Επανάσταση ή Βαρβαρότητα
Τα τελευταία χρόνια οι μέρες μας γεμίζουν με ειδήσεις θανάτων, με αριθμούς νεκρών, με λέξεις “ειδικών” που διατάζουν γεμάτοι αλαζονεία και έπαρση από την εξουσία που τους δόθηκε. Γεμίζουν με παράλογες διαταγές και εξωφρενικές κρατικές επιβολές. Δε σκοπεύουμε να αναλύσουμε εκτενώς θέσεις για την υγειονομική κρίση. Οι τραγικές ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό, εξοπλισμό και υποδομές, ο “λεκές” των 100 νεκρών τη μέρα, δηλαδή οι ολέθριες συνέπειες δεκαετιών ιδιωτικοποίησης της δημόσιας υγείας. Η προκλητική ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες και τους κολοσσούς της υγείας, το κέρδος των οποίων έχει αγγίξει πλέον ιστορικά υψηλά. Η εκ νέου ανάδυση του μοντέλου των “ισχυρών” κρατών για την αποκατάσταση των καπιταλιστικών ισσοροπιων. Η ισχυροποίηση των κεντρικών εξουσίων και η εμφάνιση μιας νέας κάστας τεχνοκρατών παντός καιρού, με τον ρόλο να αποποιούνται και να συγκαλύπτουν τις ευθύνες του κρατικού μηχανισμού και να μεταφέρουν την ευθύνη για την εξάπλωση του ιού στο εκάστοτε άτομο. Όλα αυτά είναι μερικά μόνο από τα σημεία που διαμορφώνουν τη διαχείρηση της πανδημίας από τα καπιταλιστικά κράτη.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, τα βασικά ζητήματα που απασχόλησαν τον δημόσιο διαλόγο ήταν γύρω από την δημόσια υγεία, την ψυχική υγεία και τις επιπτώσεις του εγκλεισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού, των αυξανόμενων ταξικών ανισοτήτων, του ευρύτερου καπιταλιστικού καταμερισμού των διαθέσιμων πόρων, του ρόλου της επιστήμης και της τεχνολογίας, των πολιτικών δικαιωμάτων και του μειωμένου ρόλου της αστικής δημοκρατίας σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης.
Η υγειονομική κρίση επηρέασε με τρόπο καθολικό τις σχέσεις που συγκροτούν την κοινωνική αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η αδυναμία του κοινωνικού σχηματισμού να αναπαράξει τους διαμορφωμένους όρους της καπιταλιστικής παραγωγής οδήγησε σε ιδεολογική κρίση το εφαρμοζόμενο μόντέλο νεοφιλελευθερισμού, ενώ παράλληλα, ακολουθώντας το ρητό ότι “για τον καπιταλισμό κάθε κρίση αποτελεί μια ευκαιρία”, λειτούργησε ως βασικό εργαλείο για την οργανωμένη μετάβαση σε μια νέα εποχή. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση που διεξάγεται είναι η τεραστίων διαστάσεων επιχείρηση διάσωσης ενός συστήματος που βυθίζεται σε αλυσιδωτές κρίσεις δομικού χαρακτήρα. Είναι επίσης η προσπάθεια για τη μετάβαση του καπιταλισμού σε μια νέα φάση του, κάτι που ομολογούν ανοιχτά οι κάθε λογής απολογητές του. Είναι δεδομένο ότι οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται μέσα στις κοινωνίες, τα κράτη, τα μεγάλα αφεντικά, θα βρεθούν σε τροχιά αιματηρών σύγκρουσεων τα επόμενα χρόνια. Η εμφάνιση ενός ισχυρού μπλοκ μέσα στις ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις που αποτελείται από τους ιδιοκτήτες των μεγάλων τεχνολογικών κολοσσών, με την καθοριστική δυνατότητα εξαγωγής πολιτισμικής ηγεμονίας, διαμορφώνει μια ιστορική τομή στην οποία το πέρασμα στον νέο καπιταλιστικό σχηματισμό θα καθορίσει καθολικά τις ζωές, τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας. Στο νέο ολοκληρωτικό καπιταλιστικό κόσμο που αναδύεται, η κατοχή των πληροφοριών (data), θα είναι (σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από τώρα) ένα μόνο από τα πολλά πεδία κερδοφορίας αυτών των ολιγαρχών, οι οποίοι πέρα από την κατακόρυφη αύξηση των κερδών τους θα συγκεντρώσουν ακόμα μεγαλύτερες εξουσίες στα χέρια τους. Από την άλλη, αυτοί που θα ζόυνε μέσα στις υπερσυνδεδεμένες μητροπόλεις θα μετατρέπονται κυριολεκτικά σε εμπορεύματα πλήρως αξιοποιήσιμα, καθώς δεν θα πωλούν μόνο την εργατική τους δύναμη, αλλά κάθε πεδίο κοινωνικού, προσωπικού, καταναλωτικού, ψυχαγωγικού ενδιαφέροντος, θα είναι μια κερδοφόρα διαδικασία για το κεφάλαιο, θα αποτελούν μια αδιάκοπη ροή δεδομένων. Κάθε κλικ, κάθε πληροφορία που θα ξεκλειδώνεται από τους αλγόριθμούς στις οθόνες τους θα γεμίζει με κέρδος τις τσέπες του παρόχου τους σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι εκμετάλλευσης και απόλυτου ελέγχου κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Μέσα σε αυτή την πολύπλοκη πραγματικότητα που αλλάζει διαρκώς, υπάρχουν ακόμα μερικά ατράνταχτα στοιχεία που μας βοηθούν να εξάγουμε ένα απαραίτητο συμπέρασμα :
“Από τότε που ξέσπασε η πανδημία οι πιο πλούσιοι άνθρωποι του πλανήτη έχουν υπερδιπλασιάσει την προσωπική περιουσία τους. Μόνο στα δύο χρόνια της πανδημίας η αύξηση στην περιουσίας τους ήταν μεγαλύτερη από εκείνη των προηγουμένων 14 ετών. Την ίδια στιγμή ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας αυξήθηκε κατά 160 εκατομμύρια. Επιπλέον αυξήθηκε κατά 13 εκατομμύρια ο αριθμός των γυναικών που έχασαν τη δουλειά τους.”
Ο ταξικός πόλεμος που μαίνεται, αν συνεχίσει να είναι μονομερής, θα μας μετατρέψει σε δούλους των μηχανών τους και των ψηφιακών τους κόσμων. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ή θα ζήσουμε επιλέγοντας να ρισκάρουμε για να οργανώσουμε τον επαναστατικό πόλεμο εναντίον όλων αυτών των καθαρμάτων και των δομών τους – Ή θα πεθάνουμε στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, στα αστυνομικά μπλόκα και καταδιώξεις στους δρόμους, στις φυλακές και τα ψυχιατρεία τους, στις εργασιακές γαλέρες, στα διαλυμένα νοσοκομεία.
Δεν κινδυνολογούμε. Αντιθέτως, θεωρούμε πως τα αντανακλαστικά της αγωνιστικής κοινότητας παραμένουν πολύ αργά για την εποχή. Η οργουελική πραγματικότητα που εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς γύρω μας το επιβεβαιώνει. “Νέα εποχή, νέα καθήκοντα”, είχε ειπωθεί κάποτε. Και αν το πρελούδιο αυτής της νέας εποχής είναι ο σύγχρονος κόσμος που αναδύεται στη σκιά της τρέχουσας πανδημίας, τα νέα καθήκοντα των επαναστατικών κινημάτων είναι με συνέπεια, ταπεινότητα και μαχητική διάθεση να οργανωθούν, να εξελιχθούν, να εμπλουτίσουν τον λόγο τους, να στήσουν πολεμικές δομές και να δώσουν αυτή τη μάχη μέχρι τέλους. Σα να είναι η τελευταία. Μια αδυσώπητη μάχη της Επανάστασης ενάντια στη σύγχρονη Βαρβαρότητα.
Φάρος και οδοδείκτης μας είναι οι εργατικοί αγώνες των εργαζομένων διανομέων της Efood, των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, των εργαζομένων στα Πετρέλαια και τα Λιπάσματα Καβάλας, καθώς και των λιμενεργατών της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Στους αγώνες αυτούς οφείλει να αποκτήσει ριζώματα ο λόγος μας, να συμβάλλουμε στη ριζοσπαστικοποίηση των διεκδικητικών κινημάτων, να δείξουμε στην πράξη πως ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος.
Κατασκευή του “επικίνδυνου πολίτη”, ή αλλιώς: Η αντι-τρομοκρατία ως η αιχμή του δόρατος της σύγχρονης εξαίρεσης
“Το αυτοάνοσο του βιοπολιτικού σώματος είναι η τρομοκρατία. Ένας εχθρός που δεν έρχεται από έξω, αλλά από μέσα.” – Jacques Derrida
Μιλώντας για την αναδιάρθρωση των σύγχρονων μορφών κρατικής επιβολής, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στη δομική αναγκαιότητα κάθε κυρίαρχης εξουσίας να κατασκευάζει έναν εσωτερικό εχθρό, έναν ανθρωπότυπο του “επικίνδυνου πολίτη”. Ο άνθρωπος ο οποίος εξαιρείται απ’ την κανονικότητα της εκάστοτε συντεταγμένης εξουσίας αποτελεί επιβεβαίωση και μόνιμο δείκτη του ποιο είναι το πραγματικά κυρίαρχο υποκείμενο, αλλά και ποια είναι τα όρια της κυριαρχίας του. Η κυριαρχία αυτή καθορίζεται, πέρα απ’ την κατοχή του μονοπωλίου ως προς την άσκηση βίας, και από την κατοχή του μονοπωλίου της κρίσης για το ποια είναι τα όρια της λεπτής γραμμής που διαχωρίζει την “κανονικότητα” απ’ την “έκτακτη ανάγκη”, το ποιες ζωές αξίζουν ή δεν αξίζουν να βιωθούν.
Οι σύγχρονες στρατηγικές επιβίωσης των εξουσιαστικών οικοδομημάτων απαιτούν μια προληπτική διαχείριση όσον αφορά τον εσωτερικό εχθρό. Ο βιοπολιτικός δείκτης του επικίνδυνου πολίτη σηματοδοτεί και το σημείο του διαχωρισμού από τον κανονικό, από την αναγκαία πλειοψηφία των ανθρώπων δηλαδή οι οποίοι, σύμφωνα με τους μαθηματικούς υπολογισμούς, οφείλουν να έχουν εσωτερικεύσει και να έχουν μετουσιώσει σε κτήμα τους τις κυρίαρχες αξίες και συμπεριφορικά μοτίβα, τα κυρίαρχα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα. Κανονικοί πολίτες είναι μόνο όσοι/ες έχουν επιτυχώς ενσαρκώσει το δίκαιο και την ηθική της κυρίαρχης εξουσίας, όσοι/ες εντάσσονται ομαλά και απρόσκοπτα στην παραγωγική/καταναλωτική διαδικασία. Σε μια τέτοια διαδικασία συνεχούς αυτο-αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος, τα σημεία αυτού του διαχωρισμού και η υλική τους αποτύπωση στην πραγματική ζωή (φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, κρατικές δολοφονίες, υπέρβαση των τεχνητών “ανθρωπιστικών” ορίων άσκησης κρατικής βίας σε πορείες ή και άλλα γεγονότα, εκτοπισμένοι μετανάστες, προλετάριοι πλήρως περιθωριοποιημένοι και αποκλεισμένοι απ’ τη δυνατότητα αυτο-αξιοποίησης) είναι αναγκαία -πέραν απ’ τον καθορισμό της ίδιας της κυριαρχίας και των ορίων της- και για την απορρόφηση των όποιων κοινωνικών κραδασμών, για την εγγραφή κάθε κοινωνικής κατάστασης στις θεωρητικές κατασκευές και τα νοήματα της εξουσίας.
