Με το νου και την καρδιά στον Ευαγγελισμό -Αφίσες αλληλεγγύης | Μέρος 1ο

“… με το νου και την καρδιά στον Ευαγγελισμό”

Αφίσες αλληλεγγύης της Κατάληψης Ευαγγελισμού

Οκτώβρης 2023

THE WHOLE CITY KNOWS IT. EVAGELISMOS DOES NOT SURRENDER

On Saturday morning, numerous police forces stormed inside Evagelismos Squat. 10 comrades were arrested, one of whom -while being handcuffed- was led to fall from the roof of the building, and is currently still in the hospital. The sealing of the building with iron plates started immediately. The comrades were transferred to the General Police Directorate of Heraklion, where they were charged, while the injured comrade was being held separately and not receiving the necessary medical care. Outside the building dynamic reflex reactions took place, resulting in the arrest of one more comrade. Reactions that continue in the following days…

The first public information about a possible evacuation operation had been released on September 20, with statements by the General Secretary of Higher Education and former rector of the University of Crete Od. Zoras, regarding the evacuation and “utilization” of the building. Thus, on Thursday September 28, we did an intervention in the University’s online Senate, where a text was read. The current rector G. Kontakis -who was in Rethymno at that time- had an sarcastic tone and avoided making any comments.

After the eviction, which took place less than two days after the aforementioned intervention, both Zoras and Kontakis were nowhere to be found, with the Deanery refraining from making any statements and Kontakis not having the courage to take responsibility for his choices. Of course he could not hide forever, as it is now known that, by his own actions, the Senate of the University had requested, since July 20, the evacuation of Evagelismos.

The timing chosen for the eviction, two months later, and a week before the municipal elections, is probably no coincidence. The current mayor finishes his term and avoids making any statements regarding the issue. A candidate (and former chief of the police) declares that he is not the mayor himself and that he can’t be affiliated with the evacuation. Another candidate avoids taking a stand, but at the same time is meeting up with Kontakis, who states that when the elections are over, will start contacts in order to secure funds. And somehow everyone is trying to avoid any responsibility and the political cost involved in the eviction of a historic political space, which has been alive and active for 21 years, and is a milestone for the movement and the city of Heraklion.

We also do not consider the third eviction attempt that took place at the same time at the Self-managed Political Space at the Polytechnic University in Athens as incidental. The two operations were presented by the media as a joint action in the context of the “return of university spaces to society”. The -once again- simultaneous attacks on spaces of struggle and resistance constitutes a conscious state policy and agenda.

A choice made at a time when the greek state and capital are responsible for dozens of deaths, and when deaths and disasters have become a normality. From the charred migrants in Evros to the drowned people in Thessaly (in an area where three years after another disaster, the necessary protection works, that cost millions, had yet to be carried out). From hundreds of murdered animals and destroyed villages, to vast burned farmland and Natura designated areas. At a time when the cost of living is rising endlessly and we are under constant attack in all aspects of life: from the degradation of labor rights and the legal attack on unionizing in the workplaces, to the repression of gatherings that do not meet thei state’s requirements, and the hundreds of auctions of people’s homes and evictions.

While our neighborhoods are filled with airbnbs and are oriented more and more towards the tourism industry, at the same time that migrants drown in the Aegean Sea, while investors buy whole blocks of houses, when people of our class barely cover the ever-increasing costs of living or are forced to move to other neighborhoods, squats cover our common need for decent living. In a society where there are thousands of empty houses and people without shelter, squats reject in practice the concept of property, as well as the ability of the wealthy few to use it to become even wealthier. They are a living example of collective life. The issue has never been whether they are “legal” or “illegal”, but that they are just and necessary.

The attack on squats is not detached from the overall attack on society and the fights that are developing on the streets, universities, prisons and workplaces. Squats are not just buildings, but spaces of organization and struggle. They are a part of the resistance against the dystopian reality we live in, against individualization, apathy, and the even worse future that the rulers are preparing for us. Spaces in which the values of capitalism are challenged in practice, while the memory of the struggles that the exploited gave in the past is preserved, so that we can use it in our times, in our own struggles. The attacks on squats, such as now in Evagelismos, or the evictions in “Zizania” and Ano-Kato in Athens this summer, at a time when half of Greece was on fire, are part of the overall effort of the state and capital to hit the internal enemy, to silence any resisting voices which threaten their domination, as well as attempts to impress, in order to hide the dead ends of capitalism, and to disorientate us from our real problems.

The excuses that were initially used for the “utilization” of the building as students dorms and then as a “cultural space” are nothing more than pretexts. On the one hand, they are lies to manipulate public opinion, as one can see from the history of so many former squats. We can easily recall the case of the Delta Squat in Thessaloniki (a center of student struggles in the 2000s, which was supposedly evicted to be turned back into dorms and has since been demolished), the Orphanage Squat from which immigrants and locals were kicked out in order to turn it into a “rehabilitation center” and in the end it was demolished, Mundo Nuevo where they also used a similar pretext, but instead the building remains shut off with metal sheets, Biologica Squat, that would supposingly be turned into a library, and so many more… The lies regarding the interest in the building can also be seen by the deanery’s decision this summer to ask for its eviction, while restorative construction work was taking place (for the third time in recent years). Work carried out by the efforts and resources of the people who are active in the squat, and the solidarity from Greece and abroad, for the safety of both Evagelismos and the neighborhood itself.

On the other hand, squats cannot actually be “attributed back to society”, because they are already utilized by it. 21 years ago we entered into a wreck of a building, which was rendered dangerous, since it had been left to rot for decades, and had literally ended up a hotbed of infection. It seems that this situation did not bother them as much as our political action; as much as solidarity, self-organization, and unmediated struggle, which are a clear threat to the system of power that places profit above life. With our forces, anti-hierarchically and self-organized, we managed to turn a decaying building into something viable and functional. We have transformed it into a place that’s vivid and open to society, in which a variety of political, cultural and social events have taken place over the years. Evagelismos cannot become a “cultural space”, as they state, when it has already existed as such for 21 years. Within the building, a political bookstore and lending library operate on a permanent basis, as well as a self-organised cafe, gym and carpentry. Video screenings take place, assemblies and collectives are hosted, while these days basic necessities were collected for those affected by the floods in Thessaly. This is Evagelismos. A space that’s open to society, but also to those who are excluded from it. And the only ones who can utilize it are the people who are active in it.

But enough with the talking. We want to make it clear, that from the moment you kicked us out, your task will be difficult and all those responsible -from the state to the Deanery – will pay the political burden of what follows. Don’t have the delusion that you are dealing with 10-20 squatters. Evagelismos is the people that have existed here, the people who are here now, and we will try to make it be the people that will come in the future. People who organize horizontally and from bottom-up to create a dynamic, active and diverse movement, people that for years have learned to fight and resist, and know very well how to react to this new threat. Be sure that the struggle and solidarity will not only come from within the borders of Heraklion, but just like every time an occupied space is threatened, there will be reactions from all over Greece, from all the other squats and the whole movement. We’re not going to take a step back until we get Evagelismos back. And we get it.

Demonstration for the defense of Evangelismos Squat – Sunday 8/10, 18:00, Lions’ Square, Heraklion

EVAGELISMOS SQUAT

Ούτε βήμα πίσω! Κατάληψη Ευαγγελισμού -Αφίσες αλληλεγγύης

…να το θυμηθείς
πάλι θα σμίξουμε εμείς,
και αν μας χώρισαν ,
θα΄ρθει ο καιρός
που θα ανταμώσουμε ξανά,
θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου
και μαζί θα
ξαναφτιάξουμε τον
κόσμο μας αυτόν τον μαγικό!
μαζί θα προχωρήσουμε
στους δρόμους της οργής
πατώντας πάνω σε σπασμένες ασπίδες
και σαπισμένα κράνη,
κρατώντας ξανά τις μαυροκόκκινες
ψηλά,
να ανεμίζουν την νίκη
στο φώς του ήλιου,
να διώξουν τα σύννεφα,
μονάχα τα αστέρια,
να λάμπουν το βράδυ,
μονάχα για
τον αγώνα μας!
…να το θυμηθείς!

Ούτε βήμα πίσω! Κατάληψη Ευαγγελισμού!

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ !

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ

ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ !

PARTY οικονομικής ενίσχυσης | 30/9 – ώρα:23:00 -Φοιτητικό κέντρο Πανεπιστημίου (Βούτες)

PARTY

για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης.

***

Σάββατο 30 Σεπτέμβρη 2023

-ώρα:23:00 -Φοιτητικό κέντρο Πανεπιστημίου (Βούτες)

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ οικονομικής ενίσχυσης | 8/9-ώρα:22:00

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης.

Παρασκευή 8 Σεπτέμβρη 2023

-ώρα:22:00 (στην πίσω αυλή).

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Αφίσα αλληλεγγύης για στέκι άνω-κάτω,ζιζάνια,στέκι ΕΜΠ,ΕΚΧ σχολείο

«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμεφοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη , φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουννεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ»Τ.Λειβαδίτης.

Κόντρα στην επίθεση κράτους, παρακράτους, κεφαλαίου ,εμείς θα παραμείνουμε για πάντα καταληψίες!

Καμία εκκένωση δεν θα μείνει αναπάντητη !

Αλληλεγγύη σε ζιζάνια και άνω κάτω που πρόσφατα εκκενώθηκαν ( 25/8/23 Αθήνα) -στο στέκι ΕΜΠ που δέχθηκε την κρατική επίθεση (31/8/23 Αθήνα). Κάτω τα ξερά σας από το εκχ σχολείο (Θεσ/νίκη).

Κατάληψη Ευαγγελισμού -Θεοτοκοπούλου 18 ,Ηράκλειο Κρήτης

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ οικονομικής ενίσχυσης | 25/8-ώρα:22:00

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης.

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2023

-ώρα:22:00 (στην πίσω αυλή).

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ οικονομικής ενίσχυσης | 18/8-ώρα:22:00

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης.

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023

-ώρα:22:00 (στην πίσω αυλή).

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ οικονομικής ενίσχυσης | 21/7-ώρα:22:00

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης.

Παρασκευή 21 Ιούλη 2023

-ώρα:22:00 (στην πίσω αυλή).

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Προβολή/Παρουσίαση της αυτοοργανωμένης ταινίας “Κεραμίδι” | 9/7 -ώρα: 21:00

Προβολή/Παρουσίαση της αυτοοργανωμένης ταινίας “Κεραμίδι” που γυρίστηκε από το κινηματογραφικό συνεργείο της Κοινότητας Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ και φίλες, φίλους την άνοιξη του 2022. Κυριακή 9 Ιουλίου 2023 , ώρα: 21:00, στην Κατάληψη Ευαγγελισμού .

Μια αυτοοργανωμένη ταινία για την Υφανέτ και την μνήμη/τους ανθρώπους και τα ντουβάρια…

Θα ακολουθήσει συζήτηση

Για την αυτοοργανωμένη – αντιεμπορευματική ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ

Η ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ γυρίστηκε τον Απρίλη του 2022, εντός και εκτός της κατάληψης Υφανέτ, ως μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε μέσα από μια ιστορία μυθοπλασίας τις δαιδαλώδεις διαδρομές μιας χαμένης μνήμης. Λίγους μήνες πριν, η συνέλευση της Υφανέτ προχώρησε στην έκδοση της μπροσούρας «Μικρές ιστορίες για την διάσωση της μνήμης», με θέματα την κρατική διαχείριση των μνημείων από τις απαρχές του ελληνικού κράτους, το κτήριο της Υφανέτ ως μνημείο βιομηχανικού πολιτισμού, την υπεράσπιση της κατάληψης ως κομμάτι της δικής μας αντιμνήμης, αλλά και στην αναδημοσίευση παλιών συνεντεύξεων από εργάτες της περιόδου λειτουργίας του εργοστασίου. Παράλληλα και για περίπου 11 μήνες, διεξάγονταν εντατικές εργασίες συντήρησης του κτηρίου, με στόχο τόσο την ασφάλεια και τη λειτουργικότητα των χώρων που χρησιμοποιούνται, όσο και την προστασία του εργοστασίου ως υλικό κατάλοιπο αυτής της μνήμης. Τέλος, το ίδιο περίπου διάστημα που οργανώθηκαν τα γυρίσματα της ταινίας, η Κοινότητα Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ διοργανώσε ένα φεστιβάλ υπεράσπισης της κατάληψης κόντρα στο συνέδριο «τα κάστρα της βιομηχανίας» και στα σχέδια αξιοποίησης. Το φεστιβάλ κορυφώθηκε με την διεξαγωγή του πρώτου street parade μετά από αρκετά χρόνια, το οποίο και συνοδεύτηκε από την έκδοση «Ένα γέλιο θα τους θάψει». Στην έκδοση αυτή επιχειρήθηκε μια αναδρομή τόσο σε προηγούμενα street parade/ reclaim the streets από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όσο και σε διάφορες στιγμές των κινημάτων ανά τα χρόνια, όπου η πολιτική και το παιχνίδι υπήρξαν πράγματα αδιαχώριστα. Με δυο λόγια θα λέγαμε ότι το 2022 ήταν μια χρονιά όπου το ζήτημα της μνήμης απασχόλησε έντονα τον κόσμο γύρω από την κατάληψη της Υφανέτ.

Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί «μα καλά, τι κόλλημα έχετε φάει με τη μνήμη τέλος πάντων;» ή «πού ακριβώς σας χρησιμεύουν όλες αυτές οι ιστορικές αναδρομές;». Είναι συνηθισμένο άλλωστε το ζήτημα της μνήμης να συγχέεται συχνά, με τη ακατάσχετη παρελθοντολαγνεία και το διάχυτο αίσθημα νοσταλγίας που κατακλύζουν διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Η μνήμη για την οποία μιλάμε εμείς όμως είναι κάτι πέρα από αυτό, είναι ο τρόπος με τον οποίο προκαλούμε το μέλλον. Με άλλα λόγια, δεν αφορά αποκλειστικά το παρελθόν και τα όσα έχουν ήδη συμβεί, αλλά αποτελεί μια δυναμική διαδικασία μετασχηματισμού, μέσα από την οποία γίνεται αντιληπτό το παρόν και τίθεται οι βάσεις για τον σχεδιασμό του μέλλοντος. Η μνημονική διαδικασία είναι μια διαδικασία όπου τα άτομα συγκροτούν ατομικές και συλλογικές ταυτότητες, προκειμένου να μπορέσουν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους μέσα στον ρου της ιστορίας. Σε μια περίοδο λοιπόν, όπου τα κινήματα πασχίζουν να ανασυγκροτηθούν, το ζήτημα της μνήμης οφείλει να απασχολεί όλους όσοι δεσμεύονται στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, όλες όσες επιθυμούν να στέκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι το ζήτημα της μνήμης δεν απασχολεί μόνο τα κινήματα, αλλά και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Σε περιόδους κρίσης και αστάθειας, όπως αυτή η παρατεταμένη περίοδος που διανύουμε, δημιουργείται συχνά μια κοινωνική τάση που αναζητά σταθερότητα και θαλπωρή στην παράδοση, στο οικείο και στην νοσταλγία, κόντρα στις επιταγές της σύγχρονης καθημερινότητας για επιτάχυνση και συνεχή καινοτομία. Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να αντιληφθούμε την αναθέρμανση του ενδιαφεροντος γύρω από τη λαογραφία, την αρχαιολογία και την εθνολογία, την έλξη των βίνταζ και έθνικ αντικειμένων και αισθητικής, το ενδιαφέρον για τα μουσεία και τα μνημεία και την τάση στο θέατρο και το σινεμά για ενασχόληση με την μνήμη και την ιστορία. Ο καπιταλισμός λοιπόν επιχειρεί να εμπορευματοποιήσει αυρή την κοινωνική τάση και να τη μετατρέψει σε άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας. Θα προσπαθήσει να μετατρέψει την ιστορία σε καρτ ποστάλ, θα αντικειμενοποιήσει την μνήμη προκειμένου να την εκθέσει σε μουσεία, θα αποσιωπήσει ό,τι δεν χωράει στην επίσημη εθνική αφήγηση και θα δομήσει μια ολόκληρη βιομηχανία τουρισμού και πολιτισμού, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το διάχυτο αίσθημα της νοσταλγίας. Αυτή η μνήμη όμως, δεν είναι ζωντανή, δεν είναι αυτή που υπερασπιζόμαστε. Είναι μια μνήμη απονεκρωμένη, που μοιάζει ζωντανή επειδή κινείται από το χρήμα.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέξαμε να φτιάξουμε την ταινία με αυτοοργανωμένους και αντιεμπορευματικούς όρους: χωρίς χρηματοδότες και χορηγούς, χωρίς προσδοκίες για κέρδος, μέσα από σχέσεις ισοτιμίας και μοιράσματος της γνώσης. Το πρότζεκτ Κεραμίδι ξεκίνησε από την ομάδα Cine Yfanet, ανοίχτηκε στην κοινότητα της κατάληψης και τελικά εμπλουτίστηκε από την συμετοχή δεκάδων νέων και παλιών φίλων. Σε αυτό το σημείο αξίζει να επισημάνουμε ότι πολλές από μας δεν είμαστε απλά σινεφίλ ή ερασιτέχνες (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), αλλά βρισκόμαστε ήδη μέσα στην πολιτιστική βιομηχανία. Και όπως βροντοφώναξε το πρόσφατο, δυναμικό «κίνημα των καλλιτεχνών» (Δεκέμβρης ’22 – Μάρτης ’23), οι άνθρωποι μέσα σε αυτή την βιομηχανία δεν είναι χομπίστες, αλλά κανονικοί εργαζόμενοι. Και όπως όλες οι εργασίες, έτσι και αυτή στο πεδίο των τεχνών, μας αλλοτριώνει. Έχουμε κουραστεί λοιπόν να πρέπει συνεχώς να προωθούμε τον εαυτό μας και τις κοινωνικές μας δεξιότητες για να βρούμε δουλειά, να πρέπει συνεχώς να κάνουμε κονέ και γνωριμίες για την προώθηση των παραστάσεων μας, να αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε στις μόδες και τις τάσεις γύρω από το «καλλιτεχνικό γούστο» της κάθε εποχής, να βρισκόμαστε ανάμεσα σε κλίκες και ισχυρούς εγωισμούς, να παρακαλάμε και να μας περιφρονούν. Στο χώρο του σινεμά, έχουμε δει τη σαπίλα αυτή να ξεκινάει από τον εθελοντισμό της σχολής κινηματογράφου στο τοπικό φεστιβάλ, να περνάει μέσα από την εμπειρία του «Χόλιγουντ στη Θεσσαλονίκη» και να καταλήγει σε διαφημιστικά για τράπεζες και γιαούρτια, έτσι ώστε να γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον, πώς είναι να έχεις χάσει κάθε ενδιαφέρον για αυτό που δημιουργείς.

Αν λοιπόν η μία πτυχή της δράσης μας είναι να σταθούμε μαζί με όσους και όσες διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και περισσότερες δημιουργικές ελευθερίες μέσα σε αυτήν τη βιομηχανία, η άλλη πτυχή της, είναι να δημιουργούμε πέρα και ενάντια σε αυτήν την βιομηχανία, χωρίς τον εκβιασμό της λογικής του κέρδους. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Η κινηματογραφική βιομηχανία έχει συστηματοποιήσει τη γνώση γύρω από το πώς φτιάχνεται μια ταινία και την έχει κατανείμει σε ρόλους με αυστηρή ιεραρχία. Από την πλευρά μας χρησιμοποιήσαμε κάποιες από αυτές τις συμβάσεις μιας κινηματογραφικής παραγωγής που μας φάνηκαν χρήσιμες και προσπαθήσαμε να αμφισβητήσουμε κάποιες που θεωρήσαμε περιττές. Σίγουρα δεν γυρίσαμε τον κόσμο ανάποδα: είναι δύσκολο να φτιάξεις μια ταινία χωρίς αλλεπάλληλα deadline και την έγνοια του να ρίξεις το κόστος και είναι ακόμα πιο δύσκολο να σκηνοθετήσουν τέσσερα άτομα μια σκηνή ή να μοντάρουμε σε τρεις διαφορετικούς υπολογιστές. Παρ’ όλα αυτά, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, στην προσπάθεια μας να ανιχνεύσουμε τις δυνατότητες για ένα πιο συλλογικό σινεμά.

Μνήμη, ιστορία, κινήματα, καπιταλισμός, βιομηχανία του θεάματος, εργασία, αυτοοργάνωση. Διαβάζοντας κανείς αυτό το κείμενο μπορεί να σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτό που θέλαμε να κάνουμε εν τέλει ήταν μια στρατευμένη ταινία. Κι όμως, ήμασταν αρκετά μακριά από τον όρο αυτό, τουλάχιστον έτσι όπως είθισται να γίνεται αντιληπτός σήμερα (ξύλινος λόγος, προπαγάνδα, διδακτισμός). Αναμφίβολα, ξέραμε πως κάναμε μια ταινία πολιτική. Γιατί όσοι λένε ότι οι ταινίες τους δεν έχουν μέσα πολιτική, λένε απλά ψέματα στον εαυτό τους. Κυρίως όμως αυτό που θέλαμε ήταν να βρούμε μια γλώσσα για όλα αυτά που δεν χωράνε. Γιατί καλώς ή κακώς, δεν μπορούν να χωρέσουν όλα τα άγχη μας σε μια προκήρυξη. Γιατί υπάρχουν συναισθήματα που δεν αποτυπώνονται σε μια αφίσα. Γιατί υπάρχουν φόβοι που δεν μπορούν να ξεδιπλωθούν σε μια συνέλευση. Κάποια πράγματα απλώς πρέπει να γίνουν ταινίες, τραγούδια, θέατρο κ.ο.κ.. Με άλλα λόγια, αν μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη ενός «πολύμορφου» κινήματος, θα πρέπει να μεριμνήσουμε για την απελευθέρωση όλων αυτών των μορφών επικοινωνίας και του εκφραστικού πλούτου, που μοιάζουν παραδομένα στον καπιταλισμό.

Η ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ είναι μια μικρή συμβολή προς αυτήν τη κατεύθυνση.

Κινηματογραφικό συνεργείο Κοινότητας Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ-Άνοιξη 2023

πηγή: https://keramidithemovie.wixsite.com/keramidi

teaser για την ταινία, εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=IUaBCU9usT8