πρόσφατα ποστς
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Περιεχόμενα
Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας σελ.2
Επιδρομές στο πολιτικό σκηνικό σελ.2
Η ”εγκληματοποίηση του χώρου” και ο μύθος του λαγού… σελ.3
Μεσόγειος: Χώρος εναπόθεσης και καταστροφής τοξικών αποβλήτων σελ.5
Όταν οι Δίκαιοι μας μιλούν σελ.7
Το μήνυμα είμαι ’γω… σελ.9
Το Μέλλον είναι τώρα, εμπρός για το μέλλον (Μέρος Α΄) σελ.11
Διαδρομές μνήμης: Φάκελος Scala: η ιστορία μιας κρατικής προβοκάτσιας (Μέρος Γ΄) σελ.13
Ουκρανία: το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων σελ.14
Περιεχόμενα
Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας σελ.2
Επιδρομές στο πολιτικό σκηνικό σελ.2
Η κατανομή της εξουσίας και οι αριστεροί παραστάτες της… σελ.3
Ανακοίνωση από τους συντρόφους για την Αναρχική Απελευθερωτική Δράση σελ.5
Λίγα λόγια για την αναγκαιότητα της καταγραφής των εμπειριών σελ.8
«Βασικό Εισόδημα»: ο νέος μύθος του συστήματος σελ.6
Ο νιτσεϊκός Υπεράνθρωπος: μια αναρχική προσέγγιση σελ.8
Διαδρομές Μνήμης – Φάκελος Scala: η ιστορία μιας κρατικής προβοκάτσιας σελ.12
Σημειώσεις σχετικά με την ιστορία της αναρχίας στη λογοτεχνία: ένα χρονολόγιο (Μέρος Α΄) σελ.14
Για την εξέγερση που θα έρθει και που δεν θα είναι μια γιορτή που θα τελειώσει… σελ.16
Πηγή: Anarchy.gr
Μια είδηση, που αναπαρήχθη από τα μέσα «ενημέρωσης», κάνει λόγο για την κατασκευή τριών νομοθετικών διαταγμάτων της ευρωπαϊκής επιτροπής τροφίμων, το περιεχόμενο των οποίων απαγορεύει, από τούδε και στο εξής να διατίθενται στην αγορά
κλωνοποιημένο κρέας, καθώς και τα παράγωγα του (γάλα, τυρί κ.λπ.).
Αναλυτικότερα, οι νομοθετικές πράξεις αφορούν στην κλωνοποίηση των ζώων και τα λεγόμενα «νέα τρόφιμα». Οι σχετικές διατάξεις, απαγορεύουν εντός της Ε.Ε. τη χρήση της τεχνικής της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, καθώς και τις εισαγωγές κλωνοποιημένων ζώων. Επίσης, θα απαγορεύεται η εμπορία τροφίμων που προέρχονται από τέτοιου είδους ζώα.
Σκοπός των προτάσεων αυτών είναι, όπως επισημαίνει η Επιτροπή, να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες που έχουν εκφραστεί σχετικά με την καλή μεταχείριση των ζώων και άλλες δεοντολογικές πτυχές της συγκεκριμένης τεχνικής.
Στο πρώτο σχέδιο της σχετικής οδηγίας, προβλέπεται να απαγορευθούν προσωρινά, τόσο η χρήση της κλωνοποίησης στα εκτρεφόμενα ζώα, όσο και η διάθεση ζωντανών κλωνοποιημένων ζώων και εμβρύων στην αγορά.
Το δεύτερο σχέδιο της νομοθετικής οδηγίας, μεριμνά ώστε τρόφιμα, όπως το κρέας ή το γάλα από τέτοιου είδους όντα να μην διατίθενται στην αγορά της Ευρώπης. Ωστόσο, η κλωνοποίηση δεν θα απαγορεύεται για σκοπούς όπως η έρευνα, η διατήρηση σπάνιων φυλών και ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση, ή η χρήση ζώων για την παραγωγή φαρμάκων και ιατροτεχνολογικών συσκευών, σε περίπτωση που η χρήση της τεχνικής αυτής μπορεί να δικαιολογείται.
Το σχέδιο νομοθετικής πράξης, για τα «νέα τρόφιμα» αναθεωρεί τον ισχύοντα κανονισμό, με σκοπό να βελτιωθεί η πρόσβαση νέων και καινοτόμων τροφίμων στην αγορά της Ευρώπης.
Κατά κανόνα, ο όρος «νέα τρόφιμα» αναφέρεται σε τρόφιμα τα οποία δεν καταναλώνονταν ευρέως στην Ε.Ε. πριν από το Μάιο του 1997, δηλαδή πριν από την έναρξη ισχύος του τρέχοντος κανονισμού.
Ο Τόνιο Μποργκ, ο αρμόδιος για θέματα υγείας επίτροπος της Ε.Ε., δήλωσε: «Οι σημερινές πρωτοβουλίες σχετικά με την κλωνοποίηση των ζώων αντιμετωπίζουν, με ρεαλιστικά και εφικτά μέτρα, τις ανησυχίες για την καλή μεταχείριση των ζώων, καθώς και τις αντιλήψεις των καταναλωτών σχετικά με τα τρόφιμα που προέρχονται από κλωνοποιημένα ζώα. Οι αλλαγές σχετικά με τα νέα τρόφιμα θα διαμορφώσουν ένα αποδοτικότερο σύστημα. Το σύστημα αυτό θα προσφέρει στους καταναλωτές της Ε.Ε. τη δυνατότητα να επιλέγουν από ένα ευρύ φάσμα τροφίμων και θα παρέχει ευνοϊκό περιβάλλον για τον κλάδο παραγωγής τροφίμων της Ευρώπης».
Δηλαδή, ο κύριος Μποργκ, καθώς και αυτοί των οποίων τα συμφέροντα καταφανέστατα υπηρετεί, μαζί με τους μηχανισμούς προπαγάνδας και εξαπάτησης (διάβαζε: ΜΜΕ), μας δείχνουν το φιλοανθρωπιστικό, φιλοζωικό και φιλοπεριβαλλοντολογικό τους προσωπείο.
Είναι, όμως, έτσι;
Ας δούμε μερικά στοιχεία, που σκοπίμως(;) αποκρύπτονται και αναδεικνύουν την αλήθεια, για τον πραγματικό τρόπο, που εκτρέφονται, καθώς και τις πραγματικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες, που ισχύουν για τα υπό σφαγή ζωντανά, από τα πολυεθνικά μαζικά σφαγεία.
Αυτή τη χρονιά, θα σφαγιαστούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζώα, όπως αγελάδες, μοσχάρια, γουρούνια, κοτόπουλα, γαλοπούλες, πάπιες, χήνες κ.ά. τα οποία ζουν σε άθλιες και αφύσικες συνθήκες, στοιβαγμένα σε βρώμικα υπόστεγα ή σε κλουβιά λίγο μεγαλύτερα από το μέγεθός τους, χωρίς ποτέ να νοιώσουν τον ήλιο ή τον αέρα, να μεγαλώσουν τους συνεχιστές του είδους τους, να χτίσουν τις φωλιές τους, να κάνουν ο,τιδήποτε εκπληρώνει το φυσικό τους κύκλο.
Με φάρμακα και ορμόνες η βιομηχανία κρέατος προσπαθεί να αυξήσει την παραγωγή, αλλά και να κρατήσει ζωντανά αυτά τα πλάσματα, καθώς θα ήταν αδύνατο να επιβιώσουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες τα εξαναγκάζουν να βρίσκονται. Με γενετικές παρεμβάσεις, προσπαθούν να τα παχαίνουν γρηγορότερα, ώστε να παράγουν περισσότερο γάλα, αυγά κ.λπ. με στόχο την αύξηση του κέρδους.
Όσα ζώα καταφέρουν να επιβιώνουν σε αυτές τις συνθήκες, τα περιμένει ένα εφιαλτικό πολύωρο, τις περισσότερες φορές, ταξίδι, εκτεθειμένα σε ακραίες καιρικές συνθήκες χωρίς τροφή ή νερό προς το σφαγείο, όπου εκεί θα εξοντωθούν έχοντας πολλές φορές τις αισθήσεις τους ακόμη και όταν γδέρνονται ή ρίχνονται σε ζεματιστό νερό, προκειμένου να τους αφαιρεθεί το τρίχωμα.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Όσον αφορά τα πουλερικά. Βρίσκονται σε τεράστιες τσιμεντένιες εγκαταστάσεις, με αυτόματα συστήματα περιορισμένης πόσης και βρώσης, πλούσια όμως σε χορήγηση των κατάλληλων φαρμάκων, με σκοπό την ταχύτερη ανάπτυξη τους, επομένως και την σφαγή τους κατά το συντομότερο δυνατόν χρόνο.
Ας ρίξουμε μια ματιά εν τάχει, στην μέθοδο εκτροφής τους.
Πρώτος και αντικειμενικός σκοπός των εκτροφέων-δολοφόνων, είναι η ταχύτερη και μέγιστη ανάπτυξη των πτηνών με όσο το δυνατόν λιγότερη τροφή. Οι μύες και οι λιπώδεις ιστοί αυτών των νεομεταλλαγμένων πουλερικών, αναπτύσσονται πολύ πιο γρήγορα από τα οστά τους, προκαλώντας δυσμορφίες και ασθένειες. Ένα ποσοστό 1%-4% των πουλερικών θα πεθάνουν σφαδάζοντας, με σπασμούς, από το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου, μια πάθηση ουσιαστικά άγνωστη εκτός εκτροφείων-σφαγείων. Τρία στα τέσσερα, θα έχουν κάποιας μορφής πρόβλημα στην κίνηση, ενώ μέχρι τη σφαγή τους, υποφέρουν από τις βασανιστικές μεθόδους «εκτροφής».
Δεν χρειάζεται καν να επισημάνουμε το γεγονός, πως τα πουλερικά κάτω από αυτές τις συνθήκες, «ζουν» στοιβαγμένα, παραμορφωμένα, παραγεμισμένα με φάρμακα, υπερβολικά στρεσσαρισμένα μέσα σε ένα βρωμερό χώρο.
Η τύφλωση, οι βακτηριακές μολύνσεις των οστών, τα προβλήματα σε σπονδύλους και τένοντες, η παράλυση, η εσωτερική αιμορραγία, η αναιμία, οι αναπνευστικές ασθένειες και τα αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά συστήματα αποτελούν, μεταξύ άλλων, την μόνιμη και αντικειμενική πραγματικότητα των εκτροφείων, όπως τα ονομάζουν ή αλλιώς και πιο αληθινά, τους χώρους βασανισμού και μαζικής σφαγής.
«Τα βοοειδή σημαδεύονται στο πρόσωπο ή αλλού με πυρωμένο σίδερο, τούς αφαιρούν τα κέρατα με κόφτες, πειθαρχούνται με ματσουκιές ή ηλεκτροσόκ, μεταφέρονται σε τόσο άθλιες συνθήκες που πολλά πεθαίνουν μέσα στα φορτηγά από ασφυξία, ασιτία, αφυδάτωση, κρύο, ζέστη, φόβο. Οι αγελάδες εξαναγκάζονται σε διαρκές άρμεγμα (τούς γίνεται συνεχόμενη γονιμοποίηση γιατί λέγεται πως κατεβάζουν περισσότερο γάλα), ενώ είναι πάντα αλυσοδεμένες. Εξαναγκάζονται να τρώνε τις γνωστές ζωοτροφές, οι οποίες είναι γεμάτες από χημικά και αντιβιοτικά, που προκαλούν σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια.
Μια αγελάδα στο φυσικό της περιβάλλον μπορεί να ζήσει ως και 20 χρόνια, ενώ όσες ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας στα 4 με 5 χρόνια πεθαίνουν. Σφαγιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο μέσα και έξω από κλωβούς, αλλά πολλές φορές διατηρούν τις αισθήσεις τους αργοπεθαίνοντας από την αιμορραγία. Τα μικρά απομακρύνονται από τις μητέρες μόλις τη δεύτερη μέρα από τη γέννησή τους και περιμένουν αλυσοδεμένα όρθια την ημερομηνία της σφαγής.
Τα χοιρινά δεν έχουν καλύτερη μοίρα. Τεχνητή γονιμοποίηση, παραμορφώσεις, κανιβαλισμός, κόψιμο ουράς, αυτιών, αφαίρεση δοντιών, γεννητικών οργάνων (όλα «χωρίς αναισθητικό»). Στο τέλος, αφού έχουν κατακρεουργηθεί και ενώ πολλά διατηρούν ακόμη τις αισθήσεις τους, βυθίζονται σε καυτό νερό για να αφαιρεθεί ευκολότερα το τρίχωμα τους», (από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φ.123).
Αγελάδες με αιμορραγούσες ανοιχτές πληγές, πρόπτωση μήτρας, μολύνσεις με πύο και πρησμένες αρθρώσεις, αφημένες να υποφέρουν. Πεσμένες αγελάδες, που είναι πολύ άρρωστες ή χτυπημένες για να σταθούν όρθιες, παρατημένες να υποφέρουν για βδομάδες μέχρι να πεθάνουν ή να σκοτωθούν. Εργάτες να χτυπούν, να κλωτσούν, να γρονθοκοπούν και να κάνουν ηλεκτροσόκ σε αγελάδες και μοσχαράκια. Μοσχαράκια που τους αφαιρούν τα κέρατα χωρίς αναισθητικό ή παυσίπονα, ενώ χώνουν τα δάχτυλά τους στα μάτια τους για να τα συγκρατήσουν. Επίσης, μοσχαράκια που τους κόβουν τις ουρές, αγελάδες που ζουν στριμωγμένες σε βουστάσια με τσιμεντένιο πάτωμα, καλυμμένο με τα περιττώματά τους, που τους χορηγούν αυξητικές ορμόνες για βοοειδή, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή γάλακτος.
Τα προαναφερθέντα, αποτελούν τα στάδια και τις κτηνώδεις μεθόδους παραγωγής και εκτροφής των ζωντανών από τις βιομηχανίες κρέατος ανά τον κόσμο. Οι ίδιες, απέραντα εξουσιαστικές και βάρβαρες συνθήκες ισχύουν και για την απόσπαση των προϊόντων (γάλα, αυγά κ.λπ.) από τα διάφορα ζώα.
Προφανώς, η ευρωπαϊκή επιτροπή, κατασκευάζοντας τα νομοθετικά διατάγματα για την απαγόρευση των κλωνοποιημένων ζώων, επιχειρεί να διασφαλίσει και να νομιμοποιήσει τις υπάρχουσες συνθήκες μαζικής εκτροφής και παραγωγής. Άλλωστε, τα όσα λέγονται και υποστηρίζονται από τα διάφορα ανδρείκελα των εξουσιαστών για την υποτιθέμενη «διασφάλιση των όρων περιβαντολλογικής και ευρύτερα της διατήρησης, υψηλών όρων υγιεινής των ζώων», είναι καταφανέστατα ψεύδη και αποτελούν μέρος της ευρύτερης πολιτικής προπαγάνδας που χρησιμοποιείται απλά και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, ενώ πίσω από αυτά υπάρχει η αποτρόπαια πραγματικότητα.
Είναι φανερό ότι αυτοί οι νόμοι έρχονται ως αποτέλεσμα του γεγονότος –το οποίο προφανώς ελήφθη υπ’ όψιν– ότι οι διαδικασίες κλωνοποίησης ζώων, με σκοπό τη μαζική σφαγή τους και τη μετέπειτα διάθεση τους στην παγκόσμια καταναλωτική αγορά, δείχνουν μικρά ποσοστά επιβίωσης για τα μεταφερόμενα έμβρυα και τα κλωνοποιημένα ζώα, καθώς πολλοί από τους κλώνους πεθαίνουν σε πρώιμο στάδιο από καρδιαγγειακή, ανοσοποιητική ή ηπατική ανεπάρκεια, αναπνευστικά προβλήματα και νεφρικές ή μυοσκελετικές ανωμαλίες. Καθώς και ότι –ακόμη και με δικά τους στοιχεία– η θνησιμότητα και η νοσηρότητα των κλώνων, είναι μεγαλύτερες από εκείνη που παρατηρείται στα γεννώμενα με φυσικές μεθόδους. Εκτός αυτού, οι απώλειες και οι διαταραχές της όψιμης εγκυμοσύνης, είναι δυνατόν να επηρεάσουν την ευζωία των παρένθετων μητέρων.
Με λίγα και απλά λόγια, λοιπόν. Αφού για μια τουλάχιστον δεκαετία, χρησιμοποίησαν τους ανθρώπους ή το καταναλωτικό κοινό, όπως αρέσκονται να ονομάζουν τους εξουσιαζόμενους πληθυσμούς, ως πειραματόζωα. Αφού παρήγαγαν και εξόντωσαν με περισσή βαναυσότητα τα υπό πειραματισμό ζώα, αποδεικνύεται πλέον ότι, η κλωνοποίηση ως μέθοδος παραγωγής, κοστολογικά είναι δυσανάλογη (προς το παρόν) με το αναμενόμενο κέρδος. Οπότε καθίσταται ασύμφορη. Επίσης, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο κλωνοποίησης, τα επιστημονικά επιτελεία τους μελέτησαν και κατέγραψαν ό,τι στοιχείο προέκυπτε από τη διαδικασία και αφού προφανώς κατέληξαν στα συμπεράσματά τους, από τα εν λόγω πειράματα, φορούν τώρα τη μάσκα των προστατών της παγκόσμιας υγείας, του περιβάλλοντος και των ζώων και με νομοθετικές ρυθμίσεις προσποιούνται πως αποκαθιστούν την τάξη και την «ομαλότητα». Βεβαίως, δεν θα πρέπει να μας διαφύγουν δύο σημεία. Το πρώτο είναι η ξεδιάντροπη παραδοχή για τα πειράματα κλωνοποίησης με διατροφικούς σκοπούς και το δεύτερο ότι τα πειράματα επίσημα δεν επιτρέπονται στην Ε.Ε. Αυτό σημαίνει πως ανεπίσημα θα συνεχίζονται ή με διάφορα άλλα επίσημα προσχήματα (ερευνητικούς δήθεν σκοπούς, κ.λπ.). Ούτε λόγος ότι αυτά τα πειράματα θα συνεχίζονται εκτός Ε.Ε..
Αλλά, το σημαντικό είναι πως με τέτοιου είδους νομοθετήματα δίνουν συγχωροχάρτι στα εγκλήματα που πραγματοποιούνται καθημερινά εις βάρος των μη κλωνοποιημένων υπάρξεων του ζωικού βασιλείου.
Πιστεύουμε, πως είναι περιττό να επιχειρηματολογήσουμε, ότι με βάση τις αναρχικές απόψεις δεν τίθεται ζήτημα να επιζητούνται καλύτερες συνθήκες μαζικής ή περιορισμένης εξόντωσης των αιχμαλωτισμένων ζώων ή καλύτερων συνθηκών σκλαβιάς. Το θέμα της διατροφής των ανθρώπων που σε μεγάλο βαθμό συναρτάται με την εξόντωση τρισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο ξεπερνά την επιφάνεια που έχει επιβάλλει η εξουσιαστική νοοτροπία.
