Μολονότι έχουμε να ασχοληθούμε με σοβαρότερα πράγματα του αγώνα, είναι αναπόφευκτο κάποτε να ασχολούμαστε και με ορισμένα παρατράγουδά του. Έχει ενδιαφέρον πάντως να βλέπεις πόσο διαφορετικά τοποθετούνται μερικοί άνθρωποι όταν μιλούν προσωπικά απ’ όταν μιλούν για τα ίδια πράγματα σε δημόσια θέα. Όπως καλή ώρα ορισμένοι που υπογράφουν ένα κείμενο το οποίο απαντά, υποτίθεται, στα κείμενα των συλλογικοτήτων της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα (ΑΣΑ) για τον Αχελώο σχετικά με το τι έκαναν ορισμένοι στο εσωτερικό της και την προσπάθειά τους κατόπιν να σπεκουλάρουν πάνω στην ιστορία και τις κινητοποιήσεις της.
Εκείνοι λοιπόν που μιλώντας μας προσωπικά έλεγαν “το ξέρουμε ότι κάνουμε λάθος αλλά θα το πάμε μέχρι τέλους“, και “ναι, μαλακία έκανε ο δικός μας αλλά θα τον υπερασπιστούμε (γιατί είναι δικός μας!)”, είναι οι ίδιοι που προσπαθούν τώρα να εμφανισθούν πολιτικά αδικημένοι και υπερασπιστές του αδίκως διωκόμενου “δικού” τους από την κακία του κόσμου! Είναι διασκεδαστική η προσπάθειά τους να αντιστρέψουν την πραγματικότητα ώστε να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, αλλά τα πράγματα για τα οποία υποχρεώθηκαν να τοποθετηθούν μετά τη δική μας πολιτική καταγγελία δεν είναι και τόσο αστεία.
Τα πράγματα καταρχάς έχουν ως εξής: Κανείς δεν μας ζήτησε βέβαια την πολιτική εξόντωση οποιουδήποτε και πολύ περισσότερο δεν ζητήσαμε εμείς κάτι τέτοιο από την εφ. Γκιλοτίνα, στην οποία άλλωστε δεν απευθυνθήκαμε ποτέ και καθ’ οιονδήποτε τρόπο, δεδομένου ότι με το Στέκι Αγρινίου συνεργαζόμασταν και όχι με αυτήν! Οπότε τζάμπα εμφανίζονται παριστάνοντας τους ηρωικούς υπερασπιστές του υποτίθεται αδικημένου φίλου τους. Εμείς το μόνο που ζητήσαμε από εκείνους που συνεργαζόμασταν είναι να μη μας φορτώνεται οποιοσδήποτε η συμπεριφορά του οποίου δεν εξηγείται, δεν δικαιολογείται και δεν είναι ανεκτή ανάμεσά μας. Αν νομίζουν ότι η άρνησή μας να δεχτούμε την απολίτικη κι αντισυντροφική συμπεριφορά οποιουδήποτε μας πλησιάζει συνιστά πολιτική εξόντωσή του και για αυτό και θα έπρεπε να τον ανεχτούμε, δεν έχουμε να πούμε τίποτα.
Σε ό,τι μας αφορά λοιπόν, ως Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία ενημερωθήκαμε κάποια στιγμή από μία συγκεκριμένη συλλογικότητα καταληψιών ότι μέλη της απειλούνταν από ορισμένα άτομα. Επειδή δύο από αυτά τα άτομα είχαν εμφανισθεί ανάμεσά μας στα πλαίσια της ΑΣΑ μέσω φίλων τους και είχαν εκφράσει την επιθυμία να συμμετέχουν στη διοργάνωση της κινητοποίησής μας στον Αχελώο το 2012, ζητήσαμε να τοποθετηθούν για όσα τους καταλογίζονταν. Διότι, εφόσον ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μας, είχε μεγάλη σημασία για μας εάν αυτά που τους αποδίδονταν ως γεγονότα ήταν βάσιμα ή όχι.
Αντί κάποιας απάντησης ή τοποθέτησης, ενημερωθήκαμε από ένα άλλο άτομο ότι οι καταγγελλόμενοι για τις απειλές δεν θα συμμετείχαν τελικά στην ΑΣΑ και την κινητοποίησή της για δικούς τους λόγους και πως θα τοποθετούνταν αργότερα. Επιπρόσθετα όμως το ίδιο άτομο μας ενημέρωσε ότι “θα τους υπερασπιστούμε γιατί είναι δικοί μας”! Δεν αντιληφθήκαμε ακριβώς το νόημα αυτής της φράσης καθώς και της διαμεσολάβησης τους, αλλά, αφού οι καταγγελλόμενοι εξαφανίστηκαν από την ΑΣΑ, ακυρώθηκε και η βάση πάνω στην οποία ζητήσαμε την τοποθέτησή τους σχετικά με ό,τι τους καταλογιζόταν.
Η κινητοποίηση λοιπόν της ΑΣΑ τον Αύγουστο του 2012 στον Αχελώο πραγματοποιήθηκε κανονικά χωρίς τη συμμετοχή των καταγγελλόμενων και αφού αποτρέψαμε τυχόν παρατράγουδα από θερμόαιμους φίλους τους που ήθελαν να τη μετατρέψουν σε πεδίο αντιπαράθεσης με όποιον από τους καταγγέλλοντες καταληψίες θα ερχόταν να συμμετάσχει.
Στη συνέχεια, το ίδιο πάλι άτομο που μας συνήθισε να μιλά προσωπικά εξ ονόματος της συλλογικότητάς του και να διαμεσολαβεί τον έναν από τους καταγγελλόμενους, μας ενημέρωσε ότι αντί του ίδιου του εγκαλούμενου φίλου του θα απαντούσε η ομάδα του, η οποία όμως, όπως μας είχε πληροφορήσει προηγουμένως, είχε διαλυθεί προσφάτως!
Τέλος πάντων, το ένα από τα δύο καταγγελλόμενα πρόσωπα είχε την ευθύτητα να απαντήσει στην καταγγελία, χωρίς ωστόσο να τη διαψεύδει όσον αφορά τις απειλές, ενώ, προς μεγάλη μας έκπληξη, στη θέση του άλλου καταγγελλόμενου εμφανίστηκαν με υπογραφή “κάποιοι”, οι οποίοι, χωρίς να τοποθετηθούν καθόλου για το θέμα των απειλών και όσα άλλα καταγγέλλονταν, κατηγόρησαν τη συλλογικότητα των καταληψιών που είχε κάνει την καταγγελία σαν ρουφιάνους και ρατσιστές!
Στην απορία και τα ερωτηματικά μας γι’ αυτό το απαράδεκτο κείμενο, το ίδιο πάλι άτομο που διαμεσολαβούσε τον καταγγελλόμενο φίλο του απάντησε ότι ήταν ένα λάθος, αλλά δεν μπορούσαν πια να το πάρουν πίσω! Το κείμενο αυτό, που συγκάλυπτε κανονικότατα τον καταγγελλόμενο και καθύβριζε τους απειλούμενους από αυτόν, μας υποχρέωσε να ζητήσουμε να σταματήσουν επιτέλους τα μισόλογα και να δοθούν ξεκάθαρες πολιτικές απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματά μας, μιας και στους “κάποιους” που το υπέγραφαν ή το υιοθετούσαν ήταν και ορισμένοι που συνεργαζόμασταν μαζί τους. Απαντήσεις, όχι πια από τον ίδιο που μιλούσε και κινούνταν προσωπικά διαμεσολαβώντας κανονικότατα τους άλλους, αλλά από τη συνέλευση του Στεκιού Αγρινίου που συμμετείχε στην ΑΣΑ και με την οποία συνεργαζόμασταν.
Στο μεταξύ είχαμε πληροφορηθεί και άλλα περιστατικά με την προβληματική συμπεριφορά του ατόμου που υπερασπίζονταν μερικοί με το επιχείρημα ότι ήταν “δικός” τους: ξυλοκοπήματα μέσα σε συνέλευση καθώς και τραμπουκισμοί σε βάρος συντρόφου που απειλήθηκε ότι αυτός και οι φίλοι του θα πάθουν διάφορα. Δεν ήταν σίγουρα από τις περιπτώσεις που θα αποδεχόμασταν ανάμεσά μας σιωπηρά και μας κατέλαβε μεγάλος σκεπτικισμός για ορισμένους συντρόφους που συνεργαζόμασταν μαζί τους, στο βαθμό που συγκάλυπταν με μισόλογα αυτές τις απαράδεκτες καταστάσεις, αν δεν τις υπερασπίζονταν κιόλας.
Απάντηση όμως στις γραπτές θέσεις και τα πολιτικά ερωτήματα που στείλαμε για αυτό το ζήτημα στη συλλογικότητα με την οποία συνεργαζόμασταν δεν πήραμε ποτέ, οπότε, εξαιτίας της παγιοποιημένης πια διαμεσολάβησής της και της προφανούς αδυναμίας της να απαντήσει συλλογικά, έμεινε εκκρεμές το τι είδους συνεργασία θα είχαμε μαζί της στο μέλλον. Μετά από μήνες, μας ήρθε μια επιστολή ενός άλλου ατόμου -όχι από το Στέκι που απευθύναμε τα ερωτήματά μας – το οποίο κάπου ανάμεσα σε άλλα φληναφήματα αναφερόταν και στο επίδικο ζήτημα με τρεις-τέσσερις λέξεις, λέγοντας ότι “ήταν άδικες οι κατηγορίες” σε βάρος του καταγγελλόμενου, χωρίς να λέει όμως ούτε ποιες ήταν αυτές ούτε γιατί ήταν άδικές. Και δεν θα μπορούσε να το λέει γιατί απλούστατα δεν ήταν καθόλου άδικες! Αυτό άλλωστε που αρνούνταν να αποδεχτούν δημόσια το αποδέχονταν οι ίδιοι μιλώντας μας ιδιωτικά, μέχρις ότου το αποδέχτηκε και ο ίδιος ο καταγγελλόμενος ένα χρόνο μετά! Με λίγα λόγια, αντί να κάνουν κάποια κριτική στον “δικό” τους για τα λάθη του ώστε να τα κριτικάρει κι ο ίδιος ως τέτοια, τα αποσιώπησαν, κατηγορώντας όσους τα καταλόγισαν, ενώ αυτό που μας ζητούσαν, χωρίς να δίνουν καμία απάντηση στα ερωτήματά μας, ήταν να τον συγκαλύψουμε και εμείς και να τον υπερασπιστούμε!
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον αγώνα για τον Αχελώο; Καμία! Πρόκειται για ορισμένα παρεΐστικα και απολίτικα φαινόμενα του ευρύτερου “χώρου” (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό), τα οποία μερικοί είχαν τη φαεινή ιδέα να τα εμπλέξουν με τη ΑΣΑ για να τους δώσουν και κάποια πολιτική υπόσταση. Αλλά δεν τα λογάριασαν καλά, διότι τόσο εμείς όσο και άλλοι σύντροφοι της ΑΣΑ σε καμία περίπτωση δεν ήμασταν διατεθειμένοι να ανεχτούμε ανάμεσά μας και να μοιραστούμε μαζί τους τις παρέες τους και τα προβλήματά τους.
Ο ισχυρισμός τους ότι η επιλογή μας να πάρουμε τις αποστάσεις μας από αυτές τις αξιοθρήνητες καταστάσεις οφείλεται στο ότι αρνούμασταν κάποιες διαφορετικές απόψεις είναι αστείος. Η ΑΣΑ είναι μια ανοιχτή πολιτική διαδικασία και ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα αντιπαρατιθέμενων απόψεων. Το ζήτημα που τέθηκε ήταν ήθους και συμπεριφοράς ορισμένων που παρεμπιπτόντως ποτέ δεν μπόρεσαν να καταθέσουν ή να καταγράψουν κάποια ιδιαίτερη άποψη για το αντικείμενο της ΑΣΑ. Εκτός αν μερικοί θεωρούν άποψη το “ό,τι να ’ναι” και το “όλα μέσα”. Εκείνο που αρνηθήκαμε ήταν η σιωπή και η ανοχή μας σε μια σειρά απολίτικων κι αντισυντροφικών συμπεριφορών.
Μετά λοιπόν από τη γραπτή τοποθέτησή μας στην ΑΣΑ για αυτό το ζήτημα, υποστηρίζοντας ότι ορισμένες συμπεριφορές και η συγκάλυψή τους δεν μπορούν να είναι αποδεκτές, σιωπηρά και χωρίς οποιαδήποτε απάντηση ή τοποθέτηση από μέρους τους, εξαφανίστηκαν οι συγκαλύπτοντες τον “δικό” τους. Και ενώ εμείς, μετά από ένα διάστημα, συζητούσαμε για τη διοργάνωση της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα στον Αχελώο τον Αύγουστο του 2013, πληροφορηθήκαμε ότι αυτοί απηύθυναν εσωτερικά καλέσματα σε διάφορες ομάδες για να συνεχίσουν μαζί τους, όπως έγραφαν, τις κινήσεις που γίνονται εδώ και χρόνια στη Μεσοχώρα! Και από ποιον γίνονταν τόσα χρόνια αυτές οι κινήσεις; Από την Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα! Δηλαδή προτίθεντο να την υποκαταστήσουν κανονικότατα μαζί με τον “δικό” τους και όποιον άλλο πρόθυμο να ακολουθήσει το κάλεσμά τους.
