ΑΦΙΣΑ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΣΤΟ Α. Σ. Λ. (24/11)

Μετά από πρωτοβουλία της συνέλευσης Αναρχικών Αντιεξουσιαστ(ρι)ων Λαμίας, την ερχόμενη Παρασκευή 24/11, στις 19.00 το απόγευμα στο χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Λαμίας θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συνέλευση, ανοιχτή σε όλους και όλες, σχετικά με το παλαιστινιακό ζήτημα και τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, απέναντι στην ασταμάτητη επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ, έτσι ώστε να ανταλλάζουμε επιχειρήματα, να εμβαθύνουμε και να ζυμωθούμε πολιτικά! Να είμαστε όλοι και όλες εκεί!

ΤΡΙΤΗ 21/11/2023, ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”WEEK – END”, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Week-end

του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

H ταινία που σήμανε το οριστικό φινάλε στο «αστικό σινεμά» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και προφήτευσε τον Μάη του ’68.

Τέλος της ιστορίας. Τέλος του σινεμά.

Αυτό ήταν για τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ το «Week-end», μια ταινία πού όχι μόνο σφράγισε το τέλος της πρώτης περιόδου του «αστικού σινεμά» της καριέρας του, αλλά προ οικονόμησε, ένα χρόνο πριν, το ξέσπασμα του Μάη του 68, αυτού του σαρωτικού κινήματος αμφισβήτησης, του οποίου ο Γάλλος σκηνοθέτης υπήρξε ταγός και πρωτοπόρος.

Κι αν υπάρχει μια ταινία στη φιλμογραφία του, η οποία είναι όντως η αλήθεια σε 24 πλάνα το δευτερόλεπτο και το ψέμα σε κάθε λήψη, αυτή δεν είναι άλλη από το «Week-end», όπου τα πάντα και οι πάντες μοιάζουν να βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους: ο σκηνοθέτης με το θέμα του, τους ηθοποιούς του και τους θεατές, ο ήχος με την εικόνα, το σημείο με το σημαινόμενο, το σινεμά ως αναπαραστατική απεικόνιση της αλήθειας με τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο πόλεμος αυτός ξεκινά ήδη από τον τίτλο. Το Week-end, συμβολικό τέλος της εργάσιμης εβδομάδας και χρόνος ανάπαυσης, δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα του καπιταλιστικού τρόπου οικονομικής οργάνωσης και του καταμερισμού της εργασίας, μία φαινομενική κατάκτηση των εργαζομένων, αλλά ουσιαστικά αναπόσπαστο τμήμα της ορθολογικοποίησης της παραγωγής, όπως την εμπνεύστηκε ο Χένρι Φορντ. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η χρονική περίοδος στην οποία ο Γκοντάρ, τοποθετεί το ταξίδι του πρωταγωνιστικού του ζεύγους, του Ρολάν και της Κορίν, ενός ανδρόγυνου εύπορων μεσοαστών, οι οποίοι ενώ ήδη από τα πρώτα πλάνα της ταινίας μηχανορραφούν ο ένας το χαμό του άλλου, αποφασίζουν από κοινού να ταξιδέψουν μαζί στη γαλλική επαρχία προκειμένου να εξασφαλίσουν την κληρονομιά του ετοιμοθάνατου πατέρα της Κορίν, καταφεύγοντας ακόμα και στο φόνο της μητέρας της, αν αυτό χρειαστεί.

Το ταξίδι αυτό φυσικά (κι αναμενόμενα, σε ταινία του Γκοντάρ βρισκόμαστε) θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μετά από ένα μποτιλιάρισμα και ένα από τα διασημότερα τράβελινγκ στην ιστορία του σινεμά, μια πένθιμη πομπή για το τέλος της αστικής τάξης, την οποία ο ίδιος ο Γκοντάρ υπονομεύει με τη συνεχή χρήση μεσότιτλων, το ζευγάρι θα συναντήσει στην διάρκεια αυτού του Σαββατοκύριακου, που μόνο 48 ώρες δεν διαρκεί, πτώματα, κατεστραμμένα αυτοκίνητα, επαναστάτες, κακοποιούς, ιστορικές και λογοτεχνικές προσωπικότητες περασμένων αιώνων, ακόμα και το ίδιο το κινηματογραφικό συνεργείο που τους ακολουθεί. Η ατέρμονη περιήγηση σε ένα κάθε άλλο παρά ειδυλλιακό τοπίο που μοιάζει να αντικατοπτρίζει τη σήψη και το τέλμα όλων των χαρακτήρων που έχουν περάσει από την ταινία θα καταλήξει στο πατρικό της Κορίν και στο φόνο, τότε όμως είναι που οι δύο πρωταγωνιστές θα πέσουν στα χέρια μιας ομάδας κανίβαλων τρομοκρατών που αρέσκονται στο να απαγγέλουν χωρία από τα Άσματα του Μαλντορόρ και να μιλούν συνθηματικά μεταξύ τους με τίτλους από ταινίες.

