πρόσφατα ποστς
Περιεχόμενα
Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας σελ.2
Επιδρομές στο πολιτικό σκηνικό σελ.2
Η ”εγκληματοποίηση του χώρου” και ο μύθος του λαγού… σελ.3
Μεσόγειος: Χώρος εναπόθεσης και καταστροφής τοξικών αποβλήτων σελ.5
Όταν οι Δίκαιοι μας μιλούν σελ.7
Το μήνυμα είμαι ’γω… σελ.9
Το Μέλλον είναι τώρα, εμπρός για το μέλλον (Μέρος Α΄) σελ.11
Διαδρομές μνήμης: Φάκελος Scala: η ιστορία μιας κρατικής προβοκάτσιας (Μέρος Γ΄) σελ.13
Ουκρανία: το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων σελ.14
Τίτλος: Πως συλλαβίζοντας αλληλεγγύη δεν θα χρειαστεί να (ξανα)μιλήσουμε για το εμπόρευμα
Έκδοση: Θερσίτης
Έτος: 2014
16 σελ.
———————–
Περιεχόμενα
Η αλληλεγγύη (ως επιχειρηματικότητα) στα «χρόνια της χολέρας» σελ.2
Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία: ο «άλλος κόσμος» των ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. σελ.6
Περί εμπορευματικών αυτονόητων σελ.10
Για τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα-αντιδομές σελ.14
Περιεχόμενα
Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας σελ.2
Επιδρομές στο πολιτικό σκηνικό σελ.2
Η κατανομή της εξουσίας και οι αριστεροί παραστάτες της… σελ.3
Ανακοίνωση από τους συντρόφους για την Αναρχική Απελευθερωτική Δράση σελ.5
Λίγα λόγια για την αναγκαιότητα της καταγραφής των εμπειριών σελ.8
«Βασικό Εισόδημα»: ο νέος μύθος του συστήματος σελ.6
Ο νιτσεϊκός Υπεράνθρωπος: μια αναρχική προσέγγιση σελ.8
Διαδρομές Μνήμης – Φάκελος Scala: η ιστορία μιας κρατικής προβοκάτσιας σελ.12
Σημειώσεις σχετικά με την ιστορία της αναρχίας στη λογοτεχνία: ένα χρονολόγιο (Μέρος Α΄) σελ.14
Για την εξέγερση που θα έρθει και που δεν θα είναι μια γιορτή που θα τελειώσει… σελ.16
Πηγή: Anarchy.gr
Τίτλος: Αναρχική Πρωτομαγιά
Έκδοση: Αναρχικοί Για Την Πρωτομαγιά
Έτος: 2005
————————————-
Περιεχόμενα
Εισαγωγικό κείμενο για την εκδήλωση της πρωτομαγιάς
Η εξέγερση του Σικάγο το 1886
Η εξέγερση στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1936
Οι ταξικές συγκρούσεις των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης
Εργασία: Μισθωτή σκλαβιά
Τα “εργατικά ατυχήματα” είναι δολοφονίες των αφεντικών
Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι
Τίτλος: Αρχές, στόχοι, θέσεις. Εγχειρίδιο ιστορικότητας λόγου και δράσης. Σύνοψη του κοινωνικού αναρχισμού
Συγγραφέας: Γιώργος Μεριζιώτης
Εκδότης: Πρωτοβουλία Αναρχικών Κόσμος
Έτος: 2009
265 σελ.
—————————————-
Περιγραφή:
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ
(ΑΡΧΕΣ ΣΤΟΧΟΙ ΘΕΣΕΙΣ)
ΣΥΝΟΨΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΟΣΜΟΣ *
Επιμέλεια, σύνθεση, σύνταξη κειμένων Γιώργος Μεριζιώτης
Πρώτη έκδοση: Πρωτοβουλία Αναρχικών Πειραιά. Δεύτερη έκδοση τροποποιημένη: Πρωτοβουλία για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Κόσμος».
* Φόρος τιμής στην αναρχική ομάδα «Κόσμος» που έδρασε στα μεταλλεία του Λαυρίου, στα τέλη του 19 αιώνα, (βλέπε Λαυρεωτικά) και συνέβαλε στις νικηφόρες απεργίες των μεταλλωρύχων, όπου το κράτος και τα αφεντικά τις αιματοκύλισαν αλλά οι εργάτες έδωσαν την απάντηση τους.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Προοίμιο
1.ΑΡΧΕΣ Σημειώσεις Παραθέματα Α
2.ΣΤΟΧΟΙ Παραθέματα Β
3.ΘΕΣΕΙΣ Παραθέματα Γ Αντί Επιλόγου
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ . Ι: Η ταξική πάλη και η επανάσταση
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΙΙ: Εναλλακτικές κρατικο – ελιτίστικες Διευθυντικές ιδεολογίες
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ . ΙΙI: Το νέο καιρικό μέτωπο
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ . ΙV: Αναρχική κοινωνιολογία του φεντεραλισμου
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ . V: Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ ΤΑΞΗΣ (Η αυτοδιεύθυνση στην καθημερινή ζωή)
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. VΙ: Επιχειρήματα (κριτικές αναφορές στον αναρχισμό)
ΠΡΟΟΙΜΙΟ:
Αυτή η μπροσούρα θέλουμε να αποτελέσει (κύρια για μας) ένα εύχρηστο ιδεολογικό εγχειρίδιο λόγου και δράσης, που συνεχώς θα εμπλουτίζεται. Ως εκ τούτου είμαστε “αναγκασμένο” να συμπυκνώσουμε έννοιες και να συνοψίσουμε την ανάλυσή μας. Έτσι μιλάμε περισσότερο με «κοινότυπες» διαπιστώσεις και συμπεράσματα, παρά με μια νεωτεριστική «αποκαλυπτική» προσέγγιση της πραγματικότητας. Δεν απότελεί προγραμματική διακήρυξη (κάτι τέτοιο απαιτεί διαδικασίες με όρους κινήματος και ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια μιας συλλογικότητας), αλλά αξιακή και εννοιολογική τοποθέτηση απέναντι στον πόλεμο ιδεών που εξαπολύουν οι επικυρίαρχοι.
Η διαστρέβλωση τον εννοιών και του λόγου είναι μια πολύ παλιά τακτική των διανοούμενων απολογητών των κυρίαρχων τάξεων για να θολώνουν τα νερά και να προκαλούν σύγχυση στους κυριαρχούμενους (Ο Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας στο “Η Κατασκευή Υπηκόων” ότι: “όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του..”).
Γίνεται, λοιπόν αναγκαίο να επανεισάγουμε στον καθημερινό μας λόγο τον επαναστατικό “ρομαντισμό”. Να “απόκαθάρουμε” τον επαναστατικό αναρχικό λόγο από τον επιστημονισμό, την αστική κοινωνιολογία, τη φιλελεύθερη ατομικιστική πολυλογία και να τον εμπλουτίσουμε στο σήμερα
. Παραμένοντας πάντα αθεράπευτα «ρομαντικοί» επαναστάτες,σε μια εποχή που η κοινωνική επανάσταση (ως κοινωνικό «πέρασμα») φαντάζει αδύνατη, συνεχίζουμε να οραματιζόμαστε την επαναστατική προοπτική ως ανοιχτότητα προς την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα.
Εν ολίγοις, συνεχίζουμε να αρνούμαστε το τέλος της κοινωνικής ιστορίας. Για μας, η ζωή αποκτάει νόημα με τον αγώνα για να είναι κανείς άνθρωπος, σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και εξουσία. Χωρίς αυτό τον αγώνα, χωρίς την πάλη για την αναρχία, η ζωή είναι άνευ νοήματος….
Αν είναι αιτία το κελί που μπήγει τόσο σκληρές ρίζες μέσα στον εγκέφαλο, τόσο της οδύνης όσο και της τραγικότητας ρίζες, τότε πρέπει αυτό το καταραμένο κελί να πάψει να υπάρχει… Πρέπει να το πάρουν οι άνθρωποι και να το κατακρημνίσουν μια για πάντα και να διαμορφώσουν τη ζωή τους χωρίς να ’χουν πλέον την ανάγκη του. Ούτε τον τρόμο του ούτε την καταστολή του. Γ. Πετρόπουλος, «Ο Χάρης Δεσμώτης»
Ο Σ. Στρατούλης βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 11 Νοέμβρη ’13, διεκδικώντας την επαναχορήγηση αδειών εξόδου που έπαιρνε το τελευταίο διάστημα από τη φυλακή μετά από 22 χρόνια εγκλεισμού – αφού βρίσκεται κρατούμενος από παιδί 17 χρονών. Αυτή την ανάσα ελευθερίας του στέρησαν εκδικητικά οι διωκτικές και δικαστικές αρχές εξαιτίας της αγωνιστικής του στάσης στα κολαστήρια της δημοκρατίας, της συμμετοχής του σε συλλογικές κινητοποιήσεις κρατουμένων ενάντια στις άθλιες συνθήκες και τη βαρβαρότητα των φυλακών, και της αλληλεγγύης του με κοινωνικούς και πολιτικούς κρατούμενους στη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Πρόσφατα, εξαιτίας της συντροφικής σχέσης του με αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα και αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη οι αρχές τον ενέπλεξαν σε μία γελοία δικογραφία που τιτλοφορείται «εγκληματική οργάνωση – στέκια Θεσσαλονίκης» και, αποδίδοντάς του ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, του αρνούνται τις άδειες που δικαιούται με βάση την ποινή που έχει εκτίσει.
Από τη στιγμή που ξεκίνησε την απεργία πείνας, ανθρωποφύλακες, μπάτσοι και συγκεκριμένοι γιατροί στο νοσοκομείο Λάρισας εφάρμοσαν πάνω του πρακτικές καταστολής, ταπείνωσης και βασανισμού, τη στιγμή που η υγεία του βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, προκειμένου να κάμψουν τον αγώνα του. Δεν τα κατάφεραν. Σήμερα ο Σ. Στρατούλης διανύει την 59η μέρα απεργίας πείνας. Διακινδυνεύει τη ζωή του για να κερδίσει ξανά λίγες στιγμές από την ελευθερία που προσπαθούν να καταπνίξουν οι γδάρτες των ονείρων, όχι μόνο των αγωνιζόμενων κρατούμενων, αλλά και όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ο Σπύρος Στρατούλης, όπως και όλοι όσοι παλεύουν για να αποτινάξουν τις αλυσίδες της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής, δεν είναι μόνος του. Δεν θα επιτρέψουμε την εξόντωσή του!
AΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ ’13
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς», 8 Γενάρη ’14
Πραγματοποιήθηκε και φέτος για 6η συνεχή χρονιά, στις όχθες του Αχελώου, στη Μεσοχώρα Τρικάλων, η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα συντρόφων και συντροφισσών από την Αθήνα, την Άρτα και την Πάτρα, με τη συμμετοχή και πολλών άλλων αγωνιστών /τριών από διάφορες περιοχές της χώρας.
Η φετινή συνάντηση ξεκίνησε την Τετάρτη 14 Αυγούστου με προβολές στην κεντρική πλατεία της Μεσοχώρας. Αρκετοί σύντροφοι βρίσκονταν ήδη από το Σάββατο στο ποτάμι για να διαμορφώσουν τον χώρο της κατασκήνωσης και να στήσουν την παρέμβαση στο χωριό με ανάρτηση πανό, αφισών και εντύπων. Προβλήθηκαν βίντεο σχετικά με τον αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου, την αντίσταση στα μεταλλεία χρυσού της ΒΑ Χαλκιδικής και την καταστροφή που επιφέρουν, την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση του νερού καθώς και τη συνολικότερη λεηλασία από πλευράς των κρατών απέναντι στο φυσικό κόσμο και τις τοπικές κοινωνίες. Από νωρίς το απόγευμα υπήρχε συγκέντρωση στην πλατεία και διαβαζόταν κείμενο-κάλεσμα στους κατοίκους του χωριού να παρακολουθήσουν την προβολή και να συνδράμουν τις κινήσεις της Αυτόνομης Συνάντησης.
