Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμεφοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη , φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουννεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ»Τ.Λειβαδίτης.

Κόντρα στην επίθεση κράτους, παρακράτους, κεφαλαίου ,εμείς θα παραμείνουμε για πάντα καταληψίες!

Καμία εκκένωση δεν θα μείνει αναπάντητη !

Αλληλεγγύη σε ζιζάνια και άνω κάτω που πρόσφατα εκκενώθηκαν ( 25/8/23 Αθήνα) -στο στέκι ΕΜΠ που δέχθηκε την κρατική επίθεση (31/8/23 Αθήνα). Κάτω τα ξερά σας από το εκχ σχολείο (Θεσ/νίκη).

Κατάληψη Ευαγγελισμού -Θεοτοκοπούλου 18 ,Ηράκλειο Κρήτης

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

Προβολή/Παρουσίαση της  αυτοοργανωμένης ταινίας “Κεραμίδι” που γυρίστηκε από το κινηματογραφικό συνεργείο της Κοινότητας Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ και φίλες, φίλους την άνοιξη του 2022. Κυριακή  9 Ιουλίου 2023 , ώρα:  21:00, στην Κατάληψη Ευαγγελισμού .

Μια αυτοοργανωμένη ταινία για την Υφανέτ και την μνήμη/τους ανθρώπους και τα ντουβάρια…

Θα ακολουθήσει συζήτηση

Για την αυτοοργανωμένη – αντιεμπορευματική ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ

Η ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ γυρίστηκε τον Απρίλη του 2022, εντός και εκτός της κατάληψης Υφανέτ, ως μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε μέσα από μια ιστορία μυθοπλασίας τις δαιδαλώδεις διαδρομές μιας χαμένης μνήμης. Λίγους μήνες πριν, η συνέλευση της Υφανέτ προχώρησε στην έκδοση της μπροσούρας «Μικρές ιστορίες για την διάσωση της μνήμης», με θέματα την κρατική διαχείριση των μνημείων από τις απαρχές του ελληνικού κράτους, το κτήριο της Υφανέτ ως μνημείο βιομηχανικού πολιτισμού, την υπεράσπιση της κατάληψης ως κομμάτι της δικής μας αντιμνήμης, αλλά και στην αναδημοσίευση παλιών συνεντεύξεων από εργάτες της περιόδου λειτουργίας του εργοστασίου. Παράλληλα και για περίπου 11 μήνες, διεξάγονταν εντατικές εργασίες συντήρησης του κτηρίου, με στόχο τόσο την ασφάλεια και τη λειτουργικότητα των χώρων που χρησιμοποιούνται, όσο και την προστασία του εργοστασίου ως υλικό κατάλοιπο αυτής της μνήμης. Τέλος, το ίδιο περίπου διάστημα που οργανώθηκαν τα γυρίσματα της ταινίας, η Κοινότητα Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ διοργανώσε ένα φεστιβάλ υπεράσπισης της κατάληψης κόντρα στο συνέδριο «τα κάστρα της βιομηχανίας» και στα σχέδια αξιοποίησης. Το φεστιβάλ κορυφώθηκε με την διεξαγωγή του πρώτου street parade μετά από αρκετά χρόνια, το οποίο και συνοδεύτηκε από την έκδοση «Ένα γέλιο θα τους θάψει». Στην έκδοση αυτή επιχειρήθηκε μια αναδρομή τόσο σε προηγούμενα street parade/ reclaim the streets από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όσο και σε διάφορες στιγμές των κινημάτων ανά τα χρόνια, όπου η πολιτική και το παιχνίδι υπήρξαν πράγματα αδιαχώριστα. Με δυο λόγια θα λέγαμε ότι το 2022 ήταν μια χρονιά όπου το ζήτημα της μνήμης απασχόλησε έντονα τον κόσμο γύρω από την κατάληψη της Υφανέτ.

Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί «μα καλά, τι κόλλημα έχετε φάει με τη μνήμη τέλος πάντων;» ή «πού ακριβώς σας χρησιμεύουν όλες αυτές οι ιστορικές αναδρομές;». Είναι συνηθισμένο άλλωστε το ζήτημα της μνήμης να συγχέεται συχνά, με τη ακατάσχετη παρελθοντολαγνεία και το διάχυτο αίσθημα νοσταλγίας που κατακλύζουν διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Η μνήμη για την οποία μιλάμε εμείς όμως είναι κάτι πέρα από αυτό, είναι ο τρόπος με τον οποίο προκαλούμε το μέλλον. Με άλλα λόγια, δεν αφορά αποκλειστικά το παρελθόν και τα όσα έχουν ήδη συμβεί, αλλά αποτελεί μια δυναμική διαδικασία μετασχηματισμού, μέσα από την οποία γίνεται αντιληπτό το παρόν και τίθεται οι βάσεις για τον σχεδιασμό του μέλλοντος. Η μνημονική διαδικασία είναι μια διαδικασία όπου τα άτομα συγκροτούν ατομικές και συλλογικές ταυτότητες, προκειμένου να μπορέσουν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους μέσα στον ρου της ιστορίας. Σε μια περίοδο λοιπόν, όπου τα κινήματα πασχίζουν να ανασυγκροτηθούν, το ζήτημα της μνήμης οφείλει να απασχολεί όλους όσοι δεσμεύονται στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, όλες όσες επιθυμούν να στέκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι το ζήτημα της μνήμης δεν απασχολεί μόνο τα κινήματα, αλλά και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Σε περιόδους κρίσης και αστάθειας, όπως αυτή η παρατεταμένη περίοδος που διανύουμε, δημιουργείται συχνά μια κοινωνική τάση που αναζητά σταθερότητα και θαλπωρή στην παράδοση, στο οικείο και στην νοσταλγία, κόντρα στις επιταγές της σύγχρονης καθημερινότητας για επιτάχυνση και συνεχή καινοτομία. Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να αντιληφθούμε την αναθέρμανση του ενδιαφεροντος γύρω από τη λαογραφία, την αρχαιολογία και την εθνολογία, την έλξη των βίνταζ και έθνικ αντικειμένων και αισθητικής, το ενδιαφέρον για τα μουσεία και τα μνημεία και την τάση στο θέατρο και το σινεμά για ενασχόληση με την μνήμη και την ιστορία. Ο καπιταλισμός λοιπόν επιχειρεί να εμπορευματοποιήσει αυρή την κοινωνική τάση και να τη μετατρέψει σε άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας. Θα προσπαθήσει να μετατρέψει την ιστορία σε καρτ ποστάλ, θα αντικειμενοποιήσει την μνήμη προκειμένου να την εκθέσει σε μουσεία, θα αποσιωπήσει ό,τι δεν χωράει στην επίσημη εθνική αφήγηση και θα δομήσει μια ολόκληρη βιομηχανία τουρισμού και πολιτισμού, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το διάχυτο αίσθημα της νοσταλγίας. Αυτή η μνήμη όμως, δεν είναι ζωντανή, δεν είναι αυτή που υπερασπιζόμαστε. Είναι μια μνήμη απονεκρωμένη, που μοιάζει ζωντανή επειδή κινείται από το χρήμα.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέξαμε να φτιάξουμε την ταινία με αυτοοργανωμένους και αντιεμπορευματικούς όρους: χωρίς χρηματοδότες και χορηγούς, χωρίς προσδοκίες για κέρδος, μέσα από σχέσεις ισοτιμίας και μοιράσματος της γνώσης. Το πρότζεκτ Κεραμίδι ξεκίνησε από την ομάδα Cine Yfanet, ανοίχτηκε στην κοινότητα της κατάληψης και τελικά εμπλουτίστηκε από την συμετοχή δεκάδων νέων και παλιών φίλων. Σε αυτό το σημείο αξίζει να επισημάνουμε ότι πολλές από μας δεν είμαστε απλά σινεφίλ ή ερασιτέχνες (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), αλλά βρισκόμαστε ήδη μέσα στην πολιτιστική βιομηχανία. Και όπως βροντοφώναξε το πρόσφατο, δυναμικό «κίνημα των καλλιτεχνών» (Δεκέμβρης ’22 – Μάρτης ’23), οι άνθρωποι μέσα σε αυτή την βιομηχανία δεν είναι χομπίστες, αλλά κανονικοί εργαζόμενοι. Και όπως όλες οι εργασίες, έτσι και αυτή στο πεδίο των τεχνών, μας αλλοτριώνει. Έχουμε κουραστεί λοιπόν να πρέπει συνεχώς να προωθούμε τον εαυτό μας και τις κοινωνικές μας δεξιότητες για να βρούμε δουλειά, να πρέπει συνεχώς να κάνουμε κονέ και γνωριμίες για την προώθηση των παραστάσεων μας, να αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε στις μόδες και τις τάσεις γύρω από το «καλλιτεχνικό γούστο» της κάθε εποχής, να βρισκόμαστε ανάμεσα σε κλίκες και ισχυρούς εγωισμούς, να παρακαλάμε και να μας περιφρονούν. Στο χώρο του σινεμά, έχουμε δει τη σαπίλα αυτή να ξεκινάει από τον εθελοντισμό της σχολής κινηματογράφου στο τοπικό φεστιβάλ, να περνάει μέσα από την εμπειρία του «Χόλιγουντ στη Θεσσαλονίκη» και να καταλήγει σε διαφημιστικά για τράπεζες και γιαούρτια, έτσι ώστε να γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον, πώς είναι να έχεις χάσει κάθε ενδιαφέρον για αυτό που δημιουργείς.