Σε μια εποχή αναβρασμού και άρνησης των δομών και των παγιωμένων αντιλήψεων της καθεστηκυίας τάξης, με τον Ρολάν Μπαρτ να διακηρύσσει το θάνατο του δημιουργού και τη γέννηση του αναγνώστη και τον Ζακ Λακάν να επανατοποθετεί το ασυνείδητο (και την αδυναμία της γλώσσας να το εκφράσει) στο επίκεντρο του ψυχαναλυτικού προβληματισμού, ο Γκοντάρ βλέπει το τέλος του Δυτικού πολιτισμού και το τέλος του σινεμά ως μια κατάμαυρη σάτιρα, όπου κανείς δε γελάει γιατί αδυνατεί να κατανοήσει το αστείο, αποχαυνωμένος μέσα στις αφηγηματικές συμβάσεις ενός κινηματογράφου που έχουν ευνουχίσει την κριτική σκέψη του θεατή.

Η ειρωνεία είναι από την αρχή σαφής και πολυεπίπεδη. Το Week-end είναι μια ταινία που «βρίσκεται σε μια χωματερή», «ανεμοδαρμένη στο σύμπαν», όπως ο ίδιος ο σκηνοθέτης σπεύδει να μας προϊδεάσει σε δύο από τους μεσότιτλους, οι οποίοι κάνουν διαρκώς την εμφάνισή τους υπονομεύοντας όχι μόνο τη ροή, αλλά και την ίδια την αξιοπιστία των όσων συμβαίνουν στην οθόνη, αποπροσανατολίζοντας και σπαζοκεφαλιάζοντας το θεατή, που βγαίνει από το λήθαργο της παθητικής πρόσληψης και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει το σημειολογικό βομβαρδισμό που δέχεται.

Τίποτα δε μένει όρθιο στην επίθεση του Γκοντάρ. Ο γάμος και η αγία οικογένεια αποδομούνται από την αρχή κιόλας με το κάθε άλλο παρά μονογαμικό ζευγάρι να δολοπλοκεί αμφοτέρωθεν και να εποφθαλμιά μία κληρονομιά, η οποία είναι τελικά ο μοναδικός συνδετικός κρίκος. Η λογοτεχνία δια μέσου της ίδιας της Εμιλι Μπροντέ ρίχνεται κυριολεκτικά στην πυρά ως άλλος ένας μηχανισμός εφησυχασμού της αστικής τάξης. Ο διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση λοιδορούνται από την δημαγωγική παρουσία του συνεργάτη του Ροβεσπιέρου Σεντ Ζιστ. Η σύγχρονη μουσική είναι «πιθανότητα η μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία του πολιτισμού». Ο καταναλωτισμός γίνεται η νέα θρησκεία και τα κατ’ εξοχήν σύμβολά του, τα αυτοκίνητα, είναι οι νέοι ναοί, όπου δοξολογείται η ευμάρεια, καταλήγουν όμως φλεγόμενα σαράβαλα σε κάθε γωνιά των επαρχιακών δρόμων, οι οποίοι δεν ενώνουν πλέον μέρη, ούτε ιδέες, όπως έκαναν κάποτε, αλλά δικτυώνουν την εντροπική παθογένεια.