Ο εσωτερικός εχθρός αορατοποιείται, αλλά για να μπορεί να οριστεί ως τέτοιος οφείλει πρώτα να παρατηρηθεί και να καταγραφεί. Μπορούμε διαχρονικά να τον εντοπίσουμε στα σώματα των παντελώς υποτιμημένων, εκτοπισμένων και απαξιωμένων απ’ την εργασιακή συνθήκη, των ανθρώπων που δεν μπορούν ή δεν αντέχουν να αυτο-αναπαραχθούν με τους κυρίαρχους όρους, δίνοντας έτσι οξυγόνο στη φλόγα της ανατροπής, καθώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Μπορούμε επίσης να τον εντοπίσουμε και να τον προσδιορίσουμε γενεαλογικά στους συνειδητά αντιπαραγωγικούς και εξεγερμένους ανθρώπους, για τους οποίους συντάχθηκαν και προσαρμόστηκαν ιστορικά οι νόμοι εξαίρεσης, και στους οποίους θα γίνει συνοπτική αναφορά με βάση το εγχώριο παράδειγμα: απ’ τους ληστές του 19ου αιώνα (νόμος περί καταδιώξεως και ληστείας – 1871) και τους κομμουνιστές/σοσιαλιστές επαναστάτες του 20ού αιώνα (αναγκαστική εκτόπιση – 1913, διοικητική εκτόπιση – 1926, ιδιώνυμο για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου επί Βενιζέλου – 1929, και μετέπειτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και κατηγορίες για αντεθνικό έγκλημα), ως τις νεολαιίστικες υποκουλτούρες με στοιχεία αμφισβήτησης του κυρίαρχου παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου (νόμος περί τεντυμποϊσμού – 1959), ως τις πιο καινοφανείς μορφές αντάρτικου πόλης απ’ τη δεκαετία του 60’ και έπειτα, η οποία γέννησε και τον παγκοσμίως πλέον ισχύοντα ανθρωπότυπο του Νεο-Τρομοκράτη (με πολιτικά ή θρησκευτικά κίνητρα), ο οποίος και ενισχύθηκε ιδιαιτέρως μετά τις επιθέσεις της Αλ Καίντα στου δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Σε αυτή τη βάση είχαν ήδη τεθεί τα θεμέλια ώστε να συνταχθούν οι σύγχρονοι τρομονόμοι, ήδη απ’ τον Ιούνη του 2001, αποτελώντας εν συνεχεία το κατ’ εξοχήν εργαλείο εξαίρεσης του 21ου αιώνα, θωρακίζοντας την καταστολή “με νέες δυνατότητες παρέμβασης και δράσης για όλο και ρευστότερες/ασαφέστερες αιτιολογήσεις, για όλο και μεγαλύτερα διαστήματα, με όλο και χαλαρότερες νομοθετικές δεσμεύσεις”.
Μιλώντας πλέον για τις τακτικές της αντι-τρομοκρατικής εκστρατείας των δυτικών κρατών του 21ου αιώνα, ως την αιχμή του δόρατος του δόγματος της αντι-εξέγερσης, είναι χρήσιμο να αναγνωρίσουμε τους πολύ συγκεκριμένους όρους με τους οποίους εκτυλίσσεται το σύχρονο “κυνήγι μαγισσών”. Όταν η εξουσία ορίζει έναν εχθρό, οφείλει και να τον εντοπίζει υλικά, χωρικά και χρονικά. Όταν έχει εκπαιδευτεί σε μια προληπτική τακτική, οφείλει και να προσδιορίζει τα σημεία στα οποία αυτός ο εχθρός πιθανολογικά/ενδεχομενικά αναδύεται και οργανώνεται. Σύμφωνα λοιπόν με τις ρητορικές των δεξαμενών σκέψης της αντι-τρομοκρατίας, ο εσωτερικός εχθρός που ονομάζεται “αντιεξουσιαστής”, έχει ως πρώτο βήμα του ιδεολογικο-πολιτικού αυτοκαθορισμού του τα σημεία των καταλήψεων/στεκιών και των πανεπιστημίων. Η αναγωγή των παραπάνω σε “ορμητήρια” και σε “φυτώρια” τρομοκρατών, δίνει ένα πρώτο πάτημα στο κράτος για το πού να στρέψει τα κάτοπτρα της προληπτικής καταστολής. Κατά τη ρητορική τους, χτυπώντας τα σημεία όπου “αναδύεται η τρομοκρατία”, θα χτυπήσουν και την ίδια την τρομοκρατία. Έτσι, ακόμα και σε σημειολογικό επίπεδο, η υπεράσπιση των καταλήψεων, των χώρων μας, καθώς και του πανεπιστημίου ως χώρος ασύλου, ως μέρος κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης και ως σημείο όπου οι κατασταλτικές δυνάμεις δύσκολα μπορούν να πατήσουν πόδι, είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης, ζήτημα υψίστης σημασίας.
Βλέπουμε με σαφήνεια το πώς θεμελιώνεται ένα καθεστώς που ορίζει ολόκληρους χώρους ως “εν δυνάμει” τρομοκρατικούς, εφόσον τολμούν να αμφισβητήσουν με οποιοδήποτε τρόπο το κρατικό μονοπώλιο της βίας και την καπιταλιστική “κανονικότητα”. Το αντι-τρομοκρατικό οπλοστάσιο διευρύνεται, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερες κινήσεις να μπορούν να φασκιωθούν με “άρωμα τρομοκρατίας”. Η ιδεολογική διάσταση της αντι-τρομοκρατικής νομοθεσίας είναι εμφανής, καθώς δείχνει να αρκεί μόνο ο σκοπός ή η απειλή τρομοκρατικής ενέργειας, δίχως να απαιτείται τέλεση αυτής, ενώ επίσης ισχύει και η λογική της συλλογικής ευθύνης, κάτι που μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και τα φιλικά/συγγενικά/ευρύτερα συντροφικά περιβάλλοντα των ανθρώπων που κατηγορούνται ως “τρομοκράτες”. Κατ’ επέκταση, απέναντι σε τέτοιους χώρους το κράτος απεκδύεται πλήρως κάθε “ανθρωπιστικού” προσωπείου, και αυτοδικαιοδοτείται να ασκήσει “όση βία είναι αναγκαία”. Συνεπώς, είναι νομοτελειακά τα βασανιστήρια προσαχθέντων και συλληφθέντων σε διαδηλώσεις, οι ρητορικές περί “μηδενικής ανοχής”, η μιντιακή κατασυκοφάντηση αντιεξουσιαστικών ομάδων, ατόμων, χώρων, δράσεων, οι στημένες δικογραφίες για “εγκληματικές/τρομοκρατικές ενέργειες και οργανώσεις”, οι κάμερες σε σπίτια και τα συστήματα γεωεντοπισμού σε οχήματα συντρόφων και συντροφισσών. Όλα αυτά στρώνουν το κλίμα για την επιδιωκόμενη οριστική μας πάταξη. Και η οριστική μας πάταξη στρώνει το κλίμα για μια δυστοπικά ολοκληρωτική κοινωνική πραγματικότητα που θα έχει ξεμπερδέψει με κάθε πιθανό αντίλογο και ριζοσπαστικά ανατρεπτική προοπτική.
Οι ίδιοι οι κυρίαρχοι λοιπόν μας προσφέρουν απλόχερα τα εργαλεία κατανόησης του πώς διαρθρώνουν τις μεθόδους επιβίωσής τους, πού στοχεύουν και γιατί. Μένει σε εμάς, ως επαναστατικά υποκείμενα, η απόφαση για το αν θα χρησιμοποιήσουμε αυτά τα εργαλεία για να οξύνουμε το θεωρητικό και το υλικό μας οπλοστάσιο ή αν θα τρέχουμε μονίμως πίσω απ’ τις συγκυρίες. Αν θα οργανωθούμε για να υπερασπιστούμε τις σχέσεις μας, τους χώρους μας, τα κεκτημένα μας, τις προοπτικές μας, αν θα πολεμήσουμε για την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας, ή αν θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στους ιδεολογικούς μηχανισμούς της “μη βίας”, των λεκτικών βερμπαλισμών και του αυτοκανιβαλισμού. Από την πλευρά μας, θεωρούμε πως οφείλουμε να ακονίσουμε τις συνειδήσεις, να κατανοήσουμε τι θέση κατέχουμε στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, να αναλάβουμε πολύ συγκροτημένες ευθύνες και αποφάσεις για την πολιτική μας δραστηριοποίηση. Οι σχέσεις και οι ιδέες μας έχουν ριζώματα, και αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Στα διάχυτα κοινωνικά πεδία της κουλτούρας, του δημόσιου χώρου, στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, στην ανα μεταξύ μας συσχέτιση, έχουμε ριζώματα τα οποία δεν μπορούν να εκμηδενιστούν απ’ τις άγαρμπες κινήσεις μιας εξίσου άγαρμπης και γελοίας κυβερνητικής διαχείρισης.
Ας μην ξεχνάμε πως αυτοί που μας πολεμούν το κάνουν απλώς για να επιβεβαιώσουν παντοιοτρόπως την ανωτερότητα και την ισχύ τους εις βάρος οποιουδήποτε ανθρώπου βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση, ενώ εμείς πολεμάμε για να μην υπάρχουν ισχυροί και αδύναμοι, για σχέσεις αλληλεγγύης, αμοιβαιότητας, ισότητας και αξιοπρέπειας. Και αυτό το κίνητρο μας καθιστά άφοβους καθώς, μπροστά στα υπαρξιακά αδιέξοδα και στην επιλογή των μειοψηφικών και συλλογικών μας αγώνων για την Αναρχία, δεν έχουμε πραγματικά απολύτως τίποτα να χάσουμε. Μόνο να κερδίσουμε. Για αρχή ένα πλατύ χαμόγελο πως βαδίζουμε με όλη μας την ενέργεια ενάντια στον γενικευμένο ξεπεσμό της εποχής.
Ο πολυμέτωπος πόλεμος τον οποίο βιώνουμε και στον οποίο συνειδητά λαμβάνουμε θέση μάχης, οφείλει να μας βρει προετοιμασμένους, να οργανωθούμε και σε επιχειρησιακό επίπεδο, να αναγκάσουμε τον κρατικό μηχανισμό να αυξήσει κατακόρυφα το κόστος της αυτοπροστασίας του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, να ωθήσουμε σε πολιτική κρίση οξύνοντας διαρκώς τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς, να κατακεραυνώσουμε την ομαλότητα και την ισορροπία της κοινωνίας τους εμπορεύματος, της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας.
Η στρατηγική της προσωπικής στοχοποιήσης την οποία επιλέξαμε να ακολουθήσουμε έχει ως σκοπό να κάνει πράξη το συνθημα “να αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος”. Η τοποθέτηση εμπρηστικών μηχανισμών στα σπίτια και στα οχήματα των στόχων που επιλέγονται, στέλνει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται το μήνυμα πως δε βρίσκονται στο απυρόβλητο, αντιθέτως είναι προσβάσιμοι και ευάλωτοι. Το σύστημα δεν είναι απρόσωπο, στελεχώνεται από ανθρώπους που παίρνουν θέσεις στην ιεραρχία του σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο. Η στοχοποίηση αυτών των ανθρώπων είναι η στοχοποίηση των πολιτικών και των σχεδιασμών του συστήματος. Η επαναστατική βία που ασκείται στις ιδιοκτησίες τους έχει χαρακτήρα συμβολικό. Επιδρά κυρίως ως ψυχολογικός πόλεμος και καθορίζεται αντικειμενικά ως μια μικρογραφία ταξικού πολέμου που εκπέμπει τη θέλησή μας να λάβει απολύτως πραγματικές και γενικευμένες διαστάσεις. Όπως πραγματικός και γενικευμένος είναι και ο πόλεμος που μας έχουν κυρήξει.
Το αίσθημα του φόβου είναι ο βασικός παράγοντας που διαμορφώνει όλη τη μαζική χειραγώγηση στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ο πολιορκητικός κριός για να επιβληθούν οι σχεδιασμοί των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. H επίκληση του φόβου ως μέθοδολογία πειθούς είναι η προσπάθεια επιρροής της στάσης και της συμπεριφοράς των υποκειμένων μέσω της προβολής όλων εκείνων των καταστροφικών συνεπειών που θα επιφέρει η μη συμμόρφωση με τις προτεινόμενες επιλογές. Η ρητορική κατασκευή του και η διάχυσή του γίνεται μέσω των ΜΜΕ. Βασική στρατηγική της προπαγάνδας της κυριαρχίας είναι να τοποθετήσει τον φόβο στο κέντρο της σκέψης μας, να κατοικοεδρεύει μόνιμα στα μυαλά μας. Να μας κάνει διστακτικούς και απρόθυμους. Να τον μεγιστοποίησει και στο τέλος να μας προσφέρει τις λυτρωτικές προτεινόμενες λύσεις για την αποφυγή του. Λύσεις που αντιπροσωπεύονται από ένα και μόνο όνομα: Συμβιβασμός και Υποταγή. Πίσω όμως από αυτές τις προτεινόμενες λύσεις δεν κρύβονται παρά τα συμφερόντα εκείνων που κατασκεύασαν το φόβο, τα συμφέροντα όσων κατέχουν σημαντική οικονομική και πολιτική εξουσία και όσων τους στηρίζουν ή παρασιτούν υπό τις αγκάλες τους.
Αυτοί που θα νικήσουν ηθικά τον ψυχολογικό πόλεμο του κεφαλαίου και την πλύση εγκεφάλου από τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας του. Με τη βία της εξουσίας και την κρατική τρομοκρατία που, χωρίς προσχήματα, εξαπολύεται από τον αστυνομικοδικαστικό μηχανισμό.
Η στρατηγική του να “αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος” αποτελεί θεμελιώδη τακτική επιλογή προκειμένου να επανέλθουμε στο πεδίο της πολιτικής απειλής που μπορεί να δημιουργήσει επιτέλους γεγονότα. Ο δικός τους φόβος αρχίζει από την απειλή ενός ευκρινούς εχθρού που διαθέτει άγνωστες δυνατότητες όξυνσης της δράσης του.
Αυτός ο εχθρός έχει όνομα και λέγεται Αναρχία. Έχει ψυχή και βρίσκεται σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού – ταξικού πολέμου. Έχει χιλιάδες πρόσωπα, αυτά των συντροφισσών και των συντρόφων που βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, για έναν καλύτερο κόσμο. Έχει μορφή και είναι οι σκιές των ανθρώπων που ψηλώνουν όταν εξεγείρονται ενάντια στους δυνάστες τους.
Στο όνομα της Αναρχίας και της προσπάθειας των Πυρήνων Άμεσης Δράσης να τη διατηρήσουν ως ενεργή ιστορική δύναμη επίθεσης και εξέγερσης, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις συντονισμένες εμπρηστικές επιθέσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα:
- Την εμπρηστική επίθεση στην είσοδο της οικίας του καθηγητή της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και Προέδρου της Διαρκούς Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής, Λάμπρου Μαργαρίτη, στη Θεσσαλονίκη, το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη. Ήταν ο δικός μας φόρος τιμής για εκείνη την νύχτα που ο θάνατος νίκησε το φόβο.
Ο συγκεκριμένος καθηγητής είναι άμεσα υπεύθυνος για τον “αμερικανικής” εμπνεύσεως νέο ποινικό κώδικα που ψηφιστηκε τον Νοέμβριο, καθώς ήταν ο πρόεδρος στην επιτροπή Τσιάρα που εισηγήθηκε όλες τις προσθήκες στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Λίγες ώρες μετα τη γυναικοκτονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά τον περασμένο Μάιο, και ενώ το επικρατών σενάριο της στιγμής ήταν πως “αλλοδαποί ληστές αφού έδεσαν τον πιλότο την δολοφόνησαν μπροστά στα μάτια του”, ακούγεται δια στόματος υπουργού ότι θα αλλάξει προς το αυστηρότερο ο ποινικός κώδικας για τα “βαριά” εγκλήματα με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός. Μετά την αποκάλυψη της αλήθειας η αλλαγή στον ποινικό κώδικα “ντύθηκε” και με τον μανδύα του “Me too” ως το “προοδευτικό” προκάλυμα της συγκεκριμένης μεταρρύθμισης, καθώς στις διατάξεις περιλαμβάνε αυστηροποίηση στις ποινές για βιασμούς και ενδοοικογενειακή βία. Τις επόμενες μέρες συστήθηκε η επιτροπή με επικεφαλής τον Μαργαρίτη που ουσιαστικά διαμόρφωσε έναν ακόμα πιο σκληρό, ακόμα πιο εγκληματικό και ταξικό, ακόμα πιο κατασταλτικό ποινικό κώδικα. Με περιτύλιγμα την αυστηροποίηση του πλαισίου των ποινών στα εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας και αξιοπρέπειας, ο συγκεκριμένος κώδικας είναι στην ουσία του μια ολομέτωπη επίθεση στο αναρχικό/ανταγωνιστικό κίνημα και του φτωχοδιάβολους.
Η περαιτέρω ποινικοποίηση εξεγερτικών εργαλείων (όπως η μολότοφ), η αυστηροποίηση του πλαισίου των ποινών, με ειδική μνεία φυσικά στα αδικήματα στα πλαίσια “τρομοκρατικής” οργάνωσης, καθώς και η παραμονή για περισσότερο χρόνο στις φυλακές μέχρι να εκτίσει το ατόμο την ποινή του, είναι το τρίπτυχο που χαρακτηρίζει τον συγκεκριμένο νόμο. Η νέα πραγματικότητα θα θυμίζει το αμερικανικό “σωφρονιστικό” σύστημα, στο οποίο στοιβάζονται με ρατσιστικά κριτήρια εκατομμύρια φτωχοδιάβολοι, κυρίως αφροαμερικανοί, οι οποίοι περνάνε πολλές φορές και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στις φυλακές.
Το εν λόγω κάθαρμα που χτυπήσαμε είναι ένας από τους πιο άμεσα υπεύθυνους για το παραπάνω έκτρωμα. Είναι άμεσα υπεύθυνος για τον υπερπληθυσμό που θα δημιουργηθεί στις φυλακές. Υπεύθυνος για την αναμενόμενη άυξηση των αυτοκτονιών έγκλειστων ατόμων. Υπεύθυνος για την αύξηση του κανιβαλισμού μεταξύ κρατουμένων. Υπεύθυνος που χιλιάδες φυλακισμένοι/ες θα κάτσουν πολλά χρόνια περισσότερο στα σωφρονιστικά κάτεργα και θα στερηθούν τους αγαπημένους τους ανθρώπους και το αγαθό της ελευθερίας για τόσο καιρό που θα τα έχουν ξεχασεί ανάμεσα στους 4 τοίχους. Ας ειδωθεί αύτη η πραγματικά συμβολική -για τη βαρύτητα των πραξεών του- πράξη του εμπρησμού της εισόδου της οικίας του ως μια προειδοποίηση.
Με το συγκεκριμένο θέμα δεν τελειώσαμε. Για εμάς, κάθε επίθεση στα κεκτημένα με αιματηρούς αγώνες δικαιώματα των κρατουμένων αξιολογείται πολύ σοβαρά, και σε αυτή την κατεύθυνση θα προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να το κρατήσουμε ψηλά στις προτεραιότητες των μαχόμενων σχηματισμών που δρουν στο ανταγωνιστικό κίνημα. Τους καλούμε να γίνουν ασπίδα προστασίας στα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων μέσα στις φυλακές και να στοχοποιήσουν τους άμεσα υπεύθυνους για αύτον τον αναχρονιστικό ποινικό κώδικα που μας γυρνάει πολλές δεκαετίες πίσω.
- Τις εμπρηστικές επιθέσεις στις οικίες των επικηρυγμένων μπάτσων στη Θεσσαλονίκη, Γιώργου Δεληγιώργη στην οδό Ομήρου 33, Νικόλαου Αμανατίδη στην οδό Αργέντη 12., Αναστάσιου Χαλκίδη στην οδό Μαρασλή 16Α.
Τα ένστολα σκουπίδια έχουν πάρει λευκό χαρτί από το στρατηγείο της κυβέρνησης να ξεδιπλώσουν κάθε εγκληματική διάθεση που έχουν, χωρίς την παραμικρή αναστολή. Οι συνεχείς ξυλοδαρμοί και βασανισμοί, οι πυροβολισμοί εν ψυχρώ, οι κακοποιήσεις σε τμήματα και φυλακές είναι σαφείς ενδείξεις μιας κεντρικής στρατηγικής που δίνει το ελεύθερο σε κάθε ένστολο δολοφόνο να βιαιοπραγεί χωρίς κόστος πάνω στα σώματά μας. Να δέρνει σε διαδηλώσεις, να βασανίζει καταληψίες σε εκκενώσεις χώρων αγώνα, να γκρεμίζει τα σπίτια του αγώνα, να εκτελεί στους δρόμους όποιον δεν υπακούει στα προστάγματα της τάξης και της ασφάλειας. Την ίδια στιγμή που οι μεγαλύτερες γιάφκες εξαγωγής των ειδεχθέστερων κύκλωματων μαστρωπών, κακοποιητών και ναρκεμπόρων είναι οι Γενικές Αστυνομικές Διευθύνσεις.
Αν το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αξιολογεί τη ζωή και την ελευθερία κάτω από την εικόνα μιας εξουσίας που επιδιώκει να βρίσκεται στο απυρόβλητο, να είναι έτοιμο να αναλάβει το φορτίο των ευθυνών μιας τέτοιας επιλογής. Έχουμε κάνει ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή πως τρέφουμε ιδιαίτερη ευαισθησία για τα ένστολα τάγματα εφόδου που μισθώνει η αστική δημοκρατία για να προασπίσουν το έννομο συμφέρον και την εικόνα της καθεστηκυίας τάξης. Χέρι που θα απλώνεται για να τσακίσει αντιστάσεις, να χτυπήσει απεργούς, να κακοποιήσει αγωνιστές και αγωνίστριες θα τσακίζεται. Θα κόβεται από τη ρίζα. Και η φωτιά θα καίει τη σάρκα του μεχρι να κλείσει κάθε ανοιχτός λογαριασμός με την τυραννία.
- Την εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του “δημοσιογράφου” του ΣΚΑΙ, Δημήτρη Καμπουράκη, στην Αθήνα.
Είναι σύνηθες φαινόμενο όλοι οι θλιβεροί απολογητές του κρατικού μηχανισμού να επικαλούνται την ελευθεριά του λόγου και την προσπάθεια φίμωσής τους όταν στοχοποιούνται για τις βρώμικες υπηρεσίες που προσφέρουν. Ο Καμπουράκης μπορεί να έχει τον τίτλο του “δημοσιογράφου” όμως η σχέση του με την πραγματική δημοσιογραφία διέπεται από εχθρότητα. Συνεπής υπερασπιστής της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη, όντας από τους νεροκουβαλητές του σημιτικού εκσυγχρονισμού, εργάζεται στο επίσημο όργανο προπαγάνδας της, τον όμιλο του ΣΚΑΙ. Ο όμιλος του ΣΚΑΙ αποτελεί το μεταβατικό στάδιο για τους “δημοσιογράφους” που ονειρεύονται πολιτική καριέρα με την Νέα Δημοκρατία. Δεκάδες είναι εκείνοι που αφού εξάσκησαν τις ικανότητες τους στο ψέμμα, την παραπλάνηση, την χειραγώγηση, έκαναν το επόμενο βήμα μπαίνοντας στον πολιτικό στίβο κάτω από την σκέπη της ΝΔ (π.χ Μπάμπης Παπαδημητρίου, Αριστοτελία Πελώνη, Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ). Ο Καμπουράκης, έχοντας προσωπικούς δεσμούς με την οικογένεια Μητσοτάκη, επιχείρησε να κάνει και ο ίδιος μια τέτοια απόπειρα πριν τις εκλογές του 2019. Όμως, το αντικειμενικό γεγονός ότι η βλακεία είναι από τις ελάχιστες αρετές του, τον ανάγκασε να παρέμεινει στον πάγκο, παραμένοντας ένας χρήσιμος ηλίθιος που ρίχνει λάσπη για να υπερασπιστεί την πολιτική της κυβέρνησης.
Η “ελευθερία του λόγου” σε ότι αφορά τους δημοσιογράφους που εργάζονται στους μεγάλους τηλεοπτικούς ομίλους είναι η μεγαλύτερη απάτη και το γνωρίζουν αυτό άπαντες. Ελευθερία του λόγου στα ΜΜΕ είναι η υπεράσπιση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων των ιδιοκτητών τους.
Θα μπορούσε να υπάρξει μια ερευνητική εκπομπή στο MEGA του Μαρινάκη που να αναζητήσει τις αιτίες για τις οποίες όλοι οι μάρτυρες του NOOR 1 έχουν δολοφονηθεί σε διάφορες χώρες; Θα μπορούσαν οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ να κάνουν μια εκπομπή για το λαθρεμπόριο του Αλαφούζου ή τις περιβαλλοντικές του παραβάσεις που συνιστούν οικολογικά εγκλήματα; Θα μπορούσαν οι ειδήσεις του STAR να ζητήσουν να αποδοθούν ευθύνες εξαίτίας των ελλιπών μέτρων και των ανύπαρκτων ελέγχων για το “εργατικό ατύχημα” στα διυλιστήρια του Βαρδινογιάννη, με σοβαρά τραυματισμένους και νεκρούς εργάτες πριν λίγα χρόνια; Ερωτήσεις ρητορικές που θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ολόκληρο βιβλίο για την συστηματική συγκάλυψη των εγκλημάτων όλων αυτών των άριστων καθαρμάτων από τους “δημοσιογράφους” υπαλληλίσκους τους.
- Την εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του “συνδικαλιστή” και “ισόβιου” προέδρου του Σωματείου των Ειδικών Φρουρών, Βασίλη Ντούμα στην Αθήνα.
Για το συγκεκριμένο σκουπίδι δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Γνωστός τηλεμαϊντανός, υπερασπιστής και συνένοχος σε όλες τις ακροδεξιές συμπεριφορές και πρακτικές των αστυνομικών οργάνων τα τελευταία χρόνια. Από τη θέση του διορίζει δικηγόρους – λαμόγια σαν τον Κούγια για να υπερασπιστούν τους δολοφόνους συναδέλφους του, με πιο πρόσφατη περίπτωση τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από 7 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ στο Πέραμα. Γνωστός για τη χυδαία ακροδεξιά ρητορική του σχετικά με τις επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες μεταναστών από την ΕΛ.ΑΣ., ένθερμος υποστηρικτής των ταγμάτων εφόδου της ομάδας ΔΕΛΤΑ, σταθερός συκοφάντης του αναρχικού κινήματος και των επαναστατικών πρακτικών. Το τελευταίο διάστημα έπαιρνε σβάρνα τους τηλεοπτικούς σταθμούς για να ασκήσει πίεση στην πολιτική του ηγεσία ώστε να προχωρήσει το εγχείρημα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Το όνειρο του Ντούμα και των συναδέλφων του είναι ένα απόλυτα ελεγχόμενο, αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο όπου κάθε ριζοσπαστική φωνή θα καταστέλλεται, κάθε κίνηση θα παρακολουθείται, κάθε είσοδος θα ελέγχεται, κάθε ρηξιακή πολιτική διαδικασία θα απαγορεύεται. Μάλλον ο Ντούμας και οι όμοιοί του έχουν απωθημένο τα χρόνια που η ΕΑΤ- ΕΣΑ μπούκαρε στα πανεπιστήμια, συλλάμβανε και βασάνιζε αγωνιζόμενες φοιτήτριες και φοιτητές στα μπρουντρούμια της. Γι’ αυτό και εμείς έχουμε χρέος στο σήμερα να θυμίσουμε στον Ντούμα και σε κάθε αντίστοιχο νοσταλγό της επταετίας πως, όπως τότε που με αιματηρούς αγώνες εκδιώχτηκαν από τα πανεπιστήμια, έτσι και τώρα η όποια εφαρμογή του νόμου πέρι Πανεπιστημιακής Αστυνομίας θα πρέπει να έχει -και θα έχει- τεράστιο πολιτικό κόστος για τη κυβέρνηση.
