Το Σάββατο 5/4, μαζί με συντρόφους/συντρόφισσες από τα νότια, κάναμε μικροφωνική παρέμβαση στο μετρό της Δάφνης με μοίρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό. Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΠΟΙΩΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ..

Τους τελευταίους μήνες με αφορμή τη μαζική δολοφονία των Τεμπών, η ελληνική κοινωνία σχεδόν σύσσωμη κραυγάζει για απονομή δικαιοσύνης, για διαφάνεια, αμεροληψία, λογοδοσία και τιμωρία των μελών της κυβέρνησης και της Hellenic Train που ευθύνονται για το δυστύχημα και την συγκάλυψη του. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν στους δρόμους των πόλεων στις μαζικότερες συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών (από τα αντιμνημονιακά συλλαλητήρια). Αλήθεια όμως, γιατί τώρα η ελληνική κοινωνία απαιτεί δικαιοσύνη; Σε ποια δικαιοσύνη ακριβώς αναφέρονται και για ποιους; Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που καλούνται να αποδώσουν δικαιοσύνη και με ποιο τρόπο;

Η ΝΔ με την επι δυο χρόνια απροκάλυπτη προσπάθεια συγκάλυψης της μαζικής δολοφονίας 57 ανθρώπων στα Τέμπη, ουσιαστικά έθιξε άθελα της (γιατί είναι και πανηλίθιοι) τον ισχυρότερο ίσως θεσμό της ελληνικής κοινωνίας, την «Οικογένεια». Θεσμό που αποτελεί και έναν από τους τρείς βασικούς πυλώνες του ιδεολογικού αφηγήματος της «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Μέχρι υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας έφτιαξαν!

Με αυτό το θεσμό ουσιαστικά ήρθαν σε σύγκρουση, όταν πρόσβαλαν, συκοφάντησαν και λοιδόρησαν τους συγγενείς των δολοφονημένων, οι οποίοι ολομόναχοι δυο χρόνια τώρα αναζητούν την αλήθεια μαζί με ό,τι απέμεινε από τους νεκρούς τους στα χωράφια. Με αυτό το θεσμό ήρθαν σε σύγκρουση, όταν στελέχη της ΝΔ μαζί με τα ξεφτιλισμένα φερέφωνα τους στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ, τολμήσαν ευθαρσώς να μιλήσουν για αναγκαία θυσία, προκειμένου να εκσυγχρονιστεί ο σιδηρόδρομος εν έτει 2023, ως άλλες Ιφιγένειες στο βωμό του κέρδους και της ασυδοσίας τους. Με αυτό το θεσμό ήρθαν σε σύγκρουση, όταν αμέσως μετά το δυστύχημα, με περίσσιο θράσος και ανηθικότητα, έσπευσαν να πετάξουν στα γύρω χωράφια, μαζί με τα συντρίμμια των τρένων και τα αποδεικτικά στοιχεία της μεταφοράς του παράνομου φορτίου, τα λείψανα των δολοφονημένων. Άλλωστε, δικά τους παιδιά ήταν; Όχι βέβαια! Τα δικά τους παιδιά, όπως κι οι ίδιοι, δεν έχουν μπει ποτέ σε τρένο, κτελ, λεωφορείο, μετρό, πλοίο της γραμμής… Εκεί συνωστίζονται τα παιδιά της πλέμπας και τώρα πια εκεί και θυσιάζονται!

Να λοιπόν γιατί τώρα η ελληνική κοινωνία βγήκε στους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Γιατί συνειδητοποίησε ότι δεν διστάζουν να θυσιάσουν και τα δικά της παιδιά στο βωμό του κέρδους και της εξουσίας τους.

Πόσο τραγική ειρωνεία αλήθεια, όταν μερικούς μήνες μετά τη μαζική δολοφονία των Τεμπών, το ελληνικό κράτος, διψώντας κι άλλο για αίμα, με αυτουργούς το λιμενικό σώμα, δολοφόνησε στα ανοιχτά της Πύλου πάνω από 600 ανθρώπους, μετανάστες. Απέναντι στη μαζική δολοφονία της Πύλου και την ακραία συγκάλυψη της, οι αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Ούτε οι εν ψυχρώ δολοφονίες νεαρών Ρομά από τα όπλα μπάτσων τους σήκωσαν από τον καναπέ. Τότε ακόμα δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι στη μηχανή του κιμά όλα τα κρέατα είναι ίδια. Χρειάστηκαν δυο χρόνια για να το καταλάβουν και να απαιτήσουν δικαιοσύνη.

Σε ποια δικαιοσύνη λοιπόν αναφέρονται;

Μα ασφαλώς στην περίφημη αστική δικαιοσύνη που όλα αυτά τα χρόνια δεν αποδόθηκε ποτέ σε καμία και κανέναν από τους από τα κάτω, σε εμάς δηλαδή. Στη δικαιοσύνη που μοιράζει απλόχερα εξοντωτικές ποινές και τιμωρεί παραδειγματικά μόνο όσες/όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στους πολιτικούς και οικονομικούς εντολείς της. Τα τελευταία δε χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, η Δικαιοσύνη έχει δώσει ρεσιτάλ απονομής δικαιοσύνης!

Σκάνδαλα: Novartis , Predator, Greek police Mafia, Λίστα Πέτσα, Σκάνδαλα βουλευτών ΝΔ: Μαραβέγιας, Πάτσης, Τριαντόπουλος, Αγοραστός, Σκέρτσος, Ξιφαράς, Γεραπετρίτης, Τσακίρης, Γεωργιάδης. Ενδεικτικά μόλις ελάχιστα από τα δεκάδες σκάνδαλα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σε κανένα από τα οποία δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη.

Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που καλούνται να αποδώσουν δικαιοσύνη και με ποιο τρόπο;

Η δικαστική εξουσία και η εκτελεστική εξουσία (δλδ η κυβέρνηση) αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Η εκτελεστική εξουσία βοηθάει τους δικαστικούς να ανέλθουν και να διοριστούν στα ανώτατα δικαστήρια και ως αντάλλαγμα η δικαστική εξουσία εγκρίνει ως συνταγματικούς τους αντιλαϊκούς νόμους που αποτελούν πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης και πρέπει να επιβληθούν στο λαό. Μόλις πριν ένα χρόνο σχεδόν σύσσωμος ο Άρειος Πάγος καταδίκασε το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο καταδίκαζε τις κατάφωρες παραβιάσεις του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, από τη δικαστική εξουσία και τη κυβέρνηση. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναφερόταν ρητά σε σωρεία υποθέσεων εγκλημάτων και συγκάλυψης τους από τη δικαστική και εκτελεστική εξουσία: Έγκλημα Τεμπών, Ναυάγιο Πύλου, Παρακολουθήσεις/Υποκλοπές Predator, Λίστα Πέτσα, την αντιμετώπιση των θυμάτων σεξουαλικής βίας και κακοποίησης, δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου, δολοφονία Καραιβάζ, τις καταχρηστικές αγωγές SLAPP…

Δεν ξεχνάμε βέβαια τον Πτωχευτικό Κώδικα, ο οποίος με έγκριση του Αρείου Πάγου, οδήγησε 700.000 σπίτια σε πλειστηριασμούς για λογαριασμό των Funds. Δεν ξεχνάμε επίσης το έκτρωμα του Νέου Ποινικού Κώδικα, τον οποίο είχαν το θράσος να πλασάρουν ως «Εκσυγχρονισμό του νομοθετικού πλαισίου για την πρόληψη και την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας» στον οποίο δεν γίνεται καμία ουσιαστική αλλαγή για την ενδοοικογενειακή βία.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε με πόση ευκολία η κυβέρνηση των αρίστων και των αριστοκρατών, με το άνοιγμα της κερκόπορτας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις (γιατί το κράτος έχει συνέχεια), διέλυσε το ΕΣΥ κι ενίσχυσε την ιδιωτική υγεία και ασφάλιση και μοίρασε εκατομμύρια στους κλινικάρχες. Πως μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και των fast track ιδιωτικοποιήσεων ξεπούλησε κάθε κοινωνικό αγαθό, τις συγκοινωνίες (είδαμε που οδήγησε η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ), τη γη, το νερό, τα βουνά, τις παραλίες, έκαψε όλα τα δάση… Άνοιξε διάπλατα το δρόμο στα διάφορα καρτέλ ενέργειας, καυσίμων, τροφίμων, ακινήτων για να πλουτίζουν εις βάρος μας, και στα διάφορα funds να μας λεηλατούν κυριολεκτικά από την ίδια μας τη ζωή. Πρόσφερε ασυλία στους τραπεζίτες, τις διάφορες επιτροπές, τους βουλευτές, τους υπουργούς, στους δολοφόνους της αστυνομίας. Κατάργησε το αιματοβαμμένο εργατικό 8ωρο, ποινικοποίησε τις απεργίες και τις διαδηλώσεις (Νόμος 4703/2020). Ιδιωτικοποίησε την παιδεία αφού πρώτα την υποβάθμισε όσο δεν πάει, απαξίωσε και στοχοποίησε τους εκπαιδευτικούς. Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε σε καμία συνθήκη από τις παραπάνω, από κανένα δικαστήριο! Δεν πιστεύουμε στην απόδοση δικαιοσύνης από κανένα αστικό δικαστήριο και από καμιά προανακριτική επιτροπή. Η αστική δικαιοσύνη είναι βαθιά ταξική άρα και άδικη από τη φύση της.

Απεργία 9 Απρίλη -Τέμπη, Πύλος, Νόβισαντ, Κότσανι κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν
Για όλους τους λόγους του κόσμου… Όλες/οι στους δρόμους.

Ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη
https://pikrodafni.squat.gr/

 

pdf

ΠΟΙΩΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ..

