Category: ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ #67 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2014

«Ο πόλεμος -σε όλες του τις  μορφές- που έχουν εξαπολύσει οι δυτικοί κυρίαρχοι και μαίνεται με ιδιαίτερη  ένταση στην καπιταλιστική περιφέρεια επιφέρει γιγαντιαίες γεωπολιτικές αλλαγές  και ανυπολόγιστες κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές σε παγκόσμιο  επίπεδο. Σπέρνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, το θάνατο και την  απελπισία. Ξεριζώνει εκατομμύρια ανθρώπους από τους τόπους τους και δημιουργεί  συνεχώς νέα μεταναστευτικά ρεύματα εξαθλιωμένων πληθυσμών με κατεύθυνση τον  αναπτυγμένο δυτικό κόσμο». (Αναρχική συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς)

Οι πτυχές του  ζητήματος της μετανάστευσης είναι άπειρες, και άπειρες οι οπτικές γωνίες που  είτε φωτίζουν είτε άλλες φορές συσκοτίζουν, μέσα από την αποσπασματικότητά τους,  τη σημερινή διακρατική πολιτική που συνίσταται σε μια γενοκτονία των φτωχών  στα σύνορα, στη διαμόρφωση νέων συνθηκών δουλείας, στην ουσιαστική  κατάργηση της έννοιας του ασύλου, στην εγκληματοποίηση, το συστηματικό  βασανισμό και τον εγκλεισμό ολόκληρων πληθυσμών που αυθαίρετα βαφτίζονται  «παράνομοι» και «λαθραίοι» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια πραγματικότητα  που δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τη λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας  με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα, την ένταση της ανισότητας, αλλά και τη  δημιουργία ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό των  καπιταλιστικών μητροπόλεων, που αποτυπώνεται στη νομοθεσία, στη  στρατιωτικοποίηση της καταστολής, στην ποινικοποίηση της φτώχειας με αποδέκτες  τους ντόπιους και ξένους προλετάριους, και την προώθηση του κοινωνικού  εκφασισμού.

 Στα αποσπάσματα που ακολουθούν  σταχυολογούνται πληροφορίες και μαρτυρίες για τους θανάτους στα σύνορα και για  τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εστιάζοντας στην Ελλάδα, συνοριοφύλακα της  Ευρώπης-Φρούριο. Σε ένα κράτος δηλαδή που χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται από  την Ε.Ε. για να εφαρμόζει την κοινή αντιμεταναστευτική πολιτική των χωρών-μελών  της, να λειτουργεί ως χώρος εγκλωβισμού προσφύγων, όπως προέβλεπε η συνθήκη  Δουβλίνο ΙΙ, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζεται επανειλημμένα από ευρωπαϊκά δικαστήρια  για απάνθρωπη μεταχείριση και κράτηση αιτούντων άσυλο, για βασανιστήρια, ακόμα  και βιασμό μεταναστών από λιμενικούς. Ένα κράτος που ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ δηλώνει  ανοιχτά πως δεν αρκεί ο εγκλεισμός στα στρατόπεδα, αλλά η αστυνομία πρέπει να  κάνει στους μετανάστες το βίο αβίωτο.

Τα σημεία που εκδηλώνεται ο φασισμός του ίδιου του  κράτους αποτελούν τις πιο αποσιωπημένες ή «νομιμοποιημένες» διαστάσεις της  αγριότητας που βιώνουν πρόσφυγες και μετανάστες; την ίδια στιγμή που, εσχάτως,  πολιτικοί και ΜΜΕ «ανακάλυψαν» δήθεν με αποτροπιασμό τις εκατοντάδες αιματηρές  επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες, εκτοξεύουν αντιρατσιστικές κορόνες και  παριστάνουν τους σωτήρες της κοινωνίες από τους νεοναζί.

Αρκεί να πούμε πως η κοινή συνισταμένη των  ρατσιστικών εγκλημάτων στους δρόμους, της άγριας εκμετάλλευσης μεταναστών  εργατών από τα αφεντικά υπό την απειλή της κατάδοσης στην αστυνομία ή στη χρυσή  αυγή, των πυροβολισμών από επιστάτες στη Μανωλάδα, της βάναυσης κακοποίησης που  υπέστη αλυσοδεμένος από τον εργοδότη του στη Σαλαμίνα ένας Αιγύπτιος εργαζόμενος  σε αρτοποιείο (ο οποίος σήμερα απειλείται με απέλαση), των γυναικών στα σύγχρονα  σκλαβοπάζαρα του τράφικινγκ, των προσφύγων που πνίγονται στη θάλασσα, του  εξαναγκασμού να ζουν κρυμμένοι για να μη συλληφθούν στα πογκρόμ, και των χωρίς  δίκη κρατούμενων στα στρατόπεδα είναι η κατάσταση παρανομίας που τους  επιβάλλεται από το κράτος.

Η σύντομη αυτή καταγραφή γίνεται για να συμβάλει  στην προσπάθεια να σπάσει η σιωπή και η απομόνωση μέσα στην οποία διαπράττονται  καθημερινά εγκλήματα ενάντια στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια ανθρώπων  της τάξης μας από τους κοινούς μας δυνάστες. Να διαρραγεί η αμηχανία όταν  μαθαίνουμε για ένα νέο ναυάγιο, για κάποιους που σε ένα στρατόπεδο έραψαν τα  στόματά τους, για έναν Ιρανό που αυτοπυρπολήθηκε στη γωνία Αχαρνών και Αγίου  Μελετίου. Για να βρούμε τρόπους εμείς, που έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε δίπλα  στους άλλους και όχι για λογαριασμό τους, να παλέψουμε μαζί ακόμα και αν μας  χωρίζουν σύνορα και συρματοπλέγματα, ακόμα και αν το κράτος και τα αφεντικά τους  έχουν καταστήσει «αόρατους». Να επιτεθούμε στους νόμους, τους θεσμούς, τους  μηχανισμούς και την προπαγάνδα της υποδούλωσης, να δημιουργήσουμε αναχώματα και  να ορθώσουμε την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη. Να μην εθιστούμε στη  βαρβαρότητα, να μην αφήσουμε κανένα κρατικό έγκλημα αναπάντητο.

G. Agamben, TO ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΩΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ  ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ (αποσπάσματα)

 «Οι ιστορικοί διερωτώνται αν η πρώτη  εμφάνιση των στρατοπέδων θα πρέπει να εντοπιστεί στα campos de concentraciones  που δημιούργησαν οι Ισπανοί στην Κούβα το 1896, για να καταστείλουν την εξέγερση  του πληθυσμού της αποικίας, ή στα concentration camps στα οποία οι Άγγλοι στις  αρχές του 20ού αιώνα στοίβαζαν τους Μπόερς τον έναν πάνω στον άλλον. Εκείνο που  μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με  μια επέκταση σε ολόκληρο τον πληθυσμό των πολιτών μιας κατάστασης εξαίρεσης η  οποία συνδεόταν με έναν αποικιακό πόλεμο. Με άλλα λόγια, τα στρατόπεδα  γεννιούνται όχι από το τακτικό δίκαιο (και ασφαλώς σε καμία περίπτωση, όπως ίσως  κάποιος θα μπορούσε να πιστέψει, δεν γεννιούνται από έναν μετασχηματισμό και μια  εξέλιξη του σωφρονιστικού δικαίου), αλλά από την κατάσταση εξαίρεσης και από τον  στρατιωτικό νόμο. Αυτό γίνεται πιο προφανές στα ναζιστικά στρατόπεδα, για την  προέλευση και το δικαιικό καθεστώς των οποίων έχουμε στη διάθεσή μας πλήθος  τεκμηρίων. Είναι γνωστό πως η δικαιική βάση του εγκλεισμού στα στρατόπεδα  συγκέντρωσης δεν ήταν το κοινό δίκαιο, αλλά η Schutzhaft (κυριολεκτικώς:  προστατευτική φύλαξη), ένας δικαιικός θεσμός πρωσικής προέλευσης, τον οποίο οι  γερμανοί νομικοί ταξινομούν μερικές φορές ως ένα προληπτικό αστυνομικό μέτρο,  καθότι επέτρεπε να «τίθενται υπό φύλαξη» άτομα, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε  επιλήψιμης διαγωγής, αποκλειστικά και μόνο με σκοπό να αποτραπεί ένας κίνδυνος  για την ασφάλεια του κράτους. (…) Δεν πρέπει να λησμονούμε πως τα πρώτα  στρατόπεδα συγκέντρωσης επί γερμανικού εδάφους δεν ήταν έργο του ναζιστικού  καθεστώτος, αλλά των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, οι οποίες όχι μόνο το 1923,  μετά την κήρυξη της κατάστασης εξαίρεσης, έκλεισαν σε στρατόπεδα βάσει της  Schutzhaft χιλιάδες στρατευμένους κομμουνιστές, αλλά δημιούργησαν και στο  Κότμπους-Ζήλοβ ένα Konzentra-tionslager fur Auslander [Στρατόπεδα συγκέντρωσης  για αλλοδαπούς] που φιλοξενούσε ως επί το πλείστον εβραίους πρόσφυγες των  ανατολικών χωρών, και το οποίο, ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο  στρατόπεδο συγκέντρωσης για Εβραίους του 20ού αιώνα (αν και, προφανώς, δεν  επρόκειτο για στρατόπεδο εξολόθρευσης).

(…) Το στρατόπεδο είναι ο  χώρος που ανοίγεται, όταν η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να καθίσταται ο  κανόνας”.

……

Στην Ελλάδα καταγράφονται σήμερα 16 «κέντρα  κράτησης» – σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτά βρίσκονται έγκλειστοι  περίπου 5.000 μετανάστες και πρόσφυγες (σύμφωνα με δημοσιεύματα Απριλίου και  Αυγούστου του 2013), ανάμεσά τους ανήλικα παιδιά. Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί  συγκεντρώνονται στην Αμυγδαλέζα (1.600), στην Κόρινθο (1.000) και στην Ορεστιάδα  (400). Πρόκειται τόσο για ανθρώπους που προηγουμένως ζούσαν ή και εργάζονταν στη  χώρα χωρίς χαρτιά, οι οποίοι συλλαμβάνονται στις πόλεις με τα αστυνομικά πογκρόμ  «Ξένιος Δίας», όσο και για πρόσφυγες που διασχίζουν τα θαλάσσια ή χερσαία σύνορα  και πέφτουν στα χέρια των ανθρωποκυνηγών της ΕΛΑΣ και της Frontex. Φυλακίζονται χωρίς να δικαστούν και να καταδικαστούν για κάποιο «έγκλημα».  Παράνομη θεωρείται για το κράτος η ίδια η ύπαρξή τους. Η πλειοψηφία των  κρατούμενων είναι αιτούντες πολιτικό άσυλο, ανάμεσά τους γυναίκες, άντρες και  παιδιά που προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, διωκόμενοι, θύματα βασανιστηρίων.  Τον Αύγουστο του 2013, το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού τους αυξήθηκε στους  18 μήνες (ενώ το 2009 ο μέγιστος χρόνος κράτησης υπό απέλαση μεταναστών ήταν  3 μήνες, στη συνέχεια 6 και με τον «Ξένιο Δία» είχε παραταθεί στους 12). Καμία  λέξη δεν αρκεί για να περιγράψει τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτά τα  κολαστήρια: βασανιστήρια από τους φρουρούς, καθημερινές ταπεινώσεις, στέρηση  τροφής και νερού, άθλιοι χώροι κράτησης, ελάχιστος ή καθόλου προαυλισμός,  αποκλεισμός από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. [Σε έκθεσή τους για το 2011 οι  Γιατροί Χωρίς Σύνορα ανέφεραν ότι πάνω από το 60% των προβλημάτων υγείας των  κρατούμενων μεταναστών στον Έβρο οφείλεται στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης: «Οι περισσότεροι μετανάστες που περιθάλψαμε δεν ήταν άρρωστοι όταν εισήλθαν  για πρώτη φορά στους χώρους κράτησης. Αρρώστησαν επειδή κρατούνταν σε ασφυκτικά  γεμάτα κελιά που δεν είχαν κατάλληλο εξαερισμό, που είχαν προβλήματα ύδρευσης  και υγιεινής…».]

