Είναι γεγονός ότι οι θεωρητικές θέσεις που υπάρχουν στη πλειονότητα των αγώνων που διεξάγουν διάφορες μερίδες της κοινωνίας περιστρέφονται γύρω από την διεκδίκηση δικαιωμάτων, την εξασφάλιση συμφερόντων («τα εργατικά συμφέροντα πρώτα») και τη βελτίωση του τρόπου ζωής στον πολιτισμό είτε με την απαίτηση μεταρρυθμίσεων είτε προτάσσοντας μια πολιτική ή κοινωνική επανάσταση. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις κυμαίνονται κατά βάση σε ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και κυρίως αποσκοπούν στην βελτίωση των όρων ζωής ενός τύπου ανθρώπου έτσι όπως τον διαμόρφωσε η κυριαρχία με ανάγκες που μόνο ένα εξουσιαστικό σύστημα μπορεί να καλύψει. Η εμμονή σε ταξικές αναλύσεις και η προώθηση της λεγόμενης πάλης των τάξεων είναι άτοπη απʼ την στιγμή που η σύσταση της κοινωνίας και οι σχέσεις που αναπαράγει βασίζονται σε πολύ πιο πολύπλοκες διαδικασίες, από τον απλό διαχωρισμό των ανθρώπων στα «κουτάκια» των ταξικών αναλύσεων. Το παράδοξο κατά βάση στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές κοινωνίες (και όχι στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες) είναι ότι ναι μεν υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπων και η φτώχεια άλλα αυτό συμβαίνει μέσα σε μια συνθήκη πληθώρας πλαστών αναγκών, ατελείωτων καταναλωτικών προϊόντων όπου η οικονομική ανέχεια είναι μια εντελώς σχετική και διακυμαινόμενη κατάσταση. Σαφέστατα και μέσω της οικονομίας οι άνθρωποι εκβιάζονται και αναγκάζονται να πειθαρχήσουν στην εξουσία, όμως αυτή η κατάσταση δεν είναι παρά μια πτυχή της πραγματικότητας επειδή η κυριαρχία επιβάλλεται σε διάφορα επίπεδα και με διάφορους τρόπους σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο σε ανθρώπους.
Αποδείχθηκε, αν και κάποιοι το είδαν ήδη από τον 19ο αιώνα, ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων είναι αδύνατο να οδηγήσει νομοτελειακά ή μη σε κάποιου είδους απελευθέρωση και πιο συγκεκριμένα στη κοινωνική (σύμφωνα με αυτούς που υποστήριζαν αυτό το δόγμα). Σήμερα πολλά χρόνια μετά από τις πρώτες τέτοιου είδους αφελείς υποθέσεις παρατηρούμε ότι όχι μόνο δεν επήλθε η λεγόμενη κοινωνική απελευθέρωση από την ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων αλλά αντιθέτως το εξουσιαστικό οικοδόμημα διογκώθηκε καταδυναστεύοντας και εξολοθρεύοντας κάθε μορφή ζωής για την επικράτηση του πειθαρχημένου-πολιτισμένου ανθρώπου.
Στην ουσία κανένα είδος απελευθέρωσης δεν μπορεί να προκύψει αν δεν αμφισβητηθεί η κυριαρχία συνολικά, και όχι μόνο η οικονομική και πολιτική εξουσία ως αυθύπαρκτα σχήματα (χωρίς να γίνεται σύνδεση με την δόμηση του πολιτισμού), αλλά ξεκινώντας από τους ιδεολογικούς άξονες πάνω στους οποίους δομείται και αναπαράγεται η κυριαρχία, έτσι όπως εκφράζονται σε όλο τον κόσμο με πράξεις επιβολής και διαμόρφωσης κοινωνικών στερεοτύπων. Η συνολική αμφισβήτηση και άρνηση της κυριαρχίας δεν μπορεί να αφήσει ακλόνητο τον εξουσιαστικό διαχωρισμό της ανθρώπινης κοινωνίας από την ολότητα του φυσικού κόσμου, ούτε μπορεί να προσπεράσει την εξουσιαστική επιβολή εις βάρος των μη ανθρώπινων ζώων. Οπότε μιλώντας για ολική απελευθέρωση γίνεται μια προσπάθεια να αναδειχθεί το ότι η ελευθερία είναι μια συνολική κατάσταση, που δεν αφορά μόνο το ανθρώπινο είδος, ως διαχωρισμένο από την φύση και εξαρτημένο από ένα τεχνικό σύστημα όπως δηλαδή το όρισε η κυριαρχία και ο πολιτισμός.
Αν δεν υπάρξει η απελευθέρωση (με την έννοια μίας ενιαίας –ολιστικής θεώρησης) κάθε πλάσματος και της ίδιας της γης από τον πολιτισμό τότε δεν μπορεί να υπάρξει καθόλου ελευθερία, αλλά ένα άλλο εξουσιαστικό σύστημα που εν τέλει θα ενδυναμώσει την κυριαρχία, όπως οδήγησε τους ανθρώπους ο οικονομισμός και η λεγόμενη θεωρία των σταδίων του μαρξισμού.
Η καταστροφή κάθε κλουβιού και φυλακής δεν μπορεί παρά να είναι ο απώτερος στόχος του απελευθερωτικού αγώνα που κινείται ενάντια στο οικοδόμημα του πολιτισμού. Αφού ο πολιτισμός ως μόρφωμα εμπερικλείει όλες τις σχέσεις εξουσίας που καταστρέφουν τον ελεύθερο και φυσικό τρόπο ζωής. Το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης μπορεί να ειδωθεί μόνο σαν ένα πρόταγμα για την αναρχία σαν συνολική κατάσταση φυσικής διαβίωσης χωρίς τα πολιτικά στεγανά και την αντανάκλαση της πολιτισμένης κοινωνικής οργάνωσης.
(Κείμενο από το έντυπο ”Ο Ζωϊκός Κόσμος Και Η Μηχανή Καταπίεσης Του Πολιτισμού Από Μια Αναρχική Οπτική”)
