Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τα 14 χρόνια από τη δολοφονία του αντάρτη πόλης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Λάμπρου Φούντα.
Σε τούτο τον τόπο, που μόνο το αίμα μας μαρτυρά την ανάγκη για δικαιοσύνη, η επαναστατική μνήμη δεν είναι ένα πισωγύρισμα στο χρόνο. Δεν είναι μια αφήγηση ή μια σκέψη για το χθες. Δεν είναι όμορφες εκφράσεις και πορφυρά λόγια. Η επαναστατική μνήμη είναι ένα σώμα γεμάτο πληγές και κάθε πληγή μαρτυρά μια ιστορία. Μια ιστορία που μέσα από ακανόνιστες σκέψεις και λόγια αληθινά, κοφτερά και φλογισμένα, πήγε την ανθρωπότητα ένα βήμα πιο μπροστά. Κάθε μας βήμα και μια πληγή παραπάνω, κάθε πληγή και τα βήματα πληθαίνουν.
Από το 2010, οι Μάρτηδες σταμάτησαν να κουβαλάνε την άνοιξη. Μόνο το μούδιασμά μας μένει, όταν με μάτια βουρκωμένα, πασχίζουμε να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά στον ουρανό από χρέος και ανάγκη να τηρήσουμε όσα υποσχεθήκαμε εκείνο το ξημέρωμα. 14 χρόνια μετά, δεν έχει περάσει ούτε μέρα που να μην πούμε πως ο Λάμπρος Φούντας είναι ένας από μας. Δεν πέρασε μέρα που να μη μιλήσουμε με την ίδια άκαμπτη περηφάνια για την προσωπικότητά του, για τις πολιτικές του επιλογές, για τον τρόπο που υπερασπίστηκε τη ζωή μέχρι το τέλος, κοιτώντας το θάνατο κατάματα.
Όποιος μοιράστηκε στιγμές στο πλευρό του, μαρτυρά πόσο αγεφύρωτο είναι το κενό που έχει αφήσει ο χαμός του. Και αν χιλιάδες λέξεις μιλούν για το ποιος είναι πραγματικά ο Λάμπρος, όλες πέφτουν καταγής και σπάνε σαν τα ποτήρια. Ο Λάμπρος Φούντας είναι επαναστάτης. Δολοφονήθηκε από τους ένστολους λακέδες, Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράκη Θεόδωρο, για την αντάρτική του στράτευση στις γραμμές του Επαναστατικού Αγώνα. Έζησε σαν αντάρτης και πέθανε ως τέτοιος, προετοιμάζοντας μια ένοπλη ενέργεια για τις ανάγκες της Ανατροπής και της Επανάστασης. Αυτός είναι ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, ένα κατακόκκινο ρόδο, τα αγκάθια του οποίου ματώνουν όποιον προσπαθεί να το ξεριζώσει. Όποιον με τα λόγια του, με τις πράξεις ή τη μη πράξη του, προσπαθεί να αλλοιώσει, να συκοφαντήσει και να ξαναγράφει την ιστορία αυτού του τόπου.
Όταν ένας πραγματικός σύντροφος πεθαίνει, πεθαίνει και κάτι μέσα μας. Και έπειτα έρχεται ένας άλλος θάνατος, πιο επώδυνος, όταν η κυριαρχία προσπαθεί να δολοφονήσει την πολιτική μας ταυτότητα, τη μνήμη μας. Σε αυτόν τον πόλεμο, ο καθένας και η καθεμία πρέπει να κοιτάξει βαθιά μέσα του και να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά είναι ο Λάμπρος και όσοι βρίσκονται στην ίδια μεριά αυτής της ιστορίας. Και αν μέσα σε αυτή την αναζήτηση, που κρατάει μια ζωή, συναντήσει κάποια κομμάτια που μιλούν την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα της φωτιάς, της Επανάστασης, τη γλώσσα που μιλούσε και ο Λάμπρος, τότε δε μένει παρά να κάνει και αυτός ακόμα ένα βήμα. Έτσι τα βήματα πληθαίνουν.
“Τα υγρά μάτια προδίδουν τα κρατημένα δάκρυα. Κανένα σύνθημα. Ακούγεται ο ήχος από τα βήματα, σαν να προειδοποιεί πόσο βαριές είναι οι γεμάτες μίσος σκέψεις. Για τους νεκρούς συντρόφους τα δάκρυα δεν είναι αρκετά. Θα πληρώσετε για όλα, θα πληρώσετε ακριβά”.
Λάμπρος Φούντας παρών σε κάθε επαναστατημένη ανάσα που πνέει ελευθερία.
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
10//3/2024
