Βρισκόμενοι στις πρώτες μέρες του 2024 αναλογιζόμενες τα όσα έχουν συμβεί την περασμένη χρονιά, μας είναι ξεκάθαρο ότι για το ελληνικό κράτος κρίνεται υψηλότερης σημασίας η επιβολή του δόγματος “νόμος και τάξη” , από την ζωή και την υγεία μας, από το αν τα βγάζουμε πέρα κάνοντας -ήδη- δύο δουλείες, από το αν έχουμε σπίτι να μείνουμε, από το αν αναπνέουμε καθαρό αέρα ή αν πίνουμε βρόμικο νερό, από το αν υπάρχουν δέντρα και φυτά γύρω μας, από το αν ζουν πλέον ζώα στα δάση.
Το περασμένο καλοκαίρι, η μίση χώρα καιγόταν, από τον Έβρο έως την Κρήτη, αλλά και όσα μέρη γλύτωσαν τελικά από τις πύρινες καταστροφές, πνίγηκαν -λίγο καιρό μετά- κάτω από τόνους νερού και λάσπης. Ταυτόχρονα πολλοί από εμάς, δουλεύαμε 12ωρα για το ντόπιο κεφάλαιο σε πόλεις και νησιά πλημμυρισμένα από τουρίστες. Όλα αυτά χωρίς να έχει φύγει από την σκέψη μας ο πόνος και η θλίψη που νιώσαμε για όλες τις ζωές που χάθηκαν στα Τέμπη και την Πύλο. Την ίδια στιγμή, το κράτος και οι μηχανισμοί του αποφάσισαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Η επίθεση στον κόσμο του κινήματος είναι η πάγια τακτική τους για αποσυμφόρηση της κοινωνικής οργής. Η εκκένωση κατειλημμένων χώρων είναι ο γνωστός τρόπος για να αποδυναμώσουν εμάς, μεταφέροντας παράλληλα στο ακροατήριο τους το κλίμα “της τάξης και της ασφάλειας”.
Οι εκκενώσεις σε Ζιζάνια, Άνω Κάτω, ΑΣΠ και Ευαγγελισμό έρχονται σε συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τέσσερις ιστορικές καταλήψεις που εκκενωθήκαν σε διάστημα ενός μήνα και η κάθε μια τους μετρά πάνω από 20 χρόνια κινηματικής ιστορίας. Με δράσεις και παρεμβάσεις σε γειτονιές και κέντρο, αντιεμπορευματικά πολιτιστικά δρώμενα, βιβλιοθήκες, συμμέτοχη σε αγώνες. Πιο αναλυτικά :
-Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω Κάτω Πατησίων (Αθήνα): Η κατάληψη στην Νάξου 75 & Κρασά, έγινε το 1996 ενώ το κτήριο ήταν παρατημένο από τους ιδιοκτήτες του για πάνω από 4 δεκαετίες. Εκ τότε αποτελεί σημαντικότατο εγχείρημα για τις γειτονιές των Πατησίων με σταθερή αυτοοργανωμένη, αδιαμεσολάβητη, αντιεμπορευματική δράση. Την μέρα (9/12) του πανελλαδικού καλέσματος αλληλεγγύης στις καταλήψεις ανακαταλήφθηκε μαζικά και μαχητικά παρά τις επιθέσεις των σωμάτων καταστολής.
-Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Ζιζάνια (Αθήνα): Το κτήριο στην Φυλής & Φερών (ιδιοκτησίας του φορέα Κτηριακές Υποδομές ΑΕ), που μετρά πάνω από 30 χρόνια κατειλημμένο, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια αποτελεί το κοινωνικό κέντρο ζιζάνια. Παρά την επιχείρηση εκκένωσης, ανακαταλήφθηκε στις 14/10, συνεχίζοντας την πολιτική του δράση στην γειτονιά της Βικτώριας στεγάζοντας δομές αλληλεγγύη και αλληλοβοήθειας και πληθώρα συλλογικοτήτων.
– Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου (Αθήνα): Η κατάληψη της αίθουσας 11 στο κτήριο των χημικών μηχανικών έχει πάνω από 30 χρόνια κινηματικής δράσης, κόντρα στην αποστείρωση και αποπολιτικοποίηση των πανεπιστημιακών χώρων. Με θάρρος και υπομονή μετρά ήδη 4 εκκενώσεις και 4 ανακαταλήψεις, αψηφώντας την καταστολή αλλά και τις κινήσεις κοσμητείας/πρυτανείας που έδωσαν την εντολή για γκρέμισμα μέρους του στεκιού.
– Κατάληψη Ευαγγελισμού (Ηράκλειο Κρήτης): Το ιστορικό κτήριο της παλιάς κλινικής του Ευαγγελισμού (ιδιοκτησίας του ΠΚ) καταλείφθηκε το 2002, ενώ ήταν πάνω από 20 χρόνια παρατημένο. Από τότε αποτέλεσε κεντρικό κινηματικό σημείο συνάντησης για την πόλη του Ηρακλείου, αλλά και στεγαστικό εγχείρημα σε καιρούς που τα airbnb κατακλύζουν τις γειτονιές και το κόστος ζωής είναι πλέον δυσβάστακτο. Ο κόσμος του αγώνα ανακατέλαβε το Μεγάλο Σπίτι -μέρα μεσημέρι- τη 1/12.
Σε πείσμα των καιρών, καμία από αυτές τις εκκενώσεις δεν αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση. Και με τις τέσσερις να έχουν -πλεον- ανακαταληφθεί και με συνεχή και καθημερινή παρουσία στους δρόμους με δράσεις και παρεμβάσεις, όπως έδειξαν και οι μαζικότατες πορείες αλληλεγγύης στις 8/10 στο Ηράκλειο και στις 21/10 στην Αθήνα, τίποτα δεν τελείωσε.
Οι εκκενώσεις δεν είναι όμως η μονή μέθοδος καταστολής του κινήματος. Έχουμε δει τον τελευταίο χρόνο τον βίαιο εκδιωγμό του κόσμου από τον δημόσιο χώρο, σαν συνέχεια του καθεστώτος που επέβαλαν οι καραντίνες, και την στρατιωτικοποίηση των γειτονιών, των πάρκων και των πλατειών (βλ. Λόφο Στρέφη και Εξάρχεια). Παράλληλα οι επιθέσεις στον οργανωμένο κινηματικό κόσμο (βλ. επίθεση στην περιφρούρηση του α/α μπλοκ στην Θεσσαλονίκη στις 18/9 και αποκλεισμός του στεκιού του αυτοοργανωμένου σωματείου Τηγανίτης στο Ηράκλειο) αλλά και οι καθημερινές οχλήσεις και παρενοχλήσεις από κάθε λογής μπάτσους προσπαθούν να μας επιβάλουν ένα καθεστώς τρομοκρατίας, ώστε να κάμψουν το ηθικό σε όποιο άτομο σηκώνει κεφάλι. Όλα αυτά με ταυτόχρονη εκκίνηση όλου του παρακρατικού μηχανισμού, που δρα σε καθεστώς πλήρους συνεργασίας με τα σώματα ασφαλείας όπως έγινε κατά την πανευρωπαϊκή συνάντηση που είχαν καλέσει οι φασίστες στο Νέο Ηράκλειο την 1η Νοέμβρη. Η κορύφωση της οργανωμένης επίθεσης που δεχόμαστε έρχεται με την επίθεση στην αντιφασιστική συναυλία στις 28 Οκτώβρη στο Νέο Ηράκλειο και τον σοβαρό τραυματισμό της 16χρονης αντιφασίστριας Β. από μονάδες της ΟΠΚΕ, τον παραλίγο θάνατο -λόγω πτώσης από 12 μέτρα- του συντρόφου Α. την ώρα της εκκένωσης της κατάληψης Ευαγγελισμού με ξεκάθαρη ευθύνη των ΕΚΑΜ που έκαναν την επιχείρηση και με την δολοφονία του 17χρονου ρομά Χρήστου Μιχαλόπουλου στην Βοιωτία από μπάτσους της ΟΠΚΕ. Είναι εμφανές ότι η ζωές μας δεν έχουν καμία αξία όσο δεν εξυπηρετούμε τις ανάγκες και τις προσταγές, κράτους και κεφαλαίου.
Στον αντίποδα της πραγματικότητας στον καπιταλιστικό κόσμο βρίσκονται τα σπίτια του αγώνα. Οι καταλήψεις είναι σημεία επανανοηματοδότησης της καθημερινότητας. Με βάση τη συλλογική ζωή, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, αποτελούν νησίδες ελευθερίας μέσα στον σάπιο τούτο κόσμο, που αποδεικνύουν στην πράξη τα όσα προτάσσουμε και τα όσα ονειρευόμαστε. Το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να υπερασπιστούμε τους εαυτούς και τις εαυτές μας, τις κοινότητες και τους χώρους μας.
Το μήνυμα είναι σαφές: 10,100 δεν είναι αρκετές κατάληψη θα κάνουμε σε όλες τις γειτονιές
Ούτε βήμα πίσω!
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω Κάτω Πατησίων
Αυτοδιαχειριζόμενο Στὲκι Πολυτεχνείου
Κατειλημένο Κοινωνικό Κέντρο Ζιζανια
Κατάληψη Ευαγγελισμού
10 χρόνια μετά το ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ, 8 χρόνια μετά το ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ και 5 χρόνια μετά το ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η νέα ταινία του Γιάννη Γιουλούντα “Δεν φοβόμαστε τα ερείπια” -“Κουβαλάμε ενα νέο κόσμο στις καρδιές μας”!
Όσοι σπέρνουν φόβο, θερίζουν οργή…