Επιπλέον, όπως γράφει ο Αθ. Μαρβάκης στην Εφ. των  Συντακτών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συμβάλλουν άμεσα στην εγκαθίδρυση νέων  κοινωνικών σχέσεων και νέων καθεστώτων εργασίας, αφού με νομοθετική ρύθμιση  επιτρέπεται μια νέα μορφή δουλείας-καταναγκαστικής εργασίας των έγκλειστων με  αντάλλαγμα εξευτελιστικά μεροκάματα. Συγκεκριμένα: «Η στρατοπέδευση  δημιουργεί ευκαιρίες για τη χρήση της έγκλειστης εργατικής δύναμης μέσω  “ενοικίασης” των φυλακισμένων-χωρίς-δίκη. Οι αφηγήσεις πρώην έγκλειστων  προσφύγων σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας μιλούν για “διάθεσή” τους σε  ντόπιους αγρότες που ζητούσαν εργατικά χέρια».

Τέλος, αποκαλυπτική για τα σκοπούμενα της  δημιουργίας και της λειτουργίας τέτοιων στρατοπέδων όσον αφορά την εξαφάνιση από  τον δημόσιο χώρο πληθυσμών που βαφτίζονται από το κράτος επικίνδυνοι,  μολυσματικοί και πλεονάζοντες είναι η «επιχείρηση Θέτις» τον Μάρτιο του ’13.  Κατά τη διάρκειά της συνελήφθησαν από τους δρόμους της Αθήνας 132 χρήστες  τοξικών ουσιών, μεταφέρθηκαν στην Αμυγδαλέζα όπου κρατήθηκαν παρά τη θέλησή  τους, καταγράφηκαν και υποβλήθηκαν σε υποχρεωτικές ιατρικές εξετάσεις.

Εξέγερση στην Αμυγδαλέζα

«Ήταν 8:30 με 9:00 το βράδυ.  Μας είχαν ήδη ανακοινώσει πως θα παραταθεί η κράτηση όλων από τους 12 στους 18  μήνες. Κάποια στιγμή στην πτέρυγα 10 ένα παιδί βγήκε από το κοντέινερ να ζητήσει  νερό. Ο προαυλισμός είχε τελειώσει και “κανονικά” έπρεπε να είναι στο κοντέινερ.  Αστυνομικοί ξεκίνησαν να τον χτυπούν. Το παιδί έπεσε κάτω. Συνέχισαν να τον  κλωτσούν πεσμένο στο έδαφος. Μετά το ξύλο έμεινε ακίνητος. Νομίζαμε πως πέθανε.  Ο κόσμος βγήκε έξω και άρχισε να πετάει πέτρες και ό,τι άλλο έβρισκε μπροστά  του. Έτσι ξεκίνησε η εξέγερση…» Μαρτυρία κρατουμένου

Από άλλες μαρτυρίες προκύπτει επίσης ότι τις  προηγούμενες μέρες οι φύλακες είχαν διακόψει την ηλεκτροδότηση στα κοντέινερ,  για να εμποδίσουν τους κρατούμενους να κάνουν χρήση των κλιματιστικών, με  αποτέλεσμα μέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα να δημιουργηθούν αποπνικτικές συνθήκες  για τους έγκλειστους και να προκληθούν λιποθυμίες.

10 Αυγούστου ’13: Οι μετανάστες, που όπως  λένε οι ίδιοι «στοιβάζονται σαν ζώα στα ελληνικά Γκουαντανάμο», ξεσηκώνονται.  Πετούν πέτρες στους αστυνομικούς φρουρούς, βάζουν φωτιά σε στρώματα και  σκουπίδια. Οχτώ κοντέινερ τυλίγονται στις φλόγες. Ορισμένοι, δέκα περίπου,  καταφέρνουν να καταστρέψουν τα συρματοπλέγματα και να δραπετεύσουν. Οι  περισσότεροι συλλαμβάνονται στην απομονωμένη ζώνη που περιβάλλει το στρατόπεδο.  Η εξέγερση διαρκεί τέσσερις ώρες και καταπνίγεται από τα ΜΑΤ με χρήση δακρυγόνων  και άγριους ξυλοδαρμούς. Οι 57 συλληφθέντες (από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το  Αφγανιστάν και το Μαρόκο) οδηγούνται στα δικαστήρια, πολλοί ξυπόλυτοι και φανερά  χτυπημένοι, αντιμετωπίζοντας κακουργήματα. Μεταφέρονται σε άλλα αστυνομικά  τμήματα και την Π. Ράλλη, όπου συνεχίζεται ο βασανισμός τους, όπως συμβαίνει και  σε όσους παραμένουν στο στρατόπεδο, στους οποίους παράλληλα επιβάλλεται  σκληρότερη τρομοκρατία, απαγόρευση προαυλισμού και επικοινωνίας με τον «έξω  κόσμο». Τελικά, 24 θα προφυλακιστούν.

Η εξέγερση στην Αμυγδαλέζα δεν είναι η πρώτη φορά  που ακούγεται η κραυγή των φυλακισμένων μεταναστών για ελευθερία και  αξιοπρέπεια. Είχε προηγηθεί μαζική απεργία πείνας τον Απρίλη του  2013, στην οποία συμμετείχαν έγκλειστοι από διάφορα στρατόπεδα, ενώ τον Αύγουστο  ξεκινά νέα απεργία πείνας στο στρατόπεδο της Ορεστιάδας, και τον Οκτώβριο στο  στρατόπεδο της Κομοτηνής, όπου μετανάστες ράβουν το στόμα τους.

Τα περιστατικά αυτοκτονιών σε στρατόπεδα και  αστυνομικά τμήματα είναι δύσκολο ακόμα και να συγκεντρωθούν, θαμμένα και  αποσιωπημένα από τον επίσημο τύπο. Το περασμένο καλοκαίρι μόνο αυτοκτόνησαν ένας  20χρονος από την Ακτή Ελεφαντοστού στο Α.Τ. Γρεβενών όπου κρατείτο προς απέλαση  και ένας 26χρονος από το Πακιστάν στο Α.Τ. Σερβίων Κοζάνης. Τον Ιούλιο πέθανε  στο Σισμανόγλειο ο Αφγανός πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν που βρισκόταν για έναν  περίπου χρόνο στο στρατόπεδο της Κορίνθου, απ’ όπου επανειλημμένα οι αστυνομικοί  είχαν αρνηθεί να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο παρά τους έντονους πόνους και τα  σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, όπως κατήγγειλαν οι συγκρατούμενοί  του που ξεσηκώθηκαν προκειμένου να καταφέρουν να νοσηλευτεί ο σύντροφός τους.  Τον Οκτώβριο έχασε τη ζωή του στο στρατόπεδο της Κορίνθου ο Αφγανός Νεζάμ Χακιμί,  ο οποίος έπασχε από καρκίνο, χωρίς να έχει καμία πρόσβαση σε φάρμακα και  οποιαδήποτε θεραπεία.

«Καθαροί χώροι, καθαρά  κρεβάτια, ζεστά ντους – τίποτε από αυτά δεν θα άλλαζε κάτι. Μη μας βοηθάτε, αν  αυτά είναι που σκοπεύετε να διεκδικήσετε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι  ελευθερία». (Έγκλειστος μετανάστης από την Ερυθραία, 12/12/13)

Σύνορα

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Διεθνούς  Οργανισμού Μετανάστευσης (ΙΟΜ), 7.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχασαν τη ζωή  τους προσπαθώντας να διασχίσουν σύνορα μέσα στο 2013. Ο τραγικός αυτός αριθμός  δεν είναι ενδεικτικός της πραγματικότητας, αφού τα στοιχεία είναι ελλιπή.  Περίπου 2.500 Αφρικανοί πέθαναν ή δολοφονήθηκαν επιχειρώντας να φτάσουν στις  χώρες του Κόλπου. Κουφάρια ανθρώπων που χάθηκαν από τη δίψα και την πείνα  βρέθηκαν στη Σαχάρα και στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, όπου εκτείνεται γιγαντιαίο  τείχος μήκους τριών χιλιάδων χλμ. Στην ίδια περιοχή καταγράφεται μεγάλος αριθμός  δολοφονιών και βιασμών μεταναστριών. Τα τείχη στη Θέουτα και τη Μελίγια, στα  σύνορα Ισπανίας-Μαρόκου, όπως και ο φράχτης του Έβρου οδηγούν στην αναζήτηση  επικίνδυνων θαλάσσιων περασμάτων, μετατρέποντας τη Μεσόγειο σε νεκροταφείο  μεταναστών. Στο Αιγαίο μόνο, πνίγηκαν 149 άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα  με τη ΜΚΟ Proasyl. Σημειώνεται επίσης η ύπαρξη αυτή τη στιγμή περίπου 2  εκατομμυρίων προσφύγων από τη Συρία εξαιτίας της εμπόλεμης κατάστασης, οι οποίοι  αποτελούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού που χάνεται στα σύνορα, ή, αν καταφέρει να  εισέλθει σε κάποια χώρα, φυλακίζεται σε στρατόπεδα.

Ανοιχτά της νήσου Λαμπεντούζα, στη θαλάσσια  περιοχή μεταξύ Τυνησίας και Σικελίας συνέβησαν μέσα στον Οκτώβριο δύο πολύνεκρα  ναυάγια, το πρώτο με 319 νεκρούς και το δεύτερο με 36. Εξακολουθούν να υπάρχουν  αγνοούμενοι, άψυχα σώματα που θα ξεβραστούν σε κάποιες ακτές, ενώ για μέρες  ανασύρονταν από τη θάλασσα σοροί αντρών, γυναικών και παιδιών που πνίγηκαν την  ώρα που, όπως κατήγγειλαν ντόπιοι ψαράδες, η ιταλική ακτοφυλακή αρνούταν να  βοηθήσει. Λίγο καιρό αργότερα δημοσιοποιήθηκαν εικόνες τραβηγμένες μέσα από το  κέντρο κράτησης της Λαμπεντούζα, αποτυπώνοντας τη φρίκη που περιμένει όσους  καταφέρουν να γλιτώσουν τον πνιγμό. Μετανάστριες και μετανάστες υποχρεώνονταν να  γδυθούν, παρουσία των υπόλοιπων κρατούμενων και δεσμοφυλάκων, για να περάσουν  από διαδικασία «απολύμανσης»: να στέκονται γυμνοί και να τους ψεκάζουν με μια  μάνικα φάρμακο κατά της ψώρας.

Τα ξημερώματα της 15ης Νοέμβρη, ανοιχτά της  Λευκάδας πνίγηκαν τέσσερα παιδιά από τριών έως έξι ετών, και οχτώ ενήλικες  που επέβαιναν σε πλαστικό σκάφος, προσπαθώντας να φύγουν από την Ελλάδα. Ήταν  πρόσφυγες από τη Συρία και την Παλαιστίνη. Την ίδια μέρα, σχολιάζοντας την  τραγωδία – και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία ότι οι θάνατοι στα σύνορα είναι  κρατικές δολοφονίες – ο υπ. δημόσιας τάξης Ν. Δένδιας δήλωσε με απροκάλυπτο  κυνισμό (και έντονο παραλογισμό, αν αναλογιστούμε ότι μιλούσε για τα θύματα σαν  να επρόκειτο για επέλαση στρατιωτικής δύναμης): «Δεν έχουμε ενοχικά σύνδρομα. Θα  υπερασπιστούμε την εθνική μας κυριαρχία και τα σύνορά μας».

Στις 30 Νοέμβρη, πέντε πρόσφυγες από τη Συρία,  ανάμεσά τους ένα βρέφος δύο μηνών, πνίγηκαν ανοιχτά της Τουρκίας, όταν βυθίστηκε  το σκάφος που τους μετέφερε στη Λέσβο. Στις 10 Δεκέμβριου, πνίγηκαν άλλοι  3 Σύριοι, ηλικίας 18-45 ετών, και εννέα ακόμα αγνοούνται, όταν ανατράπηκε από τα  κύματα η βάρκα τους που κατευθυνόταν από το Τσεσμέ στη Χίο. Υπολογίζεται ότι  700.000 Σύριοι έχουν βρει καταφύγιο στην Τουρκία, πολλοί περιμένοντας να  περάσουν στην Ευρώπη.

Έβρος. Εκατοντάδες μετανάστες χάνουν τη ζωή  τους στα νερά του ποταμού, στα ναρκοπέδια ή από το κρύο και τις κακουχίες. Η  οικοδόμηση του φράχτη έχει εντείνει αυτή την πραγματικότητα. Τον Νοέμβρη, σε  άρθρο της Εφ. των Συντακτών σχετικά με τις παράνομες επιχειρήσεις επαναπροώθησης  στην Τουρκία, οι οποίες διεξάγονται τόσο στα χερσαία όσο και στα θαλάσσια  σύνορα, δημοσιεύτηκε η μαρτυρία ενός 34χρονου Σύριου πρόσφυγα, που περιγράφει  την ανείπωτη βαρβαρότητα της ελληνικής αστυνομίας και των συνοριοφυλάκων της  Frontex στον Έβρο: (απόσπασμα) «Μαζί μας ήταν μια οικογένεια, ένα ανδρόγυνο με δύο κόρες. Ο άντρας είπε  στους αστυνομικούς: “Βοηθήστε μας, έχω την οικογένειά μου μαζί”. Ορκίζομαι στο  Θεό, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει τόσο ξύλο. Τον έριξαν κάτω και  του πατούσαν το κεφάλι, τον κλοτσούσαν, τον χτυπούσαν με τη λαβή του όπλου. Αυτό  κράτησε μισή ώρα. Έπειτα άρχισαν να κλοτσάνε τη γυναίκα. Ύστερα πήραν γυμνά  καλώδια και τους χτυπούσαν μ’ αυτά. Ορκίζομαι, ήταν Έλληνες αστυνομικοί. Τότε,  άρχισαν με μας. Μας χτυπούσαν τον έναν μετά τον άλλο μέχρι που έφτασαν τα  αυτοκίνητα. Τους ξαναρωτήσαμε: “Θα μας πάτε στο στρατόπεδο;” Απάντησαν: “Ναι,  μπείτε μέσα”. Έκλεισαν πόρτες και παράθυρα, δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα.  Φτάσαμε μέχρι τα σύνορα. Μπροστά μας, από την άλλη πλευρά, ήταν το τουρκικό  στρατόπεδο. Έρχονταν όλο και περισσότεροι αστυνομικοί, μέχρι που μαζεύτηκαν  εξήντα-εβδομήντα. Κάποιοι φορούσαν πολιτικά, άλλοι σκούρα μπλε στολή. Τα πρόσωπά  τους ήταν καλυμμένα. Μιλούσαν ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Και κρατούσαν  κοντάρια. Καταλάβαμε τι μας περίμενε. Ένα μέρος τους επέβλεπε εμάς, ένα άλλο  κοίταζε στην τουρκική πλευρά να δει πότε θα φύγουν οι Τούρκοι στρατιώτες για να  μας στείλουν πίσω, και δώδεκα είχαν πάρει τα κοντάρια και μας χτυπούσαν. Δεν  τους ένοιαζε πού – στην πλάτη, στα πόδια, ακόμα και κατευθείαν στο κεφάλι.  Έπειτα έψαξαν τις τσάντες μας και πήραν χρήματα και κινητά. “Θα σας τα δώσουμε  πίσω”, έλεγαν. Είχα φυλάξει καλά μέσα στην τσάντα 300 ευρώ να μη βραχούν. Τα  βρήκαν και τα πήραν. Μου πήραν το διαβατήριο. Μου πήραν το κινητό. Έπειτα  πέταξαν την τσάντα στο ποτάμι. Άρχισαν να μας βάζουν σε μια βάρκα, ανά τριάντα.  Σε όποιον αρνούνταν, του έβαζαν το πιστόλι στο κεφάλι και φώναζαν: “Μέσα! Μέσα!”  Γλίστρησα κι έπεσα στο ποτάμι, δεν ξέρω να κολυμπάω. Με τράβηξαν οι δικοί μου  και με ανέβασαν. Οι αστυνομικοί απλά κοιτούσαν. Μας βρήκε η τουρκική αστυνομία  στις 10 το πρωί. Ήμασταν 134, μας συνέλαβαν όλους. Από όσους είχαμε ξεκινήσει,  έλειπαν δεκάξι. Ανάμεσά τους, μια οικογένεια εννιά Αρμένιων που ζούσαν στη  Συρία. Τρεις άντρες, τρεις γυναίκες και τρία παιδιά. Δεν ξέρει κανείς τι τους  έχει συμβεί».

 …

Το έγκλημά μας γνωστό… «παράνομος»…  Εξ ανάγκης μια παράνομη ζωή… Βρεθήκαμε δραπέτες στο δρόμο ενός ανεμοστρόβιλου Βρεθήκαμε εδώ… Το όνομά μας είναι γνωστό… «πρόσφυγας»… Φετίχ Ντογάν Κοτς, από την ποιητική συλλογή «Θα με κρύψεις;»

Για εμάς, που κάθε γωνιά της  γης είναι πατρίδα μας και κάθε πατρίδα μάς είναι ξένη, η αλληλεγγύη στους  απόκληρους του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού κόσμου είναι ο κοινός αγώνας για  έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, καταπίεση και εκμετάλλευση.  (Αναρχική Συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”)

Μαύρη Σημαία

* Τα στοιχεία προέρχονται από  τις εφημερίδες Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Εφ. των Συντακτών, από το  Athens.indymedia, ανακοινώσεις του ΚΕΕΡΦΑ και της πρωτοβουλίας no lager.

Πραγματοποιήθηκε και φέτος για 6η συνεχή χρονιά, στις όχθες του Αχελώου, στη Μεσοχώρα Τρικάλων, η  Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα συντρόφων και συντροφισσών από την Αθήνα, την Άρτα και  την Πάτρα, με τη συμμετοχή και πολλών άλλων αγωνιστών /τριών από διάφορες  περιοχές της χώρας.

Η φετινή συνάντηση ξεκίνησε την Τετάρτη 14  Αυγούστου με προβολές στην κεντρική πλατεία της Μεσοχώρας. Αρκετοί σύντροφοι  βρίσκονταν ήδη από το Σάββατο στο ποτάμι για να διαμορφώσουν τον χώρο της  κατασκήνωσης και να στήσουν την παρέμβαση στο χωριό με ανάρτηση πανό, αφισών και  εντύπων. Προβλήθηκαν βίντεο σχετικά με τον αγώνα ενάντια στα φράγματα και την  εκτροπή του Αχελώου, την αντίσταση στα μεταλλεία χρυσού της ΒΑ Χαλκιδικής και  την καταστροφή που επιφέρουν, την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση του  νερού καθώς και τη συνολικότερη λεηλασία από πλευράς των κρατών απέναντι στο  φυσικό κόσμο και τις τοπικές κοινωνίες. Από νωρίς το απόγευμα υπήρχε συγκέντρωση  στην πλατεία και διαβαζόταν κείμενο-κάλεσμα στους κατοίκους του χωριού να  παρακολουθήσουν την προβολή και να συνδράμουν τις κινήσεις της Αυτόνομης  Συνάντησης.

