Από την εξέγερση της αξιοπρέπειας στην ελευθεριακή αυτονομία (Αλληλέγγυοι/ες Από Τον Αναρχικό, Αντιεξουσιαστικό Και Ελευθεριακό Χώρο)

Την 1η Ιανουαρίου 1994 οι ιθαγενείς ζαπατίστας  καταλαμβάνουν τις πόλεις και τα χωριά της πολιτείας Τσιάπας. Η κραυγή «φτάνει  πια!» που ακούγεται για πρώτη φορά από τα στόματα των χιλιάδων εξεγερμένων του  Νοτιοανατολικού Μεξικού θα αντηχήσει σε κάθε γωνιά του κόσμου, εκφράζοντας  όλους/ες όσους/ες από τα κάτω αγωνίζονται για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

19 χρόνια μετά, στις 21 Δεκεμβρίου 2012, δεκάδες  χιλιάδες ζαπατίστας καταλαμβάνουν χωρίς όπλα αυτή τη φορά τις πέντε μεγαλύτερες  πόλεις της Τσιάπας, και σιωπηλά μας στέλνουν το ίδιο μήνυμα. «Το μήνυμά μας δεν  είναι ένα μήνυμα υποταγής. Ούτε μήνυμα πολέμου, θανάτου και καταστροφής. Είναι  ένα μήνυμα αγώνα και αντίστασης». Είναι η ίδια κραυγή για ελευθερία και  αξιοπρέπεια, που γεννήθηκε πριν από περισσότερα από 500, 100, 45, 30, 20 χρόνια,  πριν από λίγες μέρες, ή σήμερα. «Είμαστε ο αγώνας 500 χρόνων. Είδαμε τους  προγόνους μας να υποφέρουν και να αγωνίζονται, να πολεμούν για την ανεξαρτησία  αλλά να παραμένουν σκλάβοι. Είδαμε τους παππούδες μας να παλεύουν για γη και  ελευθερία στην επανάσταση του Ζαπάτα, αλλά να παραμένουν σκλάβοι. Είδαμε τους  πατεράδες μας με την οργή στα μάτια και στα χέρια, και καταλάβαμε πως δεν είχαν  τελειώσει όλα, πως σε κάποια γωνιά της καρδιάς και του νου μας υπήρχε κάτι  πολύτιμο, αυτό που μας κρατούσε ζωντανούς, αυτό που έδινε ώθηση στο βήμα μας,  στο συλλογικό μας βήμα: η αξιοπρέπεια».

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος  που αποφασίζει να αυτοχειραφετηθεί και να εξεγερθεί ενάντια σε κάθε μορφή  εξουσίας, ιεραρχίας, ηγεμονισμού και πρωτοπορίας, επανατοποθετώντας παράλληλα  την επανάσταση ως έννοια με τη μορφή ερωτήματος: προχωράμε ρωτώντας, όχι  διακηρύττοντας; «Και ανακαλύψαμε ότι η ελευθερία δεν πρόκειται να έρθει από  αλλού, δεν πρόκειται να μας τη δώσει ούτε ο Φελίπε Καλντερόν, ούτε οι  διεφθαρμένες κυβερνήσεις, αλλά οι ίδιοι μόνοι μας, άντρες και γυναίκες,  αυτοοργανωνόμαστε για να κερδίσουμε την ελευθερία να προτείνουμε, να αναλύουμε,  να μελετούμε, να αποφασίζουμε, να συζητάμε». Κεντρική θέση στο ζαπατιστικό λόγο  και πράξη έχει το «εμείς», η κοινότητα, η συνάντηση με τον άλλο, την άλλη, για  τη δημιουργία ενός κοινού τόπου, μιας κοινής πορείας. Αυτό το «εμείς» που  βασίζεται στη συνείδηση, στο σεβασμό του ατομικού και της διαφορετικότητας, στη  συλλογικοποίηση και την συντροφικότητα, θα οργανωθεί για να χτίσει την αυτονομία  του στην πράξη.

Ο αντικαπιταλισμός των ζαπατίστας δε στοχεύει μόνο  στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή την ανάκτηση των μέσων  παραγωγής. Αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία νέων κοινωνικών σχέσεων. Δεν  περιορίζεται μόνο στην υπεράσπιση της συλλογικής ιδιοκτησίας – εχίδο («η γη  ανήκει σε όλους, δεν πουλιέται, τη δουλεύουμε και την υπερασπιζόμαστε»), αλλά  προχωρά στην οργάνωση της συλλογικής εργασίας. Το έδαφος και η αυτονομία – η γη  και η ελευθερία – αποτελούν το σημείο εκκίνησης. «Τώρα το βασικό μέσο παραγωγής,  η γη, είναι στα χέρια μας. Έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε και όλα τα υπόλοιπα  για το λαό μας. Αυτόνομα σχολεία, νοσοκομεία, ιατρεία κλπ. Δουλεύουμε με τρόπο  κοινοτικό, συλλογικό, κατά περιοχές ή δήμους, φτιάχνοντας κολεκτίβες και  κοοπερατίβες».

Βασικός πυλώνας της ζαπατιστικής οργάνωσης είναι η  συλλογική συμμετοχή στην άσκηση της πολιτικής. Η συνέλευση αποτελεί το κυρίαρχο  όργανο όχι μόνο λήψης αποφάσεων αλλά και διάχυσης της γνώσης. Απορρίπτοντας τον  εύκολο δρόμο της ανάθεσης, οι ζαπατιστικοί λαοί επιλέγουν τη συλλογική  αντιμετώπιση των προβλημάτων, αναζητώντας από κοινού λύσεις. Στη οργανωτική τους  δομή συναντάμε τρία επίπεδα. Την κοινότητα, το δήμο (που αποτελείται από ένα  σύνολο κοινοτήτων) και την περιφέρεια (που αποτελείται από έναν αριθμό δήμων).  Οι συνελεύσεις των κοινοτήτων θα ορίσουν τους ανθρώπους που θα τις εκπροσωπήσουν  είτε στα αυτόνομα δημοτικά συμβούλια (τα οποία αποτελούνται από εκπροσώπους των  κοινοτήτων), είτε στα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης (που συγκροτούνται από  εκπροσώπους των αυτόνομων δημοτικών συμβουλίων). Βασικό χαρακτηριστικό των  συμβουλίων αυτών είναι η κυκλικότητα – εναλλαγή, η ανακλητότητα και η λογοδοσία  στις συνελεύσεις των κοινοτήτων, οι οποίες αξιολογούν και ελέγχουν το έργο τους.  Αν και κάθε περιφέρεια λειτουργεί αυτόνομα, ακολουθώντας τις αποφάσεις των δικών  της λαών, υπάρχει ένας κοινός πολιτικός δρόμος που εκφράζεται μέσα από τα  κείμενα και τις διακηρύξεις τους και διέπεται από τις επτά αρχές τού «διοικούμε  υπακούοντας». «Υπακούμε και δεν κυβερνούμε, εκπροσωπούμε και δεν υποκαθιστούμε,  δημιουργούμε και δεν καταστρέφουμε, υπηρετούμε και δεν υπηρετούμαστε, διατηρούμε  την ενότητα δημιουργικά, κατεβαίνουμε και δεν ανεβαίνουμε, προτείνουμε και δεν  επιβάλλουμε». Αυτός ο τρόπος οργανωτικής δομής των συνελεύσεων και των  συμβουλίων στοχεύει στην κατάργηση του διαχωρισμού ανάμεσα σε αυτούς που  διοικούν και κατέχουν τη γνώση και αυτούς που υπακούουν, αφού όλοι θα έχουν τη  δυνατότητα να συμμετάσχουν κάποια στιγμή σε κάποιο από τα συμβούλια και όλοι, με  τη λήξη της θητείας τους, θα επιστρέψουν στις εργασίες τους.

Δύο από τις ανατροπές που έφερε η εξέγερση είναι η  ανάδειξη των γυναικών ως βασικό υποκείμενο του ζαπατιστικού αγώνα και η  συνάντηση, η αμοιβαία σχέση και αλληλεπίδρασή του με τα κινήματα που υπάρχουν  πέρα από τα σύνορα της Τσιάπας και του Μεξικού. Κινήματα που χαρακτηρίζονται από  μια συλλογική συνείδηση που αντιπαλεύει τις λογικές της διαπραγμάτευσης, της  εξάρτησης και της διαμεσολάβησης, προωθεί την αυτοοργάνωση και την αυτονομία και  στοχεύει στην αυτοχειραφέτηση των από κάτω.

Σε αυτά τα κινήματα επέλεξαν να απευθυνθούν για  άλλη μια φορά οι βάσεις στήριξης του EZLN και να ανοίξουν τις πόρτες του μικρού  ζαπατιστικού τους σχολείου, τον Αύγουστο του 2013, για να μοιραστούν αυτό το  «μήνυμα αγώνα και αντίστασης» που μας απεύθυναν σιωπηλά, υψώνοντας την αριστερή  γροθιά, ένα χρόνο πριν, τη μέρα του τέλους του κόσμου.

«Σύντροφοι. Είμαστε η Έκτη. Θα  είναι μεγάλες οι δυσκολίες. Δε θα λιγοστέψουν τα βάσανά μας όταν ανοιχτούμε στους πονεμένους αυτού του  κόσμου. Ο δρόμος θα είναι γεμάτος στροφές. Θα παλέψουμε. Θα αντισταθούμε. Θα αγωνιστούμε. Μπορεί να πεθάνουμε. Αλλά μία, δέκα, εκατό, χίλιες φορές, πάντα θα νικάμε, πάντα.»

Από την Παράνομη Επαναστατική  Ιθαγενική Επιτροπή – Γενική Διοίκηση του EZLN Η Έκτη – EZLN Τσιάπας, Μεξικό, Πλανήτης Γη, Ιανουάριος 2013»

Αλληλέγγυοι/ες από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο,  8/11/2013

solidarioszapatistas@gmail.com,

http://solidarioszapatistas.squat.gr

Για ένα εισιτήριο αφαιρούν ζωές, του κράτους τα τσιράκια μπάτσοι και ελεγκτές (Συνέλευση Περιστερίου Ενάντια Στις Κρατικές Δολοφονίες Και Την Καταστολή)

Την Τρίτη 13  Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσης, ένας 19χρονος Περιστεριώτης, βρίσκεται πεταμένος  από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του  κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού “που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους”… Ο  λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ.

Με τη ζωή του πλήρωσε το τίμημα ότι ήταν  προλετάριος, άλλο ένα θύμα ενός πολύπλευρου ταξικού πολέμου, που εδώ και χρόνια  έχει κλιμακωθεί εναντίον μας από τα αφεντικά και το κράτος τους.

Ο θάνατός του δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, είναι  δολοφονία και αποτέλεσμα των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και της άγριας  καταστολής (με μπάτσους και ελεγκτές) που μας επιβάλλουν. Ο καθένας από εμάς θα  μπορούσε να βρεθεί στη θέση του Θανάση. Πολλές φορές μας έχει τύχει λόγω  ανέχειας να μην έχουμε τα λεφτά για ένα εισιτήριο ενώ έχουμε ανάγκη άμεσης  μετακίνησης. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι προϊόντα  εργασίας της εργατικής τάξης. Για να φτιαχτούν έχουν αναλωθεί χιλιάδες κλεμμένες  εργατοώρες απλήρωτης και αλλοτριωμένης εργασίας. Επίσης αν προσθέσουμε τους  φόρους και τα χαράτσια συν τις μίζες που έπαιρναν και έβγαζαν προβληματικές  αυτές τις επιχειρήσεις, το συμπέρασμα είναι ότι τα έχουμε χρυσοπληρώσει. Για  όλους αυτούς τους λόγους, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μάς ανήκουν και η δημόσια  μετακίνηση πρέπει να είναι ελεύθερη για όλους μας.

Η κηδεία του Θανάση μετατράπηκε σε πορεία  διαμαρτυρίας και κοινωνικής οργής. Πάνω από 2.000 διαδηλωτές από το Περιστέρι  και από άλλες γειτονιές συμμετείχαν στην πορεία, η οποία στο τέλος χτυπήθηκε από  ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής βίας και  καταστολής με ξύλο, κυνηγητό στους δρόμους της πόλης, με 10 προσαγωγές (οι  περισσότεροι ανήλικοι μαθητές) από τις οποίες η μία μετατράπηκε σε σύλληψη. Το  σημείο που έπεσε ο νεκρός φυλασσόταν συνεχώς από τα ΜΑΤ. Το κέντρο του  Περιστερίου βρίσκεται καθημερινά υπό αστυνομική κατοχή με στόχο την απαγόρευση  των συγκεντρώσεων στο σημείο δολοφονίας. Αυτό δείχνει το φόβο των εξουσιαστών  για τις αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου. Παρά την τρομοκρατία οι  συγκεντρωμένοι έκαναν συνέλευση και αποφάσισαν κάποιοι να συγκεντρωθούν στη ΓΑΔΑ  για έμπρακτη αλληλεγγύη, όπου κρατούνταν οι προσαχθέντες, και κάποιοι να  πραγματοποιήσουν συγκέντρωση-μικροφωνική στο σημείο της δολοφονίας εναντία στην  κρατική καταστολή στην πόλη. Η αστυνομία απαγόρευσε τη συγκέντρωση με πρόφαση  την παρακώλυση της κυκλοφορίας, προχώρησε σε εξακρίβωση στοιχείων σε περαστικούς  και κατοίκους της περιοχής, έκανε σκούπα στην πλατεία απομακρύνοντας παιδιά και  μεγάλους, κάνοντας κατάληψη από ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, προκαλώντας και βρίζοντας  όσους αντιδρούσαν για την κατάσταση πολιορκίας. Αργά το βράδυ απείλησαν τους  συγκεντρωμένους στο σημείο να δείξουν ταυτότητες και να αποχωρήσουν. Στην  αντίσταση των συγκεντρωμένων για το δικαίωμα της συγκέντρωσης έκανε 20 ακόμα  προσαγωγές. Όσο και να προσπαθούν να μας διώξουν, η πλατεία ανήκει στους  κατοίκους της και όχι στις δυνάμεις καταστολής.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, η συλλογική  αντίσταση και η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Οργανωνόμαστε από τα κάτω σε κάθε  γειτονιά, σχολείο και χώρο δουλειάς.

Αντιστεκόμαστε. Δίνουμε μάχες για δωρεάν  συγκοινωνίες, δωρεάν υγεία και παιδεία και ενάντια σε ό,τι μας εξαθλιώνει τη  ζωή. Δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση των τραπεζών και του κεφαλαίου.

Αρνούμαστε να γυρίσουμε στην κανονικότητα του  νόμου και της τάξης, να σκύψουμε το κεφάλι στον κόσμο των ελεγκτών και των  μπάτσων που “απλά κάνουν τη δουλειά τους”, να κλειστούμε πίσω στα σπίτια-κλουβιά  με τη συντροφιά των ρουφιάνων των ΜΜΕ. Σε πείσμα όλων αυτών, εμείς παραμένουμε  εδώ.

Μένουμε κάθε μέρα όλοι μαζί στο σημείο δολοφονίας,  στην πλατεία, στις γειτονιές μας. Βγαίνουμε στους δρόμους για να αντισταθούμε  και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ  ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ “ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ”

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ  ΚΕΦΑΛΟΚΥΝΗΓΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ  ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ –  ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συνέλευση  Περιστερίου Ενάντια Στις Κρατικές Δολοφονίες Και Την Καταστολή

(Αύγουστος 2013)

Η οπτική των Ουκρανών αναρχικών σχετικά με τις εξελίξεις στη χώρα (Οργάνωση Κιέβου AWU – Αυτόνομη Ένωση Εργατών)

Οι Ουκρανοί αναρχικοί δίνουν τη δική τους άποψη σχετικά με την εξελισσόμενη κατάσταση στη χώρα, καθώς η εξέγερση συνεχίζεται και ο αριθμός των νεκρών εκτοξεύεται. Καθώς τα γεγονότα τρέχουν με τρομακτική ταχύτητα στην Ουκρανία ήδη σε κάποια σημεία ακόμα και αυτή η ανακοίνωση που είναι δημοσιευμένη πριν 3 μέρες είναι σε κάποια σημεία ξεπερασμένη.

Abtohomha Cπιπκα Tryarwkh

Εμφύλιος πόλεμος άρχισε εχθές στην Ουκρανία. Μια λιγότερο από ειρηνική διαδήλωση συγκρούστηκε με τις δυνάμεις ασφαλείας του κράτους και τμήματα σχηματίστηκαν από τους θιασώτες της σημερινής κυβέρνησης κοντά στο Vekhovna Rada (το Κοινοβούλιο). Στις 18 Φεβρουαρίου, η αστυνομία, μαζί με τους παραστρατιωτικούς, προκάλεσαν ένα λουτρό αίματος στις κυβερνητικές συνοικίες κατά τη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκαν πολλοί διαδηλωτές. Σφαγείς από τις ειδικές μονάδες τελείωσαν τη δουλειά συλλαμβάνοντας τους υπόλοιπους. Οι αντιπρόσωποι του κυβερνώντος Κόμματος των Περιφερειών και των αστών λακέδων τους από το “Κομμουνιστικό” Κόμμα της Ουκρανίας έφυγαν από το Κοινοβούλιο μέσω μιας υπόγειας σήραγγας. Η ψηφοφορία για τις συνταγματικές τροποποιήσεις, με σκοπό να περιορίσουν την προεδρική εξουσία, δεν έλαβαν χώρα ύστερα από όλα αυτά. [Σ.τ.μ. οι διαβουλεύσεις αυτές έλαβαν χώρα τελικά εχθές 21 Ιανουαρίου]

Μετά την ήττα τους στις κυβερνητικές συνοικίες, οι διαδηλωτές υποχώρησαν στη Μεϊντάν. Στις 6 μ.μ., το Υπουργείο Εσωτερικών και το Γραφείο Εσωτερικής Ασφάλειας (SBU) έδωσαν τελεσίγραφο στους διαδηλωτές, απαιτώντας να διαλυθούν. Στις 8:00 μ.μ., ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας και παραστρατιωτικοί, που είναι εξοπλισμένοι με κανονάκια νερού και τεθωρακισμένα οχήματα, άρχισαν την επιδρομή τους στα οδοφράγματα. Η αστυνομία, τα ειδικά τμήματα της SBU, καθώς και φιλοκυβερνητικοί στρατιώτες έκαναν χρήση των όπλων τους. Ωστόσο, οι διαδηλωτές κατάφεραν να κάψουν ένα από τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας, και αποδείχθηκε ότι κυβερνητικές δυνάμεις δεν ήταν οι μόνες που έχουν στην κατοχή τους όπλα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν από την αστυνομία (στις 19 Φεβρουαρίου, στις 4 μ.μ.), 24 άτομα έχασαν τη ζωή τους: 14 διαδηλωτές και 10 αστυνομικοί. Τριάντα ένας αστυνομικοί τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς. Ακόμη και αν η εκτίμησή τους για τις απώλειες από την πλευρά της αστυνομίας είναι ακριβής, ο αριθμός των θυμάτων μεταξύ των διαδηλωτών ήταν σίγουρα μειωμένος. Οι γιατροί στη Μαϊντάν αναφέρουν ότι τουλάχιστον 30 σκοτώθηκαν.

Είχε κανείς την εντύπωση ότι ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς ήταν βέβαιος ότι από το πρωί η αντίσταση θα συνθλιβόταν, και έτσι έδωσε εντολή στους ηγέτες της αντιπολίτευσης να συναντηθούν με αυτόν στις 11 π.μ. στις 19 Φεβρουαρίου. Καθώς οι διαπραγματεύσεις δεν έλαβαν χώρα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το σχέδιο της κυβέρνησης έχει αποτύχει. Κατά τη διάρκεια της ανεπιτυχούς απόπειρας να καθαρίσουν την Μεϊντάν, οι πολίτες αρκετών δυτικών περιοχών κατέλαβαν διοικητικά κτίρια και κυνήγησαν την αστυνομία. Αυτή τη στιγμή η αστυνομία, ως θεσμικό όργανο, δεν υπάρχει στη Lviv. Σύμφωνα με την SBU, οι διαδηλωτές έχουν απαλλοτριώσει 1500 πυροβόλα όπλα. Σε λιγότερο από 24 ώρες, η κεντρική κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο πάνω σε ένα τμήμα της χώρας. Αυτή τη στιγμή, η μόνη λύση μπορεί να είναι η παραίτηση του Προέδρου, ωστόσο, αυτό θα σήμαινε ότι ο ίδιος, η οικογένειά του, και οι πολλοί στενοί συνεργάτες και εξαρτώμενοι απʼ αυτόν, που αποτελούν μια μάλλον μεγάλη ομάδα στην κυβέρνηση, θα έχαναν τα οφέλη τους. Είναι πιθανόν ότι δεν θα το δεχθούν αυτό.

Σε περίπτωση νίκης του Γιανουκόβιτς, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος, και οι υπόλοιποι θα είναι καταδικασμένοι σε μια ζωή στην οποία θα αντιμετωπίζουν τη φτώχεια, τη διαφθορά, και την κατάργηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Οι επαναστατημένες περιοχές ζουν την εμπειρία τώρα τεράστιων αποκαταστάσεων “συνταγματικής τάξεως”. Δεν είναι απίθανο ότι η κατάργηση τέτοιων “τρομοκρατικών ομάδων” στη Γαλικία θα έχει το χαρακτήρα της εθνοκάθαρσης. Οι τρελοί ορθόδοξοι ακροδεξιοί από το Κόμμα των Περιφερειών, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έβλεπαν τους συντηρητικούς Ελληνο-Καθολικούς ως τους υποστηρικτές των “Ευροσοδόμων” (“Eurosodom”). Μια τέτοια “αντιτρομοκρατική” πράξη θα πρέπει να πραγματοποιηθεί με τη βοήθεια του στρατού, όπως ο Υπουργός Άμυνας, Λέμπεντεφ, έχει ήδη ανακοινώσει.

Σήμερα, η Ουκρανία αντιμετωπίζει μια τραγωδία, αλλά η πραγματική φρίκη θα ξεκινήσει όταν η κυβέρνηση διασπάσει την αντιπολίτευση και “σταθεροποιήσει” την κατάσταση. Σημάδια προετοιμασίας μιας μαζικής εκκαθάρισης έγιναν αισθητά ήδη από τις αρχές Φεβρουαρίου, όταν άνοιξαν ποινικές υποθέσεις εναντίον των τμημάτων αυτοάμυνας της Μεϊντάν ως παράνομοι στρατιωτικοί σχηματισμοί. Σύμφωνα με το Άρθρο 260 του Ποινικού Κώδικα, τα μέλη των εν λόγω τμημάτων μπορούν να αντιμετωπίσουν φυλάκιση 2 έως 15 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να βάλει περισσότερους από 10 χιλιάδες πολίτες πίσω από τα σίδερα. Στις περιοχές, καθώς και στην πρωτεύουσα, ειδικά “τάγματα θανάτου” δρουν ως υποστήριξη στις κοινές αστυνομικές δυνάμεις. Για παράδειγμα, την ευθύνη για το κάψιμο ζωντανής μια ακτιβίστριας στη Μεϊντάν από το Zaporozhye υποστηρίχθηκε από ένα τέτοιο “τάγμα θανάτου,” το οποίο αυτοαποκαλείται “Sebastopol Ghosts.” Ανακοίνωσαν ότι είναι έτοιμοι να υποβάλλουν τους συμμετέχοντες στη Μεϊντάν στα Ανατολικά σε παρόμοιες θεραπευτικές αγωγές.

Σε περίπτωση νίκης της Αντιπολίτευσης η ζωή θα είναι μακράν του τελείου επίσης. Παρά το γεγονός ότι οι φασίστες αποτελούν τη μειοψηφία των διαδηλωτών, είναι αρκετά δραστήριοι και δεν είναι τα κοφτερότερα εργαλεία στην αποθήκη. Λίγες μέρες εκεχειρίας στα μέσα Φεβρουαρίου οδήγησαν σε συγκρούσεις μεταξύ των δεξιών ομάδων, με αποτέλεσμα αρκετές άσκοπες και βίαιες συγκρούσεις, καθώς επίσης και επιθέσεις σε ιδεολογικά ʽαιρετικούς.ʼ Εκτός από τους φασίστες, παλιοί και έμπειροι της Αντιπολίτευσης θα επιχειρήσουν επίσης να καταλάβουν την εξουσία. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη κάποια εμπειρία συνεργασίας με την κυβέρνηση και δεν είναι άσχετοι με τη διαφθορά, την ευνοιοκρατία, και τη χρήση των κονδυλίων του προϋπολογισμού για προσωπικά συμφέροντα.

Οι “παραχωρήσεις” που η Αντιπολίτευση απαιτεί στο Κοινοβούλιο αυτή τη στιγμή είναι θλιβερές. Ακόμη και το Σύνταγμα του 2004, που προσπαθούν να αποκαταστήσουν, δίνει πολύ μεγάλη δύναμη στον Πρόεδρο (ο έλεγχος πάνω στα ΜΑΤ και τις ειδικές δυνάμεις είναι ένα παράδειγμα), και του αναλογικού εκλογικού συστήματος, με κλειστές λίστες, παραδίδει το κοινοβούλιο στον έλεγχο μιας ομάδας δικτατορόφιλων ηγετών, οι οποίοι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μαζί με τον Πρόεδρο θα κυβερνούν χωρίς εμπόδια.

Το δεύτερο αίτημά τους – ο διορισμός του Υπουργικού Συμβουλίου που να αποτελείται από ηγέτες της Αντιπολίτευσης – είναι εντελώς επαίσχυντο. Ρισκάρουν δηλαδή οι άνθρωποι την υγεία τους, την ελευθερία, και τη ζωή για χάρη κάποιου να γίνει πρωθυπουργός, και κάποιου άλλου να πάρει την ευκαιρία να ελέγχει τη ροή των διεφθαρμένων χρημάτων; Αυτή είναι η λογική έκβαση του προτιμητέου κινητήριου πάθους των συνομιλιών σχετικά με το “έθνος,” και εστιάζοντας σε κάθετες δομές που είναι δεμένες με τους ίδιους μισητούς πολιτικούς, αντί της ανάπτυξης από τα κάτω οργανισμών γύρω από τα οικονομικά και υλικά συμφέροντα. Αυτό είναι το κύριο μάθημα που η Μεϊντάν έχει να μάθει ακόμα.

Ωστόσο, θα είμαστε σε θέση να εφαρμόσουμε αυτό το μάθημα στην πράξη μόνο αν η σημερινή κυβέρνηση χάσει τη μάχη. Η Αντιπολίτευση μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο έχει σπάσει σε πολλές εχθρικές και ανταγωνιστικές μεταξύ τους φατρίες. Αν κερδίσει, το καθεστώς που θα ακολουθήσει θα είναι ασταθές και χωρίς συνοχή. Θα είναι τόσο αστικό και κατασταλτικό, όσο ήταν το Κόμμα των Περιφερειών πριν από την πρώτη παράσταση βίας εναντίον των διαδηλωτών τον Νοέμβριο.

Η ευθύνη για το αίμα που έχει χυθεί βαραίνει εν μέρει και την ΕΕ που δέχεται ευχαρίστως τα χρήματα από τα διεφθαρμένα καθάρματα στην Ουκρανία, τη Ρωσία, και ορισμένες χώρες της Αφρικής, ενώ επιμελώς παραμελεί να ελέγχει την πηγή αυτών των “επενδύσεων.” Μόνο μετά αφού δει τα πτώματα των θυμάτων τέτοιων “επενδυτών,” που θα γίνει τόσο πολύ συναισθηματική και γεμάτη ανθρωπιστικό πάθος.

Αυτός δεν είναι δικός μας πόλεμος, αλλά η νίκη της κυβέρνησης θα σημάνει την ήττα των εργατών. Η νίκη της Αντιπολίτευσης επίσης δεν υπόσχεται τίποτα καλό. Δεν μπορούμε να καλέσουμε το προλεταριάτο να θυσιαστεί για χάρη της Αντιπολίτευσης και των συμφερόντων της. Πιστεύουμε ότι η έκταση της συμμετοχής σε αυτή τη σύγκρουση είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Ωστόσο, ενθαρρύνουμε όλους να αποφεύγουν να στρατολογούνται για να υπηρετούν στις εσωτερικές στρατιωτικές δυνάμεις που ελέγχονται από τον Γιανουκόβιτς, και να σαμποτάρουν με όλα τα διαθέσιμα μέσα τις ενέργειες της κυβέρνησης.

Ούτε θεοί, ούτε αφέντες, ούτε έθνη, ούτε σύνορα!

Οργάνωση Κιέβου AWU (Αυτόνομη Ένωση Εργατών)

Πηγή: Αιχμή

Πηγή: AWU (Αρχικό κείμενο στα Ουκρανικά & Αγγλικά)

Συλλογική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης (Αλ. Καρακώστας, Κ. Καρράς, Δ. Νιώτης, Ζ. Ουσουτζόγλου, Λ. Πετράκης)

Μας καλούν να υπηρετήσουμε τον κόσμο της εξουσίας, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού, της πατριαρχίας.

Μας ταχυδρόμησαν αμέτρητους φακέλους, μας τηλεφώνησαν από «αρμόδιες υπηρεσίες», μας παρέδωσαν κλητεύσεις, πρόστιμα και ποινικές διώξεις. Και ξανά από την αρχή… Αστυνομίες, στρατολογίες, εφορίες, εισαγγελίες, δημοτολόγια και άλλα «ευαγή» ιδρύματα του ελληνικού κράτους μας υπενθύμισαν, μας προειδοποίησαν, μας απείλησαν, μας καταδίκασαν, μας χρέωσαν και μας «υποχρέωσαν» να «υπηρετήσουμε την πατρίδα». Ο ελληνικός στρατός, ένας μηχανισμός θανάτου, ιεραρχίας και επιβολής, μας καλεί στην ακανθώδη αγκαλιά του. Να εκπαιδευτούμε στο πώς να σκοτώνουμε και πώς να πεθαίνουμε «ένδοξα», όχι φυσικά για τις δικές μας ανάγκες και αξίες, αλλά για αυτές των «από πάνω». Τους ευχαριστούμε που δεν μας εξαίρεσαν από τα δολοφονικά και αντικοινωνικά σχέδιά τους, όμως εμείς αρνούμαστε!

