ΑΘΗΝΑ – πλάνετ

«Θα έρθει μια εποχή, που σιωπή μας από τον τάφο θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα» Αύγουστος Σπάις (Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών)

«Θα έρθει μια εποχή, που σιωπή μας από τον τάφο
θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα»

Αύγουστος Σπάις
Αναρχικός εργάτης που εκτελέστηκε στο Σικάγο, 1886

Στις 4 Μαΐου το 1886, κατά την διάρκεια εργατικής διαδήλωσης στο Σικάγο δημιουργήθηκαν μεγάλης έντασης αναταραχές που οδήγησαν στη σύγκρουση τους πληρωμένους απεργοσπάστες-τσιράκια των αφεντικών, που οπλοφορούσαν (με την αστυνομία στο πλευρό τους) με εξεγερμένους και εξεγερμένες, μικρούς και μεγάλους. Με αφορμή αυτό το γεγονός, τέσσερις Αναρχικοί, που συμμετείχαν στην εξέγερση, εκτελέστηκαν.

Η ιστορική εξέγερση των εργατών στο Σικάγο αποτελεί την πρώτη εργατική κινητοποίηση στην ιστορία του καπιταλισμού που, διεκδίκησε και –με αίμα- κέρδισε λίγο καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζομένους -του δυτικού, κυρίως, κόσμου (καθιέρωση του 8ωρου και κυριακάτικη αργία). Παρότι δεν κατάφερε να ανατρέψει το καθεστώς, έδειξε (και δείχνει) πως μπορούμε να συγκροτήσουμε μέτωπα κοινωνικής αντίστασης και εξεγερθούμε, μπορούμε όχι μόνο να ανακτήσουμε τα αυτονόητα, αλλά και να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν.

Όμως 128 χρόνια μετά, στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης , οι συνθήκες χειροτερεύουν και ο άνθρωπος(όταν βρίσκει δουλειά και ανέχεται να δουλέψει) παραμένει ταπεινό ενεργούμενο που πληρώνεται(;) για να επιβιώνει, σε καθεστώς μισθωτής σκλαβιάς. Όχι μόνο βρίσκεται στο περιθώριο, αλλά αποτελεί δουλικό δυναμικό των αδίστακτων καπιταληστών αλλά και αντικείμενο χειραγώγησης των εργατοπατέρων συνδικαλιστών και των κομματικών μηχανισμών, με τη συνδρομή του κράτους και των μέσων μαζικής εξημέρωσης.

Αν αναρωτηθούμε τι είναι η Εργατική Πρωτομαγιά(και τι συμβολίζει) για εμάς, ώστε με τις μικρές(;) μας δυνάμεις να βάλουμε κι εμείς το δικό μας πετραδάκι για τη σύνθεση ενός ευρύτερου κινήματος αμφισβήτησης και αντίστασης ενάντια στους εκμεταλλευτές των ζωών μας και των εξουσιαστικών σχέσεων που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ένα ανοιξιάτικο έθιμο; Είναι μια εθιμοτυπική γιορτή; Είναι μια συμβολική (α)κινητοποίηση του εργατικού δυναμικού με την επιγραφή «Κλειστό Λόγω Απεργίας» ; Μήπως είναι μια επαναστατική γιορτή που θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει και να εξεγείρει τον κόσμο;
Μήπως δεν είναι καν γιορτή; …
«οι λαοί έχουν τους εξουσιαστές που τους αξίζουν» (;)
Αξίζουν οι άνθρωποι να έχουν εξουσιαστές ;
Προσφέρουν οι εξουσιαστές κάτι ουσιώδες στην κοινωνία μας;

Ξέχνα τους αυτούς. Σκέψου τι θέλουμε εμείς.
Θέλουμε μια κοινωνία ανάπτυξης και (υπέρ) – παραγωγής. Μια κοινωνία που θα διατηρήσει το μοντέλο εργασίας που υπάρχει τώρα, με τις ευλογίες του πατέρα-αφεντικού που μας δίνει το χαρτζιλίκι που γουστάρει, (ότ)αν γουστάρει;
Θέλουμε μια (μετά)βιομηχανική κοινωνία που παράγει για να υπερκαταναλώνει, ή ελεύθερες κοινότητες που θα εκτιμούν τις πραγματικές τους ανάγκες και θα είναι αυτάρκεις για να τις ικανοποιήσουν, σε αλληλεγγύη και συνεργασία με τους γείτονες-συντρόφους;

Θέλουμε τις πρακτικές και τις λογικές που ιστορικά συνέθεσαν το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, της ασύστολης και ανούσιας παραγωγής για την παραγωγή, της ανάπτυξης για την ανάπτυξη και της κατανάλωσης για την κατανάλωση, φέρνοντας τον άνθρωπο και τα υπόλοιπα ζώα, όσο και τον ίδιο τον πλανήτη στο χείλος της (αυτό)καταστροφής;
Θέλουμε διεκδικήσουμε την ευκαιρία, να ορίσουμε εξʼ αρχής οι ίδιοι/-ες τις σχέσεις που θα έχουμε, χωρίς εξουσία και ετεροκαθορισμό, χωρίς εκμετάλλευση και αδικία;

Εν τέλει, μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να υπερασπιστούμε τα φυσικά(ελευθερία…) και κοινωνικά(ισότητα…) μας δικαιώματα;
Είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος…
Είναι;
Η φύση εξεγείρεται…
Στη φυσική, κάθε δράση φέρνει μία αντίδραση.
Μήπως είναι, λοιπόν, στη φύση μας να αντιδράσουμε ενάντια σε ό,τι μας στερεί τα(φυσικά και κοινωνικά) δικαιώματά μας ;
Όταν ο ήλιος ανατέλλει και δύει, ακολουθεί το φυσικό «ρολόι» του.
Ενώ ο ήλιος ανατέλλει και δύει φυσικά, ο άνθρωπος ακολουθεί το ρολόι της πολυεθνικής ή του εργοστασίου. Γιατί;
Οι μηχανές είναι αυτές που δεν σταματούν ποτέ. Ο ακόρεστος πλουτοκράτορας δεν χορταίνει ποτέ. Και όσο υποχωρούμε, τόσο θα «ανεβαίνουν στο κρεβάτι» μας…
Το κερδισμένο με αίμα 8ωρο χάθηκε. Η κυριακάτικη αργία ήδη θίγεται, και θα ακούγεται ουτοπική σε λίγα χρόνια.
Υπάρχει -ποιοτική- διαφορά μεταξύ ζωής και
επιβίωσης.
Το τελευταίο πράμα που ενδιαφέρει το αφεντικό σου, είναι η ζωή σου. Τα ψίχουλα που μας «ταΐζουν» δεν μας προσφέρουν κάτι, απλά μας κρατάνε σε λειτουργία..
Όμως οι μηχανές χρειάζονται ένα ανθρώπινο χέρι για να φτιαχτούν, να εκκινήσουν ή να απενεργοποιηθούν.
Γιατί εμείς μπορούμε να «επανεκκινήσουμε» τις ζωές και τις σχέσεις μας, όσο τα αφεντικά αποφασίζουν και διατάζουν από τις καρέκλες τους.
Γιατί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, αν το πάρουμε απόφαση…
Και είμαστε εμείς, που αν σταματήσουμε, θα σταματήσει και ο κόσμος των μηχανών.

2014 – 1886. 140 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ.
Το Πληρώσαμε με αίμα δεν το διαπραγματευόμαστε ξανά.

Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών

Η πολιτική σκευωρία εναντίον του αναρχικού αγωνιστή Θοδωρή Σίψα δεν θα περάσει! (Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς)

Πηγή:

Αναρχική Σελίδα Αντιπληροφόρησης Και Δράσης

Συγκέντρωση 1η Μάη 2014 (Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε)

Να σταθούμε συλλογικά στον τρόμο. Καμία ανοχή στις ναζιστικές και φασιστικές συμμορίες

Την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη ο αντιφασίστας μουσικός Παύλος Φύσσας (Killah P) δολοφονήθηκε με μαχαιριές στην καρδιά από τον φασίστα Γιώργο Ρουπακιά σε ενέδρα που έστησαν στην παρέα του ναζιστικά καθάρματα της χρυσής αυγής. Είχε προηγηθεί πλήθος περιστατικών, τόσο ρατσιστικών επιθέσεων και πογκρόμ σε βάρος μεταναστών, με μαχαιρώματα, ξυλοδαρμούς, ληστείες και δολοφονίες, όσο και θρασύδειλων επιθέσεων σε αγωνιστές και χώρους αγώνα (καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια) από τις ναζιστικές και φασιστικές συμμορίες, με την κάλυψη της αστυνομίας.

Πλήθος, όμως, κινητοποιήσεων έγιναν τόσο στις γειτονιές μας όσο και ευρύτερα από αντιφασιστικές συλλογικότητες ενάντια στις εγκληματικές δράσεις και τα κηρύγματα μισανθρωπισμού των νοσταλγών του Χίτλερ, του Νταχάου και του Άουσβιτς. Οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στην πλατεία Αμερικής, την πλατεία Κυψέλης, την Αχαρνών, τα Πατήσια και το Γαλάτσι πέτυχαν να ανακόψουν την προσπάθεια τρομοκράτησης των μεταναστών και διάχυσης κλίματος μισαλλοδοξίας στα πιο ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται από τη γενικευμένη επίθεση κράτους και αφεντικών, την εξαθλίωση και τη φτώχεια.

Για να τερματιστεί η απάνθρωπη και αντικοινωνική εγκληματική δράση των φασιστικών συμμοριών απαιτείται η καθολική και διαρκής κινητοποίηση των κατοίκων της περιοχής που δεν θέλουν να κυριαρχήσει στις γειτονιές μας η βία και ο τρόμος. Και επειδή κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά μόνος του στα φαινόμενα του φασισμού που εκδηλώνονται γύρω μας, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν με τη συμμετοχή του καθένα μας αυτοοργανωμένες κοινωνικές συλλογικότητες σε κάθε γειτονιά, ενώ απαραίτητος είναι και ο συντονισμός τους στη βάση της ισότητας και της αλληλεγγύης.

Άμα περιμένουμε από τους θεσμούς και τη “δικαιοσύνη” να αντιμετωπίσουν την εγκληματική δράση των φασιστικών συμμοριών, είμαστε βαθιά γελασμένοι. Ο φασισμός απορρέει από το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο, είναι το αναλώσιμο δεκανίκι, η εφεδρεία του συστήματος σε κρίση. Ακόμα και αυτή η δήθεν απόπειρα “δίωξης” της συμμορίας της χρυσής αυγής χρησιμοποιείται από το σύστημα για τη χειραγώγηση και τον αποπροσανατολισμό όσων δεν ανέχονται την παρουσία των φασιστών στις γειτονιές τους, αλλά και για την τρομοκράτηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που πηγάζουν από τα κάτω.

Αφενός, επιχειρείται η χειραγώγηση των υγιών αντιφασιστικών αντανακλαστικών πλατιών κομματιών της κοινωνίας, ο αποπροσανατολισμός τους και η ενσωμάτωσή τους στους μηχανισμούς της αστικής δημοκρατίας. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και κάθε μορφή ανάθεσης της “λύσης” σε μια εναλλακτική πολιτική διαχείριση, όπως αυτή που μας υπόσχεται η καθεστωτική αριστερά, στην προσπάθειά της να χειραγωγήσει το ριζοσπαστικότερο κομμάτι της κοινωνίας και να εξαργυρώσει εκλογικά τους κοινωνικούς αγώνες.

Αφετέρου, η θεωρία των δύο άκρων εισάγεται δυναμικά το τελευταίο διάστημα από το κράτος και τα πλήρως ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης. Δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια ακόμη κατάπτυστη προσπάθεια ποινικοποίησης και κοινωνικής απομόνωσης των αγωνιζόμενων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, την εξατομίκευση και τον εκφασισμό συλλογικά και αυτοοργανωμένα.

Εργαζόμενε, άνεργε, νέε και νέα, οι ασφυκτικές συνθήκες ζωής και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στις γειτονιές μας, δεν διαφέρουν ουσιαστικά από όσα εμφανίζονται και σε άλλες γειτονιές της αθηναϊκής μητρόπολης. Και οφείλονται κατά βάση στις συνθήκες ανέχειας και εξαθλίωσης που προκαλούν τα ντόπια και διεθνή πολιτικά και οικονομικά αφεντικά της χώρας με την άγρια επίθεση που έχουν εξαπολύσει πάνω στα κατώτερα και πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Συνθήκες που χειροτερεύουν εξαιτίας και των αντικοινωνικών συμπεριφορών ενός κομματιού των πιο φτωχών και εξαθλιωμένων που αντί να στραφούν εναντίον εκείνων που πραγματικά καταδικάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στην ανέχεια, τη δυστυχία και την απελπισία, το βρίσκουν ευκολότερο να επιτίθενται κατά των πιο αδύναμων, ντόπιων ή μεταναστών, συντηρώντας ένα καθεστώς κοινωνικού κανιβαλισμού που εξυπηρετεί μόνο το κράτος και τα αφεντικά.Θα ήταν αυταπάτη όμως να πιστεύει κανείς πως αυτές τις ανυπόφορες συνθήκες μπορεί να τις αλλάξει η δράση της αστυνομίας που ουσιαστικά ελέγχει τα κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών και ανθρώπων, που χτυπάει και βασανίζει διαδηλωτές, απεργούς και αγωνιζόμενους ανθρώπους, που οδηγεί, με επιχειρήσεις “σκούπα”, εκατοντάδες μετανάστες στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ούτε βέβαια θέλει να τις αλλάξει, παρά μόνο προς το απείρως χειρότερο, η εγκληματική δράση φασιστικών συμμοριών από μπράβους, μαχαιροβγάλτες και μισάνθρωπους τραμπούκους που λειτουργούν συμπληρωματικά με τις δυνάμεις καταστολής, επιτιθέμενοι σε βάρος των πιο αδύναμων, των πιο φτωχών, των κοινωνικά αποκλεισμένων και των αγωνιζόμενων ανθρώπων για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.

Οι ζωές μας μπορούν να αλλάξουν πραγματικά μόνον αν πάρουμε οι ίδιοι τις τύχες μας στα χέρια μας! Με την επικοινωνία και τον αλληλοσεβασμό εκεί που ζούμε και κυρίως μέσα από τον αγώνα με αυτοοργανωμένες δομές και αλληλέγγυα δράση ντόπιων και μεταναστών ενάντια στη συνθήκη του κοινωνικού κανιβαλισμού, όπου ο φτωχός στρέφεται εναντίον του φτωχότερου, ενάντια στις μαφίες και τα φαινόμενα αντικοινωνικής εγκληματικότητας -όπως η σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών-, απέναντι στη βαρβαρότητα των κρατικών και παρακρατικών ταγμάτων εφόδου, απέναντι στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να δημιουργήσουμε εμείς τους όρους ζωής μας με ισότητα, αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Δεν πρέπει, τέλος, να ξεχνάμε ότι τα φαινόμενα αντικοινωνικής εγκληματικότητας δεν έχουν εθνικότητα και η ατομική ευθύνη οποιουδήποτε για τις πράξεις του εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων δεν βαραίνει και δεν ενοχοποιεί συλλογικά ολόκληρες εθνοτικές, φυλετικές και κοινωνικές ομάδες, ντόπιων ή μεταναστών. Ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι, άνεργοι και νεολαίοι, ζούμε κι εργαζόμαστε μαζί, τα παιδιά μας πάνε στα ίδια σχολεία και παίζουν μαζί στις ίδιες παιδικές χαρές. Μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους και τις ίδιες ελπίδες για το αύριο και δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων

Ψυχική ασθένεια, ευγονική και σωματικές θεραπείες (Delirium Απόπειρες Παρέκκλισης)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή σελ.1

Σωματικές θεραπείες στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα – Οι ψυχικά ασθενείς ως πειραματόζωα σελ.3

Στείρωση σελ.4

Πρόκληση πυρετού ελονοσίας σελ.4

Υδροθεραπεία σελ.5

Λοβοτομή σελ.5

Θεραπείες σοκ σελ.7

Ινσουλινικό κώμα σελ.7

Σπασμοθεραπεία σελ.7

Ηλεκτροσόκ σελ.8

Κάτι σαν επίλογος σελ.10

Βιβλιογραφικές πηγές σελ.12

Ηλεκτρονική Ανάγνωση

Συγκέντρωση 1η Μάη 2014 (Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ) Αθήνας)

Γιατί ολική απελευθέρωση;

Είναι γεγονός ότι οι θεωρητικές θέσεις που υπάρχουν στη πλειονότητα των αγώνων που διεξάγουν διάφορες μερίδες της κοινωνίας περιστρέφονται γύρω από την διεκδίκηση δικαιωμάτων, την εξασφάλιση συμφερόντων («τα εργατικά συμφέροντα πρώτα») και τη βελτίωση του τρόπου ζωής στον πολιτισμό είτε με την απαίτηση μεταρρυθμίσεων είτε προτάσσοντας μια πολιτική ή κοινωνική επανάσταση. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις κυμαίνονται κατά βάση σε ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και κυρίως αποσκοπούν στην βελτίωση των όρων ζωής ενός τύπου ανθρώπου έτσι όπως τον διαμόρφωσε η κυριαρχία με ανάγκες που μόνο ένα εξουσιαστικό σύστημα μπορεί να καλύψει. Η εμμονή σε ταξικές αναλύσεις και η προώθηση της λεγόμενης πάλης των τάξεων είναι άτοπη απʼ την στιγμή που η σύσταση της κοινωνίας και οι σχέσεις που αναπαράγει βασίζονται σε πολύ πιο πολύπλοκες διαδικασίες, από τον απλό διαχωρισμό των ανθρώπων στα «κουτάκια» των ταξικών αναλύσεων. Το παράδοξο κατά βάση στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές κοινωνίες (και όχι στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες) είναι ότι ναι μεν υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπων και η φτώχεια άλλα αυτό συμβαίνει μέσα σε μια συνθήκη πληθώρας πλαστών αναγκών, ατελείωτων καταναλωτικών προϊόντων όπου η οικονομική ανέχεια είναι μια εντελώς σχετική και διακυμαινόμενη κατάσταση. Σαφέστατα και μέσω της οικονομίας οι άνθρωποι εκβιάζονται και αναγκάζονται να πειθαρχήσουν στην εξουσία, όμως αυτή η κατάσταση δεν είναι παρά μια πτυχή της πραγματικότητας επειδή η κυριαρχία επιβάλλεται σε διάφορα επίπεδα και με διάφορους τρόπους σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο σε ανθρώπους.

Αποδείχθηκε, αν και κάποιοι το είδαν ήδη από τον 19ο αιώνα, ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων είναι αδύνατο να οδηγήσει νομοτελειακά ή μη σε κάποιου είδους απελευθέρωση και πιο συγκεκριμένα στη κοινωνική (σύμφωνα με αυτούς που υποστήριζαν αυτό το δόγμα). Σήμερα πολλά χρόνια μετά από τις πρώτες τέτοιου είδους αφελείς υποθέσεις παρατηρούμε ότι όχι μόνο δεν επήλθε η λεγόμενη κοινωνική απελευθέρωση από την ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων αλλά αντιθέτως το εξουσιαστικό οικοδόμημα διογκώθηκε καταδυναστεύοντας και εξολοθρεύοντας κάθε μορφή ζωής για την επικράτηση του πειθαρχημένου-πολιτισμένου ανθρώπου.

Στην ουσία κανένα είδος απελευθέρωσης δεν μπορεί να προκύψει αν δεν αμφισβητηθεί η κυριαρχία συνολικά, και όχι μόνο η οικονομική και πολιτική εξουσία ως αυθύπαρκτα σχήματα (χωρίς να γίνεται σύνδεση με την δόμηση του πολιτισμού), αλλά ξεκινώντας από τους ιδεολογικούς άξονες πάνω στους οποίους δομείται και αναπαράγεται η κυριαρχία, έτσι όπως εκφράζονται σε όλο τον κόσμο με πράξεις επιβολής και διαμόρφωσης κοινωνικών στερεοτύπων. Η συνολική αμφισβήτηση και άρνηση της κυριαρχίας δεν μπορεί να αφήσει ακλόνητο τον εξουσιαστικό διαχωρισμό της ανθρώπινης κοινωνίας από την ολότητα του φυσικού κόσμου, ούτε μπορεί να προσπεράσει την εξουσιαστική επιβολή εις βάρος των μη ανθρώπινων ζώων. Οπότε μιλώντας για ολική απελευθέρωση γίνεται μια προσπάθεια να αναδειχθεί το ότι η ελευθερία είναι μια συνολική κατάσταση, που δεν αφορά μόνο το ανθρώπινο είδος, ως διαχωρισμένο από την φύση και εξαρτημένο από ένα τεχνικό σύστημα όπως δηλαδή το όρισε η κυριαρχία και ο πολιτισμός.

Αν δεν υπάρξει η απελευθέρωση (με την έννοια μίας ενιαίας –ολιστικής θεώρησης) κάθε πλάσματος και της ίδιας της γης από τον πολιτισμό τότε δεν μπορεί να υπάρξει καθόλου ελευθερία, αλλά ένα άλλο εξουσιαστικό σύστημα που εν τέλει θα ενδυναμώσει την κυριαρχία, όπως οδήγησε τους ανθρώπους ο οικονομισμός και η λεγόμενη θεωρία των σταδίων του μαρξισμού.

Η καταστροφή κάθε κλουβιού και φυλακής δεν μπορεί παρά να είναι ο απώτερος στόχος του απελευθερωτικού αγώνα που κινείται ενάντια στο οικοδόμημα του πολιτισμού. Αφού ο πολιτισμός ως μόρφωμα εμπερικλείει όλες τις σχέσεις εξουσίας που καταστρέφουν τον ελεύθερο και φυσικό τρόπο ζωής. Το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης μπορεί να ειδωθεί μόνο σαν ένα πρόταγμα για την αναρχία σαν συνολική κατάσταση φυσικής διαβίωσης χωρίς τα πολιτικά στεγανά και την αντανάκλαση της πολιτισμένης κοινωνικής οργάνωσης.

(Κείμενο από το έντυπο ”Ο Ζωϊκός Κόσμος Και Η Μηχανή Καταπίεσης Του Πολιτισμού Από Μια Αναρχική Οπτική”)

Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας (Διαδρομή Ελευθερίας #135 Φεβρουάριος 2014)

Έχει ειπωθεί ότι όταν δύει ένας «κόσμος» αρχίζει να ανατέλλει ένας καινούργιος, ότι στην φυσιολογική πορεία των «πραγμάτων» την ακμή, όσο και αν διαρκεί, την ακολουθεί το γήρας και ο θάνατος. Και τι σηματοδοτεί την παρακμή; Η λατρεία της ποσότητας, της ύλης και της ισχύος, η «στιγμή» που σκοτεινιάζουν τα πνεύματα; Είναι η τελεσίδικη ή έστω η «στιγμιαία» άρνηση του πρότερου Αγώνα, η «στιγμή» της αντιστροφής, της πεποίθησης ότι η δουλεία αφορά τους άλλους ή καλύτερα τους «αδύναμους»; Στην παρακμή η πληγή δεν μπορεί να κλείσει, πυορροεί ακατάπαυστα και οι προηγούμενες δάφνες, αν λογίζονται πια σαν τέτοιες, αδυνατούν όχι μόνο να προσφέρουν στην ίαση, αλλά έστω και σε μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Γιατί η παρακμή δεν είναι κακό όνειρο, περαστικό, ούτε ένας εφιάλτης που σύντομα θα τελειώσει.

Και η ελεγεία μιας «πτώσης» μετά την σύγκρουση; Η πληγή δεν κλείνει, μόνο όταν η απώλεια είναι τελεσίδικη.

Και εμείς; Πολεμάμε για να νικήσουμε και να επιβληθούμε ή για να ελευθερωθούμε; Είναι το ίδιο; Ποτέ και πουθενά.

Είναι δυνατόν κάτω από τα ερείπια να σώζονται ορισμένες σελίδες που, παρ’ ότι μουτζουρωμένες, θα είναι το βάλσαμο για τα πνεύματα εκείνων που θα ζήσουν ένα μέλλον που ως τώρα δεν έχει πραγματοποιηθεί; Πάντα και στους «τόπους» που θα ορίσουμε. Γιατί ο Μύθος μας δεν αφορούσε ποτέ την εξουσία, δεν νικήθηκε και δεν θα νικηθεί, δεν είναι ψευδαίσθηση, ούτε ουτοπία, κρύβεται μέσα στις καθαρές καρδιές και στα βλέμματα εκείνα που γνωρίζουν να διακρίνουν την αφοσίωση στις ιδέες από την αποχαύνωση.

Και η «κάθαρση» μπορεί να ανοίξει τις πόρτες στην «αιώνια επιστροφή»;

Οι κριτές ας κρίνουν και ας κριθούν…

Κλείνουμε ή μάλλον προχωρούμε με θύμηση και όχι με λησμονιά.

«Ο νόμος για τους μετανοημένους μιλάει για “ειλικρινή επανεκτίμηση και αναθεώρηση”, αλλά είναι γνωστό ότι ούτε ο θεός ο ίδιος, δεν είναι σε θέση να εισχωρήσει στα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής και να ξεμπερδέψει το κουβάρι των καιροσκοπισμών, των ενστίκτων της επιβίωσης και τις δυνατότητες αλλαγής των ανθρώπινων υπάρξεων. Ο ορισμός “μετανοημένος τρομοκράτης” είναι διφορούμενος. Ποιος είναι αυτός; Πρόκειται για κάποιον ο οποίος προσχωρεί στο ένοπλο κόμμα λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων και στην συνέχεια αναθεωρεί τις απόψεις του ή μήπως είναι ένας οποιοσδήποτε τυχοδιώκτης, ο οποίος αφού πρώτα διασκεδάζει σκοτώνοντας όποιον βρει μπροστά του, όταν συλληφθεί, για να γλιτώσει την τιμωρία, καταδίδει τους πάντες και τα πάντα; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι νεαροί της Prima Linea, οι οποίοι σκότωσαν τον Γκιλιένο ή τον Αλεσσαντρίνι και μετά άφησαν τα όπλα στο ντουλάπι και πήγαν για σκι στο Σέστιερ ή στον τελικό του Κυπέλλου Νταίηβις; Είναι μετανοημένοι τρομοκράτες οι αρχηγίσκοι του ευρύτερου χώρου της τρομοκρατίας, οι οποίοι ξεσήκωσαν τα παιδιά του γυμνασίου, τα έπεισαν να οργανωθούν κι ύστερα τα κατέδωσαν για να εξασφαλίσουν τη δικαστική επιείκεια; Είναι ειλικρινείς μετανοημένοι αυτοί που επινοούν καταγγελίες, επειδή δεν γνωρίζουν τίποτα σοβαρό να καταγγείλουν;» (Giorgio Bocca, Εμείς οι Τρομοκράτες, Δώδεκα χρόνια ένοπλου αγώνα στην Ιταλία, Μιλούν οι Πρωταγωνιστές).

Με την ακλόνητη πίστη ότι ο δρόμος παραμένει τραχύς, αλλά όχι αδιάβατος.

Και μια ακόμη υπενθύμιση.

Αναρχία παλαιάς και νέας κοπής δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά η παρακμή δεν ευτελίζει τους ανθρώπους, παρά μόνο αν ήδη έχουν επιλέξει τους δρόμους της ευτέλειας…

Φεβρουάριος 2014

Οι φασίστες είναι τάγματα εφόδου του κράτους και μπράβοι των αφεντικών ο κόσμος της αντίστασης θα τσακίσει και αυτούς και τους πάτρωνές τους! (Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς»)

Στις 18 Σεπτέμβρη δολοφονείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας μουσικός Παύλος Φύσσας (Killah P) από μαχαιριές που δέχτηκε στην καρδιά, σε ενέδρα που έστησαν στην παρέα του τα ναζιστικά καθάρματα της χρυσής αυγής, και ενώ το γεγονός παρακολουθούν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ.

Τι είναι αυτό που όπλισε και αποθράσυνε μια συμμορία δολοφόνων; Η συνεργασία, η προστασία και η ασυλία που σταθερά και για χρόνια της παρείχαν οι επίσημοι κατασταλτικοί μηχανισμοί, η αστυνομία και η «δικαιοσύνη», την ίδια στιγμή που με λύσσα προσπαθούν να συντρίψουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης στο κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες λακέδες τους. Με λίγα λόγια, το γεγονός ότι πρόκειται για συμμορία παρακρατικών. Ούτε μάθαμε σήμερα για πρώτη φορά ούτε θα ξεχάσουμε τις εκατοντάδες αποσιωπημένες φασιστικές επιθέσεις στο φτωχότερο κομμάτι της εργατικής τάξης, σε πρόσφυγες και μετανάστες, σε σπίτια, στο δρόμο, σε λαϊκές αγορές ή στη δουλειά τους, που πραγματοποιήθηκαν είτε με τη συνοδεία είτε με την κάλυψη αστυνομικών δυνάμεων (όπως στο κέντρο της Αθήνας, στον Αγ. Παντελεήμονα κ.α.). Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, τον βάναυσο ξυλοδαρμό των αιγύπτιων ψαράδων στο Πέραμα, τις χαρακιές στο πρόσωπο δεκατετράχρονου παιδιού από το Αφγανιστάν. Δεν ξεχνάμε τις δεκάδες θρασύδειλες επιθέσεις σε καταλήψεις, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια γειτονιάς, τις μαχαιριές σε αναρχικούς, αριστερούς και αντιφασίστες αγωνιστές, τη δράση των νεοναζιστών στο πλευρό των ΜΑΤ σε διαδηλώσεις – που όχι απλώς συγκαλύφθηκαν, αλλά ενθαρρύνθηκαν από τις αρχές. Δεν ξεχνάμε την ενέδρα σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και τις απειλές που έχουν εκτοξεύσει οι νεοναζί για λογαριασμό των εφοπλιστών, όπως και για λογαριασμό της καναδικής πολυεθνικής Eldorado και του μεγαλοεργολάβου Μπόμπολα στα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Το γεγονός ότι μερικοί μπάτσοι και νεοναζί διώκονται σήμερα για ένα μέρος της εγκληματικής τους δράσης που ήταν γνωστή για χρόνια αποδεικνύει μόνο το μέγεθος της συνενοχής και της εποπτείας του κράτους σε αυτά τα εγκλήματα.

