ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – πλάνετ

Θ #4 (2012)

Περιεχόμενα:

Τέταρτη παρουσίαση. Ταξική σύνθεση, εργατικοί αγώνες και έμφυλη διάσταση (τέλη 19ου – αρχές 20ου αιώνα)

Συγκέντρωση 1η Μαή 2014 (Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε Τοπική ‘Ενωση Θεσσαλονίκης)

Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας (Διαδρομή Ελευθερίας #135 Φεβρουάριος 2014)

Έχει ειπωθεί ότι όταν δύει ένας «κόσμος» αρχίζει να ανατέλλει ένας καινούργιος, ότι στην φυσιολογική πορεία των «πραγμάτων» την ακμή, όσο και αν διαρκεί, την ακολουθεί το γήρας και ο θάνατος. Και τι σηματοδοτεί την παρακμή; Η λατρεία της ποσότητας, της ύλης και της ισχύος, η «στιγμή» που σκοτεινιάζουν τα πνεύματα; Είναι η τελεσίδικη ή έστω η «στιγμιαία» άρνηση του πρότερου Αγώνα, η «στιγμή» της αντιστροφής, της πεποίθησης ότι η δουλεία αφορά τους άλλους ή καλύτερα τους «αδύναμους»; Στην παρακμή η πληγή δεν μπορεί να κλείσει, πυορροεί ακατάπαυστα και οι προηγούμενες δάφνες, αν λογίζονται πια σαν τέτοιες, αδυνατούν όχι μόνο να προσφέρουν στην ίαση, αλλά έστω και σε μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Γιατί η παρακμή δεν είναι κακό όνειρο, περαστικό, ούτε ένας εφιάλτης που σύντομα θα τελειώσει.

Και η ελεγεία μιας «πτώσης» μετά την σύγκρουση; Η πληγή δεν κλείνει, μόνο όταν η απώλεια είναι τελεσίδικη.

Και εμείς; Πολεμάμε για να νικήσουμε και να επιβληθούμε ή για να ελευθερωθούμε; Είναι το ίδιο; Ποτέ και πουθενά.

Είναι δυνατόν κάτω από τα ερείπια να σώζονται ορισμένες σελίδες που, παρ’ ότι μουτζουρωμένες, θα είναι το βάλσαμο για τα πνεύματα εκείνων που θα ζήσουν ένα μέλλον που ως τώρα δεν έχει πραγματοποιηθεί; Πάντα και στους «τόπους» που θα ορίσουμε. Γιατί ο Μύθος μας δεν αφορούσε ποτέ την εξουσία, δεν νικήθηκε και δεν θα νικηθεί, δεν είναι ψευδαίσθηση, ούτε ουτοπία, κρύβεται μέσα στις καθαρές καρδιές και στα βλέμματα εκείνα που γνωρίζουν να διακρίνουν την αφοσίωση στις ιδέες από την αποχαύνωση.

Και η «κάθαρση» μπορεί να ανοίξει τις πόρτες στην «αιώνια επιστροφή»;

Οι κριτές ας κρίνουν και ας κριθούν…

Κλείνουμε ή μάλλον προχωρούμε με θύμηση και όχι με λησμονιά.

«Ο νόμος για τους μετανοημένους μιλάει για “ειλικρινή επανεκτίμηση και αναθεώρηση”, αλλά είναι γνωστό ότι ούτε ο θεός ο ίδιος, δεν είναι σε θέση να εισχωρήσει στα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής και να ξεμπερδέψει το κουβάρι των καιροσκοπισμών, των ενστίκτων της επιβίωσης και τις δυνατότητες αλλαγής των ανθρώπινων υπάρξεων. Ο ορισμός “μετανοημένος τρομοκράτης” είναι διφορούμενος. Ποιος είναι αυτός; Πρόκειται για κάποιον ο οποίος προσχωρεί στο ένοπλο κόμμα λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων και στην συνέχεια αναθεωρεί τις απόψεις του ή μήπως είναι ένας οποιοσδήποτε τυχοδιώκτης, ο οποίος αφού πρώτα διασκεδάζει σκοτώνοντας όποιον βρει μπροστά του, όταν συλληφθεί, για να γλιτώσει την τιμωρία, καταδίδει τους πάντες και τα πάντα; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι νεαροί της Prima Linea, οι οποίοι σκότωσαν τον Γκιλιένο ή τον Αλεσσαντρίνι και μετά άφησαν τα όπλα στο ντουλάπι και πήγαν για σκι στο Σέστιερ ή στον τελικό του Κυπέλλου Νταίηβις; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι αρχηγίσκοι του ευρύτερου χώρου της τρομοκρατίας, οι οποίοι ξεσήκωσαν τα παιδιά του γυμνασίου, τα έπεισαν να οργανωθούν κι ύστερα τα κατέδωσαν για να εξασφαλίσουν τη δικαστική επιείκεια; Είναι ειλικρινείς μετανοημένοι αυτοί που επινοούν καταγγελίες, επειδή δεν γνωρίζουν τίποτα σοβαρό να καταγγείλουν;» (Giorgio Bocca, Εμείς οι Τρομοκράτες, Δώδεκα χρόνια ένοπλου αγώνα στην Ιταλία, Μιλούν οι Πρωταγωνιστές).

