ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 51 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ… ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2024, ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΜΕ ΜΕ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΠΛΟΚ (ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ) ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΧΗΜΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ. ΕΙΧΑΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΝΟ. ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΥΠΗΡΧΕ ΔΥΝΑΤΟΣ ΠΑΛΜΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:
ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ:
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΄’73
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Στις 21 Σεπτεμβρίου 2024 o Μοχάμεντ Μακράν Ασίκ, μετανάστης από το Πακιστάν, αγνοούμενος για περίπου μια εβδομάδα, βρέθηκε νεκρός σε αίθουσα προσωρινής κράτησης στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίου Παντελεήμονα με εμφανείς κακώσεις και τραυματισμούς σε όλο του το σώμα. Η επίσημη ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας αποδίδει τους λόγους θανάτου του σε “παθολογικά αίτια”. Ωστόσο τα ευρήματα της δικηγόρου της οικογένειας και οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν από δημοσιογραφικά μέσα διαψεύδουν το αφήγημα της ΕΛ.ΑΣ. Ο Μοχάμεντ Καμράν έφερε σημάδια ξυλοδαρμού και βασανισμού σε όλο του το σώμα. Το πόρισμα του ιατροδικαστή αναφέρει «Απροσδιόριστη αιτία θανάτου-προηγηθείς ξυλοδαρμός». Μέσα σε 8 ημέρες, από τις 13/09 μέχρι και τις 20/09, μεταφέρθηκε σε πέντε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα, χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με την δικηγόρο ή την οικογένεια του, καθώς επίσης κλάπηκαν τα προσωπικά του αντικείμενα και τα χαρτιά διαμονής του. Στο Δελτίο Συμβάντων του Α.Τ Παντελεήμονα χαρακτηρίζουν τον Μοχάμεντ Μακράν ως ναρκομανή άστεγο, δίχως χαρτιά, που δεν μιλούσε καθόλου ελληνικά. Παρ΄όλα αυτά δεν έχουν βρεθεί στην κατοχή ή στον οργανισμό του ναρκωτικές ουσίες. Ο ίδιος ήταν εργαζόμενος, ζούσε στην Ελλάδα από το 2004, είχε άδεια παραμονής, άδεια εργασίας και μισθωτήριο κατοικίας.
Μόλις λίγες μέρες μετά από τα βασανιστήρια στο Α.Τ Αγίου Παντελεήμονα, ο Μια Χαριζούλ, μετανάστης από το Μπαγκλαντές βρέθηκε απαγχονισμένος μέσα σε κρατητήριο του γνωστού «αμαρτωλού» Α.Τ Ομόνοιας. Στο κρατητήριο βρισκόταν μαζί με άλλους έντεκα κρατούμενους. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, ο διοικητής και ο υποδιοικητής του τμήματος «ξηλώθηκαν» από τις θέσεις τους.
Τα Αστυνομικά Τμήματα, όπως του Αγίου Παντελεήμονα και της Ομόνοιας έχουν μεγάλη ιστορία σε «ανεξήγητους» θανάτους μεταναστών υπό κράτηση, σε καταγγελίες βασανισμών κρατουμένων, μεταναστών και μη, σεξουαλικών κακοποιήσεων και βιασμών. Περιστατικά βασανισμών δεν έχουν συμβεί μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και στην επαρχία, όπως και στην Καβάλα. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον πολυήμερο βασανισμό του Σίμου Π. τον Μάρτιο του ‘23, ο οποίος πέρα από τη βιαιότητα που έζησε στο Α.Τ. της Καβάλας, η βαναυσότητα και ο ξυλοδαρμός του συνεχίστηκε στην Θεσσαλονίκη και στον Κορυδαλλό.
Οι κρατικές δολοφονίες μεταναστών μέσα στα Α.Τ., στα σύνορα, στις θάλασσες αλλά και στους δρόμους δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, όπως παπαγαλίζουν και συγκαλύπτουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι ο πραγματικός ρόλος των ένστολων μισθοφόρων που φροντίζουν για την διασφάλιση των σχέσεων εξουσίας. Είναι η συστημική ρατσιστική πολιτική κράτους και κεφαλαίου ενάντια σε όσους θεωρούν ευάλωτους και κοινωνικά περιθωριοποιημένους. Βλέπουμε διαρκώς τη δικαστική εξουσία, τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς προϊστάμενους των μπάτσων να παρέχουν κάθε μορφή ασυλίας, άλλοθι και συγκάλυψης στις πρακτικές βασανισμού. Από την άλλη, στόχος αυτής της νομιμοποίησης της κρατικής βιαιότητας είναι να φανεί ως πράξη παραδειγματισμού και εκφοβισμού σε όποιον επιχειρήσει να διαμαρτυρηθεί ή να αντισταθεί απέναντι στα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας. Δημιουργώντας ένα αφιλόξενο και επιθετικό περιβάλλον αβεβαιότητας, ακόμα και στο κομμάτι των μεταναστών και προσφύγων που έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία, η πολιτική των δολοφονιών μέσα στα αστυνομικά τμήματα πρόκειται να συντελέσει ένα από τα δυνατά χαρτιά του κατασταλτικού μηχανισμού για την πειθάρχηση όσων αντιστέκονται από τα κάτω.
Όποιος πιστεύει ότι οι δολοφονίες αυτές και οι βασανισμοί γίνονται αποκλειστικά και μόνο στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους Ρομά, στους αγωνιστές, τρέφει μεγάλες αυταπάτες. Ποτέ δεν είναι αργά να έρθει η δική σας σειρά ή των παιδιών σας. Πρόσφατο παράδειγμα ο αναίτιος βασανισμός οικογένειας στο πάρκο έξω από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, στις 28/10.
Ως ανταγωνιστικό κίνημα έχουμε βιώσει εδώ και δεκαετίες τους βασανισμούς, τους εξευτελισμούς και τις κρατικές δολοφονίες των ένστολων καρτέλ, μέσα και έξω από τα αστυνομικά τμήματα. Ο συντονισμός και η επανακατάκτηση των δρόμων από τον κόσμο του αγώνα, είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ανέκαθεν ανάχωμα απέναντι στην κρατική βία αποτελούσε ο αγωνιζόμενος λαός, όπως τότε στη δολοφονία του Καλτεζά (1985) και την δολοφονία του Γρηγορόπουλου (2008) από τους μπάτσους Μελίστα και Κορκονέα/ Σαραλιώτη αντίστοιχα. Είναι μέρος της πολιτικής μας στάσης να μην δώσουμε τόπο στην τρομοκρατία τους. Να βρισκόμαστε απέναντί τους και να αντιστεκόμαστε στην επιβολή της εξουσίας από το κράτος και τα τσιράκια του. Να καταστήσουμε ξεκάθαρο ότι καμιά κρατική δολοφονία δε θα μείνει αναπάντητη.
Να μην δεχτούμε ξανά κανένα μεμονωμένο περιστατικό, καμία κακιά στιγμή, κανέναν τυχαίο θάνατο, ούτε της Zackie, ούτε του Μανιουδάκη, ούτε του Μάγγου, ούτε του Σαμπάνη, ούτε του Φραγκούλη, ούτε του Μιχαλόπουλου, ούτε και κανενός.
Το μεσημέρι της Τετάρτης 28/8/2024, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στον χώρο της κατάληψης Libertatia (Θεσσαλονίκη) με πρόφαση τον έλεγχο για την πραγματοποίηση παράνομων εργασιών μετά από καταγγελία και στη συνέχεια προχώρησαν στην προσαγωγή 13 ατόμων, με τις 11 απ’ αυτές να μετατρέπονται σε συλλήψεις. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που ήταν μέσα ενημέρωσαν άμεσα τους ανθρώπους της γειτονιάς και αλληλέγγυο κόσμο, ο οποίος κινητοποιήθηκε τάχιστα και πραγματοποίησε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το κτίριο, ενώ το ίδιο απόγευμα πραγματοποιήθηκε πορεία γειτονιάς με περισσότερα από 200 άτομα. Οι κατηγορίες που εντέλει αποδόθηκαν στους συντρόφους και τις συντρόφισσες ήταν αυτές της παράνομης επέμβασης σε διατηρητέο κτίριο και της απείθειας λόγω της άρνησής τους να δακτυλοσκοπηθούν.
Πρόκειται για την 4η κατά σειρά επίθεση του κράτους στην κατάληψη Libertatia μέσα σε 6 χρόνια, μετρώντας συνολικά 27 συλλήψεις. Φυσικά αυτή η καταστολή δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία πόσω μάλλον όταν η εκκένωση γίνεται μερικές μόνο ημέρες πριν την έναρξη της ΔΕΘ, στο πλαίσιο του επικοινωνιακού σόου που είχε στήσει η κυβέρνηση ώστε η προσοχή να στραφεί οπουδήποτε αλλού πέραν των ανεπαρκών εξαγγελιών της και ελπίζοντας να χαϊδέψει τα αυτιά του ακροδεξιού ακροατηρίου της Θεσσαλονίκης ώστε να ξαναγυρίσουν στο κομματικό μαντρί τυχόν ψήφοι που διέρρευσαν προς τα δεξιά της (ας μην ξεχνάμε τα υψηλά ποσοστά της Νίκης και του Βελόπουλου στην πόλη ). Φυσικά η εκκένωση αυτή αποτελεί συνέχεια της επίθεσης που δέχτηκε η κατάληψη και τον Γενάρη του 2018 από φασίστες στα πλαίσια των συλλαλητηρίων περί του “Μακεδονικού” ζητήματος. Έκτοτε, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, με πληθώρα αλληλέγγυου κόσμου στο πλευρό τους ανοικοδομούν -με τα δικά τους μέσα και τους προσωπικούς τους κόπους- την κατάληψη.
Στις 24/9/24 έγινε ανακατάληψη της Libertatia, με τη συμβολή δεκάδων συντρόφων/ισσών και αλληλέγγυων. Στη συνέχεια αστυνομικές δυνάμεις όλων των ειδών περικυκλώνουν την περιοχή και επιχειρούν να εκκενώσουν εκ νέου την κατάληψη κάτι το οποίο δεν κατάφεραν να κάνουν λόγω της μαζικότητας του αλληλέγγυου κόσμου. Την επόμενη μέρα, στις 25/6 στις 5.00 τα ξημερώματα αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποιούν εκ νέου επιχείρηση εκκένωσης, συλλαμβάνοντας 3 συντρόφισσες/ους που βρισκόταν μέσα στο κτίριο της κατάληψης με τις κατηγορίες της διατάραξη κοινής ειρήνης, και νόμο περί αρχαιοτήτων, ενώ πραγματοποίησαν και 2 προσαγωγές αλληλέγγυων που φτάσανε στο σημείο με τη μια να μετατρέπεται σε σύλληψη. Με το πέρας της τελευταίας αστυνομικής επιχείρησης ο χώρος σφραγίστηκε και αστυνομικές δυνάμεις παραμένουν μέχρι και σήμερα έξω απ’ αυτόν, επιτηρώντας τον.
Το όργιο της κρατικής καταστολής απέναντι σε ομάδες, σχήματα, άτομα, καταλήψεις και συλλογικότητες αγωνιζόμενων ανθρώπων δε σταματά εδώ: συλλήψεις, φυλακίσεις, δίκες, έρευνες σε στέκια και σπίτια, επιθέσεις σε πορείες, εκκενώσεις καταλήψεων, ασφυκτική παρουσία μπάτσων κάθε είδους και παρενοχλήσεις σε πλατείες και πολιτικούς χώρους, επιθέσεις στην πρώτη κατοικία και εξώσεις, συνδικαλιστικές διώξεις και επιθέσεις σε σωματεία, εργαζόμενους και απεργούς. Από τη μία βλέπουμε εκδικητικές απορρίψεις αποφυλάκισης πολιτικών κρατουμένων και άρνηση στη χρήση αδειών (Μαζιώτης, Κουφοντίνας), εκδικητικές μεταγωγές και ολοένα και πιο σκληρά μέτρα σε κρατούμενους με κοινωνικοπολιτική συνείδηση (Θ,Πικάσης), επιθέσεις σε μέσα αντιπληροφόρησης (Άπατρις) και στην ίδια την ελευθερία του λόγου (δίωξη Γ. Καλαϊτζίδη) και από την άλλη η αστική δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερους παιδοβιαστές και κακοποιητές (Λιγνάδης, Λύτρας) Επιχειρείται με λίγα λόγια η δαιμονοποίηση της πολιτικής δράσης ομάδων και προβλέπονται σκληρότερα μέτρα για τους αγωνιζόμενους/ες ειδικότερα μετά την ψήφιση του Νέου Ποινικού Κώδικα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις δύο εβδομάδες μετά την εκκένωση της Libertatia χτυπιέται και δεύτερη κατάληψη, το Παπουτσάδικο στο Χαϊδάρι. Η κατάληψη εκκενώθηκε στις 10/09 με σκοπό προφανώς να αποδοθεί στον επιχειρηματία Λολοσίδη ωστέ να την εκμεταλλευτεί εμπορικά . Το κτήριο ήταν παρατημένο από τον ιδιοκτήτη Λολοσίδη για πάνω από 20 χρόνια , ενώ από το 2011 οι σύντροφοι συντηρούσαν το εγκαταλελειμμένο κτήριο δίνοντας του ζωή μέσα από τις εκδηλώσεις , τις συναυλίες και τις συνελεύσεις τους . Στο πλαίσιο του ίδιου δόγματος καταστολής που έχει βάλει στο στόχαστρο κάθε καταληψιακό εγχείρημα εκκενώθηκε και η κατάληψη Ya Basta που στεγαζόταν σε χώρο εντός του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Τα ξημερώματα της 23ης Σεπτεμβρίου η τεχνική υπηρεσία εισέβαλε στον χώρο της κατάληψης , άδειασε το χώρο , άλλαξε κλειδαριές και έχτισε την πόρτα από μέσα.
Οι καταλήψεις είναι χώροι έκφρασης των ιδεών μας ενάντια στο σάπιο σύστημα τους, που τροφοδοτούν τους αγώνες μας ενάντια σε κράτος καπιταλισμό και πατριαρχία. Υπερασπιζόμαστε τις δομές του κινήματος, τα κέντρα αγώνα, διεκδικούμε την ελευθερία και τα δικαιώματά μας και προσπαθούμε να στηρίξουμε, να προετοιμάσουμε και να περιφρουρήσουμε τους αγώνες μας. Απαντάμε με ταξική αλληλεγγύη και οργανώνουμε την αντεπίθεση μας για την δημιουργία ενός κόσμου απαλλαγμένου από κάθε σύστημα εξουσίας.
Μένουμε συνεπείς στην πολιτική μας στάση και ηθική, αρνούμαστε να συνδιαλαγούμε με το κράτος σε κάθε ιδιοκτησιακή σκέψη και δηλώνουμε παρόντες/ουσες στη μάχη για την κοινωνική ισότητα και την ταξική χειραφέτηση, μέσα από τους κοινωνικούς και τους εργατικούς αγώνες. Οι καταλήψεις και τα κέντρα αγώνα είμαστε εμείς.
ΝΑ ΜΟΛΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ, ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ
18/9 το αντιεξουσιαστικό μπλοκ , 60 ατόμων , μετά τη μικροφωνική στο Λιμάνι της Καβάλας , για τους Φύσσα / Ζακ, κατευθύνθηκε ως πορεία στο ΑΤ Καβάλας, δυναμικά και με παλμό. Μια διμοιρία ΜΑΤ και ΟΠΚΕ ,μαζί με ένα συρφετό ασφαλιτών ,μας ακολουθούσε όλη τη διαδρομή !
ΤΑ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙ ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ
Τη Δευτέρα 01/04/2024, η Κυριακή Γρίβα δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον πρώην σύντροφό της ακριβώς έξω από το Α.Τ Αγίων Αναργύρων. Η Κυριακή βρέθηκε στο Α. Τ. για να καταγγείλει την επίμονη παρενόχληση που δεχόταν και να ζητήσει προστασία, καθώς είχε αντιληφθεί πως ο γυναικοκτόνος της είχε στήσει καρτέρι κάτω από το σπίτι της. Μέσα στο τμήμα εισέπραξε την πλήρη αδιαφορία των μπάτσων για την καταγγελία της καθώς όχι μόνο δεν κράτησαν τα στοιχεία της, αλλά απάντησαν αρνητικά και στο αίτημα της να συνοδευτεί από περιπολικό μέχρι το σπίτι της προτρέποντάς την να καλέσει την Άμεση Δράση.
Η συνέχεια γνωστή, με τον εξωφρενικό διάλογο της Κυριακής με το τηλεφωνικό κέντρο της αστυνομίας, την απαξιωτική απάντηση του τηλεφωνητή πως τα περιπολικά δεν είναι ταξί και την επίθεση με μαχαίρι όσο ακόμα η τηλεφωνική επικοινωνία με το 100 ήταν σε εξέλιξη. Η Κυριακή έπεσε νεκρή ακριβώς έξω από το φυλάκιο του ΑΤ .
Η γυναίκα αυτή έπραξε ακριβώς όπως προτρέπει και διαλαλεί το κράτος ότι πρέπει να πράττουμε ώστε να προστατευτεί η ζωή μιας θηλυκότητας . Και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο το κράτος μέσω των υπηρετών του , των μπάτσων, να την παραδώσει αβοήθητη στα χέρια του δολοφόνου της .
Το γεγονός της δολοφονίας μιας γυναίκας ακριβώς έξω από ένα αστυνομικό τμήμα αποτυπώνει με τον πιο τραγικό τρόπο το σεξισμό και την πλήρη αδιαφορία του κράτους απέναντι στις ζωές των θηλυκοτήτων. Δεν είναι θέμα ελλιπούς εκπαίδευσης των μπάτσων , λάθος χειρισμών ή ανθρώπινου λάθους όπως διατείνεται για άλλη μια φορά η ΝΔ . Είναι θέμα ιδεολογίας , μισογυνισμού και πατριαρχίας της κυβερνώσας νέο φιλελεύθερης παράταξης και κατά συνέπεια του τρόπου που έχει επιλέξει να δομήσει τα όργανα καταστολής .
Εξάλλου ξέρουμε καλά ποια είναι η δουλειά των μπάτσων : Η αστυνομία υπάρχει με μοναδικό σκοπό την προστασία των συμφερόντων του κεφαλαίου , των καναλαρχών ,των μεγαλοεπιχειρηματιών, των πολιτικών προσώπων και τη διαχείριση του πλήθους που αντιδρά στις πολιτικές τους στην οποία ειδικεύονται τα ΜΑΤ .
Η δήθεν προστασία του πολίτη είναι μία βιτρίνα , ώστε να πληρώνουμε αδιαμαρτύρητα τους φόρους μας για να συνεχίσουν τα όργανα καταστολής να επιτελούν τον πραγματικό ρόλο που τους έχει ανατεθεί : τη διασφάλιση των σχέσεων κυριαρχίας . Για αυτό το λόγο οι μπάτσοι εκπαιδεύονται να είναι δουλοπρεπείς στα αφεντικά τους, ρατσιστές, φασίστες και τσαμπουκάδες στους φτωχούς.
Η συμπεριφορά αυτή δεν μας είναι άγνωστη καθώς και στην πόλη μας την Καβάλα, έχουν υπάρξει περιστατικά απαξίωσης, αδιαφορίας και χλευασμού προς θηλυκότητες που θέλησαν να καταγγείλουν την κακοποίηση τους . Συγκεκριμένα, ένα χρόνο πριν θηλυκότητα που δέχτηκε τραμπούκικη επίθεση μέσα σε κατάστημα εστίασης γιατί τόλμησε να μην ανταποκριθεί στο δήθεν φλερτ που δέχτηκε, θέλησε να καταγγείλει τη βία που της ασκήθηκε και παρουσιάστηκε στο τμήμα σε άσχημη ψυχολογική και σωματική κατάσταση. Εκεί ο αξιωματικός υπηρεσίας την ειρωνεύτηκε , υποβίβασε το βίωμα της και την απαξίωσε εντελώς . Τέλος, της κατέστησαν σαφές πως εάν συνεχίσει να επιμένει στην καταγγελία του γεγονότος θα προέτρεπαν τον θύτη να κάνει και αυτός αντι μήνυση για ψευδή καταγγελία .
Για αυτό δεν περιμένουμε από κανένα κράτος , από κανέναν μπάτσο να μας σώσει από τους βιαστές ,τους κακοποιητές ακόμα και τους δολοφόνους . Ως αγωνιζόμενες γυναίκες οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μέχρι το γκρέμισμα του κράτους, της πατριαρχίας και του καπιταλισμού. Εώς ότου οικοδομήσουμε στα συντρίμμια του σάπιου αυτού συστήματος τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας , της ελευθερίας και της αναρχίας .
Το Σάββατο 9/03/24 στη Θεσσαλονίκη έγινε μια ομοφοβική επίθεση σε βάρος δύο νεαρών τρανς ατόμων στην κεντρικότερη πλατεία της πόλης , την Αριστοτέλους, και μάλιστα ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη το φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με αφιέρωμα στο Queer σινεμά . Μια « αγέλη » περίπου 150 νεολαίων της λούμπεν ακροδεξιάς παρενόχλησαν , έβρισαν , κυνήγησαν και πέταξαν αντικείμενα εναντίων των δύο μελών της ΛΟΑΤΚΙ ˖ κοινότητας και μάλιστα ανάμεσα στα άτομα που κινήθηκαν απειλητικά εναντίον τους βρίσκονταν και αρκετοί ανήλικοι που με τα κινητά τους τηλέφωνα φρόντισαν να απαθανατίσουν όλη αυτή τη σκηνή . Μια σκηνή που σε μας προκαλεί όχι απλά αποτροπιασμό και ντροπή αλλά τεράστια οργή.
Την επόμενη μέρα δόθηκε μια δυναμική απάντηση στο δρόμο με μία μαζικότατη αντιφασιστική / αντι πατριαρχική πορεία κατά τη διάρκεια της οποίας κάποιοι από τους τραμπούκους που συμμετείχαν το Σάββατο στην επίθεση κατά των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων , επιχείρησαν εκ νέου να επιτεθούν σε αλληλέγγυο κόσμο και φυσικά πήραν την απάντηση που τους αναλογεί και τράπηκαν σε φυγή κακήν κακώς .
Σε εμάς είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι οι ομάδες που πραγματοποίησαν τις 2 αυτές επιθέσεις δρουν φασιστικά, ομοφοβικά και ρατσιστικά άλλοτε με τη ταμπέλα του φανατικού οπαδού, άλλες φορές ως συμμορίες γειτονιών ή σχολείων και τις περισσότερες φορές ως μέλη οργανωμένων ακροδεξιών ομάδων. Είναι οι ίδιοι που τα προηγούμενα χρόνια πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε καταλήψεις της Θεσσαλονίκης , σε αναρχικούς , σε μετανάστες ακόμα και σε ομόφυλα ζευγάρια στο κέντρο της πόλης . Στη Θεσσαλονίκη βλέπουμε τώρα τα αποτελέσματα του εκφασισμού της νεολαίας , μια συνθήκη που έχει δρομολογηθεί ήδη από το 2018 όταν παιδιά γυμνασίων και δημοτικών σχολείων παρακινούνταν να κάνουν καταλήψεις για την ελληνικότητα της Μακεδονίας αλλά και αργότερα εν μέσω πανδημίας για τη χρήση της μάσκας . Φυσικά αυτές οι ομάδες δεν έδρασαν σχεδόν ποτέ αυθόρμητα αλλά παρακινούνταν , οργανώνονταν και είχαν συνδρομή από εκκλησιαστικούς , παραστρατιωτικούς και κάθε είδους ακροδεξιούς κύκλους με την ανοχή της αστυνομίας και εννοείται του εγχώριου κεφαλαίου . Όσο η κοινωνία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη φτώχεια και την ανέχεια ιδίως σε μία περίοδο όξυνσης των γεωπολιτικών ανταγωνισμών , οι εξουσιαστές δίνουν ολοένα και περισσότερο πρόσφορο έδαφος στο φασισμό . Έτσι ξεκινάει ένας κύκλος βίας με κανιβαλιστικά χαρακτηριστικά και στόχο πάντα τους από τα κάτω , καθώς δεν έχουμε δει ποτέ φασιστικές ομάδες να κινούνται εναντίων των δυνατών , των ισχυρών , των εξουσιαστών αυτής της χώρας. Δεν είδαμε ποτέ αντίδραση για τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών , τσιμουδιά για την ακρίβεια , για τις ιδιωτικοποιήσεις , τη διάλυση του συστήματος υγείας και τις εργατικές διεκδικήσεις .
Δεν τρέφουμε αυταπάτες . Ο ρόλος των φασιστών ήταν πάντα δίπλα στα αφεντικά , υπηρέτες του κεφαλαίου και κανίβαλοι απέναντι σε μετανάστες , εργάτες και σε οποιονδήποτε άλλον ξεφεύγει από τα ρατσιστικά/ πατριαρχικά τους πρότυπα . Ο δικός μας ρόλος είναι πάντοτε απέναντί τους να διεκδικούμε τη θέση μας στο δρόμο , να ισοπεδώνουμε τους μπροστινούς του κεφαλαίου. Μέχρι να εξασφαλίσουμε ότι θα μπορούν ελεύθερα ταπροσφυγόπουλα να πηγαίνουν σχολείο, τα ζευγάρια να περπατούν ανενόχλητα ανεξαρτήτως φύλου, οι θηλυκότητες να μην καταπιέζονται και οι εργάτες να οργανώνονται και να διεκδικούν.
Ούτε σπιθαμή χώρου για την παρουσία οποιουδήποτε ομοφοβικού, ρατσιστή , νεοναζί στους δρόμους και στις ζωές μας .
Πάντοτε ενάντια στους κανίβαλους αυτού του κόσμου .
Η «κοινοτοπία του Κακού» σε μορφή οικογενειακού δράματος, ή ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όταν αυτός είναι ο Ρούντολφ Ες.
Το πρώτο πράγμα που σε καλύπτει μ’ ένα στρώμα ψύχους είναι η φωτογραφία του «The Zone of Interest», της πρώτης δουλειάς που παρουσιάζει ο Βρετανός Τζόναθαν Γκλέιζερ μετά το «Κάτω από το Δέρμα» του 2014. Τόσο καθαρή ώστε να διαγράφεται κάθε λεπτομέρεια της πλούσιας, καταπράσινης φύσης, του ολόλευκου δέρματος, του γυαλιστερού μαύρου σκύλου, των καλοσιδερωμένων ρούχων. Τόσο αποστειρωμένη ώστε, χωρίς αιτιολογία, να σε σπρώχνει μακριά. Η περίσταση μοιάζει ειδυλλιακή – το ένστικτο σε έχει ήδη βυθίσει στον εφιάλτη.
Αυτή είναι η ιστορία, χαλαρά βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μάρτιν Εϊμις του 2014, της καθημερινότητας του Ρούντολφ Ες και της οικογένειάς του, όσο έζησαν στο κομψό σπιτάκι με τον κήπο, δίπλα στο ποτάμι, αντικριστά στον τοίχο του Άουσβιτς. Γύρω από το στρατόπεδο, η «ζώνη ενδιαφέροντος». Μέσα στο σπίτι, μια μπαναλιτέ που παραλύει τις αισθήσεις. Τρόμος, ησυχία και χαμόγελο.
Ο Ρούντολφ Ες, ο Διοικητής του Άουσβιτς, είναι ένας ήρεμος άντρας, σύζυγος με κατανόηση – ακόμα κι όταν η γυναίκα του, Χέντβιγκ (η ήδη πολυβραβευμένη για το ρόλο της, Σάντρα Ούλερ), στα πρόθυρα της νεόπλουτης υστερίας), προβάλλει αντιστάσεις για την επικείμενη μετάθεσή του: εκείνη δεν θέλει να μετακομίσουν, θέλει να μείνουν εδώ, είναι ιδανικός τόπος για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, δίπλα στη φύση, με την απλότητα της βουκολικής ζωής. Η ζωή στο σπίτι κυλά με τις αναμενόμενες μεταπτώσεις, εντολές στις υπηρέτριες (αποστεωμένες, βωβές κοπέλες, τυχερές που κάθε τόσο η κυρία τούς μοιράζει ρούχα κι εσώρουχα που βρήκε… πού;), «εργάτες» με ριγέ στολές που φέρνουν «λίπασμα» για τον κήπο, ευχάριστο απογευματινό τσάι με άλλες κυρίες αξιωματικών και χαριτωμένα κουτσομπολιά, ή σχόλια για μόδες, σαν το όμορφο φορεματάκι που η μία πήρε από εκείνη την Εβραιοπούλα. Ανεμελιά για τα παιδιά που απολαμβάνουν το μπάνιο τα Σαββατοκύριακα, ή παίζουν στα κρεβάτια τους – με οδοντικές γέφυρες που φυλούν σ’ ένα κουτάκι. Εντάσεις με την πεθερά, τη μητέρα της Χέντβιγκ, τη μόνη που αφήνει να διαφανεί μια απορία για το ανθυγιεινό περιβάλλον. Και στο φόντο το φουγάρο που φτύνει μαύρο καπνό και δυσοσμία που νομίζεις ότι αισθάνεσαι.
Σε κάθε κάδρο, στιγμές οικογενειακής ρουτίνας, στιγμές παράνοιας. Οι δυο στρατιώτες με τα πολυβόλα που διασχίζουν το πάνω μέρος του κάδρου, σχεδόν απαρατήρητοι. Έξω από τον παραδεισένιο κήπο με τα πολύχρωμα λουλούδια που μυρίζει το αφράτο μωρό, ο χαρακτηριστικός πυργίσκος του Άουσβιτς. Ο ήχος, ο δεύτερος παράγοντας που παγώνει τις αισθήσεις, ήχος που έρχεται από πολύ κοντά, χωρίς να φαίνεται η πηγή του: πάνω από τους διαλόγους, τα γέλια ή τους τσακωμούς, παραγγέλματα που ουρλιάζονται, πυροβολισμοί, κραυγές πόνου. Στιγμές εικαστικών διαλειμμάτων, όπως δυο ολόκληρες σεκάνς σε αρνητικό, απομονωμένες, παράλληλες δράσεις, με το δικό τους αντιθετικό νόημα.
Ο Τζόναθαν Γκλέιζερ είναι ένας ψυχρός σκηνοθέτης, σαν τον Χάνεκε που περιβάλλει με ανέκφραστη κομψότητα τη βία των ιστοριών του. Ψυχρά κοιτάζει κι αυτό το σύμπαν, τον Ρούντολφ Ες που προβληματίζεται με τη δουλειά του, εάν ο φούρνος κυκλικής καύσης είναι, τελικά, πιο αποτελεσματικός για την αποτέφρωση των «φορτίων», ή που ξεπλένει καλά το μόριό του μετά από μια ερωτική ατασθαλία στο γραφείο του. Δείχνει, χωρίς να υποδεικνύει. Άλλωστε, δεν έχει νόημα να υποδείξει κάτι. Τα εγκλήματα τα έχει καταγράψει η Ιστορία, για την κοινοτοπία του Κακού έχει γράψει η Χάνα Αρεντ, εάν είσαι αρνητής του Ολοκαυτώματος ή φασίστας, δεν θα σ’ επαναφέρει στη λογική μία ταινία. Δεν χρειάζεται συναισθηματική νοημοσύνη για να κρίνεις. Χρειάζονται ακριβώς αυτά που προσφέρει: μια προσέγγιση ταυτόχρονα εγκεφαλική και πραγματιστική, μια ομορφιά κομμένη και ραμμένη με χάρακα, με αυστηρές γραμμές και παραδοσιακές αξίες. Με ενέσεις παραμυθιού, όταν αυτό είναι το «Χάνσελ και Γκρέτελ», το πιο γκροτέσκ, πιο αιματοβαμμένο απ’ όλα τα παραμύθια της φρίκης.
Αν κάτι περισσεύει, ίσως είναι η «επίσκεψη» της κάμερας, στο φινάλε (όχι, κανένα σπόιλερ), στο πραγματικό Άουσβιτς του σήμερα, στο μουσείο (παρότι κι εδώ με μια προσέγγιση καθημερινότητας, με το συνεργείο καθαρισμού να σκουπίζει τα δάπεδα και να γυαλίζει τις βιτρίνες με τ’ απομεινάρια του θανάτου). Τα νοήματα έχουν τεθεί, δεν χρειάζεται παραπάνω επεξήγηση. Μόνο μια υπενθύμιση, του Τζόναθαν Γκλέιζερ, ανάμεσα στις γραμμές και στις σκηνές, ότι το Κακό ζει μέσα στην πεζότητα, ότι τα πρόσωπα εξουσίας του δικού μας κόσμου χρειάζονται εξονυχιστική παρατήρηση γιατί κι εκείνα μπορεί να το κρύβουν μέσα στις κλισέ φράσεις τους, τις αναμενόμενες εμφανίσεις τους, τη δική τους ρουτίνα. Λίγες φορές βλέπεις στο σινεμά μια αποθέωση της μπαναλιτέ τόσο έντεχνη, σπάνια μια ταινία που σε αναστατώνει χωρίς να προσπαθεί να το προκαλέσει. Γιατί τίποτε στην ταινία του Γκλέιζερ δεν είναι κοινότοπο και όλα είναι, με τον πιο σαδιστικό τρόπο.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2024 πέρασε ο νέος ποινικός κώδικας ο οποίος υπερψηφίστηκε από την ΝΔ. Ο νόμος έκτρωμα δεν μελετήθηκε, ούτε καν συστάθηκε από κάποιο σώμα έμπειρων συνταγματολόγων και δικαστικών, αλλά διαμορφώθηκε από τα θέματα που απασχολούν- ενοχλούν την κυβέρνηση του Μαξίμου και έχουν μεγάλη προβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αυτός ο νόμος φτιάχτηκε για να ποινικοποιήσει το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, την συνδικαλιστική δράση και να λειτουργήσει παραδειγματικά σε όποιον σκέφτεται να αντιδράσει, να διαμαρτυρηθεί για τα κεκτημένα του, να βλάψει την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο νέος νόμος έχει ιδεολογικό πρόσημο και μας γυρνά πίσω στις σκοτεινές εποχές της χούντας των συνταγματαρχών. Εκεί όπου η απειλή για τα πρότυπα του κράτους είχε ιδεολογικούς εχθρούς, δηλώσεις νομιμοφροσύνης, βασανισμούς (που υπάρχουν και σήμερα) και φωτογραφική εφαρμογή. Αυτό ακριβώς κάνει και ο νέος ποινικός κώδικας. Φωτογραφίζει τις δράσεις του Ρουβίκωνα, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, το εκπαιδευτικό, τους αγώνες των υγειονομικών, τις αντιδράσεις στους πλειστηριασμούς, τους αγώνες των εργατών.
Η φωτογραφική εφαρμογή του νέου νόμου προδίδει τον φόβο που τρέφει η κυβέρνηση απέναντι στην κοινωνική δράση του Ρουβίκωνα. Στοχεύοντας στην ποινικοποίηση της ακτιβιστικής του δράσης, το Μαξίμου επιχειρεί να χτυπήσει ποινικά, οικονομικά και πολιτικά τους συντρόφους. Η ΝΔ προσπαθεί να προστατέψει τους ψηφοφόρους της, που δεν είναι άλλοι από φοροεισπρακτικές εταιρίες, δικηγόρους, παιδοβιαστές, διεφθαρμένους υγειονομικούς, εργοδότες και μπάτσους.
Έχοντας βιώσει σε τοπικό επίπεδο το κυνήγι μαγισσών, τις κατηγορίες ηθικής αυτουργίας για την αντιφασιστική μας δράση στην πόλη της Καβάλας, νιώθουμε την ανάγκη να στηρίξουμε τους συντρόφους/ισσες του Ρουβίκωνα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και στο στόχαστρο του νέου Π.Κ.
Για αυτό οργανώνουμε στις 9 Μαρτίου μια ενημερωτική εκδήλωση- συζήτηση με μέλη του Ρουβίκωνα και με καλεσμένους δικηγόρους. Μια κουβέντα για τον νέο ποινικό κώδικα, την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης και την φωτογραφική δίωξη του Ρουβίκωνα με το άρθρο 187 παρ. 3 του γνωστού αντιτρομοκρατικού νόμου. Σηκώνοντας τα οδοφράγματα της αλληλεγγύης, οργανωνόμαστε από την βάση και μέσα από την ενημέρωση και την έμπρακτη στήριξη δηλώνουμε παρόντες/ούσες στον αγώνα ενάντια στην στοχοποίηση των συντρόφων/ισσών μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο Ρουβίκωνας είναι μόνο η αρχή και όσοι πιστεύουν ότι δεν θα αποτελέσουν στόχο, έμμεσα ή άμεσα, του νέου Π.Κ., απατώνται οικτρά. Εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, εκπαιδευτικοί και φοιτητές, σύντροφοι/ισσες και αγωνιστές/στριες, φυλακισμένοι/ες, ιδιοκτήτες πρώτης κατοικίας, νοσηλευόμενοι και νοσηλευτές, έχει έρθει και η δική μας η σειρά. Η μόνη εγκληματική συμμορία αυτού του τόπου είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και αν δεν αντισταθούμε σε αυτές τις πολιτικές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές.
Σάββατο 9 Μαρτίου 2024, στις 20:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας.
Την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη. Στην Καβάλα η απεργιακή συγκέντρωση ήταν στις 11:00 στην κεντρική πλατεία. Συμμετείχαν αρκετοί φορείς της πόλης, εργαζόμενοι/ες, μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες. Το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλοκ κατέβηκε με πανό ‘ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΗ’. Κατά τη διάρκεια της πορείας ακούστηκαν αρκετά συνθήματα με έντονο και δυνατό παλμό!
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΕΧΕΙ ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:
Τέμπη, το έγκλημα που ξεγύμνωσε τον βασιλιά.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 στους Ελληνικούς σιδηροδρόμους δολοφονήθηκαν 57 άνθρωποι με ξεκάθαρη υπαιτιότητα του ελληνικού κράτους. Μια εμπορική και μια επιβατική αμαξοστοιχία κινούνταν στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή με αντίθετη φορά και συγκρούστηκαν μετωπικά παρά τα πολυδιαφημισμένα συστήματα ασφαλείας για τον έλεγχο της κυκλοφορίας των τρένων, με αποτέλεσμα τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό ακόμα 180. Δύο τρένα συγκρούονται και από την σύγκρουση αποκαλύπτεται η συστημική σαπίλα των μιζών, των επιχορηγήσεων και των εξοπλισμών του ιδιωτικοποιημένου ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου. Εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, μετανάστες και κυρίως νεολαίοι και φοιτητές/τριες ήταν οι επιβάτες οι οποίοι βρήκαν φρικτό θάνατο, ενώ στο παρασκήνιο η απόπειρα συγκάλυψης πολιτικών ευθυνών ξεκινάει ήδη από τις πρώτες ώρες της δημοσιοποίησης της σύγκρουσης με φόντο τα κροκοδείλια δάκρυα των ηθικών αυτουργών στις τηλεοπτικές κάμερες .
Στήνοντας την κυβερνητική ομερτά.
Από την πρώτη στιγμή του εγκλήματος στα Τέμπη, ο κρατικός μηχανισμός υπό τις εντολές υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων, εμπόδισε ανεξάρτητους ελεγκτικούς φορείς να αναλάβουν το κομμάτι της διερεύνησης και της πραγματογνωμοσύνης. Τα δεκάδες δις που υποτίθεται πως ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, για την αγορά σύγχρονων βαγονιών ,τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου και την αναβάθμιση των συστημάτων ασφαλείας (περιβόητη σύμβαση 717),φαίνεται πως κατέληξαν στις τσέπες μεγαλοεργολάβων και πολιτικών. Η ιδιωτικοποίηση και το “σπάσιμο” του ΟΣΕ σε μικρότερες εταιρίες καθώς και η πώληση του στην Ιταλική εταιρία Ferrovie Dello Stato Italiane, αποδείχθηκε ένα ατέλειωτο εξοπλιστικό φαγοπότι, αφήνοντας πόνο και θάνατο. Η κυβέρνηση όρισε τους δικούς της κομματικούς ιστάμενους σε θέσεις κλειδιά και χάρη στο νομικό καθεστώς των παρένθετων εταιριών, που μπερδεύει τις υποχρεώσεις τους, η όποια ελπίδα για απόδοση ευθυνών εξανεμίστηκε και έτσι οδηγούμαστε σήμερα στην απόλυτη συγκάλυψη του εγκλήματος . Με την ίδια ευκολία το ελληνικό κράτος, μέσω της κυβερνητικής πλειοψηφίας, απέρριψε την έκκληση της ευρωπαϊκής εισαγγελικής αρχής να συμμετέχει στις έρευνες και να διερευνήσει την πιθανότητα ποινικής ευθύνης πρώην υπουργών. Άλλωστε, η αλληλοκάλυψη των μεγαλοκαρχαριών όταν τα συμφέροντα τους συγκλίνουν, είναι δεδομένη.
Οι πρώτες και άμεσες κυβερνητικές ενέργειες συγκάλυψης έγιναν από επιτροπές που συστάθηκαν εκείνη την στιγμή από υπουργούς και τοπικούς εξουσιαστές της κυβερνητικής μαφίας (Αγοραστός, Τριαντόπουλος, Πλεύρης), οι οποίοι μαζί με τους Γ.Γ των αρμόδιων υπουργείων και τους εκπροσώπους των αρχών, προχώρησαν ήδη από την πρώτη εβδομάδα του εγκλήματος, σε μπάζωμα του χώρου και αλλοίωση των στοιχείων, πριν καν ολοκληρωθούν οι έρευνες. Η δεύτερη πράξη του έργου του δολοφόνου που προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη του, ήταν η σύσταση τριμερούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων φιλικά προσκείμενων προς την κυβέρνηση, που σκοπό είχε την υποβάθμιση των κυβερνητικών ευθυνών, την απόκρυψη στοιχείων σχετικά με την έκρηξη και το είδος φορτίου της εμπορικής αμαξοστοιχίας, ώστε να διασφαλιστεί πως το τελικό πόρισμα θα περιορίζεται μόνο σε αναφορές για λάθη του ανθρώπινου παράγοντα. Κάτι που αποτελούσε, εξάλλου επίσημη γραμμή του Μαξίμου από τις πρώτες στιγμές όταν προβάλλονταν τα δακρύβρεχτα διαγγέλματα του πρωθυπουργού.
Το στημένο σώμα βουλευτών που καλείται ως εξεταστική επιτροπή, χωρίς γνώσεις, έγγραφα και δικογραφίες, αποτελεί από μόνο του ύβρη, προσβολή και κοροϊδία προς τον αγώνα των οικογενειών και την μνήμη των θυμάτων. Οι λύκοι στους οποίους το “δημοκρατικό” πλειοψηφικό σύστημα ανέθεσε να φυλάνε τα πρόβατα, δημιούργησαν ένα ασφαλές περιβάλλον για τους κυβερνητικούς βουλευτές και τα διοικητικά στελέχη των εταιριών, τα οποία καταθέτοντας ως μάρτυρες, αποσιώπησαν την κυβερνητική σπατάλη και το φαγοπότι των εταιριών και αποποιήθηκαν των ευθυνών τους .
Υπό το πέπλο προστασίας που του εξασφαλίζει η κάθε άλλο παρά αμερόληπτη εξεταστική επιτροπή, κάνει την εμφάνιση του και ο ηθικός αυτουργός των δολοφονιών των Τεμπών, ο Αχ. Καραμανλής. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων για το ευνοϊκό αποτέλεσμα της επιτροπής, ο πρώην υπουργός μεταφορών θα κουνήσει το δάχτυλο στους επικριτές του και μέσα από ένα σόου κυνικότητας, θράσους και αλαζονείας, θα δηλώσει περήφανα αθώος. Το ανδρείκελο αυτό, εφτά μέρες πριν την δολοφονία των Τεμπών διερρήγνυε τα ιμάτιά του για την λειτουργία και την ασφάλεια των τρένων, προτρέποντας και παραπλανώντας το επιβατικό κοινό να χρησιμοποιεί τα τρένα ώστε να ενισχυθεί το αφήγημα περί οικονομικού θαύματος του ασημένιου βέλους. Πίστεψε, πωςυπονομεύοντας τους συνδικαλιστές του ΟΣΕ και τα εξώδικα τους για την κατάσταση των σιδηροδρόμων και αγνοώντας ταυτόχρονα τα πορίσματα των εμπειρογνωμόνων επιδεικτικά, θα έπειθε την κοινή γνώμη για την αθωότητά του. Μάταια. Με πλήρη αναξιοπρέπεια και ανηθικότητα υπαινίχθηκε πως ο πόνος των συγγενών θα πρέπει να είναι “βουβός”, χωρίς να ενοχλεί, αναφερόμενος στον αγώνα του συλλόγου των οικογενειών των θυμάτων.
Το επόμενο βήμα της εγκληματικής οργάνωσης του ελληνικού κράτους.
Δικαστική εξουσία και ΜΜΕ προχωρούν στην γενικότερη αποδόμηση και υποβάθμιση του γεγονότος, ελπίζοντας με την πάροδο του χρόνου να καταφέρουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Οι εισαγγελείς από την πρώτη στιγμή κατευθύνουν τις έρευνες με απίστευτη προχειρότητα, ενώ με θράσος επιδεικνύουν σε όλους πως η αμερόληπτη εφαρμογή των νόμων δεν ισχύει για τις υψηλές τάξεις και τους ισχυρούς. Με την δικαιοσύνη να μην λειτουργεί , όχι από επιλογή, αλλά από επιβολή, οι ποινικές ευθύνες μοιράζονται επιλεκτικά στα αναλώσιμα διοικητικά στελέχη και η επίσπευση της δίκης μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η επιλογή αυτή προφανώς δεν έχει άλλο σκοπό από το να μην αφήσει χρονικά περιθώρια σε περαιτέρω έρευνες και εξετάσεις μαρτύρων. Πόσω μάλλον, όταν μελέτες και πορίσματα που προκύπτουν συνεχώς από τους πραγματογνώμονες που διόρισαν οι συγγενείς των θυμάτων , ξεγυμνώνουν το κυβερνητικό αφήγημα και καταρρίπτουν συνεχώς την συγκάλυψη του Μαξίμου.
Ο αγώνας για αξιοπρέπεια των οικογενειών.
Οι οικογένειες των θυμάτων πιέζουν με κάθε τρόπο εισαγγελείς και ανακριτές για να πράξουν τα αυτονόητα. Ακόμα και οι στοιχειώδεις ενέργειες που αφορούν στην έκρηξη που σημειώθηκε στο σημείο της σύγκρουσης, γίνονται κάτω από την συνεχόμενη επιμονή και πίεση των οικογενειών με τρομερή καθυστέρηση και συνεπακόλουθη αλλοίωση στοιχείων. Την προκλητική αυτή στάση της δικαστικής εξουσίας απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων, ήρθε με περίσσιο θράσος να πλαισιώσει και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αρμόδια για την περίπτωση των Τεμπών, προς την πρόεδρο του συλλόγου Μ. Καρυστιανού, η οποία στην προσπάθειά της να διαμαρτυρηθεί για τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις στην υπόθεση τους, η εισαγγελέας παρότρυνε τον σύλλογο “να σταματήσει να ασχολείται με το γεγονός και να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής που τους απομένει με ηρεμία και γαλήνη, με την βοήθεια της εκκλησίας…”. Μέσα από όλη αυτή την συστηματική απαξίωση, με σθένος και αξιοπρέπεια, οι οικογένειες των θυμάτων προσπερνούν τα κρατικά εμπόδια και σηκώνουν τον αγώνα για δικαιοσύνη στους ώμους τους, έχοντας όλη την κοινωνία στο πλάι τους.
Προσπαθώντας να αποσιωπήσουν τους συνδικαλιστικούς αγώνες για ακόμα μια φορά.
Η απαξίωση των εργατικών συνδικαλιστικών αγώνων από το Μαξίμου δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Είναι η συνέχεια της αντεργατικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που με νομοσχέδια και τροποποιήσεις, επιχειρούν να ποινικοποιήσουν την συνδικαλιστική δράση και τους εργατικούς αγώνες. Ακόμα και στην δική μας περιοχή, δεν είναι λίγες οι φορές που με παράνομο τρόπο οι εργοδοσίες των μεγάλων χημικών βιομηχανιών του τόπου μας (Πετρέλαια και Λιπάσματα), προχώρησαν σε εικονικές ποινικοποιήσεις των εργατικών σωματείων, ώστε να προβούν σε ομαδικές απολύσεις. Πόσω μάλλον, όταν συνέβησαν εκρήξεις στις σάπιες εγκαταστάσεις των εργοστασίων, θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα και πυρκαγιές μέσα σε εύφλεκτες μονάδες, με την ανύπαρκτη αντίδραση όλων των αρμόδιων ανεξάρτητων ελεγκτικών φορέων και την ανοχή των αρμόδιων τοπικών αρχόντων οι οποίοι συνεχίζουν να τους αδειοδοτούν.
Όμοια και στο ατύχημα των Τεμπών, όλες οι εταιρίες αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των εργατικών σωματείων των σιδηροδρόμων, ενώ η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ) συνέχισε να τους αδειοδοτεί , αφήνοντας επιβατικό κοινό και εργαζόμενους στο έλεος της τύχης τους.
Η χρόνια οικονομική εγκληματική απάτη, η σωρεία καταχρήσεων, παραλήψεων και λαθών οδήγησαν στην δολοφονία των Τεμπών. Έδειξαν με τον πιο ωμό τρόπο, την γύμνια και την ψεύτικη βιτρίνα του εκσυγχρονισμού που ευαγγελίζεται ο καπιταλισμός.Μια βιτρίνα που ράγισε και φανέρωσε το πραγματικό πρόσωπο της ανάπτυξης, που πλουτίζει σε βάρος των ζωών μας. Τα όνειρα δεκάδων ψυχών συνετρίβησαν στο όνομα του κέρδους, της ανάθεσης και της απληστίας. Μας εξαπάτησαν, μας έκαναν να νιώσουμε ασφαλείς, υποσχόμενοι βήματα εκσυγχρονισμού και σταθερότητας. Μόνο που δεν προσέξαμε ότι πατούσαν πάνω στα άψυχα κορμιά μας. Αυτοί εισέπρατταν κονδύλια και εμείς εισπράξαμε Τέμπη.
Μα λογαριάζουν χωρίς τον λαό. Μόνο εμείς, οι από τα κάτω, μπορούμε να σπάσουμε το τείχος του κυνισμού και της αλαζονείας, δίνοντας ένα τέλος σε αυτή την λαιμαργία του καπιταλισμού που τρέφεται από τους κόπους μας και από το αίμα μας. Με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και αποφασιστικότητα στεκόμαστε απέναντι σε κάθε πολιτική και δικαστική εξουσία, απέναντι σε κάθε δυνάστη. Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στους κρατικοδίαιτους που μας εξαθλιώνουν και να διεκδικούμε τον έλεγχο των ζωών μας. Μέχρι την απελευθέρωση των αδύναμων αυτού του τόπου και την ταφή όλων όσων εκπροσωπεί αυτό το σύστημα, θα αγωνιζόμαστε ενάντια στην θανατοπολιτική επιλογή κράτους και κεφαλαίου, θα αγωνιζόμαστε για την κοινωνική χειραφέτηση και την ταξική δικαιοσύνη. Διάλεξαν την συνενοχή, την συγκάλυψη και την απαξίωση. Εμείς διαλέγουμε την Αλληλεγγύη, την Αξιοπρέπεια και την Ισότητα.
Πραγματικότητα και φαντασία γίνονται ένα στο σχεδόν παραισθησιογόνο φιλμ του Φιλίπ Λακότ από την Ακτή του Ελεφαντοστού. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στους Ορίζοντες στο Φεστιβάλ Βενετίας, διακρίσεις στα Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και της Θεσσαλονίκης.
Η θρυλική φυλακή La Maca στην Ακτή του Ελεφαντοστού είχε κατασκευαστεί για να στεγάσει 1500 κρατούμενους, αλλά σήμερα φιλοξενεί περισσότερους από 5000 ανθρώπους που ζουν σε ένα συγκρότημα που βρίσκεται στο κέντρο ενός εθνικού πάρκου, περιτριγυρισμένου από τη ζούγκλα, που στο κέντρο του βρίσκεται ένας λαβύρινθος που ξεκινάει από το κέντρο, μια μεγάλη αίθουσα όπου συγκεντρώνονται όλοι οι κρατούμενοι και χάνεται μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους στο χάος.
Στην πραγματικότητα, η φυλακή διοικείται από τους ίδιους τους κρατούμενους που, σε μια μικρογραφία μιας κοινωνίας, προσπαθούν να επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, κυρίως να επιβιώσουν. Ή ιδανικά να μην ξεχαστούν σε ένα κόσμο που τους αντιμετωπίζει περισσότερο ως μια ανθρώπινη φυλή που δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να βρει τη θέση της στον ελεύθερο κόσμο.
Ο Μαυρογένης, κραταιός μέχρι πρότινος αρχηγός της φυλακής, βλέπει τα γένια του να ασπρίζουν και τις αντοχές του να εξαντλούνται. Σύμφωνα με το τελετουργικό, θα πρέπει να αποσυρθεί, να βρει το διάδοχό του και μετά να αυτοκτονήσει. Θα τον βρει σε έναν νεαρό που φτάνει μόλις στις φυλακές, θα τον ονομάσει Ρομάν (που στα γαλλικά σημαίνει μυθιστόρημα) και θα του αναθέσει μια δύσκολη αποστολή: κάθε βράδυ και όσο διαρκεί το κόκκινο φεγγάρι θα πρέπει να αφηγείται ιστορίες μέχρι που ξημερώνει. Και το ίδιο και την επόμενη μέρα και την επόμενη. Αν τα καταφέρει θα γίνει ο διάδοχος του «θρόνου». Αν όχι, θα χάσει τη ζωή του ως άλλη Σεχραζάτ από τις «Χίλιες και Μια Νύχτες».
Ό,τι ξεκινάει ως μια παράδοξη παραβολή πάνω στην εξουσία υπαγορευμένη και από τον ίδιο τον τίτλο της δεύτερης (μετά το «Run» που είχε κάνει πρεμιέρα στο ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών το 2014) ταινίας του καταγόμενου από την Ακτή του Ελεφαντοστού Φιλιπ Λακότ, γίνεται γρήγορα μια συναρπαστική εικονογράφηση των πιο διακριτών αντιθέσεων που εκ των πραγμάτων προκαλεί η εικόνα δεκάδων κρατουμένων συγκεντρωμένων γύρω από έναν «παραμυθά», με την ατμόσφαιρα να μυρίζει βία, ιδρώτα και ανδρικό πόθο σε σχεδόν ισόποσες αλλά σε κάθε περίπτωση απαγορευμένες δόσεις.
Στην κόψη του ρεαλισμού με τη μυθοπλασία, αλλά κυρίως της αλήθειας και του θρύλου, η «Νύχτα των Βασιλιάδων» δεν αργεί να μεταφερθεί στη σφαίρα του μύθου, με την πρωτόγνωρη και συχνά ανεξέλεγκτη τόλμη ενός θαρραλέου δημιουργού.
Δεν είναι μόνο οι σκηνές της ιστορίας από το παρελθόν που αφηγείται ο Ρομάν που καταφέρνουν να ενσωματώσουν την παράδοση της Ακτής του Ελεφαντοστού μέσα στο πεζό περιβάλλον των φυλακών (με έξτρα μπόνους τα απίθανα ειδικά εφέ), ούτε μόνο οι μικρές απροσδόκητες στιγμές ποίησης που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης κατάστασης.
Η πρωτοτυπία της ταινίας του Φιλίπ Λακότ και συνεπακόλουθα η δύναμή της, έγκειται στο γεγονός ότι δεν φοβάται να τοποθετήσει στο πιο αταίριαστο μέρος μια μεταφορά πάνω στη δύναμη της αφήγησης και του ίδιου του θεάτρου ή του σινεμά (παραπέμποντας στο «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει» των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι), κρατώντας αλώβητο τον ιμπρεσιονισμό με τον οποίο τελικά ολοκληρώνει ένα παραμύθι για τη διατήρηση της μνήμης, τα προφορικά αρχεία, τις πρωταρχικές έννοιες όπως αυτή της ελευθερίας που πρέπει να μπορέσουν να αρθρωθούν πριν αποκτήσουν το πραγματικό τους νόημα.
