Η συνέλευσή μας, όπως είχαμε ανακοινώσει και σε προηγούμενη δράση μας βλ. https://www.facebook.com/1452231711753592/posts/2944853855824696/?app=fbl ή εδώ https://athens.indymedia.org/post/1614661/, αποτελείται αποκλειστικά από νυν και πρώην εργαζόμενες, που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στον χώρο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και των Διεθνών Οργανισμών. Μέσα από τις διαδικασίες των κλειστών συνελεύσεών μας, προσπαθούμε να μην αφήσουμε καμία και κανέν@ μόνο, απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία των αφεντικών.
Αρχικά, η Μιράντα που δουλεύει περισσότερα χρόνια στο ΔΟΜ, μας μίλησε για την απουσία συνδικαλιστικού οργάνου, με αποτέλεσμα τα εργαζόμεν@ να είναι συνέχεια εκτεθειμένα στις αυθαιρεσίες των ανώτερων στελεχών και των «αξιολογήσεων» τους. «Στο ΔΟΜ, ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία, δεν υφίσταται. Εργαζόμενες και εργαζόμενοι που έχουν επιχειρήσει να απεργήσουν, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις, που περιλαμβάνουν ως και απειλές για «λήξη συνεργασίας». Αν και πριν μερικά χρόνια, σε περιβάλλον πλήρους μυστικότητας, επιχειρήθηκε η δημιουργία σωματείου, εν τέλει η προσπάθεια δεν καρποφόρησε, καθώς αρκετές συναδέλφισσες και συνάδελφοι φοβήθηκαν την έκθεση στη διοίκηση και συνακόλουθα την απόλυση».
Και η Βάγια συμπλήρωσε. «Το σύνολο των εργαζόμενων στο ΔΟΜ, καλείται να εργαστεί σε ένα καθεστώς διαρκούς επισφάλειας, χωρίς δικαιώματα, χωρίς προσωπικό χρόνο, και με τεράστιο ανταγωνισμό, δημιουργώντας κανιβαλιστικές σχέσεις μεταξύ τους, στρες και δυσβάστακτη καθημερινή πίεση. Τέλος δεν υπάρχει καμία μέριμνα για τη ψυχολογική αποφόρτιση των εργαζομένων».
Αξίζει να σημειωθεί σύμφωνα με τις αδελφές μας, ότι στο ΔΟΜ, «υπογράφονται ακόμα και μηνιαίες συμβάσεις, αν και, το σύνολο των εργαζομένων, καλύπτει, πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Επίσης έχει παρατηρηθεί, ότι αρκετά από τα εργαζόμενα που χαρακτηρίζονται ως «απείθαρχα», τόσο από τις διοικήσεις των Διεθνών Οργανισμών, όσο και από τις διοικήσεις των ΜΚΟ, δέχονται φρονηματικό αποκλεισμό και δεν μπορούν να ξανά εργαστούν εύκολα, στο συγκεκριμένο χώρο».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα επί διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λέει η Βάγια που παλιότερα εργαζόταν ως ψυχολόγος και για την MKO PRAKSIS, «αποτέλεσε η αναστολή λειτουργίας 11 δομών ασυνόδευτων ανηλίκων της συγκεκριμένης ΜΚΟ, στις αρχές του 2019, λόγω «καθυστερήσεων» στην εκταμίευση των δόσεων από το Εθνικό Πρόγραμμα Μετανάστευσης, Ασύλου και Ένταξης. Τη συνέχεια της λειτουργίας των συγκεκριμένων δομών τις ανέλαβε ο ΔΟΜ. Παρά τις «δεσμεύσεις» της τότε αναπληρώτριας υπουργού Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώς Φωτίου, αλλά και του ΔΟΜ, ότι θα απορροφηθεί «η πλειονότητα των εργαζομένων που «διαθέτουν τα προσόντα» και των οποίων οι συμβάσεις δεν θα ανανεωθούν από την PRAKSIS», αρκετά από τα εργαζόμεν@, που είχαν διεκδικήσει τα στοιχειώδη δικαιώματα τους, για όσο καιρό εργάζονταν στη συγκεκριμένη ΜΚΟ, ύστερα από υπόδειξη, του τότε γλοιώδη παρενοχλώντα προέδρου της, Αλέξη Μαργαλιά, μετά τη μετάβαση των δομών στο ΔΟΜ, έμειναν άνεργα, καθώς τα έστειλαν σε δομές που έκλεισαν ακόμα και μετά από μερικές μέρες λειτουργίας. Συνακόλουθα συζητάμε για μια ΜΚΟ, που το 2017 τιμήθηκε με το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη σε επίσημη τελετή βράβευσης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, και μερικούς μήνες αργότερα, καταχράστηκε, επί ένα χρόνο, ακόμα και το χαρτζιλίκι που δινόταν στα ασυνόδευτα ανήλικα».
Στην συνέχεια, οι αδελφές μας, Μιράντα και Βάγια, μας μετέφεραν ένα περιστατικό που συνέβη πριν από λίγο καιρό, και η διοίκηση του ΔΟΜ, το αποκρύφτηκε επιμελώς. Συγκεκριμένα, πριν μερικούς μήνες, ένας εργαζόμενος, του Διεθνή Οργανισμού Μετανάστευσης έστειλε μέσω email, σε όλα τα εργαζόμεν@, ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, επικρίνοντας με ιδιαίτερη οξύτητα το τοξικό εργασιακό περιβάλλον του ΔΟΜ.
Η απάντηση ήρθε από τον αρχηγό του οργανισμού στην Ελλάδα, Rocco Gianluca. Μέσα σε τρεις γραμμές, ο Gialuca αδιαφορούσε για τα όσα κατέθετε ο εργαζόμενος και για τα όσα όλα εμείς βιώνουνε καθημερινά, αιτιολογώντας τα όσα ανέφερε ο εργαζόμενος στη καταγγελία του, «ως προϊόν ψυχικής ασθένειας». Μερικές μέρες μετά, ο εργαζόμενος αυτοκτόνησε, δημιουργώντας υποψίες ανάμεσά στα εργαζόμεν@ ότι είχε δολοφονηθεί.
Το περιστατικό αυτό ήταν ένα ακόμη, μέσα από τα πολλά, όπου η διαφωνία εντός του ΔΟΜ, αποδίδεται σε ψυχική ασθένεια και κινείται η διαδικασία της εισαγγελικής παραγγελίας με την οποία, οι μετανάστριες και οι μετανάστες, που δεν δέχονται να κλείσουν τα μάτια τους και να συμβιβαστούν με τις απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, του ελληνικού κράτους, της ΕΕ και του ΔΟΜ, να οδηγούνται ακούσια σε ψυχιατρείο για να τις/τους επαναφέρουν στη τάξη.
Η Μιράντα και η Βάγια μας εκμυστηρευτήκαν, ότι μέλη του προσωπικού στα γραφεία του ΔΟΜ στον Άλιμο, έχουν θεσπίσει εκπαίδευση για τη διαδικασία της ακούσιας νοσηλείας και πως πρέπει αυτή να γίνεται. Η υποκρισία είναι τόσο μεγάλη, λέει η Μιράντα, που «μέλη του υψηλόβαθμού προσωπικού αυτού, όπως η …., συμμετέχουν σε ομάδες αυτοβοήθειας ασθενών, που εναντιώνονται στην ψυχιατρική επιβολή. Με λίγα λόγια, ενώ το πρωί πληρώνονται αδρά για να κάνουν ακούσιες νοσηλείες χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, λειτουργώντας ως μπάτσοι, το απόγευμα συμμετέχουν σε κινηματικές διαδικασίες και συνελεύσεις, παίρνοντας θέση ενάντια στα ψυχιατρεία και προσπαθώντας να ξεπλυθούν».