Αν λοιπόν η μία πτυχή της δράσης μας είναι να σταθούμε μαζί με όσους και όσες διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και περισσότερες δημιουργικές ελευθερίες μέσα σε αυτήν τη βιομηχανία, η άλλη πτυχή της, είναι να δημιουργούμε πέρα και ενάντια σε αυτήν την βιομηχανία, χωρίς τον εκβιασμό της λογικής του κέρδους. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Η κινηματογραφική βιομηχανία έχει συστηματοποιήσει τη γνώση γύρω από το πώς φτιάχνεται μια ταινία και την έχει κατανείμει σε ρόλους με αυστηρή ιεραρχία. Από την πλευρά μας χρησιμοποιήσαμε κάποιες από αυτές τις συμβάσεις μιας κινηματογραφικής παραγωγής που μας φάνηκαν χρήσιμες και προσπαθήσαμε να αμφισβητήσουμε κάποιες που θεωρήσαμε περιττές. Σίγουρα δεν γυρίσαμε τον κόσμο ανάποδα: είναι δύσκολο να φτιάξεις μια ταινία χωρίς αλλεπάλληλα deadline και την έγνοια του να ρίξεις το κόστος και είναι ακόμα πιο δύσκολο να σκηνοθετήσουν τέσσερα άτομα μια σκηνή ή να μοντάρουμε σε τρεις διαφορετικούς υπολογιστές. Παρ’ όλα αυτά, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, στην προσπάθεια μας να ανιχνεύσουμε τις δυνατότητες για ένα πιο συλλογικό σινεμά.

Μνήμη, ιστορία, κινήματα, καπιταλισμός, βιομηχανία του θεάματος, εργασία, αυτοοργάνωση. Διαβάζοντας κανείς αυτό το κείμενο μπορεί να σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτό που θέλαμε να κάνουμε εν τέλει ήταν μια στρατευμένη ταινία. Κι όμως, ήμασταν αρκετά μακριά από τον όρο αυτό, τουλάχιστον έτσι όπως είθισται να γίνεται αντιληπτός σήμερα (ξύλινος λόγος, προπαγάνδα, διδακτισμός). Αναμφίβολα, ξέραμε πως κάναμε μια ταινία πολιτική. Γιατί όσοι λένε ότι οι ταινίες τους δεν έχουν μέσα πολιτική, λένε απλά ψέματα στον εαυτό τους. Κυρίως όμως αυτό που θέλαμε ήταν να βρούμε μια γλώσσα για όλα αυτά που δεν χωράνε. Γιατί καλώς ή κακώς, δεν μπορούν να χωρέσουν όλα τα άγχη μας σε μια προκήρυξη. Γιατί υπάρχουν συναισθήματα που δεν αποτυπώνονται σε μια αφίσα. Γιατί υπάρχουν φόβοι που δεν μπορούν να ξεδιπλωθούν σε μια συνέλευση. Κάποια πράγματα απλώς πρέπει να γίνουν ταινίες, τραγούδια, θέατρο κ.ο.κ.. Με άλλα λόγια, αν μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη ενός «πολύμορφου» κινήματος, θα πρέπει να μεριμνήσουμε για την απελευθέρωση όλων αυτών των μορφών επικοινωνίας και του εκφραστικού πλούτου, που μοιάζουν παραδομένα στον καπιταλισμό.

Η ταινία ΚΕΡΑΜΙΔΙ είναι μια μικρή συμβολή προς αυτήν τη κατεύθυνση.

Κινηματογραφικό συνεργείο Κοινότητας Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ-Άνοιξη 2023

πηγή: https://keramidithemovie.wixsite.com/keramidi

teaser για την ταινία, εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=IUaBCU9usT8

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της  Κατάληψης.

Παρασκευή 7 Ιούλη  2023

-ώρα:22:00 (στην πίσω αυλή).

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση

Η Αλήθεια Πέθανε

Τέσσερα μονόπρακτα του Οκτάβ Μιρμπώ

«Ο Πόλεμος και ο Άνθρωπος», «Η συνέντευξη», «Η επιδημία», «Η Αλήθεια πέθανε»

Κυριακή 12 Μαρτίου 2023 -ώρα:21:00 στην Κατάληψη Δημοτικής πινακοθήκης (πλ.Λιονταριών)

και Τρίτη 14 Μαρτίου 2023 -ωρα:20:30

στην Κατάληψη Ευαγγελισμού (Θεοτοκοπούλου 18,Ηράκλειο).

-Επικοινωνία:

www.tsiritsantsoules.gr

mail: tsiritsantsoules@gmail.com

***

 

Συντελεστές :

Κείμενο: Οκτάβ Μιρμπώ

Μετάφραση: Ντίνα Μαυρίδου, Τατιάνα Σκανάτοβιτς, Ευαγγελία Καραγεωργίου Αλέξης Κομνηνίδης

Παίζουν και σκηνοθετούν τον εαυτό τους: Μαρίνος Μουζάκης, Ντίνα Μαυρίδου

Δραματουργική επεξεργασία-διασκευή-διεύθυνση παραγωγής: Ντίνα Μαυρίδου

Μουσική: Μαρίνος Μουζάκης

Κατασκευή σκηνικών και σκηνικών αντικειμένων: Μαρία Μαρκοπούλου, Κώστας Βαλατσός, Ντίνα Μαυρίδου

Κατασκευή κοστουμιών: Αγγελική Βασιλοπούλου

Η αφίσα και το εξώφυλλο του προγράμματος της παράστασης βασίστηκε στο ομότιτλο έργο του Διονύση Ματαράγκα

Επιμέλεια κειμένου προγράμματος: Κώστας Δεσποινιάδης

Κινησιολογική επιμέλεια, μουσικές επιλογές, σκηνικά, κοστούμια, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2022

Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.

Υπόθεση

Μετά από δυόμιση χρόνια επιδημιών, λιμών, σεισμών και καταποντισμών, οι Τσιριτσάντσουλες έχουν καταλήξει να ζουν (ξανά) στα σκουπίδια. Εκεί ανακαλύπτουν ένα παλιό γαλλικό βιβλίο του Οκτάβ Μιρμπώ, με μονόπρακτα και διηγήματα και αποφασίζουν να το παρουσιάσουν σε παράσταση. Οι ιστορίες του Μιρμπώ ζωντανεύουν από υλικά των σκουπιδιών και μας επιτρέπουν να παρακολουθήσουμε τη συνάντηση του Πολέμου με την Ανθρωπότητα, την αυθαιρεσία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, την πολιτική αντιμετώπιση μιας επιδημίας και τη δολοφονία της Αλήθειας. Ιστορίες που ενώ γράφτηκαν περισσότερο από έναν αιώνα πριν, μοιάζουν να περιγράφουν τις ζωές μας.