Ακόμα και αν σταματούσε ο βασανισμός και η μαζική χορήγηση φαρμάκων στα αιχμάλωτα και φυλακισμένα ζώα, ακόμα κι αν δεν διαλύονταν και δηλητηριάζονταν, τόσο τα ίδια όσο και τα παραγόμενα από αυτά προϊόντα που καθίστανται ανθυγιεινά ως διατροφικά προϊόντα, για τους ανθρώπους, πάλι η παράμετρος της ανθρώπινης υγείας είναι δευτερευούσης σημασίας για μας.
Πιστεύουμε πως η υγεία, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη και η ευημερία του ανθρώπινου είδους δεν μπορεί κατ’ αρχήν, να πραγματωθεί στις σημερινές συνθήκες υποδούλωσης. Επίσης, όλα αυτά για να πάρουν τη φυσική τους υπόσταση, δεν μπορεί να είναι ξέχωρα απ’ τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο, αλλά αντιθέτως σε πλήρη ενότητα και ισορροπία με αυτόν. Το ρίζωμα του ανθρωποκεντρισμού ως μέσο κατανόησης, ερμηνείας και πρακτικής εφαρμογής γίνεται πηγή εξουσίας. Όπως μεταξύ του ανθρώπινου είδους δεν υπάρχει κανενός είδους ανωτερότητα η οποία στηρίζεται στη φυλή, το χρώμα και το φύλο, έτσι δεν υπάρχει και κανενός είδους ανωτερότητα του ανθρώπου έναντι των υπόλοιπων όντων του πλανήτη που να βασίζεται στην ανθρώπινη ικανότητα του λόγου, της σύνθετης σκέψης και της νοημοσύνης.
Η εξουσιαστική πρακτική, με τη μαζική παραγωγή και εξόντωση, το βασανισμό και τις σφαγές των υπό κατανάλωση ζωντανών από τη μία και την παθητικότητα με την οποία δέχονται οι υπήκοοι της κυριαρχίας, τη λεηλασία της φύσης και κάθε ύπαρξης σε αυτήν από την άλλη, έχουν κοινό τόπο την ανθρωποκεντρική ιδεοληψία. Το ξερίζωμα, αυτής της εμμονής αποτελεί βασική προτεραιότητα, καθώς και το πεδίο σύγκρουσης με κάθε εξουσία, αλλά και διάχυσης των αναρχικών ιδεών, ως πανανθρώπινων προταγμάτων μεταξύ των αγωνιζόμενων και μη ανθρώπων.
Διότι, εξετάζοντας τα γεγονότα μέσα από την αναρχική θεώρηση, πιστεύουμε πως η μάχη απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία, δεν θα μπορούσε να έχει ως τελικό αποτέλεσμα την ευημερία των ανθρώπων και την κυριαρχία τους επάνω σε κάθε μορφή ζωής (φυτικής ή έμβιας) επάνω στον πλανήτη, αλλά να ζει σε αρμονία με κάθε μορφή ζωής, ως αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι του φυσικού κόσμου συνολικά.
Φ.
Θεῶν δὲ φόβος ἢ ἀνθρώπων νόμος οὐδεὶς ἀπεῖργε, τὸ μὲν κρίνοντες ἐν ὁμοίῳ καὶ σέβειν καὶ μὴ ἐκ τοῦ πάντας ὁρᾶν ἐν ἴσῳ ἀπολλυμένους, τῶν δὲ ἁμαρτημάτων οὐδεὶς ἐλπίζων μέχρι τοῦ δίκην γενέσθαι βιοὺς ἂν τὴν τιμωρίαν ἀντιδοῦναι, πολὺ δὲ μείζω τὴν ἤδη κατεψηφισμένην σφῶν ἐπικρεμασθῆναι, ἣν πρὶν ἐμπεσεῖν εἰκὸς εἶναι τοῦ βίου τι ἀπολαῦσαι. (2,53,4)
Καὶ τὰς ἐς σφᾶς αὐτοὺς πίστεις οὐ τῷ θείῳ νόμῳ μᾶλλον ἐκρατύνοντο ἢ τῷ κοινῇ τι παρανομῆσαι. (3,82,6)
Κανένας φόβος των θεών ή νόμος των ανθρώπων δεν τους συγκρατούσε,
αφ’ ενός διότι έκριναν ότι είναι το ίδιο είτε να σέβονται τα θεία είτε όχι, αφού έβλεπαν ότι χάνονταν όλοι αδιακρίτως, και αφ’ ετέρου διότι κανένας δεν έτρεφε την ελπίδα ότι θα ζούσε μέχρι να γίνει η δίκη και να τιμωρηθεί για τις πράξεις του, απεναντίας πολύ μεγαλύτερη τιμωρία θεωρούσαν αυτή που τους είχε κιόλας επιβληθεί και κρεμόταν τώρα από πάνω τους, και προτού να τους χτυπήσει, λογικό τους φαινόταν να θέλουν να απολαύσουν κάτι στη ζωή τους. (2,53,4)
Και η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλον δεν στηριζόταν σε όρκους στους θεούς παρά στην συνενοχή τους σε άνομες πράξεις. (3,82,6) Θουκυδίδης
Ο Νικολό Μακιαβέλι στο βιβλίο του Ηγεμόνας υποστήριζε ότι όποιος γίνει αφέντης μιας πόλης, που είναι συνηθισμένη να ζει ελεύθερη και δεν την καταστρέφει πρέπει να περιμένει ότι θα τον καταστρέψει αυτή, θεωρώντας ότι πάντοτε η πόλη επικαλείται, σε περίπτωση εξέγερσης, το όνομα της ελευθερίας και τους παλιούς δικούς της θεσμούς, που δεν λησμονούνται ούτε με ευεργετήματα ούτε με την πάροδο του χρόνου. Καταλήγει δε στο εξής συμπέρασμα: «ό,τι και να κάνεις ή προνοήσεις, εάν δεν διχαστούν ή δεν σκορπιστούν οι κάτοικοι, δεν ξεχνούν ούτε αυτό το όνομα ούτε εκείνους τους θεσμούς και σε κάθε ευκαιρία θα προστρέχουν αμέσως σ’ αυτά».