Οι συλλογικότητες της ΑΣΑ, μη μπορώντας πλέον να σιωπήσουν απέναντι στα καμώματα και τις μεθοδεύσεις τους, κατήγγειλαν δημόσια την επιχειρούμενη υποκατάστασή της και τη λεηλασία του λόγου και του έργου της, προσδιορίζοντας με ακρίβεια για μια ακόμη φορά το πολιτικό κι αξιακό πλαίσιο λειτουργίας και παρέμβασής της, κι ενημερώνοντας όποιον κινείται έξω από αυτό το πλαίσιο της ΑΣΑ ότι καλά θα κάνει να κρατήσει και τις αποστάσεις του από αυτήν και να μην επιχειρήσει ούτε στο ελάχιστο την υποκατάσταση ή τη διεμβόλιση των κινητοποιήσεών της.
Μιλώντας τώρα, και κατόπιν της φετινής παρουσίας μας στον Αχελώο στις 14-18 Αυγούστου, θα πρέπει να διαπιστώσουμε ότι η ΑΣΑ, αυτοκαθοριζόμενη στο σχεδιασμό και την πραγματοποίηση των κινήσεών της, υπερκαθόρισε τελικά κι αυτούς που ήθελαν να σπεκουλάρουν πάνω της. Γιατί από τη στιγμή που προσδιόρισε δημόσια τις ημερομηνίες, τη διάρκεια και το πλαίσιο της κινητοποίησής της οι φερέλπιδες συνεχιστές των μακροχρόνιων κινήσεών της αναπροσαρμόστηκαν ανάλογα, αλλάζοντας τους αρχικούς σχεδιασμούς τους. Και αποφεύγοντας να προκαλέσουν ανεπιθύμητες καταστάσεις, μπορεί να πει κανείς ότι συνέδραμαν κιόλας την όλη κινητοποίηση της ΑΣΑ, δεδομένου ότι, χωρίς αμφιβολία, προσδιορίστηκαν τελικά από αυτήν.
Αν δεν ξεχνούσαν κιόλας να γράψουν στην αφίσα τους ότι η κινητοποίηση αφορά την εναντίωση στα φράγματα, τα οποία αυτά καθαυτά, και χωρίς την εκτροπή του Αχελώου, καταδικάζουν σε καταστροφή τη Μεσοχώρα και τον άνω ρου του ποταμού, θα ήταν ακόμα περισσότερο εντός των προταγμάτων του αγώνα. Εκτός εάν υποθέσουμε ότι η απουσία κάθε αναφοράς στα φράγματα του Αχελώου είναι σκόπιμη γιατί σαν τοπικιστές που διατείνονται πως είναι ενοχλούνται αποκλειστικά και μόνο από την εκτροπή που θα στερήσει το νεράκι του ποταμού από τον τόπο τους στέλνοντάς το στον θεσσαλικό κάμπο.
Και μιας και μιλάμε για τον τοπικισμό που επικαλούνται, δηλ. τον σεχταρισμό τους, και αναλώνονται να εξηγήσουν από δήθεν αγωνιστική σκοπιά, προφανώς παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν τι ακριβώς τους καταλογίσαμε και προσπαθούν να ενεργοποιήσουν εκεί που απευθύνονται τοπικιστικά αντανακλαστικά τύπου : η εκτροπή του Αχελώου αφορά εμάς τους ντόπιους στην Αιτωλοακαρνανία, τι δουλειά έχουν οι ξενομερίτες της ΑΣΑ; Θέλουν βέβαια να ξεχνούν ότι οι “ξενομερίτες” ήταν αυτοί που με συνέπεια και συνέχεια σε βάθος χρόνου ανέδειξαν σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα τόσο ευρύτερα όσο και κατά τόπους.
Προσπαθούν μάλιστα να χρησιμοποιήσουν στρεβλά, και χάριν της σπέκουλας, τη χρόνια επιχειρηματολογία και πρόταση της ΑΣΑ για τη διεύρυνση του αγώνα και στη Θεσσαλία, όπου επικεντρώνεται η κρατική προπαγάνδα για την καταστροφή του Αχελώου στο όνομα της ανάπτυξης. Πρόταση που, ως γνωστόν, όταν έγινε πράξη, έγινε από την ίδια την ΑΣΑ, κινητοποιώντας τις δυνάμεις που υπάρχουν κατά τόπους και παράγοντας μαζί με άλλους συντρόφους μια σειρά κινήσεων, όπως εκδηλώσεις και πορείες.
Διαστρεβλώνοντας την απτή πραγματικότητα, αυτοί οι όψιμοι τοπικιστές θέλουν τώρα χάριν του σεχταρισμού τους να εμφανίζονται ως “ντόπιοι” στον Αχελώο σε σχέση με τους “ξενομερίτες” της ΑΣΑ. Κι επιχειρούν επιπλέον να συγκρίνουν την περίπτωσή τους ως δήθεν ντόπιων με τους αγωνιζόμενους κατοίκους στη ΒΑ Χαλκιδική (!), καταλήγοντας στη γελοιότητα. Για να τελειώνουμε με τις βλακείες, στη Μεσοχώρα και τη χαράδρα του Πίνδου όπου φράσσεται ο Αχελώος, πλην των κατοίκων της, όλοι οι υπόλοιποι είναι εξίσου ξενομερίτες, είτε εκκινούν από την Αθήνα είτε από το Αγρίνιο. Όσο για τη διοργάνωση των κινητοποιήσεων της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα στη Μεσοχώρα όπου και επικεντρώνεται ο αγώνας για την προάσπιση του Αχελώου, δεν ήταν ποτέ μια υπόθεση “ντόπιων” ή “ξένων”, άλλα υπόθεση όσων αγωνίζονται από κοινού και συντονισμένα για την προάσπιση του ποταμού κι ευρύτερα της φύσης από τη λεηλασία του κράτους και του κεφαλαίου.
Επιπλέον, είναι ολότελα διαφορετικό εκείνο που εμείς είπαμε πως επιδίωκαν ορμώμενοι από μια σκοπιά πολιτικά ασόβαρη κι ολότελα άσχετη: να χρησιμοποιήσουν το δοκιμασμένο από χρόνια σχήμα της ΑΣΑ και τις κινητοποιήσεις της σαν όχημα δημιουργίας κάποιου είδους τοπικής αναρχικής οργάνωσης στη δυτική Ελλάδα. Αυτά που πασχίζουν να πουν περί δήθεν τοπικιστικού αγώνα για τον Αχελώο είναι παντελώς άσχετα κι αποτελούν προϊόν της αμηχανίας να τοποθετηθούν πάνω στο πραγματικό ζήτημα. Και αυτό δεν ήταν η μορφή του αγώνα για τον Αχελώο αλλά η χρησιμοποίηση του σχήματος της ΑΣΑ ως πόλου συσπείρωσης και μέσου για αυτό που κάποια στιγμή εμπνεύστηκαν: ένα είδος αναρχικής οργάνωσης που φαντάζονταν στην περιοχή τους με επίκεντρο τον εαυτό τους. Για αυτό άλλωστε και χάριν της “οργάνωσης” έφεραν στην ΑΣΑ -και κατόπιν δικαιολογούσαν και συγκάλυπταν- τον όποιο “δικό” τους, κι όχι χάριν του αγώνα για τον Αχελώο, που δεν έχει βέβαια σχέση με τα καμώματα του ενός ή του άλλου ουρανοκατέβατου που είδε φως και μπήκε!
Αυτά που γράφουν τώρα περί του δήθεν αγωνιστικού τοπικισμού τους δεν απαντούν σε τίποτα σε εκείνα που γράψαμε, και το κάναμε δημόσια ακριβώς γιατί. εξαιτίας των υπεκφυγών και της παρελκυστικής στάσης τους, δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε μαζί τους: “Όποιος αναφέρεται στην πανελλαδική διάσταση του ζητήματος του Αχελώου, και μάλιστα μπροστά στην άμεση προοπτική ολοκλήρωσης της καταστροφής του, θα έπρεπε να κινείται και να απευθύνεται αναλόγως κι όχι να χρησιμοποιεί το ζήτημα, την οργάνωση και τον αγώνα γι’ αυτό προσχηματικά, επιδιώκοντας μια τοπικιστική οργανωτική συσπείρωση στην περιοχή του γύρω από τον εαυτό του. Η ΑΣΑ ήταν εξαρχής, όπως προτάθηκε από την πρωτοβουλία μας και υιοθετήθηκε από όλους όσοι συμμετείχαν, ένας μετωπικός σχηματισμός κατά βάση για το ζήτημα του Αχελώου. Στην πορεία, και με βάση την επιτυχία και την απήχηση των κινήσεών μας σε βάθος αρκετών χρόνων, γεννήθηκε κάποια στιγμή σε ορισμένους η ιδέα ότι η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εκ μέρους τους σαν εργαλείο και μέσον για την επίτευξη οργανωτικών στόχων οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με αυτήν και στερούνταν στοιχειώδους σοβαρότητας. Γι’ αυτό και είχαν την αντίληψη ότι η ΑΣΑ θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν σημείο συσπείρωσης φίλων τους, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έχουν τόση σχέση με τον Αχελώο όση έχουν με τον Γάγγη και τον Μισισιπή, και που επιπλέον αποδείχτηκε ότι κάποιοι από αυτούς έπρατταν και συμπεριφέρονταν τόσο σε άλλους όσο και μεταξύ τους με τρόπους (απειλές, τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς) που καμία συλλογικότητα η οποία σέβεται τον εαυτό της δεν θα ανεχόταν”.
Τελειώνοντας να προσθέσουμε μια φράση από το κείμενό τους : “Γιατί θεωρούμε ότι ακόμη και οι αντιπαραθέσεις μπορούν και δημιουργούν γόνιμο έδαφος όχι για την καταστολή των αντιστάσεων αλλά για την ριζοσπαστικοποίηση και την άμβλυνσή τους, άμβλυνση που μας ενδιαφέρει πρωτίστος μιας και έχει να κάνει με το διαρκή και ακηδεμόνευτο (από οποιονδήποτε έχει κάτι αντίθετο στο μυαλό του) αγώνα”. Συμφωνούμε, με τη διαφορά ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για την άμβλυνση των αντιστάσεων αλλά για το ακριβώς αντίθετο, την όξυνση τους, που δεν έχει όμως σε τίποτα να κάνει με την περιχαράκωση στον τοπικιστικό σεχταρισμό, την ασύστολη κηδεμόνευση, διαμεσολάβηση και τη συγκάλυψη των “δικών” μας όταν επιδίδονται σε απειλές και τραμπουκισμούς.
Όσο για τα υπόλοιπα παιδιαρίσματά τους, θα πούμε μόνο ότι ο Αχελώος είναι σίγουρα μεγάλος ποταμός και ρέει ακόμα στην κοίτη του σε όλη τη διάρκεια του έτους, οπότε είναι απορίας άξιο που πηγαινοέρχονται προσανατολιζόμενοι με βάση τις ημερομηνίες των καλεσμάτων της ΑΣΑ, ψάχνοντας μέρος για να κατασκηνώσουν κάπου δίπλα της και τρόπο να οικειοποιηθούν οτιδήποτε από την ιστορία και τις κινητοποιήσεις της.
Εκείνο που έχει σημασία για μας είναι ότι η κινητοποίηση που καλέστηκε από την ΑΣΑ στη Μεσοχώρα στις 14-18 Αυγούστου 2013 -με την εκδήλωση στην πλατεία του χωριού και την πορεία στο φράγμα- πραγματοποιήθηκε επιτυχώς όπως κάθε χρόνο, με απήχηση στην τοπική κοινωνία και στήριξη από αρκετές συλλογικότητες και συντρόφους που εμπνέονται από τη συνέπεια στο σκοπό της και συμβαδίζουν με το αντιεξουσιαστικό αξιακό και πολιτικό πλαίσιό της. Για την παρουσία ορισμένων άλλων που έσπευσαν κι αυτοί, εκόντες άκοντες, με βάση το κάλεσμα της ΑΣΑ, μολονότι εκείνο που θα ήθελαν ήταν να την υποκαταστήσουν επειδή δεν μπορούσαν να τη φέρουν στα μέτρα τους, δεν θα προσθέσουμε άλλα.
Αρκετά ασχοληθήκαμε με αυτούς που ήξεραν ότι έκαναν λάθος αλλά μη μπορώντας να το διορθώσουν το έκαναν σημαία τους, ψάχνοντας κι άλλους για να το μοιραστούν. Εμείς συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο που βαδίζουμε χρόνια, απαλλαγμένοι πια από το βάρος απολίτικων, αντισυντροφικών κι αντικινηματικών καταστάσεων που δεν ταιριάζουν στον αγώνα μας.
Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία