«Θα έρθει μια εποχή, που σιωπή μας από τον τάφο
θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα»
Αύγουστος Σπάις
Αναρχικός εργάτης που εκτελέστηκε στο Σικάγο, 1886
Στις 4 Μαΐου το 1886, κατά την διάρκεια εργατικής διαδήλωσης στο Σικάγο δημιουργήθηκαν μεγάλης έντασης αναταραχές που οδήγησαν στη σύγκρουση τους πληρωμένους απεργοσπάστες-τσιράκια των αφεντικών, που οπλοφορούσαν (με την αστυνομία στο πλευρό τους) με εξεγερμένους και εξεγερμένες, μικρούς και μεγάλους. Με αφορμή αυτό το γεγονός, τέσσερις Αναρχικοί, που συμμετείχαν στην εξέγερση, εκτελέστηκαν.
Η ιστορική εξέγερση των εργατών στο Σικάγο αποτελεί την πρώτη εργατική κινητοποίηση στην ιστορία του καπιταλισμού που, διεκδίκησε και –με αίμα- κέρδισε λίγο καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζομένους -του δυτικού, κυρίως, κόσμου (καθιέρωση του 8ωρου και κυριακάτικη αργία). Παρότι δεν κατάφερε να ανατρέψει το καθεστώς, έδειξε (και δείχνει) πως μπορούμε να συγκροτήσουμε μέτωπα κοινωνικής αντίστασης και εξεγερθούμε, μπορούμε όχι μόνο να ανακτήσουμε τα αυτονόητα, αλλά και να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν.
Όμως 128 χρόνια μετά, στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης , οι συνθήκες χειροτερεύουν και ο άνθρωπος(όταν βρίσκει δουλειά και ανέχεται να δουλέψει) παραμένει ταπεινό ενεργούμενο που πληρώνεται(;) για να επιβιώνει, σε καθεστώς μισθωτής σκλαβιάς. Όχι μόνο βρίσκεται στο περιθώριο, αλλά αποτελεί δουλικό δυναμικό των αδίστακτων καπιταληστών αλλά και αντικείμενο χειραγώγησης των εργατοπατέρων συνδικαλιστών και των κομματικών μηχανισμών, με τη συνδρομή του κράτους και των μέσων μαζικής εξημέρωσης.
Αν αναρωτηθούμε τι είναι η Εργατική Πρωτομαγιά(και τι συμβολίζει) για εμάς, ώστε με τις μικρές(;) μας δυνάμεις να βάλουμε κι εμείς το δικό μας πετραδάκι για τη σύνθεση ενός ευρύτερου κινήματος αμφισβήτησης και αντίστασης ενάντια στους εκμεταλλευτές των ζωών μας και των εξουσιαστικών σχέσεων που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.
Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ένα ανοιξιάτικο έθιμο; Είναι μια εθιμοτυπική γιορτή; Είναι μια συμβολική (α)κινητοποίηση του εργατικού δυναμικού με την επιγραφή «Κλειστό Λόγω Απεργίας» ; Μήπως είναι μια επαναστατική γιορτή που θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει και να εξεγείρει τον κόσμο;
Μήπως δεν είναι καν γιορτή; …
«οι λαοί έχουν τους εξουσιαστές που τους αξίζουν» (;)
Αξίζουν οι άνθρωποι να έχουν εξουσιαστές ;
Προσφέρουν οι εξουσιαστές κάτι ουσιώδες στην κοινωνία μας;
Ξέχνα τους αυτούς. Σκέψου τι θέλουμε εμείς.
Θέλουμε μια κοινωνία ανάπτυξης και (υπέρ) – παραγωγής. Μια κοινωνία που θα διατηρήσει το μοντέλο εργασίας που υπάρχει τώρα, με τις ευλογίες του πατέρα-αφεντικού που μας δίνει το χαρτζιλίκι που γουστάρει, (ότ)αν γουστάρει;
Θέλουμε μια (μετά)βιομηχανική κοινωνία που παράγει για να υπερκαταναλώνει, ή ελεύθερες κοινότητες που θα εκτιμούν τις πραγματικές τους ανάγκες και θα είναι αυτάρκεις για να τις ικανοποιήσουν, σε αλληλεγγύη και συνεργασία με τους γείτονες-συντρόφους;
Θέλουμε τις πρακτικές και τις λογικές που ιστορικά συνέθεσαν το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, της ασύστολης και ανούσιας παραγωγής για την παραγωγή, της ανάπτυξης για την ανάπτυξη και της κατανάλωσης για την κατανάλωση, φέρνοντας τον άνθρωπο και τα υπόλοιπα ζώα, όσο και τον ίδιο τον πλανήτη στο χείλος της (αυτό)καταστροφής;
Θέλουμε διεκδικήσουμε την ευκαιρία, να ορίσουμε εξʼ αρχής οι ίδιοι/-ες τις σχέσεις που θα έχουμε, χωρίς εξουσία και ετεροκαθορισμό, χωρίς εκμετάλλευση και αδικία;
Εν τέλει, μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να υπερασπιστούμε τα φυσικά(ελευθερία…) και κοινωνικά(ισότητα…) μας δικαιώματα;
Είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος…
Είναι;
Η φύση εξεγείρεται…
Στη φυσική, κάθε δράση φέρνει μία αντίδραση.
Μήπως είναι, λοιπόν, στη φύση μας να αντιδράσουμε ενάντια σε ό,τι μας στερεί τα(φυσικά και κοινωνικά) δικαιώματά μας ;
Όταν ο ήλιος ανατέλλει και δύει, ακολουθεί το φυσικό «ρολόι» του.
Ενώ ο ήλιος ανατέλλει και δύει φυσικά, ο άνθρωπος ακολουθεί το ρολόι της πολυεθνικής ή του εργοστασίου. Γιατί;
Οι μηχανές είναι αυτές που δεν σταματούν ποτέ. Ο ακόρεστος πλουτοκράτορας δεν χορταίνει ποτέ. Και όσο υποχωρούμε, τόσο θα «ανεβαίνουν στο κρεβάτι» μας…
Το κερδισμένο με αίμα 8ωρο χάθηκε. Η κυριακάτικη αργία ήδη θίγεται, και θα ακούγεται ουτοπική σε λίγα χρόνια.
Υπάρχει -ποιοτική- διαφορά μεταξύ ζωής και
επιβίωσης.
Το τελευταίο πράμα που ενδιαφέρει το αφεντικό σου, είναι η ζωή σου. Τα ψίχουλα που μας «ταΐζουν» δεν μας προσφέρουν κάτι, απλά μας κρατάνε σε λειτουργία..
Όμως οι μηχανές χρειάζονται ένα ανθρώπινο χέρι για να φτιαχτούν, να εκκινήσουν ή να απενεργοποιηθούν.
Γιατί εμείς μπορούμε να «επανεκκινήσουμε» τις ζωές και τις σχέσεις μας, όσο τα αφεντικά αποφασίζουν και διατάζουν από τις καρέκλες τους.
Γιατί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, αν το πάρουμε απόφαση…
Και είμαστε εμείς, που αν σταματήσουμε, θα σταματήσει και ο κόσμος των μηχανών.
2014 – 1886. 140 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ.
Το Πληρώσαμε με αίμα δεν το διαπραγματευόμαστε ξανά.
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών
