυτή που προξενεί τον περισσότερο φόβο. Και παρατηρούμε καλά ότι η καταστολή δεν περιορίζεται μόνο στο να καταστέλλουν εκείνους που διαμαρτύρονται υλιστικά, αλλά και εκείνους που προτείνουν μια άλλη στρατηγική επίθεσης με λέξεις και ιδέες, πιο απλά, πιο δυναμικά, αψηλάφητη για την εξουσία. Θα ήταν αρκετό να ακούσουμε κάποιες ακροάσεις από το «τραγικό» τσίρκο που λαμβάνει χώρα στο δικαστήριο του Τορίνο για να το διαπιστώσουμε. Είναι ανόητο να γράφουμε αποτιμήσεις, το πιο σοφό που έχουμε να κάνουμε είναι να θέσουμε κάποια ερωτήματα στους εαυτούς μας.

Ας αφήσουμε στην άκρη αυτή την οπτική που ανήκει στην καταστολή, και ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε την ερώτηση σχετικά με τις διαφορές ανάμεσα στην «παλιά» και την «νέα» αναρχία. Είναι ο «συντονισμός», όπου η πρώτη διαφορά που ξεπροβάλλει ανάμεσα στον «ανοιχτό», «κοινωνικό» ινσουρεξιονισμό και σε αυτούς που ταυτίζονται με την FAI-IRF, σχετίζεται με την δράση, δίνοντας ζωή (οι υποστηρικτές της FAI-IRF) στα καλέσματα για επίθεση, μέσω επιθέσεων. Στην εξεγερσιακή στρατηγική που συνδέεται με ενδιάμεσους αγώνες σε συγκεκριμένη επικράτεια [για παράδειγμα στην Val Sua (αγώνας ενάντια στον σιδηρόδρομο υψηλής ταχύτητας στα βουνά)], ο συντονισμός είναι απαραίτητος για την εγγύηση συνέπειας διαχρονικά που επιτρέπει την προσαρμογή στις συνεχόμενες αλλαγές του «δημοφιλούς» αγώνα. Επιπλέον, ο «συντονισμός» αυτός πρέπει να ενεργεί χωρίς να αφήνει ίχνη, καθώς θα πρέπει να «κατευθύνει τον εαυτό του» χωρίς να αποκαλύπτει τα εξεγερσιακά του αντικείμενα, επειδή το «πραγματικό κίνημα» δεν θα μπορεί να κατανοήσει την οπτική ακραίας σύγκρουσης χωρίς διαμεσολαβήσεις και θα το ερμηνεύσει ως αυτοκτονικό. Τα “κομμάτι»” της σταρτηγικής αυτής μπορεί να έχει πολλά ονόματα: «αυτοδιαχειριζόμενες οργανώσεις», «απλές επιτροπές πολιτών», «συνελεύσεις πολιτών».. Και θα πρέπει να πορευτούν με σοφία και σύνεση, όπως ακριβώς σε μια παρτίδα ντάμα.

Ένα «παιχνίδι» στρατηγικής που ρισκάρει να εμπέσει ανάμεσα σε «πολιτική» και «παρέμβαση», αλλά το οποίο, αν είναι επιτυχές, θα μπορέσει να οδηγήσει σε εξέγερση, ακόμα και αν είναι σε μικρές επικράτειες. Ο συντονισμός συνεπάγεται κοινό ρίσκο με την συγκεκριμένη οργάνωση, την παραγωγή μιας ελίτ επαγγελματιών σε εξέγερση, οι οποίοι, χάρη στην ικανότητά τους και την θέλησή τους, αποφασίζουν και ελέγχουν τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα. Αυτός ο κίνδυνος δεν υφίσταται μεταξύ ομάδων, ατομικοτήτων, άτυπων οργανώσεων που είναι κομμάτι της -ας πούμε- «νέας αναρχίας». Σε αυτή την «αναρχική διεθνή» δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ ομάδων που επανορθώνουν… αυτές είναι περιορισμένες στο να συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους σε παρόμοια αντικείμενα μέσω διεθνών εκστρατειών, προαχθείσες από αξιώσεις υπευθυνότητας. Το αρχιπέλαγος FAI IRF είναι ένα από τα δομικά στοιχεία αυτής της «διεθνούς», η οποία είναι με τον ίδιο τρόπο « αδιάρθρωτη».

Άλλη διαφορά η οποία ξεχωρίζει είναι οι «ανακοινώσεις». Οι εξεγερσιακοί (παλαιού τύπου) το αποστρέφονται, καθώς απεχθάνονται ακρωνύμια και συντομεύσεις, για αυτούς οι ισχυρισμοί ευθύνης εξυπηρετούν μόνο στην αυτοεπιβεβαίωση με το να σέρνουν τους εαυτούς τους σε έναν στείρο μηχανισμό αυτοπαρουσίασης και (εξυπηρετούν) στο να περιορίζουν τους «καταπιεσμένους», τους «αποκλεισμένους» σε ρόλο απλών παρατηρητών, Αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να έχει την λογικής της, αν δεν ήταν γεγονός πως η «ανάληψη ευθύνης» στην δική μας περίπτωση είναι ένα μέσο επικοινωνίας μεταξύ μας. Κατά την γνώμη μου, μια κριτική τέτοιου είδους είναι άτοπη, όσο εμείς μιλάμε για μια εσωτερική επικοινωνία του «κινήματος», συνεπώς κατευθύνεται σε δυνάμεις που ήδη υπάρχουν, στους συνειδητά αναρχικούς και επααναστάτες που ήδη δρουν καταστροφικά. Αυτού του είδους η «αναρχική διεθνής» δεν μπορεί να στοχεύει στον «προσηλυτισμό», πόσο μάλλον το να καθοδηγεί τους καταπιεσμένους στην αναρχία, όπως τα πρόβατα αναζητούν κάποιον βοσκό. Εμείς οι ίδιοι καταπιεζόμαστε και χρησιμοποιούμε την επικοινωνία για να απλοποιήσουμε τις ζωές μας και να αποφύγουμε τις σύνθετες δομές και τα δυσκίνητα συντονιστικά που μπορούν να δυσχεράνουν την δράση μας με το να μας επιβραδύνουν. Αυτού του είδους η επικοινωνία θα μας επιτρέπει να είμαστε ενεργοί, το αν υπάρχει κάποιος που απλά επικροτεί, δεν αποτελεί δικό μας θέμα. Όσον αφορά τα ακρωνύμια και τις συντομεύσεις, δεν είναι απαραίτητα, αλλά όταν υπάρχουν (για παράδειγμα FAI, ΣΠΦ..) εξυπηρετούν «μόνο» στο να δώσουν συνέχεια σε μια κουβέντα, ένας τρόπος «ένωσης» ενώ παραμένουμε χωριστά. Τα ακόλουθα αποσπάσματα δύο αναλήψεων, ένα από την Ιταλία και ένα από την Γερμανία, είναι τα σαφή παραδείγματα αυτού του συνεχούς διαλόγου μέσω των δράσεων που ξεπερνά τα κρατικά σύνορα, «ενώνοντας» χωρις να οργανώνει. Πιστεύω πως αποτελούν ένα πραγματικό, ζωντανό παράδειγμα ενός από τους πολλούς τύπους «άτυπων οργανώσεων» που δρουν στο εδώ και το τώρα:

– Ρώμη, Πυρήνας Santiago Maldonado/ FAI IRF αναλαμβάνει την εμπρηστική επίθεση σε αστυνομικές εγκαταστάσεις (07/12/2017): «Κάθε ατομικότητα και συγγενικές ομάδες αναπτύσσει και αυξάνει τις δικές της εμπειρίες στους αδελφικούς δεσμούς… Η δομημένη ιεραρχικά οργάνωση όχι μόνο σκοτωνει την ελευθερία των ατομικοτήτων, αλλά επίσης τις εκθέτει περισσότερο στην καταπίεση. Η άτυπη αναρχική οργάνωση είναι το όργανο που εμείς θεωρούμε ως το πιο κατάλληλο αυτή τη στιγμή, για την συγεκριμένη δράση, γιατί μας επιτρέπει να διατηρήσουμε την αμείωτη ανεξαρτησία μας, τον διάλογο μέσω των αναλήψεων με τους άλλους εξεγερμένους και τελικά την προπαγάνδα που μεταφέρεται από τον θόρυβο της έκρηξης. Δεν είναι και δεν θέλει να είναι ένα απόλυτο και ορισμένο όργανο. Μια ομάδα δράσης γεννιέται και αναπτύσσεται γνωστικά, εμπιστευτικά. Αλλά άλλες ομάδες και ατομικότητες μπορούν να μοιραστούν, ακόμα και προσωρινά, ένα σχέδιο, έναν διάλογο, χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους προσωπικά. Επικοινωνείται απευθείας μέσω της δράσης…
Με την δράση αυτή, παρουσιάζουμε ένα διεθνές σχέδιο επίθεσης απέναντι σε άτομα, δομές και μέσα καταπίεσης. Κάθε ατομικότητα με τις μεθόδους που θεωρούν ότι ταιριάζουν περισσότερο, και αν θέλουν, μπορούν να συνεισφέρουν στην συζήτηση…»

-Βερολίνο «Πυρήνας FAI IRF «Βίαιη Μειοψηφία», ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό οχήματος εταιρίας σεκιούριτι (06/03/2018): «Ο εμπρησμός οχημάτων εταιριών σεκιούριτι στο Βερολίνο ως χρήσιμο μέσο επικοινώνησης. Αναφερόμενοι σε άλλες αναλήψεις, εμείς ακολουθούμε την πρόταση της συσχέτισης μεταξύ μας προκειμένου να αναπτύξουμε τόσο μια πιο ευρεία κινητοποίηση μαχητικών ομάδων στην Ευρώπη, και να αναπτύξουμε μια θεωρητική βάση. Αναγνωρίζουμε τις λέξεις και την αλληλεγγύη και τα μοιράζουμε, όπως ο Ρουβίκωνας γράφει σχετικά με την επίθεση ενάντια στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Αθήνα, 19/12/2017… Κάποιοι άνθρωποι στη Ρώμη εκφράζουν τις ίδιες σκέψεις, όταν αυτοί αναλαμβάνουν την ευθύνη ως Πυρήνας της FAI IRF Santiago Maldonado, για την έκρηξη στις αστυνομικές εγκαταστάσεις στο San Giovanni… Κάποιες φορές είναι απαραίτητο να ορίζουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο ενεργούμε, όπως έκαναν οι αναρχικοί στο BarLe-Duc , όταν διοχέτευσαν πολύ θυμό μέσω της φλόγας στο πάρκινγκ αυτοκινήτων Enedis… Ακόμα κι αν είμαστε λίγοι, μπορούμε να οργανωθούμε αντί να περιμένουμε την έγκριση των λεγόμενων «οργανωτών του κινήματος» και να αντιδράσουμε στην επίθεση των εξουσιαστικών μηχανισμών. Μπορούμε να δράσουμε και να διαλέξουμε την στιγμή μας, μόνοι μας..»