Ο Μακιαβέλι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν εννοεί κατ’ ανάγκη την ισοπέδωση μιας πόλης, που έχει κατακτηθεί, αλλά την αλλαγή θεσμών και γενικά του καθεστώτος, πολιτειακού και ιδιοκτησιακού. Συμβούλευε, όμως, και κάτι ακόμα τους ηγεμόνες, διακρίνοντας τις ωμότητες τις οποίες (αναγκαίως) διαπράττουν ανάλογα με την «καλή» ή την «κακή» τους χρήση. Τους προέτρεπε, λοιπόν, να διαπράττουν όσες ωμότητες αποφάσιζαν, ότι τους διασφαλίζουν, όλες μαζί και στην αρχή της ηγεμονίας τους, ενώ τα ευεργετήματα πίστευε ότι οφείλουν οι ηγεμόνες να τα παραχωρούν λίγα λίγα για να διαρκεί περισσότερο η γεύση τους.
Ο Παναγιώτης Κονδύλης (Η ηδονή, η ισχύς, η ουτοπία, κεφάλαιο, Οι φιλόσοφοι και η ισχύς) σημείωνε, επίσης, ότι «καμιά πολιτική κοινότητα δεν μπορεί να επιβιώσει επί πολύ αν στους κόλπους της ασκείται καθημερινά βία σε μεγάλη έκταση, αν δηλαδή μαίνεται ένας διαρκής εμφύλιος πόλεμος –όμως ούτε και μπορεί να υπάρξει χωρίς τη διαρκή απειλή χρήσεως βίας, χωρίς μια εσωτερική οργάνωση κι έναν καταμερισμό εργασίας που της επιτρέπουν να πραγματώσει άμεσα την απειλή χρήσεως βίας. Ανεπτυγμένοι πολιτισμοί δίχως θεσμισμένη χρήση βίας δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα, κι αυτό βέβαια δεν μπορεί ν’ αποτελεί σύμπτωση. Η διαρκής απειλή χρήσεως βίας είναι φυσικά δυνατόν να ερείδεται σε ευρύτατη κοινωνική «σύμπνοια» κι επομένως να συνιστά ισχύ [….]».
Δεν θεωρούμε, βέβαια, ότι τα παραπάνω εφαρμόζονται πιστά από τους εξουσιαστές σε κάθε περίπτωση, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη οι ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνικού χώρου. Ούτε βέβαια ότι αποκρυπτογραφούν τις μεθόδους και τις αιτίες των δεινών της «κρίσης», που τοποθέτησε «ξαφνικά» τον ελλαδικό πληθυσμό στην θέση του «κατακτημένου» μέσω των μνημονίων και του «απεχθούς χρέους» ή ακόμη ότι περιγράφουν τις συνολικότερες προθέσεις των «κατακτητών».
Εάν είχαμε αυτή την πεποίθηση, θα σήμαινε ότι αποδεχόμαστε, εκτός των άλλων, είτε μια προηγούμενη «αυτόνομη» ή «ανεξάρτητη» κατάσταση ενός κρατιδίου, είτε λόγου χάρη ότι οι επαχθεστέροι όροι επιβολής της κυριαρχίας αποτελούν απαρχή και όχι συνέχεια της προηγούμενης κατασκευασμένης συνθήκης «ευμάρειας».
Γιατί τα δεσμά παραμένουν δεσμά. Είτε χαλαρώνουν είτε σφίγγουν ολοένα και περισσότερο. Είτε είναι ορατά είτε δυσδιάκριτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εξαρτήσεις και μάλιστα σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό. Εξαρτήσεις, που όχι μόνο αποτελούν πραγματικότητα, αλλά συνεχώς μεγαλώνουν όσο οι εξαρτώμενοι τρέφονται από αυταπάτες, «νέες» ή «παλαιές», από ψεύτικες ελπίδες, «μικρές» ή «μεγάλες».
Έχουμε ήδη ασχοληθεί διεξοδικά με την λεγόμενη κρίση, την (επανα)διαπραγμάτευση των όρων «ξεπεράσματος» της, που επαγγέλλεται ο γαλαξίας των «αντιπολιτευόμενων» αντι-μνημονιακών δυνάμεων, –που επίσης εντάσσεται στην διαδικασία της επονομαζόμενης ολοκλήρωσης της Ε.Ε.– και δεν έχουμε σκοπό τουλάχιστον στο παρόν κείμενο να επιχειρηματολογήσουμε εκ νέου για αυτά τα ζητήματα.
Ας κάνουμε, όμως, προτού προχωρήσουμε μια υπενθύμιση.
Όταν επιμέρους «σημεία» του πλανητικού χωριού επανεντάσσονται σε μια διαδικασία της επονομαζόμενης παγκοσμιοποίησης, οι επί μέρους «καθυστερήσεις», όχι απλά δεν είναι ανεκτές από τους κυρίαρχους, αλλά αντίθετα αποτελούν έναν επί πλέον λόγο επίσπευσης της κατάλληλης «επέμβασης». Τα αίτια της βιαιότητας, που χαρακτηρίζουν αυτήν την επανένταξη ή οι ραγδαίοι ρυθμοί της μεταβολής, δεν πρέπει να αναζητηθούν μόνο σ’ αυτήν καθ’ εαυτή την «καθυστέρηση», αλλά στην βεβαιότητα των κυριάρχων ότι λόγω του σφοδρού ανταγωνισμού στο εσωτερικό τους, οποιαδήποτε ολιγωρία θα φέρει τους «συμπαίκτες» σε ευνοϊκότερη θέση.
Ενδοιασμοί εκ μέρους τους δεν υπάρχουν και αυτό είναι γνωστό. «Φίλοι» και «σύμμαχοι» εν μια νυκτί χαρακτηρίζονται «αιμοσταγείς δικτάτορες» και εξοντώνονται, πραξικοπήματα εμφανίζονται ως λαϊκές εξεγέρσεις για να επιβληθούν νέα πραξικοπήματα, πληθυσμοί ολόκληροι βυθίζονται «ξαφνικά» και από το «πουθενά» σε εμφύλιες «τοπικές» συρράξεις (στις οποίες οι «Μεγάλοι» είναι μέχρι το λαιμό χωμένοι), στο χάος και στην εξαθλίωση και μάλιστα στο όνομα της αναζήτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των αξιών της δια»φωτισμένης» δύσης.
