Category: ΚΥΚΛΟΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ (ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ)

 

Έχει ειπωθεί ότι όταν δύει ένας «κόσμος» αρχίζει να ανατέλλει ένας καινούργιος, ότι στην φυσιολογική πορεία των «πραγμάτων» την ακμή, όσο και αν διαρκεί, την ακολουθεί το γήρας και ο θάνατος. Και τι σηματοδοτεί την παρακμή; Η λατρεία της ποσότητας, της ύλης και της ισχύος, η «στιγμή» που σκοτεινιάζουν τα πνεύματα; Είναι η τελεσίδικη ή έστω η «στιγμιαία» άρνηση του πρότερου Αγώνα, η «στιγμή» της αντιστροφής, της πεποίθησης ότι η δουλεία αφορά τους άλλους ή καλύτερα τους «αδύναμους»; Στην παρακμή η πληγή δεν μπορεί να κλείσει, πυορροεί ακατάπαυστα και οι προηγούμενες δάφνες, αν λογίζονται πια σαν τέτοιες, αδυνατούν όχι μόνο να προσφέρουν στην ίαση, αλλά έστω και σε μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Γιατί η παρακμή δεν είναι κακό όνειρο, περαστικό, ούτε ένας εφιάλτης που σύντομα θα τελειώσει.

Και η ελεγεία μιας «πτώσης» μετά την σύγκρουση; Η πληγή δεν κλείνει, μόνο όταν η απώλεια είναι τελεσίδικη.

Και εμείς; Πολεμάμε για να νικήσουμε και να επιβληθούμε ή για να ελευθερωθούμε; Είναι το ίδιο; Ποτέ και πουθενά.

Είναι δυνατόν κάτω από τα ερείπια να σώζονται ορισμένες σελίδες που, παρ’ ότι μουτζουρωμένες, θα είναι το βάλσαμο για τα πνεύματα εκείνων που θα ζήσουν ένα μέλλον που ως τώρα δεν έχει πραγματοποιηθεί; Πάντα και στους «τόπους» που θα ορίσουμε. Γιατί ο Μύθος μας δεν αφορούσε ποτέ την εξουσία, δεν νικήθηκε και δεν θα νικηθεί, δεν είναι ψευδαίσθηση, ούτε ουτοπία, κρύβεται μέσα στις καθαρές καρδιές και στα βλέμματα εκείνα που γνωρίζουν να διακρίνουν την αφοσίωση στις ιδέες από την αποχαύνωση.

Και η «κάθαρση» μπορεί να ανοίξει τις πόρτες στην «αιώνια επιστροφή»;

Οι κριτές ας κρίνουν και ας κριθούν…

Κλείνουμε ή μάλλον προχωρούμε με θύμηση και όχι με λησμονιά.

«Ο νόμος για τους μετανοημένους μιλάει για “ειλικρινή επανεκτίμηση και αναθεώρηση”, αλλά είναι γνωστό ότι ούτε ο θεός ο ίδιος, δεν είναι σε θέση να εισχωρήσει στα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής και να ξεμπερδέψει το κουβάρι των καιροσκοπισμών, των ενστίκτων της επιβίωσης και τις δυνατότητες αλλαγής των ανθρώπινων υπάρξεων. Ο ορισμός “μετανοημένος τρομοκράτης” είναι διφορούμενος. Ποιος είναι αυτός; Πρόκειται για κάποιον ο οποίος προσχωρεί στο ένοπλο κόμμα λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων και στην συνέχεια αναθεωρεί τις απόψεις του ή μήπως είναι ένας οποιοσδήποτε τυχοδιώκτης, ο οποίος αφού πρώτα διασκεδάζει σκοτώνοντας όποιον βρει μπροστά του, όταν συλληφθεί, για να γλιτώσει την τιμωρία, καταδίδει τους πάντες και τα πάντα; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι νεαροί της Prima Linea, οι οποίοι σκότωσαν τον Γκιλιένο ή τον Αλεσσαντρίνι και μετά άφησαν τα όπλα στο ντουλάπι και πήγαν για σκι στο Σέστιερ ή στον τελικό του Κυπέλλου Νταίηβις; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι αρχηγίσκοι του ευρύτερου χώρου της τρομοκρατίας, οι οποίοι ξεσήκωσαν τα παιδιά του γυμνασίου, τα έπεισαν να οργανωθούν κι ύστερα τα κατέδωσαν για να εξασφαλίσουν τη δικαστική επιείκεια; Είναι ειλικρινείς μετανοημένοι αυτοί που επινοούν καταγγελίες, επειδή δεν γνωρίζουν τίποτα σοβαρό να καταγγείλουν;» (Giorgio Bocca, Εμείς οι Τρομοκράτες, Δώδεκα χρόνια ένοπλου αγώνα στην Ιταλία, Μιλούν οι Πρωταγωνιστές).

Με την ακλόνητη πίστη ότι ο δρόμος παραμένει τραχύς, αλλά όχι αδιάβατος.

Και μια ακόμη υπενθύμιση.