Για να κλείσω και με τις παραπομπές, μια συνεισφορά από την άλλη πλευρά. Ένα εξεγερσιακό ”απόσπασμα” συνταγμένο στο “Avis des Tempetes – Αναρχικό δελτίο για τον κοινωνικό πόλεμο τεύχος 1 ( 15/01/2018 ), με τίτλο του άρθρου ”Επαναφορά”. ” Η άτυπη οργάνωση ή ορθότερα, μία ανώνυμη αυτό-οργάνωση, χωρίς αντιπρόσωπους, χωρίς μεσολαβητές… Για να είμαστε σαφείς, υπάρχουν πολλές άτυπες ομαδοποιήσεις, ποικίλων ειδών, αναλόγως και με τις στοχεύσεις της κάθε μίας. Η άτυπη μέθοδος δεν αποσκοπεί να σύρει όλους τους αναρχικούς παρέα κάτω από το ίδιο σύμπλεγμα, προσφέρεται όμως ως ενδεδειγμένη μέθοδος για τον πολλαπλασιασμό των συντονισμών, των άτυπων οργανώσεων, των ομάδων συγγένειας. Η συνάντηση τους μπορεί να διαδραματιστεί στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης πρότασης, μιας έμπνευσης ή ενός καλοστημένου σχεδιασμού. Εκεί έγκειται και η βασική διαφορά μεταξύ μιας άτυπης οργάνωσης περιτριγυρισμένης από αδιόρθωτους «τεμπέληδες και άτακτους» (αδιάφορους για την εύρεση ακόλουθων ), και άλλου τύπου μαχητικών οργανώσεων για τις οποίες σχεδόν πάντοτε προτεραιότητα έχει η επικύρωση της ύπαρξης τους διαμέσου της όποιας επιρροής είναι σε θέση να ασκήσουν στα γεγονότα, να αφήσουν συντεταγμένες για τα ενδεδειγμένα μονοπάτια και να συγκροτήσουν έναν πόλο ικανό να αντιπαραβληθεί με αυτόν της κυριαρχίας. Η άτυπη οργάνωση ερείδεται σε διαφορετικές βάσεις, ξεγλιστρώντας της προσοχής των σκυλιών της κυριαρχίας, υφίσταται μόνο στα αποτελεσματικά έργα που εξαπολύει. Εν ολίγοις, δεν ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί ή να επικυρώσει κάποιο όνομα, έχει μόνο ένα έργο να ευοδώσει. Ένα εξεγερσιακό σχέδιο…»

Οι συντρόφισσες των δεκαετιών του 80 και του 90, έχοντας ζήσει στο πετσί τους το αυτοαποκαλούμενο «εξεγερσιακό εγχείρημα» θα έπρεπε να έχουν καταλάβει πως οι ωραίες κουβέντες και οι εξαίρετες θεωρίες δεν αρκούν για να αναχαιτίσουν το «ενδιαφέρον των σκυλιών της κυριαρχίας…». Η υπόθεση ”Μαρίνι” είναι ένα σχολείο συνοδευόμενο από δεκαετίες θρυμματισμένων χρόνων και κατεστραμμένων ζωών. Η απουσία αναλήψεων και ακρωνύμιων δεν επαρκεί ώστε να γίνεις «τεμπέλα και άτακτος..» όταν αναγκαζόμαστε, προκειμένου να μην απομονωθούμε από το «κοινωνικό» γίγνεσθαι, όπου όλα είναι προκαθορισμένα εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων και η αγελαία εξουσία και ιεραρχία ξεπροβάλλουν αυθόρμητα και απαρέγκλιτα. Τίποτα, κατά την άποψη μου, δεν απέχει περισσότερο από την ανωνυμία απ΄ότι το «εξεγερσιακό εγχείρημα» υιοθετημένο κατ’ έναν αποκλειστικά, «κοινωνικό» τρόπο. Δεν είναι αρκετό να «μην αποζητάς ακόλουθους…» ενώ οι κοινωνικοί αγώνες στους οποίους συμμετέχουμε μας μετατρέπουν σε ηθοποιούς και ένθετα θεαματικών φαινομένων όπως ο αγώνας στην κοιλάδα Val Susa, ακόμα πιο πίσω στο «εργαστήριο» του Comiso όπου αυτή η κατάληξη βιώθηκε έμπρακτα, τουλάχιστον εδώ στην Ιταλία. Η εξεγερσιακή προοπτική φέρει μαζί της τα παραπάνω ρίσκα, είτε μπορούμε να τα αντικρίσουμε είτε όχι, είναι ζήτημα χαρακτήρα, οπτικής και πιθανότατα αποτελεσμάτων… Δεν μπορώ να λησμονήσω τις λαλίστατες σιωπές κατά την διάρκεια συνελεύσεων, καθώς στην ουσία αυτές αποφάσιζαν. Κατηγορώ την συντριπτική πλειοψηφία γι΄αυτές τις εκκωφαντικές σιωπές, μαζί και μένα ως παρευρισκόμενο. Υπερβολικά επηρεασμένος από την εξουσία (ασφαλώς όχι εκούσια) πιο έμπειρων συντρόφων, πιο διαβασμένων, πιο αθυρόστομων, καλύτερους στην αποσαφήνιση των λεγομένων τους, καλύτερους και στην πράξη, πιθανότατα…

Σήμερα, πέρα από αυτό το κελί, δεν γνωρίζω τι απέμεινε από το παραπάνω εγχείρημα. Στον απόηχο της απογοήτευσης από την έκβαση του αγώνα στην κοιλάδα Val Sula, πολλές συντρόφισσες θα όφειλαν ίσως να αναστοχαστούν διαυγέστερα σχετικά με την ανάγκη καλύτερου υπολογισμού της δράσης και όχι περιστολής της, της επιτακτικότητας να στοχεύσουμε πιο ψηλά και της κατανόησης ότι η συμπόρευση ανεξαρτήτως κόστους με το ”πλήθος” καταντά αντι-παραγωγική. Ο «μεσοβέζικος» αγώνας, διέπεται από τον κίνδυνο να μας ωθήσει πίσω αντί για εμπρός, κάνοντας μας να απεμπολήσουμε την αίσθηση του ποιοι είμαστε, σχεδόν ότι συνέβη με τον αναρχοσυνδικαλισμό τον περασμένο αιώνα. Σε όσες απουσίαζαν εκείνα τα χρόνια μπορούν να τους αφηγηθούν αμέτρητες ιστορίες, αλλά συχνότερα καταλήγουμε να τις επαναλαμβάνουμε στους εαυτούς μας προκειμένου να διαφυλαχθούν ναρκόπνοες ψευδαισθήσεις στο δικό μας χωράφι εντός του κινήματος. Επιβάλλεται να είμαι ξεκάθαρος (ειδικά αντίκρυ του εαυτού μου): Δεν υφίσταται «γνήσια» πρακτική δίχως την απαίτηση για κάποιας μορφής αφοσίωση ή ρίσκου. «Καθαρότητα» δεν υπάρχει, και δη μάλλον σε μία δυσοίωνη συνθήκη όπου υποχρεωνόμαστε να εκθέσουμε τον εαυτό μας σε μία απονενοημένη πάλη με τον εχθρό να μας περιβάλλει. Ούτε θα προκύψει μία «άφθαρτη», «απόλυτη» συγγένεια (η απογοήτευση πάντα καραδοκεί στην γωνία) ώστε να υπερκεράσει το κάθε εμπόδιο που η εξουσία θα προτάξει στον δρόμο μας.

Όταν δεν οργανωνόμαστε στις τάξεις μιας φορμαλιστικής ένωσης, όλα βασίζονται στην φιλία, στην αφοσίωση, στην τήρηση των λεγομένων, στην στοργή, στην αγάπη και στο κουράγιο, πράγματα φρούδο να νομίζουμε «αιώνια». Μακράν περισσότερο απ΄ότι σε μία παραδοσιακή οργάνωση, στις άτυπες συμπράξεις οφείλουμε να είμαστε πάντα έτοιμες να μείνουμε μόνες. Το πεπρωμένο μας αποτίθεται πλήρως στα χέρια μας, οι αντιπρόσωποι κάθε είδους εκλείπουν. Ο βαθμός ανεξαρτησίας και αυτονομίας πρέπει να μένει πάντα στο ζενίθ. Θαρρώ πως είναι υγείες, κατά βάθος, «ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς», ας ελπίσουμε…