Την Παρασκευή 16 του μήνα πραγματοποιήθηκε περιήγηση στον ποταμό για να αποκτήσουν οι συμμετέχοντες στη συνάντηση ιδία άποψη για το φυσικό κάλλος του τόπου που προορίζεται να κατακλυστεί, ενώ άλλοι σύντροφοι ανέλαβαν να γράψουν συνθήματα στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το φράγμα. Την επόμενη μέρα (Σάββατο) πραγματοποιήθηκε παρέμβαση της ΑΣΑ στη συνέλευση του συλλόγου κατακλυζομένων Μεσοχώρας, όπου καλέστηκαν οι κάτοικοι να συμμετάσχουν στην πορεία στο φράγμα με τη δική τους φωνή και τα δικά τους χαρακτηριστικά.
Την Κυριακή πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία του χωριού και στη συνέχεια πορεία προς το φράγμα της Μεσοχώρας από περισσότερα από 100 άτομα, ενώ συμμετείχε και ο σύλλογος κατακλυζομένων με ξεχωριστό πανό. Παράλληλα υπήρχαν και πανό αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και στους 4 προφυλακισμένους αγωνιστές, αλλά και αλληλεγγύης στις καταλήψεις της Πάτρας που πρόσφατα δέχτηκαν επίθεση από την κρατική καταστολή, καθώς και σε όλους τους αυτοοργανωμένους χώρους.
Είναι σαφές πως παρά την πρόσφατη ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ για την εκτροπή του ποταμού, το έργο δρομολογείται να λειτουργήσει ως υδροηλεκτρικό, γεγονός που από μόνο του θα σημάνει τον αφανισμό της Μεσοχώρας και την καταστροφή του ποταμού. Από την άλλη, είναι τόσα τα συμφέροντα που εμπλέκονται στο ζήτημα της εκτροπής, ώστε να αποτελεί βεβαιότητα πως το κράτος θα επανέρχεται ξανά και ξανά διεκδικώντας την υλοποίησή του.
Σε αυτή τη δεδομένη και ολοένα εντεινόμενη επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού απέναντι στη φύση και την κοινωνία, ο αγώνας θα πρέπει, για να έχει ελπίδες όξυνσης και διασύνδεσης, να είναι κινηματικός, μαχητικός, οριζόντιος και εξωστρεφής. Να μην αρκείται σε μια στείρα τοπική ανάγνωση του ζητήματος, αλλά να έχει αντίληψη πως αντίστοιχες επιθέσεις συμβαίνουν σε διάφορες περιοχές της χώρας (από τις Σκουριές ως το Αποπηγάδι και από την Πάρνηθα ως τον Αμβρακικό) και πως το ζητούμενο για όσους αντιστέκονται είναι η σύνδεση και η ενότητα στη δράση απέναντι στην κοιτίδα της καταστροφής και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου, του αφανισμού των τοπικών κοινωνιών, της εξαθλίωσης και της φτώχειας της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, δηλαδή στον καπιταλισμό και το κράτος.
Πολλοί κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Περιφέρεια) και τα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των κατασκευαστικών εταιρειών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές διαφόρων παραγόντων που καλλιεργούν αυταπάτες.
Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.
Σε κάθε περίπτωση, η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα παρεμβαίνει και δρα εδώ και έξι συναπτά χρόνια, τόσο στις πόλεις δραστηριοποίησης των επιμέρους συλλογικοτήτων που τη συναποτελούν όσο και στο ίδιο το σημείο όπου συντελείται η καταστροφή, στις όχθες του Αχελώου, στη Μεσοχώρα Τρικάλων, μέσα από τη συνάντηση και τη ζύμωση μιας ανοιχτής, αντι-ιεραρχικής και αυτοοργανωμένης συλλογικής διαδικασίας αγώνα, με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας. Με τον τρόπο που διεξάγεται, με τη συμμετοχή αγωνιστών από κάθε γωνιά της χώρας και με την παρέμβαση τόσο εκεί που συντελείται η καταστροφή όσο και σε διάφορα άλλα σημεία όπου κατά καιρούς δίνονται αφορμές, λειτουργεί υποδειγματικά για τον ευρύτερο αγώνα προάσπισης της φύσης από την λεηλασία και την καταστροφή της, αλλά και συνολικότερα, δείχνοντας το δρόμο της δικτύωσης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης σε όλους όσοι αντιστέκονται στην τυραννία του καπιταλισμού και του κράτους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ ΩΣ ΤΗ ΒΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
από την ιστοσελίδα του Δυσήνιου Ίππου http://ipposd.wordpress.com/
Βλέποντας την καμπάνια αντιαναρχισμού που ενορχηστρώνουν οι “καλές” συνειδήσεις και η “καθωσπρέπει αριστερά”, ενωμένες με την προγονική δεξιά σε μια αγία σταυροφορία με στόχο να κατηγορήσουν τους αναρχικούς, νέους και μεγάλους, ότι αψηφούν το σύστημα (λες και ο αναρχισμός έχει άλλη επιλογή), και επιπλέον αποσυνθέτει τις σκηνογραφίες τους (σβήνουν τα φώτα για να μη βλέπουν τους αναρχικούς;), φτάνοντας μέχρι τα άκρα με προσδιορισμούς του τύπου αναρχο-κοράκια, αναρχο-προβοκάτορες, αναρχο-τραμπούκοι, αναρχο-και-τα-λοιπά (κάπου διάβασα και για αναρχο-αναρχικό, καταπληκτικό ε;), εμείς, οι άντρες και γυναίκες ζαπατίστας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το κλίμα υστερίας που, τόσο αποφασιστικά, ζητά, απαιτεί να σεβόμαστε τις τζαμαρίες (που δεν δείχνουν αλλά κρύβουν όλα όσα συμβαίνουν ακριβώς πίσω από αυτές: εργασιακές συνθήκες δουλείας, ανύπαρκτη υγιεινή, κακή ποιότητα, ανεπαρκές επίπεδο διατροφής, ξέπλυμα χρήματος, φορολογικές απάτες, διαρροή κεφαλαίου).
Γιατί φαίνεται πως για όλες αυτές τις κακομασκαρεμένες λαμογιές που ονομάζονται «δομικές μεταρρυθμίσεις», για την εργασιακή λεηλασία των εκπαιδευτικών, για το ξεπούλημα του πλούτου της χώρας, για τη ληστεία που διαπράττει η κυβέρνηση ενάντια στους κυβερνώμενους μέσω των φόρων, για τη φορολογική ασφυξία -που ευνοεί μόνο τα μεγάλα μονοπώλια-, για όλα αυτά φταίνε οι αναρχικοί.
Για το γεγονός ότι ο καλός κόσμος δεν βγαίνει πλέον στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί (-μα, αφού υπάρχουν οι πορείες, οι πολιτικές κατασκηνώσεις, οι αποκλεισμοί, τα συνθήματα στους τοίχους, τα φέιγ βολάν… -ναι, αλλά είναι των εκπαιδευτικών-οδηγών-πλανόδιων-φοιτητών-δηλαδή-των-αλητών, εγώ εννοώ τον καλό-καλό-κόσμο-της-πρωτεύουσας -α, ναι!, η μυθική μεσαία τάξη, τόσο κολακευμένη και ταυτόχρονα τόσο περιφρονημένη και εξαπατημένη από ολόκληρο το μιντιακό και πολιτικό φάσμα), ότι η καθεστωτική αριστερά λεηλατεί και αυτή τους χώρους διαμαρτυρίας, ότι η «μοναδική αντιπολίτευση στο καθεστώς» επισκιάζεται συνεχώς από τους χωρίς όνομα, ότι η επιβολή πλέον ονομάζεται «διάλογος και διαπραγμάτευση», για τις δολοφονίες μεταναστών, γυναικών, νεαρών, εργατών, παιδιών, για όλα αυτά φταίνε οι αναρχικοί.
Για όσους αγωνίζονται και βλέπουν τους εαυτούς τους ως κομμάτι του «Α», σημαία δίχως έθνος και σύνορα, και συμμετέχουν στην ΕΚΤΗ, αλλά να είναι πραγματικά αναρχικοί και όχι απλά μια περαστική φάση με ημερομηνία λήξης ή ένα lifestyle, έχουμε, πέρα από μια συντροφική αγκαλιά, μια ιδιαίτερη παραγγελία:
Σύντροφοι Αναρχικοί: Εμείς οι ζαπατίστας, άνδρες και γυναίκες, δεν θα σας καταλογίσουμε τις ελλείψεις μας (συμπεριλαμβανόμενης της έλλειψης φαντασίας), ούτε θα σας θεωρήσουμε υπεύθυνους για τα λάθη μας, και ακόμα λιγότερο δεν θα σας κυνηγήσουμε επειδή είστε αυτό που είστε. Και ακόμα πιο σημαντικό, σας λέω πως διάφοροι καλεσμένοι τον Αύγουστο ακύρωσαν τη συμμετοχή τους επειδή, όπως είπαν, δεν μπορούσαν να μοιραστούν την τάξη με “νεαρούς αναρχικούς, κουρελήδες, πανκς, με piercing και γεμάτους tattoo”, ότι ανέμεναν (αυτοί που δεν είναι ούτε νεαροί, ούτε αναρχικοί, ούτε κουρελήδες, που δεν έχουν piercing ούτε tattoo) μια συγγνώμη καθώς και την εκκαθάριση της λίστας καλεσμένων. Ακόμη περιμένουν, ανώφελα…
Αυτό που θέλουμε να σας ζητήσουμε είναι, τη στιγμή της εγγραφής, να μας δώσετε ένα κείμενο, μισής σελίδας το πολύ, όπου θα απαντάτε στις κριτικές και κατηγορίες που δεχτήκατε από τα ιδιωτικά μέσα. Αυτό το κείμενο θα δημοσιευτεί σε ένα ειδικό τμήμα της ιστοσελίδας μας (enlacezapatista.ezln.org.mx) και σε ένα περιοδικό-fanzine, ή όπως αλλιώς το λένε, που σύντομα θα παρουσιαστεί στον παγκοσμίως παγκόσμιο κόσμο, το οποίο θα εκδίδεται και θα γράφεται από ιθαγενείς ζαπατίστας. Θα είναι τιμή για μας να υπάρχει, στο πρώτο τεύχος, ο λόγος σας δίπλα στο δικό μας.
Ε; Ναι, προφανώς είναι εντάξει μια σελίδα με μία μοναδική λέξη σε όλη την επιφάνεια, κάτι σαν “Είστε ψεύτες!” Ή κάτι πιο εκτενές του τύπου “θα σας εξηγούσα τι σημαίνει αναρχισμός αν πίστευα πως θα καταλαβαίνατε”, ή “ο αναρχισμός είναι ακατάληπτος για τους νάνους στη σκέψη”, ή “οι πραγματικές αλλαγές εμφανίζονται πρώτα με κόκκινα γράμματα”, ή “γαμώ την αστυνομία της σκέψης”, η το εξής απόσπασμα του βιβλίου Χτυπήματα και Αντιχτυπήματα, του Μ. Αμορός: “όλος ο κόσμος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το Black Bloc δεν είναι μια οργάνωση αλλά μια τακτική αγώνα στο δρόμο, παρόμοια με τη βάσκικη kale borroka, την οποία εφάρμοζε ένας αστερισμός από ελευθεριακές, αυτόνομες ή εναλλακτικές ομάδες στο πλαίσιο των αγώνων των καταλήψεων τη δεκαετία του ’80 σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας”, και να προσθέσετε κάτι του τύπου “αν θέλετε να κάνετε οποιαδήποτε κριτική, προηγουμένως ερευνήστε. Η καλογραμμένη άγνοια είναι σαν την καλοειπωμένη χαζομάρα: το ίδιο ανούσιες”.