Οι αναφορές του Γκοντάρ είναι ανεξάντλητες: Ο Ζορζ Μπατάιγ και Η «Ιστορία του Ματιού», ο Λιούις Κάρολ και «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», ο Λουί Μπουνιουέλ και ο «Εξολοθρευτής Αγγελος», ο Φρίντριχ Ενγκελς και «Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους», ο Μότσαρτ, ο Μπέργκμαν, ο Μπρεχτ και ο Χομπς είναι μερικές μόνο από τις κρυφές ή φανερές, αλλά σίγουρα αντιφατικές κι ετερόκλητες συνιστώσες ενός έργου πολύσημου, αναρχικού και ταυτόχρονα άψογα δομημένου, το οποίο αποδομεί στο τέλος τον ίδιο του τον εαυτό, όχι μόνο μέσω της κατακερματισμένης αφήγησης και της αποστασιοποίησης, αλλά τοποθετώντας τους ίδιους τους ηθοποιούς να αναφωνούν στα μισά κιόλας ότι «πρωταγωνιστούν σε μια σάπια ταινία, γεμάτη τρελούς ανθρώπους».

Αυτός είναι ένας μόνο από τους πολλούς αφορισμούς που ακούγονται στην ταινία, με τους οποίους ο Γκοντάρ πάντα αρεσκόταν να κλείνει το μάτι και να βγάζει τη γλώσσα στην τέχνη που σε όλη του την καριέρα προσπάθησε να υπηρετήσει διαλύοντάς την στα εξ ων συνετέθη. Η ιστορία αλλά και η φιλμογραφία του σκηνοθέτη απέδειξαν τελικά ότι η επανάσταση απέτυχε και το μόνο που έμεινε είναι ο ίδιος κυνισμός με τον οποίο η πρωταγωνίστρια Μιρέιγ Νταρκ μασουλά τα εντόσθια του συζύγου της, αφήνοντας κάτι περισσότερο για μετά.

Ίσως τελικά το «Week-end» να μην είναι τίποτα περισσότερο από αυτό.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/11/2023, ΣΤΙΣ 18:00, ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ, ΚΑΒΑΛΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Η κατάσταση που εκτυλίσσεται αυτή την χρονική περίοδο στην Μ. Ανατολή είναι γκροτέσκα. Μια γενοκτονία λαμβάνει χώρα με την άδεια και την νομιμοποίηση πολλών κρατών. Η πολεμική σύρραξη αυτή τη φορά δεν μοιάζει να είναι σύντομη, καθώς τόσο το μέγεθος των πολεμικών επιχειρήσεων όσο και οι παίκτες που ολοένα και προστίθενται σε αυτή την μάχη, δεν αφήνουν περιθώρια για ελπίδες αποκλιμάκωσης της έντασης. Πόσω μάλλον, όταν τα εμπλεκόμενα μέρη έχουν ως απόλυτη προτεραιότητα τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους στην περιοχή με κάθε κόστος ακόμα και αν αυτό σημαίνει την πυροδότηση της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής κρίσης που έχει ζήσει ποτέ ο παλαιστινιακός λαός.

Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη, ούτε την προκάλεσε η αιματηρή αιφνίδια επίθεση της Χαμάς στους αμάχους. Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού υφίσταται εδώ και 75 χρόνια με την συγκατάθεση όλων των κρατών και με την βοήθεια των φονταμενταλιστικών προτύπων και των καπιταλιστικών συμφερόντων. Η γενοκτονία και η πολιορκία της Παλαιστίνης, με την κυριολεκτική έννοια των λέξεων, είναι η καθημερινότητα του λαού της όλα αυτά τα χρόνια . Η εποικιστική ακροδεξιά πολιτική του κράτους του Ισραήλ είναι αυτή που ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση. Παλιότερα, ο ισραηλινός στρατός προχωρούσε σε εποικισμούς παλαιστινιακών περιοχών δια της βίας. Τα τελευταία χρόνια, ασκεί μια πιο ήπια και συνάμα πιο βασανιστική εποικιστική πολιτική για τον εκτοπισμό του παλαιστινιακού πληθυσμού. Σύμφωνα με δηλώσεις Παλαιστινίων αναρχικών “Αυτή η ήπια πολιτική συνίστατο στη διακοπή του ρεύματος και του νερού για μεγάλο χρονικό διάστημα, στη μη συλλογή απορριμμάτων από αυτές τις περιοχές ώστε να υπάρχει παντού δυσωδία, στην πραγματοποίηση στρατιωτικών ασκήσεων κοντά σε αυτές τις περιοχές για να κάμψει τον παλαιστινιακό πληθυσμό και άλλες απάνθρωπες ενέργειες που πραγματοποιούνται από τη σιωνιστική κατοχή”. Δηλαδή, η αποικιοκρατική πολιτική του Νετανιάχου , και όχι μόνο, περιλαμβάνει ούτως ή άλλως πρακτικές γενοκτονίας και πολιορκίας. Σε αυτές μπορούμε να προσθέσουμε τις συλλήψεις, τις δολοφονίες και τις απαγωγές Παλαιστινίων για οποιονδήποτε λόγο, ίσως μερικές φορές χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.  

Η αποικιοκρατική πολιτική βασίζεται στην ακροδεξιά ρητορική που θέλει τα παλαιστινιακά εδάφη να ανήκουν στους Εβραίους που είναι ο εκλεκτός λαός. Δηλαδή στον Σιωνισμό. Ακροδεξιό είναι λοιπόν και το μεγαλύτερο μέρος του αποικιοκρατικού πληθυσμού, που επιλέγει συνειδητά να μετοικίσει σε περιοχές όπου έχουν εκδιωχθεί Παλαιστίνιοι και μάλιστα, απολαμβάνει των γενναίων κρατικών επιχορηγήσεων που δίνονται για να μείνει κάποιος σε αυτούς. Πόσω μάλλον όταν στο σύνολο του αποδίδονται και αρμοδιότητες παραστρατιωτικής εθνοφρουράς, παίρνοντας μέρος τόσο στην καθημερινή τρομοκράτηση του παλαιστινιακού πληθυσμού, όσο και σε επιχειρήσεις προστασίας των εποικιστικών πρακτικών. Στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από τους χρήσιμους ηλίθιους που αποτελούν το δόλωμα της γενικότερης αποικιοκρατικής ακροδεξιάς πολιτικής που κρατά όμηρο τον ίδιο τον Εβραϊκό πολιτισμό.

Έπειτα από την επίθεση της Χαμάς στους αμάχους του μουσικού φεστιβάλ για την ειρήνη και τους συνοριακούς εποικισμούς (Κιμπούτς) με την ανατολική Λωρίδα της Γάζας, πολλοί έσπευσαν να εξισώσουν τον διαρκή παλαιστινιακό αγώνα με τις πολεμικές πρακτικές της Χαμάς. Ή να δικαιολογήσουν το μέγεθος και το πείσμα του Ισραηλινού κράτους για εκδίκηση. Αυτό είναι ένα ύπουλο δίλημμα που θέτουν οι κατακτητές και όσοι έχουν διαλέξει μεριά σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα τους, για να εξισώσουν και να δικαιολογήσουν τα χρόνια δικά τους εγκλήματα. Παρόλο που ο παλαιστινιακός αγώνας έχει όλους του λόγους του κόσμου να εξελιχθεί σε μια ένοπλη επανάσταση ενάντια στο Ισραηλινό απαρτχάιντ, όπου δείχνει προς το παρόν να είναι μονόδρομος, ποτέ δεν θα στηρίζαμε ως πολιτικά υποκείμενα μια θεοκρατική οργάνωση που στόχος της δεν είναι μόνο η επανάσταση, αλλά η υπόταξη της ανθρώπινης ελευθερίας και ο έλεγχος οποιασδήποτε μειονότητας κάτω από την δίκη της κυριαρχία. Όπως και να έχει, η Χαμάς είναι μέρος της παλαιστινιακής επανάστασης ενάντια στις κατοχικές πολιτικές του Ισραήλ και θα πρέπει να αναγνωρίζεται ως απελευθερωτική συνιστώσα μέσα στον γενικότερο παλαιστινιακό αγώνα, με τα καλά και τα κακά του. Από την άλλη, με την ίδια λογική που χαρακτηρίζουμε την οργάνωση της Χαμάς τρομοκρατική, άλλο τόσο τρομοκρατικές είναι και οι πρακτικές των επίσημων κρατών του Ισραήλ, της Αμερικής, της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας καθώς και όλων των “πολιτισμένων” και ‘απολίτιστων ’κρατών που ασκούν βία σε αδύναμους και άμαχους,. Οπότε στο εκβιαστικό δίλημμα με το Ισραήλ ή με την Χαμάς, εμείς επιλέγουμε τον παλαιστινιακό λαό.

Το δικαίωμα λοιπόν του κράτους του Ισραήλ στην αυτοάμυνα είναι μια μεγάλη γκεμπελίστικη δικαιολογία, για να ξεπλύνει την ντροπή του και να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη. Πόσω μάλλον, όταν αυτό το επιχείρημα το επικαλείται το ισραηλινό κράτος την ίδια στιγμή που στερεί τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες του παλαιστινιακού λαού, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Τα fake news που διακινούνται και η προπαγάνδα της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραήλ έχουν ως αποτέλεσμα τη συγκάλυψη και νομιμοποίηση των πρακτικών βασανισμού εις βάρος του παλαιστινιακού λαού που οδηγούν στην γενοκτονία του,.  

Είναι άξιο αναφοράς πως για να δικαιολογήσει ο Νετανιάχου την ολοκληρωτική ισοπέδωση της λωρίδας της Γάζας, βομβαρδίζει σχολεία, νοσοκομεία, εκκλησίες και τζαμιά, υποστηρίζοντας πως το αρχηγείο και οι στρατιωτικές υποδομές της Χαμάς βρίσκονται κάτω από αυτά. Ακόμα και αν ισχύει κάτι τέτοιο ο βομβαρδισμός τέτοιων στόχων που αποτελούν φυσικά καταφύγια των αμάχων και των πληγέντων είναι έγκλημα πολέμου, που δυστυχώς οι επίσημες κυβερνήσεις αρκετών κρατών είτε δεν καταδικάζουν, είτε υποβαθμίζουν επιλεκτικά. Επιλεκτική είναι και η αναφορά στους απαχθέντες. Όταν πρόκειται για τα θύματα της Χαμας ο προπαγανδιστικός μηχανισμός παίρνει φωτιά. Όταν πρόκειται για τους εκατοντάδες Παλαιστινίους που απήχθησαν από την Δυτική Όχθη τις πρώτες μέρες ως αντίποινα και ως μέτρο παραδειγματισμού σε όποιον θα επιχειρούσε να ξεσηκωθεί, ούτε κουβέντα.  

Ο Νετανιάχου όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, εφάρμοσαν μια εξωτερική πολιτική η οποία τους επέτρεψε να κλείσουν μεγάλες οικονομικές, στρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με τα γειτονικά αραβικά κράτη, και όχι μόνο, υποβαθμίζοντας παράλληλα το παλαιστινιακό ζήτημα, δηλαδή η συμφωνία Αβραάμ. Το Ισραήλ πουλούσε όπλα και στρατιωτική τεχνολογία στα μουσουλμανικά και σουνιτικά κράτη (Αζερμπαϊτζάν), έκλεινε ενεργειακές συμφωνίες με κράτη, που παραδοσιακά έθεταν ως βέτο το παλαιστινιακό ζήτημα για οποιαδήποτε συμφωνία (Αίγυπτος , Ιορδανία, ΗΑΕ), ήρθε κοντά σε συμφωνία με τον Λίβανο για τα κοιτάσματα του Λεβιάθαν, συζητούσε με την Τουρκία για διακρατικούς αγωγούς αερίου και επιχείρησε να έρθει πιο κοντά με την Σαουδική Αραβία με την διαμεσολάβηση της Αμερικής. Ακόμα και σήμερα, πέρα από τα κράτη που υπέγραψαν την συμφωνία του Αβραάμ, οι λυκοσυμμαχίες στον αραβικό χάρτη και γενικότερα στην μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, κάνουν τα στραβά μάτια ή αντιδρούν υποτυπωδώς όσο το Ισραήλ προχωράει στον ολοκληρωτικό αφανισμό του παλαιστινιακού λαού. Και ενώ οι άνθρωποι που αντιτάσσονται στις πολιτικές Νετανιάχου σε Παλαιστίνη και Ισραηλ, περιμένουν από την Αίγυπτο και την Ιορδανία να επέμβουν, αυτές κλείνουν συμφωνίες με τα “πολιτισμένα” κράτη της δύσης που διασφαλίζουν ότι κανένας κατατρεγμένος Παλαιστίνιος δεν θα περάσει στα δικά του εδάφη ως πρόσφυγας πολέμου.

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, όταν κάποιος αντιτίθεται στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και τις πολιτικές του Απαρτχάιντ του Ισραήλ, δεν εκφράζει αντισημιτικό λόγο ούτε αρνείται το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί. Όπως επίσης όταν κάποιος διαδηλώνει υπέρ της Παλαιστίνης δεν σημαίνει ότι υιοθετεί και τις πρακτικές της Χαμάς, που ούτως ή άλλως είναι και ταυτόσημες με τις πρακτικές του Εβραϊκού κατασταλτικού και στρατιωτικού μηχανισμού. Οι λογικές του τσουβαλιάσματος και της αυθαίρετης γενίκευσης γεννούν αντισημιτικό και αντι μουσουλμανικό λόγο. Όπως οι λογικές της παραπληροφόρησης και της διαστρέβλωσης των γεγονότων γεννούν μόνο μίσος, ρατσισμό και διαχωρισμούς. Όμοια τόσο το επίσημο Ελληνικό κράτος, όσο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ με τη στάση τους , αντί να βοηθήσουν να σταματήσει αυτό το έγκλημα πολέμου, επιλέγουν για άλλη μια φορά (μετά και τον πόλεμο Ουκρανίας- Ρωσίας), να βάψουν τα χέρια τους με αίμα. Είτε στέλνοντας στρατιωτικό υλικό, είτε αδιαφορώντας και καταψηφίζοντας την παύση του πολέμου μέσα από τις έκτακτες συναντήσεις του ΟΗΕ. Τι παραπάνω θα περίμενε κανείς, από έναν ηλίθιο πρωθυπουργό που έδωσε στήριξη στις επιχειρήσεις του Νετανιάχου και δήλωσε πως ότι συμβεί θα πρέπει να γίνει χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος; Στους πόσους χιλιάδες αθώους νεκρούς λογίζεται ένα ανθρωπιστικό κόστος ως μεγάλο ή μικρό;  

Την λύση μπορεί να την δώσει μόνο ο λαός της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Ο λαός που πιστεύει στα κινήματα που παλεύουν για την απελευθέρωση και την ανοικοδόμηση της ενότητας. Ο λαός των από τα κάτω που θα στήσει μια αραβοεβραϊκή κοινωνία με εργατική συνείδηση και κοινωνική ισότητα. Μακρυά από διαχωρισμούς και μίση, μακρυά από τις πολιτικές των απαρτχάιντ και των εποικισμών, ενάντια στις λογικές της εθνοκάθαρσης και της μισαλλοδοξίας. Μια κοινωνία που η διαφορετικότητα των λαών θα απαρτίζει το ψηφιδωτό της πολυπολιτισμικότητας και της αρμονικής συνύπαρξης και δεν θα μας γυρίζουν πίσω στις μεσαιωνικές φονταμενταλιστικές λογικές των γενοκτονιών και των αποικιοκρατών.

Από την πλευρά μας, εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους καταπιεσμένους, με τον αντιστεκόμενο Παλαιστινιακό λαό που εδώ και 75 χρόνια αποτελεί το παράδειγμα της αδιάκοπης και αέναης αντίστασης. Ενάντια στην θανατοπολιτική λογική, ενάντια στον αφανισμό, ενάντια στην βαρβαρότητα και τον καπιταλισμό. Με τον παλαιστινιακό λαό, για όλους τους λόγους του κόσμου, μέχρι το τέλος.

Ενάντια στην κατοχή και τον συνεχή εποικισμό στα παλαιστινιακά εδάφη, νίκη στον Παλαιστινιακό λαό

Καμία οικονομική – στρατιωτική συμμετοχή της Ελλάδας σε πολέμους, να μην πληρώσουμε ευρώ για τους πολέμους τους

Διεθνιστική αλληλεγγύη στους λαούς που αντιστέκονται, η νίκη τους είναι νίκη όλων των καταπιεσμένων του κόσμου.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”PRISON 77/ MODELO 77”, ΤΡΙΤΗ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Η Απόδραση του ’77

Modelo 77

του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ

Ο σκηνοθέτης του «Μικρού Νησιού» επιστρέφει μ’ ένα αγωνιώδες, κλειστοφοβικό και βίαιο πολιτικό θρίλερ, βασισμένο στην αληθινή απόδραση από τις φυλακές της Βαρκελώνης – δύο χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο. Τόσο έντονο που μένει χαραγμένο στο νου για ώρες αφού έχει τελειώσει.

Λίγο μετά την κατάρρευση της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία και τη μετάβασή της προς δημοκρατία, ο Μανουέλ (Μιγκέλ Χεράν – ο «Ρίο» στην «Τέλεια Ληστεία») φυλακίζεται αδίκως για υποκλοπή χρημάτων που δανείστηκε από την εργασία του. Εκεί, ο φανταστικός αυτός χαρακτήρας ανακαλύπτει τις πολύ αληθινές άθλιες και φασιστικές πτυχές της φυλακής, όπου είναι ακόμα φυλακισμένοι «ανεπιθύμητοι» του τέως φασιστικού καθεστώτος, θα εμπλακεί σε ένα αληθινό επαναστατικό κίνημα φυλακισμένων και τελικά θα συμμετάσχει σε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές αποδράσεις φυλακισμένων στην ιστορία, όπου πάνω από 175 φυλακισμένοι του καθεστώτος απέδρασαν από τις φυλακές τους όταν δεν τους χορηγήθηκε η αμνηστία που δικαιούνταν από το νέο δημοκρατικό καθεστώς.

Με την εισαγωγή ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου σαν τον Μανουέλ, η ταινία μας εισάγει μ’ έναν εύπεπτο τρόπο στον κόσμο της φυλακής και τους κανόνες της, που θυμίζει την ταινία «Τελευταία Εξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ». Ωστόσο, σε αντίθεση με την ταινία του Φρανκ Ντάραμποντ, που είναι μια οπτιμιστική, αν και σκληρή, ταινία, ένας αέρας τρόμου και πεσιμισμού διακατέχει εξολοκλήρου την «Απόδραση». Η βία, από φυλακισμένους και φρουρούς, μπορεί να ξεσπάσει σε οποιαδήποτε στιγμή, με πολύ άσχημο τρόπο. Οι υποκινητές της παρουσιάζονται περισσότερο ως μια απρόσωπη δύναμη, με την οποία είναι πρακτικά αδύνατο για τον πρωταγωνιστή να διαπραγματευτεί, ξεκάθαρος παραλληλισμός του φαντάσματος του φασισμού, το οποίο ζει και βασιλεύει ακόμα τόσο στον κόσμο της φυλακής όσο και εκτός της.

Σε συνδυασμό με την παγερή αδιαφορία των φρουρών ή και την άμεση συμμετοχή τους ακόμα, και τη σκοτεινή, κλειστοφοβική φωτογραφία σε φιλμ που σπάνια απομακρύνεται από τη φυλακή, η ταινία τού έτσι κι αλλιώς διαρκώς υποσχόμενου Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ του υπέροχου ”Μικρού Νησιού” δημιουργεί έναν αφιλόξενο κόσμο που, ταυτόχρονα, σε βυθίζει μέσα του, δοκιμάζοντας την υπομονή και αντοχή του θεατή στο πόσο μπορούν να βασανιστούν και να ανταπεξέλθουν οι χαρακτήρες.

Οι χαρακτήρες, κυρίως από την πλευρά των κρατουμένων, είναι ανεπτυγμένοι όσο τους αξίζει. Ο θεατής τους ακολουθεί με ενδιαφέρον στις πλεκτάνες τους και ταυτίζεται με τα συναισθήματά τους, ακόμη και μετά από τη διαπίστωση ότι μιλάμε για φανταστικούς χαρακτήρες που προφανώς βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες. Έχοντας στο νου κατά πόσο ελάχιστα μπορεί να παρέχονται για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της απόδρασης στην πραγματική ζωή (τα φασιστικά καθεστώτα δεν φημίζονται για την ακριβή καταγραφή των φυλακισμένων τους), βλέπει κανείς γιατί πήραν τον δρόμο της μυθοπλασίας.

Οι σκηνές στο Σωματείο Αμνηστίας Κρατουμένων (το επαναστατικό κίνημα) και των επαναστατικών και διαπραγματευτικών δράσεων του είναι ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες. Με ξεκάθαρη στήριξη στο κίνημα, προσφέρουν ένα παράθυρο σε μια ξεχασμένη πτυχή της ευρωπαϊκής ιστορίας, και μας παρέχουν αρκετές πληροφορίες ώστε να νιώθουν οι θεατές τον πόνο και την αγανάκτηση των μελών τους, και να συμπάσχουν μαζί τους στις περιπέτειές τους.

Ωστόσο, ο πρωταγωνιστής είναι -ίσως σκόπιμα- αρκετά λιγότερο ανεπτυγμένος από τους περιφερειακούς χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να υπάρχει το αίσθημα ότι κατευθύνεται από την ιστορία, παρά ο ίδιος να την κατευθύνει. Με τις δοκιμασίες, όμως, που περνάει, σταδιακά αποκτάει την αυτονομία να καταστρώσει την επώνυμη απόδραση, η οποία είναι αρκετά εντυπωσιακή. Είναι ένα σημείο φωτός στην συνεχώς σκοτεινή εμπειρία μιας ταινίας που αποτελεί ένα βαρύ αλλά σημαντικό πολιτικό έργο, που αξιοποιεί κάθε δυνατό μέσο να φωτίσει αυτήν την άγνωστη ιστορική πτυχή. Αν και θα δοκιμάσει πολλούς θεατές, το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να την ξεχάσουν τώρα σύντομα, και θα τους θυμίσει – πόσο σημαντικό σήμερα – το κατά πόσο ο φασισμός όντως μπορεί να εξαλειφθεί.

ΑΦΙΣΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 – ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

From the ashes of Evros, central Greece and Rhodes to the mud of the valley.

Last summer, we experienced the destructive fires and floods of the political choices of the New Democracy government, with thousands of acres of land and lifelong struggles getting lost within the mud and the ashes. Political choices that led to the death of dozens of refugees and local citizens and thousands of animals that were found dead, burnt or drowned waiting for the 112 of the eviction of their souls.

The free social spaces and squats, the only barricade against the insufficiency of the state mechanisms.

The general antagonistic movement and the self-organized spaces build the defence of the people against the destruction, the inexistence and the neglectfulness of the state. Solidarity networks are established and groups of action dive into the fires and floods. Squats and self-organized spaces function as centers of coordination, setting up cooking places and organizing the fulfillment of the immediate needs of the afflicted.

Resistance against barbarity.

The state mechanism, in an effort to disorient the common consensus from its responsibilities, puts the blame on the afflicted while hitting the squats with the aid of the deep state.

Uprising now and always.

While we are drowning on mud, while we are fighting the fires, the state does not waste any opportunity to attack self-organized structures. Self-organization is the way of society we desire, of the elimination of oppresion and the exploitation of humans on other humans, animals and the environment. Our lives are constantly in danger of being lost in the fires and floods, in the trains and ships, at the borders and by the uniformed murderers and the useless government funded people within our villages and our cities. By defending the squats, we defend the movement against the rotten world of authority.

By defending the squats, we defend the movement against the rotten world of authority.

Solidarity with all those stuggling within or outside the walls against the system that gives birth and upbrings poverty, fascism, war and death.

Get your hands off of the squats

See you on the streets

autonomous centre of kavala & squat vyronos 3

Without Darkness There is no light, Σάββατο 28/10, στις 22:00, στην κατάληψη Βύρωνος 3, Καβάλα Dj set: Num Six & Kamikaze plus special guest ANTON BEATBOX

Num Six (dark.new.gothic.exp )

Κamikaze ( no wave , dark obscure )

Anton Beatbox (electro Industrial )

 

DIY LIVE 28.10 [OCASO|Walther Luft’s Konflikt|ΜΟΡΜΩ|Heihaizi]

OCASO (Crust Punk/Dresden)
https://ocasopunx.bandcamp.com/
Walther Luft’s Konflikt (Brand Erbisdorf/Post Metal-NeoCrust)
https://waltherluftskonflikt.bandcamp.com/album/2
ΜΟΡΜΩ (Dark Crust/Tyrnavos)
https://mormocrust.bandcamp.com/music