Author: stekiksanthis

15 ΔΕΚΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ

15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος
δολοφονείται εν ψυχρώ από το υπηρεσιακό όπλο του μπάτσου Κορκονέα, όπου μαζί με το συνάδελφο του Σαραλιώτη, λυμαίνονταν την περιοχή των Εξαρχείων. Σύσσωμα τα αστικά μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να συγκαλύψουν τη δολοφονία που μόλις είχε συμβεί, με τα πρώτα δελτία να μιλούν για «επίθεση σε αστυνομικούς στα Εξάρχεια» χωρίς να κάνουν λόγο για δολοφονία, και έπειτα την ίδια κασέτα για «το όπλο που εκπυρσοκρότησε». Η είδηση όμως είχε ήδη μεταφερθεί παντού, και μαζί της έφερνε τη φλόγα που άναβε τα πρώτα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους των Εξαρχείων, και από τις πρώτες μόλις ώρες της δολοφονίας, άρχισε να μεταφέρεται σε όλη την επικράτεια.
Χιλιάδες μαθητές, φοιτήτριες, εργαζόμενοι, μετανάστριες, άνεργοι, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που βίωναν όλα αυτά τα χρόνια τη βία στο πετσί τους με θεσμική βούλα, βγήκαν στους δρόμους σε ένα ξέσπασμα κοινωνικής και ταξικής αντιβίας, συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής, επιτέθηκαν σε αστυνομικά τμήματα, τράπεζες και στόχους σύμβολα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Τρόφιμα και αγαθά αναδιανεμήθηκαν μέσω γενικευμένων απαλλοτριώσεων από σούπερ μάρκετ και πολυεθνικές που πλούτιζαν όλα αυτά τα χρόνια από την εκμετάλλευση. Σχολεία, πανεπιστήμια, διοικητικά κτήρια κ.α. όπως το κτήριο της ΓΣΕΕ καταλήφθηκαν και αποτέλεσαν τον τόπο συνάντησης και οργάνωσης των ποικιλόμορφων δράσεων που ύφαιναν για πάνω από ένα μήνα το νήμα της μεγαλειώδης κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08.
Στον απόηχο της εξέγερσης του Δεκέμβρη εκατοντάδες εγχειρήματα αντίστασης γεννήθηκαν και
ενισχύθηκαν σε πόλεις και γειτονιές όλης της Ελλάδας. Στέκια και καταλήψεις, αναρχικές
συλλογικότητες και οργανώσεις, φεμινιστικές συνελεύσεις, συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης στους χώρους εργασίας και συνδικαλιστικά αυτόνομα σχήματα στα πανεπιστήμια, ραδιοφωνικοί σταθμοί και έντυπα αντιπληροφόρησης, συλλογικές κουζίνες και ομάδες αλληλοβοήθειας συνεχίζουν να αποτελούν τους χώρους και τα μέσα όσων επιλέγουν να βγουν στο δρόμο και να αγωνιστούν.
Η δολοφονία Γρηγορόπουλου αποτέλεσε εκείνη τη μεγάλη σταγόνα που ήρθε να ξεχειλίσει το ποτήρι της κοινωνικής οργής σε μια συγκυρία όπου βάθαινε η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στους από τα κάτω. Με τα όργια της αστυνομικής βίας, και τους βασανισμούς μέσα στα αστυνομικά τμήματα, την καταπάτηση κεκτημένων και την περιστολή ελευθεριών, τα πογκρόμ εναντίων των μεταναστριών, τη βίαιη αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω, τη φτώχια και την ανεργία να καλπάζουν, την επίθεση στις σπουδές με το νόμο Γιαννάκου που το μεγάλο φοιτητικό κίνημα του ’06-’07 τον έκανε κουρελόχαρτο, μέχρι τα πρώτα σημάδια από το ξέσπασα της καπιταλιστικής κρίσης να προμηνύουν τι επιφυλάσσει το μέλλον της καπιταλιστικής κανονικότητας.
15 χρόνια μετά, σε μια όχι τόσο μακρινή ιστορική πραγματικότητα, η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η θανατοπολιτική, οι κρατικές δολοφονίες, όχι απλά παραμένουν αλλά η επίθεση βαθαίνει περαιτέρω, η ανθρώπινη ζωή των εκμεταλλευόμενων υποτιμάται ακόμα πιο βίαια, και το κράτος συνεχίζει να δολοφονεί ακόμα εν ψυχρώ είτε στις γειτονίες είτε στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα.
15 χρόνια μετά, είναι ακόμα νωπό το αίμα του ανήλικου Χρήστου Μιχαλόπουλου που
δολοφονήθηκε από την αστυνομία στη Βοιωτία, ο τρίτος σε σειρά ανήλικος Ρομ που δολοφονείται τα τελευταία τρία χρόνια, μετά τη δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη για 20 ευρώ βενζίνη και του Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα Αττικής.