Όπως και να ‘χει, είμαι σίγουρος πως θα βρείτε ιδέες.
……………………………………
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, SupMarcos Επιστάτης του Μικρού Σχολείου και υπεύθυνος να φέρνει κακές ειδήσεις
Μεξικό, Νοέμβριος 2013
Την 1η Ιανουαρίου 1994 οι ιθαγενείς ζαπατίστας καταλαμβάνουν τις πόλεις και τα χωριά της πολιτείας Τσιάπας. Η κραυγή «φτάνει πια!» που ακούγεται για πρώτη φορά από τα στόματα των χιλιάδων εξεγερμένων του Νοτιοανατολικού Μεξικού θα αντηχήσει σε κάθε γωνιά του κόσμου, εκφράζοντας όλους/ες όσους/ες από τα κάτω αγωνίζονται για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
19 χρόνια μετά, στις 21 Δεκεμβρίου 2012, δεκάδες χιλιάδες ζαπατίστας καταλαμβάνουν χωρίς όπλα αυτή τη φορά τις πέντε μεγαλύτερες πόλεις της Τσιάπας, και σιωπηλά μας στέλνουν το ίδιο μήνυμα. «Το μήνυμά μας δεν είναι ένα μήνυμα υποταγής. Ούτε μήνυμα πολέμου, θανάτου και καταστροφής. Είναι ένα μήνυμα αγώνα και αντίστασης». Είναι η ίδια κραυγή για ελευθερία και αξιοπρέπεια, που γεννήθηκε πριν από περισσότερα από 500, 100, 45, 30, 20 χρόνια, πριν από λίγες μέρες, ή σήμερα. «Είμαστε ο αγώνας 500 χρόνων. Είδαμε τους προγόνους μας να υποφέρουν και να αγωνίζονται, να πολεμούν για την ανεξαρτησία αλλά να παραμένουν σκλάβοι. Είδαμε τους παππούδες μας να παλεύουν για γη και ελευθερία στην επανάσταση του Ζαπάτα, αλλά να παραμένουν σκλάβοι. Είδαμε τους πατεράδες μας με την οργή στα μάτια και στα χέρια, και καταλάβαμε πως δεν είχαν τελειώσει όλα, πως σε κάποια γωνιά της καρδιάς και του νου μας υπήρχε κάτι πολύτιμο, αυτό που μας κρατούσε ζωντανούς, αυτό που έδινε ώθηση στο βήμα μας, στο συλλογικό μας βήμα: η αξιοπρέπεια».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος που αποφασίζει να αυτοχειραφετηθεί και να εξεγερθεί ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας, ηγεμονισμού και πρωτοπορίας, επανατοποθετώντας παράλληλα την επανάσταση ως έννοια με τη μορφή ερωτήματος: προχωράμε ρωτώντας, όχι διακηρύττοντας; «Και ανακαλύψαμε ότι η ελευθερία δεν πρόκειται να έρθει από αλλού, δεν πρόκειται να μας τη δώσει ούτε ο Φελίπε Καλντερόν, ούτε οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, αλλά οι ίδιοι μόνοι μας, άντρες και γυναίκες, αυτοοργανωνόμαστε για να κερδίσουμε την ελευθερία να προτείνουμε, να αναλύουμε, να μελετούμε, να αποφασίζουμε, να συζητάμε». Κεντρική θέση στο ζαπατιστικό λόγο και πράξη έχει το «εμείς», η κοινότητα, η συνάντηση με τον άλλο, την άλλη, για τη δημιουργία ενός κοινού τόπου, μιας κοινής πορείας. Αυτό το «εμείς» που βασίζεται στη συνείδηση, στο σεβασμό του ατομικού και της διαφορετικότητας, στη συλλογικοποίηση και την συντροφικότητα, θα οργανωθεί για να χτίσει την αυτονομία του στην πράξη.
Ο αντικαπιταλισμός των ζαπατίστας δε στοχεύει μόνο στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή την ανάκτηση των μέσων παραγωγής. Αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία νέων κοινωνικών σχέσεων. Δεν περιορίζεται μόνο στην υπεράσπιση της συλλογικής ιδιοκτησίας – εχίδο («η γη ανήκει σε όλους, δεν πουλιέται, τη δουλεύουμε και την υπερασπιζόμαστε»), αλλά προχωρά στην οργάνωση της συλλογικής εργασίας. Το έδαφος και η αυτονομία – η γη και η ελευθερία – αποτελούν το σημείο εκκίνησης. «Τώρα το βασικό μέσο παραγωγής, η γη, είναι στα χέρια μας. Έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε και όλα τα υπόλοιπα για το λαό μας. Αυτόνομα σχολεία, νοσοκομεία, ιατρεία κλπ. Δουλεύουμε με τρόπο κοινοτικό, συλλογικό, κατά περιοχές ή δήμους, φτιάχνοντας κολεκτίβες και κοοπερατίβες».
Βασικός πυλώνας της ζαπατιστικής οργάνωσης είναι η συλλογική συμμετοχή στην άσκηση της πολιτικής. Η συνέλευση αποτελεί το κυρίαρχο όργανο όχι μόνο λήψης αποφάσεων αλλά και διάχυσης της γνώσης. Απορρίπτοντας τον εύκολο δρόμο της ανάθεσης, οι ζαπατιστικοί λαοί επιλέγουν τη συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων, αναζητώντας από κοινού λύσεις. Στη οργανωτική τους δομή συναντάμε τρία επίπεδα. Την κοινότητα, το δήμο (που αποτελείται από ένα σύνολο κοινοτήτων) και την περιφέρεια (που αποτελείται από έναν αριθμό δήμων). Οι συνελεύσεις των κοινοτήτων θα ορίσουν τους ανθρώπους που θα τις εκπροσωπήσουν είτε στα αυτόνομα δημοτικά συμβούλια (τα οποία αποτελούνται από εκπροσώπους των κοινοτήτων), είτε στα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης (που συγκροτούνται από εκπροσώπους των αυτόνομων δημοτικών συμβουλίων). Βασικό χαρακτηριστικό των συμβουλίων αυτών είναι η κυκλικότητα – εναλλαγή, η ανακλητότητα και η λογοδοσία στις συνελεύσεις των κοινοτήτων, οι οποίες αξιολογούν και ελέγχουν το έργο τους. Αν και κάθε περιφέρεια λειτουργεί αυτόνομα, ακολουθώντας τις αποφάσεις των δικών της λαών, υπάρχει ένας κοινός πολιτικός δρόμος που εκφράζεται μέσα από τα κείμενα και τις διακηρύξεις τους και διέπεται από τις επτά αρχές τού «διοικούμε υπακούοντας». «Υπακούμε και δεν κυβερνούμε, εκπροσωπούμε και δεν υποκαθιστούμε, δημιουργούμε και δεν καταστρέφουμε, υπηρετούμε και δεν υπηρετούμαστε, διατηρούμε την ενότητα δημιουργικά, κατεβαίνουμε και δεν ανεβαίνουμε, προτείνουμε και δεν επιβάλλουμε». Αυτός ο τρόπος οργανωτικής δομής των συνελεύσεων και των συμβουλίων στοχεύει στην κατάργηση του διαχωρισμού ανάμεσα σε αυτούς που διοικούν και κατέχουν τη γνώση και αυτούς που υπακούουν, αφού όλοι θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν κάποια στιγμή σε κάποιο από τα συμβούλια και όλοι, με τη λήξη της θητείας τους, θα επιστρέψουν στις εργασίες τους.
Δύο από τις ανατροπές που έφερε η εξέγερση είναι η ανάδειξη των γυναικών ως βασικό υποκείμενο του ζαπατιστικού αγώνα και η συνάντηση, η αμοιβαία σχέση και αλληλεπίδρασή του με τα κινήματα που υπάρχουν πέρα από τα σύνορα της Τσιάπας και του Μεξικού. Κινήματα που χαρακτηρίζονται από μια συλλογική συνείδηση που αντιπαλεύει τις λογικές της διαπραγμάτευσης, της εξάρτησης και της διαμεσολάβησης, προωθεί την αυτοοργάνωση και την αυτονομία και στοχεύει στην αυτοχειραφέτηση των από κάτω.
Σε αυτά τα κινήματα επέλεξαν να απευθυνθούν για άλλη μια φορά οι βάσεις στήριξης του EZLN και να ανοίξουν τις πόρτες του μικρού ζαπατιστικού τους σχολείου, τον Αύγουστο του 2013, για να μοιραστούν αυτό το «μήνυμα αγώνα και αντίστασης» που μας απεύθυναν σιωπηλά, υψώνοντας την αριστερή γροθιά, ένα χρόνο πριν, τη μέρα του τέλους του κόσμου.
«Σύντροφοι. Είμαστε η Έκτη. Θα είναι μεγάλες οι δυσκολίες. Δε θα λιγοστέψουν τα βάσανά μας όταν ανοιχτούμε στους πονεμένους αυτού του κόσμου. Ο δρόμος θα είναι γεμάτος στροφές. Θα παλέψουμε. Θα αντισταθούμε. Θα αγωνιστούμε. Μπορεί να πεθάνουμε. Αλλά μία, δέκα, εκατό, χίλιες φορές, πάντα θα νικάμε, πάντα.»
Από την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή – Γενική Διοίκηση του EZLN Η Έκτη – EZLN Τσιάπας, Μεξικό, Πλανήτης Γη, Ιανουάριος 2013»
Αλληλέγγυοι/ες από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο, 8/11/2013
Την Τρίτη 13 Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσης, ένας 19χρονος Περιστεριώτης, βρίσκεται πεταμένος από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού “που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους”… Ο λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ.
Με τη ζωή του πλήρωσε το τίμημα ότι ήταν προλετάριος, άλλο ένα θύμα ενός πολύπλευρου ταξικού πολέμου, που εδώ και χρόνια έχει κλιμακωθεί εναντίον μας από τα αφεντικά και το κράτος τους.
Ο θάνατός του δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, είναι δολοφονία και αποτέλεσμα των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και της άγριας καταστολής (με μπάτσους και ελεγκτές) που μας επιβάλλουν. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του Θανάση. Πολλές φορές μας έχει τύχει λόγω ανέχειας να μην έχουμε τα λεφτά για ένα εισιτήριο ενώ έχουμε ανάγκη άμεσης μετακίνησης. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι προϊόντα εργασίας της εργατικής τάξης. Για να φτιαχτούν έχουν αναλωθεί χιλιάδες κλεμμένες εργατοώρες απλήρωτης και αλλοτριωμένης εργασίας. Επίσης αν προσθέσουμε τους φόρους και τα χαράτσια συν τις μίζες που έπαιρναν και έβγαζαν προβληματικές αυτές τις επιχειρήσεις, το συμπέρασμα είναι ότι τα έχουμε χρυσοπληρώσει. Για όλους αυτούς τους λόγους, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μάς ανήκουν και η δημόσια μετακίνηση πρέπει να είναι ελεύθερη για όλους μας.
Η κηδεία του Θανάση μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας και κοινωνικής οργής. Πάνω από 2.000 διαδηλωτές από το Περιστέρι και από άλλες γειτονιές συμμετείχαν στην πορεία, η οποία στο τέλος χτυπήθηκε από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής βίας και καταστολής με ξύλο, κυνηγητό στους δρόμους της πόλης, με 10 προσαγωγές (οι περισσότεροι ανήλικοι μαθητές) από τις οποίες η μία μετατράπηκε σε σύλληψη. Το σημείο που έπεσε ο νεκρός φυλασσόταν συνεχώς από τα ΜΑΤ. Το κέντρο του Περιστερίου βρίσκεται καθημερινά υπό αστυνομική κατοχή με στόχο την απαγόρευση των συγκεντρώσεων στο σημείο δολοφονίας. Αυτό δείχνει το φόβο των εξουσιαστών για τις αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου. Παρά την τρομοκρατία οι συγκεντρωμένοι έκαναν συνέλευση και αποφάσισαν κάποιοι να συγκεντρωθούν στη ΓΑΔΑ για έμπρακτη αλληλεγγύη, όπου κρατούνταν οι προσαχθέντες, και κάποιοι να πραγματοποιήσουν συγκέντρωση-μικροφωνική στο σημείο της δολοφονίας εναντία στην κρατική καταστολή στην πόλη. Η αστυνομία απαγόρευσε τη συγκέντρωση με πρόφαση την παρακώλυση της κυκλοφορίας, προχώρησε σε εξακρίβωση στοιχείων σε περαστικούς και κατοίκους της περιοχής, έκανε σκούπα στην πλατεία απομακρύνοντας παιδιά και μεγάλους, κάνοντας κατάληψη από ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, προκαλώντας και βρίζοντας όσους αντιδρούσαν για την κατάσταση πολιορκίας. Αργά το βράδυ απείλησαν τους συγκεντρωμένους στο σημείο να δείξουν ταυτότητες και να αποχωρήσουν. Στην αντίσταση των συγκεντρωμένων για το δικαίωμα της συγκέντρωσης έκανε 20 ακόμα προσαγωγές. Όσο και να προσπαθούν να μας διώξουν, η πλατεία ανήκει στους κατοίκους της και όχι στις δυνάμεις καταστολής.
Απέναντι σε αυτή την επίθεση, η συλλογική αντίσταση και η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Οργανωνόμαστε από τα κάτω σε κάθε γειτονιά, σχολείο και χώρο δουλειάς.
Αντιστεκόμαστε. Δίνουμε μάχες για δωρεάν συγκοινωνίες, δωρεάν υγεία και παιδεία και ενάντια σε ό,τι μας εξαθλιώνει τη ζωή. Δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση των τραπεζών και του κεφαλαίου.
Αρνούμαστε να γυρίσουμε στην κανονικότητα του νόμου και της τάξης, να σκύψουμε το κεφάλι στον κόσμο των ελεγκτών και των μπάτσων που “απλά κάνουν τη δουλειά τους”, να κλειστούμε πίσω στα σπίτια-κλουβιά με τη συντροφιά των ρουφιάνων των ΜΜΕ. Σε πείσμα όλων αυτών, εμείς παραμένουμε εδώ.
Μένουμε κάθε μέρα όλοι μαζί στο σημείο δολοφονίας, στην πλατεία, στις γειτονιές μας. Βγαίνουμε στους δρόμους για να αντισταθούμε και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ “ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ”
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΕΦΑΛΟΚΥΝΗΓΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Συνέλευση Περιστερίου Ενάντια Στις Κρατικές Δολοφονίες Και Την Καταστολή
(Αύγουστος 2013)
Οι Ουκρανοί αναρχικοί δίνουν τη δική τους άποψη σχετικά με την εξελισσόμενη κατάσταση στη χώρα, καθώς η εξέγερση συνεχίζεται και ο αριθμός των νεκρών εκτοξεύεται. Καθώς τα γεγονότα τρέχουν με τρομακτική ταχύτητα στην Ουκρανία ήδη σε κάποια σημεία ακόμα και αυτή η ανακοίνωση που είναι δημοσιευμένη πριν 3 μέρες είναι σε κάποια σημεία ξεπερασμένη.
Εμφύλιος πόλεμος άρχισε εχθές στην Ουκρανία. Μια λιγότερο από ειρηνική διαδήλωση συγκρούστηκε με τις δυνάμεις ασφαλείας του κράτους και τμήματα σχηματίστηκαν από τους θιασώτες της σημερινής κυβέρνησης κοντά στο Vekhovna Rada (το Κοινοβούλιο). Στις 18 Φεβρουαρίου, η αστυνομία, μαζί με τους παραστρατιωτικούς, προκάλεσαν ένα λουτρό αίματος στις κυβερνητικές συνοικίες κατά τη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκαν πολλοί διαδηλωτές. Σφαγείς από τις ειδικές μονάδες τελείωσαν τη δουλειά συλλαμβάνοντας τους υπόλοιπους. Οι αντιπρόσωποι του κυβερνώντος Κόμματος των Περιφερειών και των αστών λακέδων τους από το “Κομμουνιστικό” Κόμμα της Ουκρανίας έφυγαν από το Κοινοβούλιο μέσω μιας υπόγειας σήραγγας. Η ψηφοφορία για τις συνταγματικές τροποποιήσεις, με σκοπό να περιορίσουν την προεδρική εξουσία, δεν έλαβαν χώρα ύστερα από όλα αυτά. [Σ.τ.μ. οι διαβουλεύσεις αυτές έλαβαν χώρα τελικά εχθές 21 Ιανουαρίου]
Μετά την ήττα τους στις κυβερνητικές συνοικίες, οι διαδηλωτές υποχώρησαν στη Μεϊντάν. Στις 6 μ.μ., το Υπουργείο Εσωτερικών και το Γραφείο Εσωτερικής Ασφάλειας (SBU) έδωσαν τελεσίγραφο στους διαδηλωτές, απαιτώντας να διαλυθούν. Στις 8:00 μ.μ., ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας και παραστρατιωτικοί, που είναι εξοπλισμένοι με κανονάκια νερού και τεθωρακισμένα οχήματα, άρχισαν την επιδρομή τους στα οδοφράγματα. Η αστυνομία, τα ειδικά τμήματα της SBU, καθώς και φιλοκυβερνητικοί στρατιώτες έκαναν χρήση των όπλων τους. Ωστόσο, οι διαδηλωτές κατάφεραν να κάψουν ένα από τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας, και αποδείχθηκε ότι κυβερνητικές δυνάμεις δεν ήταν οι μόνες που έχουν στην κατοχή τους όπλα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν από την αστυνομία (στις 19 Φεβρουαρίου, στις 4 μ.μ.), 24 άτομα έχασαν τη ζωή τους: 14 διαδηλωτές και 10 αστυνομικοί. Τριάντα ένας αστυνομικοί τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς. Ακόμη και αν η εκτίμησή τους για τις απώλειες από την πλευρά της αστυνομίας είναι ακριβής, ο αριθμός των θυμάτων μεταξύ των διαδηλωτών ήταν σίγουρα μειωμένος. Οι γιατροί στη Μαϊντάν αναφέρουν ότι τουλάχιστον 30 σκοτώθηκαν.
Είχε κανείς την εντύπωση ότι ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς ήταν βέβαιος ότι από το πρωί η αντίσταση θα συνθλιβόταν, και έτσι έδωσε εντολή στους ηγέτες της αντιπολίτευσης να συναντηθούν με αυτόν στις 11 π.μ. στις 19 Φεβρουαρίου. Καθώς οι διαπραγματεύσεις δεν έλαβαν χώρα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το σχέδιο της κυβέρνησης έχει αποτύχει. Κατά τη διάρκεια της ανεπιτυχούς απόπειρας να καθαρίσουν την Μεϊντάν, οι πολίτες αρκετών δυτικών περιοχών κατέλαβαν διοικητικά κτίρια και κυνήγησαν την αστυνομία. Αυτή τη στιγμή η αστυνομία, ως θεσμικό όργανο, δεν υπάρχει στη Lviv. Σύμφωνα με την SBU, οι διαδηλωτές έχουν απαλλοτριώσει 1500 πυροβόλα όπλα. Σε λιγότερο από 24 ώρες, η κεντρική κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο πάνω σε ένα τμήμα της χώρας. Αυτή τη στιγμή, η μόνη λύση μπορεί να είναι η παραίτηση του Προέδρου, ωστόσο, αυτό θα σήμαινε ότι ο ίδιος, η οικογένειά του, και οι πολλοί στενοί συνεργάτες και εξαρτώμενοι απʼ αυτόν, που αποτελούν μια μάλλον μεγάλη ομάδα στην κυβέρνηση, θα έχαναν τα οφέλη τους. Είναι πιθανόν ότι δεν θα το δεχθούν αυτό.
Σε περίπτωση νίκης του Γιανουκόβιτς, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος, και οι υπόλοιποι θα είναι καταδικασμένοι σε μια ζωή στην οποία θα αντιμετωπίζουν τη φτώχεια, τη διαφθορά, και την κατάργηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Οι επαναστατημένες περιοχές ζουν την εμπειρία τώρα τεράστιων αποκαταστάσεων “συνταγματικής τάξεως”. Δεν είναι απίθανο ότι η κατάργηση τέτοιων “τρομοκρατικών ομάδων” στη Γαλικία θα έχει το χαρακτήρα της εθνοκάθαρσης. Οι τρελοί ορθόδοξοι ακροδεξιοί από το Κόμμα των Περιφερειών, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έβλεπαν τους συντηρητικούς Ελληνο-Καθολικούς ως τους υποστηρικτές των “Ευροσοδόμων” (“Eurosodom”). Μια τέτοια “αντιτρομοκρατική” πράξη θα πρέπει να πραγματοποιηθεί με τη βοήθεια του στρατού, όπως ο Υπουργός Άμυνας, Λέμπεντεφ, έχει ήδη ανακοινώσει.
Σήμερα, η Ουκρανία αντιμετωπίζει μια τραγωδία, αλλά η πραγματική φρίκη θα ξεκινήσει όταν η κυβέρνηση διασπάσει την αντιπολίτευση και “σταθεροποιήσει” την κατάσταση. Σημάδια προετοιμασίας μιας μαζικής εκκαθάρισης έγιναν αισθητά ήδη από τις αρχές Φεβρουαρίου, όταν άνοιξαν ποινικές υποθέσεις εναντίον των τμημάτων αυτοάμυνας της Μεϊντάν ως παράνομοι στρατιωτικοί σχηματισμοί. Σύμφωνα με το Άρθρο 260 του Ποινικού Κώδικα, τα μέλη των εν λόγω τμημάτων μπορούν να αντιμετωπίσουν φυλάκιση 2 έως 15 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να βάλει περισσότερους από 10 χιλιάδες πολίτες πίσω από τα σίδερα. Στις περιοχές, καθώς και στην πρωτεύουσα, ειδικά “τάγματα θανάτου” δρουν ως υποστήριξη στις κοινές αστυνομικές δυνάμεις. Για παράδειγμα, την ευθύνη για το κάψιμο ζωντανής μια ακτιβίστριας στη Μεϊντάν από το Zaporozhye υποστηρίχθηκε από ένα τέτοιο “τάγμα θανάτου,” το οποίο αυτοαποκαλείται “Sebastopol Ghosts.” Ανακοίνωσαν ότι είναι έτοιμοι να υποβάλλουν τους συμμετέχοντες στη Μεϊντάν στα Ανατολικά σε παρόμοιες θεραπευτικές αγωγές.
Σε περίπτωση νίκης της Αντιπολίτευσης η ζωή θα είναι μακράν του τελείου επίσης. Παρά το γεγονός ότι οι φασίστες αποτελούν τη μειοψηφία των διαδηλωτών, είναι αρκετά δραστήριοι και δεν είναι τα κοφτερότερα εργαλεία στην αποθήκη. Λίγες μέρες εκεχειρίας στα μέσα Φεβρουαρίου οδήγησαν σε συγκρούσεις μεταξύ των δεξιών ομάδων, με αποτέλεσμα αρκετές άσκοπες και βίαιες συγκρούσεις, καθώς επίσης και επιθέσεις σε ιδεολογικά ʽαιρετικούς.ʼ Εκτός από τους φασίστες, παλιοί και έμπειροι της Αντιπολίτευσης θα επιχειρήσουν επίσης να καταλάβουν την εξουσία. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη κάποια εμπειρία συνεργασίας με την κυβέρνηση και δεν είναι άσχετοι με τη διαφθορά, την ευνοιοκρατία, και τη χρήση των κονδυλίων του προϋπολογισμού για προσωπικά συμφέροντα.
Οι “παραχωρήσεις” που η Αντιπολίτευση απαιτεί στο Κοινοβούλιο αυτή τη στιγμή είναι θλιβερές. Ακόμη και το Σύνταγμα του 2004, που προσπαθούν να αποκαταστήσουν, δίνει πολύ μεγάλη δύναμη στον Πρόεδρο (ο έλεγχος πάνω στα ΜΑΤ και τις ειδικές δυνάμεις είναι ένα παράδειγμα), και του αναλογικού εκλογικού συστήματος, με κλειστές λίστες, παραδίδει το κοινοβούλιο στον έλεγχο μιας ομάδας δικτατορόφιλων ηγετών, οι οποίοι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μαζί με τον Πρόεδρο θα κυβερνούν χωρίς εμπόδια.
Το δεύτερο αίτημά τους – ο διορισμός του Υπουργικού Συμβουλίου που να αποτελείται από ηγέτες της Αντιπολίτευσης – είναι εντελώς επαίσχυντο. Ρισκάρουν δηλαδή οι άνθρωποι την υγεία τους, την ελευθερία, και τη ζωή για χάρη κάποιου να γίνει πρωθυπουργός, και κάποιου άλλου να πάρει την ευκαιρία να ελέγχει τη ροή των διεφθαρμένων χρημάτων; Αυτή είναι η λογική έκβαση του προτιμητέου κινητήριου πάθους των συνομιλιών σχετικά με το “έθνος,” και εστιάζοντας σε κάθετες δομές που είναι δεμένες με τους ίδιους μισητούς πολιτικούς, αντί της ανάπτυξης από τα κάτω οργανισμών γύρω από τα οικονομικά και υλικά συμφέροντα. Αυτό είναι το κύριο μάθημα που η Μεϊντάν έχει να μάθει ακόμα.
Ωστόσο, θα είμαστε σε θέση να εφαρμόσουμε αυτό το μάθημα στην πράξη μόνο αν η σημερινή κυβέρνηση χάσει τη μάχη. Η Αντιπολίτευση μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο έχει σπάσει σε πολλές εχθρικές και ανταγωνιστικές μεταξύ τους φατρίες. Αν κερδίσει, το καθεστώς που θα ακολουθήσει θα είναι ασταθές και χωρίς συνοχή. Θα είναι τόσο αστικό και κατασταλτικό, όσο ήταν το Κόμμα των Περιφερειών πριν από την πρώτη παράσταση βίας εναντίον των διαδηλωτών τον Νοέμβριο.
Η ευθύνη για το αίμα που έχει χυθεί βαραίνει εν μέρει και την ΕΕ που δέχεται ευχαρίστως τα χρήματα από τα διεφθαρμένα καθάρματα στην Ουκρανία, τη Ρωσία, και ορισμένες χώρες της Αφρικής, ενώ επιμελώς παραμελεί να ελέγχει την πηγή αυτών των “επενδύσεων.” Μόνο μετά αφού δει τα πτώματα των θυμάτων τέτοιων “επενδυτών,” που θα γίνει τόσο πολύ συναισθηματική και γεμάτη ανθρωπιστικό πάθος.
Αυτός δεν είναι δικός μας πόλεμος, αλλά η νίκη της κυβέρνησης θα σημάνει την ήττα των εργατών. Η νίκη της Αντιπολίτευσης επίσης δεν υπόσχεται τίποτα καλό. Δεν μπορούμε να καλέσουμε το προλεταριάτο να θυσιαστεί για χάρη της Αντιπολίτευσης και των συμφερόντων της. Πιστεύουμε ότι η έκταση της συμμετοχής σε αυτή τη σύγκρουση είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Ωστόσο, ενθαρρύνουμε όλους να αποφεύγουν να στρατολογούνται για να υπηρετούν στις εσωτερικές στρατιωτικές δυνάμεις που ελέγχονται από τον Γιανουκόβιτς, και να σαμποτάρουν με όλα τα διαθέσιμα μέσα τις ενέργειες της κυβέρνησης.
Ούτε θεοί, ούτε αφέντες, ούτε έθνη, ούτε σύνορα!
Οργάνωση Κιέβου AWU (Αυτόνομη Ένωση Εργατών)
Πηγή: Αιχμή
Μας καλούν να υπηρετήσουμε τον κόσμο της εξουσίας, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού, της πατριαρχίας.
Μας ταχυδρόμησαν αμέτρητους φακέλους, μας τηλεφώνησαν από «αρμόδιες υπηρεσίες», μας παρέδωσαν κλητεύσεις, πρόστιμα και ποινικές διώξεις. Και ξανά από την αρχή… Αστυνομίες, στρατολογίες, εφορίες, εισαγγελίες, δημοτολόγια και άλλα «ευαγή» ιδρύματα του ελληνικού κράτους μας υπενθύμισαν, μας προειδοποίησαν, μας απείλησαν, μας καταδίκασαν, μας χρέωσαν και μας «υποχρέωσαν» να «υπηρετήσουμε την πατρίδα». Ο ελληνικός στρατός, ένας μηχανισμός θανάτου, ιεραρχίας και επιβολής, μας καλεί στην ακανθώδη αγκαλιά του. Να εκπαιδευτούμε στο πώς να σκοτώνουμε και πώς να πεθαίνουμε «ένδοξα», όχι φυσικά για τις δικές μας ανάγκες και αξίες, αλλά για αυτές των «από πάνω». Τους ευχαριστούμε που δεν μας εξαίρεσαν από τα δολοφονικά και αντικοινωνικά σχέδιά τους, όμως εμείς αρνούμαστε!
Αρνούμαστε…
…τη φυλακή των στρατοπέδων, την εξατομίκευση, τον φόβο, τη σιωπή και τον μιλιταρισμό. Αρνούμαστε να καταταγούμε στον ελληνικό στρατό, σε οποιοδήποτε πόστο. Ταυτόχρονα, η άρνησή μας ενέχει και μία θέση ενάντια σε όλο το φάσμα των εξουσιαστικών σχέσεων και αξιών που διέπουν την κοινωνία. Δεν υπηρετούμε (καν)έναν μηχανισμό που πρεσβεύει σχέσεις ανισότητας, ιεραρχίας, επιβολής κι υποταγής. Ο στρατός, μία δομή άρρηκτα συνυφασμένη με την ύπαρξη και τη λειτουργία του έθνους-κράτους και του καπιταλισμού, είναι βασικός πυλώνας παραγωγής και αναπαραγωγής της εξουσίας και των επίπλαστων διαχωρισμών. Οι αξίες αυτού του εχθρικού για εμάς κόσμου δεν περικλείονται μόνο εντός των στρατοπέδων και δεν επιβάλλονται μόνο στους στρατεύσιμους. Διαχέονται από τους στρατώνες στην κοινωνία, μέσα από μία διαρκή αλληλεπίδραση. Η διαδικασία της «κλήτευσης» και της «θητείας» είναι μία από τις ορατές γεφυρώσεις στρατού-κοινωνίας. Επειδή λοιπόν ο στρατός δεν σταματάει στη θητεία, η στάση απέναντί του δεν μπορεί παρά να είναι ολική, αδιαμεσολάβητη, αδιάλλακτη και διαρκής.
Ολική, γιατί εναντιωνόμαστε στη φιλοσοφία και στο σύνολο των θεσμικών, ιδεολογικών και κατασταλτικών επιταγών που πρεσβεύει ο στρατός και όχι σε μία επιμέρους λειτουργία του. Γι’ αυτό και οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή θητείας, οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τις υπηρεσίες του στρατού, οποιαδήποτε απόπειρα «εξυγίανσης» ή εξωραϊσμού ενός δολοφονικού μηχανισμού, αποτελούν για εμάς αδόκιμους όρους άρνησής του. Αδιάλλακτη, γιατί θεωρούμε πως η άρνηση δεν είναι δικαίωμα που παραχωρείται, αλλά συνειδητή επιλογή εναντίωσης στις προσταγές των στρατοκρατών. Μια στάση που αντικατοπτρίζει τη θέση μας και για κάθε απελευθερωτικό αγώνα. Η σύγκρουση με τον πολιτισμό της εξουσίας, τους προστάτες της και τη βία των μηχανισμών της αποτελεί προϋπόθεση για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Παράλληλα, η γενικευμένη απελευθερωτική κοινωνική αντιβία, απεγκλωβισμένη από πασιφιστικά αδιέξοδα, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα –κι όχι αυτοσκοπό– της διαδικασίας του μετασχηματισμού της κοινωνίας. Αδιαμεσολάβητη, γιατί δεν προσδοκούμε κανενός είδους προβολή από τους μηχανισμούς του θεάματος και τους χειραγωγικούς φακούς των Μ.Μ.Ε. Θεμελιώνουμε και απλώνουμε κάθε μας κίνηση, με γνώμονα τις οριζόντιες κοινωνικές σχέσεις, τα κινήματα αντίστασης και αλληλεγγύης, τους δρόμους και τις γειτονιές. Γι’ αυτό κι αρνούμαστε τον κόσμο των εικόνων, τον κόσμο των διαμεσολαβήσεων, τον κόσμο του οργανωμένου ψεύδους. Διαρκής, γιατί θεωρούμε πως όσο θα υπάρχουν έθνη-κράτη, όσο θα υπάρχουν τάξεις, καθεστώτα και ηγέτες, όσο θα υπάρχουν πλαστές διακρίσεις, αντιπαλότητες και ανταγωνισμοί, άλλο τόσο θα υπάρχει και ο στρατός. Μέχρι λοιπόν την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μέχρι την οριστική κατάργηση της κρατικής οργάνωσης των κοινωνιών, οι αρνήσεις μας κι οι αγώνες μας θα είναι αδιάκοποι και παρόντες.
Συλλογικά…
…γιατί ο ίδιος ο χαρακτήρας της κλήτευσης φέρει το στοιχείο της εξατομίκευσης. Το αυστηρά ατομικό χαρτί της κατάταξης διαχωρίζει τους στρατεύσιμους από την κοινωνία και από οτιδήποτε συνέχει τις ζωές τους, προκειμένου να γίνουν κοινωνοί της στρατοπεδικής ζωής. Αρνούμαστε συλλογικά, επιδιώκοντας να σπάσουμε αυτόν τον διαχωρισμό εν τη γενέσει του, ακυρώνοντας την ψευδή ατομική όψη του καλέσματος και θέτοντας, μέσω της ίδιας της επιλογής μας, τον συλλογικό και κοινωνικό χαρακτήρα της κίνησής μας. Προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και τη συλλογική αντίσταση απέναντι στις κατασταλτικές μεθόδους των ποινικών διώξεων και της οικονομικής αφαίμαξης, μίας νέας κατασταλτικής στρατηγικής του ελληνικού κράτους για χάρη της οποίας ο στρατός αποτέλεσε την πρωτοπορία. Πολύ πριν διευρυνθεί η οικονομική λεηλασία της κοινωνίας, το ΥΠ.ΕΘ.Α μαζί με το ΥΠ.ΟΙΚ. επέβαλαν υπέρογκα διοικητικά πρόστιμα σε όσους δεν παρουσιάζονται στο στρατό, ανεξαιρέτως. Στην καπιταλιστική κρίση, το ελληνικό κράτος κοστολογεί με 6.000 ευρώ την «έλλειψη πατριωτισμού» των νέων και το «εθνικό καθήκον» συγχωνεύεται πλέον στα εκκαθαριστικά σημειώματα των Δ.Ο.Υ. …
Έθνος – Κράτος – Στρατός: ένα βαλς για τρεις
Τα έθνη αποτελούν φαντασιακές κοινότητες των καπιταλιστικών κοινωνιών. Παρά το ότι προπαγανδίζονται ως εγγενή και προαιώνια συστατικά της ανθρώπινης φύσης, στην πραγματικότητα μετρούν λιγότερο από δυόμιση αιώνες ζωής. Μέχρι τον 18ο αιώνα, η λέξη έθνος –όπου και εφόσον υπήρχε– αποτελούσε έναν ασήμαντο έως και υποτιμητικό όρο για μικρές κοινωνικές ομάδες ανεξαρτήτου καταγωγής, γλώσσας ή θρησκεύματος. Με τη σημερινή τους έννοια πρωτοεμφανίστηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα (στην εποχή της αμερικάνικης και της γαλλικής επανάστασης), υποχρεώνοντας τις ανθρώπινες κοινότητες να οριοθετούνται εδαφικά και να ομογενοποιούνται ως προς τα χαρακτηριστικά τους (πολιτισμικά, γλωσσικά, θρησκευτικά κ.ά.). Χρησίμευσαν τόσο για την ανατροπή των παλαιών αυτοκρατοριών, όσο και για την εγκαθίδρυση της αστικής τάξης στο τιμόνι του σύγχρονου κράτους, διαιωνίζοντας την καταπίεση και τη διαίρεση των «από κάτω». Κατά τόπους, όπως και στην Ελλάδα, χρειάστηκε να δημιουργηθούν ποταμοί αίματος και βουνά οστών για την εξάλειψη ή την αφομοίωση των «άλλων» και των «διαφορετικών». Σε αυτήν τη διαδικασία, οι στρατοί είχαν και έχουν τον πρώτο λόγο. Ο εθνικισμός, μία ιδεολογία που επιχειρεί να ταυτίσει την πολιτική με τον εθνοκεντρισμό, αποτελεί κατά βάση κρατική και καπιταλιστική πρόταση˙ ένα δοκιμασμένο και επιτυχημένο εργαλείο των κυρίαρχων για τον αποπροσανατολισμό και την καθυπόταξη των καταπιεσμένων. Τα αδιανόητα δεινά που προξένησε στην ανθρωπότητα μόνο κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα (όπως οι ναζιστικές θηριωδίες ή οι διάφορες αιμοσταγείς δικτατορίες σε πολλά κράτη παγκοσμίως), βαφτίζονται ως «ακρότητες κάποιων νοσηρών εγκεφάλων», υποκρύπτοντας ότι για την εξουσία οι νοσηροί εγκέφαλοι και οι υποστηρικτές τους δεν αποτελούν «άκρο», αλλά ξεκάθαρη συστημική επιλογή, με τον στρατό πάντα έτοιμο να την υπηρετήσει. Κάτι που στις μέρες μας έχει αρχίσει να γίνεται ξανά έντονα αντιληπτό…
Στρατός: Προστάτης του έθνους και του κράτους – Εχθρός των κοινωνιών
Ο ελληνικός στρατός -όπως και κάθε στρατός- είναι μία δολοφονική και κατασταλτική μηχανή. Ένας συγκεντρωτικός πυλώνας κρατικής βίας, χωρίς τον οποίο οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ θα ήταν καταδικασμένες. Ιδεολογικά, αποτελεί κομβικό πεδίο συγκρότησης και διάχυσης μιλιταριστικών και εθνικιστικών αξιών. Αξίες που μέσω της υποχρεωτικής θητείας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, ώστε η στρατοκρατική παιδαγωγική να ενισχύει τη θέση της στην κοινωνική συνείδηση. Η σιδηρά πειθαρχία στις εξευτελιστικές εντολές μίας απαρέγκλιτης ένστολης ιεραρχίας, εμβαθύνει την υποταγή στην κοινωνική και ταξική ιεραρχία μίας άνισης κοινωνίας. Η αυστηρή ομοιογένεια σε εξωτερική εμφάνιση και συμπεριφορά καλλιεργεί το μίσος ενάντια σε καθετί διαφορετικό. Η πατριαρχία, με όλες τις σεξιστικές και μισαλλόδοξες εκφάνσεις της, νομιμοποιεί την ανεκδιήγητη ανωτερότητα και την τυραννία του αντρικού φύλου και της σωματικής δύναμης. Και, φυσικά, ο εθνικιστικός παροξυσμός, με όλα τα συνεπακόλουθα εθνορατσιστικά μίση και τα σοβινιστικά φληναφήματα που λατρεύουν την κρατική εξουσία και τον δεσποτισμό (η ακροδεξιά και η ναζιστική ρητορεία δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο καταφύγιο…). Είναι ο ίδιος ο εθνικισμός που δε βρίσκει κανέναν ηθικό ενδοιασμό στο να βυθίζει στη σιωπή ή να σκυλεύει τους εκατοντάδες φαντάρους που αυτοκτόνησαν (και συνεχίζουν να αυτοκτονούν) στα ελληνικά στρατόπεδα. Όλα αυτά συνθέτουν έναν εξουσιαστικό πολιτισμό που αντιμάχεται φύσει και θέσει καθετί απελευθερωτικό. Κι όλα αυτά συνθέτουν ένα διαχρονικό μωσαϊκό που εξηγεί για ποιο λόγο αρνούμαστε με τη σειρά μας να υπηρετήσουμε αυτόν τον πολιτισμό, φύσει και θέσει…
Το προφίλ ενός δολοφόνου…
Στο ελληνικό κράτος, η ιστορία του στρατού είναι βαμμένη με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων προς όφελος της εγχώριας άρχουσας τάξης και των διεθνών συμμάχων της. Ο ρόλος του στρατού -ιδίως στα πρώτα 150 χρόνια της ύπαρξης του ελληνικού κράτους- είναι κομβικός και πολυσήμαντος. Καμία κυβέρνηση (βασιλική, μοναρχική, φασιστική ή δημοκρατική) δεν μπόρεσε να σταθεί δίχως τη στήριξη ή έστω την ανοχή του στρατού. Αναρίθμητες στάσεις και πραξικοπήματα (με διασημότερη τη χούντα του ’67-’74), εκθρονίσεις και ενθρονίσεις ηγετών, καθοριστικές παρεμβάσεις σε πολιτικές αποφάσεις, επεκτατικοί πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις αλλά και αδυσώπητη εσωτερική καταστολή εξεγέρσεων, εργατικών και κοινωνικών αγώνων, όπως επίσης και θανατικές ποινές, στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων, εξορίες σε ξερονήσια και βασανιστήρια. Σε παραλληλία, συμμαχίες και συνεργασίες με ξένους στρατούς, ένταξη στη λυκοφιλία του ΝΑΤΟ και ενεργός συμμετοχή σε διάφορες στρατιωτικές επεμβάσεις προς εξυπηρέτηση, ανταπόδοση και αλισβερίσια ευρύτερων γεωστρατηγικών συμφερόντων (Ουκρανία 1919, Κορέα ’50, Γιουγκοσλαβία ’90, Αφγανιστάν 2003, Λιβύη 2011 κ.ά.). Χωρίς να ξεχνάμε τον διαρκή πόλεμο ενάντια στα εξαθλιωμένα μεταναστευτικά ρεύματα, που οι ίδιοι οι στρατοί προκαλούν, με δολοφονίες, συλλήψεις, βασανισμούς και εγκλεισμούς μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα του κράτους. Ο ελληνικός στρατός υπήρξε το πιο κυνικό εργαλείο κατάκτησης, διατήρησης και διαχείρισης της εξουσίας, εδραίωσης της καπιταλιστικής μηχανής μέσω της καθυπόταξης των «από κάτω» και εν τέλει εχθρός και όχι προστάτης της κοινωνίας. Δεν πρόκειται να προσφέρουμε κανενός είδους υπηρεσία στους δυνάστες του παρελθόντος και πρωτίστως ενός πολύ κρίσιμου παρόντος…
Η κρίση ως «εθνικό» γεγονός: μία χρήσιμη διαστρέβλωση
Μία από τις πιο ξεκάθαρες ιδεολογικές επιλογές της εξουσίας για τη διαχείριση της σημερινής κρίσης είναι η εθνοκεντρική αφήγηση της τελευταίας. Η καπιταλιστική κρίση –μία διαδικασία βίαιης λεηλασίας, εξανδραποδισμού και εκπειθάρχησης των «από κάτω» σε διάφορα κράτη κι όχι μόνο στο ελληνικό– παρουσιάστηκε εξαρχής από την πολιτική και οικονομική εξουσία ως «εθνική συμφορά και δοκιμασία». Με μία φωνή, η ελληνική άρχουσα τάξη, τα ΜΜΕ, η ΕΕ, ακόμα και οι οικονομιστές τεχνοκράτες του ΔΝΤ, έσπευσαν εξαρχής να διατρανώσουν ότι «η κρίση χτυπάει τους Έλληνες» και όχι οι έλληνες και ξένοι κυρίαρχοι τους φτωχούς (ντόπιους και μετανάστες). Ως αποτέλεσμα, έχουμε μία γενικευμένη αναβίωση και όξυνση του εθνικισμού τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, με τα εθνικά ιδεώδη να αποτελούν τη βάση σχεδόν κάθε επιχειρηματολογίας (δίχως να εξαιρούνται οι «αντιμνημονιακές φωνές της αριστεράς»), όσο και σε πολιτικό επίπεδο, με κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» (με την πρώτη να έχει πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη) και ακροδεξιά ή ναζιστικά μορφώματα να κατοχυρώνονται θεσμικά και να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα. Ως εκ τούτου, ο εθνοκεντρισμός καθορίζει τις κοινωνικές/ταξικές σχέσεις με διάφορους τρόπους. Από τη μία, επιβάλλει χυδαίες και πλαστές κοινότητες εθνικού χαρακτήρα: «όλοι οι έλληνες» υποφέρουν, ανεξάρτητα αν κάποιοι υποφέρουν πεθαίνοντας, ενώ άλλοι «υποφέρουν» πλουτίζοντας στις πλάτες των υπολοίπων. Από την άλλη, αποξενώνει τους «από κάτω» μεταξύ τους και υπονομεύει τα άπλωμα της αλληλεγγύης: «η κρίση χτυπάει όλους τους έλληνες», ακόμα και αν κάποιοι έχουμε περισσότερα κοινά με τα εκατομμύρια των ανέργων και λεηλατημένων (π.χ.) της ισπανικής ή ιταλικής επικράτειας, από ό,τι (π.χ.) με τους έλληνες βιομήχανους και εφοπλιστές. Και εν τέλει, στρέφει την οργή των καταπιεσμένων από τις ανώτερες τάξεις στις δικές τους: τα φτωχότερα και πιο εκμεταλλεύσιμα στρώματα, οι μετανάστες, γίνονται οι νέοι «εθνικοί εχθροί» (για να ακολουθήσουν ύστερα κι άλλες κοινωνικές ή αντιστεκόμενες ομάδες) που είτε μπαίνουν στο περιθώριο του κάδρου της κοινωνικής κρίσης είτε δαιμονοποιούνται με διάφορα τεχνάσματα, όπως με το ναζιστικό ιδεολόγημα της συλλογικής ευθύνης. Οι δηλώσεις του υπουργού οικονομικών το 2011 έθεταν τα νέα ήθη μιας λεηλατημένης κοινωνίας: «βρισκόμαστε σε πραγματικό πόλεμο», θολώνοντας -πολλές φορές εθνικοποιώντας- το ποιος επιτίθεται σε ποιον. Κι όταν ο κοινωνικός/ταξικός πόλεμος προπαγανδίζεται ως «εθνικός», τότε η κοινωνία καλείται από τον ίδιο της τον εχθρό να «στρατευθεί» στις γραμμές του και ο μιλιταρισμός προωθείται ώστε να αποτελέσει το βασικότερο χαρακτηριστικό της.
Μιλιταρισμός: συνταγή καταστολής, εκπειθάρχησης και ελέγχου της κοινωνίας
Η πολεμική διάσταση της κρίσης έχει από πλευράς συστήματος έναν ευσεβή πόθο: μία κοινωνία υποταγμένη και συστρατευμένη στις άνωθεν εντολές, έτσι ακριβώς όπως προστάζουν οι πολιτικοί άρχοντες και τα ΜΜΕ. Ένας «πόλεμος όλων εναντίων όλων» που γίνεται ολοένα και περισσότερο «πόλεμος μεταξύ των φτωχών» (και εις υγείαν των αφεντικών). Οι ορδές των αστυνομικών σωμάτων σε δρόμους και πλατείες, τα επίσημα και ανεπίσημα τάγματα ασφαλείας των θιασωτών του ναζισμού, το κυνήγι των μεταναστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φράκτες και τα κάγκελα σε σύνορα και γειτονιές, ο γενικευμένος φόβος που επιβάλλεται, οι προσταγές πολιτικών και ΜΜΕ για «πίστη» και «υπακοή» μπροστά στο σκηνικό θανάτου που οι ίδιοι στήνουν. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μία ακμάζουσα αποδοχή που διεκδικεί η σωματική ισχύς, η πειθαρχία, ο σωβινισμός, η πνευματική φτώχεια και η μιζέρια της ομοιομορφίας σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, αποτελούν στιγμιότυπα του νέου κοινωνικού μοντέλου που προωθείται. Ο στρατός δε θα μπορούσε παρά να έχει κεντρικό ρόλο στο μοντέλο αυτό, καθώς αποτελεί ο ίδιος λειτουργικό πρότυπο ενός τέτοιου κόσμου. Η στρατευμένη κοινωνία είναι η πρόταση ενός βάρβαρου συστήματος, μπροστά στον κίνδυνο μιας εξεγερμένης κοινωνίας που θα το αμφισβητήσει.
Συστημική κρίση και στρατός
Οι ενδογενείς κρίσεις και αντιφάσεις του κρατικού/καπιταλιστικού μοντέλου διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ρευστότητας και συστημικής αστάθειας το οποίο εντείνει τον πόλεμο -με όλα τα μέσα- προς τους «από κάτω». Ο στρατός ήταν ανέκαθεν υπερασπιστής της κυριαρχίας και πολέμιος των αγώνων για κοινωνική απελευθέρωση. Κανένα σημάδι δεν δείχνει ότι ο ρόλος αυτός θα αλλάξει στη σημερινή κρίση. Απεναντίας…
Το νέο πολεμικό δόγμα του στρατού: εσωτερική καταστολή και αστυνόμευση
Ο καπιταλισμός, φτωχοποιώντας τις κοινωνίες των δυτικών κρατών, δεν τρέφει ψευδαισθήσεις: τα κράτη δεν κινδυνεύουν πλέον μόνο από άλλα κράτη, αλλά και από τις απελευθερωτικές εξεγέρσεις των ίδιων τους των υπηκόων. Έτσι, οργανώνουν τους πολέμους τους όχι μόνο εκτός των συνόρων τους, αλλά και εντός. Συστημικές διεργασίες όπως η έκθεση του ΝΑΤΟ «Urban Operations 2020» («Στρατιωτικές Επιχειρήσεις σε Αστικό Έδαφος») είναι ενδεικτικές. Ο «ουδέτερος» και «αμυντικός» ελληνικός στρατός, λοιπόν, εδώ και χρόνια αναβαθμίζει και οργανώνει τη θεσμική και επιχειρησιακή του συμβολή στην καταστολή των «εσωτερικών εχθρών», στο πλάι αστυνομικών σωμάτων κάθε είδους. Η «Νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ 2020» δίνει καθοριστικές κατευθύνσεις στους εθνικούς στρατούς και τη μιλιταριστική ιδεολογία του παρόντος και του μέλλοντος. Στο στόχαστρο των στρατοκρατών προστίθενται -εκτός των «εξωτερικών εχθρών»- οι λεγόμενες «ασύμμετρες απειλές» που οφείλονται σε «κοινωνικές αντιπαραθέσεις», «οικονομική δυσπραγία», «έξαρση της μετανάστευσης», «περιβαλλοντικές καταστροφές» και «κλιματικές αλλαγές» εντός των κρατών του ΝΑΤΟ. Στην ουσία, ο ελληνικός στρατός (που ήδη σε συνεργασία με τον Frontex αστυνομεύει και εξοντώνει μετανάστες στα σύνορα ή συμμετέχει ως επιτιθέμενη ή κατοχική δύναμη σε άλλα κράτη) προετοιμάζεται για να συμμετάσχει στην καταστολή των αγώνων και των ανθρώπων εντός της ελληνικής επικρατείας, μαζί με την ελληνική αστυνομία, τον ευρωπαϊκό στρατό (Eurogendfor) και τις μικτές μονάδες του ΝΑΤΟ που εδρεύουν σε κάθε κράτος της «συμμαχίας» (Battle Groups-Σχηματισμοί Μάχης).
Υπέρ πίστεως και… αστικής τάξης
Η πολεμική βιομηχανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο κερδοφόρους τομείς του καπιταλιστικού συστήματος. Οι στρατοί έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη συσσώρευση, τη ροή και την καταστροφή κεφαλαίων, στη δημιουργία και το ξεπέρασμα των κρίσεων (όπως στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, η οποία ξεπεράστηκε μόνο μέσω της ενεργοποίησης της πολεμικής βιομηχανίας και το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου), στον πόλεμο και την ειρήνη: οι εξοπλισμοί, τα λειτουργικά έξοδα, οι βιομηχανίες όπλων και οπλικών συστημάτων στήνουν έναν χορό κολοσσιαίων οικονομικών μεγεθών που καθορίζουν τόσο τη δημοσιονομική πολιτική των κρατών, όσο και ορισμένες απίστευτα κερδοφόρες αγορές του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ο ελληνικός στρατός είναι ενδεικτικό παράδειγμα: σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης είχε κεντρικό ρόλο στην οικονομία και την παραοικονομία με διαχείριση δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ (επισήμως τουλάχιστον), εντελώς δυσανάλογων συγκριτικά με το σχετικά περιορισμένο ΑΕΠ ενός μικρού κράτους της ΕΕ, όπως και με τους περιβόητους «κινδύνους» που είχε να αντιμετωπίσει. Ενώ, σήμερα, ο «προστάτης» μίας υπό πτώχευση κοινωνίας λειτουργεί για να προστατεύει και να ενισχύει τα εγχώρια αφεντικά της, είτε μέσω ευρύτερων γεωστρατηγικών επιλογών (όπως η ΝΑΤΟϊκή ανακατανομή της λυβικής οικονομίας μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι και οι κυπριακές ΑΟΖ) είτε μέσω της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων επιταγών για τη δομική του ανασυγκρότηση. Οι στρατηγικές αυτές αλληλοτροφοδοτούνται διαρκώς με τις νεο-εθνικιστικές και μιλιταριστικές ιδεολογίες που προωθούνται εν μέσω κρίσης. Επιπλέον, είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η σχέση δεν περιορίζεται μόνο εντός των συνόρων: ο ελληνικός στρατοκρατισμός (όπως και ο αντίστοιχος κάθε άλλου έθνους) δεν ενισχύεται μόνο από τον ελληνικό εθνικισμό αλλά και από τους «αντίπαλους». Και όλοι μαζί ενισχύονται και αλληλοτροφοδοτούνται εις βάρος των κοινωνιών σε κάθε κράτος και σε κάθε έθνος…
Οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας
Στην εποχή που διανύουμε, είναι ζητούμενο για τους «από κάτω» να γενικεύσουν τις αρνήσεις τους συνολικά αλλά και προς κάθε επιμέρους σημείο της τυραννίας των «από πάνω». Η δική μας άρνηση παίρνει ενεργητική θέση, όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο μέλλον. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να στραφούμε ενάντια στους «από κάτω», ενάντια σε ανθρώπους που βρίσκονται ή θα βρεθούν στους δρόμους της εξέγερσης, ενάντια σε ανθρώπους καταπιεσμένους ή εξαθλιωμένους (ντόπιους ή όσους απλά έτυχε να γεννηθούν στην άλλη πλευρά ενός συνόρου), ενάντια σε ανθρώπους που μεταναστεύουν ή λιμοκτονούν από τις επιλογές της κυριαρχίας. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να περάσουμε στην πλευρά του ταξικού και κοινωνικού μας εχθρού: του κράτους και του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και θεωρούμε εξίσου αδιανόητο οι καταπιεσμένοι να στηρίζουν τα οργανωμένα ένοπλα σώματα των καταπιεστών τους, να βρίσκονται δηλαδή στις γραμμές των πραγματικών τους εχθρών. Ο στρατός, η αστυνομία και κάθε μιλιταριστική γκρούπα είναι μηχανισμοί των κυρίαρχων. Τα σύνορα είναι ματωμένες χαρακιές στο σώμα του πλανήτη. Η γενίκευση των κοινωνικών αρνήσεων βρίσκεται ακόμα στην αρχή και θα εντείνεται όσο οι καταπιεσμένοι γνωρίζουν καλύτερα τους εαυτούς τους, την τάξη τους και τους πραγματικούς τους εχθρούς, αλλά και παραπέρα, όσο οι καταπιεσμένοι παίρνουν θέση στο πεδίο του κοινωνικού/ταξικού αγώνα. Ήδη, κάποιες πρώτες κινήσεις ανιχνεύουν τις δυνατότητές τους: η διευρυμένη κοινωνική απειθαρχία σε κάθε ληστρικό μέτρο, οι μαζικές αρνήσεις πληρωμών, η οξυμένη συγκρουσιακότητα στους δρόμους απέναντι στους προστάτες του άδικου, η μεγέθυνση της κοινωνικής αποστροφής σε κόμματα και διαμεσολαβητές, η ενίσχυση των ριζοσπαστικών και ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων, οι οριζόντιες συνελεύσεις εργαζομένων και ανέργων, το άπλωμα της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της αυτοοργάνωσης σε κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες και μέσα στις γειτονιές. Και αυτά είναι μόνο η αρχή.
Δύο κόσμοι σε σύγκρουση
Ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές, δεν εντάσσουμε τους εαυτούς μας σε καμία επίπλαστη κοινότητα και δεν καθοριζόμαστε από εθνικές αυταπάτες. Αντιθέτως, διεκδικούμε τον αυτοκαθορισμό μας με βάση τις ατομικές και κοινωνικές επιλογές μας, τους αγώνες μας και τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Τα σώματά μας δεν είναι αναλώσιμα υλικά για καπιταλιστικούς σχεδιασμούς, δεν είναι υπολογίσιμα μεγέθη σε καμία μεγάλη ή μικρή εθνική ιδέα, δεν είναι πιόνια κανενός στρατοκράτη, δε συγκροτούν καμία ομοιόμορφη μάζα, δεν υποτάσσονται σε «άνωθεν εντολές», δεν περιφράσσονται σε κανέναν στρατώνα. Αντιθέτως, λειτουργούν αδιαχώριστα από τη σκέψη μας, τις ιδέες μας, τη συνείδησή μας, τους αγώνες μας, για μία κοινωνία ελευθερίας και όχι μία κοινωνία φυλακή, για μία κοινωνία ίσων απέναντι σε ίσους και όχι για μία κοινωνία αρχηγών και ιεραρχίας, για μία κοινωνία κοινοτήτων και όχι ιδιοκτητών. Απεχθανόμαστε την εξατομίκευση και την αγελοποίηση, τη χειραγώγηση, την αλλοτρίωση και τον κανιβαλισμό, τις διαδικασίες που η εξουσία λατρεύει για να πλάθει χρήσιμους υπηκόους. Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να διαθέσουμε τους εαυτούς μας σε κανέναν στρατηγό, σε κανέναν υπουργό, σε κανένα έθνος, σε καμία πατρίδα, στον κόσμο της εξουσίας. Ο κόσμος μας είναι εκείνος της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργικότητας και έκφρασης, ζωντανών διαδικασιών και κοινωνικών σχέσεων, οριζόντιων συνελεύσεων σε πλατείες, γειτονιές, αμφιθέατρα και καταλήψεις. Στους στρατώνες ας κλειστούν τα αφεντικά, οι στρατοκράτες και οι φασίστες.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ
Δεκέμβριος 2012
Αλέξανδρος Καρακώστας / Κώστας Καρράς / Δημήτρης Νιώτης / Ζαχαρίας Ουσουτζόγλου / Λάζαρος Πετράκης
Πηγή:
Πρωτοβουλία Για Την Ολική Άρνηση Στράτευσης
O εκφασισμός της κοινωνίας επιχειρείται σταθερά στην καθημερινότητα με πολλούς τρόπους, οι οποίοι δεν πρέπει ούτε να περάσουν απαρατήρητοι ούτε χωρίς απάντηση. Η περίπτωση των Super Market ΓΑΛΑΞΙΑΣ αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Σε προτρέπουν να ψωνίσεις εκεί, όχι μόνο για τα καλά και φθηνά προϊόντα, ως ένδειξη της πάλαι ποτέ καπιταλιστικής αφήγησης, ούτε καν γιατί είναι «ελληνική εταιρεία» που διαθέτει «ελληνικά ποϊόντα» όπως οι διαφημιστικές καμπάνιες όλο και περισσότερων εταιρειών τα τελευταία χρόνια, αλλά γιατί δίνει δουλειά σε «ελληνικά χέρια». Η προτροπή αυτή, προκαλεί ανατριχίλα διότι ξυπνά μνήμες. Ενώ έμμεσα δίνει άλλοθι στο φασιστικό έργο οργανώσεων τύπου χρυσής αυγής και στα τάγματα εφόδου που δολοφονούν όσους δε μοιάζουν ή δε θεωρούνται «Έλληνες». Άλλωστε, τα ελληνικά χέρια του Ρουπακιά, διακεκριμένου στελέχους της χρυσής αυγής στην Νίκαια, ήταν αυτά που δολοφόνησαν στην Αμφιάλη τον Παύλο Φύσσα.
Σήμερα Πέμπτη 9 Ιανουαρίου, ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται στην 60η ημέρα απεργίας πείνας.
Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή τα τελευταία 22 χρόνια και όπως όλοι οι κρατούμενοι έπαιρνε τις άδειες που προβλέπει ο νόμος. Το 2012, μπήκε σε μια δικογραφία που ενορχηστρωμένα αλλά άτεχνα μεθόδευσαν οι αρχές. Εφευρέθηκε μια εγκληματική οργάνωση που οι μπάτσοι την ονόμασαν «στέκια Θεσσαλονίκης» και που συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου της Θεσσαλονίκης φορτώνοντας στους κατηγορούμενους κατηγορίες της μισής ποινικής δικονομίας. Η υποτιθέμενη εμπλοκή του σ΄αυτήν την εγκληματική οργάνωση-φάντασμα στηρίχθηκε σε τηλεφωνικές υποκλοπές που επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: τις συντροφικές και φιλικές σχέσεις του με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Στρατούλης κατηγορήθηκε για αυτήν την υπόθεση, αυτόματα του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να παίρνει άδειες το οποίο μετά από χρόνια αιτήσεων μόλις είχε κατακτήσει. Σαν να μην φτάνει αυτό, η υπόθεση επηρεάζει άμεσα την επικείμενη αίτηση του για υπό όρους απόλυση καθιστώντας δύσκολη την αποφυλάκιση του μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Στα μέσα Οκτώβρη 2013 και ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο κοινοποιήθηκε η πρόταση του εισαγγελέα για παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, του Σπύρου Στρατούλη συμπεριλαμβανομένου.
Ο Στρατούλης δεν είναι ένα τυπικό δείγμα κρατούμενου. Κι αυτό, γιατί παραμένει απείθαρχος και αναφομοίωτος από την υποταγή που ο πολύχρονος εγκλεισμός επιβάλλει. Βρέθηκε αλληλέγγυος πολλές φορές σε αγώνες που διεξάγονταν μέσα και έξω από τις φυλακές, βάζοντας πρώτο το συλλογικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Δεν προσκύνησε, δεν συνθηκολόγησε με τους ανθρωποφύλακες, δεν ξέχασε τους συγκρατούμενούς του. Αυτό είναι μια συνθήκη, που η φυλακή δεν συγχωρεί, κι είναι αυτό μέσα σε άλλα, που τον έβαλε στο στόχαστρο της καταστολής.
Ο Στρατούλης πήρε μια δύσκολη απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας, να βάλει δηλαδή το σώμα του ως ανάχωμα-οδόφραγμα απέναντι στην εκδικητικότητα των δικαστικών και αστυνομικών μηχανισμών, ως έσχατο μέσο απαλλαγής του από τη φαιδρή και κακοστημένη υπόθεση και επαναχορήγησης των αδειών του. Έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο ήδη 4 φορές όπου αντιμετωπίστηκε ως σκουπίδι και αγνοήθηκε εσκεμμένα η συνολική κλινική του εικόνα. Η κατάστασή του σήμερα κρίνεται ιδιαιτέρως επικίνδυνη, αφού η πιθανότητα για μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του καθώς και το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου μέρα με τη μέρα μεγιστοποιείται.
Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται ένα καφκικό σκηνικό, που περιλαμβάνει γρανάζια γραφειοκρατίας, απάνθρωπη μεταχείριση από γιατρούς, καψόνια από μπάτσους, και πλήρη συγκάλυψη και αποσιώπηση του γεγονότος. Από την άλλη όμως, είδαμε να εκδηλώνεται και το μεγαλείο αλληλεγγύης έτσι όπως εκφράστηκε μέσα από τις πολυήμερες απεργίες πείνας των κρατουμένων αγωνιστών Ράμι Συριανού, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαδάνογλου, από μικρές και μεγάλες δράσεις αλληλεγγύης από συντρόφους του Σπύρου, από αγωνιστές, από φίλους του. Πλέον, οι δράσεις αυτές είναι καθημερινές σε όλη την επικράτεια.
Και πάνω σ΄ αυτή τη χρονική συγκυρία και μετά την μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στα κολαστήρια των φυλακών, εξαπολύεται μιντιακός οχετός και ανακινείται ξανά το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων με αρνητικό τρόπο. Το κράτος ταπεινωμένο, εξαπολύει επίθεση μέσα από μικρόφωνα των μμε και τα τρομοσενάρια παίρνουν και δίνουν. Μέσα σ΄αυτό το κλίμα, πραγματοποιούνται και οι αναγγελίες για την ίδρυση και λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας όπου θα μεταφερθούν καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» και βαρυποινίτες και η τροποποίηση του νομοθετικού καθεστώτος ώστε καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» να μην απολαμβάνουν του «ευεργετικού» μέτρου των αδειών. Πραγματοποιήθηκε επίσης, η σύλληψη του αναρχικού Κώστα Σακκά επειδή δεν διανυκτέρευσε σπίτι του (!), ο οποίος οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και τελικά αθωώθηκε. Διαφαίνεται εδώ η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να λάβει κι άλλα μέτρα για να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.
Η αξιοπρέπεια όμως και η δίψα για ζωή και ελευθερία δεν φυλακίζονται. Ο αγώνας του Στρατούλη είναι και αγώνας αυτών που δεν έχουν φωνή μέσα στα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών, των κολασμένων, των φτωχοδιάβολων, των κατατρεγμένων, των ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας, είναι και δικός μας αγώνας.
Θα είμαστε δίπλα του!
Άμεση απαλλαγή του αγωνιστή κρατουμένου Σπύρου Στρατούλη από τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή στην υποτιθέμενη εγκληματική οργάνωση «στέκια Θεσσαλονίκης»
Κατάληψη Terra Incognita
Πηγή:
2 Νοέμβρη ’13: Σήμερα πραγματοποιήθηκε η αντιφασιστική – αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης, που διοργανώθηκε από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό στην Πατησίων (Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών, Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου Στέγαστρο, ΑΝ.Α.Σ.Α, Αντιρατσιστική Ταξική Κίνηση Πατησίων, Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων / Αχαρνών, Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου). 350 και πλέον διαδηλωτές από αυτοοργανωμένες πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές συλλογικότητες καθώς και οριζόντιες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, μετά από την προγραμματισμένη μικροφωνική στη Γαλατσίου και Βεΐκου, με δυνατό παλμό και συνεχή συνθήματα κατευθύνθηκαν προς την πλατεία Κυψέλης και στη συνέχεια προς την πλατεία Αμερικής, περνώντας από το πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Η ανταπόκριση κατοίκων, ντόπιων και μεταναστών, σε δρόμους, πλατείες και γειτονιές ήταν ιδιαίτερα θετική, με κορναρίσματα, χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές. Μοιράστηκαν κείμενα και flyers, πετάχτηκαν τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα.
Η σημερινή αντιφασιστική – αντικατασταλτική κινητοποίηση στις γειτονιές μας, ως συνέχεια σειράς προηγούμενων, στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα: οι πλατιές, οριζόντιες, αντιθεσμικές κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, οι συλλογικοί, αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, ντόπιων και μεταναστών, στους δρόμους, τις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς, τα σχολεία και τις σχολές και παντού θα τσακίσουν τις φασιστικές – ναζιστικές συμμορίες και τους κρατικούς πάτρωνές τους, θα νικήσουν!
Ακούστηκαν δυνατά πολλά συνθήματα, όπως: “Ζούμε μαζί, δουλεύουμε μαζί, ντόπιοι μετανάστες τσακίστε τους ναζί”, “Αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές”, “Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών”, “Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”, “Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά”, “Ένας είναι ο δρόμος λαέ για να νικάς, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Μελιγαλάς”, “Και τώρα και πάντα, όπως το 40, τη φτώχεια και το φασισμό θα πολεμάμε πάντα”, “Χώμα και φτυάρι στον κάθε Κασιδιάρη κι ένα μεγάλο λάκκο για το Μιχαλολιάκο”, “Δυο μέτρα κάτω από τη γη υπάρχει μία θέση για κάθε ρατσιστή”, “Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο”, “Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί”, “Οργή και λύσσα για τον Παύλο Φύσσα” κ.ά.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