Άλλη περίπτωση είναι αυτή της ψυχολόγου ….., «η οποία επιδίδεται συνεχώς σε ψυχιατρικές διαγνώσεις από το τηλέφωνο, αποκαλώντας τις μετανάστριες αδερφές μας και τους μετανάστες αδερφούς μας, με τους «επιστημονικούς» όρους «γκά-γκα», «γκάου», «γκαο-πίου», «κού-κου», προτείνοντας στις υφιστάμενές της στο πεδίο να προβαίνουν σε ακούσιες νοσηλείες εφόσον κάποια ωφελούμενη η ωφελούμενος αντιδράει υπερβολικά στις υποδείξεις»
Επικεντρωνόμαστε, σε αυτές τις περιπτώσεις μας λένε οι δυο αδελφές μας, «όχι επειδή είναι οι μοναδικές, αλλά επειδή είναι γυναίκες, που δυστυχώς έχουν αλλοτριωθεί από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, και ενώ γνωρίζουν την αδικία που συντελείται, συνεχίζουν να την στηρίζουν ενεργά, για χάρη, του μεγάλου μισθού και της καριέρας. Καταγγέλλουμε τις απάνθρωπες πρακτικές του ΔΟΜ που οδηγούν τις εξεγερμένες μετανάστριες και τους εξεγερμένους μετανάστες, στα ψυχιατρεία. Καταγγέλλουμε τα εργαζομέν@ εκείνα που μέσα από μια πατριαρχική – καπιταλιστική αντίληψη, συμπράττουν με τις κατασταλτικές δυνάμεις του ΔΟΜ και την πατριαρχεία των ψυχιατρείων. Ο αγώνας τον εργαζομένων στις ΜΚΟ και στους Διεθνής Οργανισμούς, για καλύτερες εργασιακές συνθήκες, για συμβάσεις αορίστου και για κατάργηση του Μητρώου Μελών ή θα είναι κοινός με τους αγώνες των μεταναστριών και των μεταναστών, ενάντια στα πνιγμένα όνειρα, τις επαναπροωθήσεις, τα κλειστά κέντρα κράτησης, τις εξώσεις από τα διαμερίσματα, και την Ευρώπη Φρούριο ή δεν θα υφίσταται».
Παρακάτω σας παραθέτουμε σε μετάφραση την επιστολή του αδελφού μας, από το Ιράκ, Louay Alnasery , που πριν από λίγους μήνες, έβαλε τέλος στη ζωή του, επειδή δεν έκλεισε τα μάτια, στην αδικία και στην αυθαιρεσία του ΔΟΜ
Αγαπητοί συνάδελφοι σε όλο τον κόσμο
Ελπίζω να είστε καλά
Για όσους δεν με γνωρίζουν, το όνομά μου είναι Louay Alnasery, κατάγομαι από το Ιράκ, και Βρίσκομαι στην Ελλάδα ως μετανάστης. Στο επάγγελμα είμαι μηχανικός, ωστόσο πάντα είχα το πάθος να συνεισφέρω και στον ανθρωπιστικό τομέα, έτσι όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, την άρπαξα, την ανέπτυξα και τη προσάρμοσα στο επαγγελματικό μου υπόβαθρο, για να μπορέσω να προσφέρω με επιτυχία, όπως επιδίωκα πάντα και σε όλες τις προηγούμενες δουλειές μου. Εργάζομαι για τον ΔΟΜ από τον Οκτώβριο του 2018. Το τελευταίο έργο για το οποίο εργάζομαι είναι το πρόγραμμα Helios (πρόγραμμα υποστήριξης στέγασης και ένταξης), που υλοποιείται μέσω της αποστολής του ΔΟΜ στην Ελλάδα, σε συνεργασία με τις ελληνικές εθνικές αρχές και έμπειρους εταίρους ενώ χρηματοδοτείται από τη (DG home). Γράφω αυτό το κείμενο ως υπάλληλος του ΔΟΜ για να υψώσω τη φωνή μου ενάντια στις διακρίσεις και το τοξικό εργασιακό περιβάλλον, που δυστυχώς βρέθηκα αντιμέτωπος τους τελευταίους 5 μήνες. Υψώνω τη φωνή μου ενάντια στη φίμωση των φωνών, του επαγγελματισμού, της δημιουργικότητας, της διαφορετικότητας, της ανθρωπιάς και της ουδετερότητας.
Υψώνω τη φωνή μου για να σώσω τις χαμένες αξίες και τις αρχές, πάνω στις οποίες χτίστηκε ο ΔΟΜ. Να σώσω τις βασικές αξίες που έχουν παρουσιαστεί ως ηθική σε όλο το προσωπικό. Όλοι γνωρίζουμε ότι η εργασία στον ανθρωπιστικό τομέα ή στο πεδίο, πρώτιστος απαιτεί την διασφάλιση και των σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Περιλαμβάνει όλες τις σχετικές πτυχές, για να δίνουμε το καλό παράδειγμα και να καθοδηγήσουμε. Επίσης, όλοι γνωρίζουμε ως εργαζόμενοι του ΔΟΜ, ποιες είναι οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματά μας, ωστόσο, από την εμπειρία μου, δυστυχώς, δεν τα είδα εντός της θέσης για την οποία εργαζόμουν, και πιο συγκεκριμένα του προγράμματος Helios. Όπως ανέφερα και νωρίτερα, υπέφερα από διακρίσεις από συναδέλφους που έχουν υψηλές θέσεις, και αυτές οι διακρίσεις εμφανίζονται με διάφορες μορφές όπως:
Να μην δίνω βάση όταν επισημαίνω κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με το σχέδιο υλοποίησης.
Να αγνοώ τις ιδέες και τις προτάσεις που παρουσιάστηκαν μόνο και μόνο επειδή τις αντιλαμβάνομαι ως επίτευξη προόδου, και εδώ δεν εννοώ ότι ήθελα να εφαρμοστούν, αλλά τουλάχιστον να συζητηθούν και να αναγνωριστούν αντί να τις αγνοώ μόνο.
Επιβάλλοντας με την πίεση και τη δύναμη της θέσης τους (αυταρχική συμπεριφορά) πράγματα χωρίς να τα συζητάμε, παρόλο που μερικές φορές έθεταν σε κίνδυνο την πρόοδο των εργασιών.
Ο κατάλογος είναι μακρύς, αν αναφερθώ στη κάθε λεπτομέρεια, αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω μια συνοπτική περιγραφή. Έτσι, για τους λόγους αυτούς, οδηγήθηκα σε βαθιά κατάθλιψη και πήγα να αυτοκτονήσω στις 19 Φεβρουαρίου 2021, σε γνωστό λόφο της Αθήνας, ο οποίος έχει ιδιαίτερη αξία για μένα, και λέγεται Φιλοπάππου. Ωστόσο, με σταμάτησε μια άγνωστη κοπέλα που έτυχε να βρίσκεται στο λόφο εκείνη την ώρα, και της είμαι ευγνώμων που είμαι ακόμα ζωντανός και σας γράφω αυτό το κείμενο. ΔΟΜ (παρακαλώ σημειώστε, ότι όταν αναφέρω τον ΔΟΜ σε κάποια σημεία, δείχνω τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτό και δεν γενικεύω. Γνωρίζουμε ότι κάθε μέλος του προσωπικού του οργανισμού αντικατοπτρίζει το σύνολο του οργανισμού) Έτσι ο ΔΟΜ από την άλλη πλευρά, αποφάσισε ότι είναι καλύτερο για μένα, να πάω σε μια κλινική για να καταπολεμήσω την κατάθλιψη που είναι κάτι που θεωρούσα δεδομένο και έτσι έπραξα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω εδώ τη συνάδελφο Άννα Ελιατάμπη σύμβουλο προσωπικού πρόνοιας, για την υποστήριξή της. Έτσι παρέμεινα στην κλινική για περίπου ένα μήνα, χωρισμένο σε δύο περιόδους.
