Featured

Τι είναι αυτό το μπλογκ?

Το blog αυτό είναι ένας aggregator που μαζεύει και δείχνει συγκεντρωμένα όλα τα νέα ποστς από τα blogs του squat.gr. Μπορείτε να δείτε από εδώ τις πρόσφατες αναρτήσεις των blogs, με βάση την ημερομηνία ή με βάση κάποια κατηγορία/θεματική. Επίσης μπορείτε να χρησιμοποιήσετε “ροές” (rss feeds) για να βλέπετε ότι νεώτερο, είτε σε όλες τις κατηγορίες είτε σε κάποια συγκεκριμένη.

Εδώ θα κρατούνται μόνο οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις, και οι παλιότερες σιγά σιγά θα σβήνονται, οπότε η παρούσα σελίδα δεν κάνει για λόγους αρχείου.

Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους. Για τις διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου

 

Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους.

Για τις διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου

Οι ιστορικές διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου κατέδειξαν μια μεγάλη κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα και τη δυσαρέσκεια για μια δικαιοσύνη εξαρτημένη από ομάδες συμφερόντων. Ίσως, όμως, να ήταν και κάτι παραπάνω καθώς εκφράστηκε μαζικά μια κοινωνική ανάγκη για την συλλογική διεκδίκηση των αξιών της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Τόσο για την δικαιοσύνη γύρω από το έγκλημα των Τεμπών όσο και για την ανάδειξη των πολιτικών και ταξικών αιτιών που οδηγούν σε ανάλογα κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα. Για να υπάρχει όμως συνέχεια θα πρέπει να κατακτηθεί ξανά η εμπιστοσύνη στην συλλογικότητα, στην κριτική αμφισβήτηση, στο ξεπέρασμα του ατομισμού, στην οργάνωση της συλλογικής δράσης στον δρόμο, στον δημόσιο χώρο και στους χώρους εργασίας ως απαραίτητων προϋποθέσεων για κάθε κοινωνική αλλαγή.

Η μαζική δυσαρέσκεια που εκφράζεται γύρω από τα Τέμπη συσχετίζεται επίσης με σημαντικά πολιτειακά ζητήματα. Η προφανής ευθύνη του πολιτικού προσωπικού για το έγκλημα των Τεμπών δεν φαίνεται να οδηγεί σε κάποιου τύπου λογοδοσία. Οι υπεύθυνοι υπουργοί και πρωθυπουργοί των κυβερνήσεων που – τις τελευταίες δεκαετίες – οδήγησαν στην ραγδαία μείωση του κόστους ασφάλειας των σιδηροδρόμων ούτε ελέγχονται,  ούτε εγκαλούνται από τους «ανεξάρτητους», υποτίθεται, θεσμούς της δικαιοσύνης. Αντίθετα, οι υπεύθυνοι «αυτό-αθωώνονται» κιόλας μέσα στο πλαίσιο εξαρτημένων πολιτικά επιτροπών που ελέγχονται από την ίδια την εκτελεστική εξουσία. Επίσης, ακόμα και μετά το έγκλημα των Τεμπών, το κράτος των αφεντικών δεν ανταποκρίνεται καν στο αίτημα για ασφαλείς μεταφορές ευθυγραμμισμένες με το δημόσιο συμφέρον. Κάθε άλλο, τα στελέχη της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός δηλώνουν ευθαρσώς πως οι ιδιωτικοποιήσεις στον σιδηρόδρομο θα ενταθούν με την απόδοση ακόμα περισσότερων λειτουργιών και μετοχών σε ιδιώτες («στα πρότυπα της ΔΕΗ», όπως είπαν…). Η διάθεση των εκμεταλλευτών συνεχίζει να κινείται στην συγκάλυψη των φονικών ευθυνών, στην μείωση του προσωπικού και των δαπανών για ασφαλείς μεταφορές, στην αύξηση των εισιτηρίων, στην εξάρτηση από ιδιωτικές εταιρείες. Με λίγα  λόγια, σε όλους τους παράγοντες που οδηγούν σε συνέχιση των θανατηφόρων ατυχημάτων αρκεί να υπάρχει κέρδος για τα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό.

Ανεξάρτητα από το αν οι διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου αποτελούν αφετηρία ενός μεγάλου κύκλου αγώνων, το ίδιο το γεγονός των Τεμπών έχει ήδη μετασχηματίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, ο σιδηρόδρομος – εργαλείο της βιομηχανικής εποχής, των συγκρούσεων, των αγώνων και των εγκλημάτων της – αποτελούσε παράλληλα και όχημα συνοχής, εμπιστοσύνης ενώ θεωρούνταν έως πριν δύο χρόνια το «λαϊκό και ασφαλές» μεταφορικό μέσο – κυρίως εργαζόμενων και φοιτητ(ρι)ών. Με αφορμή όμως το πολύνεκρο δυστύχημα συζητιέται ευρέως για πρώτη φορά και ο ρόλος του σιδηρόδρομου ως μέσο λαθραίας εξυπηρέτησης πολεμικών και πάσης φύσεως ιδιωτικών συμφερόντων. Με το διαβόητο μπάζωμα και την εν
γένει ύποπτη διαχείριση του χώρου της τραγωδίας, η παραπάνω συνθήκη αναδείχθηκε ως πιθανή διάσταση του δυστυχήματος.

Η απώλεια της εμπιστοσύνης σε ότι συμβόλιζε η επιβατική λειτουργία του σιδηρόδρομου (και όχι μόνο μεταπολιτευτικά) έχει ήδη επιφέρει ένα ανεπανόρθωτο ρήγμα το οποίο δεν επουλώνεται εύκολα. Πόσο μάλλον μέσα από μια χυδαία κυβέρνηση που επιχείρησε να «μπαζώσει» με επικοινωνιακά ψέματα τις αιτίες του ατυχήματος: Είναι σαφές πως υπήρχε χρόνια υποχρηματοδότηση και υποστέλεχωση από όλες τις κυβερνήσεις (50% του προσωπικού μειώθηκε τα τελευταία 10 χρόνια), κρατική αναλγησία απέναντι στις προειδοποιήσεις των εργαζόμενων και παρανομοποίηση των σχετικών απεργιών τους για τα ζητήματα ασφάλειας, εσκεμμένη καθυστέρηση έργων παρά τις παραιτήσεις υπεύθυνων ασφαλείας, απουσία υποδομών και γενικών σχεδίων αποτροπής ατυχημάτων.

Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντική η διάχυση της φράσης στα στόματα όλο και περισσότερων ανθρώπων «να βάλουμε τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» μετά το συλλογικό τραύμα των Τεμπών. Περιέχει την κατάφαση στην ζωή ενάντια στις εξουσίες του θανάτου που με χυδαίο τρόπο επιχειρούν να συσκοτίσουν τα στοιχεία και τις (υλικές και ταξικές) αιτίες των εγκλημάτων τους. Είναι, επίσης, σημαντικό πως τα μηνύματα των διαδηλώσεων της 28ης Φεβρουαρίου συνδέθηκαν και με το μέσο οργάνωσης και διάδοσης τους: την γενική απεργία. Οι απεργιακές διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων δεν ήταν το ξέσπασμα ενός «συναισθηματικού όχλου που διψάει για αυτοδικία» όπως προσπαθούν να «παρουσιάσουν» τα γεγονότα οι υπουργοί και οι στρατευμένοι δημοσιολόγοι τους. Αντίθετα, αποκρυσταλλώνουν έναν λόγο σαφέστατο και μια συλλογική βούληση που μετά το έγκλημα στα Τέμπη δεν ανέχεται «να χάνονται άλλες ανθρώπινες ζωές για τα ιδιωτικά κέρδη των λίγων». Χαρακτηριστικό της διάχυσης και της ηγεμονίας αυτού του πλαισίου είναι πως ακόμα και ψηφοφόροι, ακόμα και εργοδότες ή και στελέχη των υπεύθυνων κομμάτων συμμετείχαν ή «σύρθηκαν» – τυπικά βεβαίως – στις διαμαρτυρίες. Κανείς τους δεν ήθελε να μπει στο κάδρο της κυβερνητικής και δικαστικής συγκάλυψης.

Παράλληλα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, των μαθητών – μαθητριών κοινωνικοποιείται πολιτικά για πρώτη φορά και στον λόγο του αναρωτιέται ήδη αν υπάρχουν τρόποι κοινωνικής οργάνωσης με τους οποίους μπορεί να επιτευχθεί ένας τέτοιος σκοπός: να νικήσει η ζωή την εκμετάλλευση. Η δικαίωση και η απόδοση των ευθυνών για το έγκλημα στα Τέμπη είναι ένας αγώνας το αποτέλεσμα του οποίου θα σημαδέψει την σημερινή νεολαία. Το τι αποτέλεσμα θα έχει αυτή η κοινωνική κίνηση όπως και το αν θα αποδοθεί η δικαιοσύνη και η αλήθεια για το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη έχει ήδη τρομοκρατήσει τους υπεύθυνους του εγκλήματος. Γι’ αυτό ακριβώς ακροδεξιοί υπουργοί, όπως ο Βορίδης, μιλούσανε για «μικρό ζήτημα μπροστά στις γεωπολιτικές εξελίξεις» ή κάποιοι άλλοι υπουργοί θεωρούσαν πως οι διαδηλώσεις θα φέρουν «χάος και πολιτική αστάθεια». Αυτό που όμως έφεραν οι διαδηλώσεις ήταν μια κάποια αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στους κοινωνικούς αγώνες. Και αυτό που ενοχλεί πραγματικά τα αφεντικά είναι η πτωτοφανής συμμετοχή και τα κοινωνικά, ηθικά και ταξικά περιεχόμενα της. Στις 28η Φλεβάρη φάνηκε πως έχει και όρια η υπακοή στον αυταρχισμό όπως έχει και όρια η ανοχή στα επικοινωνιακά ψεύδη γύρω από τα Τέμπη – και όχι μόνο. Το κρατικό έγκλημα αποδόθηκε εκεί που όφειλε να αποδοθεί: στις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών με όχημα τις πελατειακές σχέσεις του κράτους των αφεντικών με ντόπιες και ξένες εργολαβίες, όπως και στην παράλληλη φονική αισχροκέρδεια που συνεπάγεται η μείωση του κόστους στην ασφάλεια και την εργασία στις ιδιωτικοποιημένες κοινωνικές υπηρεσίες. Ένα κόστος που πληρώνεται με ανθρώπινες ζωές.

Η φράση «δεν έχω οξυγόνο» συγκλόνισε κάθε άνθρωπο που δεν έχει λόγους να ταυτίζεται με τους υπεύθυνους του εγκλήματος. Είναι μια φράση που κατέδειξε την φρίκη μέσα στην οποία χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, τους μηχανισμούς συγκάλυψης, την αναλγησία και την αδιαφορία της εξουσίας και των ανεπαρκών και διαλυμένων θεσμών  της υποτιθέμενης «πολιτικής προστασίας». Παράλληλα η προσπάθεια των ανθρώπων που μέσα στις φλόγες ακούγονται να προσπαθούν να βοηθήσουν ή να ανακουφίσουν ο ένας την άλλη, την ώρα της τραγωδίας, μας υπενθύμισαν ποια είναι η δική μας πλευρά, οι δικές μας αξίες και το δικό μας χρέος.

Τα δύο τελευταία χρόνια, ο δίκαιος αγώνας των συγγενών των θυμάτων – η οργή, το πένθος και ο λόγος τους – ευθυγραμμίστηκε με τη οργή και την δυσαρέσκεια για μια ζωή απαξιωμένη και υποταγμένη σε μισθούς οριακούς και ωράρια εξαντλητικά. Είναι προφανές πως η μεγάλη αύξηση των εργατικών δυστυχημάτων που οφείλονται – επίσης – στην μείωση του κόστους και των ελέγχων ασφάλειας στους χώρους εργασίας είναι εργοδοτικές δολοφονίες που έχουν τα ίδια αίτια και τους ίδιους ή ανάλογους πολιτικούς και ταξικούς ένοχους με το έγκλημα των Τεμπών. Η οργή για τα Τέμπη συναντήθηκε, επίσης, με άλλα οργισμένα πένθη που προκάλεσε τα τελευταία χρόνια η ταξική, ρατσιστική και έμφυλη βία. Έτσι, στις διαδηλώσεις εμφανίστηκαν μαζί με τον σύλλογο συγγενών θυμάτων των Τεμπών και γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους από την έμφυλη βία ενώ πολιτικές και μεταναστευτικές οργανώσεις υπενθύμισαν πως η βεβήλωση της προσφυγικής ζωής σε γεγονότα όπως αυτά στο έγκλημα της Πύλου έχουν τους ίδιους υπεύθυνους και τις ίδιες αιτίες με το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Παράλληλα συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών πλαισιώνουν και τροφοδοτούν δράσεις που σχετίζονται και με άλλους κοινωνικούς αγώνες.

Κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Μεταφορές, υγεία, παιδεία, ελεύθερα για όλες και όλους ως δημόσια αγαθά, πρόσβαση για όλες και όλους σε νερό, ρεύμα και στέγη με άμεση εμπλοκή των εργαζόμενων σε όλες τις αποφάσεις για τις κοινωνικές υπηρεσίες. Να συνεχίσουμε τον δρόμο που άνοιξαν οι διαδηλώσεις της 28ης του Φλεβάρη στην κατεύθυνση της συνδιαμόρφωσης και της αλληλεγγύης.

Απέναντι στην εγκληματική αναλγησία των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους, για όσες και όσους αγωνίζονται για απελευθέρωση από κάθε μορφή εκμετάλλευσης, για αλήθεια, δικαιοσύνη, ζωή, η οργάνωση στην βάση των πραγματικών τους αναγκών είναι μονόδρομος.

Κατάληψη Rosa Nera

Εκδήλωση/Συζήτηση : Από την Αντιστάση στην Αλληλεγγύη και από την Αλληλεγγύη στην Αντίσταση 5/4 – ώρα:18:00

Από την Αντιστάση στην Αλληλεγγύη και από την Αλληλεγγύη στην Αντίσταση

Σάββατο 5 Απριλίου 18:00, Κατάληψη Ευαγγελισμού , Θεοτοκοπούλου 18

Μια ουσιαστική συζήτηση με την ομάδα 218 δημιουργών του πολιτικού ντοκιμαντέρ ’48’, εξερευνώντας την αλληλεπίδραση και την ανατροφοδότηση των κεντρικών του εννοιών μέσα στους διαρκείς αγώνες για ελευθερία.

Η δυναμική σχέση μεταξύ ιστορικής μνήμης, πολιτικής δράσης και κινηματογραφικής αφήγησης αναδεικνύεται μέσα από τον διάλογο, φωτίζοντας τον ρόλο της τέχνης ίσως ως εργαλείο κοινωνικής αλλαγής και συνειδητοποίησης.

Παράλληλα, η συνάντηση αυτή αποτελεί μια πολύτιμη ευκαιρία για διάλογο γύρω από καίρια ζητήματα που μας απασχολούν σήμερα, όπως η κατάσταση στην Παλαιστίνη,η αποικιοκρατία και πως αλλοιώνει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, οι αγώνες ενάντια στην καταπίεση και οι διαρκείς διεκδικήσεις για δικαιοσύνη και ελευθερία

Από την Συνέλευση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό Ηράκλειο Κρήτης

Καραόκε βραδιά για την οικονομική ενίσχυση της Κατάληψης | 28/3 -ώρα:22:00

Βραδιά ΚΑΡΑΟΚΕ στο Αυτοδιαχειριζόμενο

καφενείο/bar

για την οικονομική

ενίσχυση της Κατάληψης Ευαγγελισμού.

Παρασκευή 28  Mάρτη 2025 στις 22:00.

Κατάληψη Ευαγγελισμού –

Θεοτοκοπούλου 18,

Ηράκλειο Κρήτης

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες & φυλακισμένοι/ες αγωνιστ(ρι)ες μιλούν για το έγκλημα στα Τέμπη και τη Δικαιοσύνη | 22/3-ώρα:17:00

Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες & φυλακισμένοι/ες αγωνιστ(ρι)ες μιλούν για το έγκλημα στα Τέμπη και τη Δικαιοσύνη .

Θα συμμετέχουν:
Μαριαννα Μ., Δήμητρα Ζ., Νίκος Μαζίωτης, Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης, Σοφοκλής Τουτζιαράκης, Ανδρέας Φλώρος.

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/3 στις 17:00 ΑΥΣΤΗΡΑ
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΦΕΝΕΙΟΣτην Κατάληψη Ευαγγελισμού ,Θεοτοκοπουλου 18 .

Συνέλευση αλληλεγγυης με τους πολιτικούς κρατουμενους, τις φυλακισμένες αγωνίστριες και τα έγκλειστα συντροφια από την Κατάληψη Ευαγγελισμού

***

Πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες & φυλακισμένοι/ες αγωνιστ(ρι)ες μιλούν για το έγκλημα στα Τέμπη και τη Δικαιοσύνη
Σάββατο 22/03 στις 17:00, στην Κατάληψη Ευαγγελισμού, Θεοτοκοπούλου 18, Ηράκλειο Κρήτης
Η εκδήλωση θα μεταδοθεί live μέσω του link:
https://www.youtube.com/live/MpQC7IGfaNI

Τους τελευταίους μήνες επικρατεί έντονη συζήτηση γύρω απ’ την υπόθεση των Τεμπών και το βαθύ ερώτημα τι είναι Δικαιοσύνη. Μετά τις ιστορικές διαδηλώσεις της 28ης Φλεβάρη, ο Νίκος Πλακιάς, πατέρας και θείος δολοφονημένων ανθρώπων στα Τέμπη, αναρωτήθηκε σε ανάρτηση του πως είναι δυνατόν ένας δεκαπεντάχρονος στη Θεσσαλονίκη να δικάζεται για κακούργημα για κατοχή μιας μολότοφ και αυτοί που έκαψαν ζωντανούς 57 ανθρώπους και μπάζωσαν τα σώματά τους να δικάζονται για πλημμελήματα. Οι αντιφάσεις της ταξικής και άδικης αστικής δικαιοσύνης αναπόφευκτα θα έσκαγαν και φαίνεται πως τώρα είναι αυτή η χρονική στιγμή. Συνεπώς τώρα είναι και η ώρα να συζητήσουμε και να οραματιστούμε το ξεπέρασμα της. Από μεριάς μας γνωρίζουμε πως η Δικαιοσύνη είναι δομημένη με τρόπο τέτοιο, ώστε να προστατεύει τους καταπιεστές μας, να διαιωνίζει τις κοινωνικές και έμφυλες ανισότητες,να βασανίζει,να δολοφονεί και να φυλακίζει μετανάστες, να διατηρεί την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα φιμώνοντας τις φωνές αντίστασης. Τέτοια παραδείγματα είναι οι εκατοντάδες διαδηλωτές που αντιμετωπίζονται με χρήση χημικών, η καταστολή που επιβάλλεται με δεκάδες μπάτσους να παραφυλάνε σε κάθε γωνιά, οι αγωνιστές που δικάζονται με ειδικούς τρομονόμους.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι από την θέση τους γνωρίζουν πολύ καλά και την ταξικότητα και την εκδικητικότητα της αστικής δικαιοσύνης. Έχουν ζήσει στα ίδια κολαστήρια με τους χιλιάδες μικρο-παραβατικούς που ζούνε στο πετσί τους τις αποφάσεις δικαστηρίων που είναι φτιαγμένα ώστε να δαγκώνουν τους φτωχούς και να γλείφουν τους πλούσιους. Έχουν καταδικαστεί με τους δεκάδες ειδικούς νόμους, αντιτρομοκρατικούς, και όχι μόνο, που είναι αποκλειστικά φτιαγμένοι για να προστατεύουν το καθεστώς και τους ανθρώπους του,το κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Οι πολιτικοί κρατούμενοι/ες είναι σάρκα από την σάρκα της αγωνιζόμενης κοινωνίας και αιχμάλωτοι του συνεχούς κοινωνικού και ταξικού πολέμου και γνωρίζουν καλύτερα από όλους και όλες με ποιες μεθοδεύσεις, με ποια ψέματα, ποιες συναλλαγές και ποιους εκβιασμούς η αστική δικαιοσύνη προστατεύει ήδη και θα προστατεύει τους δολοφόνους των Τεμπών.

Η θέση μας, ως συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, τις διωκόμενες αγωνίστριες και τα έγκλειστα συντρόφια, είναι ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι θα πρέπει να έχουν – και θα έχουν- λόγο στις κοινωνικές διεργασίες και ζυμώσεις που συμβαίνουν επ’ αφορμή του εγκλήματος στα Τέμπη.

Η συνθήκη του εγκλεισμού στα κελιά της αστικής δικαιοσύνης δίνει μια επιπλέον βαρύτητα στους πολιτικούς κρατούμενους να μιλήσουν, να τοποθετηθούν, να προτείνουν και γενικότερα να συμμετέχουν, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό, από την δική τους θέση, τα δικά τους επίδικα στην αγωνιζόμενη κοινωνία σχετικά με το σημαίνον γεγονός και την εξελισσόμενη γύρω από αυτό κατάσταση.

Στην εκδήλωση συμμετέχουν:

Μαριάννα Μ. / Δήμητρα Ζ.: Τα Τέμπη και ο θεσμός της ελληνικής οικογένειας

Νίκος Μαζιώτης: Μνημονιακές πολιτικές, πως φτάσαμε στα Τέμπη

Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης: Ερωτήσεις από μια ταξικο-πολιτική και μια κοινωνικο-πολιτική σκοπιά για τον πόλεμο, την ματαίωση και την επαναστατική στιγμή

Σοφοκλής Τουτζιαράκης: Προβοκατορολογία και κοινωνικές συγκρούσεις

Αντρέας Φλώρος: Το αδήλωτο φορτίο και οι διακλαδώσεις της εξουσίας, το αίτημα για δικαιοσύνη και ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση

Συνέλευση αλληλεγγυης με τους πολιτικούς κρατουμενους, τις φυλακισμενες αγωνιστριες και τα έγκλειστα συντροφια, από την Κατάληψη Ευαγγελισμού

Αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο – μπαρ οικονομικής ενίσχυσης της πρωτοβουλίας για την ιστορική καταγραφή και την επαναστατική μνήμη | 21/3-ώρα:22:00

Αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο – μπαρ

για την οικονομική ενίσχυση της πρωτοβουλίας
για την ιστορική καταγραφή και την επαναστατική
μνήμη από την Κατάληψη Ευαγγελισμού

Παρασκευή 21/03 από

τις 22:00 στην Κατάληψη Ευαγγελισμού,

Θεοτοκοπούλου 18.

Απογευματινό άνοιγμα από το κιτάπι – ομάδα βιβλίου / αρχείου | 20/3-ώρα:18:00

Απογευματινό άνοιγμα από το κιτάπι – ομάδα βιβλίου / αρχείου κατάληψης Ευαγγελισμού!Με βιβλία, καφέ και μπιλιάρδο
Πέμπτη 20 Μαρτίου 25, στις 18.00
στην κατάληψη Ευαγγελισμού, θεοτοκοπούλου 18