ΠΡΟΚΥΡΗΞΕΙΣ 2014

«Θα έρθει μια εποχή, που σιωπή μας από τον τάφο θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα» Αύγουστος Σπάις (Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών)

«Θα έρθει μια εποχή, που σιωπή μας από τον τάφο
θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα»

Αύγουστος Σπάις
Αναρχικός εργάτης που εκτελέστηκε στο Σικάγο, 1886

Στις 4 Μαΐου το 1886, κατά την διάρκεια εργατικής διαδήλωσης στο Σικάγο δημιουργήθηκαν μεγάλης έντασης αναταραχές που οδήγησαν στη σύγκρουση τους πληρωμένους απεργοσπάστες-τσιράκια των αφεντικών, που οπλοφορούσαν (με την αστυνομία στο πλευρό τους) με εξεγερμένους και εξεγερμένες, μικρούς και μεγάλους. Με αφορμή αυτό το γεγονός, τέσσερις Αναρχικοί, που συμμετείχαν στην εξέγερση, εκτελέστηκαν.

Η ιστορική εξέγερση των εργατών στο Σικάγο αποτελεί την πρώτη εργατική κινητοποίηση στην ιστορία του καπιταλισμού που, διεκδίκησε και –με αίμα- κέρδισε λίγο καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζομένους -του δυτικού, κυρίως, κόσμου (καθιέρωση του 8ωρου και κυριακάτικη αργία). Παρότι δεν κατάφερε να ανατρέψει το καθεστώς, έδειξε (και δείχνει) πως μπορούμε να συγκροτήσουμε μέτωπα κοινωνικής αντίστασης και εξεγερθούμε, μπορούμε όχι μόνο να ανακτήσουμε τα αυτονόητα, αλλά και να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν.

Όμως 128 χρόνια μετά, στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης , οι συνθήκες χειροτερεύουν και ο άνθρωπος(όταν βρίσκει δουλειά και ανέχεται να δουλέψει) παραμένει ταπεινό ενεργούμενο που πληρώνεται(;) για να επιβιώνει, σε καθεστώς μισθωτής σκλαβιάς. Όχι μόνο βρίσκεται στο περιθώριο, αλλά αποτελεί δουλικό δυναμικό των αδίστακτων καπιταληστών αλλά και αντικείμενο χειραγώγησης των εργατοπατέρων συνδικαλιστών και των κομματικών μηχανισμών, με τη συνδρομή του κράτους και των μέσων μαζικής εξημέρωσης.

Αν αναρωτηθούμε τι είναι η Εργατική Πρωτομαγιά(και τι συμβολίζει) για εμάς, ώστε με τις μικρές(;) μας δυνάμεις να βάλουμε κι εμείς το δικό μας πετραδάκι για τη σύνθεση ενός ευρύτερου κινήματος αμφισβήτησης και αντίστασης ενάντια στους εκμεταλλευτές των ζωών μας και των εξουσιαστικών σχέσεων που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ένα ανοιξιάτικο έθιμο; Είναι μια εθιμοτυπική γιορτή; Είναι μια συμβολική (α)κινητοποίηση του εργατικού δυναμικού με την επιγραφή «Κλειστό Λόγω Απεργίας» ; Μήπως είναι μια επαναστατική γιορτή που θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει και να εξεγείρει τον κόσμο;
Μήπως δεν είναι καν γιορτή; …
«οι λαοί έχουν τους εξουσιαστές που τους αξίζουν» (;)
Αξίζουν οι άνθρωποι να έχουν εξουσιαστές ;
Προσφέρουν οι εξουσιαστές κάτι ουσιώδες στην κοινωνία μας;

Ξέχνα τους αυτούς. Σκέψου τι θέλουμε εμείς.
Θέλουμε μια κοινωνία ανάπτυξης και (υπέρ) – παραγωγής. Μια κοινωνία που θα διατηρήσει το μοντέλο εργασίας που υπάρχει τώρα, με τις ευλογίες του πατέρα-αφεντικού που μας δίνει το χαρτζιλίκι που γουστάρει, (ότ)αν γουστάρει;
Θέλουμε μια (μετά)βιομηχανική κοινωνία που παράγει για να υπερκαταναλώνει, ή ελεύθερες κοινότητες που θα εκτιμούν τις πραγματικές τους ανάγκες και θα είναι αυτάρκεις για να τις ικανοποιήσουν, σε αλληλεγγύη και συνεργασία με τους γείτονες-συντρόφους;

Θέλουμε τις πρακτικές και τις λογικές που ιστορικά συνέθεσαν το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, της ασύστολης και ανούσιας παραγωγής για την παραγωγή, της ανάπτυξης για την ανάπτυξη και της κατανάλωσης για την κατανάλωση, φέρνοντας τον άνθρωπο και τα υπόλοιπα ζώα, όσο και τον ίδιο τον πλανήτη στο χείλος της (αυτό)καταστροφής;
Θέλουμε διεκδικήσουμε την ευκαιρία, να ορίσουμε εξʼ αρχής οι ίδιοι/-ες τις σχέσεις που θα έχουμε, χωρίς εξουσία και ετεροκαθορισμό, χωρίς εκμετάλλευση και αδικία;

Εν τέλει, μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να υπερασπιστούμε τα φυσικά(ελευθερία…) και κοινωνικά(ισότητα…) μας δικαιώματα;
Είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος…
Είναι;
Η φύση εξεγείρεται…
Στη φυσική, κάθε δράση φέρνει μία αντίδραση.
Μήπως είναι, λοιπόν, στη φύση μας να αντιδράσουμε ενάντια σε ό,τι μας στερεί τα(φυσικά και κοινωνικά) δικαιώματά μας ;
Όταν ο ήλιος ανατέλλει και δύει, ακολουθεί το φυσικό «ρολόι» του.
Ενώ ο ήλιος ανατέλλει και δύει φυσικά, ο άνθρωπος ακολουθεί το ρολόι της πολυεθνικής ή του εργοστασίου. Γιατί;
Οι μηχανές είναι αυτές που δεν σταματούν ποτέ. Ο ακόρεστος πλουτοκράτορας δεν χορταίνει ποτέ. Και όσο υποχωρούμε, τόσο θα «ανεβαίνουν στο κρεβάτι» μας…
Το κερδισμένο με αίμα 8ωρο χάθηκε. Η κυριακάτικη αργία ήδη θίγεται, και θα ακούγεται ουτοπική σε λίγα χρόνια.
Υπάρχει -ποιοτική- διαφορά μεταξύ ζωής και
επιβίωσης.
Το τελευταίο πράμα που ενδιαφέρει το αφεντικό σου, είναι η ζωή σου. Τα ψίχουλα που μας «ταΐζουν» δεν μας προσφέρουν κάτι, απλά μας κρατάνε σε λειτουργία..
Όμως οι μηχανές χρειάζονται ένα ανθρώπινο χέρι για να φτιαχτούν, να εκκινήσουν ή να απενεργοποιηθούν.
Γιατί εμείς μπορούμε να «επανεκκινήσουμε» τις ζωές και τις σχέσεις μας, όσο τα αφεντικά αποφασίζουν και διατάζουν από τις καρέκλες τους.
Γιατί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, αν το πάρουμε απόφαση…
Και είμαστε εμείς, που αν σταματήσουμε, θα σταματήσει και ο κόσμος των μηχανών.

2014 – 1886. 140 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ.
Το Πληρώσαμε με αίμα δεν το διαπραγματευόμαστε ξανά.

Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών

“Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας” (“Αμλετ”, Σαίξπηρ) (Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη)

Στο βασιλειο του πρωτογενούς πλεονάσματος και της ευρωπαικής προεδρίας, του νεοφιλελευθερισμού και του αστυνομικού κράτους δικαίου, η ακούραστη κυριαρχία οχυρώνεται πίσω απο τη διεξαγωγή της στρατηγικής της έντασης. Η στρατηγική της έντασης είναι ο τρόπος που η εξουσία έχει επιλέξει να γίνεται η διακυβέρνηση των υπηκόων της. Η επιβολή της φτώχειας (υλικής και πνευματικής) της άνευ όρων εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης, της καταπάτησης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, της υπακοής και της υποταγής επιτυγχάνεται ακριβώς εξαιτίας αυτης της στρατηγικής επιλογής, απο πλευράς κυριαρχίας.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε και βιώσαμε αρκετές απο τις πτυχές αυτού του δόγματος. Οι κάτοικοι των χωριών της Χαλκιδικής, απήχθησαν απ΄τα σπίτια τους, απο κουκουλοφόρους μπάτσους, ως τρομοκράτες, επειδή αρνήθηκαν να ξεπουλήσουν τις ζωές και τη φύση στους χρυσοθήρες. Είδαμε απεργιακές κι αντιμνημονιακές συγκρουσιακές διαδηλώσεις, όπου συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (όλων των ηλικιών) να πνίγονται σε τόνους χημικών και να έρχονται αντιμέτωποι με τη βάρβαρη κατασταλτική μηχανή. Δεν ξεχνάμε τα μολωπιασμένα και παραμορφωμένα πρόσωπα των νεαρών συντρόφων, κατηγορούμενων για ληστεία τραπέζης στο Βελβεντό. Ούτε και τα βασανιστήρια στους συλληφθέντες της αντιφασιστικής μοτοπορείας. Τις επικηρύξεις αγωνιστών και το κυνήγι κεφαλών με τους δραπέτες των Τρικάλων. Τα ναζιστικής σύλληψης στρατόπεδα συγκέντρωσης οπου στιβάζονται σαν σακιά χιλιάδες μετανάστες και κρατούνται σε καθεστώς ομηρίας, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ούτε τη μανία των καθαρμάτων των ματ, οταν εισέβαλαν για να καταστείλουν την εξέγερση στο κολαστήριο της Κορίνθου. Δεν ξεχνάμε την κτηνωδία των λιμενόμπατσων στο Φαρμακονήσι, που έπνιξαν 9 παιδιά και 3 γυναίκες στα νερά του Αιγαίου, που έχει γίνει το υγρό νεκροταφειο των απόκληρων που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη.

Στο βασίλειο που θωρακίζεται στήνοντας τρομοδικεία και με ειδικά δικαστήρια, οπου εφαρμόζονται οι τρομονόμοι και με εκδικητική μανία, η δικτατορία της τηβέννου επιβάλει ποινές δεκάδων χρόνων σε αγωνιστές. Ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζουν τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, που προορίζονται για τους τρομοκράτες, δηλαδή όλους εμας που αντιστεκόμαστε στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Τις τελευταίες μέρες, μετά την “εξαφάνιση” του Χ.Ξηρου, ξεκίνησαν οι εισβολές-έρευνες σε σπίτια αναρχικών/αντιεξουσιαστων και οχι μονο. Με πρόσχημα δήθεν ανώνυμες τηλεφωνικές καταγγελίες (τηλέφωνα που δεν είναι καταχωρημένα πουθενά) και με πλήθος νομικές παρατυπίες, πραγματοποιούν εφόδους στα σπίτια μας, στις οποίες βέβαια δεν βρίσκουν τίποτα. Σε κάποιες περιπτώσεις που οι σύντροφοι δεν ήταν παρόντες στην έρευνα, ούτε και κάποιος μάρτυρας, οι μπάτσοι τους είπαν να δηλώσουν ληστεία (με κλουβες και ματ να βρίσκονται εξω απο τα σπίτια…) μιας κι εκείνοι δεν έχουν καμια σχέση!

Σε μια τοσο αποδιοργανωμένη κοινωνία, σε κατάσταση σοκ απο τα αλλεπάλληλα χτυπήματα απο πλευράς εξουσίας, όπου κυριαρχεί ο φόβος και η παραίτηση, η απάθεια και η υποταγή, το κράτος ενισχύει τη θέση του ως ρυθμιστής και διαμεσολλαβητης των πάντων. Ενσταλάζοντας τρόμο στις συνειδήσεις των υπηκόων, προλαμβάνει ουσιαστικά κάθε πιθανότητα ανυποταγής κι αντίστασης. Όσο εξαθλιωμένοι κι αν είμαστε, θα γονατίζουμε κι αλλο μπροστά στους δυνάστες, γιατι ο φόβος και το αδιεξοδοέχουν έχουν ενσταλαχθεί μέσα μας. Η εικόνα των αστυνομοκρατούμενων πόλεων δε μας κάνει πια εντύπωση, οι δολοφονίες κι οι βασανισμοί απο τα ένστολα ανθρωποειδή και τους ασπόνδυλους φίλους τους δεν σοκάρουν πια.

Η στρατηγική της κυριαρχίας είναι πιο ξεκάθαρη απο ποτε: επιβολή φτώχειας, εκμετάλλευσης, φόβου. Να εμπεδώσουμε το γεγονός οτι είμαστε αναλώσιμοι.

Για όσους αρνούνται να δουν οτι είμαστε υποκείμενα ενος αδυσώπητου κοινωνικού/ταξικού πολέμου και ως τέτοια πολεμάμε, επιλέγοντας την πολυμορφία ως προς τα μέσα διεξαγωγής αυτού του πολέμου, να τους υπενθυμίσουμε οτι στη δίνη αυτού του πλέμου βρίσκονται κι οι ίδιοι, στον καναπέ τους με τον Πρετεντέρη απέναντι να διαχειρίζεται τις σκέψεις και την οργή τους.

Για εμάς το ότι βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της μιντιακής προπαγάνδας, ούτε εντύπωση μας κάνει, ούτε φόβο μας προκαλεί. Θα συνεχίσουμε να τους πολεμάμε με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή…

Κάτι σάπιο υπάρχει λοιπόν στο βασίλειο της Δανιμαρκίας… Είναι η μυρωδιά του σάπιου κόσμου κι όσων πασχίζουν να τον κρατήσουν στη “ζωή”, επιστρατεύοντας τις φασιστικές εφεδρείες τους, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην “ανομία και την εγκληματικότητα”, στοχεύοντας τα όπλα πάντα πάνω στον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή σε εμάς, στον κόσμο της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Συσπειρώνοντας στις τάξεις των κυρίαρχων αφεντικά, ρουφιάνους, φασιστοειδή, φοβικούς εθνολάγνους, θρησκόληπτους σκοταδιστές κι ενα τσούρμο αντιδραστικών και συντηρητικών μικροαστών… Ή αυτοί ή ΕΜΕΙΣ

Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη

H ελληνική βαρβαρότητα των Super Market ΓΑΛΑΞΙΑΣ (Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση Κερατσινίου)

O εκφασισμός της κοινωνίας επιχειρείται σταθερά στην καθημερινότητα με πολλούς τρόπους, οι οποίοι δεν πρέπει ούτε να περάσουν απαρατήρητοι ούτε χωρίς απάντηση. Η περίπτωση των Super Market ΓΑΛΑΞΙΑΣ αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Σε προτρέπουν να ψωνίσεις εκεί, όχι μόνο για τα καλά και φθηνά προϊόντα, ως ένδειξη της πάλαι ποτέ καπιταλιστικής αφήγησης, ούτε καν γιατί είναι «ελληνική εταιρεία» που διαθέτει «ελληνικά ποϊόντα» όπως οι διαφημιστικές καμπάνιες όλο και περισσότερων εταιρειών τα τελευταία χρόνια, αλλά γιατί δίνει δουλειά σε «ελληνικά χέρια». Η προτροπή αυτή, προκαλεί ανατριχίλα διότι ξυπνά μνήμες. Ενώ έμμεσα δίνει άλλοθι στο φασιστικό έργο οργανώσεων τύπου χρυσής αυγής και στα τάγματα εφόδου που δολοφονούν όσους δε μοιάζουν ή δε θεωρούνται «Έλληνες». Άλλωστε, τα ελληνικά χέρια του Ρουπακιά, διακεκριμένου στελέχους της χρυσής αυγής στην Νίκαια, ήταν αυτά που δολοφόνησαν στην Αμφιάλη τον Παύλο Φύσσα.

Η επίκληση στην ελληνικότητα, δηλαδή ο εθνοκεντρισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γραφική υπερφίαλη έκφραση, μετεξέλιξη του «επιμένων ελληνικά» που ακυρώνεται από τη γενική πολυεθνική και υπερεθνική πραγματικότητα στην καπιταλιστική οικονομία. Ο καπιταλισμός ισχύει και εκμεταλλεύεται το ίδιο αυτόχθονες, ιθαγενείς και μετανάστες. Θα ήταν πλεονασμός να ειπωθεί για άλλη μια φορά ότι τα αφεντικά στην προσπάθεια να διατηρήσουν την κερδοφορία τους θα βρουν και τους πιο αχρείους τρόπους για να το καταφέρουν. Η επίκληση στην ελληνικότητα των επιχειρήσεών τους αποτελεί τρανή απόδειξη της χυδαιότητάς τους. Το έθνος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φαντασιακή κατασκευή με στόχο την απόκρυψη της ταξικής διαίρεσης των κοινωνιών, τον ιδεολογικό χειρισμό των ανθρώπων και τον πλαστό διαχωρισμό τους σε ντόπιους και ξένους, λευκούς και έγχρωμους, καθαρούς και βρώμικους κοκ. Διαχωρισμοί που δίνουν έδαφος στην ανάπτυξη και εξάπλωση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και μεταφέρουν τον πόλεμο στις γραμμές των «από κάτω», προς όφελος της εκμετάλλευσης και της εξουσίας.

Τρανή απόδειξη ότι εργαζόμενη σε εταιρία προώθησης προϊόντων, βρέθηκε να δουλεύει σε κατάστημα της παραπάνω αλυσίδας, προωθώντας καλλυντικά. Η καταγωγή της, ωστόσο, ξύπνησε τα «ελληνικά» αντανακλαστικά του υπεύθυνου του καταστήματος, ο οποίος μετά από ένα δίωρο της ανακοίνωσε ότι έπρεπε να αποχωρήσει γιατί είναι αλλοδαπή και πως το κατάστημα είναι ελληνικό και απευθύνεται σε Έλληνες! Βλέπετε, η ίδια δε δίστασε να δηλώσει ότι κατάγεται από την πρώην Σοβιετική Ένωση, αν και ζει και εργάζεται στη χώρα πάνω από 20 χρόνια και εδώ και πέντε χρόνια έχει πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Αυτό αφήνει παγερά αδιάφορους τους υποστηρικτές της απάνθρωπης ιδεολογίας του αίματος. Η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι απλά ένα μεμονωμένο περιστατικό από έναν θερμόαιμο πατριώτη υπεύθυνο καταστήματος αλλά συνολική εταιρική πολιτική η οποία κορυφώνεται με τη γιγαντιαία διαφήμιση της αλυσίδας Γαλαξίας, στο κεντρικό τους κατάστημα στον Κηφισό και δεν αφήνει κανένα περιθώριο εφησυχασμού: «ΕΠΙΛΕΓΩ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΔΙΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ». Πρόκειται για μια εθνικοσοσιαλιστικού τύπου και λογικής προ(σ)βολή, η οποία επιστρέφει τη μνήμη στη ναζιστική Γερμανία όπου υπήρχαν μαγαζιά μόνο για Αρίους (Juden werden hier nicht Bedient) ή στον αμερικανικό νότο που δεν επιτρέπονταν η είσοδος σε «έγχρωμους» (We serve whites Only) καθώς και στις φυλετικές πολιτικές του Απαρτχάιντ στην Ν.Αφρική.

Οι «πατριώτες φιλέλληνες» των Super Market ΓΑΛΑΞΙΑΣ, βέβαια, ξέχασαν να μας ενημερώσουν αν μείωσαν τις τιμές και την κερδοφορία τους σήμερα που η «χώρα περνάει εθνική κρίση». Ασφαλώς όχι. Η εκμετάλλευση και η κερδοφορία τους αυξήθηκε αναλογικά με τις μειώσεις μισθών των «ελλήνων» εργαζομένων τους, την εφαρμογή ελαστικών ωραρίων, εντατικότερων ρυθμών και εκ περιτροπής εργασίας. Θέλησαν, επίσης, να αποκρύψουν ότι στη συγκομιδή και τη συσκευασία των «ελληνικών» προϊόντων που διαθέτουν συνεχίζουν να εργάζονται στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μετανάστες εργάτες και εργάτριες, σε καθεστώς «μαύρης» εργασίας, ανασφάλιστης, ακόμα πιο κακοπληρωμένης σε σχέση με το παρελθόν, με περισσότερη εργοδοτική τρομοκρατία και κρατική καταστολή (επιχειρήσεις-σκούπα του ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΑ, 18μηνος διοικητικός εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσων δε διαθέτουν χαρτιά παραμονής, απελάσεις κ.α.).

Τα ντόπια αφεντικά μαζί με το κράτος, τα ΜΜΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, επιχειρούν τη συγκρότηση μιας νέας εθνικής αφήγησης μέσα στο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης. Προβάλλουν την ελληνικότητα των εταιρειών τους, των προϊόντων τους, τώρα και των εργαζομένων τους, πολλές φορές ψευδώς, με σκοπό να προσελκύσουν το αγοραστικό κοινό, μέσα από το ιδεολόγημα-απάτη ότι η κρίση θα ξεπεραστεί αν προτιμάμε και καταναλώνουμε εγχώρια προϊόντα. Η τραγική κατάσταση, όμως, που αντιμετωπίζουμε, η λεηλασία και η κοινωνική ερείπωση, δε σχετίζονται με την ελληνικότητα ή μη των επιχειρήσεων, των εργαζομένων και των προϊόντων τους αλλά με την ίδια την ουσία του καπιταλισμού. Ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, εγχώριες και υπερεθνικές δομές εξουσίας, από κοινού σχεδίασαν και εφάρμοσαν την ολομέτωπη ταξική επίθεση εναντίον μας για τη διατήρηση των προνομίων, του πλούτου και της κερδοφορίας τους. Τα ελληνικά αφέντικα μέσω των βιομηχανικών, εμπορικών, τραπεζιτικών και εφοπλιστικών συνδέσμων τους είναι αυτά που απαίτησαν από τις εγχώριες κυβερνήσεις και την τρόικα τις μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις και εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη χαμηλότερη φορολόγησή τους (που μεταφράζεται σε περισσότερη φορολογία για τους υπόλοιπους και περισσότερα χαράτσια για την εισαγωγή σε νοσοκομεία, την ιατρική επίσκεψη, τις εξετάσεις, τη συνταγογράφηση φαρμάκων κλπ).

Να μην επιτρέψουμε την αναβίωση του εθνικισμού, του ρατσισμού και του φασισμού στις γειτονίες, στα σχολεία και στους χώρους εργασίας. Να αρνηθούμε και να αποκαλύψουμε τη νέα εργοδοτική-κρατική-μιντιακή εθνική αφήγηση, που θέλει να μας αποπροσανατολίσει σχετικά με την ουσία του κοινωνικού προβλήματος και τους τρόπους επίλυσής του. Να σταθούμε ενωμένοι απέναντι στην επίθεση του καπιταλισμού, χωρίς εθνικούς, φυλετικούς ή άλλους πλαστούς διαχωρισμούς, στην κατεύθυνση της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.

Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός δεν είναι ανεκτοί σε κανένα γαλαξία

Γενάρης 2014

Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση Κερατσινίου

Πηγή:

Ρεσάλτο

60 ημέρες απεργίας πείνας (Κατάληψη Terra Incognita)

Σήμερα Πέμπτη 9 Ιανουαρίου, ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται στην 60η ημέρα απεργίας πείνας.

Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή τα τελευταία 22 χρόνια και όπως όλοι οι κρατούμενοι έπαιρνε τις άδειες που προβλέπει ο νόμος. Το 2012, μπήκε σε μια δικογραφία που ενορχηστρωμένα αλλά άτεχνα μεθόδευσαν οι αρχές. Εφευρέθηκε μια εγκληματική οργάνωση που οι μπάτσοι την ονόμασαν «στέκια Θεσσαλονίκης» και που συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου της Θεσσαλονίκης φορτώνοντας στους κατηγορούμενους κατηγορίες της μισής ποινικής δικονομίας. Η υποτιθέμενη εμπλοκή του σ΄αυτήν την εγκληματική οργάνωση-φάντασμα στηρίχθηκε σε τηλεφωνικές υποκλοπές που επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: τις συντροφικές και φιλικές σχέσεις του με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Στρατούλης κατηγορήθηκε για αυτήν την υπόθεση, αυτόματα του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να παίρνει άδειες το οποίο μετά από χρόνια αιτήσεων μόλις είχε κατακτήσει. Σαν να μην φτάνει αυτό, η υπόθεση επηρεάζει άμεσα την επικείμενη αίτηση του για υπό όρους απόλυση καθιστώντας δύσκολη την αποφυλάκιση του μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Στα μέσα Οκτώβρη 2013 και ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο κοινοποιήθηκε η πρόταση του εισαγγελέα για παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, του Σπύρου Στρατούλη συμπεριλαμβανομένου.

Ο Στρατούλης δεν είναι ένα τυπικό δείγμα κρατούμενου. Κι αυτό, γιατί παραμένει απείθαρχος και αναφομοίωτος από την υποταγή που ο πολύχρονος εγκλεισμός επιβάλλει. Βρέθηκε αλληλέγγυος πολλές φορές σε αγώνες που διεξάγονταν μέσα και έξω από τις φυλακές, βάζοντας πρώτο το συλλογικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Δεν προσκύνησε, δεν συνθηκολόγησε με τους ανθρωποφύλακες, δεν ξέχασε τους συγκρατούμενούς του. Αυτό είναι μια συνθήκη, που η φυλακή δεν συγχωρεί, κι είναι αυτό μέσα σε άλλα, που τον έβαλε στο στόχαστρο της καταστολής.

Ο Στρατούλης πήρε μια δύσκολη απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας, να βάλει δηλαδή το σώμα του ως ανάχωμα-οδόφραγμα απέναντι στην εκδικητικότητα των δικαστικών και αστυνομικών μηχανισμών, ως έσχατο μέσο απαλλαγής του από τη φαιδρή και κακοστημένη υπόθεση και επαναχορήγησης των αδειών του. Έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο ήδη 4 φορές όπου αντιμετωπίστηκε ως σκουπίδι και αγνοήθηκε εσκεμμένα η συνολική κλινική του εικόνα. Η κατάστασή του σήμερα κρίνεται ιδιαιτέρως επικίνδυνη, αφού η πιθανότητα για μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του καθώς και το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου μέρα με τη μέρα μεγιστοποιείται.

Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται ένα καφκικό σκηνικό, που περιλαμβάνει γρανάζια γραφειοκρατίας, απάνθρωπη μεταχείριση από γιατρούς, καψόνια από μπάτσους, και πλήρη συγκάλυψη και αποσιώπηση του γεγονότος. Από την άλλη όμως, είδαμε να εκδηλώνεται και το μεγαλείο αλληλεγγύης έτσι όπως εκφράστηκε μέσα από τις πολυήμερες απεργίες πείνας των κρατουμένων αγωνιστών Ράμι Συριανού, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαδάνογλου, από μικρές και μεγάλες δράσεις αλληλεγγύης από συντρόφους του Σπύρου, από αγωνιστές, από φίλους του. Πλέον, οι δράσεις αυτές είναι καθημερινές σε όλη την επικράτεια.

Και πάνω σ΄ αυτή τη χρονική συγκυρία και μετά την μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στα κολαστήρια των φυλακών, εξαπολύεται μιντιακός οχετός και ανακινείται ξανά το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων με αρνητικό τρόπο. Το κράτος ταπεινωμένο, εξαπολύει επίθεση μέσα από μικρόφωνα των μμε και τα τρομοσενάρια παίρνουν και δίνουν. Μέσα σ΄αυτό το κλίμα, πραγματοποιούνται και οι αναγγελίες για την ίδρυση και λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας όπου θα μεταφερθούν καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» και βαρυποινίτες και η τροποποίηση του νομοθετικού καθεστώτος ώστε καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» να μην απολαμβάνουν του «ευεργετικού» μέτρου των αδειών. Πραγματοποιήθηκε επίσης, η σύλληψη του αναρχικού Κώστα Σακκά επειδή δεν διανυκτέρευσε σπίτι του (!), ο οποίος οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και τελικά αθωώθηκε. Διαφαίνεται εδώ η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να λάβει κι άλλα μέτρα για να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Η αξιοπρέπεια όμως και η δίψα για ζωή και ελευθερία δεν φυλακίζονται. Ο αγώνας του Στρατούλη είναι και αγώνας αυτών που δεν έχουν φωνή μέσα στα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών, των κολασμένων, των φτωχοδιάβολων, των κατατρεγμένων, των ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας, είναι και δικός μας αγώνας.

Θα είμαστε δίπλα του!

Άμεση απαλλαγή του αγωνιστή κρατουμένου Σπύρου Στρατούλη από τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή στην υποτιθέμενη εγκληματική οργάνωση «στέκια Θεσσαλονίκης»

Κατάληψη Terra Incognita

Πηγή:

Κατάληψη Terra Incognita