Για να συνοψίσω, πιστεύω πως μπορώ να ισχυριστώ ότι αντιμετωπίζουμε δύο διαφορετικές στρατηγικές θεμελιωμένες στην άτυπη αντίληψη και δρουν σε δύο εντελώς διαφορετικά επίπεδα. Η πρώτη έχει ως σημείο αναφοράς της την κοινωνία, το «πραγματικό κίνημα» και έχει το φιλόδοξο σχέδιο μακροπρόθεσμα να πυροδοτήσει μια γενικευμένη εξέγερση αξιοποιώντας προστριβές περιορισμένες σε μία καθορισμένη περιοχή. Η άλλη έχει τον «σεμνότερο» σκοπό να προκαλέσει την μέγιστη δυνατή ζημιά, χωρίς αναβολές, με τις πραγματικές δυνατότητες (όσο ισχνές κι αν αυτές είναι) στο απόθεμα των αναρχικών εδώ και τώρα. Αυτές οι δύο οπτικές δεν βρίσκονται de facto σε σύγκρουση, μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά και αρκούντως διακριτά σε έναν κοινό χρόνο, τόπο και αγώνα. Κάτι άλλο που κρίνω πως μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως κάθε πρακτική συνοδεύεται από ρίσκα. Στην περίπτωση της «ανοιχτής» άτυπης οργάνωσης η οποία αποβλέπει σε έναν συσχετισμό με την «κοινωνία», ελοχεύει ο κίνδυνος να αποπροσανατολιστούμε ξεπέφτοντας στην μεσολάβηση του πολιτικαντισμού.

Στην άτυπη οργάνωση, «ένα όργανο πολέμου» (πχ: FAI/IRF) προβάλλει ο κίνδυνος της ολίσθησης στον «σεχταρισμό», σε απόλυτη απομόνωση από τον έξω κόσμο. Με τον καιρό κινδυνεύουμε να λησμονήσουμε πως πρόκειται απλώς για ένα όργανο όπως τόσα άλλα και όχι έναν σκοπό καθ΄αυτόν, υποπέφτοντας στο ατόπημα να γίνουμε «ζηλωτές» μιας συγκεκριμένης υπογραφής και όχι απλοί συμμέτοχοι σε μια κοινή συγχορδία για μία πεπερασμένη χρονική περίοδο. Για να αποφύγουμε την παρεκτροπή σε αυτού του είδους τον «αυτισμό» και ατέρμονα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, θα απέβαινε πολύτιμη η απροθυμία μας να συμβιβαστούμε καθ΄οιονδήποτε τρόπο με τα εκάστοτε επιτυχημένα αποτελέσματα, να παραμένουμε σε μία διαρκή αναζήτηση τρόπων να οξύνουμε τα όπλα μας και πάνω απ΄όλα να μην ξεχνάμε την χρησιμότητα της αυτοκριτικής, γιατί καμία δεν κρατάει την «αλήθεια» στην τσέπη της, αν υφίσταται εξαρχής κάτι σαν «αλήθεια».

Τα τελευταία χρόνια, μέσω αυτής της «Διεθνούς» της δράσης, πολλά αδέρφια αναχώρησαν σε ένα νέο ταξίδι, διανοίγοντας μία προοπτική ανυπόθετη μέχρι χθες. Ας μην παρασυρθούμε από τον «αυτισμό» των εξεγερσιακών, θα είναι ασυγχώρητο…

Ζήτω οι Διεθνείς Εκστρατείες!
Ζήτω η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς! Ζήτω η FAI/IRF!
Ζήτω η Αναρχία!!!

Paola, Anna,* εύχομαι το χώμα να είναι ελαφρύ…

Alfredo Cospito
5 Δεκέμβρη 2018

( Άρθρο από το περιοδικό Fenrir #9, οικο-αναρχικό εκδοτικό εγχείρημα στην Ιταλία )

Η Paola μια ενεργή συνένοχος στον αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων, για την εξάπλωση της ριζοσπαστικής οικολογίας και για την πάλη ενάντια σε όλες τις μορφές εγκλεισμού, «ακόμα και για την ανασκευή ενός ήθους από καιρό εξαφανισμένου». Μεταξύ των όσων μετανιώνω βρίσκεται και το ότι ποτέ δεν διασταύρωσα τον δρόμο μου μαζί σου…
Anna Campbell, σύντροφος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού του Μπρίστολ, σκοτώθηκε στο Afrin καθώς μαχόταν στις τάξεις του YPG.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Δ.Ο RAGNAROK

