ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 51 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ… ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2024, ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΜΕ ΜΕ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΠΛΟΚ (ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ) ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΧΗΜΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ. ΕΙΧΑΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΝΟ. ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΥΠΗΡΧΕ ΔΥΝΑΤΟΣ ΠΑΛΜΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:
ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ:
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΄’73
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Αφίσσα και Κείμενο – Κάλεσμα της Κατάληψης Rosa Nera.
Συγκέντρωση για την Στέγη, στις 2 Νοέμβρη, ημέρα έναρξης του συνεδρίου “Short Stay Conference” για την βραχυχρόνια μίσθωση.
Ώρα 10 π.μ. – έξω από το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης».
Δεν υπάρχει στέγη στα Χανιά.
Στις 2 Νοέμβρη στο Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» θα πραγματοποιηθεί διεθνές συνέδριο οργανωμένο από φίρμες και αφεντικά του τουρισμού πολυτελείας, του Real Estate και της βραχυχρόνιας μίσθωσης, με τίτλο Short Stay Conference. Πρόκειται για ένα συνέδριο ταξικού πολέμου μέσω της υπονόμευσης της ζωής των κατοίκων – κυρίως της εργατικής τάξης της πόλης – που υποφέρουν από τα απλησίαστα ενοίκια και την έλλειψη στέγης.
Ζούμε σε μια πόλη που το στεγαστικό αποτελεί το «νούμερο ένα» κοινωνικό πρόβλημα για χιλιάδες ανθρώπους. Είναι πλέον σαφές πως η διόγκωση της βραχυχρόνιας μίσθωσης και των μπουτίκ χοτέλ έχει καταστροφικές επιπτώσεις στον αστικό ιστό, στις συνθήκες εργασίας, στους όρους κατοικίας, στο φυσικό περιβάλλον, στην ποιότητα της ζωής των ανθρώπων στα Χανιά. Η εξαφάνιση της κατοικίας σε ολόκληρες γειτονιές που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και η αντικατάσταση τους από ζώνες τουριστικής κατανάλωσης, επιχειρεί να διαλύσει τα όποια επιβιώματα κοινωνικής συνοχής έχουν απομείνει.
Στόχος του συνεδρίου Short Stay Conference είναι η ενίσχυση της βραχυχρόνιας μίσθωσης μέσω της ολοένα και μεγαλύτερης εμπλοκής των εταιρειών διαχείρισης του στεγαστικού αποθέματος, ώστε το εν λόγω «προϊόν» να γίνει πιο ανταγωνιστικό. Στόχος, επίσης, του συνεδρίου είναι η εμπέδωση της προοπτικής να μετατραπούν τα Χανιά σε ένα τουριστικό «μεγα-κατάλυμα» που θα συνθλίβει το δικαίωμα στην πόλη και στην στέγη. Οι εργαζόμενες/οι που δεν έχουν το απαραίτητο «λίπος» σε εισοδήματα ή σε κάποια στεγαστική κληρονομιά, ήδη νιώθουν πως η πόλη δεν τους χωράει. Ακόμα και οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στην δημόσια υγεία, όπως και οι φοιτητές/τριες βιώνουν την έλλειψη στέγης και τα απλησίαστα ενοίκια ως το βασικότερο τους πρόβλημα στα Χανιά. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει και στην μεταναστευτική στέγη. Λόγω των ρατσιστικών πολιτικών και της μακροχρόνιας υποτίμησης της μεταναστευτικής εργασίας, η μεταναστευτική πρόσβαση στην στέγη είναι ακόμα πιο επισφαλής ως αποτέλεσμα ταξικών και κοινωνικών αποκλεισμών. Στην πόλη, επίσης, υπάρχουν χρόνια ζητήματα αστεγίας/στεγαστικής επισφάλειας που αντιμετωπίζονται κυρίως από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Τέλος, ενδεικτικό του γενικευμένου χαρακτήρα της στεγαστικής κρίσης είναι και το εξής: Διαφορετικοί ερευνητικοί θεσμοί τεκμηριώνουν πως σε περιοχές που η παρουσία της βραχυχρόνιας μίσθωσης είναι υψηλή (όπως π.χ. στην Αθήνα) το κόστος του ενοικίου μπορεί να «τρώει» ακόμα και τα ¾ του μισθού των ενοικιαστών.
Το φαινόμενο της έλλειψης στέγης δεν είναι τοπικό αλλά διεθνές. Ακούμε πλέον όλο και περισσότερο για τις συνέπειες σε – κορεσμένες από την τουριστική βιομηχανία – περιοχές της Μεσογείου: Λειψυδρία, αδυναμία διαχείρισης των αποβλήτων, «διάχυση» της υποτίμησης και της απορρύθμισης της εργασίας και σε άλλους κλάδους που συσχετίζονται με τον τουρισμό όπως ο κατασκευαστικός και η εστίαση, ανορθολογική διαχείριση φυσικών πόρων, αλλαγή χρήσεων γης προς όφελος των καταπατητών και αλλοτρίωση της ιστορικής μνήμης και του αστικού ιστού από την τουριστική υπερδόμηση.
Ενάντια στην τουριστικοποίηση της καθημερινότητας εμφανίζονται διεθνώς κινήματα, στην Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Τσεχία και αλλού όπου οι κάτοικοι διεκδικούν να πάρουν τις πόλεις και την ζωή τους πίσω. Κινήματα ξεπηδούν και οργανώνουν συλλογικούς αγώνες προστασίας της στέγης, είτε με κινήσεις αυτομειώσεων των ενοικίων, είτε με μπλοκαρίσματα εξώσεων, είτε αξιοποιώντας τα άδεια κτήρια. Παράλληλα τα κινήματα ενοικιαστών πιέζουν τους θεσμούς και πετυχαίνουν, όλο και πιο συχνά, την απαγόρευση της βραχυχρόνιας μίσθωσης σε ζώνες κατοικίας.
Μέσα από όλους αυτούς τους σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες για την στέγη δημιουργείται ένας άλλος κοινωνικός ιστός που καλύπτει ανθρώπινες, κοινωνικές και εργατικές, ανάγκες.
Καλούμε σε συγκέντρωση έξω από το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», το Σάββατο 2 Νοέμβρη, ημέρα διεξαγωγής του «διεθνούς συνεδρίου Short Stay Conference», στις 10 π.μ. το πρωί
Στις 2 Νοέμβρη στο Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» θα πραγματοποιηθεί διεθνές συνέδριο οργανωμένο από φίρμες και αφεντικά του τουρισμού πολυτελείας, του Real Estate και της βραχυχρόνιας μίσθωσης, με τίτλο Short Stay Conference. Πρόκειται για ένα συνέδριο ταξικού πολέμου μέσω της υπονόμευσης της ζωής των κατοίκων – κυρίως της εργατικής τάξης της πόλης – που υποφέρουν από τα απλησίαστα ενοίκια και την έλλειψη στέγης.
Ζούμε σε μια πόλη που το στεγαστικό αποτελεί το «νούμερο ένα» κοινωνικό πρόβλημα για χιλιάδες ανθρώπους. Είναι πλέον σαφές πως η διόγκωση της βραχυχρόνιας μίσθωσης και των μπουτίκ χοτέλ έχει καταστροφικές επιπτώσεις στον αστικό ιστό, στις συνθήκες εργασίας, στους όρους κατοικίας, στο φυσικό περιβάλλον, στην ποιότητα της ζωής των ανθρώπων στα Χανιά. Η εξαφάνιση της κατοικίας σε ολόκληρες γειτονιές που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και η αντικατάσταση τους από ζώνες τουριστικής κατανάλωσης, επιχειρεί να διαλύσει τα όποια επιβιώματα κοινωνικής συνοχής έχουν απομείνει.
Στόχος του συνεδρίου Short Stay Conference είναι η ενίσχυση της βραχυχρόνιας μίσθωσης μέσω της ολοένα και μεγαλύτερης εμπλοκής των εταιρειών διαχείρισης του στεγαστικού αποθέματος, ώστε το εν λόγω «προϊόν» να γίνει πιο ανταγωνιστικό. Στόχος, επίσης, του συνεδρίου είναι η εμπέδωση της προοπτικής να μετατραπούν τα Χανιά σε ένα τουριστικό «μεγα-κατάλυμα» που θα συνθλίβει το δικαίωμα στην πόλη και στην στέγη. Οι εργαζόμενες/οι που δεν έχουν το απαραίτητο «λίπος» σε εισοδήματα ή σε κάποια στεγαστική κληρονομιά, ήδη νιώθουν πως η πόλη δεν τους χωράει. Ακόμα και οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στην δημόσια υγεία, όπως και οι φοιτητές/τριες βιώνουν την έλλειψη στέγης και τα απλησίαστα ενοίκια ως το βασικότερο τους πρόβλημα στα Χανιά. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει και στην μεταναστευτική στέγη. Λόγω των ρατσιστικών πολιτικών και της μακροχρόνιας υποτίμησης της μεταναστευτικής εργασίας, η μεταναστευτική πρόσβαση στην στέγη είναι ακόμα πιο επισφαλής ως αποτέλεσμα ταξικών και κοινωνικών αποκλεισμών. Στην πόλη, επίσης, υπάρχουν χρόνια ζητήματα αστεγίας/στεγαστικής επισφάλειας που αντιμετωπίζονται κυρίως από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Τέλος, ενδεικτικό του γενικευμένου χαρακτήρα της στεγαστικής κρίσης είναι και το εξής: Διαφορετικοί ερευνητικοί θεσμοί τεκμηριώνουν πως σε περιοχές που η παρουσία της βραχυχρόνιας μίσθωσης είναι υψηλή (όπως π.χ. στην Αθήνα) το κόστος του ενοικίου μπορεί να «τρώει» ακόμα και τα ¾ του μισθού των ενοικιαστών.
Το φαινόμενο της έλλειψης στέγης δεν είναι τοπικό αλλά διεθνές. Ακούμε πλέον όλο και περισσότερο για τις συνέπειες σε – κορεσμένες από την τουριστική βιομηχανία – περιοχές της Μεσογείου: Λειψυδρία, αδυναμία διαχείρισης των αποβλήτων, «διάχυση» της υποτίμησης και της απορρύθμισης της εργασίας και σε άλλους κλάδους που συσχετίζονται με τον τουρισμό όπως ο κατασκευαστικός και η εστίαση, ανορθολογική διαχείριση φυσικών πόρων, αλλαγή χρήσεων γης προς όφελος των καταπατητών και αλλοτρίωση της ιστορικής μνήμης και του αστικού ιστού από την τουριστική υπερδόμηση.
Ενάντια στην τουριστικοποίηση της καθημερινότητας εμφανίζονται διεθνώς κινήματα, στην Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Τσεχία και αλλού όπου οι κάτοικοι διεκδικούν να πάρουν τις πόλεις και την ζωή τους πίσω. Κινήματα ξεπηδούν και οργανώνουν συλλογικούς αγώνες προστασίας της στέγης, είτε με κινήσεις αυτομειώσεων των ενοικίων, είτε με μπλοκαρίσματα εξώσεων, είτε αξιοποιώντας τα άδεια κτήρια. Παράλληλα τα κινήματα ενοικιαστών πιέζουν τους θεσμούς και πετυχαίνουν, όλο και πιο συχνά, την απαγόρευση της βραχυχρόνιας μίσθωσης σε ζώνες κατοικίας.
Μέσα από όλους αυτούς τους σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες για την στέγη δημιουργείται ένας άλλος κοινωνικός ιστός που καλύπτει ανθρώπινες, κοινωνικές και εργατικές, ανάγκες.
Καλούμε σε συγκέντρωση έξω από το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», το Σάββατο 2 Νοέμβρη, ημέρα διεξαγωγής του «διεθνούς συνεδρίου Short Stay Conference», στις 10 π.μ. το πρωί
Either we stand against wars, or we will suffer their consequences!
Rosa Nera Squat
A call for an anti-war and anti-military base march on Tuesday, October 15, at 19:00 in Agora Square.
Crete serves as a strategic hub in a region plagued by widespread crises—wars, civilian casualties, and refugee migrations—from South Africa to the Eastern Mediterranean, and from Palestine and Syria to Ukraine and the Dnieper. As a result, more functions in the city of Chania are becoming militarized to meet the growing demands of the NATO base. New aircraft carrier arrivals and base expansions are being announced, while military technology conferences in Souda are presented as high-society events, offering entertainment for the city’s military recruits. In line with the NATO parliamentary assembly, a visit by NATO parliamentarians to the Souda base is scheduled for October 15, alongside a discussion at the Centre for Mediterranean Architecture involving military and port authorities. The topic of this meeting is ‘maritime security,’ which seems to relate to NATO’s ongoing operations against refugee movements and its strategic interests in regions like the Red Sea.
It is particularly concerning that an event featuring military officers is being hosted at the Centre for Mediterranean Architecture under the auspices of the municipal authority—a venue meant for entirely different research purposes. The use of the CAM as a military dayroom and conference space for NATO personnel, who operate without any democratic oversight, reflects a disturbing environment where militarists and repressive institutions increasingly take on political roles that are not rightfully theirs. It is tragic that discussions on ‘security’ are being led by military institutions with a long history of repression and violence in the region, including major crimes such as deadly pushbacks and the refusal to rescue refugees, resulting in countless lives lost in the Aegean.
It is important to remember that one of the participants in these conferences, the Chania Port Authority, shares responsibility for the heinous crime of refusing to rescue a refugee boat during the Pylos incident. With an increasing number of refugee boats arriving in Crete amidst significant migration waves—reminiscent of those following Israel’s invasion of Lebanon—the demand for ‘Rescue, not Murder’ must once again take center stage.
As capitalist and nationalist antagonisms continue to manifest through war and profit-seeking by states and transnational arms industries, entire cities are reduced to rubble, civilians are systematically murdered, and ethnic cleansing operations create massive refugee crises.
Arms clients and armies indiscriminately deplete their war materials in populated areas, as recently seen in Ukraine, Palestine, Syria, Afghanistan, Libya, Lebanon, Ethiopia, Myanmar, Yemen, and Sudan. Today, nationalism fuels civil wars and expansionist conflicts—such as Israel’s current actions in Gaza—exploited by competing coalitions like NATO or the so-called ‘BRICS’ countries to impose their bourgeois interests through mass extermination. This is painfully exemplified by the ongoing atrocities in Gaza, where tens of thousands have been killed by the Israeli army, and over a million people are left deprived, without access to basic necessities.
The greatest responsibility for this human carnage lies primarily with Western war industries and developed nations in the so-called northern hemisphere, which view the Global South as a field for exploiting cheap labor and resources in collusion with local regimes.
Following devastating conflicts in Iraq, Afghanistan, Libya, Sudan, Yemen, and Syria—where various factions, including ISIS and international forces, have contributed to widespread bloodshed—the human slave trade is now resurging. Trafficking networks, stretching from North Africa to Yemen, often operate in collaboration with European authorities. Refugees fleeing war are either killed in the Mediterranean or exploited as cheap labor in Europe. These are the material interests that ‘security’ discussions among elites in Chania are designed to protect.
Crete—particularly Chania with its Souda base—has become a key geographical center serving NATO’s militaristic ambitions in tandem with Greek capitalism. Chania is increasingly being transformed into a logistical hub for military infrastructure, essentially a parking lot and recreational area for war operations. During quieter moments, one can hear the wail of sirens and the constant roar of warplanes overhead, evoking echoes of conflicts like Lebanon in ’82 or the more recent wars in Iraq and Libya. The city could become even more ‘entertaining’ should international nuclear exchanges erupt between bases and naval forces across the Aegean.
As our leaders force us to choose between alliances of oppressors, it is crucial to rethink how we can effectively resist wars and nationalism.
War-mongering murderers and their conferences are not welcome in Chania.
Freedom for Palestinians!
Withdraw Israeli forces from Gaza, the West Bank, and Lebanon.
Κάλεσμα από την Κατάληψη Rosa Nera & την Συνέλευση του 18ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Χανίων:
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
Ο μετανάστης εργάτης Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, 38 χρονών, δολοφονήθηκε από την ελληνική αστυνομία στο “αμαρτωλό” Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, στο κέντρο της Αθήνας. Το μωλωπισμένο, από τον ξυλοδαρμό, σώμα του Μοχάμεντ έρχεται να μας υπενθυμίσει την για μια ακόμη φορά φονική βία της ελληνικής αστυνομίας, του κράτους και των πολιτικών τους.
Μια βία η οποία στρέφεται για μια ακόμη φορά απέναντι στους αδύναμους, τους μετανάστες, τις μειονότητες και όσους και όσες δεν χωράνε στην κανονικότητα του ρατσιστικού και κατασταλτικού θεσμικού πλαισίου του κόσμου των αφεντικών, των ακροδεξιών πολιτικών και της αστυνομικής διαχείρισης του δόγματος “νόμος και τάξη”.
Μια κανονικότητα η οποία εκφράζεται με πυροβολισμούς σε 18χρονους έπειτα από καταδίωξη, με πνιγμούς στο Αιγαίο και καθημερινή εργασιακή ανασφάλεια και τρομοκρατία. Σ’ αυτήν την κανονικότητα που πάει να μας επιβληθεί, εμείς δεν πρόκειται να αφήσουμε να ξεχαστεί τίποτα. Γιατί η αντίσταση απέναντι στην βαρβαρότητα, περνάει μέσα από τους αγώνες μας για τη δικαίωση των θυμάτων. τους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών και για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα δολοφονικά καθάρματα της ΕΛ.ΑΣ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΕΡΓΑΤΗ ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΚΑΜΡΑΝ ΑΣΙΚ
28/9, στις 12:00, στην Πλ. Αγοράς
Κατάληψη Rosa Nera | Συνέλευση 18ου Αντιρατσιστικού φεστιβάλ Χανίων.
18/9 το αντιεξουσιαστικό μπλοκ , 60 ατόμων , μετά τη μικροφωνική στο Λιμάνι της Καβάλας , για τους Φύσσα / Ζακ, κατευθύνθηκε ως πορεία στο ΑΤ Καβάλας, δυναμικά και με παλμό. Μια διμοιρία ΜΑΤ και ΟΠΚΕ ,μαζί με ένα συρφετό ασφαλιτών ,μας ακολουθούσε όλη τη διαδρομή !
ΣΤΗΝ TOURISTLAND ΤΗΣ ΜΠΙΖΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ AIRBNB Η ΜΟΝΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
Σε αυτήν την εργασιακή, οικονομική και αισθητική αθλιότητα που υπομένουμε ως εργαζόμενοι/ες και κάτοικοι μιας πόλης πλήρως παραδομένης στις επιταγές της τουριστικής βιομηχανίας
Παραμένουμε εδώ
Μαζί μας νιώθουμε κάθε άνθρωπο που ασφυκτιά μέσα στην εργασιακή και στεγαστική ανασφάλεια, την ακρίβεια και την περιβαλλοντική καταστροφή.
Παραμένουμε εδώ
στους αγώνες για τους δημόσιους και ανοιχτούς χώρους που τόσο έχουμε όλοι κι όλες ανάγκη
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΚΑΣΤΕΛΙ
ΠΡΟΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΖΩΗ
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ Η ROSA ΠΟΤΕ ΤΗΣ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ
Συγκέντρωση- Πορεία Τετάρτη 25/09 στις 19:00 στην πλ. Αγοράς
Ποιων η δικαιοσύνη το δίκαιο θα δικάσει; 4 χρόνια μετά, να μην συνηθίσουμε τον θάνατο.
Όταν το τελευταίο δέντρο καεί, όταν το τελευταίο ποτάμι δηλητηριαστεί, όταν το τελευταίο ψάρι πεθάνει, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι το χρήμα δεν τρώγεται.
Από το 2015 έχει γίνει γνωστό πως η LaFarge-ΑΓΕΤ στην πόλη του Βόλου χρησιμοποιεί σαν καύσιμη ύλη τα κομποστοποιημένα σκουπίδια. Έκτοτε, έλαβαν χώρα πολλές και πολύμορφες κινητοποιήσεις από την τοπική κοινωνία, συλλογικότητες, συλλόγους, φορείς, κλπ. με την εταιρεία και το τοπικό κράτος να παίζουν «κρυφτούλι ευθυνών». Αποκορύφωμα αυτών των κινητοποιήσεων ήταν η διαδήλωση στις 13 Ιουνίου 2020, όπου για πρώτη φορά ξεκίνησε για συμβολικούς-ουσιαστικούς λόγους από το νοσοκομείο του Βόλου με σκοπό να καταλήξει στο εργοστάσιο, όπως και έγινε. Οι δυνάμεις καταστολής υπερασπίστηκαν την αδικία από εντός αλλά και εκτός του εργοστασίου με ξύλο, δακρυγόνα, ευθείες βολές και τρομοκρατία βάζοντας τα κέρδη των πολυεθνικών με αποικιοκρατική νοοτροπία πάνω από τις ζωές και την υγεία της τοπικής κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Η αστυνομία σε ρόλο τοπικού μπράβου των επενδυτών συνέχισε το τρομοκρατικό της έργο τόσο με τον βασανισμό του Βασίλειου Μάγγου έξω από τον «ναό» της δικαιοσύνης που τον οδήγησε στον θάνατο όσο και με πολλαπλές εισβολές σε σπίτια διαδηλωτών και συλλήψεις. Όσον αφορά τις δίκες των διαδηλωτών, έως τώρα έχει πραγματοποιηθεί μια μοναδική δίκη η οποία ήταν αθωωτική, οι υπόλοιπες παραμένουν ανοιχτές καθώς έχουν αναβληθεί για τις 25 Νοεμβρίου 2024. Παράλληλα, στις 13 Ιουνίου εκδικάζεται η υπόθεση συντρόφου με κακουργηματικό χαρακτήρα στα δικαστήρια των Τρικάλων. Όλο αυτό το κυνήγι μαγισσών υφίσταται για την επιλογή του καθαρού αέρα έναντι του καρκίνου που εκπέμπουν οι καμινάδες της ΑΓΕΤ.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται ολοένα και περισσότερη φτωχοποίηση και πτώση του βιοτικού επιπέδου, γεγονός που επηρεάζει κυρίως τα χαμηλότερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα. Οι παράγοντες που συντελούν σε αυτό ποικίλλουν, αλλά το κίνητρο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά το «ζωή για λίγους και εκλεκτούς». Δηλαδή, η ύπαρξη κριτηρίων για το δικαίωμα στη ζωή το οποίο καθορίζεται σύμφωνα με το εισόδημα του καθενός και την δύναμη ισχύος της κάθε μιας, προωθώντας μια ατομικιστική ζωή βασισμένη στο θατσερικό ρητό «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν άτομα και οικογένειες». Ανά τα χρόνια, αυτό γίνεται αισθητό όταν αρκετές δημόσιες υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται ακολουθώντας πιστά το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και βασικές ανθρώπινες ανάγκες και δημόσια αγαθά παραγκωνίζονται και θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και ένα παλαιότερο το ξεπούλημα των σιδηροδρόμων.
Παράλληλα το υψηλό κόστος ζωής με την αύξηση του πληθωρισμού, σε συνδυασμό με τα επενδυτικά σχέδια του κράτους και ντόπιου ή ξένου κεφαλαίου, που παρουσιάζονται με την μορφή αναπτυξιακών πλάνων ανάπλασης και εξευγενισμού των περιοχών, οδηγούν στον εκτοπισμό των «αδύναμων». Θεωρούμε ότι παγκόσμια αυτή η δραστηριότητα έχει συγκεκριμένα βήματα, ξεκινώντας από την υποβάθμιση μιας περιοχής, την πτώση της αξίας της (κοινωνικής ή οικονομικής), την εξαγορά της και την μετατροπή της σε χώρο προσέλκυσης απρόσωπων καταναλωτικών σχέσεων με μοναδικό στόχο την παραγωγή κέρδους (εξώσεις- πλειστηριασμοί κατοικιών, airbnb, τουριστικοποίηση). Σε αυτές τις νέες εμπορευματοποιημένες ζώνες γεμάτες γυαλιστερά περιτυλίγματα, υποκριτικά χαμόγελα και στολές σωμάτων ασφαλείας, όταν το σχέδιο ολοκληρώνεται, γίνεσαι δεκτός μόνο ως καταναλωτής/τρια.
Επιπλέον, κράτος και κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία με την Ε.Ε προσπαθούν να πετύχουν τους κερδοσκοπικούς σχεδιασμούς της «πράσινης μετάβασης» ή αλλιώς τα ενεργειακά παιχνίδια που καταλήγουν στην λεηλασία της φύσης και συνεπώς στην λεηλασία της ίδιας της ανθρώπινης ζωής (Σκουριές, Α.Γ.Ε.Τ, Άγραφα). Συγκεκριμένα, το ενεργειακό ζήτημα αποτελεί κομβικό κομμάτι στην παρούσα πολιτική-κοινωνική συγκυρία καθώς η ενέργεια συγκροτεί πλέον ένα καπιταλιστικό εμπόρευμα αντί για κοινωνικό αγαθό και την κινητήριο δύναμη στις διαδικασίες της παραγωγής και της κατανάλωσης. Είναι επακόλουθο λοιπόν, να απαρτίζει βασικό πυλώνα στην διατήρηση και στην ενίσχυση της κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών αλλά και στην σκακιέρα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Καθώς, με τον όρο-καραμέλα «πράσινη μετάβαση» εννοείται η σταδιακή εγκατάλειψη της χρήσης ορυκτών καυσίμων και η πλήρης μετάβαση στη χρήση του ηλεκτρισμού σε κάθε χώρα της Ε.Ε , δηλαδή η ανεξαρτητοποίησή της από άλλες χώρες και η δημιουργία ανταγωνιστικής αγοράς. Οι συνέπειες όμως δεν είναι τόσο «πράσινες» και φιλικές προς το περιβάλλον, αφού οι φυσικοί πόροι ιδιοποιούνται, η βιοποικιλότητα ρημάζεται με την εγκατάσταση των Β.Α.Π.Ε και τον βίαιο εκτοπισμό, αλλά και νέες τακτικές για πολεμικές εκστρατείες αναδύονται. Σε τοπικό επίπεδο, η καταστροφή της γης και της ανθρώπινης ζωής επιτυγχάνεται, εκτός από την καύση σκουπιδιών, μελλοντικά με την εγκατάσταση πλωτού σταθμού υγροποιημένου αερίου LNG που προετοιμάζεται στον ήδη επιβαρυμένο Παγασητικό και με την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στο Πήλιο. Όλα αυτά, με τις πλημμύρες συνάμα, τις πυρκαγιές και τις επιζήμιες απόρροιες που επέφερε η αδιαφορία της κρατικής-θεσμικής διαχείρισης τους καθιστούν την περιοχή του Βόλου ένα βεβαρημένο περιβάλλον ρύπων που εγκαταλείπεται στην αγχόνη των κερδοσκόπων εταιρειών.