Με την ακλόνητη πίστη ότι ο δρόμος παραμένει τραχύς, αλλά όχι αδιάβατος.

Και μια ακόμη υπενθύμιση.

Αναρχία παλαιάς και νέας κοπής δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά η παρακμή δεν ευτελίζει τους ανθρώπους, παρά μόνο αν ήδη έχουν επιλέξει τους δρόμους της ευτέλειας…

Φεβρουάριος 2014

Εισαγωγή στο εγχείρημα Μπάσταρδες Με Μνήμη (Θ #1)

Χρειαζόμαστε μια ιστορία, με διαφορετικό όμως τρόπο απ’ ότι την χρειάζεται ο κακομαθημένος κηφήνας στον κήπο της γνώσης.

Nietzsche, Για τη χρήση και κατάχρηση της ιστορίας στη ζωή

Εν όψει των 100 χρόνων των εθνικών εορτασμών για την «απελευθέρωση» της Θεσσαλονίκης από το ελληνικό κράτος ή από την προσάρτηση της θα λέγαμε εμείς, σχηματίσαμε μια ομάδα αυτομόρφωσης πάνω στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο (1912-2012). Αρχικά, παρουσιάσαμε μερικά εισαγωγικά αντιμαθήματα μεταξύ μας : παγκόσμια ιστορία, βαλκανική ιστορία, εργατικοί αγώνες στον ελλαδικό χώρο, εισαγωγή στην πολεοδομία, εισαγωγή σε θέματα φύλου και εθνοτικά ζητήματα. Έπειτα χωρίσαμε την περίοδο που θέλουμε να εξετάσουμε σε τρεις υποπεριόδους πιο συνεκτικές μεταξύ τους(1890-1936, 1936-1974, 1974-2012). Μετά από τα εισαγωγικά αντιμαθήματα και κάποιες συζητήσεις μεταξύ μας μπλοκάραμε. Με ποιο τρόπο θα εξετάζαμε αυτά τα 100 χρόνια, τι μας ενδιέφερε να αναδείξουμε, ποιες συνδέσεις θέλαμε να ανιχνεύσουμε; Εν τέλει, η μέθοδος που αποφασίσαμε ότι θα μελετήσουμε και θα εξετάσουμε τα γεγονότα της βιβλιογραφίας που έχουμε συγκεντρώσει είναι αυτή του τρίπτυχου καταπίεσης: τάξη, φύλο, φυλή.

Ας εξηγηθούμε λίγο καλύτερα. Η ιστοριογραφία είτε εθνική, είτε παγκόσμια είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ομογενοποιημένη παράθεση γεγονότων (μάχες, συνθήκες, ήρωες) και στη χειρότερη εθνική προπαγάνδα για το πώς δημιουργήθηκε το έθνος/κράτος διανθισμένη με μύθους, ήρωες και σπουδαίους πολιτικούς. Μια πιο προσεκτική ματιά στην εθνογραφία μας φανερώνει την εσκεμμένη και επιτηδευμένη απόκρυψη/αποσιώπηση άλλων υποκειμένων και γεγονότων που δε «βολεύουν» μια συνεκτική εθνική(πατριωτική) μνήμη. Για παράδειγμα, στην πόλη της Θεσσαλονίκης για αρκετούς αιώνες κατοικούσαν εβραίοι, μουσουλμάνοι, χριστιανοί και ασχέτως με το θρήσκευμα έλληνες, σλάβοι, οθωμανοί, αρμένιοι, βούλγαροι, αλβανοί κλπ. Ποιοι απελευθερώθηκαν λοιπόν και από ποιους; Αναφέρεται στην επίσημη ελληνική ιστοριογραφία η παράδοση εργατικών αγώνων σε όλο τον ελλαδικό χώρο με στοιχεία και ποιότητες ανεπανάληπτες κατά τη διάρκεια συγκρότησης του ελληνικού έθνους/κράτους; Ασχολήθηκε κανείς με την ανάδυση νέων υποκειμένων μέσα στις κοινότητες και στην εργασία που ανέτρεψαν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την κοινωνική πραγματικότητα; Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει η «αντικειμενική» αφήγηση της ιστορίας που ευαγγελίζονται οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί ιστορικοί. Για μας εξαρτάται από το ποιος/ ποια γράφει, τους λόγους που κάνει μια μελέτη, τη θέση του στο τώρα, την υπηκοότητα του, τις απόψεις του γενικότερα.

Αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε και να απαντήσουμε. Πολλοί/ες θα αναρωτηθούν γιατί να ασχολούμαστε σήμερα σε αυτές τις κρίσιμες εποχές με το παρελθόν, τι να ψάχνουμε τώρα και να διαβάζουμε, το θέμα είναι τώρα τι γίνεται; Για μας η ανάλυση της ιστορίας, η κριτική ματιά στο παρελθόν, η συλλογική μνήμη είναι ένα σημαντικό κομμάτι για το πώς αντιλαμβανόμαστε τον ευατό μας μέσα σε ένα ιστορικό συνεχές. Η κοινωνική και πολιτική κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, οι συλλογικές αντιστάσεις που σηκώνουμε, οι κινήσεις του κράτους και του κεφαλαίου δεν είναι παρθενογενέσεις. Θεωρούμε πολύ σημαντικό λοιπόν, με τη χρήση των κατάλληλων εργαλείων να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα αίτια που προκαλούν τα γεγονότα, τις επιδράσεις και τις δυναμικές που αλλάζουν αυτό το ιστορικό συνεχές και να οπλίσουμε την «κινηματική» φαρέτρα με νέες γνώσεις, εργαλεία και αντιστάσεις.

Δε χρειάζεται να επεκταθούμε άλλο εδώ για τη χρησιμότητα της μνήμης. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που λειτουργεί ο μηχανισμός της μνήμης ατομικός ή συλλογικός είναι περίεργος και περίπλοκος.

Ο τρόπος που σκεφτόμαστε το παρελθόν διαφέρει λόγω της απόστασης από μια εμπειρία, τη αλλαγή των ανθρώπων γύρω μας αλλά και ότι ο ίδιος ο τρόπος σκέψης μας αλλάζει μέσα από τις εμπειρίες μας. Υπάρχουν όμως κάποιες σταθερές όπως η θέση του καθένα μέσα σε μία ταξική κοινωνία, η κοινωνική του ταυτότητα, το φύλο του που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε με ποιους είμαστε και τι έχουμε απέναντί μας. Η ανάλυση της ιστορίας δε μας βοηθά σε αυτό, δε θα ξεκινήσει νέους αγώνες, ούτε θα ανατρέψει τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις. Σε αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει είναι να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη, να αναγνώσουμε τις ιστορικές αντιφάσεις των κινημάτων μέσα στις ιστορικές συγκυρίες που αυτά εκδηλώθηκαν, δίχως φαμφάρες και ωραιοποιημένα παραδείγματα και χωρίς καμία πρόθεση να ταυτιστούμε με αυτά στο σήμερα.

Έτσι και εμείς δεν αναζητούμε καμιά επίπλαστη αντικειμενική και οικουμενική αλήθεια. Σε καιρούς που τα αφεντικά μας φωνάζουνε για εθνική ενότητα, μιλάνε για εθνικό συμφέρον, μας ζητάνε να βάλουμε πλάτη στα κέρδη τους και ταφόπλακα στις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, που χτίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και δεν κουνιέται φύλλο, εμείς επιλέγουμε άλλο δρόμο. Θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τον πλούτο των από τα κάτω, τους αγώνες, τις σχέσεις, τους τρόπους και τόπους οργάνωσης αυτών που προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό ενάντια και έξω από την ιστορική κανονικότητα της κυριαρχίας, των δομών εξουσίας και καταπίεσης.

60 ημέρες απεργίας πείνας (Κατάληψη Terra Incognita)

Σήμερα Πέμπτη 9 Ιανουαρίου, ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται στην 60η ημέρα απεργίας πείνας.

Ο Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή τα τελευταία 22 χρόνια και όπως όλοι οι κρατούμενοι έπαιρνε τις άδειες που προβλέπει ο νόμος. Το 2012, μπήκε σε μια δικογραφία που ενορχηστρωμένα αλλά άτεχνα μεθόδευσαν οι αρχές. Εφευρέθηκε μια εγκληματική οργάνωση που οι μπάτσοι την ονόμασαν «στέκια Θεσσαλονίκης» και που συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου της Θεσσαλονίκης φορτώνοντας στους κατηγορούμενους κατηγορίες της μισής ποινικής δικονομίας. Η υποτιθέμενη εμπλοκή του σ΄αυτήν την εγκληματική οργάνωση-φάντασμα στηρίχθηκε σε τηλεφωνικές υποκλοπές που επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: τις συντροφικές και φιλικές σχέσεις του με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Στρατούλης κατηγορήθηκε για αυτήν την υπόθεση, αυτόματα του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να παίρνει άδειες το οποίο μετά από χρόνια αιτήσεων μόλις είχε κατακτήσει. Σαν να μην φτάνει αυτό, η υπόθεση επηρεάζει άμεσα την επικείμενη αίτηση του για υπό όρους απόλυση καθιστώντας δύσκολη την αποφυλάκιση του μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Στα μέσα Οκτώβρη 2013 και ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο κοινοποιήθηκε η πρόταση του εισαγγελέα για παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, του Σπύρου Στρατούλη συμπεριλαμβανομένου.

Ο Στρατούλης δεν είναι ένα τυπικό δείγμα κρατούμενου. Κι αυτό, γιατί παραμένει απείθαρχος και αναφομοίωτος από την υποταγή που ο πολύχρονος εγκλεισμός επιβάλλει. Βρέθηκε αλληλέγγυος πολλές φορές σε αγώνες που διεξάγονταν μέσα και έξω από τις φυλακές, βάζοντας πρώτο το συλλογικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Δεν προσκύνησε, δεν συνθηκολόγησε με τους ανθρωποφύλακες, δεν ξέχασε τους συγκρατούμενούς του. Αυτό είναι μια συνθήκη, που η φυλακή δεν συγχωρεί, κι είναι αυτό μέσα σε άλλα, που τον έβαλε στο στόχαστρο της καταστολής.

Ο Στρατούλης πήρε μια δύσκολη απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας, να βάλει δηλαδή το σώμα του ως ανάχωμα-οδόφραγμα απέναντι στην εκδικητικότητα των δικαστικών και αστυνομικών μηχανισμών, ως έσχατο μέσο απαλλαγής του από τη φαιδρή και κακοστημένη υπόθεση και επαναχορήγησης των αδειών του. Έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο ήδη 4 φορές όπου αντιμετωπίστηκε ως σκουπίδι και αγνοήθηκε εσκεμμένα η συνολική κλινική του εικόνα. Η κατάστασή του σήμερα κρίνεται ιδιαιτέρως επικίνδυνη, αφού η πιθανότητα για μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του καθώς και το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου μέρα με τη μέρα μεγιστοποιείται.

Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας παρατηρούμε να ξεδιπλώνεται ένα καφκικό σκηνικό, που περιλαμβάνει γρανάζια γραφειοκρατίας, απάνθρωπη μεταχείριση από γιατρούς, καψόνια από μπάτσους, και πλήρη συγκάλυψη και αποσιώπηση του γεγονότος. Από την άλλη όμως, είδαμε να εκδηλώνεται και το μεγαλείο αλληλεγγύης έτσι όπως εκφράστηκε μέσα από τις πολυήμερες απεργίες πείνας των κρατουμένων αγωνιστών Ράμι Συριανού, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαδάνογλου, από μικρές και μεγάλες δράσεις αλληλεγγύης από συντρόφους του Σπύρου, από αγωνιστές, από φίλους του. Πλέον, οι δράσεις αυτές είναι καθημερινές σε όλη την επικράτεια.