Αρνούμαστε…

…τη φυλακή των στρατοπέδων, την εξατομίκευση, τον φόβο, τη σιωπή και τον μιλιταρισμό. Αρνούμαστε να καταταγούμε στον ελληνικό στρατό, σε οποιοδήποτε πόστο. Ταυτόχρονα, η άρνησή μας ενέχει και μία θέση ενάντια σε όλο το φάσμα των εξουσιαστικών σχέσεων και αξιών που διέπουν την κοινωνία. Δεν υπηρετούμε (καν)έναν μηχανισμό που πρεσβεύει σχέσεις ανισότητας, ιεραρχίας, επιβολής κι υποταγής. Ο στρατός, μία δομή άρρηκτα συνυφασμένη με την ύπαρξη και τη λειτουργία του έθνους-κράτους και του καπιταλισμού, είναι βασικός πυλώνας παραγωγής και αναπαραγωγής της εξουσίας και των επίπλαστων διαχωρισμών. Οι αξίες αυτού του εχθρικού για εμάς κόσμου δεν περικλείονται μόνο εντός των στρατοπέδων και δεν επιβάλλονται μόνο στους στρατεύσιμους. Διαχέονται από τους στρατώνες στην κοινωνία, μέσα από μία διαρκή αλληλεπίδραση. Η διαδικασία της «κλήτευσης» και της «θητείας» είναι μία από τις ορατές γεφυρώσεις στρατού-κοινωνίας. Επειδή λοιπόν ο στρατός δεν σταματάει στη θητεία, η στάση απέναντί του δεν μπορεί παρά να είναι ολική, αδιαμεσολάβητη, αδιάλλακτη και διαρκής.

Ολική, γιατί εναντιωνόμαστε στη φιλοσοφία και στο σύνολο των θεσμικών, ιδεολογικών και κατασταλτικών επιταγών που πρεσβεύει ο στρατός και όχι σε μία επιμέρους λειτουργία του. Γι’ αυτό και οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή θητείας, οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τις υπηρεσίες του στρατού, οποιαδήποτε απόπειρα «εξυγίανσης» ή εξωραϊσμού ενός δολοφονικού μηχανισμού, αποτελούν για εμάς αδόκιμους όρους άρνησής του. Αδιάλλακτη, γιατί θεωρούμε πως η άρνηση δεν είναι δικαίωμα που παραχωρείται, αλλά συνειδητή επιλογή εναντίωσης στις προσταγές των στρατοκρατών. Μια στάση που αντικατοπτρίζει τη θέση μας και για κάθε απελευθερωτικό αγώνα. Η σύγκρουση με τον πολιτισμό της εξουσίας, τους προστάτες της και τη βία των μηχανισμών της αποτελεί προϋπόθεση για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Παράλληλα, η γενικευμένη απελευθερωτική κοινωνική αντιβία, απεγκλωβισμένη από πασιφιστικά αδιέξοδα, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα –κι όχι αυτοσκοπό– της διαδικασίας του μετασχηματισμού της κοινωνίας. Αδιαμεσολάβητη, γιατί δεν προσδοκούμε κανενός είδους προβολή από τους μηχανισμούς του θεάματος και τους χειραγωγικούς φακούς των Μ.Μ.Ε. Θεμελιώνουμε και απλώνουμε κάθε μας κίνηση, με γνώμονα τις οριζόντιες κοινωνικές σχέσεις, τα κινήματα αντίστασης και αλληλεγγύης, τους δρόμους και τις γειτονιές. Γι’ αυτό κι αρνούμαστε τον κόσμο των εικόνων, τον κόσμο των διαμεσολαβήσεων, τον κόσμο του οργανωμένου ψεύδους. Διαρκής, γιατί θεωρούμε πως όσο θα υπάρχουν έθνη-κράτη, όσο θα υπάρχουν τάξεις, καθεστώτα και ηγέτες, όσο θα υπάρχουν πλαστές διακρίσεις, αντιπαλότητες και ανταγωνισμοί, άλλο τόσο θα υπάρχει και ο στρατός. Μέχρι λοιπόν την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μέχρι την οριστική κατάργηση της κρατικής οργάνωσης των κοινωνιών, οι αρνήσεις μας κι οι αγώνες μας θα είναι αδιάκοποι και παρόντες.

Συλλογικά…

…γιατί ο ίδιος ο χαρακτήρας της κλήτευσης φέρει το στοιχείο της εξατομίκευσης. Το αυστηρά ατομικό χαρτί της κατάταξης διαχωρίζει τους στρατεύσιμους από την κοινωνία και από οτιδήποτε συνέχει τις ζωές τους, προκειμένου να γίνουν κοινωνοί της στρατοπεδικής ζωής. Αρνούμαστε συλλογικά, επιδιώκοντας να σπάσουμε αυτόν τον διαχωρισμό εν τη γενέσει του, ακυρώνοντας την ψευδή ατομική όψη του καλέσματος και θέτοντας, μέσω της ίδιας της επιλογής μας, τον συλλογικό και κοινωνικό χαρακτήρα της κίνησής μας. Προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και τη συλλογική αντίσταση απέναντι στις κατασταλτικές μεθόδους των ποινικών διώξεων και της οικονομικής αφαίμαξης, μίας νέας κατασταλτικής στρατηγικής του ελληνικού κράτους για χάρη της οποίας ο στρατός αποτέλεσε την πρωτοπορία. Πολύ πριν διευρυνθεί η οικονομική λεηλασία της κοινωνίας, το ΥΠ.ΕΘ.Α μαζί με το ΥΠ.ΟΙΚ. επέβαλαν υπέρογκα διοικητικά πρόστιμα σε όσους δεν παρουσιάζονται στο στρατό, ανεξαιρέτως. Στην καπιταλιστική κρίση, το ελληνικό κράτος κοστολογεί με 6.000 ευρώ την «έλλειψη πατριωτισμού» των νέων και το «εθνικό καθήκον» συγχωνεύεται πλέον στα εκκαθαριστικά σημειώματα των Δ.Ο.Υ. …

Έθνος – Κράτος – Στρατός: ένα βαλς για τρεις

Τα έθνη αποτελούν φαντασιακές κοινότητες των καπιταλιστικών κοινωνιών. Παρά το ότι προπαγανδίζονται ως εγγενή και προαιώνια συστατικά της ανθρώπινης φύσης, στην πραγματικότητα μετρούν λιγότερο από δυόμιση αιώνες ζωής. Μέχρι τον 18ο αιώνα, η λέξη έθνος –όπου και εφόσον υπήρχε– αποτελούσε έναν ασήμαντο έως και υποτιμητικό όρο για μικρές κοινωνικές ομάδες ανεξαρτήτου καταγωγής, γλώσσας ή θρησκεύματος. Με τη σημερινή τους έννοια πρωτοεμφανίστηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα (στην εποχή της αμερικάνικης και της γαλλικής επανάστασης), υποχρεώνοντας τις ανθρώπινες κοινότητες να οριοθετούνται εδαφικά και να ομογενοποιούνται ως προς τα χαρακτηριστικά τους (πολιτισμικά, γλωσσικά, θρησκευτικά κ.ά.). Χρησίμευσαν τόσο για την ανατροπή των παλαιών αυτοκρατοριών, όσο και για την εγκαθίδρυση της αστικής τάξης στο τιμόνι του σύγχρονου κράτους, διαιωνίζοντας την καταπίεση και τη διαίρεση των «από κάτω». Κατά τόπους, όπως και στην Ελλάδα, χρειάστηκε να δημιουργηθούν ποταμοί αίματος και βουνά οστών για την εξάλειψη ή την αφομοίωση των «άλλων» και των «διαφορετικών». Σε αυτήν τη διαδικασία, οι στρατοί είχαν και έχουν τον πρώτο λόγο. Ο εθνικισμός, μία ιδεολογία που επιχειρεί να ταυτίσει την πολιτική με τον εθνοκεντρισμό, αποτελεί κατά βάση κρατική και καπιταλιστική πρόταση˙ ένα δοκιμασμένο και επιτυχημένο εργαλείο των κυρίαρχων για τον αποπροσανατολισμό και την καθυπόταξη των καταπιεσμένων. Τα αδιανόητα δεινά που προξένησε στην ανθρωπότητα μόνο κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα (όπως οι ναζιστικές θηριωδίες ή οι διάφορες αιμοσταγείς δικτατορίες σε πολλά κράτη παγκοσμίως), βαφτίζονται ως «ακρότητες κάποιων νοσηρών εγκεφάλων», υποκρύπτοντας ότι για την εξουσία οι νοσηροί εγκέφαλοι και οι υποστηρικτές τους δεν αποτελούν «άκρο», αλλά ξεκάθαρη συστημική επιλογή, με τον στρατό πάντα έτοιμο να την υπηρετήσει. Κάτι που στις μέρες μας έχει αρχίσει να γίνεται ξανά έντονα αντιληπτό…

Στρατός: Προστάτης του έθνους και του κράτους – Εχθρός των κοινωνιών

Ο ελληνικός στρατός -όπως και κάθε στρατός- είναι μία δολοφονική και κατασταλτική μηχανή. Ένας συγκεντρωτικός πυλώνας κρατικής βίας, χωρίς τον οποίο οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ θα ήταν καταδικασμένες. Ιδεολογικά, αποτελεί κομβικό πεδίο συγκρότησης και διάχυσης μιλιταριστικών και εθνικιστικών αξιών. Αξίες που μέσω της υποχρεωτικής θητείας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, ώστε η στρατοκρατική παιδαγωγική να ενισχύει τη θέση της στην κοινωνική συνείδηση. Η σιδηρά πειθαρχία στις εξευτελιστικές εντολές μίας απαρέγκλιτης ένστολης ιεραρχίας, εμβαθύνει την υποταγή στην κοινωνική και ταξική ιεραρχία μίας άνισης κοινωνίας. Η αυστηρή ομοιογένεια σε εξωτερική εμφάνιση και συμπεριφορά καλλιεργεί το μίσος ενάντια σε καθετί διαφορετικό. Η πατριαρχία, με όλες τις σεξιστικές και μισαλλόδοξες εκφάνσεις της, νομιμοποιεί την ανεκδιήγητη ανωτερότητα και την τυραννία του αντρικού φύλου και της σωματικής δύναμης. Και, φυσικά, ο εθνικιστικός παροξυσμός, με όλα τα συνεπακόλουθα εθνορατσιστικά μίση και τα σοβινιστικά φληναφήματα που λατρεύουν την κρατική εξουσία και τον δεσποτισμό (η ακροδεξιά και η ναζιστική ρητορεία δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο καταφύγιο…). Είναι ο ίδιος ο εθνικισμός που δε βρίσκει κανέναν ηθικό ενδοιασμό στο να βυθίζει στη σιωπή ή να σκυλεύει τους εκατοντάδες φαντάρους που αυτοκτόνησαν (και συνεχίζουν να αυτοκτονούν) στα ελληνικά στρατόπεδα. Όλα αυτά συνθέτουν έναν εξουσιαστικό πολιτισμό που αντιμάχεται φύσει και θέσει καθετί απελευθερωτικό. Κι όλα αυτά συνθέτουν ένα διαχρονικό μωσαϊκό που εξηγεί για ποιο λόγο αρνούμαστε με τη σειρά μας να υπηρετήσουμε αυτόν τον πολιτισμό, φύσει και θέσει…

Το προφίλ ενός δολοφόνου…

Στο ελληνικό κράτος, η ιστορία του στρατού είναι βαμμένη με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων προς όφελος της εγχώριας άρχουσας τάξης και των διεθνών συμμάχων της. Ο ρόλος του στρατού -ιδίως στα πρώτα 150 χρόνια της ύπαρξης του ελληνικού κράτους- είναι κομβικός και πολυσήμαντος. Καμία κυβέρνηση (βασιλική, μοναρχική, φασιστική ή δημοκρατική) δεν μπόρεσε να σταθεί δίχως τη στήριξη ή έστω την ανοχή του στρατού. Αναρίθμητες στάσεις και πραξικοπήματα (με διασημότερη τη χούντα του ’67-’74), εκθρονίσεις και ενθρονίσεις ηγετών, καθοριστικές παρεμβάσεις σε πολιτικές αποφάσεις, επεκτατικοί πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις αλλά και αδυσώπητη εσωτερική καταστολή εξεγέρσεων, εργατικών και κοινωνικών αγώνων, όπως επίσης και θανατικές ποινές, στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων, εξορίες σε ξερονήσια και βασανιστήρια. Σε παραλληλία, συμμαχίες και συνεργασίες με ξένους στρατούς, ένταξη στη λυκοφιλία του ΝΑΤΟ και ενεργός συμμετοχή σε διάφορες στρατιωτικές επεμβάσεις προς εξυπηρέτηση, ανταπόδοση και αλισβερίσια ευρύτερων γεωστρατηγικών συμφερόντων (Ουκρανία 1919, Κορέα ’50, Γιουγκοσλαβία ’90, Αφγανιστάν 2003, Λιβύη 2011 κ.ά.). Χωρίς να ξεχνάμε τον διαρκή πόλεμο ενάντια στα εξαθλιωμένα μεταναστευτικά ρεύματα, που οι ίδιοι οι στρατοί προκαλούν, με δολοφονίες, συλλήψεις, βασανισμούς και εγκλεισμούς μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα του κράτους. Ο ελληνικός στρατός υπήρξε το πιο κυνικό εργαλείο κατάκτησης, διατήρησης και διαχείρισης της εξουσίας, εδραίωσης της καπιταλιστικής μηχανής μέσω της καθυπόταξης των «από κάτω» και εν τέλει εχθρός και όχι προστάτης της κοινωνίας. Δεν πρόκειται να προσφέρουμε κανενός είδους υπηρεσία στους δυνάστες του παρελθόντος και πρωτίστως ενός πολύ κρίσιμου παρόντος…

Η κρίση ως «εθνικό» γεγονός: μία χρήσιμη διαστρέβλωση

Μία από τις πιο ξεκάθαρες ιδεολογικές επιλογές της εξουσίας για τη διαχείριση της σημερινής κρίσης είναι η εθνοκεντρική αφήγηση της τελευταίας. Η καπιταλιστική κρίση –μία διαδικασία βίαιης λεηλασίας, εξανδραποδισμού και εκπειθάρχησης των «από κάτω» σε διάφορα κράτη κι όχι μόνο στο ελληνικό– παρουσιάστηκε εξαρχής από την πολιτική και οικονομική εξουσία ως «εθνική συμφορά και δοκιμασία». Με μία φωνή, η ελληνική άρχουσα τάξη, τα ΜΜΕ, η ΕΕ, ακόμα και οι οικονομιστές τεχνοκράτες του ΔΝΤ, έσπευσαν εξαρχής να διατρανώσουν ότι «η κρίση χτυπάει τους Έλληνες» και όχι οι έλληνες και ξένοι κυρίαρχοι τους φτωχούς (ντόπιους και μετανάστες). Ως αποτέλεσμα, έχουμε μία γενικευμένη αναβίωση και όξυνση του εθνικισμού τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, με τα εθνικά ιδεώδη να αποτελούν τη βάση σχεδόν κάθε επιχειρηματολογίας (δίχως να εξαιρούνται οι «αντιμνημονιακές φωνές της αριστεράς»), όσο και σε πολιτικό επίπεδο, με κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» (με την πρώτη να έχει πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη) και ακροδεξιά ή ναζιστικά μορφώματα να κατοχυρώνονται θεσμικά και να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα. Ως εκ τούτου, ο εθνοκεντρισμός καθορίζει τις κοινωνικές/ταξικές σχέσεις με διάφορους τρόπους. Από τη μία, επιβάλλει χυδαίες και πλαστές κοινότητες εθνικού χαρακτήρα: «όλοι οι έλληνες» υποφέρουν, ανεξάρτητα αν κάποιοι υποφέρουν πεθαίνοντας, ενώ άλλοι «υποφέρουν» πλουτίζοντας στις πλάτες των υπολοίπων. Από την άλλη, αποξενώνει τους «από κάτω» μεταξύ τους και υπονομεύει τα άπλωμα της αλληλεγγύης: «η κρίση χτυπάει όλους τους έλληνες», ακόμα και αν κάποιοι έχουμε περισσότερα κοινά με τα εκατομμύρια των ανέργων και λεηλατημένων (π.χ.) της ισπανικής ή ιταλικής επικράτειας, από ό,τι (π.χ.) με τους έλληνες βιομήχανους και εφοπλιστές. Και εν τέλει, στρέφει την οργή των καταπιεσμένων από τις ανώτερες τάξεις στις δικές τους: τα φτωχότερα και πιο εκμεταλλεύσιμα στρώματα, οι μετανάστες, γίνονται οι νέοι «εθνικοί εχθροί» (για να ακολουθήσουν ύστερα κι άλλες κοινωνικές ή αντιστεκόμενες ομάδες) που είτε μπαίνουν στο περιθώριο του κάδρου της κοινωνικής κρίσης είτε δαιμονοποιούνται με διάφορα τεχνάσματα, όπως με το ναζιστικό ιδεολόγημα της συλλογικής ευθύνης. Οι δηλώσεις του υπουργού οικονομικών το 2011 έθεταν τα νέα ήθη μιας λεηλατημένης κοινωνίας: «βρισκόμαστε σε πραγματικό πόλεμο», θολώνοντας -πολλές φορές εθνικοποιώντας- το ποιος επιτίθεται σε ποιον. Κι όταν ο κοινωνικός/ταξικός πόλεμος προπαγανδίζεται ως «εθνικός», τότε η κοινωνία καλείται από τον ίδιο της τον εχθρό να «στρατευθεί» στις γραμμές του και ο μιλιταρισμός προωθείται ώστε να αποτελέσει το βασικότερο χαρακτηριστικό της.