Γιατί οι φασίστες χτυπούν εκεί που τους υποδεικνύει η ίδια η κρατική πολιτική, τα συμφέροντα των αφεντικών και η καθεστωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ: ενάντια στο αγριότερα εκμεταλλευόμενο τμήμα της κοινωνίας και ενάντια στα κινήματα, που διακηρυγμένα βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Η στοχοποίηση έχει γίνει από τα πλέον επίσημα κυβερνητικά χείλη, αφήνοντας τις φασιστικές συμμορίες να δρουν επικουρικά στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών. Δεν ξεχνάμε ότι έναν μόλις χρόνο πριν, ο πρωθυπουργός εξήγγειλε επιχειρήσεις ενάντια στους φτωχούς και τους αγωνιζόμενους (τους «λαθρομετανάστες», τους «συνδικαλιστές» και τους «κουκουλοφόρους» στη δική του γλώσσα) για την απρόσκοπτη επιβολή της μνημονιακής λεηλασίας. Και αυτό ακριβώς είναι το αυστηρό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι νεοναζί: Παράλληλα με τα αστυνομικά πογκρόμ του «Ξένιου Δία», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα (όπως εκείνα που υπέστη ο Μοχάμετ Καμράν στο ΑΤ Νίκαιας με αποτέλεσμα το θάνατό του), τους πυροβολισμούς επιστατών ενάντια σε ξένους εργάτες γης στη Μανωλάδα, τους ρατσιστικούς νόμους. Παράλληλα με το κρατικό κυνήγι εναντίον οροθετικών γυναικών, άστεγων και Ρομά… Παράλληλα με τις απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία, την επιστράτευση απεργών. Παράλληλα με την καταστολή των διαδηλώσεων, τις συνεχιζόμενες εισβολές σε πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους αγώνα (καταλήψεις και στέκια), τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια αγωνιστών (σε γενικές απεργίες, τοπικές αντιστάσεις ή αντιφασιστικές δράσεις, όπως στη μοτοπορεία το φθινόπωρο του 2012). Γιατί η χρυσή αυγή δεν είναι απλώς μία εγκληματική συμμορία, είναι η συμμορία που εξέθρεψε το ίδιο το κράτος.

Μέσα σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, και αντιμέτωπο με τις μαζικές κινητοποιήσεις των επόμενων χρόνων ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση, το καθεστώς επέλεξε να πριμοδοτήσει τη δολοφονική συμμορία της χρυσής αυγής με όλα τα μέσα, ως εργαλείο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αντι-εξεγερτικής και αντεπαναστατικής στρατηγικής, με δύο στόχους: Την τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων από τις ναζιστικές ομάδες κρούσης, καθώς επίσης και τη συσπείρωση των πιο αντιδραστικών στοιχείων του πληθυσμού γύρω από τα ναζιστικά αποβράσματα και τη στρατολόγηση ενός μέρους του στη μισαλλοδοξία, το ρατσισμό, στην εμπέδωση του ολοκληρωτισμού και της βίας απέναντι στους ταξικά αδύναμους, ώστε να διαχυθεί ο κοινωνικός εκφασισμός, να στοχοποιηθούν οι παρίες για τα δεινά που επιφέρει η πολιτική του κράτους και των αφεντικών, και να μείνουν στο απυρόβλητο οι ισχυροί.

Αυτοί λοιπόν που όπλισαν τον νεοναζί δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, οι πολιτικοί πάτρωνες των φασιστών με τη βοήθεια των έμμισθων λακέδων τους στα ΜΜΕ, παριστάνουν τους έκπληκτους και εμφανίζονται ως τιμωροί που θα αποδώσουν δικαιοσύνη. Θέλοντας να καταπνίξουν την οργή για αυτή τη δολοφονία που δεν μπορούσε πλέον να συγκαλυφθεί και που έκανε ορατή τη συνενοχή τους, επιχειρούν να καθηλώσουν την κοινωνία στο ρόλο του θεατή μιας δήθεν θεσμικής αντιμετώπισης των ναζιστών και να ανακτήσουν κοινωνική νομιμοποίηση.

Είναι αλήθεια ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα επιδρά στις συνειδήσεις των αγωνιζόμενων, και σε εκείνο το ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας που δεν αποδέχεται τον εκφασισμό, με τρόπο και συνέπειες που το καθεστώς θέλει να ελέγξει. Είναι επίσης αλήθεια ότι η απόσπαση της εκλογικής πελατείας της χρυσής αυγής αποτελεί ζητούμενο για ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, οι προσχεδιασμένες συλλήψεις ορισμένων από τους αρχιτραμπούκους της συμμορίας (των οποίων η δολοφονική δράση είναι πασίγνωστη εδώ και χρόνια) όπως και η πολιτική επένδυση που έγινε σε αυτές δεν ήταν μια αμυντική κίνηση του κράτους. Εντάσσονται σε μια επιθετική κίνηση στο πλαίσιο της ανασυγκρότησής του, στην κατεύθυνση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Αντανακλούν επίσης τη συνεχή διαπάλη στο εσωτερικό του συστήματος ανάμεσα σε εκείνη την τάση που σκέφτεται ακόμα το ενδεχόμενο μιας πολιτικής διαχείρισης με τη χρυσή αυγή και σε εκείνη την τάση που προσβλέπει στην πολιτική της περιθωριοποίηση – δηλαδή στη συρρίκνωση ή την απομάκρυνσή της από την κεντρική πολιτική σκηνή και την παραμονή της μόνο στο επίπεδο των ομάδων κρούσης. Και αυτή η διαπάλη πήρε πολύ σύντομα τη μορφή ενδοοικογενειακών συγκρούσεων μέσα στους κόλπους του κράτους και των μηχανισμών του σε σχέση με το πώς εξυπηρετούνται καλύτερα τα κοινά τους συμφέροντα, με αποτέλεσμα άλλοι παρακρατικοί τραμπούκοι να αφήνονται ελεύθεροι και άλλοι να πετιούνται στη φυλακή σαν στυμμένες λεμονόκουπες.

Η συμμορία της χρυσής αυγής δεν είναι παρά το αναλώσιμο δεκανίκι, η εφεδρεία ενός συστήματος σε κρίση, και το ίδιο το σύστημα χρησιμοποιεί την -αμφίβολης έκβασης- «δίωξή» της για τους ίδιους λόγους που την ανέθρεψε: για να τρομοκρατήσει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Σήμερα, επιδεικνύεται πρόσκαιρα και πάνω σε ορισμένους παρακρατικούς λακέδες η «πυγμή της δημοκρατίας», με σκοπό να αντληθεί συναίνεση απέναντι στη χρήση ενός κατασταλτικού οπλοστασίου που προορίζεται για τους αγωνιζόμενους. Η προσπάθεια κοινωνικής νομιμοποίησης του τρομονόμου, των παρακολουθήσεων, των μέτρων έκτακτης ανάγκης στο όνομα μίας δήθεν καταπολέμησης των ναζί συνδυάζεται με τη ρητορική περί «δύο άκρων», η οποία επιχειρεί να ταυτίσει τους παρακρατικούς φονιάδες με τον κόσμο της αντίστασης. Οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν διστάζουν να καπηλευτούν το αίμα ενός νεκρού αντιφασίστα και να επικαλεστούν μια δήθεν κάθαρση από φασιστικούς θύλακες για να εμπεδωθεί το κρατικό μονοπώλιο της βίας και να εντείνουν την καταστολή των κοινωνικών αγώνων στο όνομα της δημοκρατίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο χτύπησαν από την αρχή με τα ΜΑΤ τις αντιφασιστικές πορείες στο Κερατσίνι (όπου ένας διαδηλωτής έχασε την όρασή του από έκρηξη δακρυγόνου), στη Νίκαια, τη Δάφνη (όπου αστυνομικός εκτός υπηρεσίας πυροβόλησε προς το μέρος των συγκεντρωμένων), τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κοζάνη κ.α., συνέλαβαν και έσυραν στα δικαστήρια αντιφασίστες. Σ’ αυτό το πλαίσιο εφαρμόζουν σήμερα τον τρομονόμο απέναντι στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής.

Τον φασισμό δεν θα τον αντιμετωπίσει το κράτος, γιατί ο φασισμός απορρέει από το ίδιο το κράτος. Γιατί ο φασισμός δεν είναι απλά οι νεοναζί, αλλά ο ίδιος ο κρατικός ολοκληρωτισμός.

Τον φασισμό δεν θα τον νικήσει η ψήφος σε μια εναλλακτική πολιτική διαχείριση του συστήματος όπως μας υπόσχεται η καθεστωτική αριστερά, που προσπαθεί να αποτρέψει και να χειραγωγήσει τους κοινωνικούς αγώνες, καλώντας τους καταπιεσμένους να εναποθέσουν την επίλυση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων στους θεσμούς, να εμπιστευτούν το πολιτικό σύστημα, τη «δικαιοσύνη» κ.λπ.

Τον φασισμό θα τον συντρίψουν οι πλατιές, οριζόντιες, αντιθεσμικές κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Τον φασισμό θα τον συντρίψουμε στα οδοφράγματα, στους δρόμους, στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς. Θα τον συντρίψει η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, η αυτοοργάνωση των εργαζόμενων, των άνεργων, των μαθητών, ντόπιων και ξένων, και ο κοινός μας αγώνας για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Για να στείλουμε το κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς», 4 /10/13

Διαδρομή Ελευθερίας #136 (Μάρτιος 2014)

Περιεχόμενα

Διαδρομή Ελευθερίας

Σκέψεις διαδρομής… σκέψεις ελευθερίας σελ.2

Επιδρομές στο πολιτικό σκηνικό σελ.2

Η ”εγκληματοποίηση του χώρου” και ο μύθος του λαγού… σελ.3

Μεσόγειος: Χώρος εναπόθεσης και καταστροφής τοξικών αποβλήτων σελ.5

Όταν οι Δίκαιοι μας μιλούν σελ.7

Το μήνυμα είμαι ’γω… σελ.9

Το Μέλλον είναι τώρα, εμπρός για το μέλλον (Μέρος Α΄) σελ.11

Διαδρομές μνήμης: Φάκελος Scala: η ιστορία μιας κρατικής προβοκάτσιας (Μέρος Γ΄) σελ.13

Ουκρανία: το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων σελ.14

Αναρχική Πρωτομαγιά (Αναρχικοί Για Την Πρωτομαγιά)

Τίτλος: Αναρχική Πρωτομαγιά

Έκδοση: Αναρχικοί Για Την Πρωτομαγιά

Έτος: 2005

————————————-

Περιεχόμενα

Εισαγωγικό κείμενο για την εκδήλωση της πρωτομαγιάς

Η εξέγερση του Σικάγο το 1886

Η εξέγερση στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1936

Οι ταξικές συγκρούσεις των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης

Εργασία: Μισθωτή σκλαβιά

Τα “εργατικά ατυχήματα” είναι δολοφονίες των αφεντικών

Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι

Ανάγνωση

Αλληλεγγύη στον αγωνιστή κρατούμενο Σπύρο Στρατούλη (Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς»)

Αν είναι αιτία το κελί που μπήγει τόσο σκληρές ρίζες μέσα στον εγκέφαλο, τόσο της οδύνης όσο και της τραγικότητας ρίζες, τότε πρέπει αυτό το καταραμένο κελί να πάψει να υπάρχει… Πρέπει να το πάρουν οι άνθρωποι και να το κατακρημνίσουν μια για πάντα και να διαμορφώσουν τη ζωή τους χωρίς να ’χουν πλέον την ανάγκη του. Ούτε τον τρόμο του ούτε την καταστολή του. Γ. Πετρόπουλος, «Ο Χάρης Δεσμώτης»

Ο Σ. Στρατούλης βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 11 Νοέμβρη ’13, διεκδικώντας την επαναχορήγηση αδειών εξόδου που έπαιρνε το τελευταίο διάστημα από τη φυλακή μετά από 22 χρόνια εγκλεισμού – αφού βρίσκεται κρατούμενος από παιδί 17 χρονών. Αυτή την ανάσα ελευθερίας του στέρησαν εκδικητικά οι διωκτικές και δικαστικές αρχές εξαιτίας της αγωνιστικής του στάσης στα κολαστήρια της δημοκρατίας, της συμμετοχής του σε συλλογικές κινητοποιήσεις κρατουμένων ενάντια στις άθλιες συνθήκες και τη βαρβαρότητα των φυλακών, και της αλληλεγγύης του με κοινωνικούς και πολιτικούς κρατούμενους στη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Πρόσφατα, εξαιτίας της συντροφικής σχέσης του με αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα και αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη οι αρχές τον ενέπλεξαν σε μία γελοία δικογραφία που τιτλοφορείται «εγκληματική οργάνωση – στέκια Θεσσαλονίκης» και, αποδίδοντάς του ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, του αρνούνται τις άδειες που δικαιούται με βάση την ποινή που έχει εκτίσει.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε την απεργία πείνας, ανθρωποφύλακες, μπάτσοι και συγκεκριμένοι γιατροί στο νοσοκομείο Λάρισας εφάρμοσαν πάνω του πρακτικές καταστολής, ταπείνωσης και βασανισμού, τη στιγμή που η υγεία του βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, προκειμένου να κάμψουν τον αγώνα του. Δεν τα κατάφεραν. Σήμερα ο Σ. Στρατούλης διανύει την 59η μέρα απεργίας πείνας. Διακινδυνεύει τη ζωή του για να κερδίσει ξανά λίγες στιγμές από την ελευθερία που προσπαθούν να καταπνίξουν οι γδάρτες των ονείρων, όχι μόνο των αγωνιζόμενων κρατούμενων, αλλά και όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ο Σπύρος Στρατούλης, όπως και όλοι όσοι παλεύουν για να αποτινάξουν τις αλυσίδες της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής, δεν είναι μόνος του. Δεν θα επιτρέψουμε την εξόντωσή του!

AΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ ’13

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς», 8 Γενάρη ’14

Για ένα εισιτήριο αφαιρούν ζωές, του κράτους τα τσιράκια μπάτσοι και ελεγκτές (Συνέλευση Περιστερίου Ενάντια Στις Κρατικές Δολοφονίες Και Την Καταστολή)

Την Τρίτη 13 Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσης, ένας 19χρονος Περιστεριώτης, βρίσκεται πεταμένος από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού “που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους”… Ο λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ.

Με τη ζωή του πλήρωσε το τίμημα ότι ήταν προλετάριος, άλλο ένα θύμα ενός πολύπλευρου ταξικού πολέμου, που εδώ και χρόνια έχει κλιμακωθεί εναντίον μας από τα αφεντικά και το κράτος τους.

Ο θάνατός του δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, είναι δολοφονία και αποτέλεσμα των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και της άγριας καταστολής (με μπάτσους και ελεγκτές) που μας επιβάλλουν. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του Θανάση. Πολλές φορές μας έχει τύχει λόγω ανέχειας να μην έχουμε τα λεφτά για ένα εισιτήριο ενώ έχουμε ανάγκη άμεσης μετακίνησης. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι προϊόντα εργασίας της εργατικής τάξης. Για να φτιαχτούν έχουν αναλωθεί χιλιάδες κλεμμένες εργατοώρες απλήρωτης και αλλοτριωμένης εργασίας. Επίσης αν προσθέσουμε τους φόρους και τα χαράτσια συν τις μίζες που έπαιρναν και έβγαζαν προβληματικές αυτές τις επιχειρήσεις, το συμπέρασμα είναι ότι τα έχουμε χρυσοπληρώσει. Για όλους αυτούς τους λόγους, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μάς ανήκουν και η δημόσια μετακίνηση πρέπει να είναι ελεύθερη για όλους μας.

Η κηδεία του Θανάση μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας και κοινωνικής οργής. Πάνω από 2.000 διαδηλωτές από το Περιστέρι και από άλλες γειτονιές συμμετείχαν στην πορεία, η οποία στο τέλος χτυπήθηκε από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής βίας και καταστολής με ξύλο, κυνηγητό στους δρόμους της πόλης, με 10 προσαγωγές (οι περισσότεροι ανήλικοι μαθητές) από τις οποίες η μία μετατράπηκε σε σύλληψη. Το σημείο που έπεσε ο νεκρός φυλασσόταν συνεχώς από τα ΜΑΤ. Το κέντρο του Περιστερίου βρίσκεται καθημερινά υπό αστυνομική κατοχή με στόχο την απαγόρευση των συγκεντρώσεων στο σημείο δολοφονίας. Αυτό δείχνει το φόβο των εξουσιαστών για τις αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου. Παρά την τρομοκρατία οι συγκεντρωμένοι έκαναν συνέλευση και αποφάσισαν κάποιοι να συγκεντρωθούν στη ΓΑΔΑ για έμπρακτη αλληλεγγύη, όπου κρατούνταν οι προσαχθέντες, και κάποιοι να πραγματοποιήσουν συγκέντρωση-μικροφωνική στο σημείο της δολοφονίας εναντία στην κρατική καταστολή στην πόλη. Η αστυνομία απαγόρευσε τη συγκέντρωση με πρόφαση την παρακώλυση της κυκλοφορίας, προχώρησε σε εξακρίβωση στοιχείων σε περαστικούς και κατοίκους της περιοχής, έκανε σκούπα στην πλατεία απομακρύνοντας παιδιά και μεγάλους, κάνοντας κατάληψη από ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, προκαλώντας και βρίζοντας όσους αντιδρούσαν για την κατάσταση πολιορκίας. Αργά το βράδυ απείλησαν τους συγκεντρωμένους στο σημείο να δείξουν ταυτότητες και να αποχωρήσουν. Στην αντίσταση των συγκεντρωμένων για το δικαίωμα της συγκέντρωσης έκανε 20 ακόμα προσαγωγές. Όσο και να προσπαθούν να μας διώξουν, η πλατεία ανήκει στους κατοίκους της και όχι στις δυνάμεις καταστολής.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, η συλλογική αντίσταση και η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Οργανωνόμαστε από τα κάτω σε κάθε γειτονιά, σχολείο και χώρο δουλειάς.

Αντιστεκόμαστε. Δίνουμε μάχες για δωρεάν συγκοινωνίες, δωρεάν υγεία και παιδεία και ενάντια σε ό,τι μας εξαθλιώνει τη ζωή. Δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση των τραπεζών και του κεφαλαίου.

Αρνούμαστε να γυρίσουμε στην κανονικότητα του νόμου και της τάξης, να σκύψουμε το κεφάλι στον κόσμο των ελεγκτών και των μπάτσων που “απλά κάνουν τη δουλειά τους”, να κλειστούμε πίσω στα σπίτια-κλουβιά με τη συντροφιά των ρουφιάνων των ΜΜΕ. Σε πείσμα όλων αυτών, εμείς παραμένουμε εδώ.

Μένουμε κάθε μέρα όλοι μαζί στο σημείο δολοφονίας, στην πλατεία, στις γειτονιές μας. Βγαίνουμε στους δρόμους για να αντισταθούμε και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ “ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ”

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΕΦΑΛΟΚΥΝΗΓΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συνέλευση Περιστερίου Ενάντια Στις Κρατικές Δολοφονίες Και Την Καταστολή

(Αύγουστος 2013)

Αντιφασιστική – Αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης

2 Νοέμβρη ’13: Σήμερα πραγματοποιήθηκε η αντιφασιστική – αντικατασταλτική πορεία στις γειτονιές της Κυψέλης, που διοργανώθηκε από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό στην Πατησίων (Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών, Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου Στέγαστρο, ΑΝ.Α.Σ.Α, Αντιρατσιστική Ταξική Κίνηση Πατησίων, Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων / Αχαρνών, Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου). 350 και πλέον διαδηλωτές από αυτοοργανωμένες πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές συλλογικότητες καθώς και οριζόντιες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, μετά από την προγραμματισμένη μικροφωνική στη Γαλατσίου και Βεΐκου, με δυνατό παλμό και συνεχή συνθήματα κατευθύνθηκαν προς την πλατεία Κυψέλης και στη συνέχεια προς την πλατεία Αμερικής, περνώντας από το πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Η ανταπόκριση κατοίκων, ντόπιων και μεταναστών, σε δρόμους, πλατείες και γειτονιές ήταν ιδιαίτερα θετική, με κορναρίσματα, χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές. Μοιράστηκαν κείμενα και flyers, πετάχτηκαν τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα.

Η σημερινή αντιφασιστική – αντικατασταλτική κινητοποίηση στις γειτονιές μας, ως συνέχεια σειράς προηγούμενων, στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα: οι πλατιές, οριζόντιες, αντιθεσμικές κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, οι συλλογικοί, αυτοοργανωμένοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, ντόπιων και μεταναστών, στους δρόμους, τις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς, τα σχολεία και τις σχολές και παντού θα τσακίσουν τις φασιστικές – ναζιστικές συμμορίες και τους κρατικούς πάτρωνές τους, θα νικήσουν!

Ακούστηκαν δυνατά πολλά συνθήματα, όπως: “Ζούμε μαζί, δουλεύουμε μαζί, ντόπιοι μετανάστες τσακίστε τους ναζί”, “Αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές”, “Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών”, “Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”, “Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά”, “Ένας είναι ο δρόμος λαέ για να νικάς, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Μελιγαλάς”, “Και τώρα και πάντα, όπως το 40, τη φτώχεια και το φασισμό θα πολεμάμε πάντα”, “Χώμα και φτυάρι στον κάθε Κασιδιάρη κι ένα μεγάλο λάκκο για το Μιχαλολιάκο”, “Δυο μέτρα κάτω από τη γη υπάρχει μία θέση για κάθε ρατσιστή”, “Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο”, “Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί”, “Οργή και λύσσα για τον Παύλο Φύσσα” κ.ά.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Μαραγκοπούλειο, Παράρτημα και Στέκι ΤΕΙ στην Πάτρα, σε όλες τις καταλήψεις, τους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα και τις κοινωνικές – ταξικές αντιστάσεις (Συντρόφισσες Και Σύντροφοι Από Την Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37)

Tα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου, με μια ευρεία κατασταλτική επιχείρηση εκκενώθηκαν ταυτόχρονα στην Πάτρα οι καταλήψεις Μαραγκοπούλειο, Παράρτημα και το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΤΕΙ, οι οποίες σφραγίστηκαν και εξακολουθούν να φυλάσσονται από αστυνομικές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια των αστυνομικών εισβολών συνελήφθησαν πέντε σύντροφοι και συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στο Μαραγκοπούλειο (οι οποίοι οδηγήθηκαν για να δικαστούν στο αυτόφωρο) ενώ έγιναν και έντεκα προσαγωγές αλληλέγγυων που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν την κατάληψη.

Η κατάληψη του Παραρτήματος -κτήριο που στέγαζε το παλιό παράρτημα του Πανεπιστημίου Πατρών- είναι ένας χώρος άρρηκτα συνδεδεμένος με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της πόλης αλλά και ευρύτερα. Έγινε σύμβολο της αντιδικτατορικής δράσης, κατελήφθη για πρώτη φορά το Νοέμβρη του ’73 εν μέσω της εξέγερσης ενάντια στη χούντα και έκτοτε αποτέλεσε επίκεντρο πολύμορφων κοινωνικών αντιστάσεων και φιλοξενούσε μεγάλο μέρος κινηματικών διαδικασιών (συνελεύσεις, εκδηλώσεις, ραδιοφωνικό σταθμό κ.ά). Η κατάληψη του Μαραγκοπούλειου ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2010, στο από 20ετίας εγκαταλελειμμένο κτήριο, για να στεγάσει το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “Πέρασμα”. Βρέθηκε στο στόχαστρο της καταστολής δύο μήνες αφότου κατελήφθη, όταν και έγινε εισβολή της αστυνομίας. Ωστόσο με την επιμονή των καταληψιών και των αλληλέγγυων το κτήριο ανακαταλήφθηκε τρεις μέρες μετά. Στο χώρο της κατάληψης φιλοξενήθηκαν εκδηλώσεις, προβολές, ενώ λειτουργούσε βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων, δανειστική βιβλιοθήκη και αυτοοργανωμένο καφενείο.

Η επίθεση αυτή στις καταλήψεις της Πάτρας είναι η συνέχεια της κατασταλτικής επιχείρησης του κράτους ενάντια στους κατειλημμένους χώρους αγώνα που ξεκίνησε έναν χρόνο πριν, τον Αύγουστο του 2012, με την εκκένωση της Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη, της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη του 2012, και συνεχίστηκε το χειμώνα με τις εισβολές στις καταλήψεις Villa Amalias, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ, Σκαραμαγκά και Λέλας Καραγιάννη. Το κατασταλτικό κύμα εισβολών και εκκενώσεων σταμάτησε προσωρινά, σε εκείνο το σημείο τότε, εξαιτίας της ανάπτυξης ενός πλατιού και μαχητικού κινήματος αλληλεγγύης και αντίστασης από πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις, και ενός μεγάλου πλήθους αγωνιστών και αγωνιστριών. Κομβικής σημασίας ήταν σε αυτή την αντιπαράθεση με τους κρατικούς σχεδιασμούς η ανακατάληψη της Villa Amalias στις 9 Γενάρη 2013 και η κατάληψη των κεντρικών γραφείων της ΔΗΜΑΡ την ίδια μέρα, η μεγάλη διαδήλωση περισσότερων από 10.000 αγωνιστών-ριών στις 12 Γενάρη και το φιάσκο της όλης κατασταλτικής επιχείρησης για την εκκένωση της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37 στις 15 Γενάρη. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την τωρινή επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας, στο στόχαστρο της καταστολής βρέθηκαν τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης Athens Indymedia, 98 FM και Ένταση FM, σε μια προσπάθεια φίμωσης κάθε φωνής αντίστασης στο καθεστώς.

Στους καιρούς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, το χτύπημα των αντιστάσεων που δεν ελέγχονται από θεσμούς, φορείς και παράγοντες του συστήματος, και ευρύτερα η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων είναι στην κορυφή της ατζέντας των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών της χώρας και των υπερεθνικών επιτελείων. Στόχος της κατασταλτικής στρατηγικής, η οποία συνοψίζεται στο φασιστικό δόγμα περί “αποκατάστασης της τάξης και της νομιμότητας”, είναι το απρόσκοπτο πέρασμα στη νέα εποχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην εποχή ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.

Το σχέδιο καταστολής των καταλήψεων αποτελεί μέρος της γενικευμένης κατασταλτικής πολιτικής που στόχο έχει τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε απόλυτα ελεγχόμενο και πειθήνιο σώμα για την εφαρμογή των νέων ασφυκτικών συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλονται από το κράτος και τα αφεντικά. Αποτελεί μέρος της συνολικής επίθεσης των κυρίαρχων πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα και όρους ζωής των πληβειακών και πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Μιας επίθεσης που γίνεται ορατή στους μισθούς πείνας, στις εκατοντάδες απολύσεις καθημερινά, στις στρατιές των ανέργων, την επίθεση σε εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, την κατάργηση του ασύλου στους πανεπιστημιακούς χώρους, στις επιχειρήσεις “Ξένιος Δίας” σε βάρος των μεταναστών, στον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο πογκρόμ σε βάρος των Ρομά σε όλη τη χώρα, στην κλιμάκωση της κρατικής και πολλές φορές της παρακρατικής καταστολής των αντιστάσεων.

Είναι φανερό ότι οι επιθέσεις στις καταλήψεις στην Πάτρα δεν είναι μόνο η συνέχεια ενός κατασταλτικού σχεδίου, αλλά και το προοίμιο νέων επιθέσεων. Κατά συνέπεια, είναι επιτακτικό όχι μόνο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στις καταλήψεις που χτυπήθηκαν αλλά και να προασπίσουμε τις υπάρχουσες καταλήψεις σε όλη τη χώρα που προοιωνίζεται η καταστολή τους.

Από τη μεριά μας, οι καταληψίες και αλληλέγγυοι της Λέλας Καραγιάννη 37 εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στις συλλογικότητες των καταλήψεων που δέχθηκαν επίθεση στην Πάτρα και σε όλες τις καταλήψεις στη χώρα και καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους να υπερασπιστούν με κάθε μέσο και δυνατότητα που έχουν τους κατειλημμένους χώρους αγώνα. Σε ό,τι μας αφορά, και περιμένοντας την ανανέωση της επίθεσης που δέχτηκε η κατάληψη στις 15 Γενάρη, επαναλαμβάνουμε ότι η Λέλας Καραγιάννη δεν παραδίνεται, μάχεται!

“Καμιά νοσταλγία για αυτόν το γερασμένο κόσμο που, από καιρό πια, ανήκει στο παρελθόν… Κανένας συμβιβασμός με το αβίωτο παρόν που υπόσχεται μόνο το χειρότερο… Κανένας δισταγμός και φόβος για το μέλλον που θέλουμε: την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό…”

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συντρόφισσες και σύντροφοι από την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, 6 Αυγούστου 2013