Όσο για τα σαλιαρίσματά του στη τηλεόραση το πρωί μετά την επίθεση στο σπίτι του περί φασιστικών πρακτικών από μεριά μας, να υπενθυμίσουμε στον “δημοκράτη” πρόεδρο του σωματείου των ειδικών φρουρών πως δεν είμαστε εμείς αυτοί που δολοφονούν μετανάστες στα σύνορα και Ρομά στο Πέραμα, αλλά αυτός και οι συνάδελφοί του. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που βασανίζουν και εξευτελίζουν μετανάστριες κρατούμενες και προσαχθέντες, όπως στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας. Ούτε κρατάμε αιχμάλωτα κορίτσια στο σπίτι μας με σκοπό να τα βιάζουμε και να τα εκδίδουμε, όπως ο συνάδελφός του στην Ηλιούπολη. Ούτε και πουλάμε προστασία σε οίκους ανοχής, παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες και στριπτιτζάδικα, όπως κάνει η πλειοψηφία των συναδέλφων του. Εμείς δεν λαδωνόμαστε από μεγαλεμπόρους ναρκωτικών και λαθρεμπόρους πετρελαίου και καπνού, όπως αυτός και οι συνάδελφοί του. Εμείς δεν καταστέλλουμε ούτε ασκούμε βία στους εργαζομένους, στους φοιτητές, στους πυρόπληκτους, όπως κάνουν οι συνάδελφοί του στις πορείες και στις συγκεντρώσεις. Να του υπενθυμίσουμε πως εμείς ζούμε την εποχή μας με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά, ρισκάροντας και παλεύοντας για την ελευθερία, ενώ αυτός και οι συνάδελφοί του ζούνε εκλιπαρώντας τα αφεντικά τους μπας και τους πετάξουν ένα μεγαλύτερο ξεροκόμματο στο πάτωμα.
10 – 100 – 1000 Πυρήνες Άμεσης Δράσης
Τον τελευταίο χρόνο δρούμε με συνέπεια σε τακτά χρονικά διαστήματα αντιλαμβανόμενοι την αναγκαιότητα ύπαρξης μαχητικών απαντήσεων στον ολομέτωπο πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Θέλουμε να εμπνεύσουμε περισσότερους συντρόφους και συντρόφισσες να αντιληφθούν τη σημαντικότητα της περιόδου που ζούμε και να βρεθούν με συνέπεια και αφοσίωση στην πρώτη γραμμή της επίθεσης. Μέσω των Πυρήνων Άμεσης Δράσης προσπαθούμε για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεών μας σε κοινή στόχευση και στρατηγική, πράγμα αναγκαίο και προωθητικό για τις μαχόμενες επαναστατικές δυνάμεις στη σύγχρονη εποχή. Κομμάτι αυτής της προσπάθειας είναι και η πραγματοποίηση των επιθέσεων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τον τελευταίο μήνα. Καλούμε για άλλη μια φορά κάθε σύντροφο και συντρόφισσα που επιζητεί να μετατρέψει τα λόγια του σε πράξεις. Κάθε σύντροφο και συντρόφισσα που πιστεύει βαθιά στην αναγκαιότητα της ύπαρξης βίαιης επαναστατικής δράσης, να οργανώσει Πυρήνες Άμεσης Δράσης για να χτυπήσει το κράτος και το κεφάλαιο, δημιουργώντας παράλληλα συντροφικούς δεσμούς και σχέσεις εμπιστοσύνης.
Στέλνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας σε όλους τους πολιτικούς κρατουμένους και κρατούμενες στα ελληνικά κολαστήρια.
Σε όσους και όσες θα βρεθούν το προσεχές διάστημα απέναντι στους δικαστές τους, πληρώνοντας το τίμημα των πολιτικών τους επιλογών. Είμαστε δίπλα σας.
Αλληλεγγύη και δύναμη στον σύντροφο Θάνο Χατζηαγγέλου καθώς και την συντρόφισσα και τον σύντροφο που συνελήφθησαν στην Θεσσαλονίκη στις 08/02.
Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη, ώστε να μπει ένα τέλος στη σωματική και ψυχική του εξόντωση. Κάθε μέρα παράτασης της ομηρίας του είναι μια ακόμα αφορμή για επίθεση.
Αλληλεγγύη και συνενοχή με όλους τους επαναστάτες πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Διεθνιστικός αγώνας για να τσακίσουμε το ειδικό καθεστώς κράτησης που χτίζουν τα κράτη με τις αντιτρομοκρατικές τους νομοθεσίες για τους μακροχρόνια έγκλειστους. Για τα ανατρεπτικά συντρόφια στη Χιλή, τον Claudio Lavazza στην Γαλλία, τον Δημήτρη Κουφοντίνα στην Ελλάδα, τον Ali Osman Köse στην Τουρκια, για όλους τους αγωνιστές που με νομικά τερτίπια τους κρατάνε αιχμαλώτους επ’ αόριστον στα σωφρονιστικά κολαστήρια.
Για τη Monica Caballero και τον Francisco Solar στη Χιλή, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν του παρέχουν την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Για τα συντρόφια μας που βρίσκονται αιχμάλωτα στα μπουντρούμια της Λευκορωσίας και της Ιταλίας.
Την αλληλεγγύη μας σε όλους τους αυτοοργάνωμενους χώρους και καταλήψεις που δέχονται επίθεση από το κράτος και υπερασπίζονται με αξιοπρέπεια τα εγχειρήματά τους.
Πυρήνες Άμεσης Δράσης
Αναρχικός Πυρήνας”Santiago Maldonado”
Πηγή: athensindymedia