Μέχρι να φύγω, περίμενα κάποιες ενέργειες από τον ΔΟΜ, όπως μια έρευνα για το τοξικό περιβάλλον που με έφτασε στο σημείο αυτό. Και ήταν ο λόγος που ως υπάλληλος του Οργανισμού με οδήγησε να σκεφτώ την αυτοκτονία. Αντ’ αυτού μετακινήθηκα σε άλλο τμήμα του ίδιου έργου, Helios, χωρίς περαιτέρω ενέργειες και χωρίς σαφείς αναθέσεις ή καθήκοντα, κάτι το οποίο μου φάνηκε σαν παραχώρηση. Ωστόσο, αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία και να προσπαθήσω να ανταπεξέλθω, ακολουθώντας το ρεύμα. Για μια ακόμη φορά, συνάντησα τα ίδια και ακόμη χειρότερα προβλήματα. Επειδή το εργασιακό περιβάλλον δεν ήταν μόνο τοξικό, αλλά υπήρχε και προφανής έλλειψη διεθνών κανόνων καθώς και έλλειψη ηθικής, το ανέφερα στον ανώτερο προϊστάμενό μου, ο οποίος άκουσε τι είχα να του πω, συζητήσαμε για λίγο, και μετά μου είπε ότι είναι δύσκολο να ληφθεί υπόψη η γνώμη ενός ξένου στο τμήμα αυτό, ακόμη και αν έχεις δίκιο ή οι ιδέες σου είναι σωστές. Με αποκάλεσε προβληματικό και ασταθή και μου είπε ότι πρέπει να δείξω σταθερότητα. Αν και δεν μου άρεσαν οι λέξεις (παρείσακτος, προβληματικός και ασταθής), ωστόσο αποφάσισα να δώσω ξανά μια ευκαιρία και να προσπαθήσω να ανταπεξέλθω, ακολουθώντας το ρεύμα. Τέλος πάντων, αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για περίπου τρεις εβδομάδες, και μάλιστα μου αφαιρέθηκαν κάποιες αρμοδιότητες. Με αποκάλεσαν κακό, άδικο, ασταθή, και ο συντονιστής του τμήματος κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης μου είπε ότι βρίσκομαι στο τμήμα του, ως κομμάτι της ψυχολογικής θεραπείας, και έτσι με έκανε να αισθάνομαι ακόμα χειρότερα. Με διαβεβαίωσε ότι είναι ευγενική χορηγία, όπως ακριβώς νόμιζα. Δεν χρειάζομαι καμία ευγενική χορηγία, επειδή έχω τα προσόντα, και γι ‘αυτό ένιωσα πραγματικά προσβεβλημένος. Έτσι αποφάσισα να σιωπήσω για 3 ημέρες και είχα την πίστη, ότι αυτή η σιωπή δεν θα επηρέαζε τόσο τη δουλειά μου όσο και την παραγωγικότητά μου. Με αυτή την δράση προσπαθούσα να δώσω ένα μήνυμα ότι η φωνή έχει σημασία και πρέπει να ακούγεται, αλλά αντίθετα δέχτηκα εκφοβισμό.
Όλα αυτά με οδήγησαν σε σημείο εξάντλησης, η ψυχή μου ούρλιαζε εξαιτίας του βασανισμού που βίωνα στη δουλειά, και στις 27 Μαΐου του 2021, ωθήθηκα ξανά στην αυτοκτονία. Ενώ ήμουν μόνος στο γραφείο μου, έστειλα μηνύματα σε δύο συναδέλφους που πίστευα ότι έπρεπε να εμπιστευτώ, επειδή γνώριζαν την υπόθεση μου, αλλά στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι δεν έπρεπε να τους είχα δείξει εμπιστοσύνη και θα καταλάβετε τον λόγο αφού διαβάσετε τις παρακάτω γραμμές. Έστειλα τα μηνύματα σε μια στιγμή όπου ήμουν πραγματικά ευάλωτος, ήταν σαν να φωνάζω βοήθεια, για να με σταματήσουν. Οι δύο συνάδελφοι, η Κλημή Πυρένη, συντονίστρια του έργου, ήρθε πρώτη, και στη συνέχεια ήρθε ο Colic-Milan που είναι ο ανώτερος διευθυντής της Helios, συνεπώς ήμασταν μόνο οι τρεις μας. Δεν προκάλεσα φασαρία, στην πραγματικότητα μιλούσα ελάχιστα και δεν αποτελούσα απειλή για κανέναν. Μετά από λίγο, δεν είμαι σίγουρος για το ακριβή χρόνο, αποφάσισα να μην αυτοκτονήσω, χωρίς την παρέμβαση της αστυνομίας, που δεν ήταν καν στο γραφείο. Έτσι είχαμε μια σύντομη κουβέντα, εγώ ο Milan και η Κλημή και κάναμε ένα τσιγάρο. Τότε, μου είπαν, ας βγούμε έξω για λίγο καθαρό αέρα και καφέ, και είπα εντάξει πάμε. Τη στιγμή που βγήκα έξω από το κτίριο, σοκαρίστηκα βλέποντας τόσους πολλούς αστυνομικούς. Δύο από αυτούς με τράβηξαν από το χέρι, μου το γύρισαν την πλάτη και μου πέρασαν χειροπέδες. Με έσυραν στο όχημα τους, μπροστά στα μάτια όλων των υπαλλήλων, που βρίσκονταν, έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΔΟΜ στην Αθήνα, και μπροστά σε όλους τους περαστικούς. Σαν να ήμουν εγκληματίας, με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα όπου παρέμεινα για περίπου 2 ώρες. Δεν μου μίλησαν καν για να δικαιολογηθούν, και αργότερα έμαθα ότι μίλησαν μόνο με τον Milan και την Κλημή, που τους κάλεσαν να έρθουν να με συλλάβουν. Μετά μεταφέρθηκα σε ένα μέρος, χωρίς να ενημερωθώ, για το που πάω, και γιατί. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα συγκρότημα νοσοκομείων για θέματα ψυχικής υγείας. Να αναφέρω ότι όλο αυτό το διάστημα ήμουν δεμένος με χειροπέδες. Στη συνέχεια παρουσιάστηκα ενώπιον μιας επιτροπής που αποτελείτο από 3 γιατρούς για να με αξιολογήσουν. Έπειτα από συζήτηση που είχα μαζί τους, μου είπαν ότι φαίνομαι μια χαρά, αλλά η εντολή του εισαγγελέα, μετά τις επικρίσεις των συναδέλφων σας, μας υποχρεώνει να σας κρατήσουμε εδώ για μερικές ημέρες. Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί έβγαλαν τις χειροπέδες από τα χέρια μου, μετά από 5 ώρες που τις φορούσα στα χέρια μου, κάτι που βίωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Με μετέφεραν σε μια κλινική όπου ήμουν δεμένος στο κρεβάτι για 16 ώρες, και ήμουν υποχρεωμένος να ουρώ στο κρεβάτι. Το επόμενο πρωί γύρω στις 12:00, ήρθε ο γιατρός, μιλήσαμε και μου επανέλαβε τα ίδια, ότι φαίνομαι μια χαρά, αλλά η εντολή των εισαγγελέων μετά τις επικρίσεις των συναδέλφων σας, μας υποχρεώνει να σας κρατήσουμε εδώ για μερικές ημέρες. Έλυσαν τις ζώνες, αλλά έπρεπε να μείνω για άλλες δύο ημέρες και μετά θα μπορούσα να φύγω. Αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο τραύμα που έχω αντιμετωπίσει ποτέ στη ζωή μου. Προέρχομαι από το Ιράκ και έχω επιβιώσει από πολέμους, αλλά ποτέ δεν αντιμετώπισα τέτοιο ψυχικό τραύμα, όπως αυτό που μου προκάλεσε ο ΔΟΜ και τα εμπλεκόμενα μέλη του. Εξευτελίστηκα μπροστά στα μάτια των εργαζομένων του ΔΟΜ στην Αθήνα.
Στις 27 Μαΐου του 2021 τραυματίστηκα και μέχρι αυτή τη στιγμή, οι άσχημες αναμνήσεις δεν με αφήνουν. Κάθε φορά που κοιτάζω τα χέρια μου, φαντάζομαι τις χειροπέδες ∙ κάθε φορά που βλέπω το κρεβάτι φαντάζομαι τις ζώνες, και πώς, ήμουν δεμένος σε αυτό. Αναγκάστηκα να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή αποφάσισα να μιλήσω καθώς και επειδή προσπαθούσα να κάνω τα πράγματα καλύτερα, πιστεύοντας ότι ο ΔΟΜ έχει το σωστό πλαίσιο, ώστε να δώσει στους υπαλλήλους του, τη δυνατότητα, να αναπτυχθούν και να προσφέρουν ευημερία και πρόοδο.
Πάντα προσπαθούσα να διατηρώ τις βασικές αξίες ,πάνω στις οποίες υποτίθεται ότι οικοδομήθηκε ο ΔΟΜ.
Δεν μου άξιζε αυτό
Γνωρίζω τα δικαιώματά μου, όπως γνωρίζω και τις υποχρεώσεις μου. Γνωρίζω ότι από τη στιγμή που έλαβα από μόνος μου την απόφαση να μην αποπειραθώ να αυτοκτονήσω, χωρίς τη βία ή την παρέμβαση της αστυνομίας , συγκεκριμένα όλα αυτά συνέβησαν χωρίς να παρίστανται στον τόπο και ούτε υπό την επίβλεψη τους, συνεπώς, ο ΔΟΜ (ο Μilan ή η Κλήμη) που τους κάλεσαν, θα έπρεπε να τους είχαν ανακαλέσει. Αργότερα, με τη θέληση μου, θα είχα επισκεφθεί το τμήμα, διατηρώντας έτσι την αξιοπρέπειά μου, για να δώσω κατάθεση, χωρίς την ανάγκη να περάσω όλα αυτά τα βασανιστήρια και χωρίς να μου δημιουργηθεί το ψυχικό τραύμα, που ακόμα προσπαθώ να καλύψω. Αν διαβάσετε την τελευταία συνέντευξη της Oprah Winfrey και του Prince Harry για το πώς να στηρίξουμε τους ανθρώπους που έχουν τάσεις αυτοκτονίας , η απάντηση είναι απλή. Αρκεί να τους το πούμε (είμαι εδώ για σένα και σε ακούω), και αυτό ακριβώς χρειαζόμουν, αλλά δυστυχώς, ο ΔΟΜ (τα εμπλεκόμενα μέλη του προσωπικού) αποφάσισαν να με τρομοκρατήσουν , να με ταπεινώσουν και να με τραυματίσουν. Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω, είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ. Για μένα αυτό που μου συνέβη, αποτελεί προφανή παραβίαση, μαχαιριά στα ανθρώπινα δικαιώματα , στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής ένωσης και της ΣΕΕ. Και ειδικά επειδή προκλήθηκε από τον ΔΟΜ, εναντίον ενός ευάλωτου υπαλλήλου του.
Αναρωτιέμαι, πώς θα συνέλθω από αυτές τις τραυματικές αναμνήσεις ;
Αναρωτιέμαι, πώς θα με αποζημιώσει ο ΔΟΜ και θα επανορθώσει τη ζημιά, το τραύμα και τον εξευτελισμό που μου προκάλεσε;
Αναρωτιέμαι, πώς θα πάρω πίσω την αξιοπρέπειά μου;
Κάθε λεπτό της ημέρας, όλα αυτά τα ερωτήματα γυρνάνε στο μυαλό μου
Ωστόσο, όπως ανέφερα προηγουμένως, είναι αλήθεια ότι το προσωπικό του οργανισμού τον εκπροσωπεί, διότι ο ΔΟΜ δομείται μέσω των ανθρώπων του, οπότε εξακολουθώ να πιστεύω στον ΔΟΜ καθώς και στην υπάρξει των ατόμων που θα διορθώσουν τη συγκεκριμένη συνθήκη, και θα προβούν στις σωστές ενέργειες,
Και ζητώ ευγενικά να γίνουν κάποιες σοβαρές κινήσεις κατά του τοξικού εργασιακού περιβάλλοντος. Υπάρχουν συνάδελφοι που βρίσκονται στην ίδια συνθήκη, έτσι μιλώ εκ μέρους όλων, και δεν ντρέπομαι να το μοιραστώ μαζί σας. Αντίθετα, αυτή τη στιγμή, είμαι πολύ υπερήφανος για τον εαυτό μου, επειδή ξέρω ότι έχω δικαιώματα και πράττω το σωστό, και ενθαρρύνω όλους όσους υποφέρουν από τοξικό περιβάλλον, να μιλήσουν.
Παρακαλώ, υψώστε τη φωνή σας
Πείτε όχι στο τοξικό εργασιακό περιβάλλον
Σας ευχαριστούμε
Louay AL-Nasery
Φεμινιστική Πρωτοβουλία Εργαζομένων σε ΜΚΟ και Διεθνείς Οργανισμούς
Για επικοινωνία:femprot@riseup.net
Αναδημοσίευση από: https://athens.indymedia.org/post/1616283/