Μιλιταρισμός: συνταγή καταστολής, εκπειθάρχησης και ελέγχου της κοινωνίας

Η πολεμική διάσταση της κρίσης έχει από πλευράς συστήματος έναν ευσεβή πόθο: μία κοινωνία υποταγμένη και συστρατευμένη στις άνωθεν εντολές, έτσι ακριβώς όπως προστάζουν οι πολιτικοί άρχοντες και τα ΜΜΕ. Ένας «πόλεμος όλων εναντίων όλων» που γίνεται ολοένα και περισσότερο «πόλεμος μεταξύ των φτωχών» (και εις υγείαν των αφεντικών). Οι ορδές των αστυνομικών σωμάτων σε δρόμους και πλατείες, τα επίσημα και ανεπίσημα τάγματα ασφαλείας των θιασωτών του ναζισμού, το κυνήγι των μεταναστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φράκτες και τα κάγκελα σε σύνορα και γειτονιές, ο γενικευμένος φόβος που επιβάλλεται, οι προσταγές πολιτικών και ΜΜΕ για «πίστη» και «υπακοή» μπροστά στο σκηνικό θανάτου που οι ίδιοι στήνουν. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μία ακμάζουσα αποδοχή που διεκδικεί η σωματική ισχύς, η πειθαρχία, ο σωβινισμός, η πνευματική φτώχεια και η μιζέρια της ομοιομορφίας σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, αποτελούν στιγμιότυπα του νέου κοινωνικού μοντέλου που προωθείται. Ο στρατός δε θα μπορούσε παρά να έχει κεντρικό ρόλο στο μοντέλο αυτό, καθώς αποτελεί ο ίδιος λειτουργικό πρότυπο ενός τέτοιου κόσμου. Η στρατευμένη κοινωνία είναι η πρόταση ενός βάρβαρου συστήματος, μπροστά στον κίνδυνο μιας εξεγερμένης κοινωνίας που θα το αμφισβητήσει.

Συστημική κρίση και στρατός

Οι ενδογενείς κρίσεις και αντιφάσεις του κρατικού/καπιταλιστικού μοντέλου διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ρευστότητας και συστημικής αστάθειας το οποίο εντείνει τον πόλεμο -με όλα τα μέσα- προς τους «από κάτω». Ο στρατός ήταν ανέκαθεν υπερασπιστής της κυριαρχίας και πολέμιος των αγώνων για κοινωνική απελευθέρωση. Κανένα σημάδι δεν δείχνει ότι ο ρόλος αυτός θα αλλάξει στη σημερινή κρίση. Απεναντίας…

Το νέο πολεμικό δόγμα του στρατού: εσωτερική καταστολή και αστυνόμευση

Ο καπιταλισμός, φτωχοποιώντας τις κοινωνίες των δυτικών κρατών, δεν τρέφει ψευδαισθήσεις: τα κράτη δεν κινδυνεύουν πλέον μόνο από άλλα κράτη, αλλά και από τις απελευθερωτικές εξεγέρσεις των ίδιων τους των υπηκόων. Έτσι, οργανώνουν τους πολέμους τους όχι μόνο εκτός των συνόρων τους, αλλά και εντός. Συστημικές διεργασίες όπως η έκθεση του ΝΑΤΟ «Urban Operations 2020» («Στρατιωτικές Επιχειρήσεις σε Αστικό Έδαφος») είναι ενδεικτικές. Ο «ουδέτερος» και «αμυντικός» ελληνικός στρατός, λοιπόν, εδώ και χρόνια αναβαθμίζει και οργανώνει τη θεσμική και επιχειρησιακή του συμβολή στην καταστολή των «εσωτερικών εχθρών», στο πλάι αστυνομικών σωμάτων κάθε είδους. Η «Νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ 2020» δίνει καθοριστικές κατευθύνσεις στους εθνικούς στρατούς και τη μιλιταριστική ιδεολογία του παρόντος και του μέλλοντος. Στο στόχαστρο των στρατοκρατών προστίθενται -εκτός των «εξωτερικών εχθρών»- οι λεγόμενες «ασύμμετρες απειλές» που οφείλονται σε «κοινωνικές αντιπαραθέσεις», «οικονομική δυσπραγία», «έξαρση της μετανάστευσης», «περιβαλλοντικές καταστροφές» και «κλιματικές αλλαγές» εντός των κρατών του ΝΑΤΟ. Στην ουσία, ο ελληνικός στρατός (που ήδη σε συνεργασία με τον Frontex αστυνομεύει και εξοντώνει μετανάστες στα σύνορα ή συμμετέχει ως επιτιθέμενη ή κατοχική δύναμη σε άλλα κράτη) προετοιμάζεται για να συμμετάσχει στην καταστολή των αγώνων και των ανθρώπων εντός της ελληνικής επικρατείας, μαζί με την ελληνική αστυνομία, τον ευρωπαϊκό στρατό (Eurogendfor) και τις μικτές μονάδες του ΝΑΤΟ που εδρεύουν σε κάθε κράτος της «συμμαχίας» (Battle Groups-Σχηματισμοί Μάχης).

Υπέρ πίστεως και… αστικής τάξης

Η πολεμική βιομηχανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο κερδοφόρους τομείς του καπιταλιστικού συστήματος. Οι στρατοί έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη συσσώρευση, τη ροή και την καταστροφή κεφαλαίων, στη δημιουργία και το ξεπέρασμα των κρίσεων (όπως στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, η οποία ξεπεράστηκε μόνο μέσω της ενεργοποίησης της πολεμικής βιομηχανίας και το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου), στον πόλεμο και την ειρήνη: οι εξοπλισμοί, τα λειτουργικά έξοδα, οι βιομηχανίες όπλων και οπλικών συστημάτων στήνουν έναν χορό κολοσσιαίων οικονομικών μεγεθών που καθορίζουν τόσο τη δημοσιονομική πολιτική των κρατών, όσο και ορισμένες απίστευτα κερδοφόρες αγορές του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ο ελληνικός στρατός είναι ενδεικτικό παράδειγμα: σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης είχε κεντρικό ρόλο στην οικονομία και την παραοικονομία με διαχείριση δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ (επισήμως τουλάχιστον), εντελώς δυσανάλογων συγκριτικά με το σχετικά περιορισμένο ΑΕΠ ενός μικρού κράτους της ΕΕ, όπως και με τους περιβόητους «κινδύνους» που είχε να αντιμετωπίσει. Ενώ, σήμερα, ο «προστάτης» μίας υπό πτώχευση κοινωνίας λειτουργεί για να προστατεύει και να ενισχύει τα εγχώρια αφεντικά της, είτε μέσω ευρύτερων γεωστρατηγικών επιλογών (όπως η ΝΑΤΟϊκή ανακατανομή της λυβικής οικονομίας μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι και οι κυπριακές ΑΟΖ) είτε μέσω της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων επιταγών για τη δομική του ανασυγκρότηση. Οι στρατηγικές αυτές αλληλοτροφοδοτούνται διαρκώς με τις νεο-εθνικιστικές και μιλιταριστικές ιδεολογίες που προωθούνται εν μέσω κρίσης. Επιπλέον, είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η σχέση δεν περιορίζεται μόνο εντός των συνόρων: ο ελληνικός στρατοκρατισμός (όπως και ο αντίστοιχος κάθε άλλου έθνους) δεν ενισχύεται μόνο από τον ελληνικό εθνικισμό αλλά και από τους «αντίπαλους». Και όλοι μαζί ενισχύονται και αλληλοτροφοδοτούνται εις βάρος των κοινωνιών σε κάθε κράτος και σε κάθε έθνος…

Οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας

Στην εποχή που διανύουμε, είναι ζητούμενο για τους «από κάτω» να γενικεύσουν τις αρνήσεις τους συνολικά αλλά και προς κάθε επιμέρους σημείο της τυραννίας των «από πάνω». Η δική μας άρνηση παίρνει ενεργητική θέση, όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο μέλλον. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να στραφούμε ενάντια στους «από κάτω», ενάντια σε ανθρώπους που βρίσκονται ή θα βρεθούν στους δρόμους της εξέγερσης, ενάντια σε ανθρώπους καταπιεσμένους ή εξαθλιωμένους (ντόπιους ή όσους απλά έτυχε να γεννηθούν στην άλλη πλευρά ενός συνόρου), ενάντια σε ανθρώπους που μεταναστεύουν ή λιμοκτονούν από τις επιλογές της κυριαρχίας. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να περάσουμε στην πλευρά του ταξικού και κοινωνικού μας εχθρού: του κράτους και του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και θεωρούμε εξίσου αδιανόητο οι καταπιεσμένοι να στηρίζουν τα οργανωμένα ένοπλα σώματα των καταπιεστών τους, να βρίσκονται δηλαδή στις γραμμές των πραγματικών τους εχθρών. Ο στρατός, η αστυνομία και κάθε μιλιταριστική γκρούπα είναι μηχανισμοί των κυρίαρχων. Τα σύνορα είναι ματωμένες χαρακιές στο σώμα του πλανήτη. Η γενίκευση των κοινωνικών αρνήσεων βρίσκεται ακόμα στην αρχή και θα εντείνεται όσο οι καταπιεσμένοι γνωρίζουν καλύτερα τους εαυτούς τους, την τάξη τους και τους πραγματικούς τους εχθρούς, αλλά και παραπέρα, όσο οι καταπιεσμένοι παίρνουν θέση στο πεδίο του κοινωνικού/ταξικού αγώνα. Ήδη, κάποιες πρώτες κινήσεις ανιχνεύουν τις δυνατότητές τους: η διευρυμένη κοινωνική απειθαρχία σε κάθε ληστρικό μέτρο, οι μαζικές αρνήσεις πληρωμών, η οξυμένη συγκρουσιακότητα στους δρόμους απέναντι στους προστάτες του άδικου, η μεγέθυνση της κοινωνικής αποστροφής σε κόμματα και διαμεσολαβητές, η ενίσχυση των ριζοσπαστικών και ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων, οι οριζόντιες συνελεύσεις εργαζομένων και ανέργων, το άπλωμα της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της αυτοοργάνωσης σε κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες και μέσα στις γειτονιές. Και αυτά είναι μόνο η αρχή.

Δύο κόσμοι σε σύγκρουση

Ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές, δεν εντάσσουμε τους εαυτούς μας σε καμία επίπλαστη κοινότητα και δεν καθοριζόμαστε από εθνικές αυταπάτες. Αντιθέτως, διεκδικούμε τον αυτοκαθορισμό μας με βάση τις ατομικές και κοινωνικές επιλογές μας, τους αγώνες μας και τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Τα σώματά μας δεν είναι αναλώσιμα υλικά για καπιταλιστικούς σχεδιασμούς, δεν είναι υπολογίσιμα μεγέθη σε καμία μεγάλη ή μικρή εθνική ιδέα, δεν είναι πιόνια κανενός στρατοκράτη, δε συγκροτούν καμία ομοιόμορφη μάζα, δεν υποτάσσονται σε «άνωθεν εντολές», δεν περιφράσσονται σε κανέναν στρατώνα. Αντιθέτως, λειτουργούν αδιαχώριστα από τη σκέψη μας, τις ιδέες μας, τη συνείδησή μας, τους αγώνες μας, για μία κοινωνία ελευθερίας και όχι μία κοινωνία φυλακή, για μία κοινωνία ίσων απέναντι σε ίσους και όχι για μία κοινωνία αρχηγών και ιεραρχίας, για μία κοινωνία κοινοτήτων και όχι ιδιοκτητών. Απεχθανόμαστε την εξατομίκευση και την αγελοποίηση, τη χειραγώγηση, την αλλοτρίωση και τον κανιβαλισμό, τις διαδικασίες που η εξουσία λατρεύει για να πλάθει χρήσιμους υπηκόους. Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να διαθέσουμε τους εαυτούς μας σε κανέναν στρατηγό, σε κανέναν υπουργό, σε κανένα έθνος, σε καμία πατρίδα, στον κόσμο της εξουσίας. Ο κόσμος μας είναι εκείνος της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργικότητας και έκφρασης, ζωντανών διαδικασιών και κοινωνικών σχέσεων, οριζόντιων συνελεύσεων σε πλατείες, γειτονιές, αμφιθέατρα και καταλήψεις. Στους στρατώνες ας κλειστούν τα αφεντικά, οι στρατοκράτες και οι φασίστες.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ

Δεκέμβριος 2012

Αλέξανδρος Καρακώστας / Κώστας Καρράς / Δημήτρης Νιώτης / Ζαχαρίας Ουσουτζόγλου / Λάζαρος Πετράκης

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Πηγή:

Πρωτοβουλία Για Την Ολική Άρνηση Στράτευσης

H ελληνική βαρβαρότητα των Super Market ΓΑΛΑΞΙΑΣ (Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση Κερατσινίου)

Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση Κερατσινίου 2014

O εκφασισμός της  κοινωνίας επιχειρείται σταθερά στην καθημερινότητα με πολλούς τρόπους,  οι οποίοι δεν πρέπει ούτε να περάσουν απαρατήρητοι ούτε χωρίς απάντηση. Η περίπτωση των Super Market ΓΑΛΑΞΙΑΣ αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση.  Σε προτρέπουν να ψωνίσεις εκεί, όχι μόνο για τα καλά και φθηνά προϊόντα,  ως ένδειξη της πάλαι ποτέ καπιταλιστικής αφήγησης, ούτε καν γιατί είναι  «ελληνική εταιρεία» που διαθέτει «ελληνικά ποϊόντα» όπως οι  διαφημιστικές καμπάνιες όλο και περισσότερων εταιρειών τα τελευταία  χρόνια, αλλά γιατί δίνει δουλειά σε «ελληνικά χέρια». Η προτροπή αυτή,  προκαλεί ανατριχίλα διότι ξυπνά μνήμες. Ενώ έμμεσα δίνει άλλοθι στο  φασιστικό έργο οργανώσεων τύπου χρυσής αυγής και στα τάγματα εφόδου που  δολοφονούν όσους δε μοιάζουν ή δε θεωρούνται «Έλληνες».  Άλλωστε, τα  ελληνικά χέρια του Ρουπακιά, διακεκριμένου στελέχους της χρυσής αυγής  στην Νίκαια, ήταν αυτά που δολοφόνησαν στην Αμφιάλη τον Παύλο Φύσσα.

Η επίκληση στην  ελληνικότητα, δηλαδή ο εθνοκεντρισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από  μια γραφική υπερφίαλη έκφραση, μετεξέλιξη του «επιμένων ελληνικά» που  ακυρώνεται από τη γενική πολυεθνική και υπερεθνική πραγματικότητα στην  καπιταλιστική οικονομία. Ο καπιταλισμός ισχύει και εκμεταλλεύεται το  ίδιο αυτόχθονες, ιθαγενείς και μετανάστες. Θα ήταν πλεονασμός να ειπωθεί για άλλη μια φορά ότι τα αφεντικά στην προσπάθεια να διατηρήσουν την  κερδοφορία τους θα βρουν και τους πιο αχρείους τρόπους για να το  καταφέρουν. Η επίκληση στην ελληνικότητα των επιχειρήσεών τους αποτελεί  τρανή απόδειξη της χυδαιότητάς τους. Το έθνος δεν είναι τίποτα  περισσότερο από μια φαντασιακή κατασκευή με στόχο την απόκρυψη της  ταξικής διαίρεσης των κοινωνιών, τον ιδεολογικό χειρισμό των ανθρώπων  και τον πλαστό διαχωρισμό τους σε ντόπιους και ξένους, λευκούς και  έγχρωμους, καθαρούς και βρώμικους κοκ. Διαχωρισμοί που δίνουν έδαφος  στην ανάπτυξη και εξάπλωση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και   μεταφέρουν τον πόλεμο στις γραμμές των «από κάτω», προς όφελος της  εκμετάλλευσης και της εξουσίας.
Τρανή απόδειξη ότι  εργαζόμενη σε εταιρία προώθησης προϊόντων, βρέθηκε να δουλεύει σε  κατάστημα της παραπάνω αλυσίδας, προωθώντας καλλυντικά. Η καταγωγή της,  ωστόσο, ξύπνησε τα «ελληνικά» αντανακλαστικά του υπεύθυνου του  καταστήματος, ο οποίος μετά από ένα δίωρο της ανακοίνωσε ότι έπρεπε να  αποχωρήσει γιατί είναι αλλοδαπή και πως το κατάστημα είναι ελληνικό και  απευθύνεται σε Έλληνες! Βλέπετε, η ίδια δε δίστασε να δηλώσει ότι  κατάγεται από την πρώην Σοβιετική Ένωση, αν και ζει και εργάζεται στη  χώρα πάνω από 20 χρόνια και εδώ και πέντε χρόνια έχει πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Αυτό αφήνει παγερά αδιάφορους τους υποστηρικτές της  απάνθρωπης ιδεολογίας του αίματος. Η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι  απλά ένα μεμονωμένο περιστατικό από έναν θερμόαιμο πατριώτη υπεύθυνο  καταστήματος αλλά συνολική εταιρική πολιτική η οποία κορυφώνεται με τη  γιγαντιαία διαφήμιση της αλυσίδας Γαλαξίας, στο κεντρικό τους κατάστημα  στον Κηφισό και δεν αφήνει κανένα περιθώριο εφησυχασμού: «ΕΠΙΛΕΓΩ  ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΔΙΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ».  Πρόκειται για μια εθνικοσοσιαλιστικού τύπου και λογικής προ(σ)βολή, η  οποία επιστρέφει τη μνήμη στη ναζιστική Γερμανία όπου υπήρχαν μαγαζιά  μόνο για Αρίους (Juden werden hier nicht Bedient) ή στον αμερικανικό  νότο που δεν επιτρέπονταν η είσοδος σε «έγχρωμους» (We serve whites  Only) καθώς και στις φυλετικές πολιτικές του Απαρτχάιντ στην Ν.Αφρική.
Οι «πατριώτες φιλέλληνες»  των Super Market ΓΑΛΑΞΙΑΣ, βέβαια, ξέχασαν να μας ενημερώσουν αν  μείωσαν τις τιμές και την κερδοφορία τους σήμερα που η «χώρα περνάει  εθνική κρίση». Ασφαλώς όχι. Η εκμετάλλευση και η κερδοφορία τους  αυξήθηκε αναλογικά με τις μειώσεις μισθών των «ελλήνων» εργαζομένων  τους, την εφαρμογή ελαστικών ωραρίων, εντατικότερων ρυθμών και εκ  περιτροπής εργασίας. Θέλησαν, επίσης, να αποκρύψουν ότι στη συγκομιδή  και τη συσκευασία των «ελληνικών» προϊόντων που διαθέτουν συνεχίζουν να  εργάζονται στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μετανάστες εργάτες και εργάτριες, σε καθεστώς «μαύρης» εργασίας, ανασφάλιστης, ακόμα πιο  κακοπληρωμένης σε σχέση με το παρελθόν, με περισσότερη εργοδοτική  τρομοκρατία και κρατική καταστολή (επιχειρήσεις-σκούπα του ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΑ,  18μηνος διοικητικός εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσων δε  διαθέτουν χαρτιά παραμονής, απελάσεις κ.α.).
Τα ντόπια αφεντικά μαζί  με το κράτος, τα ΜΜΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, επιχειρούν τη συγκρότηση μιας νέας εθνικής αφήγησης μέσα στο περιβάλλον της  καπιταλιστικής κρίσης. Προβάλλουν την ελληνικότητα των εταιρειών τους,  των προϊόντων τους, τώρα και των εργαζομένων τους, πολλές φορές ψευδώς,  με σκοπό να προσελκύσουν το αγοραστικό κοινό, μέσα από το  ιδεολόγημα-απάτη ότι η κρίση θα ξεπεραστεί αν προτιμάμε και  καταναλώνουμε εγχώρια προϊόντα.  Η τραγική κατάσταση, όμως, που  αντιμετωπίζουμε, η λεηλασία και η κοινωνική ερείπωση, δε σχετίζονται με  την ελληνικότητα ή μη των επιχειρήσεων, των εργαζομένων και των  προϊόντων τους αλλά με την ίδια την ουσία του καπιταλισμού. Ντόπιο και  ξένο κεφάλαιο, εγχώριες και υπερεθνικές δομές εξουσίας, από κοινού  σχεδίασαν και εφάρμοσαν την ολομέτωπη ταξική επίθεση εναντίον μας για τη διατήρηση των προνομίων, του πλούτου και της κερδοφορίας τους. Τα  ελληνικά αφέντικα μέσω των βιομηχανικών, εμπορικών, τραπεζιτικών και  εφοπλιστικών συνδέσμων τους είναι αυτά που απαίτησαν από τις εγχώριες  κυβερνήσεις και την τρόικα τις μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις και  εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, την κατάργηση των συλλογικών  συμβάσεων εργασίας, την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη χαμηλότερη  φορολόγησή τους (που μεταφράζεται σε περισσότερη φορολογία για τους  υπόλοιπους και περισσότερα χαράτσια για την εισαγωγή σε νοσοκομεία, την  ιατρική επίσκεψη, τις εξετάσεις, τη συνταγογράφηση φαρμάκων κλπ).
Να μην επιτρέψουμε την  αναβίωση του εθνικισμού, του ρατσισμού και του φασισμού στις γειτονίες,  στα σχολεία και στους χώρους εργασίας. Να αρνηθούμε και να αποκαλύψουμε  τη νέα εργοδοτική-κρατική-μιντιακή εθνική αφήγηση, που θέλει να μας  αποπροσανατολίσει σχετικά με την ουσία του κοινωνικού προβλήματος και  τους τρόπους επίλυσής του. Να σταθούμε ενωμένοι απέναντι στην επίθεση  του καπιταλισμού, χωρίς εθνικούς, φυλετικούς ή άλλους πλαστούς  διαχωρισμούς, στην κατεύθυνση της ελευθερίας, της ισότητας, της  αλληλεγγύης.
Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός δεν είναι ανεκτοί  σε κανένα γαλαξία
Γενάρης 2014
Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση Κερατσινίου
Πηγή:

 

60 ημέρες απεργίας πείνας (Κατάληψη Terra Incognita)

Σήμερα Πέμπτη 9 Ιανουαρίου, ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται στην 60η ημέρα απεργίας πείνας.

Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή τα τελευταία 22 χρόνια και όπως όλοι οι κρατούμενοι έπαιρνε τις άδειες που προβλέπει ο νόμος. Το 2012, μπήκε σε μια δικογραφία που ενορχηστρωμένα αλλά άτεχνα μεθόδευσαν οι αρχές. Εφευρέθηκε μια εγκληματική οργάνωση που οι μπάτσοι την ονόμασαν «στέκια Θεσσαλονίκης» και που συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου της Θεσσαλονίκης φορτώνοντας στους κατηγορούμενους κατηγορίες της μισής ποινικής δικονομίας. Η υποτιθέμενη εμπλοκή του σ΄αυτήν την εγκληματική οργάνωση-φάντασμα στηρίχθηκε σε τηλεφωνικές υποκλοπές που επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: τις συντροφικές και φιλικές σχέσεις του με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Στρατούλης κατηγορήθηκε για αυτήν την υπόθεση, αυτόματα του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να παίρνει άδειες το οποίο μετά από χρόνια αιτήσεων μόλις είχε κατακτήσει. Σαν να μην φτάνει αυτό, η υπόθεση επηρεάζει άμεσα την επικείμενη αίτηση του για υπό όρους απόλυση καθιστώντας δύσκολη την αποφυλάκιση του μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Στα μέσα Οκτώβρη 2013 και ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο κοινοποιήθηκε η πρόταση του εισαγγελέα για παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, του Σπύρου Στρατούλη συμπεριλαμβανομένου.

Ο Στρατούλης δεν είναι ένα τυπικό δείγμα κρατούμενου. Κι αυτό, γιατί παραμένει απείθαρχος και αναφομοίωτος από την υποταγή που ο πολύχρονος εγκλεισμός επιβάλλει. Βρέθηκε αλληλέγγυος πολλές φορές σε αγώνες που διεξάγονταν μέσα και έξω από τις φυλακές, βάζοντας πρώτο το συλλογικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Δεν προσκύνησε, δεν συνθηκολόγησε με τους ανθρωποφύλακες, δεν ξέχασε τους συγκρατούμενούς του. Αυτό είναι μια συνθήκη, που η φυλακή δεν συγχωρεί, κι είναι αυτό μέσα σε άλλα, που τον έβαλε στο στόχαστρο της καταστολής.

Ο Στρατούλης πήρε μια δύσκολη απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας, να βάλει δηλαδή το σώμα του ως ανάχωμα-οδόφραγμα απέναντι στην εκδικητικότητα των δικαστικών και αστυνομικών μηχανισμών, ως έσχατο μέσο απαλλαγής του από τη φαιδρή και κακοστημένη υπόθεση και επαναχορήγησης των αδειών του. Έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο ήδη 4 φορές όπου αντιμετωπίστηκε ως σκουπίδι και αγνοήθηκε εσκεμμένα η συνολική κλινική του εικόνα. Η κατάστασή του σήμερα κρίνεται ιδιαιτέρως επικίνδυνη, αφού η πιθανότητα για μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του καθώς και το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου μέρα με τη μέρα μεγιστοποιείται.

Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται ένα καφκικό σκηνικό, που περιλαμβάνει γρανάζια γραφειοκρατίας, απάνθρωπη μεταχείριση από γιατρούς, καψόνια από μπάτσους, και πλήρη συγκάλυψη και αποσιώπηση του γεγονότος. Από την άλλη όμως, είδαμε να εκδηλώνεται και το μεγαλείο αλληλεγγύης έτσι όπως εκφράστηκε μέσα από τις πολυήμερες απεργίες πείνας των κρατουμένων αγωνιστών Ράμι Συριανού, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαδάνογλου, από μικρές και μεγάλες δράσεις αλληλεγγύης από συντρόφους του Σπύρου, από αγωνιστές, από φίλους του. Πλέον, οι δράσεις αυτές είναι καθημερινές σε όλη την επικράτεια.

Και πάνω σ΄ αυτή τη χρονική συγκυρία και μετά την μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στα κολαστήρια των φυλακών, εξαπολύεται μιντιακός οχετός και ανακινείται ξανά το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων με αρνητικό τρόπο. Το κράτος ταπεινωμένο, εξαπολύει επίθεση μέσα από μικρόφωνα των μμε και τα τρομοσενάρια παίρνουν και δίνουν. Μέσα σ΄αυτό το κλίμα, πραγματοποιούνται και οι αναγγελίες για  την ίδρυση και λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας όπου θα μεταφερθούν καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» και βαρυποινίτες και η τροποποίηση του νομοθετικού καθεστώτος ώστε καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» να μην απολαμβάνουν του «ευεργετικού» μέτρου των αδειών. Πραγματοποιήθηκε επίσης, η σύλληψη του αναρχικού Κώστα Σακκά επειδή δεν διανυκτέρευσε σπίτι του (!), ο οποίος οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και τελικά αθωώθηκε. Διαφαίνεται εδώ η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να λάβει κι άλλα μέτρα για να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Η αξιοπρέπεια όμως και η δίψα για ζωή και ελευθερία δεν φυλακίζονται. Ο αγώνας του Στρατούλη είναι και αγώνας αυτών που δεν έχουν φωνή μέσα στα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών, των κολασμένων, των φτωχοδιάβολων, των κατατρεγμένων, των ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας, είναι και δικός μας αγώνας.

Θα είμαστε δίπλα του!

Άμεση απαλλαγή του αγωνιστή κρατουμένου Σπύρου Στρατούλη από τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή στην υποτιθέμενη εγκληματική οργάνωση «στέκια Θεσσαλονίκης»

Κατάληψη Terra Incognita

Πηγή:

Κατάληψη Terra Incognita

Αντιφασιστική – Αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης

2 Νοέμβρη ’13: Σήμερα πραγματοποιήθηκε η  αντιφασιστική – αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης, που  διοργανώθηκε από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό στην Πατησίων (Συνέλευση  Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων,  Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών,  Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου Στέγαστρο, ΑΝ.Α.Σ.Α, Αντιρατσιστική  Ταξική Κίνηση Πατησίων, Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων / Αχαρνών, Ανοιχτή  Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου). 350 και πλέον διαδηλωτές από αυτοοργανωμένες  πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές συλλογικότητες καθώς και οριζόντιες  αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, μετά από την προγραμματισμένη μικροφωνική στη  Γαλατσίου και Βεΐκου, με δυνατό παλμό και συνεχή συνθήματα κατευθύνθηκαν προς  την πλατεία Κυψέλης και στη συνέχεια προς την πλατεία Αμερικής, περνώντας από το  πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Η ανταπόκριση κατοίκων, ντόπιων και μεταναστών, σε  δρόμους, πλατείες και γειτονιές ήταν ιδιαίτερα θετική, με κορναρίσματα,  χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές. Μοιράστηκαν κείμενα και flyers, πετάχτηκαν  τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα.

Η σημερινή αντιφασιστική – αντικατασταλτική  κινητοποίηση στις γειτονιές μας, ως συνέχεια σειράς προηγούμενων, στέλνει  ξεκάθαρο μήνυμα: οι πλατιές, οριζόντιες, αντιθεσμικές κοινωνικές και ταξικές  αντιστάσεις, οι συλλογικοί, αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες,  ντόπιων και μεταναστών, στους δρόμους, τις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς, τα  σχολεία και τις σχολές και παντού θα τσακίσουν τις φασιστικές – ναζιστικές  συμμορίες και τους κρατικούς πάτρωνές τους, θα νικήσουν!

Ακούστηκαν δυνατά πολλά συνθήματα, όπως: “Ζούμε  μαζί, δουλεύουμε μαζί, ντόπιοι μετανάστες τσακίστε τους ναζί”, “Αν δεν  αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές”,  “Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών”, “Το πάθος  για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”, “Ο λαός δεν ξεχνά, τους  φασίστες τους κρεμά”, “Ένας είναι ο δρόμος λαέ για να νικάς, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ,  Μελιγαλάς”, “Και τώρα και πάντα, όπως το 40, τη φτώχεια και το φασισμό θα  πολεμάμε πάντα”, “Χώμα και φτυάρι στον κάθε Κασιδιάρη κι ένα μεγάλο λάκκο για το  Μιχαλολιάκο”, “Δυο μέτρα κάτω από τη γη υπάρχει μία θέση για κάθε ρατσιστή”,  “Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο”,  “Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί”, “Οργή και λύσσα για τον Παύλο Φύσσα” κ.ά.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ –  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Μαραγκοπούλειο, Παράρτημα και Στέκι ΤΕΙ στην Πάτρα, σε όλες τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα και τις κοινωνικές – ταξικές αντιστάσεις (Συντρόφισσες Και Σύντροφοι Από Την Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37)

Tα ξημερώματα  της 5ης Αυγούστου, με μια ευρεία κατασταλτική επιχείρηση εκκενώθηκαν ταυτόχρονα  στην Πάτρα οι καταλήψεις Μαραγκοπούλειο, Παράρτημα και το Αυτοδιαχειριζόμενο  στέκι στο ΤΕΙ, οι οποίες σφραγίστηκαν και εξακολουθούν να φυλάσσονται από  αστυνομικές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια των αστυνομικών εισβολών συνελήφθησαν  πέντε σύντροφοι και συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στο Μαραγκοπούλειο (οι  οποίοι οδηγήθηκαν για να δικαστούν στο αυτόφωρο) ενώ έγιναν και έντεκα  προσαγωγές αλληλέγγυων που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν την κατάληψη.

Η κατάληψη του Παραρτήματος -κτήριο που στέγαζε το  παλιό παράρτημα του Πανεπιστημίου Πατρών- είναι ένας χώρος άρρηκτα συνδεδεμένος  με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της πόλης αλλά και ευρύτερα. Έγινε  σύμβολο της αντιδικτατορικής δράσης, κατελήφθη για πρώτη φορά το Νοέμβρη του ’73  εν μέσω της εξέγερσης ενάντια στη χούντα και έκτοτε αποτέλεσε επίκεντρο  πολύμορφων κοινωνικών αντιστάσεων και φιλοξενούσε μεγάλο μέρος κινηματικών  διαδικασιών (συνελεύσεις, εκδηλώσεις, ραδιοφωνικό σταθμό κ.ά). Η κατάληψη του  Μαραγκοπούλειου ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2010, στο από 20ετίας εγκαταλελειμμένο  κτήριο, για να στεγάσει το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “Πέρασμα”.  Βρέθηκε στο στόχαστρο της καταστολής δύο μήνες αφότου κατελήφθη, όταν και έγινε  εισβολή της αστυνομίας. Ωστόσο με την επιμονή των καταληψιών και των αλληλέγγυων  το κτήριο ανακαταλήφθηκε τρεις μέρες μετά. Στο χώρο της κατάληψης φιλοξενήθηκαν  εκδηλώσεις, προβολές, ενώ λειτουργούσε βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων,  δανειστική βιβλιοθήκη και αυτοοργανωμένο καφενείο.

Η επίθεση αυτή στις καταλήψεις της Πάτρας είναι η  συνέχεια της κατασταλτικής επιχείρησης του κράτους ενάντια στους κατειλημμένους  χώρους αγώνα που ξεκίνησε έναν χρόνο πριν, τον Αύγουστο του 2012, με την  εκκένωση της Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη, της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη  τον Σεπτέμβρη του 2012, και συνεχίστηκε το χειμώνα με τις εισβολές στις  καταλήψεις Villa Amalias, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ, Σκαραμαγκά και Λέλας  Καραγιάννη. Το κατασταλτικό κύμα εισβολών και εκκενώσεων σταμάτησε προσωρινά, σε  εκείνο το σημείο τότε, εξαιτίας της ανάπτυξης ενός πλατιού και μαχητικού  κινήματος αλληλεγγύης και αντίστασης από πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές  δυνάμεις, και ενός μεγάλου πλήθους αγωνιστών και αγωνιστριών. Κομβικής σημασίας  ήταν σε αυτή την αντιπαράθεση με τους κρατικούς σχεδιασμούς η ανακατάληψη της  Villa Amalias στις 9 Γενάρη 2013 και η κατάληψη των κεντρικών γραφείων της ΔΗΜΑΡ  την ίδια μέρα, η μεγάλη διαδήλωση περισσότερων από 10.000 αγωνιστών-ριών στις 12  Γενάρη και το φιάσκο της όλης κατασταλτικής επιχείρησης για την εκκένωση της  κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37 στις 15 Γενάρη. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι  την τωρινή επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας, στο στόχαστρο της καταστολής  βρέθηκαν τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης Athens Indymedia, 98 FM  και Ένταση FM, σε μια προσπάθεια φίμωσης κάθε φωνής αντίστασης στο καθεστώς.

Στους καιρούς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, το  χτύπημα των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται από θεσμούς, φορείς και παράγοντες  του συστήματος, και ευρύτερα η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων  είναι στην κορυφή της ατζέντας των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών της χώρας  και των υπερεθνικών επιτελείων. Στόχος της κατασταλτικής στρατηγικής, η οποία  συνοψίζεται στο φασιστικό δόγμα περί “αποκατάστασης της τάξης και της  νομιμότητας”, είναι το απρόσκοπτο πέρασμα στη νέα εποχή της κρατικής και  καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην εποχή ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης  ανάγκης.

Το σχέδιο καταστολής των καταλήψεων αποτελεί μέρος  της γενικευμένης κατασταλτικής πολιτικής που στόχο έχει τον ολοκληρωτικό  μετασχηματισμό της κοινωνίας σε απόλυτα ελεγχόμενο και πειθήνιο σώμα για την  εφαρμογή των νέων ασφυκτικών συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης που  επιβάλλονται από το κράτος και τα αφεντικά. Αποτελεί μέρος της συνολικής  επίθεσης των κυρίαρχων πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα και όρους ζωής των  πληβειακών και πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Μιας επίθεσης που γίνεται  ορατή στους μισθούς πείνας, στις εκατοντάδες απολύσεις καθημερινά, στις στρατιές  των ανέργων, την επίθεση σε εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, την κατάργηση του  ασύλου στους πανεπιστημιακούς χώρους, στις επιχειρήσεις “Ξένιος Δίας” σε βάρος  των μεταναστών, στον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο πογκρόμ σε  βάρος των Ρομά σε όλη τη χώρα, στην κλιμάκωση της κρατικής και πολλές φορές της  παρακρατικής καταστολής των αντιστάσεων.

Είναι φανερό ότι οι επιθέσεις στις καταλήψεις στην  Πάτρα δεν είναι μόνο η συνέχεια ενός κατασταλτικού σχεδίου, αλλά και το προοίμιο  νέων επιθέσεων. Κατά συνέπεια, είναι επιτακτικό όχι μόνο να εκφράσουμε την  αλληλεγγύη μας στις καταλήψεις που χτυπήθηκαν αλλά και να προασπίσουμε τις  υπάρχουσες καταλήψεις σε όλη τη χώρα που προοιωνίζεται η καταστολή τους.

Από τη μεριά μας, οι καταληψίες και αλληλέγγυοι  της Λέλας Καραγιάννη 37 εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στις συλλογικότητες των  καταλήψεων που δέχθηκαν επίθεση στην Πάτρα και σε όλες τις καταλήψεις στη χώρα  και καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους να υπερασπιστούν με κάθε μέσο και  δυνατότητα που έχουν τους κατειλημμένους χώρους αγώνα. Σε ό,τι μας αφορά, και  περιμένοντας την ανανέωση της επίθεσης που δέχτηκε η κατάληψη στις 15 Γενάρη,  επαναλαμβάνουμε ότι η Λέλας Καραγιάννη δεν παραδίνεται, μάχεται!

“Καμιά νοσταλγία για αυτόν το  γερασμένο κόσμο που, από καιρό πια, ανήκει στο παρελθόν… Κανένας συμβιβασμός με  το αβίωτο παρόν που υπόσχεται μόνο το χειρότερο… Κανένας δισταγμός και φόβος για  το μέλλον που θέλουμε: την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον  κομμουνισμό…”

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ –  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συντρόφισσες  και σύντροφοι  από την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, 6 Αυγούστου 2013

Για την ανακατάληψη του Ορφανοτροφείου

Ξημερώματα της 2/9/13, πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση για την έρευνα και στη  συνέχεια την εκκένωση της κατάληψης Ορφανοτροφείου. Συλλαμβάνονται 7 άτομα που  βρίσκονται εντός της και όλοι και όλες τους απαλλάσσονται, στη δίκη που  ακολουθεί, από όλες τις κατηγορίες. Είναι η τρίτη εισβολή που συμβαίνει μέσα στα  2 τελευταία από τα 7 χρόνια που το κτήριο τελεί υπό κατάληψη. Η μητρόπολη  Θεσσαλονίκης, στην οποία έχει παραχωρηθεί το ορφανοτροφείο από το υπουργείο  υγείας, σκοπεύει να κατεδαφίσει το κτήριο καθώς και τη γειτονική εκκλησία και  προφασίζεται ότι θα χτίσει εκεί ένα κέντρο αποκατάστασης χρόνιων παθήσεων, καθώς  είναι ένα από τα λίγα φιλετάκια της τα οποία τυγχάνει να μην είναι μπλεγμένα σε  σκάνδαλα.

Σήμερα 28/9/13 αποφασίσαμε να  προχωρήσουμε στην ανακατάληψη του κτηρίου, θεωρώντας πως είναι ο καλύτερος  δυνατός τρόπος σε αυτό το χώρο και χρόνο ώστε να θέσουμε ένα ακόμη ανάχωμα στις  επιθέσεις ενάντια στις δομές του κινήματος. Σε αυτή την ενέργεια δεν προχωράμε  απλά σαν ένα κομμάτι κόσμου που διεκδικεί ξανά το χώρο όπου κατάφερνε να  επιβιώνει αξιοπρεπώς καθώς και να οργανώνει το χρόνο του μέσα από διαδικασίες  αλληλεγγύης. Προχωράμε σαν ένα ευρύτερο μόρφωμα κόσμου που συναντιέται εντός του  αναρχικού χώρου και έχει πάρει από κοινού την απόφαση για την υπεράσπιση ενός  από τα εγχειρήματα που έχουν δεχτεί επίθεση τον τελευταίο καιρό, ανεξάρτητα από  το αν μέχρι τώρα έμενε η δραστηριοποιούταν σε αυτό. Γνωρίζουμε πως αυτή η κίνηση  εμπεριέχει ένα ποινικό κόστος αλλά είμαστε διατεθειμένες και διατεθειμένοι να το  σηκώσουμε. Και οι λόγοι είναι πολλοί…

Ο κρατικός μηχανισμός δεν  προσπαθεί πια να αποσπάσει τη συναίνεση ικανοποιημένων πολιτών, αλλά να  πειθαρχήσει τα κοινωνικά κομμάτια που έρχονται αντιμέτωπα με τα αδιέξοδα του  καπιταλισμού και ως εκ τούτου τείνουν να κινηθούν πιο απρόβλεπτα. Από τους  αγώνες ενάντια στα μεταλλεία χρυσού μέχρι τις εξεγέρσεις των κολασμένων στα  στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, από τις αποφάσεις για τον πλειστηριασμό  πρώτης κατοικίας μέχρι τις επιθέσεις σε κοινωνικά κινήματα, η στρατηγική είναι  μία και η διαχείριση ενιαία. Η βία που βιώνεται από τους αποδέκτες της  καταστολής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι η ίδια πρωταρχική βία του  καπιταλισμού, η αποτύπωση των ανισοτήτων. Αν λοιπόν θέλουμε να αντισταθούμε στην  επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πρέπει να επανασυνδέσουμε τις  κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις, να φέρουμε κοντά τους διάσπαρτους αγώνες,  να συναντηθούμε πέρα από διαχωρισμούς έθνους, φυλής και φύλου και στα υλικά  πλαίσια της θέσης μας σε αυτό τον κόσμο. Να μην αφήσουμε τις ζωές μας και αυτά  που δημιουργούμε μέσα από κινήματα στα χέρια κανενός αφεντικού και  μεγαλονταβατζή.

Επιπλέον, τα γεγονότα των  τελευταίων ημερών με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι του  εθνικιστή Ρουπακιά Γιώργου, μέλους της χρυσής αυγής μας φέρνουν μεταξύ άλλων στο  μυαλό τα σχέδια της χρυσής αυγής να διεκδικήσει παρουσία στη γειτονιά της  τούμπας. Χώροι όπως το ορφανοτροφείο αλλά και οι άλλες δύο καταλήψεις της  τούμπας, φάμπρικα υφανέτ και κοινωνικό κέντρο αγώνα κατοίκων τούμπας, είναι  δομές που πρέπει με κάθε τρόπο να μείνουν για να λειτουργήσουν σαν πόλοι  συσπείρωσης και αγώνα ενάντια στα εθνικόφρονα μαντρόσκυλα των καπιταλιστών.

Για αυτούς τους λόγους είμαστε  αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε εκ νέου το κτήριο και να μπούμε, μαζί με όσους  και όσες θέλουν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια, σε μία διαδικασία  επαναδιαπραγμάτευσης της λειτουργίας του. Καλούμε άμεσα σε ανοιχτή συνέλευση στο  χώρο της κατάληψης, όλους τους ανθρώπους της γειτονιάς και του κινήματος που  θέλουν αυτό τον χώρο ζωντανό, που τον αντιλαμβάνονται σαν μία ασπίδα απέναντι  στον ολοένα και ισχυροποιούμενο ολοκληρωτισμό αλλά και που θέλουν να  λειτουργήσουν σαν μία κοινωνική ασπίδα για την προστασία και την εξέλιξή του.

Οι 30 σύντροφοι που προχώρησαν στην ανακατάληψη  συγκεντρώθηκαν στην ταράτσα του κτηρίου, φράζοντας τις διόδους για να  καθυστερήσουν την εισβολή της αστυνομίας. Ύστερα από 2,5 ώρες οι μπάτσοι  κατάφεραν τελικά να συλλάβουν τους συντρόφους και να εκκενώσουν την κατάληψη.  Όλοι οι συλληφθέντες απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες στη δίκη που ακολούθησε,  τον Δεκέμβρη του ’13.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι  νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι!

Ο ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων της Β.Α.  Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της Ελληνικός Χρυσός (θυγατρική  της πολυεθνικής ELDORADO GOLD και του ομίλου Μπόμπολα) για την εγκατάσταση  μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στα δάση του όρους Κάκκαβος, που θα επιφέρει τον  αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής, βρίσκεται αντιμέτωπος με την  άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση  των αγωνιζόμενων κατοίκων.

Η καταστολή πλήθους κινητοποιήσεων από την  αστυνομία όλο το προηγούμενο διάστημα, τόσο στο βουνό όσο και στα χωριά που  αντιστέκονται, καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας μιας εμφυλιοπολεμικής συνθήκης  στην περιοχή με την συγκρότηση ενός ιδιωτικού στρατού τραμπούκων της εταιρείας,  εντείνεται διαρκώς το τελευταίο διάστημα, με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση των  καταστροφικών – λεηλατικών εργασιών της “ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ”, εξαιτίας της  διάρκειας και της μαχητικότητας του αγώνα.

Πρόκειται για μια τεράστια κατασταλτική επιχείρηση  ποινικοποίησης και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε  να καμφθεί ο αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων, και  η οποία εξελίσσεται με: Ενεργοποίηση του “αντι”τρομοκρατικού νόμου και μαζική δίωξη των αγωνιζόμενων  κατοίκων ως μελών εγκληματικής οργάνωσης. Δεκάδες προσαγωγές, εισβολές σε σπίτια  και απαγωγές αγωνιστών. Βίαιη απόσπαση γενετικού υλικού (DNA) από ολόκληρους  πληθυσμούς χωριών. Ευρεία χρήση τηλεφωνικών υποκλοπών. Αστυνομικούς αποκλεισμούς  και κατοχή ολόκληρων χωριών και πόλεων, όπως η εισβολή πολυάριθμου στρατού ΜΑΤ –  ΕΚΑΜ στην πόλη της Ιερισσού την Πέμπτη 7 Μάρτη 2013. Βάναυσες επιθέσεις με  δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς κατά διαδηλωτών ακόμα και παιδιών και ηλικιωμένων, οι  οποίες έχουν προκαλέσει πλήθος βαρύτατων τραυματισμών.

Αυτή η τεράστια κατασταλτική επιχείρηση, που  αποτελεί πείραμα και προοίμιο της καταστολής κάθε κοινωνικού αγώνα στην εποχή  του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, συνοδεύεται από μια επίσης τεράστια  προπαγανδιστική εκστρατεία ψεύδους, παραπληροφόρησης, εγκληματοποίησης και  τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων κατοίκων. Σε αυτή την κατεύθυνση  επαναδιατυπώνεται για πολλοστή φορά η φαιδρή “θεωρία των άκρων” εστιάζοντας αυτή  τη φορά στον αγώνα στη Β.Α. Χαλκιδική, με την οποία επιχειρείται η εξομοίωση της  δίκαιης κοινωνικής αντίστασης των κατοίκων ενάντια στις εξορύξεις χρυσού με τη  δολοφονική δράση παρακρατικών ναζί κατά μεταναστών και αγωνιστών. Όπως και το  φασιστικής έμπνευσης δόγμα περί “νόμου και τάξης”, που αποτελούν τους πυλώνες  της ιδεολογικής επίθεσης του κράτους και αναπαράγονται καθημερινά από τα  καθεστωτικά ΜΜΕ.

Την ίδια στιγμή, και παρά τις αποπροσανατολιστικές  για τον αγώνα εξαγγελίες της εταιρείας για παύση των εργασιών για δύο χρόνια, οι  καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των  Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό  χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται  σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του  μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η  μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά όλο και περισσότερο  ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες, αναφέρουμε μερικά μόνο σημαντικά “ατυχήματα” που συνέβησαν το  τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από  κοντέινερ με φορτίο της “Ελληνικός Χρυσός” κατά την φόρτωσή του σε πλοίο στο  λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών  αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός” στο δήμο Βόλβης. Ενώ  στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που  πραγματοποίησε η εταιρεία στην περιοχή.

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με  δημοσιεύματα στις 17/10/2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε το ελληνικό  κράτος “για το γεγονός ότι παρέλειψε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να  ανακτήσει εντόκως από την Ελληνικός Χρυσός – συμφερόντων Μπόμπολα – 15,34 εκατ.  ευρώ. Ποσό, που παρανόμως χορηγήθηκε στην εταιρεία με την πώληση δημόσιας  περιουσίας σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή από τους φόρους”.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον  δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής  τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης χρυσού και του  κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές. Αυτός ο  αγώνας, που δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και  μαχητικά με πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται  αδιάλειπτα, πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους  όσοι αγωνίζονται “από τα κάτω” ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα και να  αποτελέσει έναν πλατύ κοινωνικό φραγμό στη λεηλατική επέλαση του κράτους και του  κεφαλαίου, που επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο  βωμό της ανάπτυξης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ  ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ  ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ,  Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Συντονιστική  Συνέλευση Αλληλεγγύης  στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής,Αθήνα, 8/11/2013

Θ #3 (2012)

 

Θ #3

Περιεχόμενα:

Τρίτη παρουσίαση. Πολεοδομική εξέλιξη της Θεσσαλονίκης: Από την πόλη των μαχαλάδων και των εξεγέρσεων στην ιπποδαμεία ρυμοτομία

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη γη και σκορπούν τοξικά δηλητήρια, από την Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά. Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Παρέμβαση αντιπληροφόρησης  πραγματοποιήθηκε στις 23/12/13 στο σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά για τη διαρροή  τοξικών αποβλήτων στο λιμάνι, που συνέβη στις 11 Δεκέμβρη, και τα οποία  προέρχονταν από τα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Στην παρέμβαση που έγινε με τη  συμμετοχή 50-60 συντρόφων/ισσών στήθηκε μικροφωνική από όπου διαβάστηκαν  μηνύματα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α.  Χαλκιδικής, μοιράστηκαν πλήθος κειμένων και αναρτήθηκαν πανό. Η ανταπόκριση του  κόσμου ήταν ιδιαίτερα θετική. Το κείμενο της “Συντονιστικής Συνέλευσης  Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής” που μοιράστηκε:

Την Τετάρτη 11 Δεκέμβρη, στο λιμάνι του Πειραιά,  υπήρξε διαρροή τοξικών ουσιών από κοντέινερ που περιείχαν μεγάλες ποσότητες  ρυπογόνου χώματος, στο πλοίο “Ραβένα”. Το φορτίο αυτό είχε φτάσει στον Πειραιά  τις προηγούμενες μέρες από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με το πλοίο “Πάρης”,  έχοντας τελικό προορισμό την Κίνα. Πρόκειται για τη διαδρομή που ακολουθείται  για την απομάκρυνση των τοξικών αποβλήτων που παράγονται από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες στη Χαλκιδική. Παρά τη σοβαρότητα του γεγονότος, οι κρατικοί  φορείς επιχείρησαν τη συγκάλυψή του. Δεν εξέδωσαν καμία ανακοίνωση και δεν  έδωσαν οποιοδήποτε στοιχείο σχετικά με την προέλευση και τους ιδιοκτήτες του  τοξικού φορτίου. Ωστόσο, μετά την άρνηση απόπλου από τον πλοίαρχο για την  προστασία του πληρώματος και την αποφυγή ρύπανσης των θαλάσσιων υδάτων, την  εξέταση του τοξικού φορτίου και τη διαδικασία καθαρισμού του πλοίου που  ακολούθησε, το γεγονός έγινε γνωστό μέσα από δημοσιεύματα στα οποία  στοχοποιείται η πολυεθνική εξορυκτική εταιρεία ELDORADO GOLD. Η συγκεκριμένη  εταιρεία είναι μητρική της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, που ευθύνεται μαζί με το ελληνικό  κράτος για τη γιγαντιαία καταστροφή που συντελείται στο όρος Κάκκαβος της Β.Α.  Χαλκιδικής, τον επαπειλούμενο αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής και  την επιχείρηση τρομοκράτησης των κατοίκων της για την εγκατάσταση ανοιχτού  μεταλλείου εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές.

Σήμερα, και παρά τις αποπροσανατολιστικές για τον  αγώνα εξαγγελίες της εταιρείας για παύση των εργασιών μέχρι το 2016, οι  καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των  Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό  χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται  σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του  μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η  μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο  ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες, να αναφέρουμε μερικά σημαντικά “ατυχήματα” που συνέβησαν μόνο το  τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από  κοντέινερ με φορτίο της “Ελληνικός Χρυσός” κατά τη φόρτωσή του σε πλοίο στο  λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών  αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός” στο δήμο Βόλβης. Ενώ  στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που  πραγματοποίησε η εταιρεία στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή, ο ανυποχώρητος αγώνας των  κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της “Ελληνικός  Χρυσός” βρίσκεται αντιμέτωπος με την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το  κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση των αγωνιζόμενων κατοίκων. Αντιμέτωπος με  μια τεράστια αστυνομική, δικαστική και προπαγανδιστική επιχείρηση ποινικοποίησης  και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε να καμφθεί ο  αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον  δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής  τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης χρυσού και του  κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους. Αυτός ο αγώνας, που  δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και μαχητικά με  πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται αδιάλειπτα,  πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους όσοι  αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα και να αποτελέσει έναν  κοινωνικό φραγμό στην λεηλατική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, που  επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο βωμό της  ανάπτυξης, από τη Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά, σε κάθε γωνιά της χώρας αλλά και  πολύ ευρύτερα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ  ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

Συντονιστική  Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής

Η κλωνοποιημένη εξαπάτηση (Διαδρομή Ελευθερίας #135 Φεβρουάριος 2014)

Μια είδηση, που αναπαρήχθη από τα μέσα «ενημέρωσης», κάνει λόγο για την κατασκευή τριών νομοθετικών διαταγμάτων της ευρωπαϊκής επιτροπής τροφίμων, το περιεχόμενο των οποίων απαγορεύει, από τούδε και στο εξής να διατίθενται στην αγορά κλωνοποιημένο κρέας, καθώς και τα παράγωγα του (γάλα, τυρί κ.λπ.).

Αναλυτικότερα, οι νομοθετικές πράξεις αφορούν στην κλωνοποίηση των ζώων και τα λεγόμενα «νέα τρόφιμα». Οι σχετικές διατάξεις, απαγορεύουν εντός της Ε.Ε. τη χρήση της τεχνικής της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, καθώς και τις εισαγωγές κλωνοποιημένων ζώων. Επίσης, θα απαγορεύεται η εμπορία τροφίμων που προέρχονται από τέτοιου είδους ζώα.

Σκοπός των προτάσεων αυτών είναι, όπως επισημαίνει η Επιτροπή, να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες που έχουν εκφραστεί σχετικά με την καλή μεταχείριση των ζώων και άλλες δεοντολογικές πτυχές της συγκεκριμένης τεχνικής.

Στο πρώτο σχέδιο της σχετικής οδηγίας, προβλέπεται να απαγορευθούν προσωρινά, τόσο η χρήση της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, όσο και η διάθεση ζωντανών κλωνοποιημένων ζώων και εμβρύων στην αγορά.

Το δεύτερο σχέδιο της νομοθετικής οδηγίας, μεριμνά ώστε τρόφιμα, όπως το κρέας ή το γάλα από τέτοιου είδους όντα να μην διατίθενται στην αγορά της Ευρώπης. Ωστόσο, η κλωνοποίηση δεν θα απαγορεύεται για σκοπούς όπως η έρευνα, η διατήρηση σπάνιων φυλών και ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση, ή η χρήση ζώων για την παραγωγή φαρμάκων και ιατροτεχνολογικών συσκευών, σε περίπτωση που η χρήση της τεχνικής αυτής μπορεί να δικαιολογείται.

Το σχέδιο νομοθετικής πράξης, για τα «νέα τρόφιμα» αναθεωρεί τον ισχύοντα κανονισμό, με σκοπό να βελτιωθεί η πρόσβαση νέων και καινοτόμων τροφίμων στην αγορά της Ευρώπης.

Κατά κανόνα, ο όρος «νέα τρόφιμα» αναφέρεται σε τρόφιμα τα οποία δεν καταναλώνονταν ευρέως στην Ε.Ε. πριν από το Μάιο του 1997, δηλαδή πριν από την έναρξη ισχύος του τρέχοντος κανονισμού.

Ο Τόνιο Μποργκ, ο αρμόδιος για θέματα υγείας επίτροπος της Ε.Ε., δήλωσε: «Οι σημερινές πρωτοβουλίες σχετικά με την κλωνοποίηση των ζώων αντιμετωπίζουν, με ρεαλιστικά και εφικτά μέτρα, τις ανησυχίες για την καλή μεταχείριση των ζώων, καθώς και τις αντιλήψεις των καταναλωτών σχετικά με τα τρόφιμα που προέρχονται από κλωνοποιημένα ζώα. Οι αλλαγές σχετικά με τα νέα τρόφιμα θα διαμορφώσουν ένα αποδοτικότερο σύστημα. Το σύστημα αυτό θα προσφέρει στους καταναλωτές της Ε.Ε. τη δυνατότητα να επιλέγουν από ένα ευρύ φάσμα τροφίμων και θα παρέχει ευνοϊκό περιβάλλον για τον κλάδο παραγωγής τροφίμων της Ευρώπης».

Δηλαδή, ο κύριος Μποργκ, καθώς και αυτοί των οποίων τα συμφέροντα καταφανέστατα υπηρετεί, μαζί με τους μηχανισμούς προπαγάνδας και εξαπάτησης (διάβαζε: ΜΜΕ), μας δείχνουν το φιλοανθρωπιστικό, φιλοζωικό και φιλοπεριβαλλοντολογικό τους προσωπείο.

Είναι, όμως, έτσι;

Ας δούμε μερικά στοιχεία, που σκοπίμως(;) αποκρύπτονται και αναδεικνύουν την αλήθεια, για τον πραγματικό τρόπο, που εκτρέφονται, καθώς και τις πραγματικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες, που ισχύουν για τα υπό σφαγή ζωντανά, από τα πολυεθνικά μαζικά σφαγεία.

Αυτή τη χρονιά, θα σφαγιαστούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζώα, όπως αγελάδες, μοσχάρια, γουρούνια, κοτόπουλα, γαλοπούλες, πάπιες, χήνες κ.ά. τα οποία ζουν σε άθλιες και αφύσικες συνθήκες, στοιβαγμένα σε βρώμικα υπόστεγα ή σε κλουβιά λίγο μεγαλύτερα από το μέγεθός τους, χωρίς ποτέ να νοιώσουν τον ήλιο ή τον αέρα, να μεγαλώσουν τους συνεχιστές του είδους τους, να χτίσουν τις φωλιές τους, να κάνουν ο,τιδήποτε εκπληρώνει το φυσικό τους κύκλο.

Με φάρμακα και ορμόνες η βιομηχανία κρέατος προσπαθεί να αυξήσει την παραγωγή, αλλά και να κρατήσει ζωντανά αυτά τα πλάσματα, καθώς θα ήταν αδύνατο να επιβιώσουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες τα εξαναγκάζουν να βρίσκονται. Με γενετικές παρεμβάσεις, προσπαθούν να τα παχαίνουν γρηγορότερα, ώστε να παράγουν περισσότερο γάλα, αυγά κ.λπ. με στόχο την αύξηση του κέρδους.

Όσα ζώα καταφέρουν να επιβιώνουν σε αυτές τις συνθήκες, τα περιμένει ένα εφιαλτικό πολύωρο, τις περισσότερες φορές, ταξίδι, εκτεθειμένα σε ακραίες καιρικές συνθήκες χωρίς τροφή ή νερό προς το σφαγείο, όπου εκεί θα εξοντωθούν έχοντας πολλές φορές τις αισθήσεις τους ακόμη και όταν γδέρνονται ή ρίχνονται σε ζεματιστό νερό, προκειμένου να τους αφαιρεθεί το τρίχωμα.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Όσον αφορά τα πουλερικά. Βρίσκονται σε τεράστιες τσιμεντένιες εγκαταστάσεις, με αυτόματα συστήματα περιορισμένης πόσης και βρώσης, πλούσια όμως σε χορήγηση των κατάλληλων φαρμάκων, με σκοπό την ταχύτερη ανάπτυξη τους, επομένως και την σφαγή τους κατά το συντομότερο δυνατόν χρόνο.

Ας ρίξουμε μια ματιά εν τάχει, στην μέθοδο εκτροφής τους.

Πρώτος και αντικειμενικός σκοπός των εκτροφέων-δολοφόνων, είναι η ταχύτερη και μέγιστη ανάπτυξη των πτηνών με όσο το δυνατόν λιγότερη τροφή. Οι μύες και οι λιπώδεις ιστοί αυτών των νεομεταλλαγμένων πουλερικών, αναπτύσσονται πολύ πιο γρήγορα από τα οστά τους, προκαλώντας δυσμορφίες και ασθένειες. Ένα ποσοστό 1%-4% των πουλερικών θα πεθάνουν σφαδάζοντας, με σπασμούς, από το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου, μια πάθηση ουσιαστικά άγνωστη εκτός εκτροφείων-σφαγείων. Τρία στα τέσσερα, θα έχουν κάποιας μορφής πρόβλημα στην κίνηση, ενώ μέχρι τη σφαγή τους, υποφέρουν από τις βασανιστικές μεθόδους «εκτροφής».

Δεν χρειάζεται καν να επισημάνουμε το γεγονός, πως τα πουλερικά κάτω από αυτές τις συνθήκες, «ζουν» στοιβαγμένα, παραμορφωμένα, παραγεμισμένα με φάρμακα, υπερβολικά στρεσσαρισμένα μέσα σε ένα βρωμερό χώρο.

Η τύφλωση, οι βακτηριακές μολύνσεις των οστών, τα προβλήματα σε σπονδύλους και τένοντες, η παράλυση, η εσωτερική αιμορραγία, η αναιμία, οι αναπνευστικές ασθένειες και τα αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά συστήματα αποτελούν, μεταξύ άλλων, την μόνιμη και αντικειμενική πραγματικότητα των εκτροφείων, όπως τα ονομάζουν ή αλλιώς και πιο αληθινά, τους χώρους βασανισμού και μαζικής σφαγής.

«Τα βοοειδή σημαδεύονται στο πρόσωπο ή αλλού με πυρωμένο σίδερο, τούς αφαιρούν τα κέρατα με κόφτες, πειθαρχούνται με ματσουκιές ή ηλεκτροσόκ, μεταφέρονται σε τόσο άθλιες συνθήκες που πολλά πεθαίνουν μέσα στα φορτηγά από ασφυξία, ασιτία, αφυδάτωση, κρύο, ζέστη, φόβο. Οι αγελάδες εξαναγκάζονται σε διαρκές άρμεγμα (τούς γίνεται συνεχόμενη γονιμοποίηση γιατί λέγεται πως κατεβάζουν περισσότερο γάλα), ενώ είναι πάντα αλυσοδεμένες. Εξαναγκάζονται να τρώνε τις γνωστές ζωοτροφές, οι οποίες είναι γεμάτες από χημικά και αντιβιοτικά, που προκαλούν σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια.

Μια αγελάδα στο φυσικό της περιβάλλον μπορεί να ζήσει ως και 20 χρόνια, ενώ όσες ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας στα 4 με 5 χρόνια πεθαίνουν. Σφαγιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο μέσα και έξω από κλωβούς, αλλά πολλές φορές διατηρούν τις αισθήσεις τους αργοπεθαίνοντας από την αιμορραγία. Τα μικρά απομακρύνονται από τις μητέρες μόλις τη δεύτερη μέρα από τη γέννησή τους και περιμένουν αλυσοδεμένα όρθια την ημερομηνία της σφαγής.

Τα χοιρινά δεν έχουν καλύτερη μοίρα. Τεχνητή γονιμοποίηση, παραμορφώσεις, κανιβαλισμός, κόψιμο ουράς, αυτιών, αφαίρεση δοντιών, γεννητικών οργάνων (όλα «χωρίς αναισθητικό»). Στο τέλος, αφού έχουν κατακρεουργηθεί και ενώ πολλά διατηρούν ακόμη τις αισθήσεις τους, βυθίζονται σε καυτό νερό για να αφαιρεθεί ευκολότερα το τρίχωμα τους», (από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φ.123).

Αγελάδες με αιμορραγούσες ανοιχτές πληγές, πρόπτωση μήτρας, μολύνσεις με πύο και πρησμένες αρθρώσεις, αφημένες να υποφέρουν. Πεσμένες αγελάδες, που είναι πολύ άρρωστες ή χτυπημένες για να σταθούν όρθιες, παρατημένες να υποφέρουν για βδομάδες μέχρι να πεθάνουν ή να σκοτωθούν. Εργάτες να χτυπούν, να κλωτσούν, να γρονθοκοπούν και να κάνουν ηλεκτροσόκ σε αγελάδες και μοσχαράκια. Μοσχαράκια που τους αφαιρούν τα κέρατα χωρίς αναισθητικό ή παυσίπονα, ενώ χώνουν τα δάχτυλά τους στα μάτια τους για να τα συγκρατήσουν. Επίσης, μοσχαράκια που τους κόβουν τις ουρές, αγελάδες που ζουν στριμωγμένες σε βουστάσια με τσιμεντένιο πάτωμα, καλυμμένο με τα περιττώματά τους, που τους χορηγούν αυξητικές ορμόνες για βοοειδή, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή γάλακτος.

Τα προαναφερθέντα, αποτελούν τα στάδια και τις κτηνώδεις μεθόδους παραγωγής και εκτροφής των ζωντανών από τις βιομηχανίες κρέατος ανά τον κόσμο. Οι ίδιες, απέραντα εξουσιαστικές και βάρβαρες συνθήκες ισχύουν και για την απόσπαση των προϊόντων (γάλα, αυγά κ.λπ.) από τα διάφορα ζώα.

Προφανώς, η ευρωπαϊκή επιτροπή, κατασκευάζοντας τα νομοθετικά διατάγματα για την απαγόρευση των κλωνοποιημένων ζώων, επιχειρεί να διασφαλίσει και να νομιμοποιήσει τις υπάρχουσες συνθήκες μαζικής εκτροφής και παραγωγής. Άλλωστε, τα όσα λέγονται και υποστηρίζονται από τα διάφορα ανδρείκελα των εξουσιαστών για την υποτιθέμενη «διασφάλιση των όρων περιβαντολλογικής και ευρύτερα της διατήρησης, υψηλών όρων υγιεινής των ζώων», είναι καταφανέστατα ψεύδη και αποτελούν μέρος της ευρύτερης πολιτικής προπαγάνδας που χρησιμοποιείται απλά και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, ενώ πίσω από αυτά υπάρχει η αποτρόπαια πραγματικότητα.

Είναι φανερό ότι αυτοί οι νόμοι έρχονται ως αποτέλεσμα του γεγονότος –το οποίο προφανώς ελήφθη υπ’ όψιν– ότι οι διαδικασίες κλωνοποίησης ζώων, με σκοπό τη μαζική σφαγή τους και τη μετέπειτα διάθεση τους στην παγκόσμια καταναλωτική αγορά, δείχνουν μικρά ποσοστά επιβίωσης για τα μεταφερόμενα έμβρυα και τα κλωνοποιημένα ζώα, καθώς πολλοί από τους κλώνους πεθαίνουν σε πρώιμο στάδιο από καρδιαγγειακή, ανοσοποιητική ή ηπατική ανεπάρκεια, αναπνευστικά προβλήματα και νεφρικές ή μυοσκελετικές ανωμαλίες. Καθώς και ότι –ακόμη και με δικά τους στοιχεία– η θνησιμότητα και η νοσηρότητα των κλώνων, είναι μεγαλύτερες από εκείνη που παρατηρείται στα γεννώμενα με φυσικές μεθόδους. Εκτός αυτού, οι απώλειες και οι διαταραχές της όψιμης εγκυμοσύνης, είναι δυνατόν να επηρεάσουν την ευζωία των παρένθετων μητέρων.

Με λίγα και απλά λόγια, λοιπόν. Αφού για μια τουλάχιστον δεκαετία, χρησιμοποίησαν τους ανθρώπους ή το καταναλωτικό κοινό, όπως αρέσκονται να ονομάζουν τους εξουσιαζόμενους πληθυσμούς, ως πειραματόζωα. Αφού παρήγαγαν και εξόντωσαν με περισσή βαναυσότητα τα υπό πειραματισμό ζώα, αποδεικνύεται πλέον ότι, η κλωνοποίηση ως μέθοδος παραγωγής, κοστολογικά είναι δυσανάλογη (προς το παρόν) με το αναμενόμενο κέρδος. Οπότε καθίσταται ασύμφορη. Επίσης, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο κλωνοποίησης, τα επιστημονικά επιτελεία τους μελέτησαν και κατέγραψαν ό,τι στοιχείο προέκυπτε από τη διαδικασία και αφού προφανώς κατέληξαν στα συμπεράσματά τους, από τα εν λόγω πειράματα, φορούν τώρα τη μάσκα των προστατών της παγκόσμιας υγείας, του περιβάλλοντος και των ζώων και με νομοθετικές ρυθμίσεις προσποιούνται πως αποκαθιστούν την τάξη και την «ομαλότητα». Βεβαίως, δεν θα πρέπει να μας διαφύγουν δύο σημεία. Το πρώτο είναι η ξεδιάντροπη παραδοχή για τα πειράματα κλωνοποίησης με διατροφικούς σκοπούς και το δεύτερο ότι τα πειράματα επίσημα δεν επιτρέπονται στην Ε.Ε. Αυτό σημαίνει πως ανεπίσημα θα συνεχίζονται ή με διάφορα άλλα επίσημα προσχήματα (ερευνητικούς δήθεν σκοπούς, κ.λπ.). Ούτε λόγος ότι αυτά τα πειράματα θα συνεχίζονται εκτός Ε.Ε..

Αλλά, το σημαντικό είναι πως με τέτοιου είδους νομοθετήματα δίνουν συγχωροχάρτι στα εγκλήματα που πραγματοποιούνται καθημερινά εις βάρος των μη κλωνοποιημένων υπάρξεων του ζωικού βασιλείου.

Πιστεύουμε, πως είναι περιττό να επιχειρηματολογήσουμε, ότι με βάση τις αναρχικές απόψεις δεν τίθεται ζήτημα να επιζητούνται καλύτερες συνθήκες μαζικής ή περιορισμένης εξόντωσης των αιχμαλωτισμένων ζώων ή καλύτερων συνθηκών σκλαβιάς. Το θέμα της διατροφής των ανθρώπων που σε μεγάλο βαθμό συναρτάται με την εξόντωση τρισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο ξεπερνά την επιφάνεια που έχει επιβάλλει η εξουσιαστική νοοτροπία.

Ακόμα και αν σταματούσε ο βασανισμός και η μαζική χορήγηση φαρμάκων στα αιχμάλωτα και φυλακισμένα ζώα, ακόμα κι αν δεν διαλύονταν και δηλητηριάζονταν, τόσο τα ίδια όσο και τα παραγόμενα από αυτά προϊόντα που καθίστανται ανθυγιεινά ως διατροφικά προϊόντα, για τους ανθρώπους, πάλι η παράμετρος της ανθρώπινης υγείας είναι δευτερευούσης σημασίας για μας.

Πιστεύουμε πως η υγεία, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη και η ευημερία του ανθρώπινου είδους δεν μπορεί κατ’ αρχήν, να πραγματωθεί στις σημερινές συνθήκες υποδούλωσης. Επίσης, όλα αυτά για να πάρουν τη φυσική τους υπόσταση, δεν μπορεί να είναι ξέχωρα απ’ τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, αλλά αντιθέτως σε πλήρη ενότητα και ισορροπία με αυτόν. Το ρίζωμα του ανθρωποκεντρισμού ως μέσο κατανόησης, ερμηνείας και πρακτικής εφαρμογής γίνεται πηγή εξουσίας. Όπως μεταξύ του ανθρώπινου είδους δεν υπάρχει κανενός είδους ανωτερότητα η οποία στηρίζεται στη φυλή, το χρώμα και το φύλο, έτσι δεν υπάρχει και κανενός είδους ανωτερότητα του ανθρώπου έναντι των υπόλοιπων όντων του πλανήτη που να βασίζεται στην ανθρώπινη ικανότητα του λόγου, της σύνθετης σκέψης και της νοημοσύνης.

Η εξουσιαστική πρακτική, με τη μαζική παραγωγή και εξόντωση, το βασανισμό και τις σφαγές των υπό κατανάλωση ζωντανών από τη μία και την παθητικότητα με την οποία δέχονται οι υπήκοοι της κυριαρχίας, τη λεηλασία της φύσης και κάθε ύπαρξης σε αυτήν από την άλλη, έχουν κοινό τόπο την ανθρωποκεντρική ιδεοληψία. Το ξερίζωμα, αυτής της εμμονής αποτελεί βασική προτεραιότητα, καθώς και το πεδίο σύγκρουσης με κάθε εξουσία, αλλά και διάχυσης των αναρχικών ιδεών, ως πανανθρώπινων προταγμάτων μεταξύ των αγωνιζόμενων και μη ανθρώπων.

Διότι, εξετάζοντας τα γεγονότα μέσα από την αναρχική θεώρηση, πιστεύουμε πως η μάχη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία, δεν θα μπορούσε να έχει ως τελικό αποτέλεσμα την ευημερία των ανθρώπων και την κυριαρχία τους επάνω σε κάθε μορφή ζωής (φυτικής ή έμβιας) επάνω στον πλανήτη, αλλά να ζει σε αρμονία με κάθε μορφή ζωής, ως αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι του φυσικού κόσμου συνολικά.

Φ.

Θ #2 (2012)

 

θ #2

Περιεχόμενα:

Δεύτερη παρουσίαση. Η Θεσσαλονίκη στην κόψη των Βαλκανικών εθνικισμών (τέλη 19ου – αρχές 20ου αιώνα)

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Θ #1 (2012)

 

θ #1

Περιεχόμενα:

Εισαγωγή στο εγχείρημα Μπάσταρδες Με Μνήμη σελ. 1

Πρώτη παρουσίαση – Κοινοτικές και εθνοτικές συνθήκες στη Μακεδονία τέλη 19ου – αρχές 20ου αιώνα σελ.3

Χρονικό 1821-1924 σελ.9

Ηλεκτρονική Ανάγνωση