Εκδήλωση – Ενημέρωση: Για τον αναρχομηδενιστή Alfredo Cospito (Απεργία πείνας από 20/10) – EN/IT

Ελληνικά

Ενημέρωση για την απομόνωση 41bis στην Ιταλία,
από τον αναρχικό σύντροφο Σπύρο Μάνδυλα – Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

Παρουσίαση των υποθέσεων που κατηγορήθηκε ο Alfredo Cospito:

Πυροβολισμός του CEO της Ansaldo Nuclear Roberto Adinolfi(Πυρήνας Όλγα FAI/IRF”),(2012),
Επιχείρηση “Scripta Manent”,
Επιχείρηση “Sibilla”.

Στην εκδήλωση θα παρέμβουν τηλεφωνικά 2 αναρχικοί σύντροφοι υπό έρευνα
στην κατασταλτική επιχείρηση Sibilla, από την αναρχική εφημερίδα Vetriolo.

Παρέμβαση με επιστολή του αναρχικού συντρόφου απο τη Σαρδηνία Omar Nioi
που καταδικάστηκε στη δίκη της επιχείρησης Scripta Manent”

(Στην εκδήλωση θα υπάρχει μετάφραση).

“Συνεχίστε, συντρόφισσες και σύντροφοι:
ένας ολόκληρος κόσμος περιμένει να τον κατεδαφίσουμε!”
Δευτέρα 19 Δεκέμβρη
7 μ.μ.
Α.Σ.Ο.Ε.Ε.

Διοργάνωση:
Αναρχικό Στέκι Ναδίρ(Θεσσαλονίκη)
Μεταφραστικό εγχείρημα blessed-is-the-flame.espivblogs.net
Σύντροφοι-Συντρόφισσες

Πηγή: Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

Italian

Iniziativa – Aggiornamento
sull’anarconichilista Alfredo Cospito (in sciopero della fame dal 20/10)

Aggiornamento sul 41bis in Italia, da del parte compagno anarchico Spyros Mandylas – Circolo Anarchico Nadir

Presentazione dei processi in cui Alfredo Cospito è stato imputato:
Ferimento dell’Amministratore Delegato di Ansaldo Nucleare Roberto Adinolfi da parte del nucleo “Olga FAI/IRF”(2012),
Operazione “Scripta Manent”(2016),
Operazione “Sibilla”(2021)

Durante l’iniziativa saranno raggiunti telefonicamente 2 compagni anarchici facenti parte della redazione del giornale “Vetriolo” indagati nell’operazione repressiva Sibilla.

Intervento tramite lettera del compagno anarchico sardo Omar Nioi
condannato nel processo “Scripta Manent”

(Entrambi gli interventi saranno tradotti).

“Avanti, compagni: c’è tutto un mondo da demolire!”

Lunedì 19 Dicembre
19:00
A.S.O.E.E.

ORGANIZZATO DA:
Circolo Anarchico Nadir (Salonicco)
Progetto di traduzione Blessed-is-the-flame.espivblogs.net
Compagni

English

Event – Update
For the anarchonihilist Alfredo Cospito (Hunger strike from 20/10)

Update on 41bis isolation in Italy,
by the anarchist comrade Spyros Mandylas – Anarchist Hangout Nadir

Presentation of the cases against which Alfredo Cospito has been accused:

Shooting of Ansaldo Nuclear CEO Roberto Adinolfi by “Olga Cell FAI/IRF”(2012),
Operation “Scripta Manent”(2016),
Operation “Sibilla”(2021).

The event will be addressed by phone by 2 anarchist comrades under investigation in the Sibilla repressive operation, by the anarchist newspaper Vetriolo.

Intervention by letter from the anarchist comrade from Sardinia Omar Nioi
sentenced in the Scripta Manent trial”

(There will be translation at the event).

“Go on, comrades: there is a whole world to be demolished!”

Monday, December 19
7 p.m.
A.S.O.E.E.

Organization:
Anarchist Hangout Nadir (Thessaloniki)
Translation project blessed-is-the-flame.espivblogs.net
Comrades