Author: matsaggou

Ποιων η δικαιοσύνη το δίκαιο θα δικάσει; 4 χρόνια μετά, να μην συνηθίσουμε τον θάνατο.

Όταν το τελευταίο δέντρο καεί, όταν το τελευταίο ποτάμι δηλητηριαστεί, όταν το τελευταίο ψάρι πεθάνει, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι το χρήμα δεν τρώγεται.

Από το 2015 έχει γίνει γνωστό πως η LaFarge-ΑΓΕΤ στην πόλη του Βόλου χρησιμοποιεί σαν καύσιμη ύλη τα κομποστοποιημένα σκουπίδια. Έκτοτε, έλαβαν χώρα πολλές και πολύμορφες κινητοποιήσεις από την τοπική κοινωνία, συλλογικότητες, συλλόγους, φορείς, κλπ. με την εταιρεία και το τοπικό κράτος να παίζουν «κρυφτούλι ευθυνών». Αποκορύφωμα αυτών των κινητοποιήσεων ήταν η διαδήλωση στις 13 Ιουνίου 2020, όπου για πρώτη φορά ξεκίνησε για συμβολικούς-ουσιαστικούς λόγους από το νοσοκομείο του Βόλου με σκοπό να καταλήξει στο εργοστάσιο, όπως και έγινε. Οι δυνάμεις καταστολής υπερασπίστηκαν την αδικία από εντός αλλά και εκτός του εργοστασίου με ξύλο, δακρυγόνα, ευθείες βολές και τρομοκρατία βάζοντας τα κέρδη των πολυεθνικών με αποικιοκρατική νοοτροπία πάνω από τις ζωές και την υγεία της τοπικής κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Η αστυνομία σε ρόλο τοπικού μπράβου των επενδυτών συνέχισε το τρομοκρατικό της έργο τόσο με τον βασανισμό του Βασίλειου Μάγγου  έξω από τον «ναό» της δικαιοσύνης που τον οδήγησε στον θάνατο όσο και με πολλαπλές εισβολές σε σπίτια διαδηλωτών και συλλήψεις. Όσον αφορά τις δίκες των διαδηλωτών, έως τώρα έχει πραγματοποιηθεί μια μοναδική δίκη η οποία ήταν αθωωτική, οι υπόλοιπες παραμένουν ανοιχτές καθώς έχουν αναβληθεί για τις 25 Νοεμβρίου 2024. Παράλληλα, στις 13 Ιουνίου εκδικάζεται η υπόθεση συντρόφου με κακουργηματικό χαρακτήρα στα δικαστήρια των Τρικάλων. Όλο αυτό το κυνήγι μαγισσών υφίσταται για την επιλογή του καθαρού αέρα έναντι του καρκίνου που εκπέμπουν οι καμινάδες της ΑΓΕΤ.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται ολοένα και περισσότερη φτωχοποίηση και πτώση του βιοτικού επιπέδου, γεγονός που επηρεάζει κυρίως τα χαμηλότερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα. Οι παράγοντες που συντελούν σε αυτό ποικίλλουν, αλλά το κίνητρο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά το «ζωή για λίγους και εκλεκτούς». Δηλαδή, η ύπαρξη κριτηρίων για το δικαίωμα στη ζωή το οποίο καθορίζεται σύμφωνα με το εισόδημα του καθενός και την δύναμη ισχύος της κάθε μιας, προωθώντας μια ατομικιστική ζωή βασισμένη στο θατσερικό ρητό «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν άτομα και οικογένειες». Ανά τα χρόνια, αυτό γίνεται αισθητό όταν αρκετές δημόσιες υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται ακολουθώντας πιστά το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και βασικές ανθρώπινες ανάγκες και δημόσια αγαθά παραγκωνίζονται και θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και ένα παλαιότερο το ξεπούλημα των σιδηροδρόμων.

Παράλληλα το υψηλό κόστος  ζωής με την αύξηση του πληθωρισμού, σε συνδυασμό με τα επενδυτικά σχέδια του κράτους και ντόπιου ή ξένου κεφαλαίου, που παρουσιάζονται με την μορφή αναπτυξιακών πλάνων ανάπλασης και εξευγενισμού των περιοχών, οδηγούν στον εκτοπισμό των «αδύναμων». Θεωρούμε ότι παγκόσμια αυτή η δραστηριότητα έχει συγκεκριμένα βήματα, ξεκινώντας από την υποβάθμιση μιας περιοχής, την πτώση της αξίας της (κοινωνικής ή οικονομικής), την εξαγορά της και την μετατροπή της σε χώρο προσέλκυσης απρόσωπων καταναλωτικών σχέσεων με μοναδικό στόχο την παραγωγή κέρδους (εξώσεις- πλειστηριασμοί κατοικιών, airbnb, τουριστικοποίηση). Σε αυτές τις νέες εμπορευματοποιημένες ζώνες γεμάτες γυαλιστερά περιτυλίγματα, υποκριτικά χαμόγελα και στολές σωμάτων ασφαλείας, όταν το σχέδιο ολοκληρώνεται, γίνεσαι δεκτός μόνο ως καταναλωτής/τρια.