Και πάνω σ΄ αυτή τη χρονική συγκυρία και μετά την μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στα κολαστήρια των φυλακών, εξαπολύεται μιντιακός οχετός και ανακινείται ξανά το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων με αρνητικό τρόπο. Το κράτος ταπεινωμένο, εξαπολύει επίθεση μέσα από μικρόφωνα των μμε και τα τρομοσενάρια παίρνουν και δίνουν. Μέσα σ΄αυτό το κλίμα, πραγματοποιούνται και οι αναγγελίες για την ίδρυση και λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας όπου θα μεταφερθούν καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» και βαρυποινίτες και η τροποποίηση του νομοθετικού καθεστώτος ώστε καταδικασθέντες για θέματα «τρομοκρατίας» να μην απολαμβάνουν του «ευεργετικού» μέτρου των αδειών. Πραγματοποιήθηκε επίσης, η σύλληψη του αναρχικού Κώστα Σακκά επειδή δεν διανυκτέρευσε σπίτι του (!), ο οποίος οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και τελικά αθωώθηκε. Διαφαίνεται εδώ η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να λάβει κι άλλα μέτρα για να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Η αξιοπρέπεια όμως και η δίψα για ζωή και ελευθερία δεν φυλακίζονται. Ο αγώνας του Στρατούλη είναι και αγώνας αυτών που δεν έχουν φωνή μέσα στα μπουντρούμια των ελληνικών φυλακών, των κολασμένων, των φτωχοδιάβολων, των κατατρεγμένων, των ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας, είναι και δικός μας αγώνας.

Θα είμαστε δίπλα του!

Άμεση απαλλαγή του αγωνιστή κρατουμένου Σπύρου Στρατούλη από τις κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή στην υποτιθέμενη εγκληματική οργάνωση «στέκια Θεσσαλονίκης»

Κατάληψη Terra Incognita

Πηγή:

Κατάληψη Terra Incognita

Για την ανακατάληψη του Ορφανοτροφείου

Ξημερώματα της 2/9/13, πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση για την έρευνα και στη συνέχεια την εκκένωση της κατάληψης Ορφανοτροφείου. Συλλαμβάνονται 7 άτομα που βρίσκονται εντός της και όλοι και όλες τους απαλλάσσονται, στη δίκη που ακολουθεί, από όλες τις κατηγορίες. Είναι η τρίτη εισβολή που συμβαίνει μέσα στα 2 τελευταία από τα 7 χρόνια που το κτήριο τελεί υπό κατάληψη. Η μητρόπολη Θεσσαλονίκης, στην οποία έχει παραχωρηθεί το ορφανοτροφείο από το υπουργείο υγείας, σκοπεύει να κατεδαφίσει το κτήριο καθώς και τη γειτονική εκκλησία και προφασίζεται ότι θα χτίσει εκεί ένα κέντρο αποκατάστασης χρόνιων παθήσεων, καθώς είναι ένα από τα λίγα φιλετάκια της τα οποία τυγχάνει να μην είναι μπλεγμένα σε σκάνδαλα.

Σήμερα 28/9/13 αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην ανακατάληψη του κτηρίου, θεωρώντας πως είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος σε αυτό το χώρο και χρόνο ώστε να θέσουμε ένα ακόμη ανάχωμα στις επιθέσεις ενάντια στις δομές του κινήματος. Σε αυτή την ενέργεια δεν προχωράμε απλά σαν ένα κομμάτι κόσμου που διεκδικεί ξανά το χώρο όπου κατάφερνε να επιβιώνει αξιοπρεπώς καθώς και να οργανώνει το χρόνο του μέσα από διαδικασίες αλληλεγγύης. Προχωράμε σαν ένα ευρύτερο μόρφωμα κόσμου που συναντιέται εντός του αναρχικού χώρου και έχει πάρει από κοινού την απόφαση για την υπεράσπιση ενός από τα εγχειρήματα που έχουν δεχτεί επίθεση τον τελευταίο καιρό, ανεξάρτητα από το αν μέχρι τώρα έμενε η δραστηριοποιούταν σε αυτό. Γνωρίζουμε πως αυτή η κίνηση εμπεριέχει ένα ποινικό κόστος αλλά είμαστε διατεθειμένες και διατεθειμένοι να το σηκώσουμε. Και οι λόγοι είναι πολλοί…

Ο κρατικός μηχανισμός δεν προσπαθεί πια να αποσπάσει τη συναίνεση ικανοποιημένων πολιτών, αλλά να πειθαρχήσει τα κοινωνικά κομμάτια που έρχονται αντιμέτωπα με τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και ως εκ τούτου τείνουν να κινηθούν πιο απρόβλεπτα. Από τους αγώνες ενάντια στα μεταλλεία χρυσού μέχρι τις εξεγέρσεις των κολασμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, από τις αποφάσεις για τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας μέχρι τις επιθέσεις σε κοινωνικά κινήματα, η στρατηγική είναι μία και η διαχείριση ενιαία. Η βία που βιώνεται από τους αποδέκτες της καταστολής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι η ίδια πρωταρχική βία του καπιταλισμού, η αποτύπωση των ανισοτήτων. Αν λοιπόν θέλουμε να αντισταθούμε στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πρέπει να επανασυνδέσουμε τις κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις, να φέρουμε κοντά τους διάσπαρτους αγώνες, να συναντηθούμε πέρα από διαχωρισμούς έθνους, φυλής και φύλου και στα υλικά πλαίσια της θέσης μας σε αυτό τον κόσμο. Να μην αφήσουμε τις ζωές μας και αυτά που δημιουργούμε μέσα από κινήματα στα χέρια κανενός αφεντικού και μεγαλονταβατζή.

Επιπλέον, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι του εθνικιστή Ρουπακιά Γιώργου, μέλους της χρυσής αυγής μας φέρνουν μεταξύ άλλων στο μυαλό τα σχέδια της χρυσής αυγής να διεκδικήσει παρουσία στη γειτονιά της τούμπας. Χώροι όπως το ορφανοτροφείο αλλά και οι άλλες δύο καταλήψεις της τούμπας, φάμπρικα υφανέτ και κοινωνικό κέντρο αγώνα κατοίκων τούμπας, είναι δομές που πρέπει με κάθε τρόπο να μείνουν για να λειτουργήσουν σαν πόλοι συσπείρωσης και αγώνα ενάντια στα εθνικόφρονα μαντρόσκυλα των καπιταλιστών.

Για αυτούς τους λόγους είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε εκ νέου το κτήριο και να μπούμε, μαζί με όσους και όσες θέλουν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια, σε μία διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης της λειτουργίας του. Καλούμε άμεσα σε ανοιχτή συνέλευση στο χώρο της κατάληψης, όλους τους ανθρώπους της γειτονιάς και του κινήματος που θέλουν αυτό τον χώρο ζωντανό, που τον αντιλαμβάνονται σαν μία ασπίδα απέναντι στον ολοένα και ισχυροποιούμενο ολοκληρωτισμό αλλά και που θέλουν να λειτουργήσουν σαν μία κοινωνική ασπίδα για την προστασία και την εξέλιξή του.

Οι 30 σύντροφοι που προχώρησαν στην ανακατάληψη συγκεντρώθηκαν στην ταράτσα του κτηρίου, φράζοντας τις διόδους για να καθυστερήσουν την εισβολή της αστυνομίας. Ύστερα από 2,5 ώρες οι μπάτσοι κατάφεραν τελικά να συλλάβουν τους συντρόφους και να εκκενώσουν την κατάληψη. Όλοι οι συλληφθέντες απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες στη δίκη που ακολούθησε, τον Δεκέμβρη του ’13.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της ”Ελληνικός Χρυσός” για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στην περιοχή

Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι!

Ο ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της Ελληνικός Χρυσός (θυγατρική της πολυεθνικής ELDORADO GOLD και του ομίλου Μπόμπολα) για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στα δάση του όρους Κάκκαβος, που θα επιφέρει τον αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής, βρίσκεται αντιμέτωπος με την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση των αγωνιζόμενων κατοίκων.