Αναρχία παλαιάς και νέας κοπής δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά η παρακμή δεν ευτελίζει τους ανθρώπους, παρά μόνο αν ήδη έχουν επιλέξει τους δρόμους της ευτέλειας…

Φεβρουάριος 2014

Η πολιτική δεν ανήκει στον βούρκο, είναι ο ίδιος ο βούρκος. Οι πολιτικοί είναι τα βατράχια που μπαινοβγαίνουν εσαεί στον βούρκο, γιατί απλά είναι ο φυσικός τους χώρος, δηλαδή το στοιχείο τους. Στον βούρκο, όπως είναι γνωστό, δεν μπορεί να καθρεπτιστεί σε καμία περίπτωση ο καθαρός ουρανός, οι ακτίνες τού φωτός δεν μπορούν να τον διαπεράσουν. Αυτό ακριβώς αναδεικνύεται, όταν οι παρουσιαζόμενοι ως κήρυκες της «κάθαρσης» αναγγέλλουν την αναγκαιότητα της επιβολής μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» για να αντιμετωπισθεί η «παρέκκλιση» σε μια κατάσταση «βαθιάς διαφθοράς», μιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται πια ως «καταστροφή» εθνική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική. Το «παλαιό» πολιτικό προσωπικό και οι φορείς στους οποίους ανήκε ή εξακολουθεί να ανήκει, κατακερματίζονται για να ενωθούν και πάλι, με τον κάθε πιθανό συνδυασμό να είναι αποδεκτός, φθάνει ο στόχος τής «σταθεροποίησης» να φαντάζει εφικτός τουλάχιστον επί χάρτου. Όσο για τους «πιστωτές», διεκδικούν και ήδη φαίνεται να διασφαλίζουν για τον εαυτό τους μια «θεϊκή» υπόσταση, αφού φαίνεται να μπορούν ανεμπόδιστα να ασκούν την ισχύ τους στους πλέον αδύναμους να αντισταθούν, δείγμα τελικά της «απροσδιόριστης ενοχής» των τελευταίων… Έτσι η «πτώση», η απομάκρυνση από την «γη της επαγγελίας», τον παράδεισο, όπως χαρακτηρίζεται εμμέσως ή μη, η προηγούμενη κατάσταση, φαίνεται ως η «δίκαιη» τιμωρία, συνέπεια που είχε επισημανθεί, στους «ενόχους», που δεν μπορούν να επικαλεστούν πια «καμία δικαιολογία». Η σκληρότητα των «πιστωτών» έρχεται να δικαιολογηθεί πίσω από την άθλια γνωστή και παμπάλαια θέση: «ο εγκληματίας είναι αξιόποινος επειδή μπορούσε να έχει μια διαφορετική συμπεριφορά» και ο πιστωτής μπορεί να του κόψει μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος του σώματός του εκτιμώντας την σχετική …αναλογία με το μέγεθος τους χρέους!!!

Είναι φανερό ότι κατά βάθος δεν πρόκειται μόνο για ποινή, αλλά ταυτόχρονα και για «θεραπευτική αγωγή», που στοχεύει σε μια «ριζική αναμόρφωση». Και εδώ βρίσκεται στην πραγματικότητα το μέγεθος της απάτης εκείνων που επικαλούνται μια διαφορετική διαχείριση, μια επιστροφή απλώς σε μια ακόμη «πολιτική αλλαγή» ανασύροντας ό,τι πιο σάπιο από τον βούρκο της πολιτικής. Οι τελευταίοι δεν είναι απλά συνυπεύθυνοι, αλλά οι απαραίτητοι εγγυητές του συνολικού σχεδίου. Δεν προσφέρουν απλά συναίνεση καλώντας τους δυσαρεστημένους να βαδίσουν προς τα πίσω, να πάρουν δηλαδή τον δρόμο της επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, εμφανιζόμενοι ως οι αθεράπευτοι νοσταλγοί των «παλιών καλών ημερών». Με άλλα λόγια πρόκειται για μια ύψιστη συνεισφορά στην ενεργητική καταστολή από την πλευρά τού καθεστώτος και όχι για κάποιου είδους αποπροσανατολισμό. Σ’ αυτόν ακριβώς τον καμβά, από τον οποίο φυσικά λείπει εκκωφαντικά οποιαδήποτε προοπτική των λεγόμενων ενδιάμεσων διεκδικητικών αγώνων, οι πολιτικές διώξεις έρχονται όχι απλά ως το όχημα για το ξεκαθάρισμα των όποιων πολιτικών «λογαριασμών» –που παραμένουν εκκρεμείς για το «ακρωτηριασμένο» μέχρι «χθες» κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό– αλλά ως η έμπρακτη απειλή για τους εκατοντάδες χιλιάδες που απλά διαφωνούν στον τρόπο εκπροσώπησής τους στην «νέα τάξη» πραγμάτων…

Ο πληθυσμός των «ενόχων», όμως, δεν κατοικοεδρεύει μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά τουλάχιστον αφορά τον ευρωπαϊκό νότο, που «οφείλει» να αποδεχτεί και με άλλους όρους την γειτνίασή του με την «Νέα Μέση Ανατολή», όπως αυτή σχεδιάζεται ήδη από τους κυρίαρχους στα πλαίσια των ενοποιητικών «τεκτονικών μετακινήσεων» που εξελίσσονται.

Περί δικαίου, λοιπόν, ο λόγος και περί «τιμωρίας» των υπευθύνων που βρίσκονται «ανάμεσά» μας και βέβαια περί των «κοινών» ευθυνών εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων και των «θυσιών» που συνεπάγονται για τους τελευταίους:

«ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ, ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Καθένας από τους φαντάρους λοιπόν, επιστρέφοντας στο στάβλο, θα φάει τις ίδιες του τις βρωμιές, που θα έχουν γίνει πραγματικά και όχι μεταφορικά σκατά, χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν η τάξη του και χωρίς να επιτραπεί η παραμικρή κομπίνα. Δεν υπάρχει τρόπος να επιτραπεί στο γιόκα του κυρ-υπουργού να φάει ένα καρβέλι ψωμί, παρά μόνο τα ίδια του τα κακά. Όχι, κύριε: ή θα γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει ή δεν αξίζει τον κόπο να γίνει τίποτα. Να φάνε τα σκατά τους. Ακόμα καλύτερα: να φάνε όλα τα σκατά τους! Θα προτιμούσαν βέβαια να φάνε μια συμβολική ποσότητα. Τίποτα το συμβολικό, όμως στην τιμωρία τους! Καθένας τους πρέπει να φάει όλη την βρωμιά του. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι κάτι το απόλυτα δίκαιο: δεν είναι δυνατό να μεταχειριστεί κανείς με τον ίδιο τρόπο ένα δυστυχή που περίμενε το θάνατο των γονιών του για να μαζέψει λίγα χρήματα με κάποιον από εκείνους τους αναλφάβητους της Μινεάπολης που προσεύχονται στον θεό, ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονται μαύρους στην Γουατεμάλα. Όχι, κύριε! ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Στον καθένα τα σκατά που του ανήκουν ή τίποτα. Μην υπολογίζετε σε μένα, τουλάχιστον για κομπίνες αυτού του είδους.

Και αυτό που αποδεικνύει ότι η θέση μου είναι όχι μόνο άτρωτη, αλλά και ανιδιοτελής, είναι το ότι, όπως ήδη έχω αναγνωρίσει, υπό την ιδιότητα μου ως τέλειου παλιανθρώπου, θα ήμουν κι εγώ μέλος του στρατού των σκατοφάγων. Το μόνο που διεκδικώ είναι η αρετή ότι δεν εξαπατώ κανέναν.

Και αυτό με κάνει να αναλογίζομαι την ανάγκη να επινοήσω προκαταρκτικά κάποιο σύστημα, που θα επιτρέπει να ανιχνευθεί η παλιανθρωπιά στην περίπτωση αξιοσέβαστων προσώπων και να εκτιμηθεί επακριβώς το μερίδιο των σκατών που τους αναλογεί. Ένα είδος μέτρου της παλιανθρωπιάς που μας δείχνει με ένα δείκτη την ποσότητα των σκατών που παρήχθησαν από τον κύριο τάδε κατά την διάρκεια της ζωής του μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Αυτή η ποσότητα είναι που μας επιτρέπει να συναγάγουμε πόσα σκατά πρέπει να καταπιεί κανείς, ειλικρινά και καλοπροαίρετα, από την στιγμή που έχουν καταλογιστεί οι ευθύνες του.

Και από την στιγμή που θα έχει πραγματοποιηθεί η ακριβής μέτρηση σε κάθε άτομο, θα πρέπει να ξεκινήσει η πορεία του απέραντου στρατού προς τα στρατόπεδα του, όπου ο καθένας από τους στρατιώτες θα πρέπει να καταναλώσει την ακριβή ποσότητα της βρωμιάς του.

Ατελείωτη επιχείρηση όπως καταλαβαίνει κανείς (κι εδώ βρίσκεται η μεγάλη πλάκα), επειδή την ώρα της αφόδευσης, δυνάμει της Αρχής της Διατήρησης των Περιττωμάτων, θα αποβάλλουν την ίδια προσληφθείσα ποσότητα. Ποσότητα που θα τοποθετηθεί μπροστά από κάθε ρύγχος μέσω μιας αντιστροφικής συλλογικής διαδικασίας, σύμφωνα προς κάποια διαταγή στρατιωτικής φύσης και η οποία θα πρέπει να ξαναφαγωθεί. Και ούτω καθ’ εξής». (Περί Ηρώων και Τάφων, ERNESTO SABATO).

Καλή χρονιά, αδέλφια και μακριά από τον βούρκο, με βήματα αναρχικά, σταθερά και με συνέπεια…

Ιανουάριος 2014

Κύκλος Σύνταξης