Επιπλέον, κράτος και κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία με την Ε.Ε προσπαθούν να πετύχουν τους κερδοσκοπικούς σχεδιασμούς της «πράσινης μετάβασης» ή αλλιώς τα ενεργειακά παιχνίδια που καταλήγουν στην λεηλασία της φύσης και συνεπώς στην λεηλασία της ίδιας της ανθρώπινης ζωής (Σκουριές, Α.Γ.Ε.Τ, Άγραφα). Συγκεκριμένα, το ενεργειακό ζήτημα αποτελεί κομβικό κομμάτι στην παρούσα πολιτική-κοινωνική συγκυρία καθώς η ενέργεια συγκροτεί πλέον ένα καπιταλιστικό εμπόρευμα αντί για κοινωνικό αγαθό και την κινητήριο δύναμη στις διαδικασίες της παραγωγής και της κατανάλωσης. Είναι επακόλουθο λοιπόν, να απαρτίζει βασικό πυλώνα στην διατήρηση και στην ενίσχυση της κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών αλλά και στην σκακιέρα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Καθώς, με τον όρο-καραμέλα «πράσινη μετάβαση» εννοείται η σταδιακή εγκατάλειψη της χρήσης ορυκτών καυσίμων και η πλήρης μετάβαση στη χρήση του ηλεκτρισμού σε κάθε χώρα της Ε.Ε , δηλαδή η ανεξαρτητοποίησή της από άλλες χώρες και η δημιουργία ανταγωνιστικής αγοράς. Οι συνέπειες όμως δεν είναι τόσο «πράσινες» και φιλικές προς το περιβάλλον, αφού οι φυσικοί πόροι ιδιοποιούνται, η βιοποικιλότητα ρημάζεται με την εγκατάσταση των Β.Α.Π.Ε και τον βίαιο εκτοπισμό, αλλά και νέες τακτικές για πολεμικές εκστρατείες αναδύονται. Σε τοπικό επίπεδο, η καταστροφή της γης και της ανθρώπινης ζωής επιτυγχάνεται, εκτός από την καύση σκουπιδιών, μελλοντικά με την εγκατάσταση πλωτού σταθμού υγροποιημένου αερίου LNG που προετοιμάζεται στον ήδη επιβαρυμένο Παγασητικό και με την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στο Πήλιο. Όλα αυτά, με τις πλημμύρες συνάμα, τις πυρκαγιές και τις επιζήμιες απόρροιες που επέφερε η αδιαφορία της κρατικής-θεσμικής διαχείρισης τους καθιστούν την περιοχή του Βόλου ένα βεβαρημένο περιβάλλον ρύπων που εγκαταλείπεται στην αγχόνη των κερδοσκόπων εταιρειών.

Σε εποχές κοινωνικού κανιβαλισμού με ανελέητο ανταγωνισμό και έντονα ατομικιστικά στοιχεία, η μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην λεηλασία της φύσης είναι η θέληση για ζωή, δηλαδή οι συλλογικοί και ανυποχώρητοι αγώνες ενάντια στην καταδυνάστευσή της. Αντίθετα, ο κρατικός μηχανισμός δεν θα αφήσει αναπάντητη καμία κίνηση αντίστασης, αφού είναι πιθανό να κινδυνέψουν τα κερδοφόρα σχέδια των φυλασσόμενων του. Ασκείται, λοιπόν, ακραία καταστολή των κοινωνικών αγώνων με την ποινικοποίηση και φυλάκιση κάθε αντιστεκόμενου και εξεγερμένης αλλά και με την χρήση βίας έναντι τους, δημιουργώντας σκηνές τρομοκρατίας και εκφοβισμού για τους ίδιους αλλά και για τις επόμενες που θα προσπαθήσουν να μπλοκάρουν τα σχέδια τους. Έτσι, οι κατασταλτικές και δικαστικές δυνάμεις δουλεύοντας σαν το μακρύ χέρι κρατιστών και αφεντικών, στην καλύτερη των περιπτώσεων σηκώνουν την λευκή σημαία σε ακραία ενδοκοινωνικά περιστατικά, ενώ στην χειρότερη παίρνουν την θέση του ισχυρού. Από την γυναικοκτονία στην Μακρυνίτσα Πηλίου, που είχε καταγγελθεί στις «αρχές» ως απειλή οικογενειακής εστίας και δεν υπήρξε ένα περιπολικό από τα εκατοντάδες που περιφέρονται, από τους Αγίους Αναργύρους που «τα περιπολικά δεν είναι ταξί», από εργατικά ατυχήματα που καρότσες Ι.Χ «μετατρέπονται» σε ασθενοφόρα για να μην δηλώνονται ως τέτοια μέχρι την υπόθεση Β.Μάγγου. Σε συνέχεια των παραπάνω, η δίκη του συντρόφου στις 13 Ιουνίου αποτελεί την προσπάθεια τιμώρησης και εξόντωσης του κινήματος ενάντια στην καύση σκουπιδιών αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά την εκδικητική συμπεριφορά του κράτους προς όσους/ες αγωνίζονται.

Μια μέρα μετά την μαζική πανελλαδική πορεία, στις 14 Ιουνίου 2020, κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ- LA FARGE και την ημέρα της κινητοποίησης υπεράσπισης των συλληφθέντων της πορείας, ο Βασίλης Μάγγος ξυλοκοπήθηκε βάναυσα, άνευ λόγου και αιτίας, γεγονός που τον οδήγησε στον θάνατο έναν μήνα μετά, καθώς προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί στη θέα της χολιγουντιανής μεταφοράς του διωκόμενου, ενώ ήταν άοπλος και μόνος του μπροστά σε πάνοπλους και εκπαιδευμένους άνδρες σωμάτων «ασφαλείας». Ύστερα, απήχθη εν είδει προσαγωγής και κατά την οδήγηση του στο αστυνομικό τμήμα, οι αστυνομικοί που τον συνόδευαν συνέχισαν τις βίαιες και παράνομες πρακτικές τους αφήνοντάς τον αργά το ίδιο βράδυ έξω από το αστυνομικό τμήμα χωρίς καμία βοήθεια και με σπασμένα πλευρά. Η πράξη αυτή αναδεικνύει την πρόθεση των αστυνομικών να μην συσχετιστούν οι ίδιοι για την αισχρή κατάσταση που βρισκότανε. Η σύγχρονη τρομοκρατία δεν θα μπορούσε να καταστεί δυνατή δίχως τον πλήρη έλεγχο της αστικής δικαιοσύνης. Από την μια πλευρά έχουμε τα υποτιθέμενα όργανα της τάξης να καταπνίγουν βίαια οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης πάνω σε αυθαιρεσίες που επιβάλλει η άρχουσα τάξη και από την άλλη την δικαστική εξουσία να εθελοτυφλεί μπροστά σε τέτοια γεγονότα, συμπλέοντας σε πλήρη αρμονία με τα συμφέροντα των από πάνω. Στις δικαστικές αίθουσες, αντί να εκδικαστεί μια υπόθεση προσπαθώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη, οι δικαστικές αρχές έρχονται σε αντίθεση με την φύση τους και λειτουργούν σαν όργανο ξεπλύματος του κεφαλαίου, των φίλων του και των προστατών του. Η δικαστική εξουσία επινοεί πάντα ένα παραμύθι προσαρμοσμένο ακριβώς και στηριζόμενο μόνο σε παραθυράκια της ελληνικής νομοθεσίας, προκειμένου να μας αποδείξει πως η αστυνομία το μόνο που κάνει είναι “η δουλειά της”. Ωστόσο, η δίκη των βασανιστών του Βασίλη έχει αναβληθεί για τις 20 Σεπτεμβρίου του 2024.

Δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από την αστική δικαιοσύνη. Η μόνη απάντηση είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια βάζοντάς τες πάνω από τα κέρδη τους. Η μόνη απάντηση θα δοθεί στον δρόμο και στις κοινότητες αγώνα. Οργανωνόμαστε αλληλέγγυα και αντι-ιεραρχικά στον αγώνα για τη γη και την ελευθερία.

ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΥΣΗΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 13/6 9.00, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ,

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ ΠΑΡΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ 14/6, 19.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΒΟΛΟΣ

                                                                                                                                    Κατάληψη Ματσάγγου