Η καταστολή πλήθους κινητοποιήσεων από την αστυνομία όλο το προηγούμενο διάστημα, τόσο στο βουνό όσο και στα χωριά που αντιστέκονται, καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας μιας εμφυλιοπολεμικής συνθήκης στην περιοχή με την συγκρότηση ενός ιδιωτικού στρατού τραμπούκων της εταιρείας, εντείνεται διαρκώς το τελευταίο διάστημα, με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση των καταστροφικών – λεηλατικών εργασιών της “ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ”, εξαιτίας της διάρκειας και της μαχητικότητας του αγώνα.

Πρόκειται για μια τεράστια κατασταλτική επιχείρηση ποινικοποίησης και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε να καμφθεί ο αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων, και η οποία εξελίσσεται με: Ενεργοποίηση του “αντι”τρομοκρατικού νόμου και μαζική δίωξη των αγωνιζόμενων κατοίκων ως μελών εγκληματικής οργάνωσης. Δεκάδες προσαγωγές, εισβολές σε σπίτια και απαγωγές αγωνιστών. Βίαιη απόσπαση γενετικού υλικού (DNA) από ολόκληρους πληθυσμούς χωριών. Ευρεία χρήση τηλεφωνικών υποκλοπών. Αστυνομικούς αποκλεισμούς και κατοχή ολόκληρων χωριών και πόλεων, όπως η εισβολή πολυάριθμου στρατού ΜΑΤ – ΕΚΑΜ στην πόλη της Ιερισσού την Πέμπτη 7 Μάρτη 2013. Βάναυσες επιθέσεις με δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς κατά διαδηλωτών ακόμα και παιδιών και ηλικιωμένων, οι οποίες έχουν προκαλέσει πλήθος βαρύτατων τραυματισμών.

Αυτή η τεράστια κατασταλτική επιχείρηση, που αποτελεί πείραμα και προοίμιο της καταστολής κάθε κοινωνικού αγώνα στην εποχή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, συνοδεύεται από μια επίσης τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία ψεύδους, παραπληροφόρησης, εγκληματοποίησης και τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων κατοίκων. Σε αυτή την κατεύθυνση επαναδιατυπώνεται για πολλοστή φορά η φαιδρή “θεωρία των άκρων” εστιάζοντας αυτή τη φορά στον αγώνα στη Β.Α. Χαλκιδική, με την οποία επιχειρείται η εξομοίωση της δίκαιης κοινωνικής αντίστασης των κατοίκων ενάντια στις εξορύξεις χρυσού με τη δολοφονική δράση παρακρατικών ναζί κατά μεταναστών και αγωνιστών. Όπως και το φασιστικής έμπνευσης δόγμα περί “νόμου και τάξης”, που αποτελούν τους πυλώνες της ιδεολογικής επίθεσης του κράτους και αναπαράγονται καθημερινά από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Την ίδια στιγμή, και παρά τις αποπροσανατολιστικές για τον αγώνα εξαγγελίες της εταιρείας για παύση των εργασιών για δύο χρόνια, οι καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά όλο και περισσότερο ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες, αναφέρουμε μερικά μόνο σημαντικά “ατυχήματα” που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από κοντέινερ με φορτίο της “Ελληνικός Χρυσός” κατά την φόρτωσή του σε πλοίο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός” στο δήμο Βόλβης. Ενώ στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που πραγματοποίησε η εταιρεία στην περιοχή.

Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με δημοσιεύματα στις 17/10/2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε το ελληνικό κράτος “για το γεγονός ότι παρέλειψε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να ανακτήσει εντόκως από την Ελληνικός Χρυσός – συμφερόντων Μπόμπολα – 15,34 εκατ. ευρώ. Ποσό, που παρανόμως χορηγήθηκε στην εταιρεία με την πώληση δημόσιας περιουσίας σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή από τους φόρους”.

Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης χρυσού και του κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους διωκόμενους αγωνιστές. Αυτός ο αγώνας, που δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και μαχητικά με πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται αδιάλειπτα, πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους όσοι αγωνίζονται “από τα κάτω” ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα και να αποτελέσει έναν πλατύ κοινωνικό φραγμό στη λεηλατική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, που επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο βωμό της ανάπτυξης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Συντονιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής,Αθήνα, 8/11/2013