Σε εποχές κοινωνικού κανιβαλισμού με ανελέητο ανταγωνισμό και έντονα ατομικιστικά στοιχεία, η μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην λεηλασία της φύσης είναι η θέληση για ζωή, δηλαδή οι συλλογικοί και ανυποχώρητοι αγώνες ενάντια στην καταδυνάστευσή της. Αντίθετα, ο κρατικός μηχανισμός δεν θα αφήσει αναπάντητη καμία κίνηση αντίστασης, αφού είναι πιθανό να κινδυνέψουν τα κερδοφόρα σχέδια των φυλασσόμενων του. Ασκείται, λοιπόν, ακραία καταστολή των κοινωνικών αγώνων με την ποινικοποίηση και φυλάκιση κάθε αντιστεκόμενου και εξεγερμένης αλλά και με την χρήση βίας έναντι τους, δημιουργώντας σκηνές τρομοκρατίας και εκφοβισμού για τους ίδιους αλλά και για τις επόμενες που θα προσπαθήσουν να μπλοκάρουν τα σχέδια τους. Έτσι, οι κατασταλτικές και δικαστικές δυνάμεις δουλεύοντας σαν το μακρύ χέρι κρατιστών και αφεντικών, στην καλύτερη των περιπτώσεων σηκώνουν την λευκή σημαία σε ακραία ενδοκοινωνικά περιστατικά, ενώ στην χειρότερη παίρνουν την θέση του ισχυρού. Από την γυναικοκτονία στην Μακρυνίτσα Πηλίου, που είχε καταγγελθεί στις «αρχές» ως απειλή οικογενειακής εστίας και δεν υπήρξε ένα περιπολικό από τα εκατοντάδες που περιφέρονται, από τους Αγίους Αναργύρους που «τα περιπολικά δεν είναι ταξί», από εργατικά ατυχήματα που καρότσες Ι.Χ «μετατρέπονται» σε ασθενοφόρα για να μην δηλώνονται ως τέτοια μέχρι την υπόθεση Β.Μάγγου. Σε συνέχεια των παραπάνω, η δίκη του συντρόφου στις 13 Ιουνίου αποτελεί την προσπάθεια τιμώρησης και εξόντωσης του κινήματος ενάντια στην καύση σκουπιδιών αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά την εκδικητική συμπεριφορά του κράτους προς όσους/ες αγωνίζονται.
Μια μέρα μετά την μαζική πανελλαδική πορεία, στις 14 Ιουνίου 2020, κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ- LA FARGE και την ημέρα της κινητοποίησης υπεράσπισης των συλληφθέντων της πορείας, ο Βασίλης Μάγγος ξυλοκοπήθηκε βάναυσα, άνευ λόγου και αιτίας, γεγονός που τον οδήγησε στον θάνατο έναν μήνα μετά, καθώς προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί στη θέα της χολιγουντιανής μεταφοράς του διωκόμενου, ενώ ήταν άοπλος και μόνος του μπροστά σε πάνοπλους και εκπαιδευμένους άνδρες σωμάτων «ασφαλείας». Ύστερα, απήχθη εν είδει προσαγωγής και κατά την οδήγηση του στο αστυνομικό τμήμα, οι αστυνομικοί που τον συνόδευαν συνέχισαν τις βίαιες και παράνομες πρακτικές τους αφήνοντάς τον αργά το ίδιο βράδυ έξω από το αστυνομικό τμήμα χωρίς καμία βοήθεια και με σπασμένα πλευρά. Η πράξη αυτή αναδεικνύει την πρόθεση των αστυνομικών να μην συσχετιστούν οι ίδιοι για την αισχρή κατάσταση που βρισκότανε. Η σύγχρονη τρομοκρατία δεν θα μπορούσε να καταστεί δυνατή δίχως τον πλήρη έλεγχο της αστικής δικαιοσύνης. Από την μια πλευρά έχουμε τα υποτιθέμενα όργανα της τάξης να καταπνίγουν βίαια οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης πάνω σε αυθαιρεσίες που επιβάλλει η άρχουσα τάξη και από την άλλη την δικαστική εξουσία να εθελοτυφλεί μπροστά σε τέτοια γεγονότα, συμπλέοντας σε πλήρη αρμονία με τα συμφέροντα των από πάνω. Στις δικαστικές αίθουσες, αντί να εκδικαστεί μια υπόθεση προσπαθώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη, οι δικαστικές αρχές έρχονται σε αντίθεση με την φύση τους και λειτουργούν σαν όργανο ξεπλύματος του κεφαλαίου, των φίλων του και των προστατών του. Η δικαστική εξουσία επινοεί πάντα ένα παραμύθι προσαρμοσμένο ακριβώς και στηριζόμενο μόνο σε παραθυράκια της ελληνικής νομοθεσίας, προκειμένου να μας αποδείξει πως η αστυνομία το μόνο που κάνει είναι “η δουλειά της”. Ωστόσο, η δίκη των βασανιστών του Βασίλη έχει αναβληθεί για τις 20 Σεπτεμβρίου του 2024.
Δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από την αστική δικαιοσύνη. Η μόνη απάντηση είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια βάζοντάς τες πάνω από τα κέρδη τους. Η μόνη απάντηση θα δοθεί στον δρόμο και στις κοινότητες αγώνα. Οργανωνόμαστε αλληλέγγυα και αντι-ιεραρχικά στον αγώνα για τη γη και την ελευθερία.
ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΥΣΗΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ
Η Καταληψη Rosa Nera στηρίζει και καλεί στην απεργιακή πορεία – μέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών στις 8 Μαρτίου στην Πλατεία Αγοράς Χανίων στις 12 μ.μ.
Για την 8η Μάρτη
“…Ζωή, όχι επιβίωση.
Η ζωή είναι αυτό που επιθυμεί η γυναίκα που εργάζεται.
Η τέχνη, η μουσική, ο ήλιος δεν είναι μόνο για τις πλούσιες γυναίκες, είναι και δικαίωμα όλων των εργατριών.
Δεν θέλουμε μόνο ψωμί,
αλλά και τα
τριαντάφυλλα,
τα ρόδα της ζωής…”
Την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη. Στην Καβάλα η απεργιακή συγκέντρωση ήταν στις 11:00 στην κεντρική πλατεία. Συμμετείχαν αρκετοί φορείς της πόλης, εργαζόμενοι/ες, μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες. Το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλοκ κατέβηκε με πανό ‘ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΗ’. Κατά τη διάρκεια της πορείας ακούστηκαν αρκετά συνθήματα με έντονο και δυνατό παλμό!
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΕΧΕΙ ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:
Τέμπη, το έγκλημα που ξεγύμνωσε τον βασιλιά.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 στους Ελληνικούς σιδηροδρόμους δολοφονήθηκαν 57 άνθρωποι με ξεκάθαρη υπαιτιότητα του ελληνικού κράτους. Μια εμπορική και μια επιβατική αμαξοστοιχία κινούνταν στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή με αντίθετη φορά και συγκρούστηκαν μετωπικά παρά τα πολυδιαφημισμένα συστήματα ασφαλείας για τον έλεγχο της κυκλοφορίας των τρένων, με αποτέλεσμα τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό ακόμα 180. Δύο τρένα συγκρούονται και από την σύγκρουση αποκαλύπτεται η συστημική σαπίλα των μιζών, των επιχορηγήσεων και των εξοπλισμών του ιδιωτικοποιημένου ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου. Εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, μετανάστες και κυρίως νεολαίοι και φοιτητές/τριες ήταν οι επιβάτες οι οποίοι βρήκαν φρικτό θάνατο, ενώ στο παρασκήνιο η απόπειρα συγκάλυψης πολιτικών ευθυνών ξεκινάει ήδη από τις πρώτες ώρες της δημοσιοποίησης της σύγκρουσης με φόντο τα κροκοδείλια δάκρυα των ηθικών αυτουργών στις τηλεοπτικές κάμερες .
Στήνοντας την κυβερνητική ομερτά.
Από την πρώτη στιγμή του εγκλήματος στα Τέμπη, ο κρατικός μηχανισμός υπό τις εντολές υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων, εμπόδισε ανεξάρτητους ελεγκτικούς φορείς να αναλάβουν το κομμάτι της διερεύνησης και της πραγματογνωμοσύνης. Τα δεκάδες δις που υποτίθεται πως ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, για την αγορά σύγχρονων βαγονιών ,τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου και την αναβάθμιση των συστημάτων ασφαλείας (περιβόητη σύμβαση 717),φαίνεται πως κατέληξαν στις τσέπες μεγαλοεργολάβων και πολιτικών. Η ιδιωτικοποίηση και το “σπάσιμο” του ΟΣΕ σε μικρότερες εταιρίες καθώς και η πώληση του στην Ιταλική εταιρία Ferrovie Dello Stato Italiane, αποδείχθηκε ένα ατέλειωτο εξοπλιστικό φαγοπότι, αφήνοντας πόνο και θάνατο. Η κυβέρνηση όρισε τους δικούς της κομματικούς ιστάμενους σε θέσεις κλειδιά και χάρη στο νομικό καθεστώς των παρένθετων εταιριών, που μπερδεύει τις υποχρεώσεις τους, η όποια ελπίδα για απόδοση ευθυνών εξανεμίστηκε και έτσι οδηγούμαστε σήμερα στην απόλυτη συγκάλυψη του εγκλήματος . Με την ίδια ευκολία το ελληνικό κράτος, μέσω της κυβερνητικής πλειοψηφίας, απέρριψε την έκκληση της ευρωπαϊκής εισαγγελικής αρχής να συμμετέχει στις έρευνες και να διερευνήσει την πιθανότητα ποινικής ευθύνης πρώην υπουργών. Άλλωστε, η αλληλοκάλυψη των μεγαλοκαρχαριών όταν τα συμφέροντα τους συγκλίνουν, είναι δεδομένη.
Οι πρώτες και άμεσες κυβερνητικές ενέργειες συγκάλυψης έγιναν από επιτροπές που συστάθηκαν εκείνη την στιγμή από υπουργούς και τοπικούς εξουσιαστές της κυβερνητικής μαφίας (Αγοραστός, Τριαντόπουλος, Πλεύρης), οι οποίοι μαζί με τους Γ.Γ των αρμόδιων υπουργείων και τους εκπροσώπους των αρχών, προχώρησαν ήδη από την πρώτη εβδομάδα του εγκλήματος, σε μπάζωμα του χώρου και αλλοίωση των στοιχείων, πριν καν ολοκληρωθούν οι έρευνες. Η δεύτερη πράξη του έργου του δολοφόνου που προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη του, ήταν η σύσταση τριμερούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων φιλικά προσκείμενων προς την κυβέρνηση, που σκοπό είχε την υποβάθμιση των κυβερνητικών ευθυνών, την απόκρυψη στοιχείων σχετικά με την έκρηξη και το είδος φορτίου της εμπορικής αμαξοστοιχίας, ώστε να διασφαλιστεί πως το τελικό πόρισμα θα περιορίζεται μόνο σε αναφορές για λάθη του ανθρώπινου παράγοντα. Κάτι που αποτελούσε, εξάλλου επίσημη γραμμή του Μαξίμου από τις πρώτες στιγμές όταν προβάλλονταν τα δακρύβρεχτα διαγγέλματα του πρωθυπουργού.
Το στημένο σώμα βουλευτών που καλείται ως εξεταστική επιτροπή, χωρίς γνώσεις, έγγραφα και δικογραφίες, αποτελεί από μόνο του ύβρη, προσβολή και κοροϊδία προς τον αγώνα των οικογενειών και την μνήμη των θυμάτων. Οι λύκοι στους οποίους το “δημοκρατικό” πλειοψηφικό σύστημα ανέθεσε να φυλάνε τα πρόβατα, δημιούργησαν ένα ασφαλές περιβάλλον για τους κυβερνητικούς βουλευτές και τα διοικητικά στελέχη των εταιριών, τα οποία καταθέτοντας ως μάρτυρες, αποσιώπησαν την κυβερνητική σπατάλη και το φαγοπότι των εταιριών και αποποιήθηκαν των ευθυνών τους .
Υπό το πέπλο προστασίας που του εξασφαλίζει η κάθε άλλο παρά αμερόληπτη εξεταστική επιτροπή, κάνει την εμφάνιση του και ο ηθικός αυτουργός των δολοφονιών των Τεμπών, ο Αχ. Καραμανλής. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων για το ευνοϊκό αποτέλεσμα της επιτροπής, ο πρώην υπουργός μεταφορών θα κουνήσει το δάχτυλο στους επικριτές του και μέσα από ένα σόου κυνικότητας, θράσους και αλαζονείας, θα δηλώσει περήφανα αθώος. Το ανδρείκελο αυτό, εφτά μέρες πριν την δολοφονία των Τεμπών διερρήγνυε τα ιμάτιά του για την λειτουργία και την ασφάλεια των τρένων, προτρέποντας και παραπλανώντας το επιβατικό κοινό να χρησιμοποιεί τα τρένα ώστε να ενισχυθεί το αφήγημα περί οικονομικού θαύματος του ασημένιου βέλους. Πίστεψε, πωςυπονομεύοντας τους συνδικαλιστές του ΟΣΕ και τα εξώδικα τους για την κατάσταση των σιδηροδρόμων και αγνοώντας ταυτόχρονα τα πορίσματα των εμπειρογνωμόνων επιδεικτικά, θα έπειθε την κοινή γνώμη για την αθωότητά του. Μάταια. Με πλήρη αναξιοπρέπεια και ανηθικότητα υπαινίχθηκε πως ο πόνος των συγγενών θα πρέπει να είναι “βουβός”, χωρίς να ενοχλεί, αναφερόμενος στον αγώνα του συλλόγου των οικογενειών των θυμάτων.
Το επόμενο βήμα της εγκληματικής οργάνωσης του ελληνικού κράτους.
Δικαστική εξουσία και ΜΜΕ προχωρούν στην γενικότερη αποδόμηση και υποβάθμιση του γεγονότος, ελπίζοντας με την πάροδο του χρόνου να καταφέρουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Οι εισαγγελείς από την πρώτη στιγμή κατευθύνουν τις έρευνες με απίστευτη προχειρότητα, ενώ με θράσος επιδεικνύουν σε όλους πως η αμερόληπτη εφαρμογή των νόμων δεν ισχύει για τις υψηλές τάξεις και τους ισχυρούς. Με την δικαιοσύνη να μην λειτουργεί , όχι από επιλογή, αλλά από επιβολή, οι ποινικές ευθύνες μοιράζονται επιλεκτικά στα αναλώσιμα διοικητικά στελέχη και η επίσπευση της δίκης μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η επιλογή αυτή προφανώς δεν έχει άλλο σκοπό από το να μην αφήσει χρονικά περιθώρια σε περαιτέρω έρευνες και εξετάσεις μαρτύρων. Πόσω μάλλον, όταν μελέτες και πορίσματα που προκύπτουν συνεχώς από τους πραγματογνώμονες που διόρισαν οι συγγενείς των θυμάτων , ξεγυμνώνουν το κυβερνητικό αφήγημα και καταρρίπτουν συνεχώς την συγκάλυψη του Μαξίμου.
Ο αγώνας για αξιοπρέπεια των οικογενειών.
Οι οικογένειες των θυμάτων πιέζουν με κάθε τρόπο εισαγγελείς και ανακριτές για να πράξουν τα αυτονόητα. Ακόμα και οι στοιχειώδεις ενέργειες που αφορούν στην έκρηξη που σημειώθηκε στο σημείο της σύγκρουσης, γίνονται κάτω από την συνεχόμενη επιμονή και πίεση των οικογενειών με τρομερή καθυστέρηση και συνεπακόλουθη αλλοίωση στοιχείων. Την προκλητική αυτή στάση της δικαστικής εξουσίας απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων, ήρθε με περίσσιο θράσος να πλαισιώσει και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αρμόδια για την περίπτωση των Τεμπών, προς την πρόεδρο του συλλόγου Μ. Καρυστιανού, η οποία στην προσπάθειά της να διαμαρτυρηθεί για τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις στην υπόθεση τους, η εισαγγελέας παρότρυνε τον σύλλογο “να σταματήσει να ασχολείται με το γεγονός και να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής που τους απομένει με ηρεμία και γαλήνη, με την βοήθεια της εκκλησίας…”. Μέσα από όλη αυτή την συστηματική απαξίωση, με σθένος και αξιοπρέπεια, οι οικογένειες των θυμάτων προσπερνούν τα κρατικά εμπόδια και σηκώνουν τον αγώνα για δικαιοσύνη στους ώμους τους, έχοντας όλη την κοινωνία στο πλάι τους.
Προσπαθώντας να αποσιωπήσουν τους συνδικαλιστικούς αγώνες για ακόμα μια φορά.
Η απαξίωση των εργατικών συνδικαλιστικών αγώνων από το Μαξίμου δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Είναι η συνέχεια της αντεργατικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που με νομοσχέδια και τροποποιήσεις, επιχειρούν να ποινικοποιήσουν την συνδικαλιστική δράση και τους εργατικούς αγώνες. Ακόμα και στην δική μας περιοχή, δεν είναι λίγες οι φορές που με παράνομο τρόπο οι εργοδοσίες των μεγάλων χημικών βιομηχανιών του τόπου μας (Πετρέλαια και Λιπάσματα), προχώρησαν σε εικονικές ποινικοποιήσεις των εργατικών σωματείων, ώστε να προβούν σε ομαδικές απολύσεις. Πόσω μάλλον, όταν συνέβησαν εκρήξεις στις σάπιες εγκαταστάσεις των εργοστασίων, θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα και πυρκαγιές μέσα σε εύφλεκτες μονάδες, με την ανύπαρκτη αντίδραση όλων των αρμόδιων ανεξάρτητων ελεγκτικών φορέων και την ανοχή των αρμόδιων τοπικών αρχόντων οι οποίοι συνεχίζουν να τους αδειοδοτούν.
Όμοια και στο ατύχημα των Τεμπών, όλες οι εταιρίες αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των εργατικών σωματείων των σιδηροδρόμων, ενώ η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ) συνέχισε να τους αδειοδοτεί , αφήνοντας επιβατικό κοινό και εργαζόμενους στο έλεος της τύχης τους.
Η χρόνια οικονομική εγκληματική απάτη, η σωρεία καταχρήσεων, παραλήψεων και λαθών οδήγησαν στην δολοφονία των Τεμπών. Έδειξαν με τον πιο ωμό τρόπο, την γύμνια και την ψεύτικη βιτρίνα του εκσυγχρονισμού που ευαγγελίζεται ο καπιταλισμός.Μια βιτρίνα που ράγισε και φανέρωσε το πραγματικό πρόσωπο της ανάπτυξης, που πλουτίζει σε βάρος των ζωών μας. Τα όνειρα δεκάδων ψυχών συνετρίβησαν στο όνομα του κέρδους, της ανάθεσης και της απληστίας. Μας εξαπάτησαν, μας έκαναν να νιώσουμε ασφαλείς, υποσχόμενοι βήματα εκσυγχρονισμού και σταθερότητας. Μόνο που δεν προσέξαμε ότι πατούσαν πάνω στα άψυχα κορμιά μας. Αυτοί εισέπρατταν κονδύλια και εμείς εισπράξαμε Τέμπη.
Μα λογαριάζουν χωρίς τον λαό. Μόνο εμείς, οι από τα κάτω, μπορούμε να σπάσουμε το τείχος του κυνισμού και της αλαζονείας, δίνοντας ένα τέλος σε αυτή την λαιμαργία του καπιταλισμού που τρέφεται από τους κόπους μας και από το αίμα μας. Με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και αποφασιστικότητα στεκόμαστε απέναντι σε κάθε πολιτική και δικαστική εξουσία, απέναντι σε κάθε δυνάστη. Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στους κρατικοδίαιτους που μας εξαθλιώνουν και να διεκδικούμε τον έλεγχο των ζωών μας. Μέχρι την απελευθέρωση των αδύναμων αυτού του τόπου και την ταφή όλων όσων εκπροσωπεί αυτό το σύστημα, θα αγωνιζόμαστε ενάντια στην θανατοπολιτική επιλογή κράτους και κεφαλαίου, θα αγωνιζόμαστε για την κοινωνική χειραφέτηση και την ταξική δικαιοσύνη. Διάλεξαν την συνενοχή, την συγκάλυψη και την απαξίωση. Εμείς διαλέγουμε την Αλληλεγγύη, την Αξιοπρέπεια και την Ισότητα.
Η Κατάληψη Rosa Nera καλεί
στην απεργιακή πορεία της 28ης Φλεβάρη
Ένα χρόνο μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, κράτος και Κεφάλαιο συνεχίζουν να δολοφονούν: 179 νεκροί εργαζόμενοι για τα κέρδη της εργοδοσίας μέσα στον τελευταίο χρόνο
Να βάλουμε τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους
Απεργίες διαρκείας
ενάντια σε έναν κόσμο αδικίας
Αρκετά ανεχτηκαμε την στέρηση
ώρα να μοιραστούμε την αφθονία
Όλες και όλοι στην Απεργία,
Τετάρτη 28/2
στις 10.30 στην Πλατεία Αγοράς
Κάλεσμα της Κατάληψης Rosa Nera.
Συγκέντρωση – Μικροφωνική.
Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου, ώρα 12: 00.
Πλατεία Αγοράς Χανίων.
Ένα κίνημα καταλήψεων έχει ανθίσει σε πανεπιστημιακούς χώρους, μετά την πρόσφατη ανακοίνωση της κυβέρνησης των καθαρμάτων για ίδρυση “μη κρατικών” πανεπιστημίων. Καταλήψεις μαζικές και διαρκείας ενάντια στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αυτό φυσικά έφερε τις ανάλογες κινήσεις από πλευράς του κράτους. Οι δυνάμεις καταστολής των ΜΑΤ, μπούκαραν στις σχολές, δείραν φοιτητές για να εμπεδώσουμε όλοι μας, πως έχουμε δημοκρατία και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μονόδρομος. Η χρόνια και εσκεμμένη υποτίμηση της παιδείας, οι εργολαβίες στην καθαριότητα και την σίτιση, η υποχρηματοδότηση της μέριμνας, καθώς και οι ολοένα και περισσότερες εταιρείες οι οποίες χρηματοδοτούν ερευνητικά παράγοντας γνώση τζάμπα για το κεφάλαιο, δημιουργούν την δυστοπία στην οποία τα τελευταία χρόνια έχουν εκπέσει τα ιδρύματα της χώρας. Αντί να αποτελούν έναν πνεύμονα ελευθερίας και σκέψης μέσα στην κοινωνία, επιχειρείται η απονέκρωση κάθε κριτικής σκέψης, η αποξένωση από την κοινωνία και ο ολοκληρωτικός έλεγχος της γνώσης με βάση το κέρδος.
Τα πανεπιστήμια δεν είναι μονάχα ένας χώρος εκπαίδευσης, είναι ένα μέρος κοινωνικοποίησης, πολιτικής, τέχνης. Οι ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιστημίων στοχεύουν και εκεί, στην διάλυση κάθε κοινωνικής σχέσης που μπορεί να σχηματίσει συνειδήσεις, στον έλεγχο κάθε πολιτικής δραστηριότητας η οποία στέκεται απέναντι στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου, κάθε μορφή μη ελεγχόμενης κίνησης.
Οι καταλήψεις κερδίζουν λίγο από τον χαμένο μας χρόνο και χώρο. Τις υπερασπιζόμαστε ως άλλο ένα μέσο των καταπιεσμένων να σταματήσουν την αδηφάγο σκουπιδιάρα του καπιταλισμού. Αρκετά με την κονόμα !
Έχουμε δει που έχει καταλήξει η ιδιωτικοποίηση των τρένων. Που έχει φτάσει η τιμή του ρεύματος, των καυσίμων, της ενέργειας όταν το κεφάλαιο κάνει κουμάντο. Οι δημόσιες υποδομές που αναλαμβάνουν εργολάβοι. Έχουμε δει τι συμβαίνει στο σύστημα υγείας ; Αν θες να είσαι υγιής θα χρειαστεί να πληρώσεις, αν θες να μορφωθείς θα χρειαστεί να πληρώσεις. Τα κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύματα, αποκλείοντας όποιον δεν έχει χρήματα. Αλλά μιας και μιλάμε για αποκλεισμούς, τι συμβαίνει με τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστριών που βρίσκονται έγκλειστα σε κέντρα κράτησης ;
Δεν υπερασπιζόμαστε πτυχία με αξία που θα παράξουν ακόμη περισσότερη εκμετάλλευση, δεν υπερασπιζόμαστε την βιομηχανία που έχει στηθεί μέσα στα “δημόσια και δωρεάν” πανεπιστήμια. Είμαστε με τα αντιστεκόμμενα κομμάτια της φοιτητικής κοινότητας που παλεύουν καθημερινά για να μη μετατραπεί η ζωή σε ένα απέραντο πεδίο εκμετάλλευσης και υποταγής. Είμαστε με εκείνους εκείνες κι εκείνα που επιλέγουν να έχουν λόγο για τις σπουδές και την ζωή τους.
Μέχρι την κοινωνική αυτοδιεύθυνση και την ελευθερία, κι ακόμα παρά πέρα.