Την Παρασκευή 16 του μήνα πραγματοποιήθηκε  περιήγηση στον ποταμό για να αποκτήσουν οι συμμετέχοντες στη συνάντηση ιδία  άποψη για το φυσικό κάλλος του τόπου που προορίζεται να κατακλυστεί, ενώ άλλοι  σύντροφοι ανέλαβαν να γράψουν συνθήματα στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το  φράγμα. Την επόμενη μέρα (Σάββατο) πραγματοποιήθηκε παρέμβαση της ΑΣΑ στη  συνέλευση του συλλόγου κατακλυζομένων Μεσοχώρας, όπου καλέστηκαν οι κάτοικοι να  συμμετάσχουν στην πορεία στο φράγμα με τη δική τους φωνή και τα δικά τους  χαρακτηριστικά.

Την Κυριακή πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην  πλατεία του χωριού και στη συνέχεια πορεία προς το φράγμα της Μεσοχώρας από  περισσότερα από 100 άτομα, ενώ συμμετείχε και ο σύλλογος κατακλυζομένων με  ξεχωριστό πανό. Παράλληλα υπήρχαν και πανό αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων  της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και στους 4 προφυλακισμένους  αγωνιστές, αλλά και αλληλεγγύης στις καταλήψεις της Πάτρας που πρόσφατα δέχτηκαν  επίθεση από την κρατική καταστολή, καθώς και σε όλους τους αυτοοργανωμένους  χώρους.

Είναι σαφές πως παρά την πρόσφατη ακυρωτική  απόφαση του ΣτΕ για την εκτροπή του ποταμού, το έργο δρομολογείται να  λειτουργήσει ως υδροηλεκτρικό, γεγονός που από μόνο του θα σημάνει τον αφανισμό  της Μεσοχώρας και την καταστροφή του ποταμού. Από την άλλη, είναι τόσα τα  συμφέροντα που εμπλέκονται στο ζήτημα της εκτροπής, ώστε να αποτελεί βεβαιότητα  πως το κράτος θα επανέρχεται ξανά και ξανά διεκδικώντας την υλοποίησή του.

Σε αυτή τη δεδομένη και ολοένα εντεινόμενη επίθεση  του κράτους και του καπιταλισμού απέναντι στη φύση και την κοινωνία, ο αγώνας θα  πρέπει, για να έχει ελπίδες όξυνσης και διασύνδεσης, να είναι κινηματικός,  μαχητικός, οριζόντιος και εξωστρεφής. Να μην αρκείται σε μια στείρα τοπική  ανάγνωση του ζητήματος, αλλά να έχει αντίληψη πως αντίστοιχες επιθέσεις  συμβαίνουν σε διάφορες περιοχές της χώρας (από τις Σκουριές ως το Αποπηγάδι και  από την Πάρνηθα ως τον Αμβρακικό) και πως το ζητούμενο για όσους αντιστέκονται  είναι η σύνδεση και η ενότητα στη δράση απέναντι στην κοιτίδα της καταστροφής  και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου, του αφανισμού των τοπικών κοινωνιών, της  εξαθλίωσης και της φτώχειας της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, δηλαδή  στον καπιταλισμό και το κράτος.

Πολλοί κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν  τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν  και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Περιφέρεια) και τα  συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των  κατασκευαστικών εταιρειών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές  διαφόρων παραγόντων που καλλιεργούν αυταπάτες.

Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη  ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού  αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται  συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία  μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής  απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την  προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για  την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.

Σε κάθε περίπτωση, η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα  παρεμβαίνει και δρα εδώ και έξι συναπτά χρόνια, τόσο στις πόλεις  δραστηριοποίησης των επιμέρους συλλογικοτήτων που τη συναποτελούν όσο και στο  ίδιο το σημείο όπου συντελείται η καταστροφή, στις όχθες του Αχελώου, στη  Μεσοχώρα Τρικάλων, μέσα από τη συνάντηση και τη ζύμωση μιας ανοιχτής, αντι-ιεραρχικής  και αυτοοργανωμένης συλλογικής διαδικασίας αγώνα, με σαφή πολιτικά  χαρακτηριστικά και συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας. Με τον τρόπο που  διεξάγεται, με τη συμμετοχή αγωνιστών από κάθε γωνιά της χώρας και με την  παρέμβαση τόσο εκεί που συντελείται η καταστροφή όσο και σε διάφορα άλλα σημεία  όπου κατά καιρούς δίνονται αφορμές, λειτουργεί υποδειγματικά για τον ευρύτερο  αγώνα προάσπισης της φύσης από την λεηλασία και την καταστροφή της, αλλά και  συνολικότερα, δείχνοντας το δρόμο της δικτύωσης, της αλληλεγγύης και της  αυτοοργάνωσης σε όλους όσοι αντιστέκονται στην τυραννία του καπιταλισμού και του  κράτους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ  ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ ΩΣ ΤΗ ΒΑ  ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

από την  ιστοσελίδα του Δυσήνιου Ίππου  http://ipposd.wordpress.com/

2 Νοέμβρη ’13: Σήμερα πραγματοποιήθηκε η  αντιφασιστική – αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης, που  διοργανώθηκε από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό στην Πατησίων (Συνέλευση  Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων,  Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών,  Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου Στέγαστρο, ΑΝ.Α.Σ.Α, Αντιρατσιστική  Ταξική Κίνηση Πατησίων, Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων / Αχαρνών, Ανοιχτή  Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου). 350 και πλέον διαδηλωτές από αυτοοργανωμένες  πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές συλλογικότητες καθώς και οριζόντιες  αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, μετά από την προγραμματισμένη μικροφωνική στη  Γαλατσίου και Βεΐκου, με δυνατό παλμό και συνεχή συνθήματα κατευθύνθηκαν προς  την πλατεία Κυψέλης και στη συνέχεια προς την πλατεία Αμερικής, περνώντας από το  πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Η ανταπόκριση κατοίκων, ντόπιων και μεταναστών, σε  δρόμους, πλατείες και γειτονιές ήταν ιδιαίτερα θετική, με κορναρίσματα,  χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές. Μοιράστηκαν κείμενα και flyers, πετάχτηκαν  τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα.