Σε μια συνθήκη γενικευμένης επίθεσης στην τάξη μας, με τις τιμές σε μια σειρά από βασικά κοινωνικά αγαθά να έχουν εκτοξευθεί και οι μισθοί να παραμένουν ψίχουλα, οι εργοδοτικές καφρίλες να  θεσμοθετούνται, και η απεργία να ποινικοποιείται μέσω και του τελευταίου νόμου Γεωργιάδη, η ΕΛ.ΑΣ. συνεχίζει να δολοφονεί, να βιάζει, να επιτίθεται στον κόσμο του αγώνα, όπως συνέβη με την απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος της 16χρονης αντιφασίστριας στο Νέο Ηράκλειο, και να τρομοκρατεί προκειμένου να πνίξει την κάθε μας αντίδραση.
Το μόνο που έχει να προσφέρει αυτό το σάπιο σύστημα είναι περισσότερος θάνατος, περισσότερη βία, οικολογική καταστροφή και πολέμους. Αυτός ο κόσμος που με τόσο κόπο έχτισαν τα αφεντικά με τους δήμιους τους καταρρέει από άκρη σε άκρη και προς στιγμή καταρρέει στα κεφάλια μας.
Από τις πυρκαγιές που έκαψαν σχεδόν όλη την επικράτεια το καλοκαίρι που πέρασε, τις πλημμύρες που έπνιξαν ολόκληρες πόλεις και εκατοντάδες χιλιάδες ζώα. Τις ζωές των μεταναστριών που χάνονται στα καθημερινά ναυάγια από τις δολοφονικές επαναπροωθήσεις, με αποκορύφωμα το ναυάγιο της Πύλου όπου το λιμενικό έπνιξε πάνω από εξακόσιους μετανάστες. Τους δεκάδες νεκρούς στο κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Τις ζωές που χάνονται καθημερινά στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα», τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας και όσους δεν «αντέχει» το δημόσιο σύστημα υγείας που είναι υπό κατάρρευση. Την πολεμική όξυνση με την ενεργό εμπλοκή του ελληνικού κράτους στο άρμα του ΝΑΤΟ, και τη στήριξη της σφαγής του Παλαιστινιακού Λαού από το κράτος του Ισραήλ.
Ο Δεκέμβρης ήταν και παραμένει η απόδειξη πως, αν το καταλάβουμε, έχουμε τη δύναμη να
κάνουμε τα πάντα. Και αυτό οφείλει να μείνει χαραγμένο στη συλλογική μας μνήμη. Για τους
δολοφόνους του Αλέξη, του Μιχάλη, του Νίκου, της Zackie Oh, του Χρήστου και όλων των ατόμων που έπεσαν νεκρά από το χέρι του κράτους ένα πράγμα έχουμε να πούμε, δεν ξεχνάμε και δεν συγχωρούμε. Έχουμε όλη την οργή και όλο το δίκαιο με το μέρος μας. Γιατί η κανονικότητα τους δεν μας χωράει και δεν θα μας χωρέσει ποτέ. Γιατί όσες και να είναι οι προσπάθειες αποσιώπησης των πράξεων τους, όσα πεζοδρόμια και αν ξεπλύνουν από το αίμα, όσους δολοφόνους και βιαστές να αθωώσουν, εμείς θα είμαστε εκεί. Εμείς θα είμαστε εκεί, γιατί η αλήθεια είναι μια και γράφεται στους δρόμους. Από τους αντιφασιστικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου, τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες στην Cosco και την e-food, τις μαζικές φεμινιστικές διαδηλώσεις ενάντια στις γυναικοκτονίες, τις μαχητικές διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη και την Πύλο, και τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, μέχρι τις καθημερινές αρνήσεις σε κάθε χώρο, το ιστορικό νήμα της αντίστασης παραμένει ζωντανό κουβαλώντας μέσα του τις μνήμες του Δεκέμβρη και όλων των αγώνων που προηγήθηκαν.
Να περιφρουρήσουμε τα νοήματα του και να κρατήσουμε αυτές τις μνήμες ζωντανές κόντρα στη επιβαλλόμενη λήθη και την παραίτηση. Γιατί ένα κίνημα χωρίς ιστορία είναι ένα κίνημα χωρίς προοπτική.
Για τις εξεγέρσεις που προηγήθηκαν και εκείνες που έπονται, που κυοφορούν ένα κίνημα που
πασχίζει να αποκτήσει όραμα και επαναστατική κατεύθυνση. Γιατί μέσα εκεί γεννιέται η σπίθα που πυροδοτεί τις διεργασίες που μας φέρνουν πιο κοντά στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Για ένα κόσμο κοινοκτημοσύνης, χωρίς βία, διακρίσεις και εκμετάλλευση, που η ζωή θα έχει αξία.
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΣΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ
15 ΔΕΚΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ…
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΟΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ – ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ
06.12.2023
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
Πέλοτο

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΖΩΝΤΑΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΗΨΗ

Το τελευταίο διάστημα, το κράτος προχώρησε σε ένα μπαράζ επιθέσεων σε κατειλημμένους χώρους εντός και εκτός της μητρόπολης. Συγκεκριμένα, τα ξημερώματα της Παρασκευής 25/08/23, κράτος και ιδιοκτήτες προχώρησαν στις εκκενώσεις του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω-Κάτω Πατησίων (Νάξου 75 & Κρασσά) και του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου «Ζιζάνια» (Φυλής & Φερρών). Μερικές μέρες μετά εκκένωσαν και το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου και το Στέκι «Καλιαρντά» στην Νομική. Το κρεσέντο εκκενώσεων – επιθέσεων συνεχίστηκε στις 26/09/23 με τον αποκλεισμό – προσπάθεια εκκένωσης του κατειλημμένου εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ, στις 30/09/23 με την εκκένωση τις κατάληψης «Ευαγγελισμού» στο Ηράκλειο Κρήτης, καθώς και στις 21/10/23 όπου μπάτσοι εισέβαλλαν για τέταρτη φορά στον χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο Πολυτεχνείο κατεδαφίζοντας ολοκληρωτικά αυτή τη φορά τους εξωτερικούς τοίχους του χώρου με τη βοήθεια συνεργείου.

Το καταληψιακό κίνημα απάντησε γρήγορα και θα συνεχίσει να δίνει μάχες για όσο αυτό χρειαστεί. Ήδη από τις 14/10/23 έγινε ανακατάληψη του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου «Ζιζάνια», στις 23/10/23 ανακαταλήφθηκε ο χώρος του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού στο Πολυτεχνείο και καταλήφθηκε καινούριος χώρος επίσης εντός του κτηρίου, ενώ στις 01/12/23, μέρα μεσημέρι, με την κοινωνία να βάζει πλάτη στηρίζοντας έμπρακτα, να ανακαταλαμβάνεται το ιστορικό κτήριο της κατάληψης «Ευαγγελισμού» 62 μόνο μέρες μετά το σφράγισμα των παραθύρων του με σιδηρομπετόν.

Οι επιθέσεις στις καταλήψεις δεν είναι κάτι άγνωστο και πρωτόγνωρο ως προς εμάς. Δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο του κράτους που εξαπολύει το μένος του στις καταλήψεις κάθε φορά που επιθυμεί να αποπροσανατολίσει την προσοχή του κόσμου μακριά από την ανικανότητα και την ανεπάρκειά του. Όταν τα δάση καίγονται, όταν τα χωριά και οι πόλεις πνίγονται από το νερό, όταν οι φασίστες πραγματοποιούν πογκρόμ κατά των μεταναστ(ρι)ών, όταν μετράμε νεκρούς από τις φωτιές και τις πλημμύρες, τότε αυτό επιλέγει να απαντήσει με την ισοπέδωση και την εξαφάνιση πολιτικών χώρων, εστίες συλλογικοποίησης και αγώνα, με σκοπό να χαϊδέψει και να ησυχάσει το ακροδεξιό κοινό του και τους κάθε λογής νοικοκυραίους. Προσπαθούν να ξεπλύνουν την πλήρη αποτυχία τους σε κάθε πτυχή, με κινήσεις ενάντια σε χώρους που προσφέρουν έμπρακτα και καθημερινά την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας, χώρους που προσφέρουν ζύμωση μεταξύ των ανθρώπων, χώρους ελεύθερους που λειτουργούν έξω από τη μαύρη πραγματικότητα που έχει χτίσει το κράτος και το κεφάλαιο, μακριά από λογικές εξουσίας, ιεραρχίας και ιδιοκτησίας.

Οι εκκενώσεις έρχονται συμπληρωματικά στην κυρίαρχη τάση εξευγενισμού και τουριστικοποίησης των πόλεων. Πόλεις πλέον αβίωτες και απρόσωπες για την πλειονότητα του πληθυσμού τους, πόλεις δοσμένες πλέον –οριακά και εξολοκλήρου– στον μαζικό τουρισμό, πόλεις με ολοένα λιγότερους και μικρότερους δημόσιους χώρους, πνιγμένες στα τραπεζοκαθίσματα των αφεντικών, όπου κάθε σπιθαμή γης μετατρέπεται σε μια ευκαιρία για το επενδυτικό κεφάλαιο και τις εταιρίες real estate. Υψηλά ενοίκια, εξώσεις, πλειστηριασμοί, χαμηλοί μισθοί, άπειρες ώρες εργασίας για ψίχουλα σε συνθήκες εξαντλητικές και αντίξοες. Πόλεις νεκρές και αποστειρωμένες από κάθε είδος πραγματικής ζωής.

Ταυτόχρονα, η αντιμεταναστευτική πολιτική (στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταδιώξεις και θάνατοι στα σύνορα, βίαιες επαναπροωθήσεις, απελάσεις, ξυλοδαρμοί, ταπεινώσεις, ληστείες και βασανισμοί), η εδραίωση ενός εργασιακού μεσαίωνα με πλήθος αντεργατικών μέτρων, ο νέος ποινικός και ο νέος σωφρονιστικός κώδικας με τις εξοντωτικές ποινές και την εκδικητική στάση μέσα στις φυλακές ενάντια σε όσους αγωνίζονται, η άγρια καταστολή σε όσους συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, οι αμέτρητες πλέον διώξεις με ψευδή στοιχεία, οι αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων και αυτοοργανωμένων δομών, μας δείχνουν πως ο κρατικός μηχανισμός επεκτείνεται και εντείνει τον καθημερινό πόλεμο εναντίων μας.

Στο δυστοπικό αυτό σκηνικό εμείς δεν χωράμε. Οι καταλήψεις λειτουργούν ως κοινωνικοί χώροι, δημιουργούν και προβάλλουν την αυτοοργάνωση, αυτή που δεν είναι συμβατή με τα πρότυπα της εμπορευματοποίησης και του καπιταλισμού, λειτουργούν ως χώροι που μπορούμε όλα μας να πολιτικοποιηθούμε και να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας ενάντια στην κυρίαρχη κουλτούρα. Στους χώρους μας στεγάζουμε και οργανώνουμε εκδηλώσεις και συζητήσεις, αντιπληροφορούμαστε, δημιουργούμε αντιφασιστικές κοινότητες, διασκεδάζουμε μακριά από λογικές εκμετάλλευσης, κάνουμε συλλογικές κουζίνες και διαμορφώνουμε τον πολιτικό μας λόγο. Κόντρα στην απάθεια των καιρών, κόντρα στις απαλλοτριωμένες σχέσεις και στον κανιβαλισμό, εμείς δίνουμε την αντιπρόταση. Την αντιπρόταση για την δημιουργία μιας καθημερινότητας και πραγματικότητας συμβατή με την ελευθερία, την ισοτιμία και την αλληλεγγύη, την αντιπρόταση για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, όπου η ζωή έχει αξία.

Για εμάς ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε από την καπιταλιστική λαίλαπα είναι η συνέχιση και η διάνθιση των αγώνων, η αντίσταση με πρόταγμα την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, η αντεπίθεση στο σύστημα που θέλει να είμαστε ζόμπι. Οι αγώνες εδαφικοποιούνται και αλλάζουν μορφές ανάλογα με τις ανάγκες των καταπιεσμένων στο σήμερα. Οι καταλήψεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πολύμορφου αγώνα. Αποτελούν χώρους αντίστασης και αμφισβήτησης της αστικής νομιμότητας, καλύπτουν βασικές ανάγκες ανθρώπων της τάξης μας, και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τους κοινωνικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις. Στις καταλήψεις δεν στεγάζονται μόνο οι δομές μας, αλλά κυρίως οι σχέσεις, οι ιδέες και τα όνειρα μας. Κανένα τσιμέντο δε μπορεί να φιμώσει τις φωνές μας, κανένα σφραγισμένο κτίριο δε μπορεί να σταματήσει τους αγώνες μας.

Οι εκκενώσεις δεν μας τρομάζουν, παρά μόνο μας κάνουν να θέλουμε να απαντήσουμε ακόμα πιο οργισμένα στην προσπάθεια τους να μας πνίξουν και να μας αφανίσουν. Οι καταλήψεις είναι το αγκάθι, το ανάχωμα μπροστά στην σάπια κανονικότητα που κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Οι καταλήψεις είναι ανάσα πνοής μέσα στον κόσμο της υποταγής. Ζωντανά και αντιμαχόμενα κύτταρα ενάντια στην σήψη.

Όποιος επιτίθεται στις καταλήψεις, επιτίθεται σε ένα κομμάτι των ζωών μας. Όσο κι αν προσπαθούν να πάρουν τους χώρους μας, είμαστε εδώ για να τους υπερασπιστούμε, να τους κρατήσουμε και να βρούμε νέους. Δεν μπαίνουμε σε διαδικασία συνδιαλλαγής με αυτά τα καθάρματα, είμαστε εδώ για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα στο δρόμο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ

ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΟΛΕΙΣ ΝΕΚΡΕΣ, ΑΝΑΣΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΖΩΝΤΑΝΕΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ,            ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΩΣ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

10, 100, 1000άδες ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΣΗΨΗΣ