Για την ανακατάληψη του Ορφανοτροφείου

Ξημερώματα της 2/9/13, πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση για την έρευνα και στη  συνέχεια την εκκένωση της κατάληψης Ορφανοτροφείου. Συλλαμβάνονται 7 άτομα που  βρίσκονται εντός της και όλοι και όλες τους απαλλάσσονται, στη δίκη που  ακολουθεί, από όλες τις κατηγορίες. Είναι η τρίτη εισβολή που συμβαίνει μέσα στα  2 τελευταία από τα 7 χρόνια που το κτήριο τελεί υπό κατάληψη. Η μητρόπολη  Θεσσαλονίκης, στην οποία έχει παραχωρηθεί το ορφανοτροφείο από το υπουργείο  υγείας, σκοπεύει να κατεδαφίσει το κτήριο καθώς και τη γειτονική εκκλησία και  προφασίζεται ότι θα χτίσει εκεί ένα κέντρο αποκατάστασης χρόνιων παθήσεων, καθώς  είναι ένα από τα λίγα φιλετάκια της τα οποία τυγχάνει να μην είναι μπλεγμένα σε  σκάνδαλα.

Σήμερα 28/9/13 αποφασίσαμε να  προχωρήσουμε στην ανακατάληψη του κτηρίου, θεωρώντας πως είναι ο καλύτερος  δυνατός τρόπος σε αυτό το χώρο και χρόνο ώστε να θέσουμε ένα ακόμη ανάχωμα στις  επιθέσεις ενάντια στις δομές του κινήματος. Σε αυτή την ενέργεια δεν προχωράμε  απλά σαν ένα κομμάτι κόσμου που διεκδικεί ξανά το χώρο όπου κατάφερνε να  επιβιώνει αξιοπρεπώς καθώς και να οργανώνει το χρόνο του μέσα από διαδικασίες  αλληλεγγύης. Προχωράμε σαν ένα ευρύτερο μόρφωμα κόσμου που συναντιέται εντός του  αναρχικού χώρου και έχει πάρει από κοινού την απόφαση για την υπεράσπιση ενός  από τα εγχειρήματα που έχουν δεχτεί επίθεση τον τελευταίο καιρό, ανεξάρτητα από  το αν μέχρι τώρα έμενε η δραστηριοποιούταν σε αυτό. Γνωρίζουμε πως αυτή η κίνηση  εμπεριέχει ένα ποινικό κόστος αλλά είμαστε διατεθειμένες και διατεθειμένοι να το  σηκώσουμε. Και οι λόγοι είναι πολλοί…

Ο κρατικός μηχανισμός δεν  προσπαθεί πια να αποσπάσει τη συναίνεση ικανοποιημένων πολιτών, αλλά να  πειθαρχήσει τα κοινωνικά κομμάτια που έρχονται αντιμέτωπα με τα αδιέξοδα του  καπιταλισμού και ως εκ τούτου τείνουν να κινηθούν πιο απρόβλεπτα. Από τους  αγώνες ενάντια στα μεταλλεία χρυσού μέχρι τις εξεγέρσεις των κολασμένων στα  στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, από τις αποφάσεις για τον πλειστηριασμό  πρώτης κατοικίας μέχρι τις επιθέσεις σε κοινωνικά κινήματα, η στρατηγική είναι  μία και η διαχείριση ενιαία. Η βία που βιώνεται από τους αποδέκτες της  καταστολής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι η ίδια πρωταρχική βία του  καπιταλισμού, η αποτύπωση των ανισοτήτων. Αν λοιπόν θέλουμε να αντισταθούμε στην  επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πρέπει να επανασυνδέσουμε τις  κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις, να φέρουμε κοντά τους διάσπαρτους αγώνες,  να συναντηθούμε πέρα από διαχωρισμούς έθνους, φυλής και φύλου και στα υλικά  πλαίσια της θέσης μας σε αυτό τον κόσμο. Να μην αφήσουμε τις ζωές μας και αυτά  που δημιουργούμε μέσα από κινήματα στα χέρια κανενός αφεντικού και  μεγαλονταβατζή.

Επιπλέον, τα γεγονότα των  τελευταίων ημερών με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι του  εθνικιστή Ρουπακιά Γιώργου, μέλους της χρυσής αυγής μας φέρνουν μεταξύ άλλων στο  μυαλό τα σχέδια της χρυσής αυγής να διεκδικήσει παρουσία στη γειτονιά της  τούμπας. Χώροι όπως το ορφανοτροφείο αλλά και οι άλλες δύο καταλήψεις της  τούμπας, φάμπρικα υφανέτ και κοινωνικό κέντρο αγώνα κατοίκων τούμπας, είναι  δομές που πρέπει με κάθε τρόπο να μείνουν για να λειτουργήσουν σαν πόλοι  συσπείρωσης και αγώνα ενάντια στα εθνικόφρονα μαντρόσκυλα των καπιταλιστών.

Για αυτούς τους λόγους είμαστε  αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε εκ νέου το κτήριο και να μπούμε, μαζί με όσους  και όσες θέλουν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια, σε μία διαδικασία  επαναδιαπραγμάτευσης της λειτουργίας του. Καλούμε άμεσα σε ανοιχτή συνέλευση στο  χώρο της κατάληψης, όλους τους ανθρώπους της γειτονιάς και του κινήματος που  θέλουν αυτό τον χώρο ζωντανό, που τον αντιλαμβάνονται σαν μία ασπίδα απέναντι  στον ολοένα και ισχυροποιούμενο ολοκληρωτισμό αλλά και που θέλουν να  λειτουργήσουν σαν μία κοινωνική ασπίδα για την προστασία και την εξέλιξή του.

Οι 30 σύντροφοι που προχώρησαν στην ανακατάληψη  συγκεντρώθηκαν στην ταράτσα του κτηρίου, φράζοντας τις διόδους για να  καθυστερήσουν την εισβολή της αστυνομίας. Ύστερα από 2,5 ώρες οι μπάτσοι  κατάφεραν τελικά να συλλάβουν τους συντρόφους και να εκκενώσουν την κατάληψη.  Όλοι οι συλληφθέντες απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες στη δίκη που ακολούθησε,  τον Δεκέμβρη του ’13.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι  νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι!

Ο ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων της Β.Α.  Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της Ελληνικός Χρυσός (θυγατρική  της πολυεθνικής ELDORADO GOLD και του ομίλου Μπόμπολα) για την εγκατάσταση  μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στα δάση του όρους Κάκκαβος, που θα επιφέρει τον  αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής, βρίσκεται αντιμέτωπος με την  άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση  των αγωνιζόμενων κατοίκων.

Η καταστολή πλήθους κινητοποιήσεων από την  αστυνομία όλο το προηγούμενο διάστημα, τόσο στο βουνό όσο και στα χωριά που  αντιστέκονται, καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας μιας εμφυλιοπολεμικής συνθήκης  στην περιοχή με την συγκρότηση ενός ιδιωτικού στρατού τραμπούκων της εταιρείας,  εντείνεται διαρκώς το τελευταίο διάστημα, με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση των  καταστροφικών – λεηλατικών εργασιών της “ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ”, εξαιτίας της  διάρκειας και της μαχητικότητας του αγώνα.

Πρόκειται για μια τεράστια κατασταλτική επιχείρηση  ποινικοποίησης και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε  να καμφθεί ο αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων, και  η οποία εξελίσσεται με: Ενεργοποίηση του “αντι”τρομοκρατικού νόμου και μαζική δίωξη των αγωνιζόμενων  κατοίκων ως μελών εγκληματικής οργάνωσης. Δεκάδες προσαγωγές, εισβολές σε σπίτια  και απαγωγές αγωνιστών. Βίαιη απόσπαση γενετικού υλικού (DNA) από ολόκληρους  πληθυσμούς χωριών. Ευρεία χρήση τηλεφωνικών υποκλοπών. Αστυνομικούς αποκλεισμούς  και κατοχή ολόκληρων χωριών και πόλεων, όπως η εισβολή πολυάριθμου στρατού ΜΑΤ –  ΕΚΑΜ στην πόλη της Ιερισσού την Πέμπτη 7 Μάρτη 2013. Βάναυσες επιθέσεις με  δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς κατά διαδηλωτών ακόμα και παιδιών και ηλικιωμένων, οι  οποίες έχουν προκαλέσει πλήθος βαρύτατων τραυματισμών.

Αυτή η τεράστια κατασταλτική επιχείρηση, που  αποτελεί πείραμα και προοίμιο της καταστολής κάθε κοινωνικού αγώνα στην εποχή  του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, συνοδεύεται από μια επίσης τεράστια  προπαγανδιστική εκστρατεία ψεύδους, παραπληροφόρησης, εγκληματοποίησης και  τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων κατοίκων. Σε αυτή την κατεύθυνση  επαναδιατυπώνεται για πολλοστή φορά η φαιδρή “θεωρία των άκρων” εστιάζοντας αυτή  τη φορά στον αγώνα στη Β.Α. Χαλκιδική, με την οποία επιχειρείται η εξομοίωση της  δίκαιης κοινωνικής αντίστασης των κατοίκων ενάντια στις εξορύξεις χρυσού με τη  δολοφονική δράση παρακρατικών ναζί κατά μεταναστών και αγωνιστών. Όπως και το  φασιστικής έμπνευσης δόγμα περί “νόμου και τάξης”, που αποτελούν τους πυλώνες  της ιδεολογικής επίθεσης του κράτους και αναπαράγονται καθημερινά από τα  καθεστωτικά ΜΜΕ.

Την ίδια στιγμή, και παρά τις αποπροσανατολιστικές  για τον αγώνα εξαγγελίες της εταιρείας για παύση των εργασιών για δύο χρόνια, οι  καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των  Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό  χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται  σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του  μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η  μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά όλο και περισσότερο  ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες, αναφέρουμε μερικά μόνο σημαντικά “ατυχήματα” που συνέβησαν το  τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από  κοντέινερ με φορτίο της “Ελληνικός Χρυσός” κατά την φόρτωσή του σε πλοίο στο  λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών  αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός” στο δήμο Βόλβης. Ενώ  στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που  πραγματοποίησε η εταιρεία στην περιοχή.

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με  δημοσιεύματα στις 17/10/2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε το ελληνικό  κράτος “για το γεγονός ότι παρέλειψε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να  ανακτήσει εντόκως από την Ελληνικός Χρυσός – συμφερόντων Μπόμπολα – 15,34 εκατ.  ευρώ. Ποσό, που παρανόμως χορηγήθηκε στην εταιρεία με την πώληση δημόσιας  περιουσίας σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή από τους φόρους”.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον  δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής  τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης χρυσού και του  κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές. Αυτός ο  αγώνας, που δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και  μαχητικά με πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται  αδιάλειπτα, πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους  όσοι αγωνίζονται “από τα κάτω” ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα και να  αποτελέσει έναν πλατύ κοινωνικό φραγμό στη λεηλατική επέλαση του κράτους και του  κεφαλαίου, που επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο  βωμό της ανάπτυξης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ  ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ  ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ,  Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Συντονιστική  Συνέλευση Αλληλεγγύης  στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής,Αθήνα, 8/11/2013

Κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη γη και σκορπούν τοξικά δηλητήρια, από την Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά. Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Παρέμβαση αντιπληροφόρησης  πραγματοποιήθηκε στις 23/12/13 στο σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά για τη διαρροή  τοξικών αποβλήτων στο λιμάνι, που συνέβη στις 11 Δεκέμβρη, και τα οποία  προέρχονταν από τα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Στην παρέμβαση που έγινε με τη  συμμετοχή 50-60 συντρόφων/ισσών στήθηκε μικροφωνική από όπου διαβάστηκαν  μηνύματα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α.  Χαλκιδικής, μοιράστηκαν πλήθος κειμένων και αναρτήθηκαν πανό. Η ανταπόκριση του  κόσμου ήταν ιδιαίτερα θετική. Το κείμενο της “Συντονιστικής Συνέλευσης  Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής” που μοιράστηκε:

Την Τετάρτη 11 Δεκέμβρη, στο λιμάνι του Πειραιά,  υπήρξε διαρροή τοξικών ουσιών από κοντέινερ που περιείχαν μεγάλες ποσότητες  ρυπογόνου χώματος, στο πλοίο “Ραβένα”. Το φορτίο αυτό είχε φτάσει στον Πειραιά  τις προηγούμενες μέρες από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με το πλοίο “Πάρης”,  έχοντας τελικό προορισμό την Κίνα. Πρόκειται για τη διαδρομή που ακολουθείται  για την απομάκρυνση των τοξικών αποβλήτων που παράγονται από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες στη Χαλκιδική. Παρά τη σοβαρότητα του γεγονότος, οι κρατικοί  φορείς επιχείρησαν τη συγκάλυψή του. Δεν εξέδωσαν καμία ανακοίνωση και δεν  έδωσαν οποιοδήποτε στοιχείο σχετικά με την προέλευση και τους ιδιοκτήτες του  τοξικού φορτίου. Ωστόσο, μετά την άρνηση απόπλου από τον πλοίαρχο για την  προστασία του πληρώματος και την αποφυγή ρύπανσης των θαλάσσιων υδάτων, την  εξέταση του τοξικού φορτίου και τη διαδικασία καθαρισμού του πλοίου που  ακολούθησε, το γεγονός έγινε γνωστό μέσα από δημοσιεύματα στα οποία  στοχοποιείται η πολυεθνική εξορυκτική εταιρεία ELDORADO GOLD. Η συγκεκριμένη  εταιρεία είναι μητρική της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, που ευθύνεται μαζί με το ελληνικό  κράτος για τη γιγαντιαία καταστροφή που συντελείται στο όρος Κάκκαβος της Β.Α.  Χαλκιδικής, τον επαπειλούμενο αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής και  την επιχείρηση τρομοκράτησης των κατοίκων της για την εγκατάσταση ανοιχτού  μεταλλείου εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές.

Σήμερα, και παρά τις αποπροσανατολιστικές για τον  αγώνα εξαγγελίες της εταιρείας για παύση των εργασιών μέχρι το 2016, οι  καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των  Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό  χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται  σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του  μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η  μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο  ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες, να αναφέρουμε μερικά σημαντικά “ατυχήματα” που συνέβησαν μόνο το  τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από  κοντέινερ με φορτίο της “Ελληνικός Χρυσός” κατά τη φόρτωσή του σε πλοίο στο  λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών  αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός” στο δήμο Βόλβης. Ενώ  στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που  πραγματοποίησε η εταιρεία στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή, ο ανυποχώρητος αγώνας των  κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της “Ελληνικός  Χρυσός” βρίσκεται αντιμέτωπος με την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το  κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση των αγωνιζόμενων κατοίκων. Αντιμέτωπος με  μια τεράστια αστυνομική, δικαστική και προπαγανδιστική επιχείρηση ποινικοποίησης  και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε να καμφθεί ο  αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον  δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής  τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης χρυσού και του  κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους. Αυτός ο αγώνας, που  δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και μαχητικά με  πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται αδιάλειπτα,  πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους όσοι  αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα και να αποτελέσει έναν  κοινωνικό φραγμό στην λεηλατική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, που  επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο βωμό της  ανάπτυξης, από τη Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά, σε κάθε γωνιά της χώρας αλλά και  πολύ ευρύτερα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ  ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

Συντονιστική  Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής

Η κλωνοποιημένη εξαπάτηση (Διαδρομή Ελευθερίας #135 Φεβρουάριος 2014)

Μια είδηση, που αναπαρήχθη από τα μέσα «ενημέρωσης», κάνει λόγο για την κατασκευή τριών νομοθετικών διαταγμάτων της ευρωπαϊκής επιτροπής τροφίμων, το περιεχόμενο των οποίων απαγορεύει, από τούδε και στο εξής να διατίθενται στην αγορά κλωνοποιημένο κρέας, καθώς και τα παράγωγα του (γάλα, τυρί κ.λπ.).

Αναλυτικότερα, οι νομοθετικές πράξεις αφορούν στην κλωνοποίηση των ζώων και τα λεγόμενα «νέα τρόφιμα». Οι σχετικές διατάξεις, απαγορεύουν εντός της Ε.Ε. τη χρήση της τεχνικής της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, καθώς και τις εισαγωγές κλωνοποιημένων ζώων. Επίσης, θα απαγορεύεται η εμπορία τροφίμων που προέρχονται από τέτοιου είδους ζώα.

Σκοπός των προτάσεων αυτών είναι, όπως επισημαίνει η Επιτροπή, να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες που έχουν εκφραστεί σχετικά με την καλή μεταχείριση των ζώων και άλλες δεοντολογικές πτυχές της συγκεκριμένης τεχνικής.

Στο πρώτο σχέδιο της σχετικής οδηγίας, προβλέπεται να απαγορευθούν προσωρινά, τόσο η χρήση της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, όσο και η διάθεση ζωντανών κλωνοποιημένων ζώων και εμβρύων στην αγορά.

Το δεύτερο σχέδιο της νομοθετικής οδηγίας, μεριμνά ώστε τρόφιμα, όπως το κρέας ή το γάλα από τέτοιου είδους όντα να μην διατίθενται στην αγορά της Ευρώπης. Ωστόσο, η κλωνοποίηση δεν θα απαγορεύεται για σκοπούς όπως η έρευνα, η διατήρηση σπάνιων φυλών και ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση, ή η χρήση ζώων για την παραγωγή φαρμάκων και ιατροτεχνολογικών συσκευών, σε περίπτωση που η χρήση της τεχνικής αυτής μπορεί να δικαιολογείται.

Το σχέδιο νομοθετικής πράξης, για τα «νέα τρόφιμα» αναθεωρεί τον ισχύοντα κανονισμό, με σκοπό να βελτιωθεί η πρόσβαση νέων και καινοτόμων τροφίμων στην αγορά της Ευρώπης.

Κατά κανόνα, ο όρος «νέα τρόφιμα» αναφέρεται σε τρόφιμα τα οποία δεν καταναλώνονταν ευρέως στην Ε.Ε. πριν από το Μάιο του 1997, δηλαδή πριν από την έναρξη ισχύος του τρέχοντος κανονισμού.