Η σημερινή αντιφασιστική – αντικατασταλτική  κινητοποίηση στις γειτονιές μας, ως συνέχεια σειράς προηγούμενων, στέλνει  ξεκάθαρο μήνυμα: οι πλατιές, οριζόντιες, αντιθεσμικές κοινωνικές και ταξικές  αντιστάσεις, οι συλλογικοί, αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες,  ντόπιων και μεταναστών, στους δρόμους, τις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς, τα  σχολεία και τις σχολές και παντού θα τσακίσουν τις φασιστικές – ναζιστικές  συμμορίες και τους κρατικούς πάτρωνές τους, θα νικήσουν!

Ακούστηκαν δυνατά πολλά συνθήματα, όπως: “Ζούμε  μαζί, δουλεύουμε μαζί, ντόπιοι μετανάστες τσακίστε τους ναζί”, “Αν δεν  αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές”,  “Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών”, “Το πάθος  για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”, “Ο λαός δεν ξεχνά, τους  φασίστες τους κρεμά”, “Ένας είναι ο δρόμος λαέ για να νικάς, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ,  Μελιγαλάς”, “Και τώρα και πάντα, όπως το 40, τη φτώχεια και το φασισμό θα  πολεμάμε πάντα”, “Χώμα και φτυάρι στον κάθε Κασιδιάρη κι ένα μεγάλο λάκκο για το  Μιχαλολιάκο”, “Δυο μέτρα κάτω από τη γη υπάρχει μία θέση για κάθε ρατσιστή”,  “Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο”,  “Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί”, “Οργή και λύσσα για τον Παύλο Φύσσα” κ.ά.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ –  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Ξημερώματα της 2/9/13, πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση για την έρευνα και στη  συνέχεια την εκκένωση της κατάληψης Ορφανοτροφείου. Συλλαμβάνονται 7 άτομα που  βρίσκονται εντός της και όλοι και όλες τους απαλλάσσονται, στη δίκη που  ακολουθεί, από όλες τις κατηγορίες. Είναι η τρίτη εισβολή που συμβαίνει μέσα στα  2 τελευταία από τα 7 χρόνια που το κτήριο τελεί υπό κατάληψη. Η μητρόπολη  Θεσσαλονίκης, στην οποία έχει παραχωρηθεί το ορφανοτροφείο από το υπουργείο  υγείας, σκοπεύει να κατεδαφίσει το κτήριο καθώς και τη γειτονική εκκλησία και  προφασίζεται ότι θα χτίσει εκεί ένα κέντρο αποκατάστασης χρόνιων παθήσεων, καθώς  είναι ένα από τα λίγα φιλετάκια της τα οποία τυγχάνει να μην είναι μπλεγμένα σε  σκάνδαλα.

Σήμερα 28/9/13 αποφασίσαμε να  προχωρήσουμε στην ανακατάληψη του κτηρίου, θεωρώντας πως είναι ο καλύτερος  δυνατός τρόπος σε αυτό το χώρο και χρόνο ώστε να θέσουμε ένα ακόμη ανάχωμα στις  επιθέσεις ενάντια στις δομές του κινήματος. Σε αυτή την ενέργεια δεν προχωράμε  απλά σαν ένα κομμάτι κόσμου που διεκδικεί ξανά το χώρο όπου κατάφερνε να  επιβιώνει αξιοπρεπώς καθώς και να οργανώνει το χρόνο του μέσα από διαδικασίες  αλληλεγγύης. Προχωράμε σαν ένα ευρύτερο μόρφωμα κόσμου που συναντιέται εντός του  αναρχικού χώρου και έχει πάρει από κοινού την απόφαση για την υπεράσπιση ενός  από τα εγχειρήματα που έχουν δεχτεί επίθεση τον τελευταίο καιρό, ανεξάρτητα από  το αν μέχρι τώρα έμενε η δραστηριοποιούταν σε αυτό. Γνωρίζουμε πως αυτή η κίνηση  εμπεριέχει ένα ποινικό κόστος αλλά είμαστε διατεθειμένες και διατεθειμένοι να το  σηκώσουμε. Και οι λόγοι είναι πολλοί…

Ο κρατικός μηχανισμός δεν  προσπαθεί πια να αποσπάσει τη συναίνεση ικανοποιημένων πολιτών, αλλά να  πειθαρχήσει τα κοινωνικά κομμάτια που έρχονται αντιμέτωπα με τα αδιέξοδα του  καπιταλισμού και ως εκ τούτου τείνουν να κινηθούν πιο απρόβλεπτα. Από τους  αγώνες ενάντια στα μεταλλεία χρυσού μέχρι τις εξεγέρσεις των κολασμένων στα  στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, από τις αποφάσεις για τον πλειστηριασμό  πρώτης κατοικίας μέχρι τις επιθέσεις σε κοινωνικά κινήματα, η στρατηγική είναι  μία και η διαχείριση ενιαία. Η βία που βιώνεται από τους αποδέκτες της  καταστολής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι η ίδια πρωταρχική βία του  καπιταλισμού, η αποτύπωση των ανισοτήτων. Αν λοιπόν θέλουμε να αντισταθούμε στην  επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πρέπει να επανασυνδέσουμε τις  κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις, να φέρουμε κοντά τους διάσπαρτους αγώνες,  να συναντηθούμε πέρα από διαχωρισμούς έθνους, φυλής και φύλου και στα υλικά  πλαίσια της θέσης μας σε αυτό τον κόσμο. Να μην αφήσουμε τις ζωές μας και αυτά  που δημιουργούμε μέσα από κινήματα στα χέρια κανενός αφεντικού και  μεγαλονταβατζή.

Επιπλέον, τα γεγονότα των  τελευταίων ημερών με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι του  εθνικιστή Ρουπακιά Γιώργου, μέλους της χρυσής αυγής μας φέρνουν μεταξύ άλλων στο  μυαλό τα σχέδια της χρυσής αυγής να διεκδικήσει παρουσία στη γειτονιά της  τούμπας. Χώροι όπως το ορφανοτροφείο αλλά και οι άλλες δύο καταλήψεις της  τούμπας, φάμπρικα υφανέτ και κοινωνικό κέντρο αγώνα κατοίκων τούμπας, είναι  δομές που πρέπει με κάθε τρόπο να μείνουν για να λειτουργήσουν σαν πόλοι  συσπείρωσης και αγώνα ενάντια στα εθνικόφρονα μαντρόσκυλα των καπιταλιστών.

Για αυτούς τους λόγους είμαστε  αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε εκ νέου το κτήριο και να μπούμε, μαζί με όσους  και όσες θέλουν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια, σε μία διαδικασία  επαναδιαπραγμάτευσης της λειτουργίας του. Καλούμε άμεσα σε ανοιχτή συνέλευση στο  χώρο της κατάληψης, όλους τους ανθρώπους της γειτονιάς και του κινήματος που  θέλουν αυτό τον χώρο ζωντανό, που τον αντιλαμβάνονται σαν μία ασπίδα απέναντι  στον ολοένα και ισχυροποιούμενο ολοκληρωτισμό αλλά και που θέλουν να  λειτουργήσουν σαν μία κοινωνική ασπίδα για την προστασία και την εξέλιξή του.

Οι 30 σύντροφοι που προχώρησαν στην ανακατάληψη  συγκεντρώθηκαν στην ταράτσα του κτηρίου, φράζοντας τις διόδους για να  καθυστερήσουν την εισβολή της αστυνομίας. Ύστερα από 2,5 ώρες οι μπάτσοι  κατάφεραν τελικά να συλλάβουν τους συντρόφους και να εκκενώσουν την κατάληψη.  Όλοι οι συλληφθέντες απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες στη δίκη που ακολούθησε,  τον Δεκέμβρη του ’13.

Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι  νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι!

Ο ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων της Β.Α.  Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της Ελληνικός Χρυσός (θυγατρική  της πολυεθνικής ELDORADO GOLD και του ομίλου Μπόμπολα) για την εγκατάσταση  μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στα δάση του όρους Κάκκαβος, που θα επιφέρει τον  αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής, βρίσκεται αντιμέτωπος με την  άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση  των αγωνιζόμενων κατοίκων.

Η καταστολή πλήθους κινητοποιήσεων από την  αστυνομία όλο το προηγούμενο διάστημα, τόσο στο βουνό όσο και στα χωριά που  αντιστέκονται, καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας μιας εμφυλιοπολεμικής συνθήκης  στην περιοχή με την συγκρότηση ενός ιδιωτικού στρατού τραμπούκων της εταιρείας,  εντείνεται διαρκώς το τελευταίο διάστημα, με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση των  καταστροφικών – λεηλατικών εργασιών της “ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ”, εξαιτίας της  διάρκειας και της μαχητικότητας του αγώνα.

Πρόκειται για μια τεράστια κατασταλτική επιχείρηση  ποινικοποίησης και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε  να καμφθεί ο αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων, και  η οποία εξελίσσεται με: Ενεργοποίηση του “αντι”τρομοκρατικού νόμου και μαζική δίωξη των αγωνιζόμενων  κατοίκων ως μελών εγκληματικής οργάνωσης. Δεκάδες προσαγωγές, εισβολές σε σπίτια  και απαγωγές αγωνιστών. Βίαιη απόσπαση γενετικού υλικού (DNA) από ολόκληρους  πληθυσμούς χωριών. Ευρεία χρήση τηλεφωνικών υποκλοπών. Αστυνομικούς αποκλεισμούς  και κατοχή ολόκληρων χωριών και πόλεων, όπως η εισβολή πολυάριθμου στρατού ΜΑΤ –  ΕΚΑΜ στην πόλη της Ιερισσού την Πέμπτη 7 Μάρτη 2013. Βάναυσες επιθέσεις με  δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς κατά διαδηλωτών ακόμα και παιδιών και ηλικιωμένων, οι  οποίες έχουν προκαλέσει πλήθος βαρύτατων τραυματισμών.

Αυτή η τεράστια κατασταλτική επιχείρηση, που  αποτελεί πείραμα και προοίμιο της καταστολής κάθε κοινωνικού αγώνα στην εποχή  του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, συνοδεύεται από μια επίσης τεράστια  προπαγανδιστική εκστρατεία ψεύδους, παραπληροφόρησης, εγκληματοποίησης και  τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων κατοίκων. Σε αυτή την κατεύθυνση  επαναδιατυπώνεται για πολλοστή φορά η φαιδρή “θεωρία των άκρων” εστιάζοντας αυτή  τη φορά στον αγώνα στη Β.Α. Χαλκιδική, με την οποία επιχειρείται η εξομοίωση της  δίκαιης κοινωνικής αντίστασης των κατοίκων ενάντια στις εξορύξεις χρυσού με τη  δολοφονική δράση παρακρατικών ναζί κατά μεταναστών και αγωνιστών. Όπως και το  φασιστικής έμπνευσης δόγμα περί “νόμου και τάξης”, που αποτελούν τους πυλώνες  της ιδεολογικής επίθεσης του κράτους και αναπαράγονται καθημερινά από τα  καθεστωτικά ΜΜΕ.

Την ίδια στιγμή, και παρά τις αποπροσανατολιστικές  για τον αγώνα εξαγγελίες της εταιρείας για παύση των εργασιών για δύο χρόνια, οι  καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των  Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό  χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται  σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του  μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η  μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά όλο και περισσότερο  ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές  δραστηριότητες, αναφέρουμε μερικά μόνο σημαντικά “ατυχήματα” που συνέβησαν το  τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από  κοντέινερ με φορτίο της “Ελληνικός Χρυσός” κατά την φόρτωσή του σε πλοίο στο  λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών  αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός” στο δήμο Βόλβης. Ενώ  στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που  πραγματοποίησε η εταιρεία στην περιοχή.

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με  δημοσιεύματα στις 17/10/2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε το ελληνικό  κράτος “για το γεγονός ότι παρέλειψε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να  ανακτήσει εντόκως από την Ελληνικός Χρυσός – συμφερόντων Μπόμπολα – 15,34 εκατ.  ευρώ. Ποσό, που παρανόμως χορηγήθηκε στην εταιρεία με την πώληση δημόσιας  περιουσίας σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή από τους φόρους”.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον  δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής  τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης χρυσού και του  κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές. Αυτός ο  αγώνας, που δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και  μαχητικά με πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται  αδιάλειπτα, πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους  όσοι αγωνίζονται “από τα κάτω” ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα και να  αποτελέσει έναν πλατύ κοινωνικό φραγμό στη λεηλατική επέλαση του κράτους και του  κεφαλαίου, που επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο  βωμό της ανάπτυξης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ  ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ  ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ,  Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Συντονιστική  Συνέλευση Αλληλεγγύης  στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής,Αθήνα, 8/11/2013