«Μια μέρα θα ‘ρθει η Δικαιοσύνη. Δε θα ‘ρθει μονάχη της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε».. Ν. Καζαντζάκης (Αδερφοφάδες)

Τους τελευταίους μήνες με αφορμή τη μαζική δολοφονία των Τεμπών, η ελληνική κοινωνία σχεδόν σύσσωμη κραυγάζει για απονομή δικαιοσύνης, για διαφάνεια, αμεροληψία, λογοδοσία και τιμωρία των μελών της κυβέρνησης και της Hellenic Train που ευθύνονται για το δυστύχημα και την συγκάλυψη του. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν στους δρόμους των πόλεων στις μαζικότερες συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών (από τα αντιμνημονιακά συλλαλητήρια). Αλήθεια όμως, γιατί τώρα η ελληνική κοινωνία απαιτεί δικαιοσύνη; Σε ποια δικαιοσύνη ακριβώς αναφέρονται και για ποιους; Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που καλούνται να αποδώσουν δικαιοσύνη και με ποιο τρόπο;

Η ΝΔ με την επι δυο χρόνια απροκάλυπτη προσπάθεια συγκάλυψης της δολοφονίας 57 ανθρώπων στα Τέμπη, ουσιαστικά έθιξε άθελα της (γιατί είναι και πανηλίθιοι) τον ισχυρότερο ίσως θεσμό της ελληνικής κοινωνίας, την «Οικογένεια». Θεσμό που αποτελεί και έναν από τους τρείς βασικούς πυλώνες του ιδεολογικού αφηγήματος της «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Μέχρι υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας έφτιαξαν!

Με αυτό το θεσμό ουσιαστικά ήρθαν σε σύγκρουση, όταν πρόσβαλαν, συκοφάντησαν και λοιδόρησαν τους συγγενείς των δολοφονημένων, που ολομόναχοι δυο χρόνια τώρα αναζητούν την αλήθεια μαζί με ό,τι απέμεινε από τους νεκρούς τους στα χωράφια. Με αυτό το θεσμό ήρθαν σε σύγκρουση, όταν στελέχη της ΝΔ μαζί με τα ξεφτιλισμένα φερέφωνα τους στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ, τολμήσαν ευθαρσώς να μιλήσουν για αναγκαία θυσία, προκειμένου να εκσυγχρονιστεί ο σιδηρόδρομος εν έτη 2023, ως άλλες Ιφιγένειες στο βωμό του κέρδους και της ασυδοσίας τους. Με αυτό το θεσμό ήρθαν σε σύγκρουση, όταν αμέσως μετά το δυστύχημα με περίσσιο θράσος και ανηθικότητα έσπευσαν να πετάξουν στα γύρω χωράφια, μαζί με τα συντρίμμια των τρένων και τα αποδεικτικά στοιχεία της μεταφοράς του παράνομου φορτίου, τα λείψανα των δολοφονημένων. Άλλωστε δικά τους παιδιά ήταν; Όχι βέβαια! Τα δικά τους παιδιά, όπως κι οι ίδιοι, δεν έχουν μπει ποτέ σε τρένο, κτελ, λεωφορείο, μετρό, πλοίο της γραμμής.. Εκεί συνωστίζονται τα παιδιά της πλέμπας και τώρα πια εκεί και θυσιάζονται!

Να λοιπόν γιατί τώρα η ελληνική κοινωνία βγήκε στους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Γιατί συνειδητοποίησε ότι δεν διστάζουν να θυσιάσουν και τα δικά της παιδιά στο βωμό του κέρδους και της εξουσίας τους.

Πόσο τραγική ειρωνεία αλήθεια, όταν μερικούς μήνες μετά, το ελληνικό κράτος διψώντας κι άλλο για αίμα, με αυτουργούς το λιμενικό σώμα, δολοφόνησε στα ανοιχτά της Πύλου πάνω από 600 ανθρώπους, μετανάστες. Κάτι που δεν προκαλεί εντύπωση, καθώς αποτελεί πάγια πρακτική, εναρμονισμένη με την ιδεολογική κατεύθυνση αυτών που μας κυβερνούν, αυτών που βάζουν τον τσεκουράτο φασίστα Βορίδη υπουργό Μετανάστευσης. Αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, στο φόντο της ευρύτερης ευρωπαϊκής στροφής προς την (ακρο)δεξιά και της αυστηροποίησης του ευρωπαϊκού πλαισίου για τη μετανάστευση μέσα και από το νέο σχετικό ευρωπαϊκό σύμφωνο. Απέναντι σε αυτό το έγκλημα και την ακραία συγκάλυψη του, οι αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Εκτός βέβαια από το ανταγωνιστικό κίνημα και τα πιο ριζοσπαστικοποιημένα κοινωνικά κομμάτια. Ούτε οι εν ψυχρώ δολοφονίες νεαρών Ρομά από τα όπλα μπάτσων τους σήκωσαν από τον καναπέ. Τότε ακόμα δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι στη μηχανή του κιμά όλα τα κρέατα είναι ίδια. Χρειάστηκαν δυο χρόνια για να το καταλάβουν και να απαιτήσουν δικαιοσύνη.

Σε ποια δικαιοσύνη λοιπόν αναφέρονται;

Μα ασφαλώς στην περίφημη αστική δικαιοσύνη που όλα αυτά τα χρόνια δεν αποδόθηκε ποτέ σε καμία και κανέναν από τους από τα κάτω, σε εμάς δηλαδή. Στη δικαιοσύνη που μοιράζει απλόχερα εξοντωτικές ποινές και τιμωρεί παραδειγματικά μόνο όσες/όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στους πολιτικούς και οικονομικούς εντολείς της. Τα τελευταία δε χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, η Δικαιοσύνη έχει δώσει ρεσιτάλ απονομής δικαιοσύνης!

Σκάνδαλα: Novartis (δωροδοκία/εξαγορά πολιτικών από τη φαρμακευτική εταιρεία Novartis), Predator (παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων, πολιτών με εντολή Μητσοτάκη, αφού πήρε στα χέρια του την ΕΥΠ και με απευθείας παρέμβαση στις ανεξάρτητες αρχές-ΑΔΑΕ- που ερευνούσαν την υπόθεση), Greek police Mafia (προστασία, εκβιασμοί, δολοφονίες, εμπορία ανθρώπων, υποθέσεις trafficking Αμαρυλλίς, Υπόθεση Κολωνού, Ηλιούπολης, παράνομα καζίνο..), Λίστα Πέτσα (εξαγορά και χειραγώγηση ΜΜΕ μέσω χρηματοδότησης της καμπάνιας «Μένουμε Σπίτι» και υπέρ του εμβολιασμού με 45.000.000 ευρώ δώρο της ΝΔ στους καναλάρχες και εκδότες)

Σκάνδαλα βουλευτών ΝΔ: Μαραβέγιας (πήρε επιχορήγηση 4εκ ευρώ από το υπουργείο Ανάπτυξης μέσω σύστασης εταιρίας στο όνομα της συζύγου του με αρχικό κεφάλαιο μόνο 5.000 ευρώ), Πάτσης (πλούτιζε αγοράζοντας κοψοχρονιά κόκκινα δάνεια έχοντας στην ιδιοκτησία του εταιρείες που είχαν αγοράσει «κόκκινα» δάνεια σε εξευτελιστική τιμή, την ώρα που ο ίδιος δεν είχε συμπεριλάβει τις εν λόγω εταιρείες στο «πόθεν έσχες» του.). Τριαντόπουλος, Αγοραστός, Σκέρτσος, Ξιφαράς, Γεραπετρίτης, Τσακίρης, Γεωργιάδης (εμπλέκονται στο μπάζωμα του σημείου σύγκρουσης των τρένων και στη χρηματοδότηση 600 εκ.€, με απευθείας ανάθεση, των εταιριών που ανέλαβαν το μπάζωμα και τη μεταφορά των αποδεικτικών στοιχείων).

Αναφερθήκαμε ενδεικτικά σε μόλις ελάχιστα από τα δεκάδες σκάνδαλα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σε κανένα από τα οποία δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη.

Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που καλούνται να αποδώσουν δικαιοσύνη και με ποιο τρόπο;

Η δικαστική εξουσία και η εκτελεστική εξουσία (δλδ η κυβέρνηση) αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Η εκτελεστική εξουσία βοηθάει τους δικαστικούς να ανέλθουν και να διοριστούν στα ανώτατα δικαστήρια και ως αντάλλαγμα η δικαστική εξουσία εγκρίνει ως συνταγματικούς τους αντιλαϊκούς νόμους που αποτελούν πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης και πρέπει να επιβληθούν στο λαό. Μόλις πριν ένα χρόνο σύσσωμος ο Άρειος Πάγος (πλην 13 μελών του) καταδίκασε το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο καταδίκαζε τις κατάφωρες παραβιάσεις του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, από τη δικαστική εξουσία και τη κυβέρνηση! Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναφερόταν ρητά σε σωρεία υποθέσεων εγκλημάτων και συγκάλυψης τους από τη δικαστική και εκτελεστική εξουσία: Έγκλημα Τεμπών, Ναυάγιο Πύλου, Παρακολουθήσεις/Υποκλοπές Predator, Λίστα Πέτσα, την αντιμετώπιση των θυμάτων σεξουαλικής βίας και κακοποίησης, δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου, δολοφονία Καραιβάζ, τις καταχρηστικές αγωγές SLAPP…

Δεν ξεχνάμε βέβαια τον Πτωχευτικό Κώδικα, ο οποίος με έγκριση του Αρείου Πάγου, οδήγησε 700.000 σπίτια σε πλειστηριασμούς για λογαριασμό των Funds. Δεν ξεχνάμε επίσης το έκτρωμα του Νέου Ποινικού Κώδικα, τον οποίο είχαν το θράσος να πλασάρουν ως «Εκσυγχρονισμό του νομοθετικού πλαισίου για την πρόληψη και την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας» στον οποίο δεν γίνεται καμία ουσιαστική αλλαγή για την ενδοοικογενειακή βία εκτός από την αυστηροποίηση ποινών, μεταξύ άλλων και στην κράτηση ανηλίκων. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και το (εσπευσμένο εν μέσω αργίας Χριστουγέννων) νομοσχέδιο «Αντιμετώπιση νέων μορφών βίας κατά των γυναικών – Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2024/1385», το οποίο προκρίνει αποκλειστικά την ποινική αντιμετώπιση της έμφυλης βίας. Η αυστηροποίηση των ποινών γενικότερα αποτελεί πάγια τακτική της ΝΔ, πλήρως νομιμοποιημένη στα μάτια της κοινωνίας χάρη και στον ποινικό λαϊκισμό που συστηματικά και αριστοτεχνικά επιχειρείται από τους κυβερνώντες.. Ο ΝΠΚ προφανώς και δεν σχεδιάστηκε για να περιορίσει την πραγματική εγκληματικότητα και τις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες των εργοδοτών, των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των funds , των τραπεζών, των πολυεθνικών, της αστυνομίας, των δικαστών κ.λπ. αντιθέτως σχεδιάστηκε για να θωρακίσει θεσμικά την κοινωνική λεηλασία και να καταστείλει όσους συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες, όσους διεκδικούν δικαιώματα και αξιοπρέπεια.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε με πόση ευκολία η κυβέρνηση των αρίστων και των αριστοκρατών, με το άνοιγμα της κερκόπορτας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις( γιατί το κράτος έχει συνέχεια) διέλυσε το ΕΣΥ κι ενίσχυσε την ιδιωτική υγεία και ασφάλιση και μοίρασε εκατομμύρια στους κλινικάρχες. Πως μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και τις fast track ιδιωτικοποιήσεις ξεπούλησε κάθε κοινωνικό αγαθό, τις συγκοινωνίες (είδαμε που οδήγησε η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ), τη γη, το νερό, τα βουνά, τις παραλίες, έκαψε όλα τα δάση.. Άνοιξε διάπλατα το δρόμο στα διάφορα καρτέλ ενέργειας, καυσίμων, τροφίμων, ακινήτων να πλουτίζουν εις βάρος μας και στα διάφορα funds να μας λεηλατούν κυριολεκτικά από την ίδια μας τη ζωή. Πρόσφερε ασυλία στους τραπεζίτες, τις διάφορες επιτροπές, τους βουλευτές, τους υπουργούς, στους δολοφόνους της αστυνομίας. Κατάργησε το αιματοβαμμένο εργατικό 8ωρο και ποινικοποίησε τις απεργίες και τις διαδηλώσεις (Νόμος 4703/2020). Ιδιωτικοποίησε την παιδεία αφού πρώτα την υποβάθμισε όσο δεν πάει, απαξίωσε τους εκπαιδευτικούς, τους στοχοποίησε και ποινικοποίησε τις αντιδράσεις τους στα αναχρονιστικά της μέτρα.

Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε σε καμία συνθήκη από τις παραπάνω, από κανένα δικαστήριο! Δεν πιστεύουμε στην απόδοση δικαιοσύνης από κανένα αστικό δικαστήριο και από καμιά προανακριτική επιτροπή. Η αστική δικαιοσύνη είναι βαθιά ταξική άρα και άδικη από τη φύση της. Είναι δομημένη, όπως και κάθε εξουσιαστικό σύστημα, ώστε να διαφυλάσσει και να προασπίζεται τα συμφέροντα της εκάστοτε πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, σε βάρος πάντα της κοινωνίας. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι πρόκειται για μια ιδεολογικά συντηρητική, αναχρονιστική και ελιτίστικη σέχτα.

Προβοκάτορες

Ένα ακόμη μείζον ζήτημα που αναδείχθηκε μέσα από την μαζικότητα της διαδήλωσης της 28^ης Φεβρουαρίου και τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά που έλαβε, ήταν η λατρεμένη προβοκατορολογία! Μα άλλωστε ποιοι θα μπορούσαν να συγκρούονται με την αστυνομία αν όχι η ίδια η αστυνομία; Οι φοιτητές, οι μαθητές, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι φτωχοί, οι ξεσπιτωμένοι, οι χρεωμένοι, οι απελπισμένοι, οι αδικημένοι, κανείς από αυτούς δεν έχει κανένα λόγο να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής. Οι μόνοι που έχουν λόγο είναι οι ίδιοι οι μπάτσοι γιατί βαριούνται να κάθονται και να κοιτάνε τους φλώρους που διαδηλώνουν ειρηνικά! Μέσα σε όλο αυτό το κοινωνικό συνονθύλευμα που συμμετείχε στη διαδήλωση για τα Τέμπη, δίχως άλλο υπήρχε μια τεράστια μερίδα κόσμου που δεν είχε ξανασυμμετάσχει σε διαδήλωση μπορεί και απεργία και ο μόνος λόγος που σηκώθηκε από τον καναπέ και κατέβηκε στο δρόμο ήταν, όπως αναφέραμε και παραπάνω, η ανησυχία που τους προκάλεσε η κυβερνητική διαχείριση. Άλλωστε πολλοί από αυτούς είναι ψηφοφόροι της ΝΔ, ψήφισαν ΝΔ μετά τη δολοφονία των Τεμπών και θα ξαναψηφίσουν και μετά την οριστική ταφόπλακα της δικαιοσύνης! Το «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» συνυπάρχει με το δόγμα «νόμος και τάξη» για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Ο φόβος, ο παρτακισμός, η κοινωνική αδιαφορία και συναίνεση, η παντελής αποπολιτικοποίηση και η λογική της ανάθεσης, η χειραγώγηση από τα καθεστωτικά μμε και τα ΜΚΔ, οδηγούν αυτά τα κοινωνικά κομμάτια, να λειτουργούν ως μάζα που αναπαράγει το κυρίαρχο αφήγημα των προβοκατόρων. Ακόμα και η αριστερά και διαχρονικά βέβαια το κκε, ως βαθιά συστημικά κόμματα δεν επιθυμούν επουδενί να διασαλευθεί η επίπλαστη κοινωνική ειρήνη και σταθερότητα. Επιδιδόμενα σε μια λυσσαλέα προσπάθεια να περιθωριοποιήσουν τα συγκρουσιακά κομμάτια της κοινωνίας, που δεν ελέγχουν και άρα αδυνατούν να αφομοιώσουν, τα βαφτίζουν προβοκάτορες, πράκτορες, κουκουλοφόρους και γνωστούς άγνωστους.

Εμείς ως αγωνίστριες/ες και αντιστεκόμενες/οι που συμμετέχουμε σε διαδηλώσεις, απεργίες, συγκεντρώσεις, αποκλεισμούς, καταλήψεις στέκια, σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς, τοπικούς αγώνες, δίκτυα αλληλεγγύης, αντιφασιστικά δίκτυα… θεωρούμε ότι οι πράξεις αντιβίας και οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής είναι το ελάχιστο που οι καταπιεσμένοι, οφείλουν να τους επιστρέψουν, για όλη τη βία, την εκμετάλλευση και την απαξίωση που απλόχερα μας χαρίζουν καθημερινά.

Για άλλη μια φορά και με μεγάλη μας ηθική ικανοποίηση, είδαμε και πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών, να στηρίζει και να συμμετέχει στις διάχυτες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στις 28/2, να μην εγκαταλείπει το δρόμο παρόλες τις αλλεπάλληλες επιθέσεις των μπάτσων, να εκφράζει έμπρακτα την αλληλεγγύη του σε τραυματίες και συλληφθέντες. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι οι συστημικές τακτικές διαχωρισμού των διαδηλωτών σε ειρηνικούς και μπαχαλάκηδες, σε πενθούντες πολίτες και προβοκάτορες, δεν μπορούν να μας χωρέσουν όλες/ους.

Ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές ούτε με παρακάλια. Ο κόσμος κερδίζεται μόνο μέσα από τους επίμονους κι αδιαπραγμάτευτους αγώνες μας. Η εικόνα των συγγενών των δολοφονημένων των Τεμπών, να αναζητούν μέσα στα αποκαΐδια και τα συντρίμμια τα σώματα και τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων τους, μόνο σε μια εικόνα παραπέμπει, σε αυτή του πεδίου των μαχών στον πόλεμο. Αυτό λοιπόν ζούμε καθημερινά, τον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο. Ένα πόλεμο στον οποίο το κράτος διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας και της νομιμοποίησης της πάνω στα σώματα και τις ζωές μας. Αυτό ακριβώς το μονοπώλιο απονομιμοποιούν στην πράξη οι καταπιεσμένοι κάθε φορά που αντεπιτίθενται στις δυνάμεις καταστολής. Αυτές οι πράξεις αντιβίας είναι ηθικές και πάνω από όλα δίκαιες.

ΤΕΜΠΗ, ΠΥΛΟΣ, ΝΟΒΙΣΑΝΤ, ΚΟΤΣΑΝΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ… ΟΛΕΣ/ΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη
https://pikrodafni.squat.gr/

Οι προβολές για τις Τρίτες του μήνα Απρίλη στην Κατάληψη Rosa Nera

 

Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους.

Για τις διαδηλώσεις της 28^ης Φεβρουαρίου

Οι ιστορικές διαδηλώσεις της 28^ης Φεβρουαρίου κατέδειξαν μια μεγάλη κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα και τη δυσαρέσκεια για μια δικαιοσύνη εξαρτημένη από ομάδες συμφερόντων. Ίσως, όμως, να ήταν και κάτι παραπάνω καθώς εκφράστηκε μαζικά μια κοινωνική ανάγκη για την συλλογική διεκδίκηση των αξιών της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Τόσο για την δικαιοσύνη γύρω από το έγκλημα των Τεμπών όσο και για την ανάδειξη των πολιτικών και ταξικών αιτιών που οδηγούν σε ανάλογα κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα. Για να υπάρχει όμως συνέχεια θα πρέπει να κατακτηθεί ξανά η εμπιστοσύνη στην συλλογικότητα, στην κριτική αμφισβήτηση, στο ξεπέρασμα του ατομισμού, στην οργάνωση της συλλογικής δράσης στον δρόμο, στον δημόσιο χώρο και στους χώρους εργασίας ως απαραίτητων προϋποθέσεων για κάθε κοινωνική αλλαγή.

Η μαζική δυσαρέσκεια που εκφράζεται γύρω από τα Τέμπη συσχετίζεται επίσης με σημαντικά πολιτειακά ζητήματα. Η προφανής ευθύνη του πολιτικού προσωπικού για το έγκλημα των Τεμπών δεν φαίνεται να οδηγεί σε κάποιου τύπου λογοδοσία. Οι υπεύθυνοι υπουργοί και πρωθυπουργοί των κυβερνήσεων που – τις τελευταίες δεκαετίες – οδήγησαν στην ραγδαία μείωση του κόστους ασφάλειας των σιδηροδρόμων ούτε ελέγχονται,  ούτε εγκαλούνται από τους «ανεξάρτητους», υποτίθεται, θεσμούς της δικαιοσύνης. Αντίθετα, οι υπεύθυνοι «αυτό-αθωώνονται» κιόλας μέσα στο πλαίσιο εξαρτημένων πολιτικά επιτροπών που ελέγχονται από την ίδια την εκτελεστική εξουσία. Επίσης, ακόμα και μετά το έγκλημα των Τεμπών, το κράτος των αφεντικών δεν ανταποκρίνεται καν στο αίτημα για ασφαλείς μεταφορές ευθυγραμμισμένες με το δημόσιο συμφέρον. Κάθε άλλο, τα στελέχη της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός δηλώνουν ευθαρσώς πως οι ιδιωτικοποιήσεις στον σιδηρόδρομο θα ενταθούν με την απόδοση ακόμα περισσότερων λειτουργιών και μετοχών σε ιδιώτες («στα πρότυπα της ΔΕΗ», όπως είπαν…). Η διάθεση των εκμεταλλευτών συνεχίζει να κινείται στην συγκάλυψη των φονικών ευθυνών, στην μείωση του προσωπικού και των δαπανών για ασφαλείς μεταφορές, στην αύξηση των εισιτηρίων, στην εξάρτηση από ιδιωτικές εταιρείες. Με λίγα  λόγια, σε όλους τους παράγοντες που οδηγούν σε συνέχιση των θανατηφόρων ατυχημάτων αρκεί να υπάρχει κέρδος για τα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό.

Ανεξάρτητα από το αν οι διαδηλώσεις της 28^ης Φεβρουαρίου αποτελούν αφετηρία ενός μεγάλου κύκλου αγώνων, το ίδιο το γεγονός των Τεμπών έχει ήδη μετασχηματίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, ο σιδηρόδρομος – εργαλείο της βιομηχανικής εποχής, των συγκρούσεων, των αγώνων και των εγκλημάτων της – αποτελούσε παράλληλα και όχημα συνοχής, εμπιστοσύνης ενώ θεωρούνταν έως πριν δύο χρόνια το «λαϊκό και ασφαλές» μεταφορικό μέσο – κυρίως εργαζόμενων και φοιτητ(ρι)ών. Με αφορμή όμως το πολύνεκρο δυστύχημα συζητιέται ευρέως για πρώτη φορά και ο ρόλος του σιδηρόδρομου ως μέσο λαθραίας εξυπηρέτησης πολεμικών και πάσης φύσεως ιδιωτικών συμφερόντων. Με το διαβόητο μπάζωμα και την εν
γένει ύποπτη διαχείριση του χώρου της τραγωδίας, η παραπάνω συνθήκη αναδείχθηκε ως πιθανή διάσταση του δυστυχήματος.

Η απώλεια της εμπιστοσύνης σε ότι συμβόλιζε η επιβατική λειτουργία του σιδηρόδρομου (και όχι μόνο μεταπολιτευτικά) έχει ήδη επιφέρει ένα ανεπανόρθωτο ρήγμα το οποίο δεν επουλώνεται εύκολα. Πόσο μάλλον μέσα από μια χυδαία κυβέρνηση που επιχείρησε να «μπαζώσει» με επικοινωνιακά ψέματα τις αιτίες του ατυχήματος: Είναι σαφές πως υπήρχε χρόνια υποχρηματοδότηση και υποστέλεχωση από όλες τις κυβερνήσεις (50% του προσωπικού μειώθηκε τα τελευταία 10 χρόνια), κρατική αναλγησία απέναντι στις προειδοποιήσεις των εργαζόμενων και παρανομοποίηση των σχετικών απεργιών τους για τα ζητήματα ασφάλειας, εσκεμμένη καθυστέρηση έργων παρά τις παραιτήσεις υπεύθυνων ασφαλείας, απουσία υποδομών και γενικών σχεδίων αποτροπής ατυχημάτων.

Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντική η διάχυση της φράσης στα στόματα όλο και περισσότερων ανθρώπων «να βάλουμε τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» μετά το συλλογικό τραύμα των Τεμπών. Περιέχει την κατάφαση στην ζωή ενάντια στις εξουσίες του θανάτου που με χυδαίο τρόπο επιχειρούν να συσκοτίσουν τα στοιχεία και τις (υλικές και ταξικές) αιτίες των εγκλημάτων τους. Είναι, επίσης, σημαντικό πως τα μηνύματα των διαδηλώσεων της 28^ης Φεβρουαρίου συνδέθηκαν και με το μέσο οργάνωσης και διάδοσης τους: την γενική απεργία. Οι απεργιακές διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων δεν ήταν το ξέσπασμα ενός «συναισθηματικού όχλου που διψάει για αυτοδικία» όπως προσπαθούν να «παρουσιάσουν» τα γεγονότα οι υπουργοί και οι στρατευμένοι δημοσιολόγοι τους. Αντίθετα, αποκρυσταλλώνουν έναν λόγο σαφέστατο και μια συλλογική βούληση που μετά το έγκλημα στα Τέμπη δεν ανέχεται «να χάνονται άλλες ανθρώπινες ζωές για τα ιδιωτικά κέρδη των λίγων». Χαρακτηριστικό της διάχυσης και της ηγεμονίας αυτού του πλαισίου είναι πως ακόμα και ψηφοφόροι, ακόμα και εργοδότες ή και στελέχη των υπεύθυνων κομμάτων συμμετείχαν ή «σύρθηκαν» – τυπικά βεβαίως – στις διαμαρτυρίες. Κανείς τους δεν ήθελε να μπει στο κάδρο της κυβερνητικής και δικαστικής συγκάλυψης.

Παράλληλα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, των μαθητών – μαθητριών κοινωνικοποιείται πολιτικά για πρώτη φορά και στον λόγο του αναρωτιέται ήδη αν υπάρχουν τρόποι κοινωνικής οργάνωσης με τους οποίους μπορεί να επιτευχθεί ένας τέτοιος σκοπός: να νικήσει η ζωή την εκμετάλλευση. Η δικαίωση και η απόδοση των ευθυνών για το έγκλημα στα Τέμπη είναι ένας αγώνας το αποτέλεσμα του οποίου θα σημαδέψει την σημερινή νεολαία. Το τι αποτέλεσμα θα έχει αυτή η κοινωνική κίνηση όπως και το αν θα αποδοθεί η δικαιοσύνη και η αλήθεια για το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη έχει ήδη τρομοκρατήσει τους υπεύθυνους του εγκλήματος. Γι’ αυτό ακριβώς ακροδεξιοί υπουργοί, όπως ο Βορίδης, μιλούσανε για «μικρό ζήτημα μπροστά στις γεωπολιτικές εξελίξεις» ή κάποιοι άλλοι υπουργοί θεωρούσαν πως οι διαδηλώσεις θα φέρουν «χάος και πολιτική αστάθεια». Αυτό που όμως έφεραν οι διαδηλώσεις ήταν μια κάποια αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στους κοινωνικούς αγώνες. Και αυτό που ενοχλεί πραγματικά τα αφεντικά είναι η πρωτοφανής συμμετοχή και τα κοινωνικά, ηθικά και ταξικά περιεχόμενα της. Στις 28^η Φλεβάρη φάνηκε πως έχει και όρια η υπακοή στον αυταρχισμό όπως έχει και όρια η ανοχή στα επικοινωνιακά ψεύδη γύρω από τα Τέμπη – και όχι μόνο. Το κρατικό έγκλημα αποδόθηκε εκεί που όφειλε να αποδοθεί: στις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών με όχημα τις πελατειακές σχέσεις του κράτους των αφεντικών με ντόπιες και ξένες εργολαβίες, όπως και στην παράλληλη φονική αισχροκέρδεια που συνεπάγεται η μείωση του κόστους στην ασφάλεια και την εργασία στις ιδιωτικοποιημένες κοινωνικές υπηρεσίες. Ένα κόστος που πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές.

Η φράση «δεν έχω οξυγόνο» συγκλόνισε κάθε άνθρωπο που δεν έχει λόγους να ταυτίζεται με τους υπεύθυνους του εγκλήματος. Είναι μια φράση που κατέδειξε την φρίκη μέσα στην οποία χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, τους μηχανισμούς συγκάλυψης, την αναλγησία και την αδιαφορία της εξουσίας και των ανεπαρκών και διαλυμένων θεσμών  της υποτιθέμενης «πολιτικής προστασίας». Παράλληλα η προσπάθεια των ανθρώπων που μέσα στις φλόγες ακούγονται να προσπαθούν να βοηθήσουν ή να ανακουφίσουν ο ένας την άλλη, την ώρα της τραγωδίας, μας υπενθύμισαν ποια είναι η δική μας πλευρά, οι δικές μας αξίες και το δικό μας χρέος.

Τα δύο τελευταία χρόνια, ο δίκαιος αγώνας των συγγενών των θυμάτων – η οργή, το πένθος και ο λόγος τους – ευθυγραμμίστηκε με τη οργή και την δυσαρέσκεια για μια ζωή απαξιωμένη και υποταγμένη σε μισθούς οριακούς και ωράρια εξαντλητικά. Είναι προφανές πως η μεγάλη αύξηση των εργατικών δυστυχημάτων που οφείλονται – επίσης – στην μείωση του κόστους και των ελέγχων ασφάλειας στους χώρους εργασίας είναι εργοδοτικές δολοφονίες που έχουν τα ίδια αίτια και τους ίδιους ή ανάλογους πολιτικούς και ταξικούς ένοχους με το έγκλημα των Τεμπών. Η οργή για τα Τέμπη συναντήθηκε, επίσης, με άλλα οργισμένα πένθη που προκάλεσε τα τελευταία χρόνια η ταξική, ρατσιστική και έμφυλη βία. Έτσι, στις διαδηλώσεις εμφανίστηκαν μαζί με τον σύλλογο συγγενών θυμάτων των Τεμπών και γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους από την έμφυλη βία ενώ πολιτικές και μεταναστευτικές οργανώσεις υπενθύμισαν πως η βεβήλωση της προσφυγικής ζωής σε γεγονότα όπως αυτά στο έγκλημα της Πύλου έχουν τους ίδιους υπεύθυνους και τις ίδιες αιτίες με το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Παράλληλα συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών πλαισιώνουν και τροφοδοτούν δράσεις που σχετίζονται και με άλλους κοινωνικούς αγώνες.

Κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Μεταφορές, υγεία, παιδεία, ελεύθερα για όλες και όλους ως δημόσια αγαθά, πρόσβαση για όλες και όλους σε νερό, ρεύμα και στέγη με άμεση εμπλοκή των εργαζόμενων σε όλες τις αποφάσεις για τις κοινωνικές υπηρεσίες. Να συνεχίσουμε τον δρόμο που άνοιξαν οι διαδηλώσεις της 28^ης του Φλεβάρη στην κατεύθυνση της συνδιαμόρφωσης και της αλληλεγγύης.

Απέναντι στην εγκληματική αναλγησία των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους, για όσες και όσους αγωνίζονται για απελευθέρωση από κάθε μορφή εκμετάλλευσης, για αλήθεια, δικαιοσύνη, ζωή, η οργάνωση στην βάση των πραγματικών τους αναγκών είναι μονόδρομος.

Κατάληψη Rosa Nera