Ο Τόνιο Μποργκ, ο αρμόδιος για θέματα υγείας επίτροπος της Ε.Ε., δήλωσε: «Οι σημερινές πρωτοβουλίες σχετικά με την κλωνοποίηση των ζώων αντιμετωπίζουν, με ρεαλιστικά και εφικτά μέτρα, τις ανησυχίες για την καλή μεταχείριση των ζώων, καθώς και τις αντιλήψεις των καταναλωτών σχετικά με τα τρόφιμα που προέρχονται από κλωνοποιημένα ζώα. Οι αλλαγές σχετικά με τα νέα τρόφιμα θα διαμορφώσουν ένα αποδοτικότερο σύστημα. Το σύστημα αυτό θα προσφέρει στους καταναλωτές της Ε.Ε. τη δυνατότητα να επιλέγουν από ένα ευρύ φάσμα τροφίμων και θα παρέχει ευνοϊκό περιβάλλον για τον κλάδο παραγωγής τροφίμων της Ευρώπης».

Δηλαδή, ο κύριος Μποργκ, καθώς και αυτοί των οποίων τα συμφέροντα καταφανέστατα υπηρετεί, μαζί με τους μηχανισμούς προπαγάνδας και εξαπάτησης (διάβαζε: ΜΜΕ), μας δείχνουν το φιλοανθρωπιστικό, φιλοζωικό και φιλοπεριβαλλοντολογικό τους προσωπείο.

Είναι, όμως, έτσι;

Ας δούμε μερικά στοιχεία, που σκοπίμως(;) αποκρύπτονται και αναδεικνύουν την αλήθεια, για τον πραγματικό τρόπο, που εκτρέφονται, καθώς και τις πραγματικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες, που ισχύουν για τα υπό σφαγή ζωντανά, από τα πολυεθνικά μαζικά σφαγεία.

Αυτή τη χρονιά, θα σφαγιαστούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζώα, όπως αγελάδες, μοσχάρια, γουρούνια, κοτόπουλα, γαλοπούλες, πάπιες, χήνες κ.ά. τα οποία ζουν σε άθλιες και αφύσικες συνθήκες, στοιβαγμένα σε βρώμικα υπόστεγα ή σε κλουβιά λίγο μεγαλύτερα από το μέγεθός τους, χωρίς ποτέ να νοιώσουν τον ήλιο ή τον αέρα, να μεγαλώσουν τους συνεχιστές του είδους τους, να χτίσουν τις φωλιές τους, να κάνουν ο,τιδήποτε εκπληρώνει το φυσικό τους κύκλο.

Με φάρμακα και ορμόνες η βιομηχανία κρέατος προσπαθεί να αυξήσει την παραγωγή, αλλά και να κρατήσει ζωντανά αυτά τα πλάσματα, καθώς θα ήταν αδύνατο να επιβιώσουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες τα εξαναγκάζουν να βρίσκονται. Με γενετικές παρεμβάσεις, προσπαθούν να τα παχαίνουν γρηγορότερα, ώστε να παράγουν περισσότερο γάλα, αυγά κ.λπ. με στόχο την αύξηση του κέρδους.

Όσα ζώα καταφέρουν να επιβιώνουν σε αυτές τις συνθήκες, τα περιμένει ένα εφιαλτικό πολύωρο, τις περισσότερες φορές, ταξίδι, εκτεθειμένα σε ακραίες καιρικές συνθήκες χωρίς τροφή ή νερό προς το σφαγείο, όπου εκεί θα εξοντωθούν έχοντας πολλές φορές τις αισθήσεις τους ακόμη και όταν γδέρνονται ή ρίχνονται σε ζεματιστό νερό, προκειμένου να τους αφαιρεθεί το τρίχωμα.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Όσον αφορά τα πουλερικά. Βρίσκονται σε τεράστιες τσιμεντένιες εγκαταστάσεις, με αυτόματα συστήματα περιορισμένης πόσης και βρώσης, πλούσια όμως σε χορήγηση των κατάλληλων φαρμάκων, με σκοπό την ταχύτερη ανάπτυξη τους, επομένως και την σφαγή τους κατά το συντομότερο δυνατόν χρόνο.

Ας ρίξουμε μια ματιά εν τάχει, στην μέθοδο εκτροφής τους.

Πρώτος και αντικειμενικός σκοπός των εκτροφέων-δολοφόνων, είναι η ταχύτερη και μέγιστη ανάπτυξη των πτηνών με όσο το δυνατόν λιγότερη τροφή. Οι μύες και οι λιπώδεις ιστοί αυτών των νεομεταλλαγμένων πουλερικών, αναπτύσσονται πολύ πιο γρήγορα από τα οστά τους, προκαλώντας δυσμορφίες και ασθένειες. Ένα ποσοστό 1%-4% των πουλερικών θα πεθάνουν σφαδάζοντας, με σπασμούς, από το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου, μια πάθηση ουσιαστικά άγνωστη εκτός εκτροφείων-σφαγείων. Τρία στα τέσσερα, θα έχουν κάποιας μορφής πρόβλημα στην κίνηση, ενώ μέχρι τη σφαγή τους, υποφέρουν από τις βασανιστικές μεθόδους «εκτροφής».

Δεν χρειάζεται καν να επισημάνουμε το γεγονός, πως τα πουλερικά κάτω από αυτές τις συνθήκες, «ζουν» στοιβαγμένα, παραμορφωμένα, παραγεμισμένα με φάρμακα, υπερβολικά στρεσσαρισμένα μέσα σε ένα βρωμερό χώρο.

Η τύφλωση, οι βακτηριακές μολύνσεις των οστών, τα προβλήματα σε σπονδύλους και τένοντες, η παράλυση, η εσωτερική αιμορραγία, η αναιμία, οι αναπνευστικές ασθένειες και τα αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά συστήματα αποτελούν, μεταξύ άλλων, την μόνιμη και αντικειμενική πραγματικότητα των εκτροφείων, όπως τα ονομάζουν ή αλλιώς και πιο αληθινά, τους χώρους βασανισμού και μαζικής σφαγής.

«Τα βοοειδή σημαδεύονται στο πρόσωπο ή αλλού με πυρωμένο σίδερο, τούς αφαιρούν τα κέρατα με κόφτες, πειθαρχούνται με ματσουκιές ή ηλεκτροσόκ, μεταφέρονται σε τόσο άθλιες συνθήκες που πολλά πεθαίνουν μέσα στα φορτηγά από ασφυξία, ασιτία, αφυδάτωση, κρύο, ζέστη, φόβο. Οι αγελάδες εξαναγκάζονται σε διαρκές άρμεγμα (τούς γίνεται συνεχόμενη γονιμοποίηση γιατί λέγεται πως κατεβάζουν περισσότερο γάλα), ενώ είναι πάντα αλυσοδεμένες. Εξαναγκάζονται να τρώνε τις γνωστές ζωοτροφές, οι οποίες είναι γεμάτες από χημικά και αντιβιοτικά, που προκαλούν σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια.

Μια αγελάδα στο φυσικό της περιβάλλον μπορεί να ζήσει ως και 20 χρόνια, ενώ όσες ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας στα 4 με 5 χρόνια πεθαίνουν. Σφαγιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο μέσα και έξω από κλωβούς, αλλά πολλές φορές διατηρούν τις αισθήσεις τους αργοπεθαίνοντας από την αιμορραγία. Τα μικρά απομακρύνονται από τις μητέρες μόλις τη δεύτερη μέρα από τη γέννησή τους και περιμένουν αλυσοδεμένα όρθια την ημερομηνία της σφαγής.

Τα χοιρινά δεν έχουν καλύτερη μοίρα. Τεχνητή γονιμοποίηση, παραμορφώσεις, κανιβαλισμός, κόψιμο ουράς, αυτιών, αφαίρεση δοντιών, γεννητικών οργάνων (όλα «χωρίς αναισθητικό»). Στο τέλος, αφού έχουν κατακρεουργηθεί και ενώ πολλά διατηρούν ακόμη τις αισθήσεις τους, βυθίζονται σε καυτό νερό για να αφαιρεθεί ευκολότερα το τρίχωμα τους», (από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φ.123).

Αγελάδες με αιμορραγούσες ανοιχτές πληγές, πρόπτωση μήτρας, μολύνσεις με πύο και πρησμένες αρθρώσεις, αφημένες να υποφέρουν. Πεσμένες αγελάδες, που είναι πολύ άρρωστες ή χτυπημένες για να σταθούν όρθιες, παρατημένες να υποφέρουν για βδομάδες μέχρι να πεθάνουν ή να σκοτωθούν. Εργάτες να χτυπούν, να κλωτσούν, να γρονθοκοπούν και να κάνουν ηλεκτροσόκ σε αγελάδες και μοσχαράκια. Μοσχαράκια που τους αφαιρούν τα κέρατα χωρίς αναισθητικό ή παυσίπονα, ενώ χώνουν τα δάχτυλά τους στα μάτια τους για να τα συγκρατήσουν. Επίσης, μοσχαράκια που τους κόβουν τις ουρές, αγελάδες που ζουν στριμωγμένες σε βουστάσια με τσιμεντένιο πάτωμα, καλυμμένο με τα περιττώματά τους, που τους χορηγούν αυξητικές ορμόνες για βοοειδή, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή γάλακτος.

Τα προαναφερθέντα, αποτελούν τα στάδια και τις κτηνώδεις μεθόδους παραγωγής και εκτροφής των ζωντανών από τις βιομηχανίες κρέατος ανά τον κόσμο. Οι ίδιες, απέραντα εξουσιαστικές και βάρβαρες συνθήκες ισχύουν και για την απόσπαση των προϊόντων (γάλα, αυγά κ.λπ.) από τα διάφορα ζώα.

Προφανώς, η ευρωπαϊκή επιτροπή, κατασκευάζοντας τα νομοθετικά διατάγματα για την απαγόρευση των κλωνοποιημένων ζώων, επιχειρεί να διασφαλίσει και να νομιμοποιήσει τις υπάρχουσες συνθήκες μαζικής εκτροφής και παραγωγής. Άλλωστε, τα όσα λέγονται και υποστηρίζονται από τα διάφορα ανδρείκελα των εξουσιαστών για την υποτιθέμενη «διασφάλιση των όρων περιβαντολλογικής και ευρύτερα της διατήρησης, υψηλών όρων υγιεινής των ζώων», είναι καταφανέστατα ψεύδη και αποτελούν μέρος της ευρύτερης πολιτικής προπαγάνδας που χρησιμοποιείται απλά και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, ενώ πίσω από αυτά υπάρχει η αποτρόπαια πραγματικότητα.

Είναι φανερό ότι αυτοί οι νόμοι έρχονται ως αποτέλεσμα του γεγονότος –το οποίο προφανώς ελήφθη υπ’ όψιν– ότι οι διαδικασίες κλωνοποίησης ζώων, με σκοπό τη μαζική σφαγή τους και τη μετέπειτα διάθεση τους στην παγκόσμια καταναλωτική αγορά, δείχνουν μικρά ποσοστά επιβίωσης για τα μεταφερόμενα έμβρυα και τα κλωνοποιημένα ζώα, καθώς πολλοί από τους κλώνους πεθαίνουν σε πρώιμο στάδιο από καρδιαγγειακή, ανοσοποιητική ή ηπατική ανεπάρκεια, αναπνευστικά προβλήματα και νεφρικές ή μυοσκελετικές ανωμαλίες. Καθώς και ότι –ακόμη και με δικά τους στοιχεία– η θνησιμότητα και η νοσηρότητα των κλώνων, είναι μεγαλύτερες από εκείνη που παρατηρείται στα γεννώμενα με φυσικές μεθόδους. Εκτός αυτού, οι απώλειες και οι διαταραχές της όψιμης εγκυμοσύνης, είναι δυνατόν να επηρεάσουν την ευζωία των παρένθετων μητέρων.

Με λίγα και απλά λόγια, λοιπόν. Αφού για μια τουλάχιστον δεκαετία, χρησιμοποίησαν τους ανθρώπους ή το καταναλωτικό κοινό, όπως αρέσκονται να ονομάζουν τους εξουσιαζόμενους πληθυσμούς, ως πειραματόζωα. Αφού παρήγαγαν και εξόντωσαν με περισσή βαναυσότητα τα υπό πειραματισμό ζώα, αποδεικνύεται πλέον ότι, η κλωνοποίηση ως μέθοδος παραγωγής, κοστολογικά είναι δυσανάλογη (προς το παρόν) με το αναμενόμενο κέρδος. Οπότε καθίσταται ασύμφορη. Επίσης, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο κλωνοποίησης, τα επιστημονικά επιτελεία τους μελέτησαν και κατέγραψαν ό,τι στοιχείο προέκυπτε από τη διαδικασία και αφού προφανώς κατέληξαν στα συμπεράσματά τους, από τα εν λόγω πειράματα, φορούν τώρα τη μάσκα των προστατών της παγκόσμιας υγείας, του περιβάλλοντος και των ζώων και με νομοθετικές ρυθμίσεις προσποιούνται πως αποκαθιστούν την τάξη και την «ομαλότητα». Βεβαίως, δεν θα πρέπει να μας διαφύγουν δύο σημεία. Το πρώτο είναι η ξεδιάντροπη παραδοχή για τα πειράματα κλωνοποίησης με διατροφικούς σκοπούς και το δεύτερο ότι τα πειράματα επίσημα δεν επιτρέπονται στην Ε.Ε. Αυτό σημαίνει πως ανεπίσημα θα συνεχίζονται ή με διάφορα άλλα επίσημα προσχήματα (ερευνητικούς δήθεν σκοπούς, κ.λπ.). Ούτε λόγος ότι αυτά τα πειράματα θα συνεχίζονται εκτός Ε.Ε..

Αλλά, το σημαντικό είναι πως με τέτοιου είδους νομοθετήματα δίνουν συγχωροχάρτι στα εγκλήματα που πραγματοποιούνται καθημερινά εις βάρος των μη κλωνοποιημένων υπάρξεων του ζωικού βασιλείου.

Πιστεύουμε, πως είναι περιττό να επιχειρηματολογήσουμε, ότι με βάση τις αναρχικές απόψεις δεν τίθεται ζήτημα να επιζητούνται καλύτερες συνθήκες μαζικής ή περιορισμένης εξόντωσης των αιχμαλωτισμένων ζώων ή καλύτερων συνθηκών σκλαβιάς. Το θέμα της διατροφής των ανθρώπων που σε μεγάλο βαθμό συναρτάται με την εξόντωση τρισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο ξεπερνά την επιφάνεια που έχει επιβάλλει η εξουσιαστική νοοτροπία.

Ακόμα και αν σταματούσε ο βασανισμός και η μαζική χορήγηση φαρμάκων στα αιχμάλωτα και φυλακισμένα ζώα, ακόμα κι αν δεν διαλύονταν και δηλητηριάζονταν, τόσο τα ίδια όσο και τα παραγόμενα από αυτά προϊόντα που καθίστανται ανθυγιεινά ως διατροφικά προϊόντα, για τους ανθρώπους, πάλι η παράμετρος της ανθρώπινης υγείας είναι δευτερευούσης σημασίας για μας.

Πιστεύουμε πως η υγεία, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη και η ευημερία του ανθρώπινου είδους δεν μπορεί κατ’ αρχήν, να πραγματωθεί στις σημερινές συνθήκες υποδούλωσης. Επίσης, όλα αυτά για να πάρουν τη φυσική τους υπόσταση, δεν μπορεί να είναι ξέχωρα απ’ τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, αλλά αντιθέτως σε πλήρη ενότητα και ισορροπία με αυτόν. Το ρίζωμα του ανθρωποκεντρισμού ως μέσο κατανόησης, ερμηνείας και πρακτικής εφαρμογής γίνεται πηγή εξουσίας. Όπως μεταξύ του ανθρώπινου είδους δεν υπάρχει κανενός είδους ανωτερότητα η οποία στηρίζεται στη φυλή, το χρώμα και το φύλο, έτσι δεν υπάρχει και κανενός είδους ανωτερότητα του ανθρώπου έναντι των υπόλοιπων όντων του πλανήτη που να βασίζεται στην ανθρώπινη ικανότητα του λόγου, της σύνθετης σκέψης και της νοημοσύνης.

Η εξουσιαστική πρακτική, με τη μαζική παραγωγή και εξόντωση, το βασανισμό και τις σφαγές των υπό κατανάλωση ζωντανών από τη μία και την παθητικότητα με την οποία δέχονται οι υπήκοοι της κυριαρχίας, τη λεηλασία της φύσης και κάθε ύπαρξης σε αυτήν από την άλλη, έχουν κοινό τόπο την ανθρωποκεντρική ιδεοληψία. Το ξερίζωμα, αυτής της εμμονής αποτελεί βασική προτεραιότητα, καθώς και το πεδίο σύγκρουσης με κάθε εξουσία, αλλά και διάχυσης των αναρχικών ιδεών, ως πανανθρώπινων προταγμάτων μεταξύ των αγωνιζόμενων και μη ανθρώπων.

Διότι, εξετάζοντας τα γεγονότα μέσα από την αναρχική θεώρηση, πιστεύουμε πως η μάχη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία, δεν θα μπορούσε να έχει ως τελικό αποτέλεσμα την ευημερία των ανθρώπων και την κυριαρχία τους επάνω σε κάθε μορφή ζωής (φυτικής ή έμβιας) επάνω στον πλανήτη, αλλά να ζει σε αρμονία με κάθε μορφή ζωής, ως αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι του φυσικού κόσμου συνολικά.

Φ.

«Ο πόλεμος της διαφθοράς» και οι «νέες» απαγορεύσεις στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης (Διαδρομή Ελευθερίας #135 Φεβρουάριος 2014)

2a
 
Θεῶν δὲ φόβος ἢ ἀνθρώπων νόμος οὐδεὶς ἀπεῖργε, τὸ μὲν κρίνοντες ἐν ὁμοίῳ καὶ σέβειν καὶ μὴ ἐκ τοῦ πάντας ὁρᾶν ἐν ἴσῳ ἀπολλυμένους, τῶν δὲ ἁμαρτημάτων οὐδεὶς ἐλπίζων μέχρι τοῦ δίκην γενέσθαι βιοὺς ἂν τὴν τιμωρίαν ἀντιδοῦναι, πολὺ δὲ μείζω τὴν ἤδη κατεψηφισμένην σφῶν ἐπικρεμασθῆναι, ἣν πρὶν ἐμπεσεῖν εἰκὸς εἶναι τοῦ βίου τι ἀπολαῦσαι. (2,53,4)
Καὶ τὰς ἐς σφᾶς αὐτοὺς πίστεις οὐ τῷ θείῳ νόμῳ μᾶλλον ἐκρατύνοντο ἢ τῷ κοινῇ τι παρανομῆσαι. (3,82,6)
 
Κανένας φόβος των θεών ή νόμος των ανθρώπων δεν τους συγκρατούσε,
αφ’ ενός διότι έκριναν ότι είναι το ίδιο είτε να σέβονται τα θεία είτε όχι, αφού έβλεπαν ότι χάνονταν όλοι αδιακρίτως, και αφ’ ετέρου διότι κανένας δεν έτρεφε την ελπίδα ότι θα ζούσε μέχρι να γίνει η δίκη και να τιμωρηθεί για τις πράξεις του, απεναντίας πολύ μεγαλύτερη τιμωρία θεωρούσαν αυτή που τους είχε κιόλας επιβληθεί και κρεμόταν τώρα από πάνω τους, και προτού να τους χτυπήσει, λογικό τους φαινόταν να θέλουν να απολαύσουν κάτι στη ζωή τους. (2,53,4)
Και η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλον δεν στηριζόταν σε όρκους στους θεούς παρά στην συνενοχή τους σε άνομες πράξεις. (3,82,6)  Θουκυδίδης

Ο Νικολό Μακιαβέλι στο βιβλίο του Ηγεμόνας υποστήριζε ότι όποιος γίνει αφέντης μιας πόλης, που είναι συνηθισμένη να ζει ελεύθερη και δεν την καταστρέφει πρέπει να περιμένει ότι θα τον καταστρέψει αυτή, θεωρώντας ότι πάντοτε η πόλη επικαλείται, σε περίπτωση εξέγερσης, το όνομα της ελευθερίας και τους παλιούς δικούς της θεσμούς, που δεν λησμονούνται ούτε με ευεργετήματα ούτε με την πάροδο του χρόνου. Καταλήγει δε στο εξής συμπέρασμα: «ό,τι και να κάνεις ή προνοήσεις, εάν δεν διχαστούν ή δεν σκορπιστούν οι κάτοικοι, δεν ξεχνούν ούτε αυτό το όνομα ούτε εκείνους τους θεσμούς και σε κάθε ευκαιρία θα προστρέχουν αμέσως σ’ αυτά».

Ο Μακιαβέλι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν εννοεί κατ’ ανάγκη την ισοπέδωση μιας πόλης, που έχει κατακτηθεί, αλλά την αλλαγή θεσμών και γενικά του καθεστώτος, πολιτειακού και ιδιοκτησιακού. Συμβούλευε, όμως, και κάτι ακόμα τους ηγεμόνες, διακρίνοντας τις ωμότητες τις οποίες (αναγκαίως) διαπράττουν ανάλογα με την «καλή» ή την «κακή» τους χρήση. Τους προέτρεπε, λοιπόν, να διαπράττουν όσες ωμότητες αποφάσιζαν, ότι τους διασφαλίζουν, όλες μαζί και στην αρχή της ηγεμονίας τους, ενώ τα ευεργετήματα πίστευε ότι οφείλουν οι ηγεμόνες να τα παραχωρούν λίγα λίγα για να διαρκεί περισσότερο η γεύση τους.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης (Η ηδονή, η ισχύς, η ουτοπία, κεφάλαιο, Οι φιλόσοφοι και η ισχύς) σημείωνε, επίσης, ότι «καμιά πολιτική κοινότητα δεν μπορεί να επιβιώσει επί πολύ αν στους κόλπους της ασκείται καθημερινά βία σε μεγάλη έκταση, αν δηλαδή μαίνεται ένας διαρκής εμφύλιος πόλεμος –όμως ούτε και μπορεί να υπάρξει χωρίς τη διαρκή απειλή χρήσεως βίας, χωρίς μια εσωτερική οργάνωση κι έναν καταμερισμό εργασίας που της επιτρέπουν να πραγματώσει άμεσα την απειλή χρήσεως βίας. Ανεπτυγμένοι πολιτισμοί δίχως θεσμισμένη χρήση βίας δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα, κι αυτό βέβαια δεν μπορεί ν’ αποτελεί σύμπτωση. Η διαρκής απειλή χρήσεως βίας είναι φυσικά δυνατόν να ερείδεται σε ευρύτατη κοινωνική «σύμπνοια» κι επομένως να συνιστά ισχύ [….]».

Δεν θεωρούμε, βέβαια, ότι τα παραπάνω εφαρμόζονται πιστά από τους εξουσιαστές σε κάθε περίπτωση, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη οι ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνικού χώρου. Ούτε βέβαια ότι αποκρυπτογραφούν τις μεθόδους και τις αιτίες των δεινών της «κρίσης», που τοποθέτησε «ξαφνικά» τον ελλαδικό πληθυσμό στην θέση του «κατακτημένου» μέσω των μνημονίων και του «απεχθούς χρέους» ή ακόμη ότι περιγράφουν τις συνολικότερες προθέσεις των «κατακτητών».

Εάν είχαμε αυτή την πεποίθηση, θα σήμαινε ότι αποδεχόμαστε, εκτός των άλλων, είτε μια προηγούμενη «αυτόνομη» ή «ανεξάρτητη» κατάσταση ενός κρατιδίου, είτε λόγου χάρη ότι οι επαχθεστέροι όροι επιβολής της κυριαρχίας αποτελούν απαρχή και όχι συνέχεια της προηγούμενης κατασκευασμένης συνθήκης «ευμάρειας».

Γιατί τα δεσμά παραμένουν δεσμά. Είτε χαλαρώνουν είτε σφίγγουν ολοένα και περισσότερο. Είτε είναι ορατά είτε δυσδιάκριτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εξαρτήσεις και μάλιστα σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό. Εξαρτήσεις, που όχι μόνο αποτελούν πραγματικότητα, αλλά συνεχώς μεγαλώνουν όσο οι εξαρτώμενοι τρέφονται από αυταπάτες, «νέες» ή «παλαιές», από ψεύτικες ελπίδες, «μικρές» ή «μεγάλες».

Έχουμε ήδη ασχοληθεί διεξοδικά με την λεγόμενη κρίση, την (επανα)διαπραγμάτευση των όρων «ξεπεράσματος» της, που επαγγέλλεται ο γαλαξίας των «αντιπολιτευόμενων» αντι-μνημονιακών δυνάμεων, –που επίσης εντάσσεται στην διαδικασία της επονομαζόμενης ολοκλήρωσης της Ε.Ε.– και δεν έχουμε σκοπό τουλάχιστον στο παρόν κείμενο να επιχειρηματολογήσουμε εκ νέου για αυτά τα ζητήματα.

Ας κάνουμε, όμως, προτού προχωρήσουμε μια υπενθύμιση.

Όταν επιμέρους «σημεία» του πλανητικού χωριού επανεντάσσονται σε μια διαδικασία της επονομαζόμενης παγκοσμιοποίησης, οι επί μέρους «καθυστερήσεις», όχι απλά δεν είναι ανεκτές από τους κυρίαρχους, αλλά αντίθετα αποτελούν έναν επί πλέον λόγο επίσπευσης της κατάλληλης «επέμβασης». Τα αίτια της βιαιότητας, που χαρακτηρίζουν αυτήν την επανένταξη ή οι ραγδαίοι ρυθμοί της μεταβολής, δεν πρέπει να αναζητηθούν μόνο σ’ αυτήν καθ’ εαυτή την «καθυστέρηση», αλλά στην βεβαιότητα των κυριάρχων ότι λόγω του σφοδρού ανταγωνισμού στο εσωτερικό τους, οποιαδήποτε ολιγωρία θα φέρει τους «συμπαίκτες» σε ευνοϊκότερη θέση.

Ενδοιασμοί εκ μέρους τους δεν υπάρχουν και αυτό είναι γνωστό. «Φίλοι» και «σύμμαχοι» εν μια νυκτί χαρακτηρίζονται «αιμοσταγείς δικτάτορες» και εξοντώνονται, πραξικοπήματα εμφανίζονται ως λαϊκές εξεγέρσεις για να επιβληθούν νέα πραξικοπήματα, πληθυσμοί ολόκληροι βυθίζονται «ξαφνικά» και από το «πουθενά» σε εμφύλιες «τοπικές» συρράξεις (στις οποίες οι «Μεγάλοι» είναι μέχρι το λαιμό χωμένοι), στο χάος και στην εξαθλίωση και μάλιστα στο όνομα της αναζήτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των αξιών της δια»φωτισμένης» δύσης.

Αλλά ας γυρίσουμε στα «δικά» μας για να σταθούμε σε ορισμένα ζητήματα «τεχνικής», όσον αφορά την αντιμετώπιση της «κρίσης» που επαγγέλλονται οι εξουσιαστές.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που έχουν ασχοληθεί και αναλύσει, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες και διαφορετικές απόψεις του ο καθένας, τον «πόλεμο στην διαφθορά», που διεξάγεται στην προσπάθεια «εξυγίανσης» και «σωτηρίας τού τόπου» από τις «παθογένειες» του πολιτικού κατεστημένου.

Άλλοι τόσοι έχουν με επιμέλεια, ο καθείς από την σκοπιά του είναι αλήθεια, καταγράψει την «σκλήρυνση» των μέτρων που επιβάλλονται (φορολογικά, αστυνομικά κοκ) από τους τωρινούς διαχειριστές των εξουσιαστικών υποθέσεων, τις «νέες» απαγορεύσεις που αναγγέλλονται ή ήδη έχουν θεσπιστεί (απαγορεύσεις πορειών με αφορμή την ανάληψη της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε., κομμάτων, ποινικοποίηση του φρονήματος κ.ο.κ.).

Συνδέονται κατά κάποιον τρόπο αυτές οι δύο «υποθέσεις»; Όχι μόνο απλά συνδέονται, αλλά είναι στενά αλληλοεξαρτώμενες καταστάσεις. Αλλά ας δούμε με ποιον τρόπο.

«Μια αδιάφθορη εξουσία», υποστηρίζει ο Γκασπάρ Κένινγκ (γάλλος πανεπιστημιακός, υφηγητής φιλοσοφίας, «Οι διακριτικές αρετές της διαφθοράς» εκδ. Grasset), «είναι κενή περιεχομένου, αναποτελεσματική και αποκομμένη από τον κόσμο. Οι αδιάφθορες εξουσίες, αν υπάρχουν, δεν έχουν καμία τύχη επιβίωσης γιατί αδυνατούν να ανοιχτούν στους άλλους, να συνθέσουν με τις διάφορες επιρροές, να δημιουργήσουν δίκτυα και να προχωρήσουν σε μικρές ή μεγάλες συναλλαγές… Ένας πλήρως αδιάφθορος πολιτικός –αν υπάρχει αυτό το είδος– δεν μπορεί παρά να είναι αδέξιος, χωρίς στηρίγματα και αδύναμος μπροστά σε εξελίξεις που απαιτούν υψηλά επίπεδα εξωστρέφειας και διαπραγματευτικής ικανότητος… Και ας μην νομιστεί ότι η διαφθορά είναι το αποκλειστικό προνόμιο των ελίτ. Αντιθέτως, κατακλύζει την καθημερινότητά μας από την στιγμή που διαθέτουμε ελάχιστη εξουσία ή μία έστω και μηδαμινή αρμοδιότητα στην δημόσια ιεραρχία… Η εξουσία διαφθείρει όχι λόγω του εύθραυστου της ανθρώπινης υπάρξεως, αλλά λόγω της φύσεώς της…».

Δεν καθαρίζεται, λοιπόν, αυτήν την περίοδο από κανενός είδους «αδιάφθορους» η «κόπρος» του Αυγείου, όσο θέαμα και αν παρουσιάζει η επιχείρηση «καθαρά χέρια» αλά ελληνικά. Η «διαφθορά» ήταν και παραμένει κινητήρια δύναμη για την εξουσία, συμμετείχε στην αναπαραγωγή των εξουσιαστικών σχέσεων, δυνάμωνε την εξάρτηση και τον κοινωνικό έλεγχο εν γνώσει, με την συνενοχή και την συναίνεση ολόκληρης της μεταπολιτευτικής «παλιοπαρέας» αριστερών και δεξιών. Και τότε τι συμβαίνει; Η «αποκάλυψη» των «σκανδάλων», ο αντίκτυπος τους σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι παντελώς ελεγχόμενος, όπως επανειλημμένα έχουμε εξηγήσει. Αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε εξουσιαστικά συμφέροντα και άγριους –είναι αλήθεια– ανταγωνισμούς, αλλά και δικλείδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής. Αλλά και κάτι ακόμα. Η «σκληρή τιμωρία» ορισμένων ή περισσότερων «διεφθαρμένων» έρχεται να δομήσει εκτός των άλλων τη «νέα» πολιτική τάξη, που εγκαθιδρύεται αργά αλλά σταθερά και αφού πρώτα «καταπιεί», όπως λένε κάμποσες κυβερνήσεις, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους «από κάτω»: «η ανομία τέλος, οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται». Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια έρχεται να επιβληθεί ως δήθεν κοινωνικό πρόταγμα, αφού η οποιαδήποτε αντίρρηση στην «αναγκαία για τον τόπο πολιτική και κοινωνική σταθερότητα» βαπτίζεται ύποπτη και προερχόμενη από «σκοτεινούς αποσταθεροποιητικούς κύκλους, που εδράζονται εντός και εκτός της χώρας».

Ευκαιρίες υπάρχουν πολλές, αλλά ορισμένες δράττονται ως ιδανικές, όπως αυτή που δόθηκε με την μη επιστροφή από άδεια του Χ. Ξηρού και το ανεκδιήγητο «διάγγελμα» που δημοσιοποιήθηκε ακολούθως, αλλά και η προβολή μιας εκφυλισμένης εικόνας «σκληρών» επαναστατών μέσα και έξω από τις φυλακές.

Η κοινωνική πειθάρχηση, λοιπόν, θεωρείται προαπαιτούμενο και οι απαγορεύσεις κινούνται με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης των «νέων» σχέσεων εξουσίας, σε ένα «νέο» αστυακό περιβάλλον, που έχει ήδη σχεδιαστεί και διαφημιστεί δεόντως για να καλύψει, όχι απλά την «απαιτούμενη» ανάπλαση του «παρακμιακού» κέντρου της πρωτεύουσας, αλλά του «νέου» πολίτη και της «νέας» καθαγιασμένης εξουσίας.

Είναι έτοιμοι, έχουν δέσει τον γάιδαρο τους και πλέον επαναπαύονται; Όχι βέβαια. Ανησυχούν και πολύ μάλιστα για κάποια «στραβή», ιδιαίτερα τους επόμενους μήνες κατά τους οποίους οφείλουν να εξασφαλίσουν το αίσιο πέρας ορισμένων διαχειριστικών τους κινήσεων.

Όσο για την εξασφάλιση ενός ικανοποιητικού επιπέδου σύμπνοιας μεταξύ των «ανταγωνιζόμενων» για την εξουσία μερίδων, μόνο συγχαρητήρια μπορεί να απονείμει κανείς στους δικαιούχους και δεν είναι λίγοι αυτοί και εκλεκτοί…

Ποιον να πρωτοθαυμάσουμε; Τους ολοένα και περισσότερο επιδεικνύοντες σωφροσύνη υπαλλήλους του συστήματος, συγνώμη του Συ.ρι.ζα., που ρίχνουν μαύρο δάκρυ για την απουσία μιας ηγετικής αστικής τάξης και σπεύδουν να δηλώσουν την κατάλληλη, όπως θεωρούν για τον «τόπο» υποψηφιότητά τους στην διαχείριση των «μνημονιακών» υποθέσεων και μοιάζουν με εκείνη την μαϊμού που όσο ανεβαίνει τόσο περισσότερο της φαίνεται ο κώλος;

Τους «μπες-βγες» στην μνημονιακή διαχείριση, εκείνους της ΔΗΜΑΡ με κεφαλή τον «υπεύθυνο» Κουβέλη;

Τα απομεινάρια του «τιμημένου» ΚΚΕ του οποίου ηγείται αυτός ο Κουτσούμπας, που κάθε λίγο τον βλέπει κανείς με υψωμένη την γροθιά και νομίζει ότι έχει ξεκινήσει η εργατική επέλαση προς το Μέγαρο Μαξίμου, ενώ στην πραγματικότητα το κόμμα του «λαού» πνέει τα λοίσθια προφανώς λόγω της μεγάλης του …αγωνιστικότητας και της πολύχρονης «αντισυναινετικής» του στάσης; Ή μήπως τους διωκόμενους «αντισυστημικούς» της Χ.Α. που έσπρωχναν και σπρώχνουν «αντισυστημικά» φανερά ή μη, μηχανισμοί της αστυνομίας, των ΜΜΕ, του στρατού και της εκκλησίας αλλά και μερίδας σεβαστών επιχειρηματιών;

Το έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα. Οι αγωνιστικές «βεβαιότητες» του παρελθόντος δεν αποτελούν εδώ και καιρό παρά το σαθρό έδαφος που εξακολουθούν να διαβαίνουν με έκδηλη νωθρότητα ακόμα και εκείνοι οι θιασώτες της πολιτικής και του κινήματος. Την ίδια στιγμή τα αντιφασιστικά ιδεώδη του κινήματος, όχι μόνο αδυνατούν να διακριθούν από εκείνα των δημοκρατών διωκτών, που στοχεύουν στην κάθαρση του πολιτικού συστήματος και στην εμπέδωση της πολιτικής συνεννόησης, αλλά μοιάζουν σαν τους «άβουλους» (;) ακολουθητές τους.

Η πολιτική «τράπουλα» μοιάζει να μοιράζεται «δίκαια» παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν ότι είναι «σημαδεμένη». Χρειαζόμαστε, λοιπόν, λέξεις ή αυτιά, ερωτήματα ή απαντήσεις, υπομονή ή ορμητικότητα, ενθάρρυνση ή αυτοσυγκράτηση, να γκρεμίσουμε ή να χτίσουμε με καρτερικότητα «κοιτώντας την εποχή μας με τα μάτια μιας μελλοντικής εποχής»;

…το αμύγδαλο του κόσμου
είναι βαθιά κρυμμένο
και παραμένει αδάγκωτο
 
…το αμύγδαλο του κόσμου είναι πικρό
και δεν γίνεται ναν το βρεις
παρεχτός αν κοιμηθείς
μισός έξω από τον ύπνο…
(Οδυσσέας Ελύτης)

Συσπείρωση Αναρχικών

Μαύρη Σημαία #67 (Ιανουάριος 2014)

 

D67.QXDΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Μαύρη Σημαία – Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης Και Δράσης

Αστυνομικά πογκρόμ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και θάνατοι στα σύνορα

Η πολιτική σκευωρία εναντίον του αναρχικού αγωνιστή Θοδωρή Σίψα δεν θα περάσει! (αφίσα)

Οι φασίστες είναι τάγματα εφόδου του κράτους και μπράβοι των αφεντικών ο κόσμος της αντίστασης θα τσακίσει και αυτούς και τους πάτρωνές τους!

Να σταθούμε συλλογικά στον τρόμο. Καμία ανοχή στις ναζιστικές και φασιστικές συμμορίες.

Αντιφασιστική – Αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Μαραγκοπούλειο, Παράρτημα και Στέκι ΤΕΙ στην Πάτρα, σε όλες τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα και τις κοινωνικές – ταξικές αντιστάσεις.

Για την ανακατάληψη του Ορφανοτροφείου

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν τη γη και σκορπούν τοξικά δηλητήρια, από την Χαλκιδική μέχρι τον Πειραιά. Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της  ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Κάτω τα ξερά σας από τους διαδηλωτές της 6ης Δεκέμβρη (αφίσα)

Αλληλεγγύη στους απεργούς του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του Ε.Μ. Πολυτεχνείου

Διεθνές κάλεσμα για κινητοποίηση για την απελευθέρωση της Sonja Suder

Για ένα εισιτήριο αφαιρούν ζωές, του κράτους τα τσιράκια μπάτσοι και ελεγκτές

Αλληλεγγύη στον αγωνιστή κρατούμενο Σπύρο Στρατούλη

Από την εξέγερση της αξιοπρέπειας στην ελευθεριακή αυτονομία

Ειδικές Περιπτώσεις: Οι Αναρχικοί

Για την Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου (Μεσοχώρα Τρικάλων, Αύγουστος 2013)

Για αυτούς που έλεγαν: ”το ξέρουμε ότι κάνουμε λάθος αλλά θα το πάμε μέχρι τέλους”!

ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΥΧΗ

 

Τι θέλουμε;

Ένας αγώνας και συγκεκριμένα ο αναρχικός, έχει μεγάλη σημασία να παρουσιάζει τις θέσεις του, τον απώτερο στόχο του και το όραμα του, επειδή αλλιώς αποδυναμώνεται από τα μισά λόγια και την κενοδοξία. Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η αναρχία είναι μόνο ένας τρόπος δράσης που αποσκοπεί σε κάτι εντελώς θολό έχει πολλές προβληματικές οι οποίες αποδυναμώνουν την ανάπτυξη ουσιαστικών απελευθερωτικών διεργασιών. Για παράδειγμα είναι απαραίτητη μια διεργασία αναζήτησης που θα αναδείξει ποια είναι τα μέσα του αγώνα, τι μπορεί να είναι αποδεχτό και τι όχι ως πρακτική, χρειάζεται να γίνει πολύπλευρη ανασκόπηση του παρελθόντος και συνεχής ανάλυση του παρόντος έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρος ο στόχος του αγώνα σύμφωνα πάντα με την γήινη φυσική πραγματικότητα. Αλλιώς, οι έτοιμες ιδεολογικές συνταγές του παρελθόντος, είναι πολύ εύκολο μέσα στην δύνη της σύγχρονης κοινωνικής πολυπλοκότητας να οδηγήσουν τον αγώνα ενάντια στην εξουσία να γίνει ένας αγώνας για τον μετασχηματισμό της ή την ενδυνάμωση της ανάγοντας τα μέσα αγώνα σε απώτερο σκοπό. Ο απελευθερωτικός αγώνας δίχως τις τεκμηριωμένες θέσεις και την ανεπηρέαστη από ιδεολογικές αγκυλώσεις ανάγνωση των κοινωνικών δεδομένων και συνθηκών δεν θα καταφέρει να παρουσιάσει μια ξεκάθαρη θέση κόντρα στη κυριαρχία. Ίσως ένας αναρχικός τρόπος ζωής να είναι όντως αδιανόητος για την συντριπτική πλειοψηφία της σημερινής κοινωνίας, παρʼ όλα αυτά η αναρχία και η φύση δεν μπορούν να εκσυγχρονίζονται και να καθορίζονται με βάση την κοινωνική αλλοτρίωση. Επίσης επειδή οι αναρχικοί δεν είναι όλοι μια κλειστή οργάνωση με καταστατικό, αλλά μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας δεν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους (και αυτό δεν είναι απαραίτητα προβληματικό), ειδικότερα το χάσμα μεγαλώνει με αυτούς που βλέπουν την αναρχία ως πολιτική θεωρία ή ως ένα άλλο τρόπο για να διαχειριστούν τις παρούσες ανάγκες της μαζικής βιομηχανικής κοινωνίας με όσους απʼ την άλλη θέλουν ένα φυσικό τρόπο ζωής χωρίς την συστηματοποιημένη εξημέρωση και τον πολιτισμό.

Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το «μετά» την καταστροφή του κράτους, επειδή δεν θέλουμε να γίνουμε στρατιωτάκια καμιάς πολιτικής σκοπιμότητας ή αριστερής στρατηγικής για να προκύψει μια κατάσταση που στην ουσία δεν θα έχει καν σχέση με μια απελευθερωμένη συνθήκη σε αρμονία με τη φύση. Μας ενδιαφέρει το «μετά» όχι για να ορίσουμε πώς θα ζει η κάθε κοινότητα ή ομάδα ανθρώπων αλλά για να ξεκαθαρίσουμε ότι κάποιοι θεσμοί δεν μπορούν να αναπαραχθούν με έναν ελεύθερο τρόπο, και ότι κάποιες αντιλήψεις όπως του ανθρωποκεντρισμού και της προόδου είναι αντίθετες προς την απελευθέρωση. Για παράδειγμα οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θέλουμε κάποιο άλλο κράτος, δεν θέλουμε βιομηχανίες και μαζική κοινωνική οργάνωση, δεν θέλουμε να υπάρχει συστηματοποιημένος καταμερισμός εργασίας και εξειδίκευση, δεν θέλουμε μαζική εκπαίδευση και ιδρύματα (σχολεία, φυλακές, ψυχιατρεία κ.α.), δεν θέλουμε να υπάρχει καταστροφή του φυσικού κόσμου, συστηματοποιημένη εξημέρωση και αιχμαλωσία ζώων. Επειδή πολύ απλά όλα αυτά είναι μέρος ενός εξουσιαστικού τρόπου ζωής, σάρκα από τη σάρκα της κυριαρχίας.

Ακόμα μας ενδιαφέρει πολύ η εποχή πριν το κράτος και ο τρόπος ζωής όσων ακόμα ζουν χωρίς κράτος. Επειδή μόνο από αυτούς που έζησαν σε αρμονία με τη φύση και χωρίς όλους αυτούς τους εξουσιαστικούς θεσμούς που υπάρχουν σήμερα μπορούμε να εμπνευστούμε πραγματικά προς μια απελευθερωτική προοπτική. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει όσο το δυνατό περισσότερη κατανόηση για το τι προηγήθηκε πριν υπάρξουμε εμείς οι ίδιοι και πριν οι θεσμοί που μας ελέγχουν μετασχηματιστούν σʼ αυτό που είναι σήμερα. Αυτό θα βοηθήσει έτσι ώστε να μην εκφράζουμε απόψεις που δεν έχουν σχέση με την γήινη πραγματικότητα και την ανθρώπινη ζωτικότητα όπως για παράδειγμα οι «ελεύθερες» ουτοπίες υψηλής τεχνολογίας. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις ότι μπορούν να γυρίσουν πίσω τα ρολόγια και τα ημερολόγια, αλλά είναι δεδομένο ότι τα ρολόγια και τα ημερολόγια μπορούν να καταστραφούν και να μην υπάρξουν ποτέ ξανά. Απʼ την άλλη όσοι δεν θέλουν να συζητάνε καν για το «μετά» (θεωρώντας το περιττό και άσκοπο) το σίγουρο είναι ότι δεν αποσκοπούν σε κάτι ουσιαστικό ούτε ενδιαφέρονται στο να υπάρξει μια ελεύθερη κατάσταση, απʼ την στιγμή που αποφεύγουν μια συνολική τοποθέτηση πάνω στο τι νομίζουν ότι πρέπει να αλλάξει ή να καταστραφεί. Επίσης υπάρχει και η πιθανότατη περίπτωση αυτοί που δεν τοποθετούνται ξεκάθαρα για το τι επιδιώκουν να έχουν ηθελημένα αλλότριες βλέψεις από μια συνολικά απελευθερωμένη κατάσταση.

Οπότε θα βοηθούσε να μην αυτοπαγιδευόμαστε ούτε στο αιώνιο παροντικό κλουβί, ούτε στο αιώνιο μέλλον ή παρελθόν αλλά να συνδυάζουμε τις οπτικές μέσα από τις οποίες βλέπουμε την πραγματικότητα. Απορρίπτοντας το παρελθόν της γήινης και φυσικής ύπαρξης του ανθρώπου υπονομεύεται στην ουσία το ενδεχόμενο ενός ελεύθερου μέλλοντος, ανακυκλώνοντας και εμμένοντας με αυτό τον τρόπο στα δεσμά του πολιτισμού και στην εικόνα που έφτιαξε η κυριαρχία για τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο.

Φτιάχνοντας μια νοητή εικόνα για το πώς θα μπορούσε να υπάρχει ένας απελευθερωμένος κόσμος μας δίνεται η δυνατότητα να σκεφτόμαστε και να πράττουμε προς αυτή την κατεύθυνση χωρίς τη λοξοδρόμηση σε εξουσιαστικές απόψεις. Δεν περιμένουμε πότε θα γίνει το μεγάλο μπαμ που θα σημάνει την κατάρρευση του πολιτισμού και που υποτίθεται ότι θα μεταμορφωθούμε αυτόματα σε ελεύθερους ανθρώπους με ελεύθερη σκέψη. Αλλάζουμε ότι μπορούμε από σήμερα ξεκινώντας από τον τρόπο σκέψης μας προσπαθώντας παράλληλα να μεταδώσουμε τις απελευθερωτικές απόψεις και πρακτικές πολύμορφα και πάντα μακριά και ενάντια στη πολιτική.

Τι θέλουμε; Τι άλλο από την απελευθέρωση σε όλη της την έκταση, σε όλη τη βιόσφαιρα της Γής. Θέλουμε την απελευθέρωση κάθε γήινου πλάσματος από τα δεσμά του πολιτισμού και της οργανωμένης εξουσίας. Θέλουμε η Γη να αναγριωθεί και πάνω της να τρέχουν ελεύθερα ζώα, στις θάλασσες να κολυμπάνε ελεύθερα ψάρια και στους ουρανούς να πετάνε χιλιάδες είδη πουλιών χωρίς την μόλυνση και τον συνεχή κίνδυνο της μαζικής εξολόθρευσης. Στη θέση των μονοκαλλιεργειών να φυτρώσουν εκατομμύρια είδη φυτών και τα δάση να καταλάβουν τις πόλεις και τα εργοστάσια. Οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι ανεμπόδιστες από θεσμούς και νόμους, ενώ η ζωή τους να είναι απλή και φυσική όπως ήταν και πριν την επιβολή του κράτους. Αυτό πάει να πει αναρχία και όχι η μαζοποίηση, η βιομηχανοποίηση, ο επιστημονισμός και η εξολόθρευση του φυσικού κόσμου. Η ελευθερία δεν είναι το μηδέν, δεν είναι καν αριθμός, είναι βίωμα πραγματικό μέσα σε πραγματικές συνθήκες χωρίς αλυσίδες και όχι ψευδαίσθηση ενώ υπάρχει η κυριαρχία. Απʼ την άλλη η αναρχία δεν είναι ο σκοπός ενός αγώνα για το «τίποτα» αλλά ένας αγώνας για τα πάντα, για την ολότητα της ελεύθερης φύσης. Οπότε η αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα σύνολο από ρεφορμιστικές απόψεις αλλά πύρινες φλόγες στα μυαλά και τις πράξεις των απανταχού εξεγερμένων που στοχεύουν στην συνολική απελευθέρωση.

(Κείμενο από το έντυπο ”Ο Ζωϊκός Κόσμος Και Η Μηχανή Καταπίεσης Του Πολιτισμού Από Μια Αναρχική Οπτική”)

Σικάγο 1886 – Η Ιστορία Της Εργατικής Πρωτομαγιάς – Η Προπαγάνδα Μέσα Από Τη Δράση (Σ.Γιελεν)

Σικάγο 1886 - Η Ιστορία Της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Τίτλος: Σικάγο 1886 – Η Ιστορία Της Εργατικής Πρωτομαγιάς – Η Προπαγάνδα Μέσα Από Τη Δράση

Συγγραφέας: Σ. Γιελεν

Έκδοση: Ora Nihil

Έτος: 2001

16 σελ.

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Διαδήλωση Δ.Ε.Θ. 2015 Θεσσαλονίκη 05-06-2015 (Συλλογικότητα Για Τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο Και Κόκκινο, Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς, Αναρχική Συλλογικότητα 0,72, Αναρχική Ομάδα Δυσήνιος Ίππος, Αναρχική Ομάδα Dinamitera)

Συλλογικότητα Για Τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο Και Κόκκινο, Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς 2015-01

Αποχή και σαμποτάζ στο δημοψήφισμα (Αναρχικές/οι Για Τη Συστημική Αποσταθεροποίηση)

‘’Τι καλύτερο για ένα καθεστώς εξουσίας,από το να δένει ο εξουσιαζόμενος μόνος τα χέρια του πισθάγκωνα και να αισθάνεται και ευγνώμων για κάθε χαλάρωμα των δεσμών του ;’’

Οι κυβερνώντες, αφού αφομοίωσαν και κεφαλαιοποίησαν εύρος των κοινωνικών αντιδράσεων των προηγούμενων ετών, πλέον ως συγκυβέρνηση καλούν το διαταξικό υβρίδιο, που ακούει στο όνομα λαός να προσέλθει στις κάλπες για το περιβόητο δημοψήφισμα στις 5/7. Τι είναι όμως το δημοψήφισμα και τι διακυβεύεται σε αυτό;

Αρχικά, το παρόν δημοψήφισμα(αν εντέλει γίνει) αποτελεί μία θεσμική λύση μέσω της οποίας δίνεται στο λαό η ψευδαίσθηση συμμετοχικότητας στη διαχείριση της ζωής του. Βλέπουμε τη συγκυβέρνηση, με τη λύση αυτή, να αποποιείται με καινοφανή τρόπο των ευθυνών της για την οικονομική πολιτική και να επιχειρεί τη μετακύλησή τους στην κοινωνική βάση,που τον ανέδειξε για να τη βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο , επιτυγχάνοντας έτσι και τη σύνδεσή της με το λαϊκό αίσθημα και το δημοκρατικό φρόνημα . Επιπλέον, προσπαθεί να εγκλωβίσει τη λαϊκή αντίληψη μέσα στο επίπλαστο δίπολο «ΝΑΙ ή ΟΧΙ» ,που εμπεριέχεται σαφώς στα όρια τα οποία καθορίζουν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί οικονομικών δυνάμεων.Είναι φανερό, πως ένα ενδεχόμενο «ναι» δε θα σήμαινε τίποτα παραπάνω από τη συνέχιση των υπαρχουσών συνθηκών με ένα μνημόνιο ύψους 12δις ευρώ και με όρους μάλιστα καθορισμένους απ τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Τοκεϋνσιανό μοντέλο που προωθούνταν προεκλογικά, σε εποχές άκρατου νεοφιλελευθερισμού,δεν είναι εφικτό παρά την κληρονομημένη από το παρελθόν δυναμική και ευελιξία του.Τα  μέτρα ύψους 8δις που εμπεριέχονται στην πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, πέραν του ότι διατηρούν στο ακέραιο όλους τους προηγούμενους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων, έχουν κυρίως φορολογικό χαρακτήρα και θα επέφεραν αναπόφευκτα περεταίρω ύφεση στην οικονομίαμε αποτέλεσμα τη φυγή κεφαλαίων και τη διεύρυνση της ανεργίας.Ως γνωστόν, η εφαρμογή παρεμβατικών πολιτικών στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου είτε αποτελεί μηχανισμό παραπλάνησης της κοινωνικής βάσης είτε οι αρχιτέκτονές τους είναι αφελείς.Συνεπώς, η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος αποτελεί παραδοχή του υπάρχοντος αδιεξόδου. Ο κοινωνικός ιστός καλείται να επιλέξει εντέλει ποια συμφέροντα θα εξυπηρετήσει εντός των γεωπολιτικών συσχετισμών.

Αφού καθίσταται αυτονόητο ότι η μνημονιακή πολιτική συνεχίζεται και το κόλλημα βρίσκεται στη διατύπωση απομένει μόνο η εθνική υπερηφάνεια και η προσκόλληση στο εθνικό καθήκον.Συνεπώς, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε εντός είτε εκτός της Ε.Ε ,είτε με μνημόνιο είτε με άλλο μνημόνιο δεν υπάρχει διέξοδος εντός των ορίων που θέτει το κράτος και το κεφάλαιο.

Στην ουσία η συμμετοχή στη διαδικασία είναι συνενοχή.Αναγνωρίζει και νομιμοποιεί τη λογική ότι πέρα απ΄ την πολιτική των μνημονίων της κυβέρνησης ή των θεσμών δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ακόμα όμως κι αν υπήρχε, ακόμα κι αν η οικονομική μας ανάλυση δεν αναδείκνυε τις αντιφάσεις του κεφαλαίου, θα εξακολουθούσαμε να βρισκόμαστε σε ανηλεή πόλεμο με τις κυριαρχικές δομές που μας καταδικάζουν σε υποτέλεια και παραδίδουν τις σχέσεις μας στη διαχείριση των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Γι’ αυτό προτάσσουμε:

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ

Αναρχικές/οι για τη συστημική αποσταθεροποίηση