Για την παράσταση

Η συνάντησή μας με τον Οκτάβ Μιρμπώ (1848-1917) ήταν τυχαία και στάθηκε μοιραία. Στα κείμενά του βρήκαμε έναν παθιασμένο συγγραφέα, με βαθιά αίσθηση περί Δικαίου, μαχητικό, με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, γνώστη της θεατρικής τέχνης, με ένα ιδιαίτερο, κοφτερό χιούμορ που πολύ μας ταίριαξε. Στην έρευνά μας βρήκαμε μόνο λίγα κείμενά του μεταφρασμένα στα ελληνικά. Ένα πολιτικό κείμενο περί εκλογικής απεργίας, λίγα μυθιστορήματα (εκ των οποίων μόνο Ο Θάνατος του Μπαλζάκ δεν είναι εξαντλημένο) και κάποιους διαλόγους που είχαν δημοσιευτεί στις αρχές του 20ού αιώνα στην καθαρεύουσα. Είδαμε ότι κάποια κείμενά του είχαν παρουσιαστεί το 2018 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας και πέραν αυτού τίποτα άλλο. Έτσι, ο πολυγραφότατος αυτός αναρχικός συγγραφέας του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, παραμένει στη χώρα μας εν πολλοίς, άγνωστος. Σε μια πιο προσεκτική ανάγνωση των κειμένων του, μείναμε εντυπωσιασμένοι από το πόσο επίκαιρα και φρέσκα παραμένουν τόσο τα έργα του, όσο και το ύφος της γραφής του. Με τη βοήθεια κοντινών μας ανθρώπων, με επαρκέστερη γνώση της γαλλικής γλώσσας, επιχειρήσαμε να μεταφράσουμε ορισμένα από αυτά και τελικά καταλήξαμε στα τέσσερα κείμενα (δύο μονόπρακτα και δύο διαλόγους) που δραματοποιήσαμε σε μία ενιαία παράσταση, με τον γενικό τίτλο «Η Αλήθεια Πέθανε».

Σε αυτά τα κείμενα ο Μιρμπώ ασχολείται με διαχρονικές ιδέες όπως ο πόλεμος, η «τέταρτη» εξουσία του Τύπου, οι επιδημίες, η Αλήθεια και το Ψέμα. Μία δραματουργική διαδρομή που, κατά την κρίση μας, διαγράφει έναν ευρύ θεματικό κύκλο που παραμένει ψηλά στις ανησυχίες και της σύγχρονης εποχής μας. Το κωμικό, σχεδόν γκροτέσκ ύφος και η οξυδερκής ανάλυση των ζητημάτων που διαχειρίζεται, καθιστά το κείμενο πολύτιμο εργαλείο έκφρασης των δικών μας σημερινών αγωνιών, μέσα από ένα μοτίβο λαϊκού θεάτρου, που μπορεί να απευθυνθεί στο σύνολο της κοινωνίας, γεγονός που αποτελεί για την κολεκτίβα μας μεγάλη πρόκληση και ευκαιρία για τη συνέχιση της θεατρικής μας πορείας.

Χρειάστηκε να διασκευάσουμε ελαφρώς τα πρωτότυπα κείμενα και να τα επεξεργαστούμε δραματικά, ώστε να γίνουν θεατρική δράση σύμφωνα με τις ανάγκες του θιάσου μας. Οι δύο κλοσάρ κλόουν, που θα διηγηθούν αυτές τις ιστορίες, χρησιμοποιούν υλικά από τα σκουπίδια, καθώς -όπως λέει και ο Μιρμπώ- η Αλήθεια είναι γυμνή. Το Ψέμα είναι αυτό που «…Το πρόσωπό του είναι βαμμένο σαν παλιού αριστοκράτη… Είναι ντυμένο με βαριά, πλούσια διακοσμημένα υφάσματα και φοράει περούκες και ψεύτικα κοσμήματα… και ποτέ δεν κλαίει στο πεζούλι ενός σιντριβανιού…». Και οι κλόουν αυτοί οφείλουν να πουν αυτές τις ιστορίες γιατί «Μπορεί πραγματικά, κάποιος να σκοτώσει την Αλήθεια… Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία, αφού έτσι και αλλιώς η Αλήθεια δεν πεθαίνει ποτέ…»

Για τον συγγραφέα

Ο Οκτάβ Μιρμπώ ήταν συγγραφέας, κριτικός τέχνης και δημοσιογράφος. Είναι γνωστός στις μέρες μας κυρίως για το μυθιστόρημά του Ημερολόγιο μιας καμαριέρας, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Λουί Μπουνιουέλ. Λιβελογράφος που έκανε τους πάντες να τρέμουν, αλλά και νεωτεριστής μυθιστοριογράφος, έγραψε θεατρικά έργα κλασικά και μοντέρνα μαζί. Λογοτεχνικά ανορθόδοξος, πέρα από κατηγοριοποιήσεις, περιφρονούσε σχολές και θεωρίες και έσβηνε μέσα σε όλα τα λογοτεχνικά είδη τη ριζική του αποστροφή προς οτιδήποτε θεσμικό. Βίαια ατομικιστής και αναρχικός, ενσάρκωνε τον κριτικό, δυνητικά ανατρεπτικό διανοούμενο.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου Η απεργία των ψηφοφόρων εκδ. Άγρα 2014.)

Για την έκδοση του προγράμματος

Το γεγονός πως το σύνολο σχεδόν του έργου του Μιρμπώ δεν είναι γνωστό στη χώρα μας, μας οδήγησε στη σκέψη να εκδώσουμε τα τέσσερα κείμενα που επιλέξαμε να παρουσιάσουμε, σε μορφή προγράμματος της παράστασης. Στο πρόγραμμα αποφασίσαμε να μην παραθέσουμε τη διασκευή και τη δραματουργική επεξεργασία που κάναμε εμείς, για τις ανάγκες της παράστασής μας, αλλά τη μετάφραση των πρωτότυπων κειμένων του συγγραφέα, ώστε να μπορέσει να διασωθεί πλήρης και αυτούσιος ο λόγος του και να κοινοποιηθεί αδιαμεσολάβητα στο κοινό. Αυτή μας η προσπάθεια δεν θα είχε καταλήξει σε αποτέλεσμα χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της Τατιάνας Σκανάτοβιτς, της Ευαγγελίας Καραγεωργίου και του Αλέξη Κομνηνίδη στη μετάφραση και του Κώστα Δεσποινιάδη στη σελιδοποίηση και την τελική επιμέλεια της έκδοσης.

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης.

Παρασκευή  24  Φλεβάρη 2023

-ώρα:22:00

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Κάλεσμα για την 2η ανοιχτή συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστ(ρι)ών στην Κατάληψη Ευγγελισμού ,την Τρίτη 21/2 στις 19:00

Ακολουθεί το κείμενο του 1ου καλέσματος :

“Γυρνάμε και στριφογυρνάμε ειν’ οι ζωές μας δύσκολες, παράτολμες κι υπέροχες, ειν’ οι ζωές μας ίχνη αγριμιών πάνω στην άμμο βαδίζουμε, βαδίζουμε και θα συναντηθούμε, γιατι δε μας χωρίζει το άπειρο, γιατί μετριούνται αυτά, που μας χωρίζουν.”

Οι παρακάτω γραμμές αποτελούν ένα συντροφικό κάλεσμα για την πρώτη ανοιχτή συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστ(ρι)ών που θα πραγματοποιηθεί στην Κατάληψη Ευαγγελισμού την Τρίτη 14 Φλεβάρη στις 18:00 το απόγευμα.Μετά από 7 χρόνια επιλέγουμε την επανέναρξη της διαδικασίας.Το κάλεσμα απευθύνεται σε όλα τα άτομα και τις ομαδοποιήσεις (τυπικές ή/και άτυπες) που τοποθετούν τον εαυτό τους εντός του ριζοσπαστικού κινήματος της πόλης.Στις νεότερες συντρόφισσες που μπορεί να μην έχουν βρει ακόμη το πεδίο εκείνο που εκφράζει τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους αλλά και στους παλιότερους συντρόφους που για ποικίλους λόγους (πολιτικούς ή/και προσωπικούς) έχουν απομακρυνθεί από τις διαδικασίες του κινήματος.Απαλλαγμένες από λογικές ιδιοκτησίας πάνω στον χώρο και την αυταρχική πεποίθηση ότι τα γνωρίζουμε όλα επιδιώκουμε τη συνάντηση και τη συνδιαμόρφωση με ανθρώπους με διαφορετικές αφετηρίες,πρoτεραιότητες και διαδρομές.Με γνώμονα τη συγκρότηση ενός κινήματος ατσαλωμένο στην ενότητα της δράσης και τις συντροφικές σχέσεις κινούμαστε προς τη κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας ανατρεπτικής τακτικής του παρόντος , με το βλέμμα στραμμένο στην επαναστατική στρατηγική του μέλλοντος.

Με ψυχραιμία και συνέπεια οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα επίδικα της εποχής μας και να πάρουμε τις αποφάσεις μας.Είναι αναγκαιότητα να γκρεμίσουμε συλλογικά την ματαιότητα και την ηττοπάθεια όπως και την στείρα αυτοανοφορικότητα,την επανάληψη διαχρονικών λαθών και την μικροπολιτική.Η διαδικασία επιθυμεί να διδαχθεί από το παρελθόν και να αποκρυσταλλώσει έναν πολιτικό σχεδιασμό αναζητώντας νέα εργαλεία ανάλυσης και επικοινωνίας τα οποία να μπορούν να σταθούν στο πραγματικό έδαφος της εποχής μας.Για να μην καταβυθιστούμε στους μικρόκοσμους μας και μας καταπιεί το σκοτάδι που απλώνεται σε κάθε σπιθαμή της καθημερινής ζωής μας.

 

Εκδήλωση: Από τις “φεμινιστικές νίκες” στην προετοιμασία για πόλεμο – Μιγαδα | Σάββατο 18.02 στις 19.00 στη κατάληψη Ευαγγελισμού (Θεοτοκοπούλου 18,Ηράκλειο)

Ο κόσμος, όπως τον ξέραμε αλλάζει. Η καπιταλιστική κρίση φουντώνει και τα κράτη κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς. Ο νέος αυτός κόσμος απαιτεί τις αντίστοιχες «θυσίες». Τα κράτη και οι ρουφιάνοι τους θα πρέπει να τα φέρουν όλα τούμπα, ξεκινώντας από τη βάση αυτής της κοινωνίας που δεν είναι άλλη από την κοινωνική αναπαραγωγή και την αόρατη γυναικεία εργασία. Τα φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα των δύο τελευταίων ετών, από τον φονικό ιό, τις κρατικές «φεμινιστικές» καμπάνιες και τις «νίκες» ενάντια στην έμφυλη βία, έως τον πληθωρισμό, τον πόλεμο και τους μισθούς που δεν φτάνουν, είχαν έναν στόχο: Να συνηθίσουμε ότι από εδώ και μπρος οι ζωές μας θα αλλάζουν συνεχώς, με νέους περιορισμούς και πειθαρχήσεις. Ειδικά εμείς, οι γυναίκες, βρεθήκαμε στο κέντρο αυτών των αλλαγών. Μας απευθύνθηκαν με κάθε ευκαιρία. Μας είπαν ότι είμαστε η ήπια ισχύς αυτής της κοινωνίας και εννοούσαν ότι θα πρέπει να δουλέψουμε πιο εντατικά μέσα και έξω από το σπίτι. Μας είπαν ότι νοιάζονται για εμάς και εννοούσαν να εμπιστευτούμε το κράτος και τους θεσμούς του. Μας είπαν ότι τώρα μπορούμε να μιλήσουμε, αλλά η καθεμιά μόνη της. Μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες και εννοούσαν να ζούμε με λιγότερα και να δουλεύουμε ακόμα πιο εντατικά για τα πολεμικά τους σχέδια. Και κυρίως μας είπαν να κάνουμε τουμπεκί. Επιτέθηκαν στα μυαλά και στα λόγια. Για να μη μιλάμε μεταξύ μας, να μην αποκτήσουμε αυτόνομες γνώμες και συλλογικές αφηγήσεις για τον κόσμο αυτό. Οπότε, ειδικά σήμερα, αυτό παραμένει το διακύβευμά μας. Δηλαδή, το να βρεθούμε, να δημιουργήσουμε τις δικές μας αφηγήσεις και να χτίσουμε κοινές απόψεις για την έμφυλη βία, την εργασία και τον πόλεμο. Να χτίσουμε, δηλαδή, την πολιτική οργάνωση των αρνήσεών μας.

Θα ακολουθήσει μπαρ.

Συνδιοργάνωση Μιγαδα και lass’attack. Σας περιμένουμε!

https://lassattack.blackblogs.org/2023/02/08/%ce%95%ce%ba%ce%b4%ce%ae%ce%bb%cf%89%cf%83%ce%b7-%ce%91%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b9%cf%82-%cf%86%ce%b5%ce%bc%ce%b9%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b5%cf%82/

Ρεμπέτικο Γλέντι για τα δικαστικά έξοδα συντρόφισσας

Σαββατο  11  Φλεβάρη 2023

-ώρα:20:00

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18

Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο/Μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης.

Παρασκευή  10  Φλεβάρη 2023

-ώρα:22:00

Κατάληψη Ευαγγελισμού – Θεοτοκοπούλου 18