Αλλά ας γυρίσουμε στα «δικά» μας για να σταθούμε σε ορισμένα ζητήματα «τεχνικής», όσον αφορά την αντιμετώπιση της «κρίσης» που επαγγέλλονται οι εξουσιαστές.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που έχουν ασχοληθεί και αναλύσει, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες και διαφορετικές απόψεις του ο καθένας, τον «πόλεμο στην διαφθορά», που διεξάγεται στην προσπάθεια «εξυγίανσης» και «σωτηρίας τού τόπου» από τις «παθογένειες» του πολιτικού κατεστημένου.
Άλλοι τόσοι έχουν με επιμέλεια, ο καθείς από την σκοπιά του είναι αλήθεια, καταγράψει την «σκλήρυνση» των μέτρων που επιβάλλονται (φορολογικά, αστυνομικά κοκ) από τους τωρινούς διαχειριστές των εξουσιαστικών υποθέσεων, τις «νέες» απαγορεύσεις που αναγγέλλονται ή ήδη έχουν θεσπιστεί (απαγορεύσεις πορειών με αφορμή την ανάληψη της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε., κομμάτων, ποινικοποίηση του φρονήματος κ.ο.κ.).
Συνδέονται κατά κάποιον τρόπο αυτές οι δύο «υποθέσεις»; Όχι μόνο απλά συνδέονται, αλλά είναι στενά αλληλοεξαρτώμενες καταστάσεις. Αλλά ας δούμε με ποιον τρόπο.
«Μια αδιάφθορη εξουσία», υποστηρίζει ο Γκασπάρ Κένινγκ (γάλλος πανεπιστημιακός, υφηγητής φιλοσοφίας, «Οι διακριτικές αρετές της διαφθοράς» εκδ. Grasset), «είναι κενή περιεχομένου, αναποτελεσματική και αποκομμένη από τον κόσμο. Οι αδιάφθορες εξουσίες, αν υπάρχουν, δεν έχουν καμία τύχη επιβίωσης γιατί αδυνατούν να ανοιχτούν στους άλλους, να συνθέσουν με τις διάφορες επιρροές, να δημιουργήσουν δίκτυα και να προχωρήσουν σε μικρές ή μεγάλες συναλλαγές… Ένας πλήρως αδιάφθορος πολιτικός –αν υπάρχει αυτό το είδος– δεν μπορεί παρά να είναι αδέξιος, χωρίς στηρίγματα και αδύναμος μπροστά σε εξελίξεις που απαιτούν υψηλά επίπεδα εξωστρέφειας και διαπραγματευτικής ικανότητος… Και ας μην νομιστεί ότι η διαφθορά είναι το αποκλειστικό προνόμιο των ελίτ. Αντιθέτως, κατακλύζει την καθημερινότητά μας από την στιγμή που διαθέτουμε ελάχιστη εξουσία ή μία έστω και μηδαμινή αρμοδιότητα στην δημόσια ιεραρχία… Η εξουσία διαφθείρει όχι λόγω του εύθραυστου της ανθρώπινης υπάρξεως, αλλά λόγω της φύσεώς της…».
Δεν καθαρίζεται, λοιπόν, αυτήν την περίοδο από κανενός είδους «αδιάφθορους» η «κόπρος» του Αυγείου, όσο θέαμα και αν παρουσιάζει η επιχείρηση «καθαρά χέρια» αλά ελληνικά. Η «διαφθορά» ήταν και παραμένει κινητήρια δύναμη για την εξουσία, συμμετείχε στην αναπαραγωγή των εξουσιαστικών σχέσεων, δυνάμωνε την εξάρτηση και τον κοινωνικό έλεγχο εν γνώσει, με την συνενοχή και την συναίνεση ολόκληρης της μεταπολιτευτικής «παλιοπαρέας» αριστερών και δεξιών. Και τότε τι συμβαίνει; Η «αποκάλυψη» των «σκανδάλων», ο αντίκτυπος τους σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι παντελώς ελεγχόμενος, όπως επανειλημμένα έχουμε εξηγήσει. Αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε εξουσιαστικά συμφέροντα και άγριους –είναι αλήθεια– ανταγωνισμούς, αλλά και δικλείδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής. Αλλά και κάτι ακόμα. Η «σκληρή τιμωρία» ορισμένων ή περισσότερων «διεφθαρμένων» έρχεται να δομήσει εκτός των άλλων τη «νέα» πολιτική τάξη, που εγκαθιδρύεται αργά αλλά σταθερά και αφού πρώτα «καταπιεί», όπως λένε κάμποσες κυβερνήσεις, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους «από κάτω»: «η ανομία τέλος, οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται». Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια έρχεται να επιβληθεί ως δήθεν κοινωνικό πρόταγμα, αφού η οποιαδήποτε αντίρρηση στην «αναγκαία για τον τόπο πολιτική και κοινωνική σταθερότητα» βαπτίζεται ύποπτη και προερχόμενη από «σκοτεινούς αποσταθεροποιητικούς κύκλους, που εδράζονται εντός και εκτός της χώρας».
Ευκαιρίες υπάρχουν πολλές, αλλά ορισμένες δράττονται ως ιδανικές, όπως αυτή που δόθηκε με την μη επιστροφή από άδεια του Χ. Ξηρού και το ανεκδιήγητο «διάγγελμα» που δημοσιοποιήθηκε ακολούθως, αλλά και η προβολή μιας εκφυλισμένης εικόνας «σκληρών» επαναστατών μέσα και έξω από τις φυλακές.
Η κοινωνική πειθάρχηση, λοιπόν, θεωρείται προαπαιτούμενο και οι απαγορεύσεις κινούνται με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης των «νέων» σχέσεων εξουσίας, σε ένα «νέο» αστυακό περιβάλλον, που έχει ήδη σχεδιαστεί και διαφημιστεί δεόντως για να καλύψει, όχι απλά την «απαιτούμενη» ανάπλαση του «παρακμιακού» κέντρου της πρωτεύουσας, αλλά του «νέου» πολίτη και της «νέας» καθαγιασμένης εξουσίας.
Είναι έτοιμοι, έχουν δέσει τον γάιδαρο τους και πλέον επαναπαύονται; Όχι βέβαια. Ανησυχούν και πολύ μάλιστα για κάποια «στραβή», ιδιαίτερα τους επόμενους μήνες κατά τους οποίους οφείλουν να εξασφαλίσουν το αίσιο πέρας ορισμένων διαχειριστικών τους κινήσεων.
Όσο για την εξασφάλιση ενός ικανοποιητικού επιπέδου σύμπνοιας μεταξύ των «ανταγωνιζόμενων» για την εξουσία μερίδων, μόνο συγχαρητήρια μπορεί να απονείμει κανείς στους δικαιούχους και δεν είναι λίγοι αυτοί και εκλεκτοί…
Ποιον να πρωτοθαυμάσουμε; Τους ολοένα και περισσότερο επιδεικνύοντες σωφροσύνη υπαλλήλους του συστήματος, συγνώμη του Συ.ρι.ζα., που ρίχνουν μαύρο δάκρυ για την απουσία μιας ηγετικής αστικής τάξης και σπεύδουν να δηλώσουν την κατάλληλη, όπως θεωρούν για τον «τόπο» υποψηφιότητά τους στην διαχείριση των «μνημονιακών» υποθέσεων και μοιάζουν με εκείνη την μαϊμού που όσο ανεβαίνει τόσο περισσότερο της φαίνεται ο κώλος;
Τους «μπες-βγες» στην μνημονιακή διαχείριση, εκείνους της ΔΗΜΑΡ με κεφαλή τον «υπεύθυνο» Κουβέλη;
Τα απομεινάρια του «τιμημένου» ΚΚΕ του οποίου ηγείται αυτός ο Κουτσούμπας, που κάθε λίγο τον βλέπει κανείς με υψωμένη την γροθιά και νομίζει ότι έχει ξεκινήσει η εργατική επέλαση προς το Μέγαρο Μαξίμου, ενώ στην πραγματικότητα το κόμμα του «λαού» πνέει τα λοίσθια προφανώς λόγω της μεγάλης του …αγωνιστικότητας και της πολύχρονης «αντισυναινετικής» του στάσης; Ή μήπως τους διωκόμενους «αντισυστημικούς» της Χ.Α. που έσπρωχναν και σπρώχνουν «αντισυστημικά» φανερά ή μη, μηχανισμοί της αστυνομίας, των ΜΜΕ, του στρατού και της εκκλησίας αλλά και μερίδας σεβαστών επιχειρηματιών;
Το έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα. Οι αγωνιστικές «βεβαιότητες» του παρελθόντος δεν αποτελούν εδώ και καιρό παρά το σαθρό έδαφος που εξακολουθούν να διαβαίνουν με έκδηλη νωθρότητα ακόμα και εκείνοι οι θιασώτες της πολιτικής και του κινήματος. Την ίδια στιγμή τα αντιφασιστικά ιδεώδη του κινήματος, όχι μόνο αδυνατούν να διακριθούν από εκείνα των δημοκρατών διωκτών, που στοχεύουν στην κάθαρση του πολιτικού συστήματος και στην εμπέδωση της πολιτικής συνεννόησης, αλλά μοιάζουν σαν τους «άβουλους» (;) ακολουθητές τους.
Η πολιτική «τράπουλα» μοιάζει να μοιράζεται «δίκαια» παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν ότι είναι «σημαδεμένη». Χρειαζόμαστε, λοιπόν, λέξεις ή αυτιά, ερωτήματα ή απαντήσεις, υπομονή ή ορμητικότητα, ενθάρρυνση ή αυτοσυγκράτηση, να γκρεμίσουμε ή να χτίσουμε με καρτερικότητα «κοιτώντας την εποχή μας με τα μάτια μιας μελλοντικής εποχής»;
Συσπείρωση Αναρχικών
Η πολιτική δεν ανήκει στον βούρκο, είναι ο ίδιος ο βούρκος. Οι πολιτικοί είναι τα βατράχια που μπαινοβγαίνουν εσαεί στον βούρκο, γιατί απλά είναι ο φυσικός τους χώρος, δηλαδή το στοιχείο τους. Στον βούρκο, όπως είναι γνωστό, δεν μπορεί να καθρεπτιστεί σε καμία περίπτωση ο καθαρός ουρανός, οι ακτίνες τού φωτός δεν μπορούν να τον διαπεράσουν. Αυτό ακριβώς αναδεικνύεται, όταν οι παρουσιαζόμενοι ως κήρυκες της «κάθαρσης» αναγγέλλουν την αναγκαιότητα της επιβολής μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» για να αντιμετωπισθεί η «παρέκκλιση» σε μια κατάσταση «βαθιάς διαφθοράς», μιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται πια ως «καταστροφή» εθνική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική. Το «παλαιό» πολιτικό προσωπικό και οι φορείς στους οποίους ανήκε ή εξακολουθεί να ανήκει, κατακερματίζονται για να ενωθούν και πάλι, με τον κάθε πιθανό συνδυασμό να είναι αποδεκτός, φθάνει ο στόχος τής «σταθεροποίησης» να φαντάζει εφικτός τουλάχιστον επί χάρτου. Όσο για τους «πιστωτές», διεκδικούν και ήδη φαίνεται να διασφαλίζουν για τον εαυτό τους μια «θεϊκή» υπόσταση, αφού φαίνεται να μπορούν ανεμπόδιστα να ασκούν την ισχύ τους στους πλέον αδύναμους να αντισταθούν, δείγμα τελικά της «απροσδιόριστης ενοχής» των τελευταίων… Έτσι η «πτώση», η απομάκρυνση από την «γη της επαγγελίας», τον παράδεισο, όπως χαρακτηρίζεται εμμέσως ή μη, η προηγούμενη κατάσταση, φαίνεται ως η «δίκαιη» τιμωρία, συνέπεια που είχε επισημανθεί, στους «ενόχους», που δεν μπορούν να επικαλεστούν πια «καμία δικαιολογία». Η σκληρότητα των «πιστωτών» έρχεται να δικαιολογηθεί πίσω από την άθλια γνωστή και παμπάλαια θέση: «ο εγκληματίας είναι αξιόποινος επειδή μπορούσε να έχει μια διαφορετική συμπεριφορά» και ο πιστωτής μπορεί να του κόψει μεγαλύτερο ή μικρότερο μέρος του σώματός του εκτιμώντας την σχετική …αναλογία με το μέγεθος τους χρέους!!!
Είναι φανερό ότι κατά βάθος δεν πρόκειται μόνο για ποινή, αλλά ταυτόχρονα και για «θεραπευτική αγωγή», που στοχεύει σε μια «ριζική αναμόρφωση». Και εδώ βρίσκεται στην πραγματικότητα το μέγεθος της απάτης εκείνων που επικαλούνται μια διαφορετική διαχείριση, μια επιστροφή απλώς σε μια ακόμη «πολιτική αλλαγή» ανασύροντας ό,τι πιο σάπιο από τον βούρκο της πολιτικής. Οι τελευταίοι δεν είναι απλά συνυπεύθυνοι, αλλά οι απαραίτητοι εγγυητές του συνολικού σχεδίου. Δεν προσφέρουν απλά συναίνεση καλώντας τους δυσαρεστημένους να βαδίσουν προς τα πίσω, να πάρουν δηλαδή τον δρόμο της επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, εμφανιζόμενοι ως οι αθεράπευτοι νοσταλγοί των «παλιών καλών ημερών». Με άλλα λόγια πρόκειται για μια ύψιστη συνεισφορά στην ενεργητική καταστολή από την πλευρά τού καθεστώτος και όχι για κάποιου είδους αποπροσανατολισμό. Σ’ αυτόν ακριβώς τον καμβά, από τον οποίο φυσικά λείπει εκκωφαντικά οποιαδήποτε προοπτική των λεγόμενων ενδιάμεσων διεκδικητικών αγώνων, οι πολιτικές διώξεις έρχονται όχι απλά ως το όχημα για το ξεκαθάρισμα των όποιων πολιτικών «λογαριασμών» –που παραμένουν εκκρεμείς για το «ακρωτηριασμένο» μέχρι «χθες» κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό– αλλά ως η έμπρακτη απειλή για τους εκατοντάδες χιλιάδες που απλά διαφωνούν στον τρόπο εκπροσώπησής τους στην «νέα τάξη» πραγμάτων…
Ο πληθυσμός των «ενόχων», όμως, δεν κατοικοεδρεύει μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά τουλάχιστον αφορά τον ευρωπαϊκό νότο, που «οφείλει» να αποδεχτεί και με άλλους όρους την γειτνίασή του με την «Νέα Μέση Ανατολή», όπως αυτή σχεδιάζεται ήδη από τους κυρίαρχους στα πλαίσια των ενοποιητικών «τεκτονικών μετακινήσεων» που εξελίσσονται.
Περί δικαίου, λοιπόν, ο λόγος και περί «τιμωρίας» των υπευθύνων που βρίσκονται «ανάμεσά» μας και βέβαια περί των «κοινών» ευθυνών εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων και των «θυσιών» που συνεπάγονται για τους τελευταίους:
«ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ, ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Καθένας από τους φαντάρους λοιπόν, επιστρέφοντας στο στάβλο, θα φάει τις ίδιες του τις βρωμιές, που θα έχουν γίνει πραγματικά και όχι μεταφορικά σκατά, χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν η τάξη του και χωρίς να επιτραπεί η παραμικρή κομπίνα. Δεν υπάρχει τρόπος να επιτραπεί στο γιόκα του κυρ-υπουργού να φάει ένα καρβέλι ψωμί, παρά μόνο τα ίδια του τα κακά. Όχι, κύριε: ή θα γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει ή δεν αξίζει τον κόπο να γίνει τίποτα. Να φάνε τα σκατά τους. Ακόμα καλύτερα: να φάνε όλα τα σκατά τους! Θα προτιμούσαν βέβαια να φάνε μια συμβολική ποσότητα. Τίποτα το συμβολικό, όμως στην τιμωρία τους! Καθένας τους πρέπει να φάει όλη την βρωμιά του. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι κάτι το απόλυτα δίκαιο: δεν είναι δυνατό να μεταχειριστεί κανείς με τον ίδιο τρόπο ένα δυστυχή που περίμενε το θάνατο των γονιών του για να μαζέψει λίγα χρήματα με κάποιον από εκείνους τους αναλφάβητους της Μινεάπολης που προσεύχονται στον θεό, ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονται μαύρους στην Γουατεμάλα. Όχι, κύριε! ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Στον καθένα τα σκατά που του ανήκουν ή τίποτα. Μην υπολογίζετε σε μένα, τουλάχιστον για κομπίνες αυτού του είδους.
Και αυτό που αποδεικνύει ότι η θέση μου είναι όχι μόνο άτρωτη, αλλά και ανιδιοτελής, είναι το ότι, όπως ήδη έχω αναγνωρίσει, υπό την ιδιότητα μου ως τέλειου παλιανθρώπου, θα ήμουν κι εγώ μέλος του στρατού των σκατοφάγων. Το μόνο που διεκδικώ είναι η αρετή ότι δεν εξαπατώ κανέναν.
Και αυτό με κάνει να αναλογίζομαι την ανάγκη να επινοήσω προκαταρκτικά κάποιο σύστημα, που θα επιτρέπει να ανιχνευθεί η παλιανθρωπιά στην περίπτωση αξιοσέβαστων προσώπων και να εκτιμηθεί επακριβώς το μερίδιο των σκατών που τους αναλογεί. Ένα είδος μέτρου της παλιανθρωπιάς που μας δείχνει με ένα δείκτη την ποσότητα των σκατών που παρήχθησαν από τον κύριο τάδε κατά την διάρκεια της ζωής του μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Αυτή η ποσότητα είναι που μας επιτρέπει να συναγάγουμε πόσα σκατά πρέπει να καταπιεί κανείς, ειλικρινά και καλοπροαίρετα, από την στιγμή που έχουν καταλογιστεί οι ευθύνες του.
Και από την στιγμή που θα έχει πραγματοποιηθεί η ακριβής μέτρηση σε κάθε άτομο, θα πρέπει να ξεκινήσει η πορεία του απέραντου στρατού προς τα στρατόπεδα του, όπου ο καθένας από τους στρατιώτες θα πρέπει να καταναλώσει την ακριβή ποσότητα της βρωμιάς του.
Ατελείωτη επιχείρηση όπως καταλαβαίνει κανείς (κι εδώ βρίσκεται η μεγάλη πλάκα), επειδή την ώρα της αφόδευσης, δυνάμει της Αρχής της Διατήρησης των Περιττωμάτων, θα αποβάλλουν την ίδια προσληφθείσα ποσότητα. Ποσότητα που θα τοποθετηθεί μπροστά από κάθε ρύγχος μέσω μιας αντιστροφικής συλλογικής διαδικασίας, σύμφωνα προς κάποια διαταγή στρατιωτικής φύσης και η οποία θα πρέπει να ξαναφαγωθεί. Και ούτω καθ’ εξής». (Περί Ηρώων και Τάφων, ERNESTO SABATO).
Καλή χρονιά, αδέλφια και μακριά από τον βούρκο, με βήματα αναρχικά, σταθερά και με συνέπεια…
Ιανουάριος 2014
Κύκλος Σύνταξης